ქეთევან დეოფლის წმინდა ნაწილების ჩამოსვენების გარშემო ატეხილ აჟიოტაჟს ეხმაურება კონსტანტინე გამსახურდია:
„ქეთევან დედოფლის წმინდა ნაწილების გადმოსვენებას ჩვენში აჟიოტაჟი მაინც მოჰყვა. მოდით, გადავინაცვლოთ ისტორიაში და ვნახოთ, რამ გამოიწვია ეს ამბავი, რამაც შეძრა არამარტო საქართველო, არამედ მაშინდელი ევროპული განათლებული საზოგადოებაც, ასევე რაშია მისი აქტუალურობა დღესაც.
შაჰ-აბას პირველი, ირანის ისტორიის რაღაცნაირი "დავით აღმაშენებელი": ბრიტანელების სტრატეგიული პარტნიორი, რომლის არმიასაც ბრიტანელი ინტრუქტორები წვრთნიან. მისი ამბიციური პროექტია კავკასიის შემომტკიცება, იქიდან ოსმალეთის გაძევება, კახეთის და ქართლის შემოერთება და იქ მოსახლეობის დემოგრაფიული ბალანსის შეცვლა დიდი გადასახლებებით. (რისი შედეგიცაა თუნდაც ფერეიდნის ქართველობა დღეს)
ქეთევანი თავის შვილიშვილებთან ერთად მძევლად იმყოფება შირაზში. მისი ვაჟი თეიმურაზი პარტიზანული ბრძოლის რეჟიმშია. წარმოვიდგინოთ მდგომარეობა შირაზში, სადაც წლებია ცხოვრობს ქეთევანი: ქართველებს უპყრიათ ძალიან მაღალი პოზიციები ყველა დონეზე: ალავერდი-ხანი უნდილაძე, ფაქტობრივად სამეფოს მეორე პირი -ქართველი; ყულარ-აღასის, ანუ სამეფო გვარდიის უფროსი - ქართველი; დიდი ქალაქების ტარუღები ( მერები) ქართველები; საშუალო დონის თანამდებობებზეც უამრავი კადრი გურჯია. ყველა მათგანი გამუსლიმებული და გადასული ირანული ცხოვრების სტილზე. ქეთევანი დგას გასაოცარი სიმტკიცით, იგი მაგალითია ქრისტიანობის და ეროვნული სახის შენარჩუნებისა ყველასთვის, ვისაც ამის შენახვა სწადია სეფიანური იმპერიის მაშინდელი სტანდარტებით კომფორტულ ჯოჯოხეთში.
როგორც ირკვევა, შაჰ-აბასს ყვარებია ქეიფი და დროსტარება ქართველებთან. როდესაც ეკითხებოდა: "თქვენ ჩემი უერთგულესი მსახურები ხართ, საუკეთესო ირანელები და საუკეთესო მუსლიმები, თქვენზე დგას ჩვენი სამეფო, მაგრამ ეს თქვენი დედები რატომ რჩებიან ქრისტიანები?" ამაზე ქართველებს უპასუხიათ, თქვენი ერთგულნი არიან, თუმცა ქეთევანთან მეგობრობენ და ხათრს ვერ უტეხავენ, თორემ დიდი ხანია ისლამზე გადმოვიდოდნენო.
ასეთი ქართული არაადამიანობის და არაკაცობის ერთი ფურცელთაგანი.
ამის შემდეგ შაჰ-აბასი დაინტერესებული იქნებოდა ქეთევანიც გადაეყვანა ისლამზე და ფორმალურად მაინც გამოეცხადებინა თავის ერთ-ერთ ცოლად. მან ხომ იცოდა, რამხელა ძალა აქვს პირად მაგალითს. ფორმალურად, რადგან ცოლები მას ცხადია არ აკლდა - მის ჰარამხანაში 500 ქალი მაინც იყო და მას არაფერში დასჭირდებოდა 10 წლით უფროსი ქეთევანის იქ ყოფნა. მაგრამ ამ ყველაფერს ქონდა მორალურ-პოლიტიკური განზომილება.
