უმეტესი ნაწილი ადამიანებისა თავისი ნებით ატარებს გულში ეშმაკის ტვირთს,

ეჩვევიან ასეთ ყოფას, ხშირად ვერც კი გრძნობენ ამ სიმძიმეს, შეუმჩნევლად, კიდეც ამატებენ და ამატებენ ზედ. თუმცა, ხანდახან, თავად დაუნდობელი მტერი აათმაგებს მათ საპალნეს და მაშინ ისინი საშინელ სულმოკლეობას, სასოწარკვეთას ეძლევიან, გმობენ ღმერთს. ამ ადამიანების დიდი ნაწილი, ასეთ დროს, ჩვეულებრივ, კარტით თამაშობს, საღამოების მოწყობას, ცეკვებსა და თეატრებში სიარულს იწყებს, რათა თავი დააღწიოს მოწყენას და სწორედ ეს საშუალებები, კიდევ უფრო უმძაფრებს კაცს გულის გვემას, მოწყინებას; მაგრამ, თუ მოხდა სასწაული და მოიხედა ღვთისკენ ზოგიერთმა, - მაშინვე გულიდან ეყრება სიმძიმე, აშკარად ხედავს, რა ტვირთი ედო გულზე უწინ, თუმცა იქნება ამას ვერც კი გრძნობდა. ო, ვინ მოთვალოს რამდენმა მიატოვა ღმერთი "მე დამიტევეს წყაროს წყლისა ცხოველსა და უთხრეს თავთა მათთა ჯურღმულნი განხვრეტილნი" (იერ.2,13.) ასეთ ადამიანებს საკმაოდ ბევრი კოკა დაელეწა, თითქმის ყოველ ჩვენგანს, ჩვენ ჩვენი საკუთარი. დაილეწნენ კოკები - ჩვენი გულებისა, ჩვენი ვნებები.



წმ. იოანე კრონშტადტელი