ეკლესიასტე. თავი მეთორმეტე

1. გახსოვდეს შენი გამჩენი შენს სიჭაბუკეში, ვიდრე დაგიდგებოდეს მწარე დღეები და გეწეოდეს წლები, რომლებზეც იტყვი, რაღაში მადგიან მე ისინიო?

2. ვიდრე დაბნელდებოდეს მზე, ნათელი და მთვარე და ვარსკვლავები, ვიდრე ღრუბლები კიდევ ჩანან წვიმის შემდეგ,

3. იმ დღემდე, ვიდრე დაფრთხებოდნენ სასახლის მცველნი და მეომარნი დაუძლურდებოდნენ, ვიდრე შეწყვეტდნენ სამუშაოს მეწისქვილე ქალები (რადგან მცირედნიღა დარჩებიან), ვიდრე ნათელი დააკლდებოდეთ სარკმლიდან მჭვრეტელთ,

4. ვიდრე დაიგმანებოდეს ქუჩის კარები, მიჩუმდებოდეს დოლაბის ხმაური, მიწყდებოდეს ფრინველთა ჟრიამული, დადუმდებოდეს ყოველი გალობა,

5. შეეშინდებოდეთ სიმაღლისაც და გზებზე შიში დაივანებდეს, აყვავდებოდეს ნუში, დამძიმდებოდეს კალია და დაცხრებოდეს ვნება, - როცა მიდის კაცი თავის საუკუნო სახლისაკენ და უკან მიჰყვებიან მოტირალნი, -

6. ვიდრე გაწყდებოდეს ვერცხლის საბელი და გატყდებოდეს ოქროს ჭურჭელი, დაიმსხვრეოდეს დოქი წყაროსთან, ჩაეშვებოდეს ოწინარის ბორბალი ჭაში,

7. მიიქცეოდეს მტვერი მიწად, როგორც იყო და სული დაუბრუნდებოდეს ღმერთს, რომელმაც შთაბერა.

8. ამაოება ამაოებათა, თქვა ეკლესიასტემ, ყოველივე ამაო.

9. თავად ხომ ბრძენი იყო ეკლესიასტე, ხალხსაც შეასწავლა სიბრძნე. იკვლევდა, იძიებდა და თხზავდა იგავებს მრავალს.

10. ეძებდა ეკლესიასტე საჭირო სიტყვებს და წრფელად დაიწერა ჭეშმარიტი სიტყვები.

11. ბრძენთა სიტყვები წვერგამახული სოლებია, ჩაჭედილი ლურსმნებია. იგავთა კრებული ერთი მწყემსისგან შთაგონებული.

12. კიდევ გეტყვი, შვილო, ყურად იღე: ბევრი წიგნების წერას ბოლო არ ექნება და ზედმეტი ფიქრი სხეულს ადუნებს.

13. მოვისმინოთ ყველაფრის თავი და ბოლო: ღვთისა გეშინოდეს და დაიცავი მცნებანი მისნი, რადგან ეს არის კაცის თავი და თავი.

14. რადგან ყველა საქმეს სამსჯავროზე მიიტანს ღმერთი, ყოველივე დაფარულს, კეთილს თუ ბოროტს.

ეკლესიასტე. თავი მეთერთმეტე

1. წყალს გაატანე შენი პური, რადგან მრავალთა დღეთა შემდგომ კვლავ მოიძიებ.

2. მიეც ნაწილი ქონებისა შვიდს, რვასაც კი, რადგან არ იცი, რა უბედურება მოელის ქვეყანას.

3. როცა ღრუბელი აივსება, წვიმაც იწვიმებს ქვეყანაზე; თუ დაეცა ხე სამხრეთში ან ჩრდილოეთში, სადაც დაეცა, იქვე დარჩება.

4. ვინც ქარს აკვირდება, ვერ დათესავს; ვინც ღრუბლებს შესცქერის, ვერას მოიმკის.

5. როგორც არ უწყი გზა ქარისა და როგორ ისახება ძვლები სავსე მუცელში, ასევე არ უწყი საქმენი ღვთისა, რომელმაც ყოველივე შექმნა.

6. დილით თესე შენი თესლი და მწუხრისას ნუ დაისვენებს შენი ხელი; რადგან არ იცი, რომელი უფრო სასიკეთოა; იქნებ ორივე ერთნაირად კარგი გამოდგეს.

7. ტკბილია სინათლე და საამურია თვალთათვის მზის ჭვრეტა.

8. თუნდაც მრავალი წელი იცოცხლოს კაცმა და იმხიარულოს, ახსოვდეს, რომ მრავლად იქნება შავი დღეები; ყველაფერი, რაც მოვა, ამაოა.

9. იხარე, ყრმაო, ვიდრე ნორჩი ხარ; გაამოს შენმა გულმა სიყმაწვილეში, მიჰყევ შენს გულს და თვალთა მზერას; ოღონდ იცოდე, ყველაფრის ამის გამო სამსჯავროზე წარგადგენს ღმერთი.

10. უკუიყარე გულიდან დარდი და სხეულს არიდე უამური რამ, რადგან ბავშვობაც და სიყმაწვილეც ამაოა და წარმავალი.

ეკლესიასტე. თავი მეათე

1. შხამიანი ბუზები აფუჭებენ და ალპობენ სურნელოვან ზეთს; მცირედი სიბრიყვე უფრო ძვირფასია ზოგჯერ, ვიდრე სიბრძნე და დიდება.

2. ბრძენს გული მარჯვნივ აქვს, ბრიყვს - მარცხნივ.

3. სადაც არ უნდა წავიდეს ბრიყვი, ბრიყვადვე რჩება, ყველას ეუბნება, რომ ბრიყვია.

4. თუ თავს დაგატყდა უფროსის რისხვა, შენს ადგილს ნუ მიატოვებ, რადგან თვინიერს დიდი ცოდვებიც მიეტევება.

5. არის სიბოროტე კიდევ, მზისქვეშ რომ ვიხილე: თითქოს მბრძანებლისაგან მომდინარე შეცდომა იყოს.

6. სიბრიყვე განდიდდა მეტად, ხოლო მდიდრები დაბლა სხედან.

7. ვნახე მონები, ცხენებზე მსხდარნი, ხოლო მთავარნი მონებივით ფეხით მავალნი.

8. ორმოს გამთხრელი თავად ჩავარდება შიგ, ხოლო კედლის დამანგრეველს გველი დაშხამავს.

9. ვინც ქვებს მიათრევს, წელს ქვავე მოსწყვეტს; ხის გამჩეხავს ხევე დაასახიჩრებს.

10. ცული თუ დაგიჩლუნგდა და არ გალესე, ზედმეტი ძალა დაგადგება; ჭკუით უნდა წარმართო საქმე.

11. თუ შეულოცველს უკბინა გველმა, შემლოცველი ვეღარ უშველის.

12. ბრძენის სიტყვები მადლია, ბრიყვს კი მისი ბაგეები ღუპავს.

13. მისი სიტყვების დასაბამი სიბრიყვეა, ხოლო შედეგი - ავი სიშლეგე.

14. ბრიყვი მრავალსიტყვაა, მაგრამ არ უწყის კაცმა, რა მოხდება; ვინ აუწყებს, მის შემდგომ რა იქნება?

15. ბრიყვს დაჰქანცავს თავისი შრომა, რადგან მან არ იცის ქალაქისკენ მიმავალი გზა.

16. ვაი, შენდა, ქვეყანავ, ბავშვი რომ გიზის მეფედ და შენი დიდებულები დილიდანვე რომ იწყებენ ჭამას!

17. ბედნიერი ხარ, ქვეყანავ, რომ შენი მეფე არავის ჰმონებს და შენი დიდებულები თავის დროზე რომ ჭამენ, ძალთა მოკრებად, არა სალხინოდ!

18. სიზარმაცისგან ჭერი ჩამოიქცევა, გულხელდაკრეფისგან წყალი ჩამოვა სახლში.

19. სამხიარულოდ იმართება პურობა; ღვინო სიხარული ავსებს სიცოცხლეს, ხოლო ფული ყველაფერზე პასუხს აგებს.

20. შენ ფიქრშიც კი ნუ აგინებ მეფეს, საწოლ ოთახშიაც ნუ აგინებ დიდებულს: რადგან ცის ფრინველი წაუღებს ამბავს და ფრთოსანი აუწყებს სიტყვას.

ეკლესიასტე. თავი მეცხრე

1. ეს ყოველივე გულში ჩავიდევი და გამოვიკვლიე ეს ყველაფერი, რომ მართალნი, ბრძენნი და მათი ნამოქმედარნი ღვთის ხელთაა; არც სიყვარული, არც სიძულვილი არ უწყის კაცმა და არც სხვა რამე, რაც მის წინაა.

2. ერთი ხვედრი აქვს ყველას: მართალს და უკუღმართს, კეთილს და ბოროტს, სუფთას და მირეულს, მსხვერპლის შემწირველს და მსხვერპლის არშემწირველს, როგორც კეთილს, ისე ცოდვილს, როგორც მოფიცარს, ისე ფიცის მოშიშს.

3. უბედურებაა მზისქვეშეთში, რომ ყველას ერთი ხვედრი აქვს; ადამის ძეთა გულებიც აღსავსეა სიბოროტით და სიშლეგეა მათ გულებში, ვიდრე ცოცხლობენ; ამის შემდგომ კი მკვდრებში გადავლენ.

4. რადგან ცოცხლებში შერაცხილს კიდევ აქვს იმედი; რადგან ცოცხალი ძაღლი მკვდარი ლომის უმჯობესია.

5. რადგან ცოცხალმა იცის, რომ მოკვდება; მკვდრებმა კი არაფერი იციან და აღარც საზღაური მიეზღვებათ, რადგან მათი ხსოვნა დავიწყებას მიეცა.

6. წარხდა მათი სიძულვილიც, შურიც და ტრფობაც; აღარ ექნებათ, აწ და მარადის წილი იმაში, რაც მზის ქვეშ ხდება.

7. წადი, მხიარულად ჭამე შენი პური და გულის სიხარულით სვი შენი ღვინო, რაკი ღმერთმა მოგიწონა ნამოქმედარი.

8. მუდამ სპეტაკი გქონდეს სამოსელი და ზეთი არ მოაკლდეს თავს შენსას.

9. დატკბი სიცოცხლით ქალთან ერთად, რომელიც გიყვარს შენს წუთისოფელში, და რომელიც მოგცა ღმერთმა მზისქვეშ შენს წუთისოფელში, რადგან ესაა შენი ხვედრი სიცოცხლეში და იმ შრომაში, რასაც შენ მზისქვეშ ეწეოდი.

10. რისი კეთების ძალაც შესწევს შენს ხელებს, აკეთე; რადგან არც საქმე, არც საფიქრალი, ცოდნა, ან სიბრძნე არ გაგყვება შავეთში, სადაც მიდიხარ.

11. ისიც შევიტყვე ამ მზისქვეშეთში, რომ მკვირცხლთა ნებაზე არაა რბოლა, არც მამაცთა ნებაზეა ომი, არც ბრძენთა ნებაზეა პური, არც გონიერთა ნებაზეა სიმდიდრე, არც მცოდნეთა ნებაზეა მადლი; რადგან დრო და შემთხვევა განაგებს ყველაფერს.

12. რადგან ადამიანმა არ უწყის თავისი ჟამი; ავ ბადეში გახვეული თევზებივით და მახეში გაბმული ჩიტებივით იქნებიან შეპყრობილნი ადამის ძენი ავბედით ჟამს, რომელიც მოულოდნელად ეწევა მათ.

13. ეს სიბრძნეც შევიტყვე მზისქვეშეთში და საგულისხმოდ შევრაცხე იგი:

14. იყო ქალაქი მცირე და ხალხიც ცოტა; მოადგა ქალაქს დიდი მეფე, ალყა შემოარტყა და შემოაშენა დიდი სიმაგრეები.

15. აღმოჩნდა იქ კაცი ვინმე უპოვარი, მაგრამ ბრძენი და იხსნა ქალაქი თავისი სიბრძნით, მაგრამ უპოვარი იგი არავის აღარ გახსენებია.

16. ვთქვი: სიბრძნე ძალზე უპირატესია, მაგრამ უპოვარის სიბრძნეს აბუჩად იგდებენ და მის სიტყვებს ყურს არავინ უგდებს.

17. ბრძენთა სიტყვები, წყნარად ნათქვამი, უმჯობესია, ვიდრე სულელთა მთავრის ყვირილი.

18. ბრძოლის საჭურველს სიბრძნე სჯობია, ერთი ცოდვილი კი ბევრ სიკეთეს დაღუპავს.

ეკლესიასტე. თავი მერვე

1. ბრძენს ვინ შეედრება და ვინ შეიცნობს საგანთა ბუნებას? სიბრძნე ადამიანს სახეს უნათლებს და მისი სახის სიტლანქე იცვლება.

2. გეუბნები, ასრულებდე მეფის ბრძანებას, თუნდაც ღვთისადმი მიცემული ფიცის გამო.

3. ნუ ისწრაფვი მისგან წასვლას და ბოროტ საქმეს ნუ დაადგები, რადგან რასაც ისურვებს, ყველაფერს გააკეთებს.

4. ვინაიდან სიტყვა მეფისა კანონია; ვინ ჰკადრებს მას, რას აკეთებო?

5. ცნების შემნახველს ავი საქმე არ შეემთხვევა; ჟამსაც და წესსაც ბრძენკაცის გული გრძნობს.

6. ვინაიდან ყველაფერს ჟამი და წესი აქვს, ადამიანის უბედურება კი ის არის,

7. რომ მან არ იცის; რა მოხდება; ან ვინ ეტყვის მას, როგორ მოხდება?

8. არავის ძალუძს ქარის შეჩერება, ვერავინ განაგებს დღეს სიკვდილისას, ვერვის დაითხოვენ ბრძოლის ველიდან, ვერ იხსნის სიბოროტე მის პატრონს.

9. ეს ყველაფერი ვიხილე და დავაკვირდი ყველა საქმეს, რაც მზისქვეშეთში მომხდარა; და ის დროც ვნახე, როცა კაცი კაცზე მძლავრობდა თავისდა საზიანოდ.

10. კიდევაც ვნახე ბოროტეულნი დამარხულნი, ადრე რომ მოდიოდნენ წმიდა ადგილას და ბრუნდებოდნენ; დავიწყებულ იქმნენ იმ ქალაქში, სადაც ამგვარად იქცეოდნენ. ესეც ამაოებაა.

11. რაკი სწრაფადვე არ ისჯება ბოროტი საქმე, ამიტომ ბედავს კაცი ბოროტების ჩადენას.

12. ცოდვილმა კაცმა ასჯერაც რომ ჩაიდინოს ბოროტი საქმე, მიეტევება; მე ისიც ვიცი, რომ მიეგებათ მადლი ღვთისმოსავთ, რომელთაც ეშინიათ ღვთისა.

13. არ მიეგებათ მადლი ბოროტეულთ და ლანდივით დღემოკლე იქნება ყველა, ვისაც ღვთისა არ ეშინია.

14. არის კიდევ ამაოება, ქვეყნად რომ ხდება: მართლებს ბოროტეულთა საქმეთაებრ მიეგებათ; და არიან ბოროტეულნი, რომელთაც მართალთა საქმეთაებრ მიეგებათ. ვთქვი: ესეც ამაოებაა.

15. და შევაქე მე მხიარულება, რადგან არ ყოფილა სხვა სიკეთე ადამიანისთვის მზისქვეშეთში, გარდა იმისა, რომ სვას, ჭამოს და იმხიარულოს; ეს ყოველივე ახლავს მას მის საშრომელში დღენი მისნი, ღმერთმა რომ უბოძა მზისქვეშეთში.

16. როცა გულს ვიდევ, შემეცნო სიბრძნე და მომეხილა ყოველი საქმე, რაც ქვეყნად ხდება, ჩემს თვალებს ძილი არ უნახავთ არც დღე, არც ღამე.

17. ვიხილე ღვთის ყოველი საქმე, რომ ვერ მიხვდება ადამიანი ვერაფერ საქმეს, რაც მზის ქვეშ ხდება; რაც უნდა დაშვრეს და იძიოს, ვერას მიხვდება; თუნდაც ბრძენკაცმა თქვას: მივხვდიო, ვერას მიხვდება.

ეკლესიასტე. თავი მეშვიდე

1. კარგი სახელი სჯობს ძვირფას ნელსაცხებელს, დღე სიკვდილისა - გაჩენის დღეს.

