როგორ ამოვიცნოთ სიკეთით შენიღბული ბოროტება ან ჭეშმარიტებად ნაქადაგები ტყუილი, რომელიც ასე გახშირდა ჩვენ ირგვლივ? სასულიერო პირები გვირჩევენ, რომ ერთადერთი სწორი ორიენტირი ეკლესიაა. როგორ გავმიჯნოთ ბოროტისა და კეთილის მარცვლები, ამის შესახებ იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვესაუბრება.
– მამაო, რა არის ის მთავარი ღერძი, რაც ბავშვს პიროვნებად აყალიბებს?
– ბავშვი უფროსი თაობის გავლენით ყალიბდება. მშობლებს სურთ, ბავშვი ისე აღზარდონ, როგორც მათი მსოფლმხედველობისთვისაა მისაღები, თუმცა შესაძლოა, გარემომ მისი განვითარების სხვა პირობები შექმნას. სახელმწიფო პოლიტიკა კი დაინტერესებულია, თავისი გარკვეული მიზნების მისაღწევად ამა თუ იმ მიმართულებით აღზარდოს ბავშვი. იდეალური შემთხვევაა, როდესაც ღვთის დიდება არის ყველგან: ოჯახშიც, საზოგადოებაშიც, სახელმწიფოშიც. ამ დროს ბავშვი სწორად იზრდება, მის გულსა და გონებაში ღვთისგან დადგენილი ზნეობრივი კატეგორიები ინერგება. სწორედ ეს გახლავთ ბავშვის სულიერი განვითარების პირობა.
– მაგრამ დღევანდელი განათლების სფერო ეკლესიური ფასეულობებისგან შორსაა.
– დღეს გაბატონებული ამქვეყნიური მსოფლმხედველობა ჭეშმარიტების საკითხს ზერელედ უდგება. მიაჩნია, რომ ჭეშმარიტება ფარდობითობის თეორიის ფარგლებში მოქცეული ცნებაა. ასე რომ, ყველა ადამიანს თავისი "ჭეშმარიტება" გააჩნია. ასე იშლება ზღვარი სიცრუესა და ჭეშმარიტებას შორის, ასე ებნევა გზა თანამედროვე "ცივილიზებულ" ადამიანს, ტყუილ–მართალი ერთმანეთში ერევა და ყველაფრის დაჯერება შეუძლია, გარდა ჭეშმარიტი ღმერთის ერთადერთობისა. ასეთი მსოფლმხედველობის გაბატონებამ შედეგად მოიტანა ღვთის საწინააღმდეგო ქმედებები, რომლებსაც საუკუნეების განმავლობაში მიზანმიმართულად ამკვიდრებდნენ ნებსით თუ უნებლიეთ ამ პროცესში ჩართული ადამიანები.
ათეისტური იდეოლოგიის შემოჭრამ მრავალი საკითხი უკუღმა დააყენა. დღეს ეს პრობლემები მტკივნეულად აწევს ჩვენს მეცნიერებასა და განათლების სისტემას და პრაქტიკულად საზოგადოების განვითარებას ამუხრუჭებს. მსოფლმხედველობის ბიბლიური კონცეფცია საოცარი სისავსითა და სისრულით გამოირჩევა. მასში ყველაფერს თავისი ბრძნულად განკუთვნილი ადგილი უკავია. ყოველი სიტყვა და აზრი ჭეშმარიტების სულით არის ნასაზრდოები და ჭეშმარიტ განათლებას იძლევა. რატომ უნდა უარვყოთ აზროვნების ეს მყარი და ბრძნული სისტემა და თითიდან გამოწოვილ "მეცნიერულ" ჰიპოთეზებს რატომ უნდა ვენდოთ?
ღვთიური მსოფლმხედველობის უარყოფით ადამიანი საკუთარი აზროვნების იმედად დარჩა, ადამიანური აზროვნება კი შეზღუდულია. აბსოლუტური კატეგორიების უარყოფით ყველაფერი ფარდობითი გახდა, ანუ დაიკარგა ზღვარი ჭეშმარიტებასა და სიცრუეს შორის. ადამიანებს გამოეცალათ მყარი ორიენტირი. თუ ჭეშმარიტებას არ დავეფუძნეთ, ჩვენი "მეცნიერული" ძიება მხოლოდ სიბნელეში ხელების ფათური იქნება. რაღაცას წავაწყდებით, გვგონია, რაღაც აღმოვაჩინეთ, მეორე წუთში ეს ყველაფერი თავდაყირა დგება... უსათუოდ უნდა შევთანხმდეთ რაღაც სიმყარეზე, თორემ სხვა შემთხვევაში ყველაფერი შეგვიძლია ჩავთვალოთ ცოდნად და ყველაფერზე შეიძლება ვიმსჯელოთ, როგორც სწორსა და მეცნიერულზე.
– ბოლო დროს ბავშვებსა და მოზარდებში ხშირი გახდა დანაშაულის ჩადენის ფაქტები. რა არის ამის ნამდვილი მიზეზი, როგორი აღზრდა აჩერებს ძალადობას?