თავის მხრივ ქეთევანისთვისაც, თუკი დიპლომატიურ გზას აირჩევდა, არაფერი იქნებოდა ფორმალურად ისლამის მიღება და შაჰის ასევე ფორმალური ცოლობა. სიტუაცია შეიცვლებოდა, იგი ადრე თუ გვიან მაინც დაბრუნდებოდა კახეთში, (რომლის მოსახლეობის დიდი უმრავლესობაც ალბათ ყიზილბაშური ტომები იქნებოდნენ) იგი კვლავ გადმოვიდოდა ქრისტიანობაზე ან დარჩებოდა ბოლოსდაბოლოს ისლამზე. ამაზევე ევედრებოდა მას ალავერდი-ხანი შეხვედრაზე და წინასწარ ეუბნებოდა რა საშინელება ელოდა უარის შემთხვევაში, მაგრამ ქეთევანმა სხვა არჩევანი გააკეთა.
მისმა არჩევანმა და ყოველივე ამის შედეგმა თვალი აუხილა ქართველობას საკუთარ უბადრუკ და აჩრდილისებრ ყოფაზე, მათ მიერ არჩეული გზის დამღუპველობაზე.
მისმა მსხვერპლმა გააერთიანა ქართველობა მარტყოფისა და მარაბდის ველებზე. მან დაწერა ჰეროიკული ისტორია, რომლითაც ნამდვილად შეიძლება იამაყო.
მისმა მსხვერპლმა უჩვენა ევროპას, თავისუფლების, როგორც ანტიკური, ისე ძველ- და ახალაღთქმისეულ იდეალებზე აღმოცენებულ კონტინენტს სიმცდარე ევრაზიულ სივრცეში აღზევებულ მონსტრებთან და ტირანებთან სტრატეგიული პარტნიორობისა, თუნდაც ეს ეკონომიკურად მიმზიდველი ჩანდეს.
ესაა უმთავრესი, რაზეც დაფიქრებაა საჭირო, ვიდრე წმინდა ნაწილების თაყვანისაცემად მივალთ.“
http://alia.ge/news/7869
„ქეთევან დედოფლის წმინდა ნაწილების გადმოსვენებას ჩვენში აჟიოტაჟი მაინც მოჰყვა. მოდით, გადავინაცვლოთ ისტორიაში და ვნახოთ, რამ გამოიწვია ეს ამბავი, რამაც შეძრა არამარტო საქართველო, არამედ მაშინდელი ევროპული განათლებული საზოგადოებაც, ასევე რაშია მისი აქტუალურობა დღესაც.
შაჰ-აბას პირველი, ირანის ისტორიის რაღაცნაირი "დავით აღმაშენებელი": ბრიტანელების სტრატეგიული პარტნიორი, რომლის არმიასაც ბრიტანელი ინტრუქტორები წვრთნიან. მისი ამბიციური პროექტია კავკასიის შემომტკიცება, იქიდან ოსმალეთის გაძევება, კახეთის და ქართლის შემოერთება და იქ მოსახლეობის დემოგრაფიული ბალანსის შეცვლა დიდი გადასახლებებით. (რისი შედეგიცაა თუნდაც ფერეიდნის ქართველობა დღეს)
ქეთევანი თავის შვილიშვილებთან ერთად მძევლად იმყოფება შირაზში. მისი ვაჟი თეიმურაზი პარტიზანული ბრძოლის რეჟიმშია. წარმოვიდგინოთ მდგომარეობა შირაზში, სადაც წლებია ცხოვრობს ქეთევანი: ქართველებს უპყრიათ ძალიან მაღალი პოზიციები ყველა დონეზე: ალავერდი-ხანი უნდილაძე, ფაქტობრივად სამეფოს მეორე პირი -ქართველი; ყულარ-აღასის, ანუ სამეფო გვარდიის უფროსი - ქართველი; დიდი ქალაქების ტარუღები ( მერები) ქართველები; საშუალო დონის თანამდებობებზეც უამრავი კადრი გურჯია. ყველა მათგანი გამუსლიმებული და გადასული ირანული ცხოვრების სტილზე. ქეთევანი დგას გასაოცარი სიმტკიცით, იგი მაგალითია ქრისტიანობის და ეროვნული სახის შენარჩუნებისა ყველასთვის, ვისაც ამის შენახვა სწადია სეფიანური იმპერიის მაშინდელი სტანდარტებით კომფორტულ ჯოჯოხეთში.