2. ტირილში წასვლა სჯობს ლხინში წასვლას, რადგან იქ არის ბოლო კაცისა; ცოცხალმა კაცმა ეს ყურად იღოს.

3. მწუხარება სჯობს სიცილს, რადგან სახის დაღვრემისას კეთილია გული.

4. ბრძენთა ფიქრები გლოვის სახლშია, უგუნურთა ფიქრები - მხიარულების სახლში.

5. სჯობს ბრძენისაგან კიცხვას ისმენდე, ვიდრე ბრიყვისგან ქება-დიდებას.

6. რადგან ბრიყვთა სიცილი ქვაბის ქვეშ ფიჩხის ტკაცუნს ჰგავს; ამაოებაა ეს.

7. გაჭირვება ბრძენს გამოაჩენს, ხოლო ქრთამი რყვნის გულს კაცისას.

8. საქმის ბოლო სჯობს მის დასაწყისს; სულგრძელი კაცი სჯობს ამპარტავანს.

9. გულისწყრომად ნუ იჩქარი, რადგან გულისწყრომა უგუნურთა მკერდში ბუდობს.

10. ნუ იტყვი: წარსული დროება აწმყოს რად სჯობდაო, რადგან სიბრძნე არ ახლავს ამ კითხვას.

11. კარგია სიბრძნე და დოვლათი, დიდად სარგოა მზის მჭვრეტელთათვის.

12. სიბრძნეც დაიფარავს კაცს და ფულიც დაიფარავს, მაგრამ სიბრძნე უპირატესია; მის მფლობელს აცოცხლებს.

13. შეხედე ღვთის შექმნილს: ვინ გამართავს მისგან გამრუდებულს?

14. კეთილდღეობისას იბედნიერე, ძნელბედობისას ფრთხილად მოიქეც! ესეც და ისიც ღმერთმა შექმნა ერთმანეთის საპირისპიროდ, რათა კაცმა მის უკან ვერაფერი შეიცნოს.

15. ბევრი რამ ვნახე ჩემს ამაო წუთისოფელში: მართალი იღუპება თავის სიმართლეში, ბოროტეული დღეგრძელობს თავის ბოროტებაში.

16. ნუ იქნები ზედმეტად მართალი და მეტისმეტად ნუ დაბრძენდები - რად გინდა, რომ შეძრწუნდე?

17. მეტისმეტად ნუ იბოროტებ, არც გაბრიყვდე - რად გინდა, რომ უდროოდ მოკვდე?

18. უმჯობესია, ერთიც იყო და მეორეც, არც ერთი უარყო და არც მეორე; რადგან ღვთის მოშიში ყველაფრისგან თავს აღწევს.

19. სიბრძნე ბრძენისათვის ძალაა, ქალაქის ათ მბრძანებელზე აღმატებული.

20. არ იპოება ქვეყნად მართალი კაცი, რომელიც იქმოდეს კეთილ საქმეს და არ სცოდავდეს.

21. ყველა სიტყვას, რასაც ამბობენ, ყურს ნუ მიუგდებ, რათა არ გესმოდეს, შენი მონა როგორ გაგინებს.

22. რადგან ბევრჯერ გამოგიცდია, შენც რომ აგინებდი სხვებს.

23. ყოველივე ეს სიბრძნით გამოვიკვლიე; ვთქვი: ბრძენი ვარ-მეთქი, მაგრამ სიბრძნე შორსაა ჩემგან.

24. შორია, რაც იყო, და ღრმა არის, ღრმა, ვინ მიაგნებს?

25. გულს ვიდევ, შემეცნო, შემესწავლა, გამომეკვლია, რა არის სიბრძნე და გონიერება, რათა მცოდნოდა, რომ უმეცრება ბოროტებაა.

26. მივხვდი, სიკვდილზე მწარეა დიაცი, მახე და ბადეა მისი გული,ბორკილებია ხელები მისი; ღვთის სათნო გადაურჩება, ხოლო ცოდვილი მისგან დატყვევდება.

27. აი, რას მივხვდი, თქვა ეკლესიასტემ: თანმიყოლებით უნდა მისდიო, რომ აზრს მიაგნო.

28. კიდევ ამას ეძიებდა გონება ჩემი, მაგრამ ვერ ვპოვე: ათასიდან ერთი მამაკაცი ვპოვე, მაგრამ მათ შორის ვერა ვპოვე ვერცერთი ქალი.

29. აჰა, ეს ვპოვე მხოლოდ: ღმერთმა წრფელი შექმნა კაცი, ისინი კი ზედმეტ თავსატეხს მრავლად იჩენენ.

ეკლესიასტე. თავი მეექვსე

1. არის ბოროტება, რომელიც ვიხილე მზისქვეშეთში და მძიმეა იგი კაცთათვის.

2. მისცემს კაცს ღმერთი ქონებას, სიმდიდრეს და დიდებას, და აჰა, ყველაფერი აქვს, რაც კი ინატრა, მაგრამ ღმერთი არ მოახმარებს და სხვა, უცხო ვინმე, მოიხმარს. ამაოება არის ეს და უბედურება.

3. კიდეც რომ შვას კაცმა ასი შვილი და იცოცხლოს მრავალი წელი, მაგრამ ვერ იგემოს სიამე და საფლავიც აღარ ეღირსოს, ვიტყვი, უჯობდა დედის მუცელს მოწყვეტილიყო.

4. ფუჭად რომ მოვიდა და ბნელში წავიდა, ბნელში რომ დაინთქა სახელი მისი;

5. ვისაც მზე არ უნახავს და არც გაუგია, იმ კაცზე უფრო მოსვენებულია.

6. თუნდაც იცოცხლოს ორი ათას წელს და ვერაფერი სიკეთე ნახოს, რა ბედენაა, მაინც ყველა ერთ ადგილს მივა.

7. ადამიანის ყოველი შრომა პირისთვისაა, მაგრამ სული არ აღივსება.

8. რადგან რა უპირატესობა აქვს ბრძენს უგუნურზე? ან და ღატაკს, რომელმაც იცის, როგორ გაუძლოს ცხოვრებას?

9. სჯობს თვალით ნახო, ვიდრე გულს აჰყვე - ამაოება არის ესეც და ქარის დევნა.

10. რაც კი არსებობს, ყოველივეს დიდი ხანია სახელი ჰქვია; არ არის კაცი, ესეც ცნობილია: ძლიერთან დავა კაცს არ შეუძლია.

11. ბევრი რამეა, ამაოებას რომ ამრავლებს; რა უპირატესობა აქვს კაცს?

12. რადგან ვინ უწყის, რა არის კარგი კაცისთვის მის ამაო წუთისოფელში, რომელსაც აჩრდილივით ატარებს? ვინ აუწყებს კაცს, რა მოხდება მის შემდეგ მზის ქვეშ.

ეკლესიასტე. თავი მეხუთე

1. ნუ გისწრებს ენა და გული შენი ნუ გაჩქარის სიტყვის წარმოთქმას ღვთის წინაშე, რადგან ღმერთი ცაშია, შენ კი - მიწაზე. ამიტომ იკმარე ცოტა სიტყვები.

2. როგორც მრავლადაა სიზმარში ამბები, ისე მრავალსიტყვაა უგუნურის ნაუბარი.

3. თუ ღმერთს აღთქმას მისცემ, ნუ დააყოვნებ მის აღსრულებას, რადგან უპირონი არად ვარგანან. რასაც აღუთქვამ, აღუსრულე.

4. სჯობს არ აღუთქვა, ვიდრე აღთქმული არ აღუსრულო.

5. ნუ ათქმევინებ შენს ბაგეებს ისეთ სიტყვას, რომ ცოდვაში ჩაიგდო თავი; ნურც იმართლებ თავს ანგელოსის წინაშე, შევცდიო. რად უნდა განრისხდეს ღმერთი შენს ხმაზე და დაღუპოს შენი ხელით ქმნილი?

6. რადგან ბევრს სიზმრებს ბევრი ამაო სიტყვა ახლავს; შენ კი ღვთისა გეშინოდეს.

7. თუ სადმე ქვეყნად იხილავ ღატაკთა შევიწროებას და სიმართლისა და ჭეშმარიტების შერყვნას, ნუ გაიკვირვებ, რადგან მაღალს უთვალთვალებს მასზე მაღალი; ხოლო მათ ზემოთ კიდევ არის უფრო მაღალი.

8. უკეთესია ის ქვეყანა, სადაც მეფე ქვეყნისთვის იღწვის.

9. ფულის მოყვარული ფულით ვერ გაძღება, და არც სიმდიდრის მოყვარული თავის შემოსავლით. ესეც ამაოებაა.

10. ბევრ დოვლათს ბევრი მჭამელი ჰყავს; რაღა დარჩება პატრონს მისას? მხოლოდ ყურება.

11. ტკბილია ძილი მშრომელი კაცის, გინდ ცოტა ჭამოს, გინდ ბევრი; ხოლო სიმაძღრე ძილს უფრთხობს მდიდარს.

12. არის, მიხილავს მტანჯველი ბოროტება ამ მზისქვეშეთში: პატრონის საზიანოდ დამარხული სიმდიდრე.

13. დაიკარგება ეს სიმდიდრე უბედური შემთხვევის გამო და შვილი მისი ხელცარიელი დარჩება;

14. ისევ შიშველი გაბრუნდება, როგორც მოვიდა დედის მუცლიდან და ვეღარაფერს მოიხვეჭს შრომით.

15. ესეც მტანჯველი ბოროტებაა: როგორც მოვიდა, ისე რომ წავა. რა სიკეთეა, ფუჭად რომ შრომობს?

16. თან თავის დღეებს ბნელში ამოჭამს, დარდით, ტკივილით გულგასენილი.

17. აი, სად ვხედავ მე სიკეთეს, შესაფერ საქმეს: ჭამოს კაცმა, სვას და იხაროს თავისი ღვაწლით ამ მზისქვეშეთში დღენი მისნი, ღმერთმა რომ მისცა; რადგან ესაა მისი ხვედრი.

18. კაცს ღმერთი აძლევს ქონებასა და სიმდიდრეს და იმის შნოსაც, რომ მოიხმაროს, მიიღოს წილი და გაიხაროს თავისი შრომით; ეს ყველაფერი ღვთის წყალობაა.

19. და რაკი ბევრს ვეღარაფერს გაიხსენებს კაცი თავის სიცოცხლეში, ღმერთი მისცემს მას გულის სიხარულს.

ეკლესიასტე. თავი მეოთხე

1. კვლავაც ვხედავდი ძალადობას, რაც კი ხდებოდა ამ მზისქვეშეთში: აჰა იღვრება ჩაგრულთა ცრემლი და მათ არავინ ანუგეშებს; მათ მჩაგვრელთა ხელშია ძალა, არავინა ჰყავთ ნუგეშისმცემი.

2. უფრო ბედნიერად შევრაცხე დიდიხნის მკვდარნი მათზე, ვინც ჯერაც ცოცხლობენ კიდევ.

3. და ორთავეზე ბედნიერი მაინც ის არის, ვინც ჯერაც არ დაბადებულა და არ უხილავს ბოროტება, რაც მზის ქვეშ ხდება.

4. ისიცა ვნახე, რომ სიბეჯითე ყველა საქმეში მხოლოდ ერთურთის შურით არის გამოწვეული. ამაოება ყოფილა ესეც და ქარის დევნა.

5. ბრიყვს გულზე ხელი დაუკრეფია და თავის ხორცს ჭამს.

6. ერთი პეშვი სიმშვიდე სჯობს მთელ კალთა გარჯას და ფუჭ საზრუნავს.

7. კიდევ და კიდევ განვიცადე ამაოება ამ მზისქვეშეთში.

8. არსებობს კაცი მარტოხელა, არ ჰყავს არავინ, არც ძმა, არც შვილი, ხოლო მის შრომას ბოლო არ უჩანს და ვერ გაძღება მისი თვალი დოვლათის ხილვით. ვისთვისღა ვშრომობ და სიამეს რისთვის ვიკლებდი? ამაოება არის ესეც და ფუჭი საქმე.

9. მარტო ყოფნას სჯობს ორნი იყვნენ, რადგან კეთილად მიეზღვებათ მათ საშრომელში.

10. თუ დაეცნენ, ერთი მაინც წამოაყენებს თავის ამხანაგს. მაგრამ ვაი, მარტომყოფს, თუ დაეცა ვინღა უშველის?

11. თუ ორნი დაწვნენ, გათბებიან; მარტომყოფს კი რაღა გაათბობს!

12. თუ ერთს დასძლევს ვინმე, ორი ხომ გაუმკლავდება. მალე არ გაწყდება სამმაგი ძაფი.

13. ღატაკი, მაგრამ ბრძენი ყმაწვილი სჯობს მოხუცებულ და ბრიყვ მეფეს, რომელიც უკვე ვერას ისწავლის.

14. რადგან იგი საპყრობილიდანაც გამოვა მეფედ, თუნდაც თავის სამეფოში უპოვრად იშვას.

15. ვიხილე: ყოველ მკვიდრს მზისქვეშეთში ყმაწვილი ახლავს, ეს მისი სხვაა, მის ნაცვლად დადგება.

16. არ უჩანს დასასრული ხალხს, ვინც მათ უწინარეს იყო, და არც შემდგომნი მოინატრებენ მათ. რადგან ესეც ამაოებაა და ქარის დევნა.

17. ფეხს ნუ აუჩქარებ ღვთის სახლისკენ მიმავალი; გაფრთხილდი, მსხვერპლი უგუნურთა მსგავსად არ შესწირო, რადგან არ უწყიან, უკეთურებას რომ სჩადიან.

ეკლესიასტე. თავი მესამე

1. ყოველივეს თავის დრო აქვს და ყველაფერს თავისი ჟამი ამ ცისქვეშეთში.

2. ჟამი შობისა და ჟამი სიკვდილისა; ჟამი დანერგვისა და ჟამი დანერგულის აღმოფხვრისა.

3. ჟამი მოკვდინებისა და ჟამი განკურნებისა; ჟამი ნგრევისა და ჟამი შენებისა.

4. ჟამი ტირილისა და ჟამი სიცილისა; ჟამი გლოვისა და ჟამი ლხინისა.

5. ჟამი ქვათა მიმოფანტვისა და ჟამი მათი შეგროვებისა; ჟამი მიჯნურთა პაემანისა და ჟამი მათი გაყრისა.

6. ჟამი პოვნისა და ჟამი დაკარგვისა; ჟამი შენახვისა და ჟამი გაფლანგვისა.

7. ჟამი დარღვევისა და ჟამი შეკერვისა; ჟამი დუმილისა და ჟამი უბნობისა.

8. ჟამი სიყვარულისა და ჟამი სიძულვილისა; ჟამი ომისა და ჟამი მშვიდობისა.

9. რას არგებს მაშვრალს შრომა მისი?

10. კიდევაც ვნახე საზრუნავი, რომელიც ღმერთმა მიუჩინა ადამის ძეთ მათ სატანჯველად.

11. მან ყველაფერი კეთილად შექმნა თავის დროისთვის, თვით იდუმალის შეცნობად აღძრა გონება კაცთა, ოღონდ ისე, რომ ვერ გაუგონ ღვთის ნამოქმედარს თავი და ბოლო.

12. ვუწყი, რადგან არაფერია კაცისათვის იმაზე კარგი, რომ გაიხაროს და ქმნას სიკეთე, ვიდრეღა ცოცხლობს.

13. თუ კაცსა ვისმე არ აკლდება სასმელ-საჭმელი და შრომისა წილ სიკეთეს ჰპოვებს, ეს მადლია, ღვთის ნაბოძები.

14. ვუწყი ისიც, რომ ყოველივე, ღვთის მიერ ქმნილი, იარსებებს უკუნისამდე; არც დამატება სჭირდება რამის, არც გამოკლება. ასე ქმნა ღმერთმა, მის წინაშე შიში რომ ჰქონდეთ.

15. რაიც ყოფილა, უკვე არის დიდი ხანია; და რაც იქნება, ის უკვე იყო. და აწ გარდასულს მხოლოდ ღმერთი გამოიძიებს.

16. კიდევ ვიხილე მზისქვეშეთში: განსჯის ადგილი დაეჭირა უკანონობას. მართლის ადგილი მტყუან კაცს ეპყრა.

17. მაშინ ვთქვი გულში: ღმერთი განსჯის მართალს და მტყუანს, როცა ყველაფერს და ყოველ საქმეს დაუდგება იქ თავის ჟამი.

18. და ვთქვი ჩემს გულში: ასე გამოცდის თურმე ღმერთი ადამის ძეთა, რათა დარწმუნდნენ, რომ თავისთავად პირუტყვები არიან მხოლოდ.