– უწმინდესი ბრძანებს: "ცუდი ბავშვები არ არსებობენ, ყოველი მათგანი გენიოსია! ზოგიერთს მოზღვავებული ენერგია აქვს და თუ მას სწორად წარვმართავთ, საოცარ შედეგებს მივიღებთ". ძალადობას აჩერებს სიყვარული. სწორედ სიყვარული და არა – დამსჯელი ღონისძიებები! ჭეშმარიტ სიყვარულზე აღზრდა და არა – კომერციულ ინტერესებზე "შემოსკუპებული" ე.წ. სქესობრივი აღზრდა. მანამდე კი პასუხი უნდა გავცეთ კითხვებს: რატომ აიკრძალა სკოლაში შემოქმედის დიდება? ვინ არის წყარო განათლებისა და სიყვარულისა? რატომ არ შეიძლება სკოლაში ლოცვა? რატომ არ შეიძლება სკოლაში იყოს ხატები მათი პირდაპირი დანიშნულებით? რატომ აღარ ტარდება საღვთო სჯულის გაკვეთილები? ჩვენი ბავშვები არ არიან დაცული იმ მავნე ზეგავლენისაგან, რომელსაც მასმედია ახდენს მათზე. სამწუხაროდ, დღევანდელი ტელევიზია ცოდვის პროპაგანდას ეწევა.
მასმედიისთვის უკვე ჩვეულებრივი გახდა და მის თავისუფლებადაც კი საღდება მკვლელობის, სისხლის, ძალადობის, ურცხვი სცენების, ბილწსიტყვაობის მოწოდება. უკვე მულტფილმსაც კი ვეღარ უყურებს არათუ ბავშვი, ზრდასრული ადამიანიც კი, იმდენი ურჩხული და მოჩვენება, მკვლელი და მოძალადე, ჯადოქარი და ეშმაკია მათში. ასეთ პროდუქციას ხალხი არ მოითხოვს. მიზანმიმართული შეტევა მიმდინარეობს საზოგადოების ცნობიერებაზე და ამ შეტევის გამო ყველაზე მეტად ჩვენი შვილები ზიანდებიან.
პროგრესის მოწინააღმდეგე არავინაა, მაგრამ ბავშვების უმრავლესობა კომპიუტერებთან ძალადობითა და მკვლელობით გაჯერებული თამაშებით ერთობა. ვირტუალურად დღეში ათასობით ადამიანს კლავენ, აფეთქებენ ან ანგრევენ შენობებს, მანქანებს... და ყოველივე ამის შემდეგ გვიკვირს, საიდან აქვთ ბავშვებს ამდენი აგრესიაო. როგორ ავტორიტეტებს ვაწვდით ბავშვებს? ნიაღვარივით მოედინება ინფორმაცია ე.წ. ვარსკვლავების შესახებ. მათზე ყველაფერი იციან – როგორ საცვლებს იცვამენ, სად გაერთნენ, რამდენი ავტოგრაფი დაარიგეს. იქმნება "ახალი ვარსკვლავები", ე.წ. რეალითი შოუების "გმირები", გამარჯვებული თუ დამარცხებული სპორტსმენები, კონკურსანტები, ტოპმოდელები. ერთმა ურცხვმა და თავხედმა მსუბუქი ყოფაქცევის ქალმა განაცხადა – გმირობა უნდა ჩავიდინო, საჯაროდ გავშიშვლდეო. ეს არის გმირობა?! სად გაქრნენ ნამდვილი გმირები, ღვთისა და სამშობლოს ერთგული ადამიანები? რატომ გვასწავლიან დღედაღამ ჭკუას ცრუ კაცნი? სად გაქრა თბილი და კეთილი ფილმები, ბავშვების უმწიკვლო სულის წარმომჩენი გადაცემები? რატომ ინერგება საბავშვო გადაცემების სახელით ძალადობითა და გარყვნილებით აღსავსე პროგრამები? ნუთუ კომერციულ ინტერესებს უნდა გადავაყოლოთ ჩვენი მომავალი?
დავსვათ კითხვა: რა შედეგი მოიტანა განათლების რეფორმამ? ბავშვებს ვერაფერს გამოაპარებ! მათ არ სჯერათ "რეფორმირებული" დილეტანტების, ცრუ იდეოლოგ–პროპაგანდისტების, არაგულწრფელი ურთიერთობების. სიძულვილზე სიძულვილით პასუხობენ, უხეშობაზე უხეშობით, ძალადობაზე ძალადობით.
