ამიცანა.

დადის ცხვარივით უმანკოდ,
კაცთმოყვარულის ქურქითა,
თავიც–კი მოსწონს, რომ სული
მან გააბრწყინა შუქითა
ქართველის ერის… აგვიკლო
უსამზღვრო ბაქი–ბუქითა…
მოღალატობა დასწყევლა,
ვით ქრისტიანმა იუდა…
ზნეობის მქადაგებელმა,
ვნახეთ, თითონაც იმრუდა…
ვნახავთ, კიდევაც გვიწერდეს
ზნეობრივ კანონს რიხითა
და სადღეგრძელოდ ზნეობის
ნუნუას ჰსვამდეს ჭიქითა.
სწორი ყოფილა ნათქვამი
ქართველის ერის პირითა:
“გველი ჭრელია გარეთა,
ადამიანი – შიგნითა”.

1902 წ.

ვაჟა-ფშაველა