წმ. ეგნატე ბრიანჩანინოვი
რა უნდა იყოს მოყვასის სიყვარულზე ტკბილი და მშვენიერი?
სიყვარული ნეტარებაა, სიძულვილი - ტანჯვა.
მთელი სჯული და წინასწარმეტყველებები ღმერთისა და მოყვასის სიყვარულს ეფუძნება (მთ. 22, 40).
მოყვასის სიყვარული არის გზა, რომელსაც ღმერთის სიყვარულისაკენ მივყავართ, რადგანაც ქრისტემ ინება საიდუმლოდ განხორციელება ყოველ ჩვენს მოყვასში, ქრისტეში კი - ღმერთმა.
ნუ გეგონება, საყვარელო ძმაო, თითქოს მოყვასის სიყვარულის მცნება ასეთი ახლობელი იყოს ჩვენი დაცემული გულისათვის: მცნება სულიერია, გულს კი სისხლი და ხორცი მართავს: მცნება ახალია, ჩვენი გული კი - ძველი.
ჩვენი ბუნებრივი სიყვარული დაცემით არის შერყვნილი. იესო ქრისტე გვასწავლის, რომ იგი (ბუნებრივი სიყვარული) უნდა მოვაკვდინოთ და სახარებიდან გადმოვიღოთ მოყვასისადმი წმინდა სიყვარული - ქრისტესმიერი სიყვარული.
ახალი კაცის თვისებები მთლიანად ახალი უნდა იყოს, მას არავითარი სიძველე არ შეშვენის.
სახარების წინაშე არავითარი ფასი არა აქვს სისხლის დუღილს და ხორციელი გრძნობებით აღძრულ სიყვარულს.
ან რა ფასი უნდა ჰქონდეს, როდესაც სისხლის დუღილის დროს კაცი ფიცით ამტკიცებს, რომ სულს დადებს უფლისათვის, რამდენიმე საათის შემდეგ კი სისხლი რომ გაგრილდება, კვლავ იფიცება, არ ვიცნობ მასო?
სახარება უარყოფს სისხლის დუღილზე, ხორციელი გულის გრძნობებზე დამოკიდებულ სიყვარულს. იგი ამბობს: „ნუ ჰგონებთ, ვითარმედ მოვედ მე მიფენად მშვიდობისა ქვეყანასა ზედა; არა მოვედ მიფენად მშვიდობისა, არამედ მახვილისა. რამეთუ მოვედ განყოფად კაცისა მამისაგან თვისისა და ასული დედისაგან თვისისა და სძალი დედამთილისაგან თვისისა. და მტერ იყვნენ კაცისა სახლეულნი თვისნი“ (მთ. 10, 34-36).
დაცემამ გული სისხლის, სისხლის მეშვეობით კი სოფლის მპყრობელის მეუფებას დაუმორჩილა. სახარება ათავისუფლებს კაცს ამ ტყვეობისგან, ამ ძალადობისგან, და სული წმიდის ხელმძღვანელობას აბარებს.
სული წმიდა გვასწავლის წმიდად გვიყვარდეს მოყვასი.
სიყვარული, რომელსაც სული წმიდა აღძრავს და ასაზრდოებს, არის ცეცხლი. ეს ცეცხლი შრეტს ბუნებრივ, ხორციელ, დაცემით დაზიანებულ სიყვარულს.
„ხოლო რომელნი იტყოდეს, ვითარმედ ძალმიძს ორისავე დამჭირვადო, იგი თავსა თვისსა აცთუნებს“, თქვა წმ. იოანე სინელმა (თავი მე-3, 19).
რაში გამოიხატება ჩვენი ბუნების დაცემულობა? იმაში, რომ ადამიანს შეუძლია ბუნებით მხურვალედ უყვარდეს მოყვასი, მაგრამ როდესაც ეუბნებიან, რომ მოყვასი ისე უნდა უყვარდეს, როგორც სახარება უბრძანებს, ამისთვის საშინელი ძალდატანება უხდება საკუთარ თავზე.