საზოგადოების ასე განვითარება შეუძლებელია. ეს დეგრადაციას იწვევს. თუ ეს ბედოვლათობით ხდება, დროზე უნდა გამოვფხიზლდეთ, რეალური ბერკეტები შევიმუშაოთ, თორემ დავიღუპებით. ზნეობრივი კატასტროფა დემოგრაფიულ კატასტროფას იწვევს, რაც, სამწუხაროდ, უკვე სახეზეა. ქრისტიანული პედაგოგიკა ამბობს, რომ ყველანი ცოდვილები ვართ და ცოდვისგან თავდაცვა უნდა ვისწავლოთ. ამისთვის კი საჭიროა, ვისწავლოთ ჩვენი თავის მართვა. ადამიანი მაშინ არის თავისუფალი, როცა შეუძლია საკუთარი სურვილების და ქმედებების მართვა სინდისის ხმით. როდესაც ამ ყველაფერს სწორად გაიაზრებს და ღვთის სიყვარულიდან გამომდინარე შეეცდება, პასუხისმგებელი იყოს ოჯახის, საზოგადოების, სახელმწიფოს, მოყვასის წინაშე, იგი განმტკიცდება სულიერად. სწორედ ღვთაებრივი ჭეშმარიტებისკენ სწრაფვა არის ყველაზე დიდი დამცავი მექანიზმი მავნე ზეგავლენისგან.
– რა შედეგი შეიძლება მოიტანოს ღვთისაგან დაშორებულმა ცოდნამ?
– ცოდნა კომპიუტერსაც აქვს, მაგრამ ის, რაც არ ექნება მას, არის აღზრდა, სულიერება. თანამედროვე მსოფლიოში მიმდინარე მოვლენები ცხადყოფს, რომ კაცობრიობა უფრო და უფრო შორდება ღმერთს. დღევანდელი "ცივილიზებული" ადამიანის მსოფლმხედველობა ღვთის შემეცნებისადმი ზერელე მიდგომით, ფსევდომეცნიერული ფილოსოფიებისა და "მეცნიერული" ზღაპრებისადმი (ჰიპოთეზებისადმი) გადაჭარბებული ინტერესითა და რწმენით გამოირჩევა. ასეთებს ძლიერ აინტერესებთ ასტროლოგია, ამოუცნობი მფრინავი ობიექტები, აღმოსავლური მედიტაციები, მაგები და ექსტრასენსები, ბილწი ფილმები. არ აღელვებთ ჭეშმარიტების საკითხი, ცხონების გზა, მარადიულობისა და უსასრულობის რეალური შემეცნება.
მცოდნე კაცი შესაძლოა ბოროტის მსახურებაშიც იყოს, განათლებული ადამიანი კი მხოლოდ სიკეთეს ემსახურება. სიტყვა "განათლება" ცოდნის სასიკეთოდ გამოყენებას გულისხმობს. ინფორმაციათა ამ ნამდვილ ნიაღვარში როგორ მოვნახოთ ღმერთი, რომელი გზა მიდის მისკენ – აი, კითხვა, რომელიც ყველას უნდა აწუხებდეს, მით უფრო – ნამდვილ მეცნიერს, ფილოსოფოსს, მწერალს, ანუ მცოდნე საზოგადოებას. მათ უნდა გაიაზრონ ეს საკითხები და საზოგადოების დანარჩენ ფენებს მიაწოდონ.
– როგორ აღვზარდოთ თანამედროვე ბავშვი, რომლის წინაშეც ტექნოლოგიურ მიღწევათა ოკეანეა გადაშლილი, როგორ დავიცვათ იგი, როგორც თქვენ ბრძანეთ, ინფორმაციათა ამ ნიაღვრისგან?
– გლობალიზაცია გარდაუვალი პროცესია, რომელსაც ვერავინ და ვერაფერი შეაჩერებს, მაგრამ ეს პროცესი მონსტრად არ უნდა დავსახოთ. რაც უფრო გაიზარდა ტექნოლოგიური შესაძლებლობები, მით უფრო სწრაფი გახდა ურთიერთობები. ამას თავისი დადებითი და უარყოფითი შედეგები მოაქვს. დადებითი ის არის, რომ, ვთქვათ, მრავალი ქვეყნის კულტურის გაცნობის შესაძლებლობა გვაქვს, უარყოფითი კი ის არის, რომ გარკვეულწილად შეიძლება მოხდეს ეროვნული ნიველირება. ეკლესიური სწავლებით, დადგება დრო, როდესაც ერთიანი მსოფლიო ერთ მმართველს დაემორჩილება. მეორე მხრივ, ღმერთმა ადამიანს მისცა სამშობლო, თავისი განვითარების გარკვეული არეალი და მაქსიმალურად უნდა ვეცადოთ, ამ სამყაროში ჩვენი თვითმყოფადობა შევინარჩუნოთ. უნდა გვქონდეს ჩვენი ეროვნული ინტერესები, რომლებიც გლობალიზაციის პრიორიტეტებთან იქნება შერწყმული.
ჩვენ მივესალმებით გლობალიზაციის ჯანსაღ გაგებას, როდესაც ამ მრავალფეროვნების ერთიანობაში თვითმყოფადობა გამოვლინდება, სადაც დაცული იქნება თითოეული ერი და პიროვნება. ამ შემთხვევაში, რა თქმა უნდა, ლამაზია სამყარო, მაგრამ მისი მმართველი შეიძლება იყოს მხოლოდ უფალი. წარმტაცი და მრავალფეროვანი სამყაროს შექმნის იდეა დედამიწაზე სამოთხის შექმნის უტოპიური, ადამიანური გეგმაა. ასეთი იყო, მაგალითად, კომუნიზმი.