19. რადგან კაცის და პირუტყვის ხვედრი ერთია - ერთის სიკვდილი მეორისას ჰგავს და ყველას ერთი სული უდგას, კაცი პირუტყვზე ვერაფრით ვერ უპირატესობს, რადგან ყველაფერი ამაოა.

20. ყოველივე ერთ ადგილს მივა; ყველაფერი მიწისგანაა და ყველაფერი მიწად იქცევა.

21. რომელი იტყვის, რომ კაცთა სული ზევით მიილტვის, ხოლო პირუტყვის ქვევით ჩადის, ქვესკნელისკენ?

22. ვხედავ, კაცთათვის სხვა სიკეთე რომ არ ყოფილა, თუ არ იხარა თავის ნაღვაწით, რადგან ესაა მისი წილი ამ მზისქვეშეთში, ვინ დაანახვებს, რა მოხდება შემდგომად მისა?

ეკლესიასტე. თავი მეორე

1. ვუთხარი ჩემს თავს: მოდი, გამოვცდი მხიარულებას და მივეცემი სიამეთა - და აჰა, ესეც ამაოება ყოფილა მხოლოდ.

2. მივხვდი, გართობა ფუჭი საქმეა; მხიარულება რის მაქნისია?

3. ვიფიქრე, ღვინით დამებანგა ჩემი სხეული, ხოლო გონებას სიბრძნით ეფხიზლა; დავდგომოდი გზას სიბრიყვისას, ვიდრე ვნახავდი, რა სიკეთეა კაცთათვის მასში, რასაც იქმნიან ცისქვეშეთში, სანამ ცოცხლობენ.

4. დიდი საქმე ჩავიდინე, ავიგე სახლნი, ჩავყარე ვაზი,

5. გავიშენე ჩემთვის ბაღები და წალკოტები, დავრგე ხეხილი ყოველგვარი,

6. წყალსატევები მოვაწყვე, რომ მოერწყათ ნორჩი ტევრები,

7. შევიძინე მონა-მხევალნი, და მრავლად მესხნენ სახლში სახლეულნი; მყავდა ცხვარ-ძროხა იმათზე მეტი, ვისაც ჩემს უწინ უმეფია იერუსალიმში.

8. დავაგროვე ოქრო და ვერცხლი, მეფეთა განძი ყოველი მხარის; გავიჩინე მგალობელნი, კაცნი და ქალნი, და სიამენი ხორციელნი, ულამაზეს ხარჭათა დასი.

9. განვიდიდე და გავმდიდრდი უმეტეს მათსა, ვინც ჩემს წინარე არსებულა იერუსალიმს; და სიბრძნე ჩემი მევე მეყუდნა.

10. არ უარვყავი არაფერი, რაც კი მომთხოვეს ჩემმა თვალებმა, არ დავაოკე გული ჩემი სიხარულისგან, რადგან ხარობდა ჩემი გული ჩემი ნაღვაწით. ეს ყოველივე იყო ვედრი ჩემი შრომისა.

11. მერმე, როდესაც გადავხედე ყოველივეს, რაც კი შექმნა ჩემმა მარჯვენამ, და ყოველ საქმეს, ჩემს ნამოქმედარს, მივხვდი, ამაო რომ ყოფილა ეს ყველაფერი, ქარისნაბერი, და რომ არ არის სარგებელი ამ მზისქვეშეთში.

12. რადგან რაღა ქმნას ადამიანმა, რომელიც მოვა შემდგომ მეფისა, რომელსაც უკვე ყველაფერი უქმნია ქვეყნად?

13. ოდეს ვიკვლიე, რა არის სიბრძნე ანუ სიბრიყვე და უმეცრება, ვნახე, რომ სიბრძნე სიბრიყვეზე უპირატესობს, ისევე როგორც ნათელი ბნელზე.

14. ბრძენი კაცი გონებითა ჭვრეტს, უგუნური კი ბნელში დავალს. და ვუწყი, მაინც მოწევნადი ერთი აქვს ყველას.

15. გულს ვუთხარ მაშინ: მეც უგუნურის ბედი მეწევა; მაშ, რადღა ვიყავ მე სხვაზე ბრძენი? და გულსვე ვუთხარ: ამაოება ყოფილა ესეც.

16. მარადიულად არ ეხსომებათ არც ბრძენკაცი, არც უგუნური; გაივლის ჟამი, ყველაფერი დაივიწყება. ვაგლახ, რომ კვდება ბრძენი კაცი უგუნურივით.

17. და შევიძულე მე ეს ცხოვრება, რადგან მემწარა ყველაფერი, რაც მზის ქვეშ ხდება, რადგან ყოველი ამაოა, ქარების დევნა.

18. და მოვიძულე ყოველივე ნაღვაწი ჩემი, რაც მიღვაწია ამ მზისქვეშეთში, და რაც სხვას უნდა დავუტოვო, ჩემს შემდგომ მოსულს.

19. არავინ უწყის, ვის შეხვდება ჩემი ნაღვაწი, ბრძენს თუ უგუნურს, რაიც სიბრძნით მომიღვაწია ამ მზისქვეშეთში? აჰა, კიდევ ამაოება.

20. და წარვუხოცე იმედი ჩემს თავს, რომ აღარაფერს მოველოდე იმ ღვაწლისაგან, რაც მზისქვეშეთში გამიწევია.

21. ნახავ კაცს, იღვწის, არ იშურებს სიბრძნეს და ცოდნას, მაგრამ ნაღვაწი სხვას ხვდება წილად, ვისაც არასდროს უღვაწნია ამ საქმისათვის. ამაოება არის ესეც და უდიდესი ბოროტება.

22. მაშ, რაღა რჩება ადამიანს შრომისა და ზრუნვის შედეგად, რომელსაც იგი მზის ქვეშ ეწევა?

23. დღენი მისნი სატანჯველია, საზრუნავი მისი - წუხილი, ღამითაც არ ისვენებს, შფოთავს გული. აჰა, კვლავ ამაოება.

24. კაცისათვის არაფერია იმაზე კარგი, რომ ჭამოს, სვას და დატკბეს თავისი ნაღვაწით. ეს გამოვცადე, რადგან ესეც ღმერთის ხელთაა.

25. ვინ ჭამს ანუ სვამს, ან განცხრომას ვინ მიეცემა მის გარეშე?

26. ვისაც ის ითნევს, მას მიანიჭებს სიბრძნეს ცოდნასა და სიხარულს; ხოლო ცოდვილს კი მოხვეჭისათვის საზრუნავს უჩენს, რათა ღვთის სათნოს დაუტოვოს ეს მონაგარი. ამაოება არის ესეც და ქარის დევნა.

ეკლესიასტე. თავი პირველი

1. სიტყვანი ეკლესიასტესი, ძისა დავითისა, იერუსალიმის მეფისა.

2. ამაოება ამაოებათა, თქვა ეკლესიასტემ, ამაოება ამაოებათა, ყოველივე ამაოა.

3. ადამიანს რას ჰმატებს შრომა, რომელსაც იგი მზის ქვეშ ეწევა?

4. თაობა მიდის, თაობა მოდის, ეს ქვეყანა კი უცვლელია უკუნისამდე.

5. აღმოხდება მზე და ჩადის იგი, უბრუნდება თავის ადგილს და კვლავ იქიდან ამობრწყინდება.

6. სამხრეთისაკენ მიჰქრის ქარი, გაბრუნდება ჩრდილოეთისკენ; ბრუნავს, ბრუნავს, მიჰქრის ქარი და უბრუნდება ისევ თავის წრეს.

7. ყველა მდინარე ზღვებისაკენ მიედინება, ზღვა კი მაინც არ აღივსება; მდინარენი საითკენაც მიედინებოდნენ, კვლავაც იქითკენ მიედინებიან.

8. უძლურია ყოველი სიტყვა, არ ძალუძს კაცს ყოველივეს თქმა; თვალი ხედვით ვერ გაძღება, ყური სმენით ვერ აღივსება.

9. რაც ყოფილა, იგივე იქნება და რაც მომხდარა, იგივე მოხდება; არაფერია მზის ქვეშ ახალი.

10. ნახავენ რასმე და იტყვიან: აჰა, ახალი. ესეც ყოფილა ჩვენს წინარე საუკუნეში.

11. არ დარჩენილა ხსოვნა იმათი, ვინც წინათ იყო; და მომდევნოთაც, ვინც იქნებიან, არ გაიხსენებს მათი მიმყოლი.

12. მე, ეკლესიასტე, მეფე ვიყავ ისრაელისა იერუსალიმში.

13. ვიწყე კვლევა გულმოდგინებით, გონებით განსჯა ყოველივესი, რაიც მომხდარა ცისქვეშეთში; ეს მძიმე საქმე მიუჩინა უფალმა ადამის ძეთ სატანჯველად.

14. განვიცადე ყოველი საქმე, რაც კი მომხდარა მზისქვეშეთში; და აჰა, ვცანი - ამაო არის ყველაფერი და ქარის დევნა.

15. გამრუდებულს ვეღარ გამართავ, ხოლო ნაკლულს ვეღარაფრით ვეღარ შეავსებ.

16. ვუთხარი ჩემს თავს: აჰა, მოვიპოვე და განვიმრავლე ცოდნა ყოველთა უპირატესად, ვინც არსებულა ჩემს უწინარეს იერუსალიმში, და ეზიარა გონება ჩემი განუზომელ სიბრძნეს და ცოდნას.

17. როცა მივაპყარ გულისყური, შევიცან სიბრძნე, მეცნიერება, უმეცრება და სისულელე, მივხვდი - ამასაც არა აქვს აზრი.

18. რადგან, როცა დიდია სიბრძნე, დარდიც დიდია; მრავლის შეცნობა ადამიანს წუხილს უმრავლებს.

სარწმუნო წინამძღოლნი ჭეშმარიტი ქრისტიანობის გზაზე

მღვდელმონაზონი სერაფიმე როუზი

წმ. მამები – სარწმუნო წინამძღოლნი ჭეშმარიტი ქრისტიანობის გზაზე

"მოიჴსენენით წინამძღუარნი იგი თქუენნი,
 რომელნი გეტყოდეს თქუენ სიტყუთა მათ ღმრთისათა,
 და ჰხედევდით გამოსლვასა მას ცხოვრებისა მათისასა
და ჰბაძევდით სარწმუნოებასა მათსა...
მოძღურებასა მრავალ-სახესა და უცხოსა ნუ შეიწყნარებთ".
ებრ. 13, 7-9

არასოდეს გამოჩენილა იმდენი ცრუმოძღვარი, რამდენიც ამ ჩვენს ბედუკუღმართ XX საუკუნეში, ესოდენ მდიდარი რომ არის ტექნიკური სათამაშოებით და ესოდენ ღატაკი – სულით და გონებით. დღეს ყოველ აზრს, თუნდაც სრულიად უგუნურს, თუნდაც ძირშივე უარყოფილს ყველა ცივილიზებული ადამიანის მიერ, თავისი იდეოლოგია აქვს და თავისი "მოძღვარი" ჰყავს. ზოგიერთი "მოძღვარი" – მაგალითად, ოკულტისტები და "ქარიზმატიკოსები" – ადამიანებს აღუთქვამს ან უჩვენებს კიდეც "სულიერ ძალას" და სჩადის ცრუ სასწაულებს. მაგრამ თანამედროვე "მოძღვართა" უმრავლესობას არ ძალუძს არაფრის შემოთავაზება, გარდა საიდანღაც მოტანილი იდეების ცუდად გადამუშავებული ნარევისა ან რომელიმე თანამედროვე "ბრძენისაგან" ნასესხები აბდაუბდისა: ამ ბრძენმა კი ძველებზე მეტი იცის მხოლოდ იმიტომ, რომ იგი ჩვენს "განათლებულ" დროში ცხოვრობს. შედეგად ათასობით სხვადასხვა ფილოსოფიური მიმართულება ჩნდება, ხოლო "ქრისტიანობაში"- ათასობით სექტა. როგორ უნდა ვიპოვოთ ყოველივე ამაში ჭეშმარიტება, თუ მისი მოხელთება საერთოდ შესაძლებელია ჩვენს არეულ-დარეულ დროში?

არსებობს ერთადერთი ადგილი, სადაც თვით ღმერთისგან გამომავალ ჭეშმარიტი სწავლების წყაროს შეიძლება მივაგნოთ. ეს წყარო განვლილ საუკუნეთა მანძილზე კი არ დაწყვეტილა, არამედ მარად ახალი რჩება, იგი საერთოა ყველასათვის, ვინც სწორად ასწავლის ღმერთის შესახებ, და ყველას, ვინც მას ეწაფება, ცხონებისაკენ მიუძღვის. ეს ადგილი არის ქრისტეს მართლმადიდებელი ეკლესია, წყარო – სული წმიდის მადლი, ჭეშმარიტი მოძღვრები კი, ამ წყაროსაგან გამომავალი საღმრთო სწავლების მქადაგებელნი – მართლმადიდებელი ეკლესიის წმიდა მამები.
მაგრამ ვაი, რომ ძალიან ცოტა მართლმადიდებელმა ქრისტიანმა იცის ეს და ცოტანი ეწაფებიან ამ წყაროს! რამდენი თანამედროვე მღვდელმთავარია, რომ სულიერი საზრდელის ნოყიერი მდელოებისკენ, ანუ წმიდა მამებისკენ კი არ მიუძღვის თავის სამწყსოს, არამედ თანამედროვე "ბრძენთა" დამღუპველ კვალს მისდევს. ისინი კი რაღაც "ახალს" ჰპირდებიან თავიანთ მიმდევრებს, რათა დაავიწყონ წმ. მამათა ჭეშმარიტი სწავლება, რომელიც სრულიად შეუთავსებელია იმ ცთომილებებთან, დღეს რომ ბატონობენ მთელ მსოფლიოში.

წმ. მამათა სწავლება არ ეკუთვნის რომელიმე დროს – "წარსულს" ან "აწმყოს". იგი მემკვიდრეობითობის უწყვეტი ჯაჭვის მეშვეობით გადმოგვეცა მოციქულთა დროიდან დღევანდელ დღემდე, და არასოდეს ყოფილა იმის საჭიროება, რომ "დავიწყებული" მართლმადიდებლური სწავლება თავიდან აღმოგვეჩინა. მაშინაც კი, როდესაც მრავალი მართლმადიდებელი ქრისტიანი მას არად აგდებდა (როგორც ეს დღესაც ხდება), ამ სწავლების ჭეშმარიტი დამცველნი კვლავაც გადასცემდნენ მას ადამიანებს, ვისაც მისი მიღება სწყუროდა. წარსულში იყო დიდი მამების გამაოგნებელი ეპოქები (მაგალითად, IV საუკუნე) და იყო პერიოდები, როდესაც ქრისტიანებს აღარ ესმოდათ წმ. მამები. მაგრამ ქრისტეს ეკლესიის დაარსებიდან მოყოლებული დედამიწაზე ერთი წამიც არ ყოფილა ისეთი, რომ ეკლესიისთვის წმ. მამათა გარდამოცემას არ ეხელმძღვანელა, არ ყოფილა ეპოქა, თავისი წმ. მამა რომ არ ჰყოლოდა. წმ. ნიკიტა სტითელი, ღირსი სვიმეონ ახალი ღმრთისმეტყველის მოწაფე და მისი ცხოვრების აღმწერელი, წერდა: "ღმრთის მოწყალებით თაობიდან თაობამდე არ შეწყდება სული წმიდის მიერ წინასწარმეტყველთა და ღმერთის მეგობართა მომზადება თავისი ეკლესიისათვის".
ჩვენთვის, ბოლო ჟამის ქრისტიანებისთვის, განსაკუთრებით სასარგებლოა თანამედროვე წმ. მამებით ხელმძღვანელობა, ჩვენნაირ პირობებში რომ ცხოვრობდნენ და მაინც უცვალებლად და შეურყვნელად შეინარჩუნეს ის მარად ახალი მოძღვრება, რომელიც დროსა და რასებზე კი არ არის დამოკიდებული, არამედ მოგვეცა ყველა ეპოქისთვის, ვიდრე სოფლის აღსასრულამდე და ერთი ერისთვის – მართლმადიდებელი ქრისტიანებისთვის.

