საშობაო სიმღერა (1902 წ.)

მშიერი გაძღომას ნატრობს,
ხოლო ტუსაღი შვებასა,
წყალ-წაღებული ხავსს ეძებს,
თან უფალსა სთხოვს შველასა.
ვისაც რა სტკივა, წესია,
იგი აუბნებს ყველასა.
ისრაილები ელოდნენ
ერთს დროს ცით განათლებასა.
დაუდგათ სანატრელი დღე,
სიტყვა გაისმა ახალი,
მაგრამ გასჭირდა ძალიან,
არვინ იწამა მართალი.
და სიტყვა მაცხონებელი
უცხოდ ეჩვენა ყურებსა.
დიდი ჩოჩქოლი შაექნათ
მაშინვე მელა-ტურებსა…
დღეს ვიცით, ცოდვა რაც არის,
ნასწავლები გვაქვს ციდანა:
“ცოდვაა მოყვასის ჩაგვრა”,
ჩვენ გვესმის ყოველ მხრიდანა,
თუმც არ ვასრულებთ არასდროს,
რაც დაგვევალა ღვთიდგანა.
ცუდს ზნესა უძლური ცოდნა
გააბათილებს სიდანა?
და ჯვარი ნაზარეველის
სამკაულად გვაქვს გარეთა,
ვერ ჩავისახეთ გულშია
მასხივოსნებელ მთვარედა.
მწარეს ვჭამთ, გრძნობაც მწარე გვაქვს,
თუმცა კი არ ვგრძნობთ მწარედა.
ბნელში ვართ, მაინც ბნელში ვართ,
დღე გარდავქმენით ღამედა.
ვერაფერს გახდა იესო
და, მით უმეტეს, მაჰმედა!

1902 წ.

ვაჟა-ფშაველა