ათონის მთაზე პაპისტების თავდასხმის ამბავი

ოცდაექვსი ზოგრაფელი ღირს-მოწამის ვნება



– იღუმენ თომასი და მასთან ერთად ოცდაერთი მონაზვნისა და ოთხი ერისკაცისა



(ხსენება 10 ოქტომბერს, ძვ. სტ.)





ბიზანტიელმა იმპერატორმა მიქაელ პალეოლოგმა 1261 წელს მოულოდნელად მოახერხა ლათინებისთვის წაერთმია მათ მიერ დაპყრობილი კონსტანტინოპოლი, თუმცა მათგანვე მოელოდა თავისი უკვე არც თუ დიდი და დასუსტებული სახელმწიფოს ხსნას, რომელსაც თავს თურქები, სერბები და ბულგარელები ესხმოდნენ. ამ მოლოდინში მან გადაწყვიტა აღმოსავლური და დასავლური[1] ეკლესიების გაერთიანება, პირველის მეორეზე დაქვემდებარება, ხოლო ერთიანი ქრისტიანული სამყაროს მეთაურად პაპის აღიარება. პალეოლოგი შეცდომით მიიჩნევდა, რომ მხოლოდ ამ გაერთიანებაში იპოვიდა ხსნას; ამიტომ გულმოდგინედ ცდილობდა ამ უგუნური გეგმისკენ სხვადასხვაგვარი დარწმუნებებითა თუ ძალისმიერი ზომებით ქვეშევრდომების ყურადღების მიპყრობას. მაგრამ მას ძლიერი წინააღმდეგობა გაუწიეს თავისმა ხალხმა (წმ. სინოდმა) და ათონის წმიდა მთის მონასტრებმა, რომლებშიც ამ დროს ბერძნების გარდა ქართველი, სერბი, ბულგარელი და რუსი მონაზვნებიც მოღვაწეობდნენ.



მთაწმიდელი მამები იმპერატორისადმი გაგზავნილ წერილებში საფუძვლიანად ამტკიცებდნენ, რომ არც პაპის პირველობასა და მეთაურობას, არც მის ეკლესიებში მოხსენიებას, არც ევქარისტიულ მსახურებას უფუარი პურით, არც რწმენის სიმბოლოში "და ძისაგან" მიმატებას არ მიიღებდნენ. მიქაელს ისინი ერეტიკოსს უწოდებდნენ და სთხოვდნენ ამ მრავალმხრივ შემაშფოთებელი და საშიში წამოწყებისთვის თავი დაენებებინა. ისინი, სხვათა შორის, წერდნენ: "ჩვენ ნათლად ვხედავთ, რომ ერეტიკოსი ხარ, მაგრამ გემუდარებით: მიატოვე ეს ყველაფერი და დაუბრუნდი იმ სწავლებას, რომელიც თავდაპირველად მიიღე და რომელიც ირწმუნე, და იცი ვისგან ირწმუნე. შეინახე კეთილი წინდი და განაგდე ცრუ ცოდნის უწმინდური, ახალი სწავლება, რომელიც რწმენას ვარაუდებს უმატებს. დაე, შენი დახმარებით უფლის წინაშე მისი მეორედ მოსვლის ჟამს ჩვენც შენთან, შენს მრჩევლებთან და მთელ ქრისტიანებთან ერთად მართლმადიდებელნი და ღვთისთვის სათნონი წარვდგეთ, რათა ცათა სასუფეველში საუკუნო ნეტარების ღირსი გავხდეთ".



მიქაელ პალეოლოგი, როგორც ცნობილია, არ უსმენდა მთაწმიდელი მამების შეგონებას. პირიქით, უკან არ იხევდა და უნიის განსამტკიცებლად ყველა ზომას მიმართავდა. ის განსაკუთრებით მძვინვარებდა მონაზვნების წინააღმდეგ. 1274 წელს ლიონის უნიის გამოქვეყნებას უნიის მგმობელთა სიკვდილით დასჯა მოჰყვა, ხოლო 1278 წელს გაიცა ბრძანება, უნია ძალადობის ყველანაირი მეთოდის გამოყენებით განემტკიცებინათ.


http://www.martlmadidebloba.ge/tsmindanebi6.html