ვიდრე თანამედროვე ორ წმ. მამაზე ვიტყოდე რამეს, მანამდე გარკვევით უნდა ითქვას, რომ ჩვენთვის, მართლმადიდებელი ქრისტიანებისთვის, წმ. მამების კითხვა აკადემიური კვლევა-ძიება როდია. საერთოდ, ბევრი რამ იქიდან, რასაც დღეს "პატრისტიკულ აღორძინებად" მიიჩნევენ, სინამდვილეში მხოლოდ არამართლმადიდებელ მეცნიერთა და მათ "მართლმადიდებელ" მიმბაძველთა თავის შექცევაა, რომელთაგან არავისა აქვს გაცნობიერებული წმ. მამათა გარდამოცემის ჭეშმარიტება, რომელსაც მთელ თავის სიცოცხლეს მიუძღვნიდა. ასეთი "პატროლოგია" კი მხოლოდ რაციონალისტური მეცნიერება გახლავთ: ამ მეცნიერების საგანი, მართალია, მამათა სწავლებაა, მაგრამ მასში სრულიად არ არსებობს ცოდნა, რომ მამათა სწავლება შეიცავს ისეთ ჭეშმარიტებებს, რომლებზეც ჩვენი ცხონება-წარწყმედა ჰკიდია. ეს ე. წ. პატროლოგები დროს იმის დამამტკიცებელი საბუთების შეგროვებაში ხარჯავენ, თითქოს წმ. მაკარი დიდი მწვალებელ-მესალიანელი იყო, ამ დროს კი არც ესმით და არც ცდილობენ შეამოწმონ მისი მკაცრად მართლმადიდებლური მოძღვრება; ისინი იმასაც ამბობენ, რომ "ფსევდოდიონისე" განზრახ აყალბებდა წიგნებს, რომელთა მისტიკური და სულიერი სიღრმე აშკარად მიუწვდომელია მათთვის, ვინც მას ამაში ადანაშაულებს; ან თითქოს ღირსი ვარლაამისა და იოდასაფის ღრმად ქრისტიანული მონაზვნური ცხოვრება, რომელიც წმ. იოანე დამასკელმა აღწერა, მხოლოდ "ბუდას ცხოვრების გადმოცემაა". სხვაც ბევრი ამგვარი არაკი არსებობს, "სპეციალისტების" მიერ მალემრწმენი პუბლიკისათვის მოგონილი, იმ პუბლიკისა, რომელსაც წარმოდგენა არა აქვს, რა არარელიგიურ ატმოსფეროში კეთდება ამგვარი "აღმოჩენები". ხოლო როდესაც წმ. მამების ტექსტებთან დაკავშირებული მართლაც სერიოზული საკითხები ჩნდება (ასეთი საკითხები კი, ცხადია, არსებობენ), მათი გადაჭრა ამ "ექსპერტებს" არ ძალუძთ, რადგანაც სინამდვილეში მათთვის სრულიად უცხოა წმ. მამათა ტრადიცია - მხოლოდ პურს ჭამენ მის ხარჯზე.

როდესაც "მართლმადიდებელი" მეცნიერები მამათა ამგვარი ცრუ-მკვლევრების დასკვნებს იყენებენ ანდა ასეთივე რაციონალისტური სულისკვეთებით განმსჭვალულ საკუთარ გამოკვლევებს ატარებენ, დასასრული შესაძლოა ტრაგიკული აღმოჩნდეს, რადგანაც ამ მეცნიერებს ბევრი "მართლმადიდებლობის მქადაგებლად" ღებულობს, მათ რაციონალისტურ განსაზღვრებებს კი "ჭეშმარიტად მართლმადიდებლური" მსოფლაღქმის ნაწილად. მაგალითად, ზოგიერთი, ვისაც პრეტენზია აქვს, რომ თავისუფალია "დასავლეთის გავლენისაგან", რომელშიც, მათი აზრით, ბოლო სამი საუკუნის ღმრთისმეტყველება იმყოფება[1], თვითონ ხვდება პროტესტანტული რაციონალიზმის ქსელში. ეს კარგად დაამტკიცა ლიტურგიკული ღმრთისმეტყველების საფუძველზე დეკანოზმა მიხეილ პომაზანსკიმ, თანამედროვეობის ამ ჭეშმარიტმა ღმრთისმეტყველმა[2]. სამწუხაროდ, მოგვიხდება რუსულ სიწმინდეთა და წმ. მამათა ცრუმკვლევრის, გ. პ. ფედოტოვის მხილება: მან წარმოიდგინა, რომ ღირსი სერგი იყო "პირველი რუსი წმინდანი, რომელსაც შეგვიძლია მისტიკოსი ვუწოდოთ" (ამით ის არაფრად აგდებს ასეთივე "მისტიკოს" წმიდა მამებს, რომლებიც ღირს სერგიმდე ცხოვრობდნენ რუსული მართლმადიდებლობის პირველ საუკუნეებში); დაკავებული იყო "ორიგინალობის" უაზრო ძიებით ღირსი ნილოს სორელის ლიტერატურულ შრომებში (რითაც ააშკარავებდა, რომ მას ისიც კი ვერ გაუგია, თუ რას ნიშნავს გარდამოცემა მართლმადიდებელთათვის); ჩირქს სცხებდა დიდ რუს წმინდანს ტიხონ ზადონელს და ამბობდა, რომ იგი "უმალ დასავლური ბაროკოს პირმშო იყო, ვიდრე აღმოსავლური სულიერების მემკვიდრე"; ცდილობდა ღირსი სერაფიმე საროველი მხოლოდ რუსულ ფენომენად წარმოედგინა (სინამდვილეში ამ წმინდანს იმდენად ჰქონდა შეთვისებული მამათა გარდამოცემა, რომ შეუძლებელია მისი გარჩევა დიდი ეგვიპტელი მამებისგან), რომელიც თურმე "სტარჩესტვო"-ს პირველი ჩვენთვის ცნობილი წარმომადგენელი იყო", "რომლის მსგავსი მიდგომაც ამა სოფლისადმი აღმოსავლეთის ეკლესიაში ჯერ არ ყოფილა" და რომელიც იყო "სულიერების ახალი ტიპის წინამორბედი, იმ სულიერებისა, უბრალოდ ასკეტური ბერ-მონაზვნობის შემდეგ რომ მოგვევლინება".
სამწუხაროა, მაგრამ ამგვარი ცრუმეცნიერული კვლევის შედეგებს ხშირად შეხვდებით რეალურ ცხოვრებაში. ზერელე ადამიანების ცნობიერებაში, რომლებიც ხელაღებით ენდობიან ამ მრუდე დასკვნებს და იწყებენ მუშაობას პროტესტანტულ ნიადაგზე წარმოშობილ "ლიტურგიკულ აღორძინებაზე", ღირსი სერაფიმე, მაგალითად, რომელიღაც ინდოელ იოგად ან "ქარიზმატიკოსად" იქცევა (ცხადია, ამ დროს გვერდს უვლიან მის "უხერხულ" გამონათქვამებს მწვალებლების შესახებ, რომლებზეც ის ზუსტად იმავეს ამბობდა, რასაც ყველა სხვა წმიდა მამა). თანამედროვე მეცნიერთა უმრავლესობის მსგავსად, ისინი მოწიწებისა და შიშის გარეშე ეპყრობიან წმიდა მამებს, როგორც ტოლებსა და სწორებს, და მაშინ წმ. მამათა გარდამოცემა აღიქმება არა ჭეშმარიტი ცხოვრებისა და ცხონებისაკენ მიმავალ გზად, არამედ ეზოთერიზმში ვარჯიშად ანდა რაღაც ინტელექტუალურ თამაშად.

ასეთები როდი არიან ნამდვილი მართლმადიდებელი მეცნიერები, ასეთი როდია ჭეშმარიტი მართლმადიდებლური გარდამოცემა, რომელმაც ჩვენამდე მოიტანა ნამდვილი, უცვალებელი სწავლება ჭეშმარიტი ქრისტიანობის შესახებ – უწყვეტი ჯაჭვის მეშვეობით, სულიერი მამებისგან სულიერ შვილებამდე, მასწავლებლიდან მოსწავლემდე, ზეპირად და წერილობით.

ჩვენს XX საუკუნეში ერთი მღვდელმთავარი განსაკუთრებით გამოირჩევა თავისი წმ. მამებისეული სულით. ესაა მთავარეპისკოპოსი თეოფანე პოლტაველი ( 1943), რუსეთის საზღვარგარეთის ეკლესიის ერთ-ერთი დამაარსებელი და, ალბათ, მისი უკომპრომისო და ტრადიციული იდეოლოგიის მთავარი შემოქმედი. როდესაც თეოფანე პოლტაველი ამ ეკლესიის ეპისკოპოსთა სინოდის თავმჯდომარეს მოადგილეობდა (20-იანი წლები), იგი ცნობილი იყო, როგორც "მამათა გონების" ყველაზე სრულად შემთვისებელი. 30-იან წლებში მან თეოფანე დაყუდებულის მაგალითს მიჰბაძა და განდეგილის ცხოვრებას შეუდგა, და მას მერე, რაც არ უნდა სამწუხარო იყოს, სრულიად მივიწყებულ იქნა. საბედნიეროდ, მღვდელმთავრის ხსოვნას მოწიწებით ინახავენ მისი მოწაფეები, ერთ-ერთმა ყველაზე ერთგულმა მიმდევარმა კი, შემდგომში სირაკუზისა და ტროიცკის მთავარეპისკოპოსმა ამბერკიმ გამოსცა მისი ბიოგრაფია და რამდენიმე ქადაგება. ამ შრომებიდან ნათლად გამოსჭვივის მღვდელმთავარ თეოფანე პოლტაველის მოწიწება და პატივისცემა წმ. მამების მიმართ, ამ მამათა შრომების შესანიშნავი ცოდნა და უდიდესი სიმდაბლე, რომელიც აიძულებდა, არც ერთი სიტყვა არ ეთქვა თავით თვისით, არამედ მხოლოდ წმ. მამათა აზრები და სიტყვები გადმოეცა. მაგალითად, სული წმიდის გარდამოსვლისადმი მიძღვნილ ქადაგებაში იგი ამბობს: "სწავლება სული წმიდის შესახებ არის ქრისტიანული ღმრთისმეტყველების მწვერვალი. ამიტომ არ გავკადნიერდები ხელვყო მისი საკუთარი სიტყვებით გადმოცემა, არამედ ეკლესიის წმიდა და ღმერთშემოსილი მამების - ათანასე დიდის, ბასილი დიდისა და გრიგოლ ღმრთისმეტყველის სიტყვებს მოვიყვან. ჩემი მხოლოდ ბაგეებია, სიტყვები და აზრები კი მათი იქნება. ისინი საღმრთო ტრაპეზს გვთავაზობენ, მე კი ვარ მხოლოდ მსახური მათ საღმრთო ნადიმზე".

ერთ-ერთ სხვა ქადაგებაში თეოფანე პოლტაველი განმარტავს, თუ რატომ აღიქვამს თავის თავს არარაობად წმ. მამებთან შედარებით, რაც, სხვათა შორის, ძალიან დამახასიათებელია მართლმადიდებლური გარდამოცემის მცველთათვის, თვით ისეთ სრულყოფილ ღმრთისმეტყველთათვისაც კი, როგორიც მთავარეპისკოპოსი თეოფანეა - ეს ის თვისებაა, რასაც თანამედროვე საერო "მეცნიერები" ორიგინალობის ნაკლებობად მიიჩნევენ და ათვალწუნებით უყურებენ. 1928 წელს ბულგარეთის ქალაქ ვარნაში წარმოთქმულ ქადაგებაში (მე-6 მსოფლიო კრების წმ. მამათა კვირაზე) მორწმუნეებს იგი სთავაზობს სიტყვას წმ. მამებისა და ეკლესიის მოძღვრების განსაკუთრებული მნიშვნელობის შესახებ ჩვენთვის, ქრისტიანებისთვის. "რაში მდგომარეობს მათი დიდებულება და რით არის განპირობებული მათი განსაკუთრებული მნიშვნელობა? აი შეკითხვა, რომელზეც პასუხის გაცემა ჩვენი ვალია. ეკლესია, ძმებო, არის "ეკლესია ღმრთისა ცხოველისაჲ, სუეტი და სიმტკიცე ჭეშმარიტებისაჲ"(1 ტიმ. 3, 15).
ქრისტიანობის ჭეშმარიტება დაცულია საღმრთო წერილსა და წმ. გარდამოცემაში, მაგრამ იგი სწორ შენახვასა და სწორ განმარტებას საჭიროებს. წმ. მამათა დანიშნულებაც სწორედ იმაში მდგომარეობს, რომ ისინი არიან ამ ჭეშმარიტების ყველაზე კანონიერი მცველნი და განმმარტებელნი თავიანთი ცხოვრების სიწმინდის, საღმრთო წერილის ღრმა ცოდნისა და მათში მდიდრად დამკვიდრებული სული წმიდის მადლის მეოხებით". დანარჩენი ქადაგება მხოლოდ წმ. მამების (ათანასე დიდის, ბასილი დიდის, სვიმეონ ახალი ღმრთისმეტყველის, ნიკიტა სტითელის) შრომებიდან მოყვანილი ციტატებისგან შედგება, რომლებიც ამ აზრს ადასტურებენ.

უკანასკნელი მამა, რომლის გრძელი ციტატაც მოჰყავს წმ. თეოფანეს თავის ქადაგებაში, არის მასთან დროში ახლოს მყოფი რუსი მოღვაწე, ეპისკოპოსი ეგნატე ბრიანჩანინოვი. ეს მღვდელმთავარი ჩვენთვის ორმაგად საინტერესოა: ჯერ ერთი, იმიტომ, რომ ჩვენი დროის წმიდა მამაა, მეორეც - ჭეშმარიტების ძიებაში თავის თანამედროვეთა მსგავსი გზა გაიარა და ამით გვიჩვენა, თუ როგორ შეუძლია "ახლანდელ განათლებულ ადამიანს" გათავისუფლდეს დღევანდელი იდეებისა და მსოფლაღქმის ყოვლისმომცველი მონობისგან, დაუბრუნდეს წმიდა მართლმადიდებელი ქრისტიანობის, ჭეშმარიტად წმ. მამებისეული აზრების სამყაროს. ჩვენ უდიდესი შთაგონებით ვივსებით იმის მოსმენისას, თუ როგორ გაწყვიტა სამხედრო ინჟინერმა "თანამედროვე ცოდნის" ჯაჭვები და წმ. გარდამოცემას დაუბრუნდა - არა მარტო წიგნების კითხვის, არამედ უშუალოდ წმ. პაისი ველიჩკოვსკის მოწაფის დახმარებით, თავისი გამოცდილება კი ჩვენ, დღევანდელ ქრისტიანებს გადმოგვცა.

"ჯერ კიდევ სწავლის დროს, – მოჰყავს წმ. თეოფანეს ეპისკ. ეგნატეს სიტყვები, – გულს არ სწყუროდა გართობა და მხიარულება. ეს სოფელი არაფრით მიზიდავდა. ჩემი გონება მთლიანად მეცნიერებების შესწავლით იყო დაკავებული; ამასთან, ძალიან მსურდა გამეგო, სად არის დაფარული ჭეშმარიტი სარწმუნოება, ჭეშმარიტი სწავლება მის შესახებ, თავისუფალი დოგმატური და ზნეობრივი ცთომილებებისგან.

ამასობაში ჩემს წინაშე უმაღლეს მეცნიერებათა, კაცობრივი ცოდნის უკანასკნელი ზღვარიც გადაიშალა. ამ ზღვარს რომ მივაღწიე, მეცნიერებებს შემდეგი კითხვები დავუსვი: "რას აძლევთ თქვენ ადამიანს საკუთრებად? ადამიანი მარადიულია და მისი საკუთრებაც მარადიული უნდა იყოს. მიჩვენეთ ეს მარადიული საკუთრება, ეს მარადიული საგანძური, რომლის თან წაღებასაც სამარის კარს იქით შევძლებდი! აქამდე მხოლოდ ისეთ ცოდნას ვხედავდი, მიწაზე რომ მთავრდება და სულის ხორცთან გაყრის შემდეგ არსებობა აღარ ძალუძს!"

მაძიებელი ყმაწვილი ამ შეკითხვებს რიგრიგობით უსვამდა მათემატიკას, ფიზიკას, ფილოსოფიას, თანაც ამ საგნებში თავის ღრმა ცოდნას ამჟღავნებდა. შემდეგ იმავეს ეკითხებოდა გეოგრაფიას, გეოდეზიას, ენათმეცნიერებას, ლიტერატურათმცოდნეობას, მაგრამ ბოლოს და ბოლოს დაინახა, რომ ყველა ეს მეცნიერება მხოლოდ მიწიერია. ყველა თავისი მტანჯველი შეკითხვის პასუხად მან იგივე მოისმინა, რასაც ჩვენს კიდევ უფრო "განათლებულ" საუკუნეში ისმენენ ჭეშმარიტების თანამედროვე მაძიებელნი: "მეცნიერებები სდუმდნენ".

