უფლის ნებით ჩვენ ქრისტიანულ ქვეყანაში დავიბადეთ. ბევრ ჩვენგანს სარწმუნოება საკუთარი ნებით არ აგვირჩევია. ხშირ შემთხვევაში ჩვენი ქრისტიანულად მონათვლაც მშობლების კეთილი ნებით მოხდა… თუმცა ქრისტიანული ცხოვრების სწორად წარმართვაში ბევრი რამ გვიშლის ხელს. პირველ რიგში, საკუთარი თავი და ის საცდური, რასაც დღევანდელი დღე გვთავაზობს.
ეშმაკი ყოველ წუთს იბრძვის და თითოეული ჩვენგანის შთანთქმას ცდილობს. ამიტომაა, რომ ქრისტეს გზაზე დამდგარ ადამიანს ხშირად მოწყინებია ტაძარში სიარული და შესაბამისად, წმიდა საიდუმლოებებში მონაწილეობის მიღება. უიმედობა დაგვუფლებია, რომ ჩვენი ამდენი ლოცვა, მარხვა, ღვთისმსახურებაში მონაწილეობა, არის კი ამგვარი შრომა ნაყოფის მომტანი?! როგორ შევებრძოლოთ ამგვარ ფიქრებს? “ამბიონი” დმანისის სიონის საკათედრო ტაძრის წინამძღვარს, იღუმენ დიონისე გვიმრაძეს ესაუბრა:
“დღეს, თანამედროვე ცივილიზაციის პირობებში, იმდენად გართულდა ქრისტიანულად ცხოვრება, მცნებების, სიწმიდის დაცვა და სათნოებების აღსრულება, რომ ეკლესიის წიაღში მყოფი ადამიანები ხშირად ამბობენ: “ნუთუ ეს ყველაფერს რასაც ვასრულებ, ჩვენში არსებული შინაგანი სულიერი ბრძოლა, წინააღმდეგობა ღირს კი ამ ტანჯვად, თუ ეს ყველაფერი ამაოებაა და არ მოიტანს შედეგს, რადგან ჩემ გარშემო უამრავი ადამიანია, რომელიც მშვიდად ცხოვრობს და არც ამდენი სატკივარი და საფიქრალი აქვს, რამდენიც – მე”.
სახარებაში ქრისტე გვეუბნება: “უკუეთუმცა არა მოვედ და ვეტყოდე მათ, ცოდვაიმცა არა აქუნდა; ხოლო მიზეზი არა აქუს ცოდვათა მათთათვის” (იოან.15:22). ანუ მაცხოვრის მოსვლამდე ადამიანებს უფლება ჰქონდათ უდიერად ეცხოვრათ, მაგრამ მან თავისი მოსვლით ცოდვა ამხილა და ცოდვილი ცხოვრების უფლება და მიზეზი აღკვეთა. მან მოგვცა მცნებები და საშუალებები, რითაც უსჯულოებასა და უზნეობას ზურგი უნდა ვაქციოთ. როდესაც ტაძარში ამ სურვილით ანთებულნი მოვდივართ, ცოდვაში კი აღარ უნდა ვიცხოვროთ, არამედ ჩვენი სული სიკეთითა და სათნოებებით შევმოსოთ.
რატომ წყინდებათ ადამიანებს ეკლესიაში სიარული?
იესო ქრისტე გვეუბნება: “რომელსა უნებს შემოდგომად ჩემდა, უვარ-ყავნ თავი თვისი და აღიღენ ჯუარი თვისი და მომდევდინ მე” (ლუკ.9:23). საკუთარი თავის უარყოფა, სულიერი ჯვრის ტვირთვა და ქრისტეს მცნებებით ხელმძღვანელობა დიდ ძალისხმევასა და რწმენას მოითხოვს. თუკი ქრისტიანი ადამიანი ეკლესიური ცხოვრების პირველ ეტაპზე ქრისტეს აღნიშნული მოწოდების აღსრულებას სიხარულით ცდილობს, თანდათანობით თავდაპირველი სიხარული სიცარიელით, შემდეგ სიმძიმით და ბოლოს მოწყენილობით ეცვლება. შევეცადოთ, უფრო მეტად დავაკონკრეტოთ შინაგანი პროცესი სიხარულიდან მოწყენილობამდე.
