გული სძგერს, გონება ტირის

(სიმღერა)

გული სძგერს, გონება ტირის,
ორივეს წყლული ერთია,
ორივე მოსთქვამს ერთხმადა:
“სადა, სად არის ღმერთია?”

სურვილო დიდის ხნისაო,
ტანჯვაში დამიბერდია,
რა ცუდ დროს გავჩნდით, საწყლები,
რა ცუდი დაგვყვა ბედია!

შენის გულისთვის ვიწვალე,
რამდენი დავიყბედია;
შენც ლაფში გხედავ ამოსვრილს,
მეც თავში მხვდება კეტია.

უსახსრო, ძალ-დალეულნი
ხატ-ღმერთზე-ღა ვყრით ღონესა,
ისინიც ყურს იყრუებენ,
ჭირი არ მოგვიფონესა.

გული სძგერს, გონება ტირის,
ცისკენვე რჩებათ თვალია.
როდი შეიგნეს საწყლებმა, –
ცას მათთვის არა სცალია.
იმასვე უნდა გადახდა,
ვინაც აიღო ვალია…

უსახსროობით ურჩობენ,
ორივეს წყლული ერთია, –
ორივე მოსთქვამს ერთხმადა:
“სადა, სად არის ღმერთია?”

1908 წ.

ვაჟა-ფშაველა