მაშინ "დამაკმაყოფილებელი პასუხისთვის, არსებითად საჭირო, სასიცოცხლოდ აუცილებელი პასუხისთვის სარწმუნოებას მივმართე. მაგრამ სად იმალები, წმიდა და ჭეშმარიტო სარწმუნოებავ? მე ვერ შეგიცან ფანატიზმში (რომის კათოლიციზმში – პაპიზმში) – იგი არ არის აღბეჭდილი სახარებისეული სიმდაბლით, პირიქით, განხურვებითა და საკუთარ თავზე მაღალი წარმოდგენით სუნთქავს! ვერც თვითნებურ სწავლებაში (პროტესტანტიზმში) დაგინახე, რომელიც განშორებულია ეკლესიისგან, თავისი ახალი სისტემა შექმნა და თანაც ტრაბახობს, რომ ახალი, ჭეშმარიტი ქრისტიანული სარწმუნოება მოიპოვა - და ეს ხდება ღმრთის განხორციელებიდან 18 საუკუნის შემდეგ! რა მძიმე გაურკვევლობაში იყო იმ დროს ჩემი სული! რა საშინლად იტანჯებოდა! ჩემში ეჭვების ნამდვილი ქარიშხალი მძვინვარებდა, რადგან საკუთარი თავის არ მჯეროდა; არ მჯეროდა არაფრის, რაც ხმაურობდა და გრგვინავდა ჩემს გარშემო, ყოველივე ეს კი ჭეშმარიტების უმეცრების ბრალი იყო.

მაშინ ლოცვას მივმართე: ტირილით ვევედრებოდი უფალს, რათა შეცდომის მსხვერპლად არ ვექციე და სწორი გზა ეჩვენებინა, რომლითაც გულისა და გონების უხილავად მისკენ მიმართვა შემეძლებოდა. და მოხდა სასწაული: უეცრად მოვიდა აზრი, რომელსაც გული ისე მიენდო, როგორც მეგობრის მკერდს. ეს აზრი შთამაგონებდა შემესწავლა სარწმუნოება უშუალო წყაროებიდან – წმ. მამათა ნაწერებიდან. იგი თითქოს მეუბნებოდა: "მათი სიწმინდე მათივე სარწმუნოობის საწინდარია, სწორედ ისინი აირჩიე წინამძღვრებად". ვემორჩილები. ვახერხებ ღმრთის წმიდა სათნომყოფელთა ნაწერების მოპოვებას, მოწყურებული ვეწაფები მათ კითხვას და ღრმად გამოკვლევას. ერთ წიგნს რომ დავამთავრებ, მეორეს ვიწყებ: ვკითხულობ, მერე ხელახლა ვკითხულობ, ვსწავლობ. რამ შემძრა ყველაზე მეტად წმ. მამათა შრომებში? ეს არის მათი საოცარი, დიდებული თანხმობა. თვრამეტი საუკუნეა, რაც მათი ბაგეებით ერთხმად ღაღადებს "ერთიანი", ღმრთაებრივი სწავლება!

როდესაც შემოდგომის ნათელი ღამით ვარსკვლავებით მოჭედილ კრიალა ზეცას ვუყურებ (ყოველი ვარსკვლავი ხომ სულ სხვადასხვა სიდიდისაა, მაგრამ ერთ ნათელს გამოსცემს), მაშინ ჩემთვის ვამბობ: სწორედ ასეთები არიან მამათა ნაწერებიც! როდესაც ზაფხულის დღეს ზღვას გავყურებ და უამრავ ხომალდს ვხედავ, რომელთა გაშლილი აფრები გედების ფრთებს წააგავს (ეს ხომალდები ხომ ერთ ქარს მისდევენ ერთი მიზნისკენ და ერთი ნავსადგურისკენ), ვფიქრობ: სწორედ ასეთები არიან მამათა ნაწერებიც! როდესაც კარგად შეწყობილ მრავალხმიან გუნდს ვუსმენ, რომელშიც სხვადასხვა ხმა ჰარმონიულად გალობს ერთ საღმრთო საგალობელს, მაშინაც ამას ვფიქრობ: ასეთებია მამათა ნაწერებიც!

და მაინც, რას ვპოულობ მათთან? ვპოულობ სწავლებას, რომელსაც ყველა მამა იმეორებდა - რომ ერთადერთი გზა ცხონებისა არის წმ. მამათა დარიგებების სრული მორჩილება. "თუ ვინმე ცრუსწავლებისგან შეცდენილი და არასწორად არჩეული მოღვაწეობისგან დაღუპული ნახე, – ამბობენ ისინი, – იცოდე, რომ ის თავის თავს მიენდო, თავის გონებას – და არა მამათა სწავლებას"[3], რომლისგანაც შედგება ეკლესიის დოგმატური და ზნეობრივი გარდამოცემა. და ამ გარდამოცემით, როგორც ფასდაუდებელი საუნჯით, კვებავს ეკლესია თავის შვილებს.

ეს აზრი ღმერთის მოვლენილია, რომლისგანაც ყოველი საქმე სიკეთეა, ხოლო კეთილი აზრი არის დასაბამი ყოველი სიკეთისა. ეს აზრი იყო ჩემთვის პირველი ნავსაყუდელი ჭეშმარიტების ქვეყანაში. აქ ჰპოვა ჩემმა სულმა მოსვენება ღელვებისა და ქარიშხლებისგან! ეს აზრი არის ძვირფასი საჩუქარი ყოვლად სახიერი ღმერთისა, რომელსაც უნდა ყოველი კაცის ცხონება და ჭეშმარიტების შეცნობამდე მისვლა! ეს აზრი გახდა ქვაკუთხედი ჩემი სულის აღშენებისათვის! ის იქცა ჩემს გზამკვლევ ვარსკვლავად! იგი მინათებდა მუდამ უძნელეს და მრავალტანჯულ, ვიწრო, გულისა და გონების უხილავ გზას ღმერთისკენ! და როდესაც რელიგიურ ცხოვრებას ამ აზრის გადასახედიდან გადავავლე თვალი, მივხვდი: ყველა შეცდომის მიზეზი მის არცოდნასა თუ დავიწყებაში მდგომარეობს. მამების კითხვამ დამარწმუნა, რომ ცხონება მართლმადიდებელი ეკლესიის წიაღშია შესაძლებელი, რის უნარსაც დასავლეთის ეკლესიები მოკლებულნი არიან, რადგანაც არ შემოუნახავთ ქრისტეს პირველადი ეკლესიის არც დოგმატური, არც ზნეობრივი სწავლება. ამ აზრმა დამანახა, თუ რა მოუტანა ქრისტემ კაცობრიობას, რაში მდგომარეობს ადამიანის დაცემა, რატომ არის აუცილებელი მხსნელი, რა არის ცხონება, რომელიც მოგვანიჭა და რომელსაც ახლაც გვანიჭებს მაცხოვარი. იგივე აზრი ჩამაგონებდა: უნდა განავითარო, იგრძნო, დაინახო შენს თავში ცხონება, რომლის გარეშეც ქრისტეს სარწმუნოება მკვდარია, ხოლო ქრისტიანობა – მარტოოდენ სიტყვა და სახელწოდება თვით ქრისტიანობის ცხოვრებაში განხორციელების გარეშე! მან მასწავლა დამენახა მარადისობა, როგორც მარადისობა, რომლის წინაშეც არარაობაა მიწიერი ცხოვრების ათასი წელიც კი, არათუ ჩვენი, ნახევარი საუკუნით გამოზომილი ცხოვრება. მან მასწავლა, რომ მიწიერი ცხოვრება შეიძლება მარადიულისთვის მზადებაში გავატაროთ... მან დამანახა, რომ ყოველი მიწიერი საქმე, განცხრომა, პატივი, უპირატესობები მხოლოდ სათამაშოებია, რომლებითაც ერთობიან და რომლებშიც მარადიულ ნეტარებას ცვლიან დიდი ბავშვები... ამას სრულიად ნათლად გვიჩვენებენ წმიდა მამები თავიანთ წმიდა ნაწერებში".

თავის ქადაგებას წმ. მამების შესახებ მთავარეპისკოპოსი თეოფანე ამ სიტყვებით ამთავრებს: "ძმებო, დაე ეს კეთილი აზრი (ხელმძღვანელებად წმ. მამების არჩევა) იყოს თქვენი გზამკვლევი ვარსკვლავიც ცხოვრების ზღვაზე მოგზაურობის ჟამს!"
მას შემდეგ ათწლეულები გავიდა, მაგრამ ეს სიტყვები, ისევე როგორც ეპისკოპოს ეგნატეს შთაგონებული სიტყვები, ისევე ჭეშმარიტია, როგორც უწინ. ამ ხნის მანძილზე სოფელმა კიდევ უფრო შორს გადაუხვია ქრისტიანობის გზიდან, დღეს კიდევ უფრო აშკარაა, რომ ერთადერთი ალტერნატივა ამ დამღუპველი გზისა არის ჭეშმარიტების უკომპრომისო გზა, რომელიც წმ. მამებმა გაკვალეს და მიგვითითეს.

და ჩვენც იმისთვის კი არ უნდა მივმართოთ წმ. მამებს, რათა უბრალოდ "გავიგოთ მათ შესახებ" – სხვაგვარად არაფრით ვიქნებით უსაქმურ ყბედებზე უკეთესნი, ამა სოფლის მკვდარ აკადემიებში რომ სხედან, თუნდაც ეს "მართლმადიდებლური" აკადემიები იყოს, სადაც სწავლული ღმრთისმეტყველები მარჯვედ განსაზღვრავენ და განმარტავენ ყველაფერს, რაც "სიწმინდეს", "სულიერებასა" და "თეოსისს" შეეხება, მაგრამ არასოდეს გამოუცდიათ რაიმე ისეთი, რაც მათ უფლებას მისცემდა მიემართათ ადამიანთა გულებისთვის, მწყურვალი სულებისთვის, რათა აღეძრათ მათში ასკეტური მოღვაწეობის გზაზე შედგომის სურვილი. ისინი არ ფლობენ საკმარის ცოდნას, რომ დაინახონ, თუ რა ღრმად ცდებიან აკადემიური "ღმრთისმეტყველები", რომლებიც ღმერთზე ღვინის ჭიქით ან სიგარეტით ხელში მსჯელობენ, და არ ყოფნით გამბედაობა, რომ "კანონიკურ" იერარქებს ქრისტეს ღალატში დასდონ ბრალი. ჩვენ იმისათვის უნდა მივმართოთ წმ. მამებს, რომ მათი მოწაფეები გავხდეთ, მათგან მივიღოთ სწავლება ჭეშმარიტ ცხოვრებაზე, სულის ცხონებაზე, თუნდაც კარგად გვესმოდეს, რომ ამით დავკარგავთ ამა სოფლის კეთილგანწყობას და მისგან განდევნილნი აღმოვჩნდებით.
თუ მამებს მივმართავთ, დავინახავთ, რომ ეს გზა თანამედროვე აზრის საშინელი ჭაობისგან გვაშორებს, რომელიც მამათა წმიდა მოძღვრების უარყოფაზეა დაფუძნებული. მაშინ მივხვდებით, რომ წმ. მამები განსაკუთრებით "თანამედროვენი" არიან, როდესაც მართლმადიდებელ ქრისტიანთა მოღვაწეობაზე ლაპარაკობენ, როდესაც პასუხებს იძლევიან ყველაზე მთავარ, სასიცოცხლო მნიშვნელობის შეკითხვებზე, რომლებზეც ჩვეულებრივი აკადემიური მეცნიერები არათუ პასუხის გაცემას, მათ დასმასაც კი ვერ ბედავენ. და თუ მაინც მიმართავს ვინმე ამგვარი კითხვით, ისინი რაიმე ზერელე პასუხს გასცემენ, ამ პასუხმა კი მხოლოდ ის შეიძლება დააკმაყოფილოს, ვისაც სწორედ "აინტერესებს" ეს საკითხები, თორემ სულითა და გულით არ სწყურია პასუხის მიღება. მამებისაგან ჩვენ მივიღებთ ნამდვილ დარიგებას, ვისწავლით მათგან სიმდაბლეს და ამაო, ამსოფლიური სიბრძნისადმი უნდობლობას, რომელიც ამ ჩვენს გახრწნილ დროში ჰაერივით ყველგან არის; ვისწავლით მივენდოთ ღმრთის სათნომყოფელებს და არა ცრუ სოფელს. მათში ჩვენ ვპოვებთ ნამდვილ მამებს, ასე იშვიათად რომ გვხვდებიან ჩვენს დროში, როდესაც "განხმეს სიყუარული მრავალთაჲ"(მათე, 24,12), მამებს, რომელთა ერთადერთი მიზანია ღმერთისკენ, მისი ზეციური სასუფევლისკენ გაგვიძღვენ ჩვენ, მათ შვილებს, სადაც მოგველის ამ ანგელოზებრივ ადამიანებთან ერთად სეირნობა, მათთან საუბარი და სულიერი სიხარული.

არ არსებობს თანამედროვე ცხოვრების ისეთი პრობლემა, რომლის გადაწყვეტაც შეუძლებელი იყოს წმ. მამათა ნაწერების ყურადღებით და მოწიწებით წაკითხვის შემდეგ: სულ ერთია, იქნება ეს დღეს ესოდენ მომრავლებული სექტები და მწვალებლობები, განხეთქილებები და "იურისდიქციები", სულიერი ცხოვრების პრეტენზია, რომელსაც "ქარიზმატული აღორძინება" აყენებს, დახვეწილი ცთუნებები კომფორტითა და კეთილმოწყობილი პირობებით; ურთულესი ფილოსოფიური პრობლემები, როგორიცაა, მაგალითად, "ევოლუცია", თუ აბორტების, "შობადობის შეზღუდვის", ევთანაზიის პრობლემა; შეფარული სერგიანული აპოსტასია, ქრისტეს სხეულს საეკლესიო ორგანიზაციით რომ ცვლის, თუ უხეში "განმაახლებლობა", რომელიც კალენდრის გადახედვით იწყება და "აღმოსავლური წესის პროტესტანტიზმით" მთავრდება. ყველა ამ საკითხში ერთადერთ სწორ გზას ეკლესიის მამები და მათი მიმდევრები, დღევანდელი მამები მიგვითითებენ.

ეპისკ. ეგნატემ და სხვა გვიანდელმა მამებმა გვითხრეს ჩვენ, უკანასკნელ ქრისტიანებს, რომელი წმიდა მამები არიან ჩვენთვის განსაკუთრებით მნიშვნელოვანნი და რა თანმიმდევრობით უნდა ვიკითხოთ ისინი. დაე, ამან შთაგვაგონოს, რომ წმ. მამათა სწავლება ქვაკუთხედად დავუდოთ ჩვენს სულებს, რათა საუკუნო ცხოვრება დავიმკვიდროთ, ამინ!

თარგმნა რუსუდან ბუაჩიძემ

[1] ისინი ასე ფიქრობენ თავიანთი უმეცრებისა და ბოლო საუკუნეების მართლმადიდებლური გარდამოცემის უცოდინრობის გამო, რომელიც უფრო მონასტრებშია შემონახული, ვიდრე აკადემიებში (ავტორის შენიშვნა).

[2] „ეკუმენიკა მართლმადიდებლური ლიტურგიკის ფონზე“, პროტოპრესვიტერი მ. პომაზანსკი, „მართლმადიდებლური გზა“, 1982.

[3] აბა დოროთე, სწავლა მეხუთე.


წიგნიდან: "მართლმადიდებლობა და მომავლის რელიგია"

martlmadidebloba.ge

იჩქარეთ ღვთის მსახურება. ვიდრე თქვენ გგონიათ, იმაზე გვიანია.

   მამა სერაფიმე როუზის სახელი მართლმადიდე-ბელი სამყაროსთვის კარგად არის ცნობილი. მისი წიგნების ზეგავლენით ადამიანები მკვეთრად ცვლიან თავიანთ ცხოვრებას - პირველ ყოვლისა, ისინი ხედავენ სარწმუნოების მხურვალე სიყვარულს, რომლის გულისთვისაც მან უარყო ეს სოფელი და მრავალი მწუხარება დაითმინა. მამა სერაფიმე ცხოვრობდა, იღვწოდა და მოკვდა, რათა მისი თანამედროვენი ცოტათი მაინც განათლებულიყვნენ ჭეშმარიტი მართლმადიდებლობის ნათლით. ახლა მსოფლიოს მრავალ კუთხეში მისთვის აღუვლენენ ღმერთს სიყვარულით გამთბარ ლოცვებს; მას პატივს სცემენ ამერიკაში, ავსტრალიაში, დასავლეთ ევროპაში, რუსეთში...