ყველაზე მხურვალე ბუნებრივი სიყვარულიც კი ადვილად იქცევა სიძულვილად, შეურიგებელ მტრობად. ბუნებრივი სიყვარული ხშირად მახვილითაც გამოიხატებოდა (2 მეფ. 3, 15).
რა წყლულებითაა დაფარული ჩვენი ბუნებრივი სიყვარული! რა მძიმე სენია მიკერძოება! მიკერძოებას დამონებული სული მზად არის ყოველგვარი უსამართლობის, ყოველგვარი უსჯულოების ჩასადენად, ოღონდ კი თავისი ავადმყოფური სიყვარული დაიკმაყოფილოს.
ბუნებრივი სიყვარული კაცს მხოლოდ მიწიერს აძლევს, ზეციურზე იგი არ ფიქრობს.
ბუნებრივი სიყვარული მტრობს ზეცას და სული წმიდას, რამეთუ სული წმიდა ხორცის ჯვარცმას მოითხოვს.
იგი მტრობს ზეცას და სული წმიდას, რამეთუ მაცთურ სულს - არაწმიდასა და წარმწყმედელს - ემორჩილება.
სახარებას მივმართოთ საყვარელო ძმაო, მის სარკეში ჩავიხედოთ! ამ სარკის მეშვეობით განვიძარცვოთ ძველი სამოსელი, დაცემით შეძენილი, და შევიმოსოთ ახალი, უფლის მიერ გამზადებული.
ახალი სამოსელი კი არის ქრისტე: „რაოდენთა ქრისტეს მიმართ ნათელ-იღეთ, ქრისტე შეიმოსეთ“ (გალ. 3, 27).
ახალი სამოსელი არის სული წმიდა: „შეიმოსოთ ძალი მაღლით“ (ლკ, 24, 49), თქვა უფალმა ამ სამოსელზე.
ქრისტიანები ქრისტეს სამოსელს იმოსავენ ყოვლად სახიერი სული წმიდის მოქმედებით.
ქრისტიანისთვის შესაძლებელია ამ სამოსლის შემოსვა. „არამედ შეიმოსეთ უფალი იესო ქრისტე და ხორცთა ზრახვასა ნუ ჰყოფთ გულის სათქმელ“ (რომ. 13, 14), ამბობს მოციქული.
პირველად, როგორც სახარება გვამცნებს, განაგდე შენგან მტრობა, ძვირისხსენება, მრისხანება, განკითხვა და ყველაფერი, რაც პირდაპირ ეწინააღმდეგება სიყვარულს.
სახარება გვიბრძანებს ვილოცოთ ჩვენი მტრებისთვის, ვაკურთხოთ მაწყევარნი, კეთილი ვუყოთ მოძულეებს, შევუნდოთ მოყვასს ყოველივე, რაც გვავნო.
თუკი ქრისტეს შედგომა განგიზრახავს, ეცადე საქმით შეასრულო ეს მცნებები.
არ არის საკმარისი მხოლოდ დატკბე მცნებების კითხვით და გაიოცო მათში ჩადებული მაღალი ზნეობრიობა, - სამწუხაროდ, ბევრი სწორედ ამას სჯერდება.
როდესაც საქმით შეუდგები სახარების მცნებების შესრულებას, ამას ჯიუტად აღუდგებიან წინ შენი გულის მეუფენი: შენი საკუთარი ხორციელი მდგომარეობა, რომლის ძალითაც ხორცსა და სისხლს ემორჩილები, და დაცემულნი სულნი, რომლებიც კაცის დაცემულ მდგომარეობას განაგებენ.
ამა სოფლის სიბრძნე, მისი სიმართლე და დაცემულ სულთა სიმართლე მოგთხოვენ, არ დათმო შენი ღირსება და სხვა ხრწნადი უპირატესობები, მოგთხოვენ მათ დაცვას. შენ კი, სახარების წინამძღვრობით, თვით ქრისტეს წინამძღვრობით, მტკიცედ აღუდექი წინ უხილავ ბრძოლას.