თავდაპირველი სიხარული იმ დიადი სინათლის აღმოჩენით არის განპირობებული, რომელიც ბნელში მცხოვრები ადამიანის თვალსაწიერისთვის მანამდე დაფარული იყო. როდესაც გარკვეულმა გარემოებებმა მისი აღმოჩენა განაპირობა, მაშინ ირგვლივ ყოველივე განათდა და ცხოვრების ჭეშმარიტი გზაც გამოჩნდა. მუდმივად ჭეშმარიტებისა და ბედნიერების მაძიებელ ადამიანს, ამგვარი საოცარი აღმოჩენა აუცილებლად სიხარულს მიანიჭებს, როგორც ბრმას თვალის ჩინის აღხილვა. თუმცა როგორც თვალახელილი ბრმისთვის, პირველადი ბედნიერების მიუხედავად, შესაძლოა ცხოვრებამ მაინც დიდი სიმძიმე და უბედურება მოიტანოს; ასევე სულიერი სიბრმავიდან ღვთაებრივ სინათლის აღქმამაც შეიძლება ვერაფერი სიკეთე მოგვიტანოს, პირიქით, როგორც ტალანტების შესახებ იგავის ბოლოს მაცხოვარი გვარიგებს: “ყოველსა, რომელსა აქუნდეს, მიეცეს და მიემატოს; და რომელსა არა აქუნდეს – და რომელღა-იგი აქუნდეს – მო-ვე-ეღოს მისგან; და უხმარი ეგე მონაი განხადეთ ბნელსა მას გარესკნელსა. მუნ იყოს ტირილი და ღრჭენაი კბილთაი” (მათ.25:29-30). ამრიგად, თავდაპირველი აღმოჩენით გამოწვეულ სიხარულს შენარჩუნება სჭირდება, რისთვისაც როგორც აღნიშნული სახარებისეული იგავი გვახსენებს, შრომაა საჭირო. შრომისა და ძალდატანების აუცილებლობის შესახებ სხვაგანაც მიგვითითებს იესო ქრისტე: “სასუფეველი ცათაი იიძულების; და რომელნი აიძულებდნენ, მათ მიიტაცონ იგი” (მათ.11:12).
რაში უნდა გამოიხატოს შრომა და საკუთარი თავის იძულება, რათა არ დაიკარგოს პირველადი სიხარული, სულიერად არ დავცარიელდეთ და ქრისტესადმი მსახურება სიმძიმედ, ხოლო საბოლოოდ მოწყენილობად არ გვექცეს? მას შემდეგ, რაც ჭეშმარიტი გზა გამოჩნდა, მისი გავლაა საჭირო: “მე ვარ გზაი, და მე ვარ ჭეშმარიტებაი და ცხოვრებაი. არავინ მოვიდეს მამისა, გარნა ჩემ მიერ” (იოან.14:6), – გვმოძღვრავს მაცხოვარი.
რამდენნაირი ვნებაც არსებობს ადამიანში, იმდენივე სახის ბრძოლაა. პიროვნებისთვის იმდენად გაუსაძლისი ხდება ცხოვრება, რომ ხშირად აღმოხდება ხოლმე: “კარგი იყო სანამ ეკლესიაში მოვიდოდი, არც სინდისი მამხელდა და მშვიდად ვცხოვრობდი, ახლა კი ვეღარაფერი მომიმოქმედებია თავისუფლადო. ნაბიჯს როგორც კი გადავდგამ, მექანიკურად ირთვება სინდისის ხმა და ჩამძახებს: ეს არ გააკეთო, ასე არ შეიძლება… და თუ რაიმეს მაინც გავაკეთებ, სინდისი მამხილებს: ეს რატომ გააკეთე, ახლა რაღა გეშველება? ღმერთი არ გაპატიებს” და თითქოსდა დაღლილები ვართ მცნებების აღსრულების მცდელობით. ძირითადად, სწორედ ამგვარი დაღლილობა ხდება ეკლესიაში წაუსვლელობის მიზეზი; ადამიანი ვეღარ წვდება ეკლესიური ცხოვრების აზრს.
ჩვენ უნდა გავითავისოთ, რომ ადამიანს რვა ძირითადი ვნება ებრძვის. მათგან განსაკუთრებით საშიშია მწუხარებისა და მოწყენილობის ვნება, რადგან ასეთ დროს ყოველგვარი იმედი ქრება.