წმინდა წერილში მკაფიოდაა ნაწინასწარმეტყველები უღვთოდ "განვითარებული" კაცობრიობის აღსასრული. არც ერთ "იზმს" არ მოუტანია ხალხისთვის სასიკეთო შედეგი. ღვთისგან გაუცხოებული კაცობრიობა სწრაფი დეგრადაციისა და საშინელი კატაკლიზმების წინაშე სრულიად უსუსური აღმოჩნდება. რაც უნდა საზოგადოებრივი ფორმაციები შევქმნათ და ვცვალოთ, შედეგი იქნება მხოლოდ და მხოლოდ ის, რომ ილუზიებით სამოთხეს ვერ დავამყარებთ. ჭეშმარიტი გზა არის ღვთის მცნებებით ცხოვრება, პასუხისმგებლობის გაცნობიერება ღვთის, ოჯახის, სამშობლოსა და მსოფლიოს ხალხების წინაშე.
უფალმა შეგვიქმნა სამოთხე და ადამიანში ამქვეყნიური ცხოვრების საბოლოო მიზანი სამოთხეში დამკვიდრებაა, სადაც სუფევს ბედნიერება, ჭეშმარიტება და თავისუფლება. აღზრდის მთავარი მიმართულებაც სწორედ ეს უნდა იყოს – ზეციური სამოთხის შენება და არა მიწიერის. ეროვნული სულისკვეთების გაღვიძებაც ამ ჯაჭვის ერთ–ერთი რგოლია. როგორც ოჯახი სჭირდება ადამიანს თავისი ფასეულობებისა და ღირებულებების შესანარჩუნებლად, ასევე სჭირდება ეროვნული ღირებულებები, რომლის გარემოშიც ცხოვრობს გარკვეული საზოგადოება. უფალმა ადამიანს სამშობლო მისცა, რათა გაუცხოებულად არ იგრძნოს თავი და თავისი დამოკიდებულება ჰქონდეს რაღაც ერთობისადმი, რომელსაც ერი ჰქვია. ეროვნული სახელმწიფო კი ერის დამცავი მექანიზმია.
– სქესობრივ აღზრდას შეეხეთ. რა შედეგი შეიძლება მოჰყვეს ასეთ "განათლებას"?
– სქესობრივი აღზრდა პრაქტიკულად არის მავანთა იდეოლოგიური კონცეფცია, რომელთაც სურთ, ბავშვი მაქსიმალურად დააშორონ ღმერთს, უბიძგონ მას ცოდვისკენ და არა – თავისუფლებისკენ. თავისთავად, გარკვეულ ასაკში ბავშვი აქტიურდება. უჩნდება ინტერესი, რომელზეც პასუხს ითხოვს, მაგრამ ხვდება, რომ ეს საკითხი არ არის საჯაროდ განსახილველი და ყველასთან სათქმელი. აქ გავლენა უნდა იქონიოს მშობელმა, მოძღვარმა. მათ დელიკატურად უნდა მიაწოდონ ამის შესახებ ინფორმაცია. კი არ უნდა გაუხსნან ბავშვს ფიზიოლოგიური მომენტები, არამედ უნდა დაანახონ, თუ რა არის ცოდვისკენ მისწრაფება და მადლი; უნდა აუხსნან, რაოდენ მნიშვნელოვანია თავშეკავება, რომ ფიზიოლოგიურ მოთხოვნებს აყოლილი ადამიანი პირუტყვს ემსგავსება. სქესობრივი აღზრდა უნდა წარიმართოს დელიკატურად და არა – საჯაროდ, გაკვეთილების სახით.
ზოგიერთს სურს, თავისი შვილი "უკომპლექსო" აღიზარდოს, რადგან ეს კარგი ჰგონია, არადა ფაქტობრივად ეს უზნეობისთვის თავისუფლების მინიჭებაა, რასაც საბოლოოდ ადამიანის დეგრადაცია მოჰყვება.
– როგორ უნდა დააბალანსოს აღმზრდელმა სიყვარული და სიმკაცრე?
– ნათქვამია: შვილი აკვნიდან უნდა გაზარდოო. თავნება ბავშვი ოჯახის უბედურებაა. იგი ხშირად მონსტრად ყალიბდება. მშობელმა უნდა გაარჩიოს, რა არის ბავშვური გამოვლინება, არცოდნით გამოწვეული შეცდომები, რის გამოც არ ღირს ბავშვის მკაცრად დასჯა. როდესაც ბავშვი გააზრებულად ჩადის უმსგავს საქციელს, მაშინ უნდა დაისაჯოს, იგივე რომ აღარ გაიმეოროს. არ შეიძლება ბავშვისთვის თავისუფლების მინიჭება მანამ, სანამ იგი ჩამოუყალიბებელია, არ იცის, რა არის კარგი და რა – ცუდი. როცა გაიზრდება და ცხოვრების ანბანს გაიგებს, საღვთო სიბრძნესაც ეზიარება, თავად გააკეთებს არჩევანს. მხოლოდ სრულწლოვანს შეუძლია განკარგოს თავისი სულიერი ცხოვრება. მანამდე კი მშობლის სარწმუნოებას უნდა გაჰყვეს. მშობელმა უნდა აღზარდოს იგი წესიერ და ღვთისმოშიშ ადამიანად.