მამა სერაფიმეს ცხოვრება თავისთავად უკვე საოცრებაა. მისი გარემო ასეთ ინტენსიურ სულიერ ცხოვრებას ვერაფრით განაპირობებდა - იუჯინ როუზი დაიბადა ჩვეულებრივ პროტესტანტულ ოჯახში, კალიფორნიის შტატის საკურორტო ქალაქ სან დიეგოში. დედა, ესთერ ჰოლბეკი, ნორვეგიელი იყო; მამა - ნახევრად ფრანგი და ნახევრად დანიელი ფრენკ როუზი ოჯახს ბეისბოლის მინდვრების მოვლით არჩენდა.

ბავშვობაში იუჯინი პროტესტანტულ სკოლაში ბიბლიის გაკვეთილებს ესწრებოდა, თორმეტი წლისა მეთოდისტურ ეკლესიაში მოინათლა. სკოლაში მათემატიკა და ბიოლოგია იტაცებდა. ჯერ კიდევ მაშინ ინტენსიურად არ იღებდა გარშემო მყოფი ახალგაზრდობის იდეალებს. იუჯინის თანატოლები მანქანებით დასეირნობდნენ, დისკოთეკებსა და წვეულებებზე დადიოდნენ, ის კი ცდილობდა, პასუხი ეპოვა კითხვებზე: რა არის ცხოვრების აზრი და რა ადგილი აქვს განკუთვნილი მას ამ ცხოვრებაში, ვინ არის, საიდან მოვიდა და სად წავა? იუჯინი თითქოს მიუსაფარი იყო თანატოლთა შორის. "არა ამის სოფლისაგანი", - ასე უწოდა ერთ-ერთმა ნაცნობმა ქალიშვილმა მამა სერაფიმეს ჯერ კიდევ ერისკაცობაში. ეს სახელი ზუსტად გადმოსცემს ამ საოცარი მოღვაწის ბუნებას.

1952 წელს როუზმა კალიფორნიის ერთ-ერთ უძველეს უნივერსიტეტში, პომონაში განაგრძო სწავლა. სიმპათიურ, მორცხვსა და მოკრძალებულ ჭაბუკს სულში საგანთა ბუნების შეცნობის დაუოკებელი წყურვილი კლავდა. არ აკმაყოფილებდა მშრალი, პრაქტიკული პროტესტანტიზმი. დაიწყო ხანგრძლივი, დაძაბული ძიების პერიოდი. იგი გაიტაცა ნიცშემ, რომელმაც შექმნა ახალი - "ზეკაცის", "ანტიქრისტეს" რელიგია.

მაგრამ მისი მეამბოხე სულისათვის ეს ცოტა გახლდათ. მოგვიანებით წერდა: "მინდოდა მეპოვა წარუვალი, ყოველდღიურ საზრუნავს მიღმა მდებარე სამყარო - იმ საზრუნავს მიღმა, სულს რომ არ ასვენებს და თავის შემდეგ მარტოოდენ ხრწნისა და ლპობის სუნს ტოვებს". დასავლური ფილოსოფია ჩიხი აღმოჩნდა და აღმოსავლეთს მიმართა: ძენ-ბუდიზმის შესწავლას შეუდგა.

კოლეჯში იუჯინმა გაიცნო ქალიშვილი, სახელად ელისონი, რომელთანაც ბევრი რამ ჰქონდა საერთო და მას ერთადერთს ანდობდა თავის აზრებს. მისი რჩევით წაიკითხა დოსტოევსკის "ძმები კარამაზოვები". ამ წიგნმა პირველად დაანახა მას მართლმადიდებლური სამყარო. მოეწონა დოსტოევსკი - იგი იმავე კითხვებს სვამდა, რასაც ნიცშე და არანაკლებ დამაჯერებლად პასუხობდა, ოღონდ სულ სხვა - მართლმადიდებლობის პოზიციიდან.

მას სულიერ შიმშილს ვერაფერი უკლავდა - ვერც მეცნიერება, ვერც ნიცშეს "ზეკაცი" და ვერც ძენ-ბუდიზმის უპიროვნო "მე". ქრისტე უკვე შეეხო მის სულს და ახლა მხოლოდ ქრისტიანობის წიაღში შეძლებდა სულის მშვიდობის მოპოვებას.

1956 წელს როუზმა დაამთავრა პომონის კოლეჯის კურსი და სან-ფრანცისკოში, აღმოსავლეთმცოდნეობის აკადემიაში შევიდა. შეისწავლა აღმოსავლური რელიგიები - ინდუიზმი, ბუდიზმი, იუდაიზმი, სუფიზმი და ა.შ. სან-ფრანცისკოშივე მოხვდა იგი პირველად მართლმადიდებლურ ტაძარში - ეს იყო ვნების პარასკევს. აი, რას წერდა როუზი მოგვიანებით: "როდესაც პირველად გადავაბიჯე მართლმადიდებლური ტაძრის ზღურბლს, რაღაც ისეთი ვიგრძენი, რაც არც ერთ ბუდისტურ ანდა დასავლურ ტაძარში არ განმიცდია, თითქოს გული მეუბნებოდა, ეს შენი სახლია და შენი ძიებაც დასრულდაო. მიკვირდა და ვერ გამეგო, რას ნიშნავდა ეს. ღვთისმსახურება უცხო ენაზე მიმდინარეობდა. ამ პირველ განცდას ვერ ვივიწყებდი და ხშირად დავდიოდი ტაძარში, თანაც ენას ვსწავლობდი და ვკითხულობდი წიგნებს მართლმადიდებლობის შესახებ. ერთხელაც გონება გამინათდა: ჭეშმარიტება შეუძლებელია აბსტრაქტული იდეა იყოს, იგი ალბათ რაღაც პიროვნულია - მეტიც, პიროვნება და მისი შეცნობა გონებით კი არა, გულით ხდება. ასე მივედი ქრისტემდე".

აკადემიაში მან წელიწადნახევარი გაატარა, მერე კი ბერკლიში, კალიფორნიის უნივერსიტეტში შევიდა, რათა აღმოსავლური ენების მაგისტრის ხარისხი მიეღო, თან თვითონაც ასწავლიდა ენებს სტუდენტებს. ამას გარდა, სერიოზულად მოჰკიდა ხელი რუსული ენის შესწავლას. 1961 წელს დაამთავრა დისერტაციაზე მუშაობა, მას ბრწყინვალე კარიერას უწინასწარმეტყველებდნენ, მაგრამ ახალგაზრდას მეცნიერებამ უკვე გაუცრუა იმედი - იგრძნო, რომ აკადემიური სამყარო ვერაფერს მისცემდა: ჭეშმარიტებას იგი გამოკვლევებით ცვლიდა, რომლებიც მიზნად მხოლოდ ადამიანის რიგიანი ხელფასით უზრუნველყოფას ისახავდა. იუჯინმა გადაწყვიტა, მთელი დრო წიგნზე მუშაობისთვის დაეთმო, რომელსაც უწოდა: "სასუფეველი კაცთა და სასუფეველი ღვთისა". ეს წიგნი თანამედროვე ადამიანის სულიერი მდგომარეობის კვლევას ეძღვნებოდა. ავტორს სურდა დაენახვებინა ადამიანებისთვის, რომ ქრისტეს გარეშე სულის ცხონება შეუძლებელია.

ამ პერიოდში როუზი თავის სარჩენად მუშაობდა ჭურჭლის მრეცხავად და დამლაგებლად, მეეზოვედ.

1961 წელს როუზს მძიმე ავადმყოფობა აღმოაჩნდა, რომელიც ექიმებმა უკურნებლად ცნეს. ავადმყოფს საშინელი ტკივილი ჰქონდა მუცლის არეში, მაგრამ ტკივილზე მეტად ის აწუხებდა, რომ იმსოფლად ისე მიდიოდა, თავისი არსებობის გამართლება ვერ მოასწრო. ერთხელ წიგნის მაღაზიაში შევიდა, სადაც ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის ხატი ეკიდა. როუზმა მხურვალედ შესთხოვა შეწევნა. ღვთისმშობელმა შეისმინა მისი ლოცვა და როუზი ყველასთვის მოულოდნელად სიკვდილს გადაურჩა - ეს მართლაც სასწაულებრივი განკურნება იყო.

მალე ერთმა მეგობარმა იუჯინს სტუმარი მიუყვანა - რუსი ემიგრანტი გლებ პოდმოშჩენსკი, მართლმადიდებელი ქრისტიანი, რომელთანაც როუზს ბევრი რამ აღმოაჩნდა საერთო. გლებმა მასპინძელს სლაიდებზე ამერიკის წმინდა ადგილები უჩვენა. როუზი გაოგნებული უყურებდა სლაიდებს - არც იცოდა, თუ მის მახლობლად ასეთი მდიდარი ასკეტური ტრადიცია არსებობდა. გლები ნათელმხილველი მამის, ადრიანეს სულიერი შვილი იყო, რომლის ხელშიც სული დალია უკანასკნელმა ოპტელმა მამამ, ნექტარიოსმა. გლებმა უამბო როუზს რუს ახალმოწამეებზე, მოუყვა, რომ მამამისი ჩეკისტება გადაასახლეს. დიდხანს ეძება, მაგრამ ვერ მიაგნო, ბევრჯერ იყო სასოწარკვეთილების პირას, მერე ამერიკაში ჩამოვიდა და ნუგეში მართლმადიდებლობაში პოვა.

თავის მხრივ, გლებიც არანაკლებ გაოცებული დარჩა: კედელზე მან ხატები დაინახა, იქვე ნიკოლოზ II-ის ფოტოსურათი ეკიდა. 1961 წელი იყო. მაშინ გლების ნაცნობ რუს ემიგრანტთაგან ბევრს ეთაკილებოდა მეფე მოწამეზე ლაპარაკი, ამ ამერიკელ ჭაბუკს კი მისი სურათი ხატებთან ერთად ეკიდა.

- მართლმადიდებელი ხარ? - ჰკითხა გლებმა.

- არა, მაგრამ მინდა გავხდე.

აქედან დაიწყო გლებისა და იუჯინის დიდი მეგობრობა, მეტიც, სულიერი ძმობა. 1962 წლის 12/25 თებერვალს, წმინდა ევგენი ალქსანდრიელის ხსენების დღეს, როუზი მართლმადიდებელი ეკლესიის წევრი გახდა. იგი წერდა: "მეორედ ვიშვი ქრისტეს მიერ. ამიერიდან მისი მონა ვარ. ამაზე დიდი სიხარული არასოდეს განმიცდია".

1962 წელს სან-ფრანცისკოში ჩავიდა მთავარეპისკოპოსი იოანე (მაქსიმოვიჩი), რომელიც განსაკუთრებული პატივისცემითა და სიყვარულით სარგებლობდა მორწმუნეთა შორის. მისი გამოჩენისთანავე ადგილობრივი მართლმადიდებელი მრევლის ცხოვრება გამოცოცხლდა. იუჯინი ყოველდღე დადიოდა ეკლესიაში და ესწრებოდა ღვთისმსახურებას. მღვდელმთავარმა შენიშნა კუთხეში მდგომი მოკრძალებული ყმაწვილი და კლიროსზე კითხვა შესთავაზა. მალე როუზი იოანეს ერთგული მოწაფე გახდა. მოძღვრის კურთხევით მან თეოლოგიური სკოლის სამწლიანი კურსი გაიარა, ამავე დროს წერდა სტატიებს მართლმადიდებლური ბიულეტენისათვის "მართლმადიდებელი მოამბე".

1965 წელს გამოვიდა ჟურნალი "მართლმადიდებლური სიტყვა". მასში ქვეყნდებოდა მართლმადიდებლურ თზულებათა თარგმანები. იუჯინმა და მისმა სულიერმა ძმამ - გლებმა გახსნეს მაღაზია "მართლმადიდებლური წიგნები და ხატები". მოკლე ხანში ეს პატარა მაღაზია მართლმადიდებლობის ცენტრად იქცა ამერიკაში - მისი მეშვეობით ბევრი ამერიკელი მოექცა ჭეშმარიტ სარწმუნოებაზე. ამ მაღაზიას მეუფე იოანემ "ვალაამის ანარეკლი" უწოდა. იუჯინი და გლები შეცბნენ, რომ მათი უპრეტენზიო მაღაზია მეუფემ რუსეთის ასეთ დიდ და სახელგანთქმულ მონასტერს შეადარა, მაგრამ იმასაც მიხვდნენ, რომ იგი მომავალს გულისხმობდა. მართლაც, სიკვდილამდე ცოტა ხნით ადრე მთავარეპისკოპოსმა იოანემ მოინახულა ძმები, ყურადღებით შეხედა მამა სერაფიმეს და უთხრა: "ვფიქრობ, კალიფორნიაში მისიონერული მონასტერი იქნება".

იუჯინი და გლები სულ უფრო ხშირად ფიქრობდნენ ბერობაზე. მათ სურდათ საკუთარი გამოცდილებით გაეგოთ ის, რაც აქამდე წიგნებში წაეკითხათ: შინაგანი ლოცვა, განმარტოება, მდუმარება.

1967 წელს ჩრდილოეთ კალიფორნიის პატარა ქალაქ პლატინის მახლობლად მშვენიერი სამონასტრო ადგილი შეათვალიერეს და შეიძინეს. 1969 წელს, ღვთისმშობლის მიძინების დღესასწაულზე, იუჯინი და გლები პლატინაში დასახლდნენ. სახლს გარშემო დიდი ტყე ეკრა, ძმებს არავითარი პირობები არ გააჩნდათ, წყალზეც კი ორი მილის სიშორეზე დადიოდნენ. იუჯინი წერდა: "ყველა ვითომდა მოუწყობლობა სინამდვილეში უპირატესობა გამოდგა, რომელთა ერთობლიობა მღვიძარე სულიერ ცხოვრებაში წარმატებას უწყობდა ხელს. ბუნების წიაღში ცხოვრება, განსაკუთრებით ზამთარი, რწმენას აძლიერებს და ადამიანს მოთმინებას აძლევს, ხშირი და უხვი თოვა კი ასწავლის, დიდად არ დაეყრდნოს საკუთარ თავს. მთლიანობაში გვექმნება წარმოდგენა (თუმცა კი ერთობ მიახლოებითი), თუ რა პირობებში ცხოვრობდნენ პირველი ქრისტიანი მოღვაწეები".

ბერად აღკვეცისას იუჯინს სერაფიმე უწოდეს - სერაფიმე საროველის სახელი. "რა ბედნიერი ვარ, რომ მოვკვდი სოფლისათვის", - წერდა იგი. მონასტერში გატარებული ყოველი დღე მამა სერაფიმეს დიდ სიხარულს ჰგვრიდა და მთელი გულით მადლობდა ღმერთს ამ საოცარი წყალობისთვის. მონასტერს იგი უწოდებდა "სამოთხეს დედამიწაზე". მამა სერაფიმემ თვითონ ააშენა სენაკი მთის ფერდობზე და "ოპტა" უწოდა. იგი ძალიან უბრალო იყო ადამიანებთან ურთიერთობაში, არასოდეს კარგავდა დროს ამაო საუბრებში და იშვიათად გამოთქვამდა საკუთარ აზრს რაიმე საკითხებზე. ყოველდღე კითხულობდა წმინდა მამათა ნაწერებს და ცდილობდა, მათი რჩევის მიხედვით ეცხოვრა. საათობით მუშაობდა თავის უბრალო სენაკში, ხშირად - სანთლის შუქზე. მან მიზნად დაისახა, რამდენადაც შეეძლო, ადამიანებისთვის ჭეშმარიტი ქრისტიანობის ნათელი დაენახვებინა. მუშაობისას არც თავს ზოგავდა და სხვებსაც აფრთხილებდა: "იჩქარეთ ღვთის მსახურება. ვიდრე თქვენ გგონიათ, იმაზე გვიანიაო". მართლმადიდებლური სამყაროსათვის უდიდესი მნიშვნელობა ჰქონდა მამა სერაფიმე როუზის ორიგინალურ ნაწერებს. მას ეკუთვნის ორი ძირითადი ნაშრომი "მართლმადიდებლობა და მომავლის რელიგია" და "სული სიკვდილის შემდეგ".

1977 წელს მამა სერაფიმეს მღვდლად დაასხეს ხელი.