მამა დიონისე, რა შემთხვევაში ვლინდება მოწყენილობისა და მწუხარების ვნება?
მოწყენილობა და მწუხარება მაშინ ვლინდება, როდესაც ადამიანი ღვთის მცნებების მიხედვით ცხოვრებას ცდილობს, რაც არც თუ მარტივი და ადვილად მიღწევადია, ამიტომ მასში შემოდის უიმედობის, სასოწარკვეთილების განცდა და ფიქრები: “ამ ბრძოლას რისთვის ვაწარმოებ? არსებობს კი ღმერთი?” – ასეთი წუთებიც კი არის ქრისტიანი ადამიანის ცხოვრებაში. ამგვარი ვნებები განსაკუთრებით ებრძვის მონაზვნებს, რადგან ისინი მთლიანად არიან ჩართულნი ღვთის მცნებების აღსრულებაში და ამიტომ ეშმაკი ცდილობს მათ შეჩერებას, დაბრკოლებას, რომ აფიქრებინოს “უკვე ამ ყველაფერს აზრი არ აქვს, ტყუილად დავტოვე ამქვეყნიური ცხოვრება”… მონაზონი დიდ სიცარიელეს გრძნობს და ფიქრობს, თუ რაოდენ რთული ყოფილა მონაზვნური ცხოვრების გზა. იგივე გვემართება ერში მცხოვრებ ადამიანებს და ვხვდებით, თუ რამდენად რთული ყოფილა ეკლესიური და ქრისტიანული ცხოვრება. მაგრამ უნდა გავითავისოთ, რომ ეს არის ეშმაკის მიერ ჩვენ წინააღმდეგ წარმოებული ბრძოლა, რათა დაგვაბრკოლოს, ხელი ჩაგვაქნევინოს ამ გზაზე, უარი გვათქმევინოს წინსვლასა და სულის გაკეთილშობილებაზე.
როგორ ვლინდება ეშმაკის ბრძოლა მოწყენილობაში მყოფ მორწმუნეზე?
ასეთ დროს ადამიანს უჩნდება ფიქრები: “დღეს ლოცვას არ წავიკითხავ, მარხვას არ შევინახავ, ტაძარში არ წავალ, უარს ვიტყვი სიკეთის გაკეთებაზე, დღესაც ჩავიდენ ამ ცოდვას, ხვალ მივალ და აღსარებას ვიტყვი”… უნდა ვიცოდეთ, რომ სწორედ მაშინ მარცხდება მოწყენილობის ვნება, როდესაც ლოცვასა და კეთილ საქმეებს აღვასრულებთ. სხვა შემთხვევაში თავისი ზრახვებით ეშმაკი ჩვენში შემოდის, გვაწვდის უამრავი სახის ფიქრებს და გვაგდებს მოწყენილობის, უიმედობის, სიზარმაცის, უდებების მდგომარეობაში, რაც დამღუპველია და ღმერთსა და ყოველგვარ სიკეთეს განგვაშორებს.
ბრძოლა, რომელიც ჩვენში მიმდინარეობს, რთული, მაგრამ სასარგებლო პროცესია. ის უფრო დამაფიქრებელი იქნება, რომ მშვიდად და ლაღად აღვასრულებდეთ ყოველივეს. თუმცა, აუცილებელია დიდი ყურადღება, რათა ეშმაკის შემოთავაზებულ წინადადებებს არ დავთანხმდეთ.
მოწყენილობის ვნებისგან თავის დაღწევა რთულია. მოწყენილ ადამიანს ღმერთის იმედიც აღარ აქვს. გავიხსენოთ, რა დაემართა იუდას? იგი უიმედობაში ჩავარდა. უფლისთვის შენდობა და პატიება რომ ეთხოვა, ღმერთი მასაც წამოაყენებდა.
როდესაც მოწყენილობაში ვვარდებით, ვცდილობთ სხვადასხვა გასართობი საშუალებებით გადავლახოთ ჩვენში არსებული უიმედობა. ეს არ არის სწორი, რადგან ეს ფორმა კიდევ უფრო მეტ მოწყენილობას გამოიწვევს და ამის შედეგად ღმერთს განვეშორებით.
როგორ მოვიქცეთ უიმედობასა და მოწყენილობაში მყოფნი?