როგორც ირკვევა, შაჰ-აბასს ყვარებია ქეიფი და დროსტარება ქართველებთან. როდესაც ეკითხებოდა: "თქვენ ჩემი უერთგულესი მსახურები ხართ, საუკეთესო ირანელები და საუკეთესო მუსლიმები, თქვენზე დგას ჩვენი სამეფო, მაგრამ ეს თქვენი დედები რატომ რჩებიან ქრისტიანები?" ამაზე ქართველებს უპასუხიათ, თქვენი ერთგულნი არიან, თუმცა ქეთევანთან მეგობრობენ და ხათრს ვერ უტეხავენ, თორემ დიდი ხანია ისლამზე გადმოვიდოდნენო.
ასეთი ქართული არაადამიანობის და არაკაცობის ერთი ფურცელთაგანი.
ამის შემდეგ შაჰ-აბასი დაინტერესებული იქნებოდა ქეთევანიც გადაეყვანა ისლამზე და ფორმალურად მაინც გამოეცხადებინა თავის ერთ-ერთ ცოლად. მან ხომ იცოდა, რამხელა ძალა აქვს პირად მაგალითს. ფორმალურად, რადგან ცოლები მას ცხადია არ აკლდა - მის ჰარამხანაში 500 ქალი მაინც იყო და მას არაფერში დასჭირდებოდა 10 წლით უფროსი ქეთევანის იქ ყოფნა. მაგრამ ამ ყველაფერს ქონდა მორალურ-პოლიტიკური განზომილება.
თავის მხრივ ქეთევანისთვისაც, თუკი დიპლომატიურ გზას აირჩევდა, არაფერი იქნებოდა ფორმალურად ისლამის მიღება და შაჰის ასევე ფორმალური ცოლობა. სიტუაცია შეიცვლებოდა, იგი ადრე თუ გვიან მაინც დაბრუნდებოდა კახეთში, (რომლის მოსახლეობის დიდი უმრავლესობაც ალბათ ყიზილბაშური ტომები იქნებოდნენ) იგი კვლავ გადმოვიდოდა ქრისტიანობაზე ან დარჩებოდა ბოლოსდაბოლოს ისლამზე. ამაზევე ევედრებოდა მას ალავერდი-ხანი შეხვედრაზე და წინასწარ ეუბნებოდა რა საშინელება ელოდა უარის შემთხვევაში, მაგრამ ქეთევანმა სხვა არჩევანი გააკეთა.
მისმა არჩევანმა და ყოველივე ამის შედეგმა თვალი აუხილა ქართველობას საკუთარ უბადრუკ და აჩრდილისებრ ყოფაზე, მათ მიერ არჩეული გზის დამღუპველობაზე.
მისმა მსხვერპლმა გააერთიანა ქართველობა მარტყოფისა და მარაბდის ველებზე. მან დაწერა ჰეროიკული ისტორია, რომლითაც ნამდვილად შეიძლება იამაყო.
მისმა მსხვერპლმა უჩვენა ევროპას, თავისუფლების, როგორც ანტიკური, ისე ძველ- და ახალაღთქმისეულ იდეალებზე აღმოცენებულ კონტინენტს სიმცდარე ევრაზიულ სივრცეში აღზევებულ მონსტრებთან და ტირანებთან სტრატეგიული პარტნიორობისა, თუნდაც ეს ეკონომიკურად მიმზიდველი ჩანდეს.
ესაა უმთავრესი, რაზეც დაფიქრებაა საჭირო, ვიდრე წმინდა ნაწილების თაყვანისაცემად მივალთ.“
http://alia.ge/news/7869
Комментариев нет:
Отправить комментарий