ყველაფერი შესწირე მსხვერპლად სახარების მცნებების შესრულებას - ასეთი მსხვერპლის გარეშე ვერ შეძლებ მათ დაცვას. უფალმა ხომ უთხრა თავის მოწაფეებს: „რომელსა ჰნებავს შემოდგომად ჩემდა, უარ-ყავნ თავი თვისი“ (მთ. 16, 25).
თუკი უფალი ჩვენთან არის, გამარჯვების იმედიც გქონდეს: შეუძლებელია, გამარჯვება მას არ დარჩეს.
ითხოვე უფლისაგან გამარჯვება, ითხოვე მუდმივი ლოცვითა და ტირილით, და მოულოდნელად მოიხილავს შენს გულს სული წმიდის მადლი. უეცრად იგრძნობ, თუ რა ტკბილია მტრის სიყვარული.
ჯერ კიდევ წინ გიდევს ბრძოლა! წინ გიდევს სიმტკიცის გამოჩენა! შეხედე შენი სიყვარულის საგნებს? მთელი გულით ხარ მიჯაჭვული? მაშ, უარყავი ისინი.
ამ უარყოფას მოითხოვს შენგან უფალი, სიყვარულის მესაფუძვლე, არა იმისათვის, რომ სიყვარული და საყვარელი ადამიანები წაგართვას, არამედ იმისათვის, რომ ცოდვით შერყვნილი ხორციელი სიყვარულის უარყოფით შეძლო წმინდა, სულიერი სიყვარულის მოპოვება, რომელიც არის უმაღლესი ნეტარება.
ის, ვინც ერთხელ მაინც იგრძნო სულიერი სიყვარული, ზიზღით შეხედავს ხორციელ სიყვარულს, როგორც სიყვარულის საშინელ დამახინჯებას.
მაგრამ როგორ უნდა უარვყოთ სიყვარულის საგნები, რომლებიც თითქოს შეზრდიანო ჩვენს გულს? უთხარი ღმერთს: „ისინი შენები არიან ღმერთო! მე კი ვინა ვარ? სრულიად უმნიშვნელო, უძლური არსება და სხვა არაფერი“.
„დღეს ჯერ კიდევ მიწაზე დავალ, შემიძლია ჩემს საყვარელ ადამიანებს რაიმე მაინც ვარგო, ხვალ კი იქნებ გავქრე პირისაგან მიწისა და მაშინ ვინღა ვიქნები მათთვის? არავინ!“
„მინდა თუ არა, მოვა სიკვდილი, გამოჩნდება სხვა გარემოებები - ისინი ძალით მომწყვეტენ მათ, ვინც ჩემებად მიმაჩნდა: და აი, ისინი მე უკვე აღარ მეკუთვნიან. თუმცა, სინამდვილეში არც აქამდე მეკუთვნოდნენ, იყო მხოლოდ რაღაც ურთიერთობა ჩემსა და მათ შორის. ამ ურთიერთობით მოტყუებული, მე მათ ჩემებს ვუწოდებდი, ჩემებად ვაღიარებდი. მაგრამ მართლა ჩემები რომ ყოფილიყვნენ, ხომ სამუდამოდ ჩემს საკუთრებად დარჩებოდნენ?“
„ქმნილები ერთადერთს - შემოქმედს ეკუთვნიან: იგია მათი ღმერთი და მეუფე. უფალო, შენები შენთვის მომიცია - ამაოდ და არასწორად მივითვისე ისინი“.
ქმნილისთვის უმჯობესია ღმერთს ეკუთვნოდეს. ღმერთი მარადიულია, ყველგანმყოფი, ყოვლისშემძლე, უსაზომოდ სახიერი. მათთვის, ვინც ღმერთს ეკუთვნის, იგია ყველაზე სარწმუნო შემწე და მფარველი.
ღმერთი კაცს თავისას აძლევს და კაცი კაცისთვის თავისიანი ხდება, დროებით - ხორცით, საუკუნოდ კი - სულით, თუ ღმერთი ინებებს ადამიანისთვის ამ ნიჭის ბოძებას.