მანანა ნოდია.
sana.ge
– მამაო, რა არის ის მთავარი ღერძი, რაც ბავშვს პიროვნებად აყალიბებს?
– ბავშვი უფროსი თაობის გავლენით ყალიბდება. მშობლებს სურთ, ბავშვი ისე აღზარდონ, როგორც მათი მსოფლმხედველობისთვისაა მისაღები, თუმცა შესაძლოა, გარემომ მისი განვითარების სხვა პირობები შექმნას. სახელმწიფო პოლიტიკა კი დაინტერესებულია, თავისი გარკვეული მიზნების მისაღწევად ამა თუ იმ მიმართულებით აღზარდოს ბავშვი. იდეალური შემთხვევაა, როდესაც ღვთის დიდება არის ყველგან: ოჯახშიც, საზოგადოებაშიც, სახელმწიფოშიც. ამ დროს ბავშვი სწორად იზრდება, მის გულსა და გონებაში ღვთისგან დადგენილი ზნეობრივი კატეგორიები ინერგება. სწორედ ეს გახლავთ ბავშვის სულიერი განვითარების პირობა.
– მაგრამ დღევანდელი განათლების სფერო ეკლესიური ფასეულობებისგან შორსაა.
– დღეს გაბატონებული ამქვეყნიური მსოფლმხედველობა ჭეშმარიტების საკითხს ზერელედ უდგება. მიაჩნია, რომ ჭეშმარიტება ფარდობითობის თეორიის ფარგლებში მოქცეული ცნებაა. ასე რომ, ყველა ადამიანს თავისი "ჭეშმარიტება" გააჩნია. ასე იშლება ზღვარი სიცრუესა და ჭეშმარიტებას შორის, ასე ებნევა გზა თანამედროვე "ცივილიზებულ" ადამიანს, ტყუილ–მართალი ერთმანეთში ერევა და ყველაფრის დაჯერება შეუძლია, გარდა ჭეშმარიტი ღმერთის ერთადერთობისა. ასეთი მსოფლმხედველობის გაბატონებამ შედეგად მოიტანა ღვთის საწინააღმდეგო ქმედებები, რომლებსაც საუკუნეების განმავლობაში მიზანმიმართულად ამკვიდრებდნენ ნებსით თუ უნებლიეთ ამ პროცესში ჩართული ადამიანები.
ათეისტური იდეოლოგიის შემოჭრამ მრავალი საკითხი უკუღმა დააყენა. დღეს ეს პრობლემები მტკივნეულად აწევს ჩვენს მეცნიერებასა და განათლების სისტემას და პრაქტიკულად საზოგადოების განვითარებას ამუხრუჭებს. მსოფლმხედველობის ბიბლიური კონცეფცია საოცარი სისავსითა და სისრულით გამოირჩევა. მასში ყველაფერს თავისი ბრძნულად განკუთვნილი ადგილი უკავია. ყოველი სიტყვა და აზრი ჭეშმარიტების სულით არის ნასაზრდოები და ჭეშმარიტ განათლებას იძლევა. რატომ უნდა უარვყოთ აზროვნების ეს მყარი და ბრძნული სისტემა და თითიდან გამოწოვილ "მეცნიერულ" ჰიპოთეზებს რატომ უნდა ვენდოთ?
ღვთიური მსოფლმხედველობის უარყოფით ადამიანი საკუთარი აზროვნების იმედად დარჩა, ადამიანური აზროვნება კი შეზღუდულია. აბსოლუტური კატეგორიების უარყოფით ყველაფერი ფარდობითი გახდა, ანუ დაიკარგა ზღვარი ჭეშმარიტებასა და სიცრუეს შორის. ადამიანებს გამოეცალათ მყარი ორიენტირი. თუ ჭეშმარიტებას არ დავეფუძნეთ, ჩვენი "მეცნიერული" ძიება მხოლოდ სიბნელეში ხელების ფათური იქნება. რაღაცას წავაწყდებით, გვგონია, რაღაც აღმოვაჩინეთ, მეორე წუთში ეს ყველაფერი თავდაყირა დგება... უსათუოდ უნდა შევთანხმდეთ რაღაც სიმყარეზე, თორემ სხვა შემთხვევაში ყველაფერი შეგვიძლია ჩავთვალოთ ცოდნად და ყველაფერზე შეიძლება ვიმსჯელოთ, როგორც სწორსა და მეცნიერულზე.
– ბოლო დროს ბავშვებსა და მოზარდებში ხშირი გახდა დანაშაულის ჩადენის ფაქტები. რა არის ამის ნამდვილი მიზეზი, როგორი აღზრდა აჩერებს ძალადობას?