როდესაც თითოეული თქვენგანი ეკლესიაში ხართ, სახლში ლოცვას კითხულობთ ან სიკეთეს აღასრულებთ, გქონიათ განცდა იმისა, რომ დიდი სიხარული, სიმშვიდე და მადლი შემოსულა თქვენში. სწორედ ეს სიხარული უნდა გავიხსენოთ მაშინ, როდესაც მწუხარებაში ვვარდებით. თუ ეშმაკის მიერ მოვლენილ ფიქრებს ავყვებით, იგი ადვილად მოახერხებს ჩვენს დაყოლიებას და ეკლესიაში მოსვლაზე უარსაც გვათქმევინებს. ამიტომაც არ შეიძლება ღვთისმსახურების გაცდენა. ერთი კვირაც თუ გაგვიცდა, ჩვენი გული მძიმდება, გონება ბინდდება უამრავი ცოდვების, საზრუნავებისგან, შემდეგ უკვე გვიჭირს ეკლესიაში მოსვლა და ლოცვების კითხვა.
პავლე მოციქული გვეუბნება: “სულით მდუღარენი იყავით”. რწმენისკენ მუდმივი შემართება უნდა გვქონდეს. ადამიანი ყველაზე ახლოს უფალთან ღვთისმსახურების დროსაა, იგი ყველაზე მეტად განიცდის მის სიდიადეს, შინაგან სიმშვიდეს, სიხარულს და ადამიანის რწმენაც მაშინ მტკიცდება. აუცილებელია მუდმივად ღვთისმსახურებაზე დასწრება, ხშირი ზიარება, აღსარება, ლოცვითი კანონების შესრულება და მარხვა – ეს საშუალებები დაგვიცავს მოწყენილობისგან, რადგან როგორც აღვნიშნეთ, თუ ადამიანი სხვა ნებისმიერ ცოდვაში ჩავარდება, ეკლესიაში მივა, მოინანიებს, ხოლო მოწყენილობასა და უიმედობაში ჩავარდნილს აღარც აღსარების იმედი აქვს. ასეთი ადამიანი კი დაკარგულია.
არ დაგვავიწყდეს, რომ უფლისათვის ყოველივე შესაძლებელ არს, ხოლო მორწმუნე ღმერთთან სიახლოვით ყოველგვარი სახის ბრძოლას ადვილად გადალახავს.
თეონა ნოზაძე
http://www.ambioni.ge/mowyeniloba-da-uimedoba-adamians-rmerts-ganasorebs
ეშმაკი ყოველ წუთს იბრძვის და თითოეული ჩვენგანის შთანთქმას ცდილობს. ამიტომაა, რომ ქრისტეს გზაზე დამდგარ ადამიანს ხშირად მოწყინებია ტაძარში სიარული და შესაბამისად, წმიდა საიდუმლოებებში მონაწილეობის მიღება. უიმედობა დაგვუფლებია, რომ ჩვენი ამდენი ლოცვა, მარხვა, ღვთისმსახურებაში მონაწილეობა, არის კი ამგვარი შრომა ნაყოფის მომტანი?! როგორ შევებრძოლოთ ამგვარ ფიქრებს? “ამბიონი” დმანისის სიონის საკათედრო ტაძრის წინამძღვარს, იღუმენ დიონისე გვიმრაძეს ესაუბრა:
“დღეს, თანამედროვე ცივილიზაციის პირობებში, იმდენად გართულდა ქრისტიანულად ცხოვრება, მცნებების, სიწმიდის დაცვა და სათნოებების აღსრულება, რომ ეკლესიის წიაღში მყოფი ადამიანები ხშირად ამბობენ: “ნუთუ ეს ყველაფერს რასაც ვასრულებ, ჩვენში არსებული შინაგანი სულიერი ბრძოლა, წინააღმდეგობა ღირს კი ამ ტანჯვად, თუ ეს ყველაფერი ამაოებაა და არ მოიტანს შედეგს, რადგან ჩემ გარშემო უამრავი ადამიანია, რომელიც მშვიდად ცხოვრობს და არც ამდენი სატკივარი და საფიქრალი აქვს, რამდენიც – მე”.
