ცხოვრებამ არ შამიბრალა.

(სიმღერა)

ცხოვრებამ არ შამიბრალა,
გულზე ისარი დამასო,
თან იმას მეუბნებოდა:
“უნდა დაგამხო, დაგავსო!”
ხალხიც მას ჩასჩურჩულებდა:
“ბოროტს ფიქრებსა ჰმალავსო…
დაჰკარი ნუ შეიწყალებ
ქვეყნის სიკეთის მპარავსო!”
იმას აღარვინ ფიქრობდა,
თუ მეც რამ ძალა მფარავსო:
წყლული მზედ გამომესახა,
შუქით ხმელეთი აავსო…
არ ჰქონდა რიდი და ხათრი,
ვეგულებოდი კენტადა
და მიტომ ხმალიც მიქნია
მოსაკლავ-გასაკვეთადა.
დაკრული სარგოდ მომიხდა,
თუმც სამავნებლოს ეცადა.
რამდენიც დამკრა, იმდენი
მე ავიწიე ზეცადა.
ადამიანად ვისახვი,
მგმობლები დარჩნენ მხეცადა.
და დავდეგ ცა-ქვეყნის შუა
ქედ-მოუდრეკელ სვეტადა.
მორჩა, ვეღარვინ შემმუსრავს,
რაც უნდ ეცადოს მეტადა.
და თუნდა მთელი ქვეყანა
დამატყდეს ურო-ხვედადა,
წარბ-შეუხრელად ვყუდივარ
ჩემთა წადილთა ბედადა.
კარგების სალოცავი ვარ,
მსახვენ მეორე ღმერთადა;
ოღონდ მე ვყვანდე ცოცხალი,
თავს დაიხოცენ ერთადა.
ამოვშხამდები, თუ ვინმე
მინდომებს დასაკვნეტადა!..

14 იანვარი, 1904 წ.

ვაჟა-ფშაველა