მოყვასის ჭეშმარიტი სიყვარული ღმერთის რწმენაზეა დამოკიდებული: იგი ღმერთშია. „რაითა ყოველნი ერთ იყვნენ - ეუბნება მაცხოვარი თავის მამას, - ვითარცა შენ, მამაო, ჩემდამო და მე შენდამი, რაითა იგინიცა ჩვენ შორის ერთ იყვნენ“ (ინ. 17, 21).
სიმდაბლე და ღმერთის ერთგულება კლავენ ხორციელ სიყვარულს. მაშასადამე, ეს უკანასკნელი საკუთარ თავზე მაღალი წარმოდგენითა და ურწმუნოებით საზრდოობს. გაუკეთე შენს საყვარელ ადამიანებს, რისი გაკეთებაც შეგიძლია და რის უფლებასაც სჯული გაძლევს, მაგრამ ყოველთვის ღმერთს მიანდე ისინი. მაშინ შენი ბრმა, ხორციელი, ანგარიშმიუცემელი სიყვარული ნელ-ნელ სულიერ, გონივრულ, წმინდა სიყვარულად იქცევა.
ხოლო თუკი შენი სიყვარული უსჯულო მიკერძოებაა, განაგდე იგი, როგორც სიბილწე.
თუ შენი გული არ არის თავისუფალი, ეს უკვე მიკერძოების ნიშანია.
თუ შენი გული დატყვევებულია, ეს არის უგუნური, ცოდვილი ვნების ნიშანი.
წმინდა სიყვარული სუფთაა, თავისუფალი, მთლიანად ღმერთისმიერი.
წმინდა სიყვარული არის სული წმიდის მოქმედება, რომელიც, გულის განწმენდის კვალდაკვალ, მასში დაიმკვიდრებს.
განაგდე მტრობა, განაგდე მიკერძოება, უარყავი ხორციელი სიყვარული და ამით მოიგე სულიერი სიყვარული: „მოიქეც ბოროტისაგან და ქმენ კეთილი“ (ფსალმ. 33, 15).
მიაგე პატივი მოყვასს, როგორც ღმრთის ხატს - ოღონდ ეს გააკეთე გულში, სხვებისთვის შეუმჩნევლად, შენი სინდისის წინაშე. დაე, შენი მოქმედება საიდუმლოდ ეთანხმებოდეს შენსავე შინაგან განწყობას.
მიაგე პატივი მოყვასს ასაკის, სქესის, კლასის განურჩევლად, და თანდათან შენს გულში წმინდა სიყვარული დაივანებს.
ამ წმინდა სიყვარულის მიზეზი კი არის არა ხორცი და სისხლი, არა გრძნობის კარნახი, არამედ ღმერთი. ქრისტიანობის დიდებას მოკლებულნი არ არიან მოკლებულნი სხვა დიდებას, რომელიც შექმნისას მიიღეს - ისინი ღმრთის ხატები არიან, და თუ ღმრთის ხატი საშინელი ჯოჯოხეთის ცეცხლში მოხვდა, ჩემი ვალია იქაც კი პატივი მივაგო მას.
მე რა ხელი მაქვს ცეცხლსა და ჯოჯოხეთთან! ღმერთის ბრძანებით ჩააგდეს იქ ხატი ღმრთისა, მე კი უნდა შევინარჩუნო მისი პატივისცემა და ამით თავი ვიხსნა ჯოჯოხეთის სახმილისაგან.
პატივი ეცი ბრმასაც, კეთროვანსაც, გონებასუსტსაც, ჩვილ ბავშვსაც, ბოროტმოქმედსაც, წარმართსაც, როგორც ღმრთის ხატებას. რა შენი საქმეა მათი უძლურებები და ნაკლოვანებები! თავს მიხედე, რათა შენი სიყვარული არ იყოს ნაკლულევანი.
ქრისტიანში პატივი მიაგე ქრისტეს, მან ერთხელ გვითხრა და კვლავაც გვეტყვიც, როდესაც საუკუნო ხვედრის გადაწყვეტის ჟამი დაგვიდგება: „რაოდენი უყავთ ერთსა ამას მცირეთაგანსა ძმათა ჩემთასა, იგი მე მიყავთ“ (მთ. 25, 40).