სახარებაში ქრისტე გვეუბნება: “უკუეთუმცა არა მოვედ და ვეტყოდე მათ, ცოდვაიმცა არა აქუნდა; ხოლო მიზეზი არა აქუს ცოდვათა მათთათვის” (იოან.15:22). ანუ მაცხოვრის მოსვლამდე ადამიანებს უფლება ჰქონდათ უდიერად ეცხოვრათ, მაგრამ მან თავისი მოსვლით ცოდვა ამხილა და ცოდვილი ცხოვრების უფლება და მიზეზი აღკვეთა. მან მოგვცა მცნებები და საშუალებები, რითაც უსჯულოებასა და უზნეობას ზურგი უნდა ვაქციოთ. როდესაც ტაძარში ამ სურვილით ანთებულნი მოვდივართ, ცოდვაში კი აღარ უნდა ვიცხოვროთ, არამედ ჩვენი სული სიკეთითა და სათნოებებით შევმოსოთ.
რატომ წყინდებათ ადამიანებს ეკლესიაში სიარული?
იესო ქრისტე გვეუბნება: “რომელსა უნებს შემოდგომად ჩემდა, უვარ-ყავნ თავი თვისი და აღიღენ ჯუარი თვისი და მომდევდინ მე” (ლუკ.9:23). საკუთარი თავის უარყოფა, სულიერი ჯვრის ტვირთვა და ქრისტეს მცნებებით ხელმძღვანელობა დიდ ძალისხმევასა და რწმენას მოითხოვს. თუკი ქრისტიანი ადამიანი ეკლესიური ცხოვრების პირველ ეტაპზე ქრისტეს აღნიშნული მოწოდების აღსრულებას სიხარულით ცდილობს, თანდათანობით თავდაპირველი სიხარული სიცარიელით, შემდეგ სიმძიმით და ბოლოს მოწყენილობით ეცვლება. შევეცადოთ, უფრო მეტად დავაკონკრეტოთ შინაგანი პროცესი სიხარულიდან მოწყენილობამდე.
თავდაპირველი სიხარული იმ დიადი სინათლის აღმოჩენით არის განპირობებული, რომელიც ბნელში მცხოვრები ადამიანის თვალსაწიერისთვის მანამდე დაფარული იყო. როდესაც გარკვეულმა გარემოებებმა მისი აღმოჩენა განაპირობა, მაშინ ირგვლივ ყოველივე განათდა და ცხოვრების ჭეშმარიტი გზაც გამოჩნდა. მუდმივად ჭეშმარიტებისა და ბედნიერების მაძიებელ ადამიანს, ამგვარი საოცარი აღმოჩენა აუცილებლად სიხარულს მიანიჭებს, როგორც ბრმას თვალის ჩინის აღხილვა. თუმცა როგორც თვალახელილი ბრმისთვის, პირველადი ბედნიერების მიუხედავად, შესაძლოა ცხოვრებამ მაინც დიდი სიმძიმე და უბედურება მოიტანოს; ასევე სულიერი სიბრმავიდან ღვთაებრივ სინათლის აღქმამაც შეიძლება ვერაფერი სიკეთე მოგვიტანოს, პირიქით, როგორც ტალანტების შესახებ იგავის ბოლოს მაცხოვარი გვარიგებს: “ყოველსა, რომელსა აქუნდეს, მიეცეს და მიემატოს; და რომელსა არა აქუნდეს – და რომელღა-იგი აქუნდეს – მო-ვე-ეღოს მისგან; და უხმარი ეგე მონაი განხადეთ ბნელსა მას გარესკნელსა. მუნ იყოს ტირილი და ღრჭენაი კბილთაი” (მათ.25:29-30). ამრიგად, თავდაპირველი აღმოჩენით გამოწვეულ სიხარულს შენარჩუნება სჭირდება, რისთვისაც როგორც აღნიშნული სახარებისეული იგავი გვახსენებს, შრომაა საჭირო. შრომისა და ძალდატანების აუცილებლობის შესახებ სხვაგანაც მიგვითითებს იესო ქრისტე: “სასუფეველი ცათაი იიძულების; და რომელნი აიძულებდნენ, მათ მიიტაცონ იგი” (მათ.11:12).