შემდგომი ხუთი წლის მანძილზე მამა სერაფიმემ მონათლა და მართლმადიდებელ სარწმუნოებას აზიარა ასზე მეტი კაცი. მალე მონასტერში მორჩილებიც გამოჩნდნენ. მამა სერაფიმემ ძმების სულიერი მოძღვრობა იკისრა.

რაც უფრო მეტ სულიერ გამოცდილებას იძენდა, მით უფრო ნათლად ხედავდა, თუ რა უშლის ხელს თანამედროვე ქრისტიანს სულიწმინდის მადლის მოხვეჭაში. იგი ხშირად ურჩევდა ახალმოქცეულ ამერიკელებს - არ დამორჩილებოდნენ ტელევიზიისა და როკ-მუსიკის "ლამაზი" სამყაროს ცდუნებებს. ამხელდა ამერიკული ცხოვრების წესს, რომელიც ადამიანს ღმერთს ავიწყებს და ხელს უშლის სერიოზულ სულიერ საკითხებზე დაფიქრებაში.

1982 წლის აგვისტოში მამა სერაფიმეს მუცლის არეში ძლიერი ტკივილი დაეწყო. იგი სენაკში ჩაიკეტა და დიდხანს ლოცულობდა - არ უნდოდა ვინმე შეეწუხებინა თავისი ავადმყოფობით. ოპერაცია გაუკეთეს, მაგრამ ავადმყოფის გადარჩენა შეუძლებელი გახდა. 20 აგვისტოს (2 სექტემბერს), 48 წლის ასაკში, მამა სერაფიმე აღესრულა. ცხედარი მონასტერში გადაასვენეს, სადაც სამი დღის მანძილზე უამრავი ხალხი მოდიოდა მოძღვართან გამოსამშვიდობებლად. მიცვალებულს სახეზე მშვიდი, ნეტარი ღიმილი ეფინა. დაკრძალვის დღეს ეკლესია დასწრების მსურველებს ვერ იტევდა. იქ მყოფთ ორმაგი განცდა ეუფლებოდათ: უდიდესი დანაკარგით გამოწვეული მწუხარება და ზეციური მეოხის გაჩენის სიხარული.

მამა სერაფიმე ნიჰილიზმისა და მატერიალიზმის იმავე ატმოსფეროში იზრდებოდა, რომელშიც ჩვენს თანამედროვეთა უმეტესობა ცხოვრობს, და მაინც, მან შეძლო დასხლტომოდა ათასგვარ საცდურს და არა მარტო თვითონ იპოვა მართლმადიდებლობის ძვირფასი მარგალიტი, არამედ სხვებსაც დაანახვა ჭეშმარიტება. მამა სერაფიმე იყო და არის ხიდი, რომელიც თანამედროვე ადამიანს მართლმადიდებლობის სულიერ მემკვიდრეობასთან აკავშირებს.

დღეს, როდესაც მრავალი ქრისტიანი არც გრილია და არც თბილი თავისი სარწმუნოების მიმართ, როდესაც უმეტესობამ დაკარგა იდეალი, რომლისთვისაც ღირს მიწიერი ბედნიერების დათმობა, როდესაც სადაცაა დადგება ანტიქრისტიანული ეფემერული ერთიანობის დრო, მამა სერაფიმეს ნაანდერძევი სიტყვები ჭეშმარიტების ცეცხლოვან მახვილად იქცა: "ვეზიარე ქრისტიანობას და ჩემივე ნებით ჯვარს ვაცვი საკუთარი აზრები, მაგრამ ჯვარი, რომელიც ვიტვირთე, მხოლოდ სიხარულს მანიჭებს. მე ყველაფერი შევიძინე და არაფერი დამიკარგავს".

წიგნიდან: "მართლმადიდებლობა და მომავლის რელიგია"

karibche.ambebi.ge

ღირსი გერმანე ალასკელი (+1837) 27 (09.08) ივლისი

ღირსი გერმანე ალასკელი დაიბადა მოსკოვისპირა ქალაქ სერპუხოვში, ვაჭრის ოჯახში 1757 წელს. მისი ერისკაცობის სახელი და გვარი უცნობია. ნეტარი თექვსმეტი წლის იყო, როცა ამსოფელს განერიდა. თავდაპირველად იგი პეტერბურგის მახლობლად, ფინეთის ყურესთან მდებარე სერგის წმიდა სამების სავანეში მოსაგრეობდა; დაახლოებით ხუთი წლის შემდეგ კი, განმარტოებისა და მდუმარების მაძიებელმა, ვალაამს მიაშურა: ლადოგის ტბის სანაპიროზე გაშენებული ეს მონასტერი წელიწადში თითქმის რვა თვის მანძილზე მოწყვეტილი იყო გარე სამყაროს.

სხვადასხვა მორჩილების საქმეებით საგულდაგულო გამოცდის შემდეგ იღუმენმა ნაზარმა ჭაბუკ მოსაგრეს ტყეში, განკრძალულ ადგილას დაყუდების კურთხევა მისცა.

ფიქრობენ, რომ ღირსი გერმანე 1778 წელს დამკვიდრდა ვალაამზე. იმავე წელს მივიდა საროვის უდაბნოში ნეტარი სერაფიმეც. წმიდა გერმანეს ცხოვრება ვალაამის კუნძულზე ზედმიწევნით ჩამოჰგავს დიდი საროველი საკვირველთმოქმედის ღვაწლს. ღირსი სერაფიმეს მსგავსად, ვალაამელი მოსაგრეც საღვთო წერილისა და მსოფლიო ეკლესიის წმიდა მამების ნაწერების ღრმა და საფუძვლიანი ცოდნით გამოირჩეოდა.

ვალაამზე თხუთმეტწლიანი მოღვაწეობის შემდეგ უფალმა წმიდა გერმანეს მოციქულებრივი ღვაწლისკენ მოუწოდა და ჩრდილოეთ ამერიკაში გაგზავნა ალასკის ნაკლებდასახლებული, მკაცრი მხარისა და მისი მიმდებარე კუნძულების წარმართი მოსახლეობის გასანათლებლად. ამ მიზნით 1793 წელს შეიქმნა სასულიერო მისია. მის ხელმძღვანელად დაინიშნა არქიმანდრიტი იოასაფი (ბოლოტოვი), ვალაამის მონასტრის ბერი. მისიის თანამშრომლებს შორის კიდევ ხუთი ვალაამელი მამა იყო და მათ შორის - ღირსი გერმანეც.

კუნძულ ვადიაკზე ჩასული მისიონერები დაუყოვნებლივ შეუდგნენ ტაძრის მშენებლობას და ქადაგებას. ახალ სამოღვაწეო ადგილას მამა გერმანე თავდაპირველად საცხობში აღასრულებდა მორჩილებას და მისიის სამეურნეო ნაწილს განაგებდა.

1799 წელს, ქარიშხლის დროს არქიმანდრიტი იოასაფი თანამგზავრებთან ერთად ოკეანეში დაიღუპა. ცოცხლად გადარჩენილ მისიონერთა დასახმარებლად 1804 წელს მხოლოდ ერთი ბერი - მღვდელ-მონაზონი გედეონი გაგზავნეს ალექსანდრე ნეველის ლავრიდან. 1807 წელს მამა გედეონმა საბოლოოდ დატოვა მისიონერთა ბანაკი და მთელი პასუხისმგებლობა დააკისრა ღირს გერმანეს, რომელიც აღსასრულამდე მინდობილი მისიის სულიერი მამა და მოძღვარი იყო და ერთგულ დარაჯად ედგა პირმეტყველ ცხოვართა სულებს. ნეტარ მამას ჯერ მღვდელ-მონაზვნად, შემდეგ კი არქიმანდრიტად უპირებდნენ კურთხევას, მაგრამ მან თავმდაბლობის გამო უარი განაცხადა და უბრალო ბერად დარჩა.

ღირსი გერმანე ჭეშმარიტად კეთილ მწყემსად მოევლინა ადგილობრივ მოსახლეობას. ღირს მამას წინასწარ განეცხადა თავისი აღსასრულის დრო და დაიბარა, როგორ დაეკრძალათ. 1837 წლის 13 დეკემბერს მან მოწაფეებს სთხოვა, ხატების წინ სანთლები დაენთოთ, „საქმე მოციქულთას“ კითხვა დააწყებინა და მშვიდად შეჰვედრა სული უფალს. ამ დროს წმინდანი ოთხმოცდაერთი წლისა იყო.

„წმიდანთა ცხოვრება“, ტომი III, თბილისი, 2001 წ.

orthodoxy.ge

ჰოლოკოსტი.

ისრაელი.

ისრაელი — ქვეყანა სამხრეთ-დასავლეთ აზიაში, ხმელთაშუა ზღვის აღმოსავლეთ კიდეზე. ესაზღვრება ლიბანი ჩრდილოეთით, სირია ჩრდილო-აღმოსავლეთით, იორდანია აღმოსავლეთით და ეგვიპტე სამხრეთ-დასავლეთით, და მოიცავს გეოგრაფიულად მრავალფეროვან რეგიონებს მის შედარებით მცირე ტერიტორიაზე ასევე ესაზღვრება დასავლეთი სანაპირო აღმოსავლეთით და ღაზას სექტორი სამხრეთ-დასავლეთით. 7,86 მილიონი მოსახლეობით, რომელთა უმრავლესობა ებრაელია, ისრაელი მსოფლიოს ერთადერთი ებრაული სახელმწიფოა. ისრაელი სამშობლოდ ითვლება სხვა ეთნიკური ჯგუფებისთვისაც, მათ შორის უმრავლესობას არაბები და მრავალრიცხოვანი რელიგიური ჯგუფები (მაჰმადიანები, ქრისტიანები, დრუზები, სამარიტელები და სხვ.) წარმოადგენენ.

ისრაელის თანამედროვე სახელმწიფო საფუძვლებს იყრის ისრაელის მიწაზე (Eretz Yisrael), კონცეფცია, რომელიც უძველესი დროიდან იუდაიზმის ცენტრალური იდეა იყო, და უძველესი იუდეის სამეფოს გულში, საიდანაც თანამედროვე ებრაელები უნდა იყვნენ წარმოშობით. პირველი მსოფლიო ომის შემდეგ ერთა ლიგამ დაამტკიცა პალესტინაზე ბრიტანეთის მანდატი, რომლის მიზანი „ებრაელი ხალხისთვის ეროვნული სახლის“ შექმნა იყო. 1947 წელს გაერომ დაამტკიცა პალესტინის დაყოფა ორ სახელმწიფოდ, ებრაულ და არაბულ ნაწილებად. 1948 წლის 14 მაისს ისრაელმა დამოუკიდებლობა გამოაცხადა, რასაც მეზობელ არაბულ ქვეყნებთან ომის დაწყება მოჰყვა, ვინაიდან მათ უარი განაცხადეს ისრაელის ცნობაზე. ისრაელი ამ ომების სერიაში გამარჯვებული გამოვიდა და შეძლო საკუთარი დამოუკიდებლობის დაცვა. ამ ომებით მან საკუთარი საზღვრები გაეროს დაყოფის გეგმით ფარგლებს გარეთ გადაწია. მას შემდეგ ისრაელი კონფლიქტშია მრავალ მეზობელ არაბულ ქვეყანასთან, რის გამოც პერიოდული ომები და კონფლიქტები რეგიონში დღემდე გრძელდება. დაფუძნების შემდეგ ისრაელის საზღვრები და სახელმწიფოს არსებობის უფლება მუდმივი დისპუტის საგანი იყო, განსაკუთრებით მის არაბ მეზობლებთან და მათ პალესტინელ ლტოლვილებთან. ისრაელს სამშვიდობო ხელშეკრულება აქვს მოწერილი ეგვიპტესთან და იორდანიასთან, თუმცა ხანგრძლივი მშვიდობის მიღწევა პალესტინელებთან დღემდე შეუძლებელი გახდა.

ისრაელი წარმომადგენლობითი დემოკრატიაა საპარლამენტო სისტემითა და საყოველთაო საარჩევნო უფლებით. პრემიერ-მინისტრი მთავრობის ხელმძღვანელის, ხოლო ქნესეთი ისრაელის საკანონმდებლო ორგანოს დანიშნულებას ასრულებს. ნომინალური მთლიანი შიდა პროდუქტის მიხედვით, ქვეყნის ეკონომიკა სიდიდით 44-ეა მსოფლიოში. ჰუმანური განვითარებით, პრესის თავისუფლებითა და ეკონომიკური კონკურენტულობით ისრაელი ახლო აღმოსავლეთის ქვეყნებში რანგით პირველია. იერუსალიმი ქვეყნის პოლიტიკური დედაქალაქია და ქვეყნის უდიდესი ქალაქია, ხოლო თელ-ავივი — ეკონომიკური ცენტრი.


სახელწოდება


მერნეპტაჰას სტელა, კაიროს მუზეუმი

1948 წელს, ახლადჩამოყალიბებულ ებრაულ სახელმწიფოს ოფიციალურად ისრაელის სახელმწიფო ეწოდა, თუმცა არსებობდა სახელწოდების კიდევ რამდენიმე ვერსია: „ისრაელის მიწა“, „სიონი“, „იუდეა“. ისრაელის სახელმწიფოს მოქალაქეს კი ეწოდა „ისრაელი“.

ისტორიულად, სიტყვა „ისრაელი“ გამოიყენებოდა ისრაელის სამეფოსა და, ზოგადად, ებრაელი ერის აღსანიშნავად. ბიბლიის თანახმად, „ისრაელი“ გამოყენებულ იქნა იაკობთან მიმართებაში („ისრაელი“ ძველებრაულად „ღმერთთან შეჭიდებულს“ ნიშნავს), მას შემდეგ რაც ის ღმერთს შეებრძოლა:


„უთხრა ამიერიდან აღარ ითქვას შენს სახელად იაკობი, არამედ ისრაელი, რადგან ღმერთს და ადამიანებს შეებრძოლე და სძლიე.“
(დაბ.: 32,28)

პირველი არქეოლოგიური არტეფაქტი, სადაც სიტყვა „ისრაელია“ მოხსენიებული, მერნეპტაჰას სტელაა, რომელიც ძველ ეგვიპტეშია შესრულებული და ძვ. წ. XIII საუკუნითაა დათარიღებული.


ისტორიული ფესვები

ისრაელის სახელმწიფო ისრაელის მიწაზე (პალესტინაში) მდებარეობს. თორის მიხედვით, ეს ღმერთის მიერ აღთქმული მიწაა ეგვიპტის მონობისაგან გათავისუფლებული ებრაელებისათვის. ანტიკურ ხანაში, ამ ტერიტორიაზე მდებარეობდა ისრაელის გაერთიანებული სამეფო (XI საუკუნის მიწურულიდან X საუკუნის უკანასკნელ მეოთხედამდე - ჩვენს წელთაღრიცხვამდე); შემდეგ ეს სამეფო ორად გაიყო: ქვეყნის ჩრდილოეთში ისრაელის სამეფო ჩამოყალიბდა, რომელმაც ჩვენს წელთაღრიცხვამდე 722 წლამდე იარსება, სამხრეთში კი იუდეის სამეფო. ეს უკანასკნელი საბოლოოდ ჩვენი წელთაღრიცხვით პირველ საუკუნეში განადგურდა, თუმცა მანამდეც რამდენიმეჯერ შეწყვიტა არსებობა.

მასადა მდებარეობს იუდეის უდაბნოში. ისრაელის ეროვნული სიმბოლო

უკვე ჩვენს წელთაღრიცხვამდე 63 წელს, პომპეუსის მიერ იერუსალიმის აღების შედეგად, იუდეის სამეფო რომის იმპერიას დაექვემდებარა. ჩვენი წელთაღრიცხვით 66 წელს იუდეველები აჯანყდნენ. 70 წელს რომაელებმა ხელახლა დაიპყრეს იერუსალიმი, მეორე ტაძარი გადაწვეს და ქალაქი ააოხრეს; ამით ბოლო მოეღო ანტიკური ხანის ებრაულ სახელმწიფოებრიობას. აჯანყებულები საბოლოოდ 73 წელს დამარცხდნენ.

132 წელს ბარ-კოხვას მეთაურობით ახალი ამბოხება დაიწყო და 136 წლამდე გაგრძელდა. ეს ამბოხება რომაელებმა დიდი სისასტიკით ჩაახშვეს, რასაც ასიათასობით ებრაელი ემსხვერპლა; ამის შედეგად ებრაელი ერი უმცირესობად იქცა ისრაელის მიწაზე. IX საუკუნემდე ქვეყანაში მაინც არსებობდა რამდენიმე ებრაული ქალაქი და სოფელი, შემდეგ კი ძალზე მცირერიცხოვანი თემებიღა შემორჩა.