– უწმინდესი ბრძანებს: "ცუდი ბავშვები არ არსებობენ, ყოველი მათგანი გენიოსია! ზოგიერთს მოზღვავებული ენერგია აქვს და თუ მას სწორად წარვმართავთ, საოცარ შედეგებს მივიღებთ". ძალადობას აჩერებს სიყვარული. სწორედ სიყვარული და არა – დამსჯელი ღონისძიებები! ჭეშმარიტ სიყვარულზე აღზრდა და არა – კომერციულ ინტერესებზე "შემოსკუპებული" ე.წ. სქესობრივი აღზრდა. მანამდე კი პასუხი უნდა გავცეთ კითხვებს: რატომ აიკრძალა სკოლაში შემოქმედის დიდება? ვინ არის წყარო განათლებისა და სიყვარულისა? რატომ არ შეიძლება სკოლაში ლოცვა? რატომ არ შეიძლება სკოლაში იყოს ხატები მათი პირდაპირი დანიშნულებით? რატომ აღარ ტარდება საღვთო სჯულის გაკვეთილები? ჩვენი ბავშვები არ არიან დაცული იმ მავნე ზეგავლენისაგან, რომელსაც მასმედია ახდენს მათზე. სამწუხაროდ, დღევანდელი ტელევიზია ცოდვის პროპაგანდას ეწევა.
მასმედიისთვის უკვე ჩვეულებრივი გახდა და მის თავისუფლებადაც კი საღდება მკვლელობის, სისხლის, ძალადობის, ურცხვი სცენების, ბილწსიტყვაობის მოწოდება. უკვე მულტფილმსაც კი ვეღარ უყურებს არათუ ბავშვი, ზრდასრული ადამიანიც კი, იმდენი ურჩხული და მოჩვენება, მკვლელი და მოძალადე, ჯადოქარი და ეშმაკია მათში. ასეთ პროდუქციას ხალხი არ მოითხოვს. მიზანმიმართული შეტევა მიმდინარეობს საზოგადოების ცნობიერებაზე და ამ შეტევის გამო ყველაზე მეტად ჩვენი შვილები ზიანდებიან.
პროგრესის მოწინააღმდეგე არავინაა, მაგრამ ბავშვების უმრავლესობა კომპიუტერებთან ძალადობითა და მკვლელობით გაჯერებული თამაშებით ერთობა. ვირტუალურად დღეში ათასობით ადამიანს კლავენ, აფეთქებენ ან ანგრევენ შენობებს, მანქანებს... და ყოველივე ამის შემდეგ გვიკვირს, საიდან აქვთ ბავშვებს ამდენი აგრესიაო. როგორ ავტორიტეტებს ვაწვდით ბავშვებს? ნიაღვარივით მოედინება ინფორმაცია ე.წ. ვარსკვლავების შესახებ. მათზე ყველაფერი იციან – როგორ საცვლებს იცვამენ, სად გაერთნენ, რამდენი ავტოგრაფი დაარიგეს. იქმნება "ახალი ვარსკვლავები", ე.წ. რეალითი შოუების "გმირები", გამარჯვებული თუ დამარცხებული სპორტსმენები, კონკურსანტები, ტოპმოდელები. ერთმა ურცხვმა და თავხედმა მსუბუქი ყოფაქცევის ქალმა განაცხადა – გმირობა უნდა ჩავიდინო, საჯაროდ გავშიშვლდეო. ეს არის გმირობა?! სად გაქრნენ ნამდვილი გმირები, ღვთისა და სამშობლოს ერთგული ადამიანები? რატომ გვასწავლიან დღედაღამ ჭკუას ცრუ კაცნი? სად გაქრა თბილი და კეთილი ფილმები, ბავშვების უმწიკვლო სულის წარმომჩენი გადაცემები? რატომ ინერგება საბავშვო გადაცემების სახელით ძალადობითა და გარყვნილებით აღსავსე პროგრამები? ნუთუ კომერციულ ინტერესებს უნდა გადავაყოლოთ ჩვენი მომავალი?
დავსვათ კითხვა: რა შედეგი მოიტანა განათლების რეფორმამ? ბავშვებს ვერაფერს გამოაპარებ! მათ არ სჯერათ "რეფორმირებული" დილეტანტების, ცრუ იდეოლოგ–პროპაგანდისტების, არაგულწრფელი ურთიერთობების. სიძულვილზე სიძულვილით პასუხობენ, უხეშობაზე უხეშობით, ძალადობაზე ძალადობით.
საზოგადოების ასე განვითარება შეუძლებელია. ეს დეგრადაციას იწვევს. თუ ეს ბედოვლათობით ხდება, დროზე უნდა გამოვფხიზლდეთ, რეალური ბერკეტები შევიმუშაოთ, თორემ დავიღუპებით. ზნეობრივი კატასტროფა დემოგრაფიულ კატასტროფას იწვევს, რაც, სამწუხაროდ, უკვე სახეზეა. ქრისტიანული პედაგოგიკა ამბობს, რომ ყველანი ცოდვილები ვართ და ცოდვისგან თავდაცვა უნდა ვისწავლოთ. ამისთვის კი საჭიროა, ვისწავლოთ ჩვენი თავის მართვა. ადამიანი მაშინ არის თავისუფალი, როცა შეუძლია საკუთარი სურვილების და ქმედებების მართვა სინდისის ხმით. როდესაც ამ ყველაფერს სწორად გაიაზრებს და ღვთის სიყვარულიდან გამომდინარე შეეცდება, პასუხისმგებელი იყოს ოჯახის, საზოგადოების, სახელმწიფოს, მოყვასის წინაშე, იგი განმტკიცდება სულიერად. სწორედ ღვთაებრივი ჭეშმარიტებისკენ სწრაფვა არის ყველაზე დიდი დამცავი მექანიზმი მავნე ზეგავლენისგან.