რაში უნდა გამოიხატოს შრომა და საკუთარი თავის იძულება, რათა არ დაიკარგოს პირველადი სიხარული, სულიერად არ დავცარიელდეთ და ქრისტესადმი მსახურება სიმძიმედ, ხოლო საბოლოოდ მოწყენილობად არ გვექცეს? მას შემდეგ, რაც ჭეშმარიტი გზა გამოჩნდა, მისი გავლაა საჭირო: “მე ვარ გზაი, და მე ვარ ჭეშმარიტებაი და ცხოვრებაი. არავინ მოვიდეს მამისა, გარნა ჩემ მიერ” (იოან.14:6), – გვმოძღვრავს მაცხოვარი.
რამდენნაირი ვნებაც არსებობს ადამიანში, იმდენივე სახის ბრძოლაა. პიროვნებისთვის იმდენად გაუსაძლისი ხდება ცხოვრება, რომ ხშირად აღმოხდება ხოლმე: “კარგი იყო სანამ ეკლესიაში მოვიდოდი, არც სინდისი მამხელდა და მშვიდად ვცხოვრობდი, ახლა კი ვეღარაფერი მომიმოქმედებია თავისუფლადო. ნაბიჯს როგორც კი გადავდგამ, მექანიკურად ირთვება სინდისის ხმა და ჩამძახებს: ეს არ გააკეთო, ასე არ შეიძლება… და თუ რაიმეს მაინც გავაკეთებ, სინდისი მამხილებს: ეს რატომ გააკეთე, ახლა რაღა გეშველება? ღმერთი არ გაპატიებს” და თითქოსდა დაღლილები ვართ მცნებების აღსრულების მცდელობით. ძირითადად, სწორედ ამგვარი დაღლილობა ხდება ეკლესიაში წაუსვლელობის მიზეზი; ადამიანი ვეღარ წვდება ეკლესიური ცხოვრების აზრს.
ჩვენ უნდა გავითავისოთ, რომ ადამიანს რვა ძირითადი ვნება ებრძვის. მათგან განსაკუთრებით საშიშია მწუხარებისა და მოწყენილობის ვნება, რადგან ასეთ დროს ყოველგვარი იმედი ქრება.
მამა დიონისე, რა შემთხვევაში ვლინდება მოწყენილობისა და მწუხარების ვნება?
მოწყენილობა და მწუხარება მაშინ ვლინდება, როდესაც ადამიანი ღვთის მცნებების მიხედვით ცხოვრებას ცდილობს, რაც არც თუ მარტივი და ადვილად მიღწევადია, ამიტომ მასში შემოდის უიმედობის, სასოწარკვეთილების განცდა და ფიქრები: “ამ ბრძოლას რისთვის ვაწარმოებ? არსებობს კი ღმერთი?” – ასეთი წუთებიც კი არის ქრისტიანი ადამიანის ცხოვრებაში. ამგვარი ვნებები განსაკუთრებით ებრძვის მონაზვნებს, რადგან ისინი მთლიანად არიან ჩართულნი ღვთის მცნებების აღსრულებაში და ამიტომ ეშმაკი ცდილობს მათ შეჩერებას, დაბრკოლებას, რომ აფიქრებინოს “უკვე ამ ყველაფერს აზრი არ აქვს, ტყუილად დავტოვე ამქვეყნიური ცხოვრება”… მონაზონი დიდ სიცარიელეს გრძნობს და ფიქრობს, თუ რაოდენ რთული ყოფილა მონაზვნური ცხოვრების გზა. იგივე გვემართება ერში მცხოვრებ ადამიანებს და ვხვდებით, თუ რამდენად რთული ყოფილა ეკლესიური და ქრისტიანული ცხოვრება. მაგრამ უნდა გავითავისოთ, რომ ეს არის ეშმაკის მიერ ჩვენ წინააღმდეგ წარმოებული ბრძოლა, რათა დაგვაბრკოლოს, ხელი ჩაგვაქნევინოს ამ გზაზე, უარი გვათქმევინოს წინსვლასა და სულის გაკეთილშობილებაზე.
როგორ ვლინდება ეშმაკის ბრძოლა მოწყენილობაში მყოფ მორწმუნეზე?