IV საუკუნიდან XX საუკუნემდე ისრაელის მიწა, რომელიც უფრო პალესტინის სახელითაა ცნობილი, მრავალ სხვადასხვა ეროვნებისა და სარწმუნოების დამპყრობელს ჩაუვარდა ხელთ. შუა საუკუნეების მიწურულიდან ებრაელები შეძლებისდაგვარად ჩამოდიოდნენ აქ დიასპორიდან და მათი რიცხვი ქვეყანაში ნელ-ნელა მატულობდა. XIX საუკუნიდან, სიონისტური მოძრაობის დაარსების მიჯნაზე, ამ იმიგრაციამ მასობრივი ხასიათის მიღება დაიწყო, რის შედეგადაც ებრაელები თანდათან ადგილობრივი მოსახლეობის მნიშვნელოვან ნაწილად იქცნენ.


სიონისტური მოძრაობა და გზა ახალი სახელმწიფოებრიობისაკენ


XIX საუკუნეში სიონისტური მოძრაობა დაარსდა; მან მიზნად დაისახა „ისრაელის მიწაზე ებრაელი ერისათვის ერთა ოჯახში სამშობლოს ჩამოყალიბება“, როგორც 1897 წელს ბაზელში გამართულ პირველ მსოფლიო სიონისტურ კონგრესზე იყო დეკლარირებული. ამ სწრაფვას მალე „ბაზელის გეგმა“ ეწოდა.

თეოდორ ჰერცლი, სიონიზმის დამაარსებელი. 1901

სიონისტური მოძრაობის დამაარსებელი ბინიამინ ზეევ ჰერცლი იყო. ის ამ მოძრაობას უძღვებოდა 1897 წლის კონგრესიდან მის გარდაცვალებამდე, 1904 წელს. სიონისტური მოძრაობის დაარსებამდეც მოღვაწეობდნენ ისეთი მნიშვნელოვანი სიონისტი მოაზროვნეები, როგორც მოშე ჰესი, იეჰუდა ლევ პინსკერი და „ახად ჰა'ამი“, მაგრამ ჰერცლმა პირველმა გააერთიანა ერთ ორგანიზაციაში სიონისტური იდეის მომხრე სხვადასხვა ქვეყნის ებრაელები. ის აგრეთვე პირველი სიონისტი მოღვაწე იყო, რომელიც სიონისტური იდეის განსახორციელებლად დიპლომატიურ, პოლიტიკურ და ეკონომიკურ სფეროებში მოქმედებდა, თანაც საჯაროდ.

ჰერცლის გარდაცვალების შემდეგ სიონისტური მოძრაობის ერთ-ერთ ხელმძღვანელად მისი ცნობილი თანამოღვაწე ხაიმ ვაიცმანი იქცა. ვაიცმანის ძალისხმევის შედეგად 1917 წელს გამოქვეყნდა „ბალფურის დეკლარაცია“, რომლის მიხედვითაც ბრიტანეთის იმპერია მხარს უჭერდა ისრაელის მიწაზე (პალესტინაში) „ებრაელი ხალხისათვის ეროვნული სახლის“ ჩამოყალიბებას. მიუხედავად იმისა, რომ დეკლარაციაში ებრაული სახელმწიფოს დაარსება არ იგულისხმებოდა, ის ასახავდა ბრიტანეთის მხარდაჭერას ისრაელის მიწაზე ებრაელთა დასახლებაში, თანაც სიონისტური მოძრაობის აღიარებას ამ საქმის ხელმძღვანელად და ებრაელი ხალხის წარმომადგენლად. ეს სიონისტური მოძრაობის პირველი საერთაშორისო მიღწევა იყო. დიპლომატიური მოღვაწეობის პარალელურად პრაქტიკულ სიონისტურ ღონისძიებებსაც ჰქონდა ადგილი, რაც ძირითადად მზარდ ებრაულ ემიგრაციაში, ისრაელის მიწაზე/პალესტინაში მიწების შესყიდვაში და ახალი ებრაული დასახლებების შექმნაში გამოიხატებოდა.

1917 წელს, პირველი მსოფლიო ომის მსვლელობისას, ბრიტანელებმა ისრაელის მიწიდან/პალესტინიდან თავიანთი მტერი ოსმალო-თურქები განდევნეს; ამით დასრულდა ოსმალეთის იმპერიის ოთხსაუკუნოვანი ბატონობა ამ ქვეყანაში. 1920 წლამდე ქვეყანას ბრიტანული სამხედრო ხელისუფლება განაგებდა. 1920 წელს ისრაელის მიწა/პალესტინა (დღევანდელი იორდანიის ტერიტორიის ჩათვლით) თანხმობის სახელმწიფოთა კავშირის საბჭომ (ეს ერთა ლიგის წინამორბედი საერთაშორისო ორგანიზაცია იყო) ოფიციალურად გადასცა ბრიტანეთის იმპერიას დროებითი მმართველობის მანდატით; 1948 წლამდე ქვეყანას ბრიტანული სამოქალაქო ადმინისტრაცია მართავდა საგანგებოდ დანიშნული უზენაესი კომისრის ხელმძღვანელობით.

თანხმობის სახელმწიფოთა კავშირის საბჭოსავე გადაწყვეტილების თანახმად 1920 წელს ისრაელის მიწის ებრაული სააგენტო დაარსდა, როგორც ქვეყნის ახალი ბრიტანული სამოქალაქო ხელისუფლების მრჩეველი ორგანო ებრაელებთან ურთიერთობაში. იმავე წელს ისრაელის მიწის/პალესტინის ებრაელთა ინიციატივით სხვა ადგილობრივი ებრაული ორგანიზაციაც ჩამოყალიბდა - ისრაელის ქნესეთი. ამ ორგანიზაციის უზენაეს ორგანოდ არჩეულთა კრება შეიქმნა. კრების დეპუტატთა არჩევნები 1920, 1925, 1931 და 1944 წლებში გაიმართა ისრაელის მიწის ებრაელთა შორის. არჩეულთა კრება აღმასრულებელ კომიტეტს ირჩევდა, რომელსაც ეროვნული კომიტეტი ეწოდებოდა. ეს კომიტეტი ისრაელის მიწის ებრაელთა საშინაო საქმეების გამგებლობას და ებრაელთა ბრიტანული ხელისუფლების წინაშე წარმომადგენლობას კისრულობდა, მაგრამ წლების განმავლობაში ის ებრაულ სააგენტოსთან შედარებით სუსტი ორგანო აღმოჩნდა. ბრიტანელებმა მხოლოდ 1928 წელს სცნეს ისრაელის ქნესეთი, არჩეულთა კრება და ეროვნული კომიტეტი.

ქნესეთი შენობა

1921 წელს ბრიტანელებმა ისრაელის მიწას/პალესტინას ტრანს-იორდანია მოსწყვიტეს და იქ ახალი არაბული საამირო ჩამოაყალიბეს, რომელიც 1944 წლამდე (დამოუკიდებლობამდე) ამიერიორდანიის მსგავსად ბრიტანელი უზენაესი კომისრის ხელისუფლებას ექვემდებარებოდა.

პირველი მსოფლიო ომის დასრულების შემდეგ იმიგრაციული ტალღების შედეგად დაარსებულ ებრაულ დასახლებებსა და უბნებს ზრდა-განვითარებისა და აყვავების ხანა დაუდგა. 1919-1929 წლებში, იმიგრაციის მასშტაბების ზრდამ შესაბამისი ზომების მიღება მოითხოვა. 1929 წელს, მე-16 მსოფლიო სიონისტურმა კონგრესმა ებრაულ დასახლებათა განვითარების დაჩქარება გადაწყვიტა. ამ დავალების შესრულებაში ებრაული სააგენტო ეროვნულ კომიტეტზე უფრო ეფექტური აღმოჩნდა. ებრაულმა სააგენტომ გადაწყვიტა სააგენტოში გაწევრიანების საშუალებით მოეზიდა არა-სიონისტი საზღვარგარეთელი ებრაელი ფილანთროპები, რომლებიც წვლილს შეიტანდნენ ებრაული დასახლების დაფინანსებაში. ამის კვალდაკვალ მრჩეველმა ებრაულმა სააგენტომ რეორგანიზაცია გაიარა; იგი გაფართოვდა და საერთაშორისო ებრაულ ორგანიზაციად იქცა, რომელმაც მისი ძალისხმევის შედეგად დაფინანსებული სიონისტური ღონისძიებების ხელმძღვანელობაც იკისრა. ამგვარად, ებრაული სააგენტო ამ ღონისძიებათა დამგეგმავი მსოფლიო სიონისტური ორგანიზაციის წარმომადგენელი გახდა ისრაელის მიწაზე, თან მასზე სუსტ ეროვნულ კომიტეტთან ერთად ამ ქვეყნის ებრაელთა მთავრობად ფუნქციონერებდა სახელმწიფოს დაარსებამდე.

ისრაელის მიწაზე/პალესტინაში ებრაულ დასახლებას ადგილობრივი არაბული მოსახლეობა ეწინააღმდეგებოდა და ზოგჯერ ტერორის საშუალებით ებრძოდა. ამ წინააღმდეგობას ებრაელები ძირითადად თავდაცვითი ზომების მიღებით პასუხობდნენ, მაგრამ რამდენიმე პატარა ებრაული იატაკქვეშური ორგანიზაციის მეომრები ხანდახან არამებრძოლ არაბებსაც ესხმოდნენ თავს. არაბთა დასამშვიდებლად ბრიტანელები ცდილობდნენ რამდენადმე შეემცირებინათ ებრაული იმიგრაციის მასშტაბები, მაგრამ მათ ძალისხმევას მნიშვნელოვანი შედეგები არ მოჰყოლია; მხოლოდ არაბთა 1936 -1939 წლების ამბოხების კვალდაკვალ, ბრიტანელებმა 1939 წლიდან დიდად შეზღუდეს ებრაული იმიგრაცია. ებრაელები მაინც ახერხებდნენ არალეგალურად იმიგრირებას, ზოგჯერ თავიანთი სიცოცხლის საფრთხეში ჩაგდებით.

1935-1938 წლებში, ებრაული სააგენტოს თავმჯდომარის პოსტი დავიდ ბენ-გურიონს ეკავა, რომელიც აგრეთვე ლეიბორისტული მოძრაობის ერთ-ერთი ხელმძღვანელი იყო. ბენ-გურიონი მტკიცედ მოითხოვდა ისრაელის მიწაზე/პალესტინაში ებრაული სახელმწიფოს დაარსებას, ქვეყნის ორად გაყოფის ფასადაც კი (ებრაელთა და ადგილობრივ არაბთა შორის). 1942 წელს, ბოლტიმორის კონფერენციაზე, მსოფლიო სიონისტურმა ორგანიზაციამ დაამტკიცა ბენ-გურიონის პოლიტიკური გეგმა.

მეორე მსოფლიო ომის დროს, ნაცისტების მიერ დევნილი ებრაელები არც ერთმა დასავლურმა სახელმწიფომ არ შეიფარა, ხოლო ისრაელის მიწაზე/პალესტინაში ჩასვლას მათ ბრიტანელები უკრძალავდნენ; ჰოლოკოსტის ფართო მასშტაბი ნაწილობრივ ებრაელთა ამ მიუსაფრობამ განაპირობა. ომის შემდეგ, საერთაშორისო საზოგადოებამ საკმარისი ინფორმაცია მიიღო ჰოლოკოსტზე; მან ისიც შეიცნო, რომ მსხვერპლთა დიდი ნაწილი მისი გულგრილობის გამო დაიღუპა და ისრაელის მიწა/პალესტინა მრავალ ლტოლვილ ევროპელ ებრაელს შეიკედლებდა ებრაული სუვერენიტეტის შემთხვევაში. ყოველივე ამან საერთაშორისო საზოგადოება დაარწმუნა, რომ საჭიროა ისრაელის მიწის/პალესტინის ნაწილი ებრაული სახელმწიფოსათვის გამოიყოს (ქვეყანაში ბრიტანული მმართველობის დასრულებისთანავე).

1947 წლის 29 ნოემბერს, გაერთიანებული ერების ორგანიზაციამ მიიღო რეზოლუცია 181, რომლის მიხედვითაც ისრაელის მიწაზე/პალესტინაში უნდა დაარსებულიყო ორი სახელმწიფო: ერთი ებრაელთათვის და მეორე ადგილობრივი არაბებისათვის.

ებრაული სახელმწიფოს ფარგლებში უნდა მოქცეულიყო ჩრდილო მთაგორიანი რეგიონის, გალილის, აღმოსავლეთი მხარე, ჩრდილოეთის ხეობები, ხმელთაშუა ზღვის სანაპირო ზოლის უმეტესი ნაწილი, შუა და სამხრეთ ნეგევის უდაბნოები და აგრეთვე, ნეგევის აღმოსავლეთით მდებარე სტეპი - არავა. ადგილობრივ არაბებს უნდა რგებოდათ გალილის დასავლეთი მხარე, ხმელთაშუა ზღვის სანაპირო ზოლის სამხრეთი ნაწილი და უკიდურესი ჩრდილო მონაკვეთი, მდინარე იორდანის ხეობა და დასავლეთ ნაპირი (ძველებრაული იუდეა და სამარია), ჩრდილოეთ ნეგევი და ნეგევის უკიდურესი დასავლეთი. იერუსალიმისა და ბეთლემის ურთიერთმოსაზღვრე რაიონებს (ქალაქების ჩათვლით) უნდა შეედგინა გაეროს მფარველობის ქვეშ მყოფი ნეიტრალური ზონა.

ებრაული სააგენტო, რომელიც ისრაელის მიწის/პალესტინის ებრაელთა მთავრობად ფუნქციონერებდა, დასთანხმდა ქვეყნის გაყოფის გეგმას, ადგილობრივმა არაბებმა კი გადაწყვიტეს არ დამორჩილებდნენ გაეროს რეზოლუციას და არ დაეშვათ ებრაული სახელმწიფოს შექმნა. ადგილბრივ არაბთა უკმაყოფილება მალე მათი შეიარაღებული დაჯგუფებების მიერ ებრაულ დასახლებებზე თავდასხმებში გადაიზარდა; დაიწყო 1947-1949 წლების ებრაულ-არაბული ომი.


მნიშვნელოვანი მოვლენების ქრონოლოგია

1948 — ისრაელის სახელმწიფოს გამოცხადება;
1948-49 — ომი დამოუკიდებლობისათვის, დასავლეთ იერუსალიმის შეერთება;
1948-52 — ხაიმ ვაიცმანი, ისრაელის პირველი პრეზიდენტი;
1949-53 — დავიდ ბენ-გურიონი, ისრაელის პირველი პრემიერი;
1949 — ისრაელის მიღება გაეროში;
1956 — სინაის კამპანია და ლიბანის კრიზისი;
1967 — ექვსდღიანი ომი, აღმოსავლეთ იერუსალიმისა და სხვა ტერიტორიების ოკუპაცია;
1968-71 - ახალი ებრაულ-არაბული კონფლიქტი;
1973 — ომი სირია-ეგვიპტესთან;
1978 — კემპ-დევიდის შეთანხმება, ეგვიპტესთან სამშვიდობო შეთანხმების ხელმოწერა;
1982 — ოპერაცია „შლომ- ა-გალილ“, პალესტინელთა სამხედრო ბაზების განადგურება ლიბანის სამხრეთში;
1994 — პალესტინელ არაბთა ავტონომიის შექმნა ღაზასა და იერიქონში.


სახელმწიფო

სახელმწიფო სიმბოლოები: ისრაელის დროშა — წარმოადგენს თეთრ ტილოს, რომელსაც ზედა და ქვედა მხარეს ორი ლურჯი ზოლი გასდევს. დროშის ცენტრში გამოსახულია დავითის ექვსქიმიანი ვარსკვლავი. ისრაელის გერბი — წარმოადგენს „ფრანგული“ ფორმის ფარს, რომლის ცენტრში გამოსახულია მენორა - შვიდსანთლიანი შანდალი.
სახელმწიფო სისტემა - დემოკრატიული რესპუბლიკა.
სახელმწიფოს მეთაური - პრეზიდენტი შიმონ პერესი (2007).
მთავრობის მეთაური - პრემიერ–მინისტრი ბინიამინ ნეთანიაჰუ (2009).
საკანონმდებლო ორგანო - ერთპალატიანი პარლამენტი (ქნესეთი, 120 წევრი).

wikipedia.org