– რა შედეგი შეიძლება მოიტანოს ღვთისაგან დაშორებულმა ცოდნამ?
– ცოდნა კომპიუტერსაც აქვს, მაგრამ ის, რაც არ ექნება მას, არის აღზრდა, სულიერება. თანამედროვე მსოფლიოში მიმდინარე მოვლენები ცხადყოფს, რომ კაცობრიობა უფრო და უფრო შორდება ღმერთს. დღევანდელი "ცივილიზებული" ადამიანის მსოფლმხედველობა ღვთის შემეცნებისადმი ზერელე მიდგომით, ფსევდომეცნიერული ფილოსოფიებისა და "მეცნიერული" ზღაპრებისადმი (ჰიპოთეზებისადმი) გადაჭარბებული ინტერესითა და რწმენით გამოირჩევა. ასეთებს ძლიერ აინტერესებთ ასტროლოგია, ამოუცნობი მფრინავი ობიექტები, აღმოსავლური მედიტაციები, მაგები და ექსტრასენსები, ბილწი ფილმები. არ აღელვებთ ჭეშმარიტების საკითხი, ცხონების გზა, მარადიულობისა და უსასრულობის რეალური შემეცნება.
მცოდნე კაცი შესაძლოა ბოროტის მსახურებაშიც იყოს, განათლებული ადამიანი კი მხოლოდ სიკეთეს ემსახურება. სიტყვა "განათლება" ცოდნის სასიკეთოდ გამოყენებას გულისხმობს. ინფორმაციათა ამ ნამდვილ ნიაღვარში როგორ მოვნახოთ ღმერთი, რომელი გზა მიდის მისკენ – აი, კითხვა, რომელიც ყველას უნდა აწუხებდეს, მით უფრო – ნამდვილ მეცნიერს, ფილოსოფოსს, მწერალს, ანუ მცოდნე საზოგადოებას. მათ უნდა გაიაზრონ ეს საკითხები და საზოგადოების დანარჩენ ფენებს მიაწოდონ.
– როგორ აღვზარდოთ თანამედროვე ბავშვი, რომლის წინაშეც ტექნოლოგიურ მიღწევათა ოკეანეა გადაშლილი, როგორ დავიცვათ იგი, როგორც თქვენ ბრძანეთ, ინფორმაციათა ამ ნიაღვრისგან?
– გლობალიზაცია გარდაუვალი პროცესია, რომელსაც ვერავინ და ვერაფერი შეაჩერებს, მაგრამ ეს პროცესი მონსტრად არ უნდა დავსახოთ. რაც უფრო გაიზარდა ტექნოლოგიური შესაძლებლობები, მით უფრო სწრაფი გახდა ურთიერთობები. ამას თავისი დადებითი და უარყოფითი შედეგები მოაქვს. დადებითი ის არის, რომ, ვთქვათ, მრავალი ქვეყნის კულტურის გაცნობის შესაძლებლობა გვაქვს, უარყოფითი კი ის არის, რომ გარკვეულწილად შეიძლება მოხდეს ეროვნული ნიველირება. ეკლესიური სწავლებით, დადგება დრო, როდესაც ერთიანი მსოფლიო ერთ მმართველს დაემორჩილება. მეორე მხრივ, ღმერთმა ადამიანს მისცა სამშობლო, თავისი განვითარების გარკვეული არეალი და მაქსიმალურად უნდა ვეცადოთ, ამ სამყაროში ჩვენი თვითმყოფადობა შევინარჩუნოთ. უნდა გვქონდეს ჩვენი ეროვნული ინტერესები, რომლებიც გლობალიზაციის პრიორიტეტებთან იქნება შერწყმული.
ჩვენ მივესალმებით გლობალიზაციის ჯანსაღ გაგებას, როდესაც ამ მრავალფეროვნების ერთიანობაში თვითმყოფადობა გამოვლინდება, სადაც დაცული იქნება თითოეული ერი და პიროვნება. ამ შემთხვევაში, რა თქმა უნდა, ლამაზია სამყარო, მაგრამ მისი მმართველი შეიძლება იყოს მხოლოდ უფალი. წარმტაცი და მრავალფეროვანი სამყაროს შექმნის იდეა დედამიწაზე სამოთხის შექმნის უტოპიური, ადამიანური გეგმაა. ასეთი იყო, მაგალითად, კომუნიზმი.