ასეთ დროს ადამიანს უჩნდება ფიქრები: “დღეს ლოცვას არ წავიკითხავ, მარხვას არ შევინახავ, ტაძარში არ წავალ, უარს ვიტყვი სიკეთის გაკეთებაზე, დღესაც ჩავიდენ ამ ცოდვას, ხვალ მივალ და აღსარებას ვიტყვი”… უნდა ვიცოდეთ, რომ სწორედ მაშინ მარცხდება მოწყენილობის ვნება, როდესაც ლოცვასა და კეთილ საქმეებს აღვასრულებთ. სხვა შემთხვევაში თავისი ზრახვებით ეშმაკი ჩვენში შემოდის, გვაწვდის უამრავი სახის ფიქრებს და გვაგდებს მოწყენილობის, უიმედობის, სიზარმაცის, უდებების მდგომარეობაში, რაც დამღუპველია და ღმერთსა და ყოველგვარ სიკეთეს განგვაშორებს.
ბრძოლა, რომელიც ჩვენში მიმდინარეობს, რთული, მაგრამ სასარგებლო პროცესია. ის უფრო დამაფიქრებელი იქნება, რომ მშვიდად და ლაღად აღვასრულებდეთ ყოველივეს. თუმცა, აუცილებელია დიდი ყურადღება, რათა ეშმაკის შემოთავაზებულ წინადადებებს არ დავთანხმდეთ.
მოწყენილობის ვნებისგან თავის დაღწევა რთულია. მოწყენილ ადამიანს ღმერთის იმედიც აღარ აქვს. გავიხსენოთ, რა დაემართა იუდას? იგი უიმედობაში ჩავარდა. უფლისთვის შენდობა და პატიება რომ ეთხოვა, ღმერთი მასაც წამოაყენებდა.
როდესაც მოწყენილობაში ვვარდებით, ვცდილობთ სხვადასხვა გასართობი საშუალებებით გადავლახოთ ჩვენში არსებული უიმედობა. ეს არ არის სწორი, რადგან ეს ფორმა კიდევ უფრო მეტ მოწყენილობას გამოიწვევს და ამის შედეგად ღმერთს განვეშორებით.
როგორ მოვიქცეთ უიმედობასა და მოწყენილობაში მყოფნი?
როდესაც თითოეული თქვენგანი ეკლესიაში ხართ, სახლში ლოცვას კითხულობთ ან სიკეთეს აღასრულებთ, გქონიათ განცდა იმისა, რომ დიდი სიხარული, სიმშვიდე და მადლი შემოსულა თქვენში. სწორედ ეს სიხარული უნდა გავიხსენოთ მაშინ, როდესაც მწუხარებაში ვვარდებით. თუ ეშმაკის მიერ მოვლენილ ფიქრებს ავყვებით, იგი ადვილად მოახერხებს ჩვენს დაყოლიებას და ეკლესიაში მოსვლაზე უარსაც გვათქმევინებს. ამიტომაც არ შეიძლება ღვთისმსახურების გაცდენა. ერთი კვირაც თუ გაგვიცდა, ჩვენი გული მძიმდება, გონება ბინდდება უამრავი ცოდვების, საზრუნავებისგან, შემდეგ უკვე გვიჭირს ეკლესიაში მოსვლა და ლოცვების კითხვა.
პავლე მოციქული გვეუბნება: “სულით მდუღარენი იყავით”. რწმენისკენ მუდმივი შემართება უნდა გვქონდეს. ადამიანი ყველაზე ახლოს უფალთან ღვთისმსახურების დროსაა, იგი ყველაზე მეტად განიცდის მის სიდიადეს, შინაგან სიმშვიდეს, სიხარულს და ადამიანის რწმენაც მაშინ მტკიცდება. აუცილებელია მუდმივად ღვთისმსახურებაზე დასწრება, ხშირი ზიარება, აღსარება, ლოცვითი კანონების შესრულება და მარხვა – ეს საშუალებები დაგვიცავს მოწყენილობისგან, რადგან როგორც აღვნიშნეთ, თუ ადამიანი სხვა ნებისმიერ ცოდვაში ჩავარდება, ეკლესიაში მივა, მოინანიებს, ხოლო მოწყენილობასა და უიმედობაში ჩავარდნილს აღარც აღსარების იმედი აქვს. ასეთი ადამიანი კი დაკარგულია.
არ დაგვავიწყდეს, რომ უფლისათვის ყოველივე შესაძლებელ არს, ხოლო მორწმუნე ღმერთთან სიახლოვით ყოველგვარი სახის ბრძოლას ადვილად გადალახავს.
თეონა ნოზაძე
http://www.ambioni.ge/mowyeniloba-da-uimedoba-adamians-rmerts-ganasorebs
Комментариев нет:
Отправить комментарий