ამ კითხვას ალბათ ბევრი დასვამდა.

შეიძლება თუ არა ზღაპარი სამყაროს შემქმნელსა და სამყაროს შექმნაზე მოეგონებინა ადამიანს, რომელიც დაზაფრა მისივე მსგავსის_ადამიანის სიკვდილმა?

იყო თუ არა სიკვდილზე ამბოხებული და სიკვდილის წინაშე უსუსური ადამიანის მონაგონი უკვდავებისა და ცოდვის ხის ამბავი?

სიკვდილის წინაშე უძლურმა ადამიანმა გამოიგონა გველი, რომელმაც თითქოს აცდუნა ადამიანი, რომელიც თითქოს ამ ცთუნების შემდეგ მოკვდა და ამბავი მუდმივად მომლოდინე მხსნელზე, რომელიც მაცდურ გველსაც მოკლავს და ერთხელ სამუდამოდ დაამარცხებს სიკვდილს?