წმინდა წერილში მკაფიოდაა ნაწინასწარმეტყველები უღვთოდ "განვითარებული" კაცობრიობის აღსასრული. არც ერთ "იზმს" არ მოუტანია ხალხისთვის სასიკეთო შედეგი. ღვთისგან გაუცხოებული კაცობრიობა სწრაფი დეგრადაციისა და საშინელი კატაკლიზმების წინაშე სრულიად უსუსური აღმოჩნდება. რაც უნდა საზოგადოებრივი ფორმაციები შევქმნათ და ვცვალოთ, შედეგი იქნება მხოლოდ და მხოლოდ ის, რომ ილუზიებით სამოთხეს ვერ დავამყარებთ. ჭეშმარიტი გზა არის ღვთის მცნებებით ცხოვრება, პასუხისმგებლობის გაცნობიერება ღვთის, ოჯახის, სამშობლოსა და მსოფლიოს ხალხების წინაშე.
უფალმა შეგვიქმნა სამოთხე და ადამიანში ამქვეყნიური ცხოვრების საბოლოო მიზანი სამოთხეში დამკვიდრებაა, სადაც სუფევს ბედნიერება, ჭეშმარიტება და თავისუფლება. აღზრდის მთავარი მიმართულებაც სწორედ ეს უნდა იყოს – ზეციური სამოთხის შენება და არა მიწიერის. ეროვნული სულისკვეთების გაღვიძებაც ამ ჯაჭვის ერთ–ერთი რგოლია. როგორც ოჯახი სჭირდება ადამიანს თავისი ფასეულობებისა და ღირებულებების შესანარჩუნებლად, ასევე სჭირდება ეროვნული ღირებულებები, რომლის გარემოშიც ცხოვრობს გარკვეული საზოგადოება. უფალმა ადამიანს სამშობლო მისცა, რათა გაუცხოებულად არ იგრძნოს თავი და თავისი დამოკიდებულება ჰქონდეს რაღაც ერთობისადმი, რომელსაც ერი ჰქვია. ეროვნული სახელმწიფო კი ერის დამცავი მექანიზმია.
– სქესობრივ აღზრდას შეეხეთ. რა შედეგი შეიძლება მოჰყვეს ასეთ "განათლებას"?
– სქესობრივი აღზრდა პრაქტიკულად არის მავანთა იდეოლოგიური კონცეფცია, რომელთაც სურთ, ბავშვი მაქსიმალურად დააშორონ ღმერთს, უბიძგონ მას ცოდვისკენ და არა – თავისუფლებისკენ. თავისთავად, გარკვეულ ასაკში ბავშვი აქტიურდება. უჩნდება ინტერესი, რომელზეც პასუხს ითხოვს, მაგრამ ხვდება, რომ ეს საკითხი არ არის საჯაროდ განსახილველი და ყველასთან სათქმელი. აქ გავლენა უნდა იქონიოს მშობელმა, მოძღვარმა. მათ დელიკატურად უნდა მიაწოდონ ამის შესახებ ინფორმაცია. კი არ უნდა გაუხსნან ბავშვს ფიზიოლოგიური მომენტები, არამედ უნდა დაანახონ, თუ რა არის ცოდვისკენ მისწრაფება და მადლი; უნდა აუხსნან, რაოდენ მნიშვნელოვანია თავშეკავება, რომ ფიზიოლოგიურ მოთხოვნებს აყოლილი ადამიანი პირუტყვს ემსგავსება. სქესობრივი აღზრდა უნდა წარიმართოს დელიკატურად და არა – საჯაროდ, გაკვეთილების სახით.
ზოგიერთს სურს, თავისი შვილი "უკომპლექსო" აღიზარდოს, რადგან ეს კარგი ჰგონია, არადა ფაქტობრივად ეს უზნეობისთვის თავისუფლების მინიჭებაა, რასაც საბოლოოდ ადამიანის დეგრადაცია მოჰყვება.
– როგორ უნდა დააბალანსოს აღმზრდელმა სიყვარული და სიმკაცრე?
– ნათქვამია: შვილი აკვნიდან უნდა გაზარდოო. თავნება ბავშვი ოჯახის უბედურებაა. იგი ხშირად მონსტრად ყალიბდება. მშობელმა უნდა გაარჩიოს, რა არის ბავშვური გამოვლინება, არცოდნით გამოწვეული შეცდომები, რის გამოც არ ღირს ბავშვის მკაცრად დასჯა. როდესაც ბავშვი გააზრებულად ჩადის უმსგავს საქციელს, მაშინ უნდა დაისაჯოს, იგივე რომ აღარ გაიმეოროს. არ შეიძლება ბავშვისთვის თავისუფლების მინიჭება მანამ, სანამ იგი ჩამოუყალიბებელია, არ იცის, რა არის კარგი და რა – ცუდი. როცა გაიზრდება და ცხოვრების ანბანს გაიგებს, საღვთო სიბრძნესაც ეზიარება, თავად გააკეთებს არჩევანს. მხოლოდ სრულწლოვანს შეუძლია განკარგოს თავისი სულიერი ცხოვრება. მანამდე კი მშობლის სარწმუნოებას უნდა გაჰყვეს. მშობელმა უნდა აღზარდოს იგი წესიერ და ღვთისმოშიშ ადამიანად.
მანანა ნოდია.
sana.ge
Комментариев нет:
Отправить комментарий