მუდამ გახსოვდეს სახარების ეს სიტყვები მოყვასთან ურთიერთობისას და მაშინ მოყვასის სიყვარულის თანამკვიდრი გახდები.
მოყვასის სიყვარულის თანამკვიდრი კი ამ სიყვარულით ღმერთის სიყვარულს დაიმკვიდრებს.
მაგრამ თუკი გგონია, რომ გიყვარს ღმერთი, ამ დროს კი შენს გულში ბუდობს სიძულვილი თუნდაც ერთი ადამიანის მიმართ, იცოდე, მწარედ იტყუებ თავს.
„უკუეთუ ვინმე თქუას, ვითარმედ მიყუარს ღმერთი და ძმაი თვისი სძულდეს, მტყუარ არს...“ - ამბობს იოანე ღმრთისმეტყველი, - „და ესე მცნებაი მოვიღეთ მისგან, რაითა რომელსა უყვარდეს ღმერთი, უყვარდეს ძმაიცა თვისი“ (1 ინ. 4, 20-21).
მოყვასისადმი სულიერი სიყვარულის გაჩენა არის ნიშანი, რომ კაცის სული სული წმიდის მიერ განახლდა. ისევ იოანე ღმრთისმეტყველს მოვუსმინოთ: „ჩუენ უწყით, რამეთუ მივიცვალენით სიკუდილისაგან ცხორებად, რამეთუ გვიყუარან ძმანი. ხოლო რომელსა არა უყვარდეს ძმაი, სიკვდილსა შინა დადგრომილ არს“ (იქვე, 3, 14).
ქრისტიანული სრულყოფილება მოყვასისადმი სრულ სიყვარულში მდგომარეობს, მოყვასისადმი სრული სიყვარული კი - ღმერთის სიყვარულში, რომლისთვისაც არ არსებობს სრულყოფილება, არ არსებობს წარმატების მწვერვალი.
ღმერთის სიყვარულში წარმატების გზა უსასრულოა, რამეთუ სიყვარული თვით უსასრულო ღმერთია: „ღმერთი სიყუარული არს“ (იქვე, 4, 16).
მოყვასის სიყვარული არის სიყვარულის შენობის ქვაკუთხედი.
საყვარელო ძმაო! ეცადე საკუთარ თავში მოყვასის მიმართ სულიერი სიყვარული გააღვიძო: თუ ამას შეძლებ, ღმერთის სიყვარულის მოხვეჭასაც მოახერხებ, ღმერთის სიყვარული კი აღდგომის, ზეციური სასუფევლის კარიბჭეს გაგიღებს. ამინ.
რა უნდა იყოს მოყვასის სიყვარულზე ტკბილი და მშვენიერი?
სიყვარული ნეტარებაა, სიძულვილი - ტანჯვა.
მთელი სჯული და წინასწარმეტყველებები ღმერთისა და მოყვასის სიყვარულს ეფუძნება (მთ. 22, 40).
მოყვასის სიყვარული არის გზა, რომელსაც ღმერთის სიყვარულისაკენ მივყავართ, რადგანაც ქრისტემ ინება საიდუმლოდ განხორციელება ყოველ ჩვენს მოყვასში, ქრისტეში კი - ღმერთმა.
ნუ გეგონება, საყვარელო ძმაო, თითქოს მოყვასის სიყვარულის მცნება ასეთი ახლობელი იყოს ჩვენი დაცემული გულისათვის: მცნება სულიერია, გულს კი სისხლი და ხორცი მართავს: მცნება ახალია, ჩვენი გული კი - ძველი.
ჩვენი ბუნებრივი სიყვარული დაცემით არის შერყვნილი. იესო ქრისტე გვასწავლის, რომ იგი (ბუნებრივი სიყვარული) უნდა მოვაკვდინოთ და სახარებიდან გადმოვიღოთ მოყვასისადმი წმინდა სიყვარული - ქრისტესმიერი სიყვარული.
ახალი კაცის თვისებები მთლიანად ახალი უნდა იყოს, მას არავითარი სიძველე არ შეშვენის.
სახარების წინაშე არავითარი ფასი არა აქვს სისხლის დუღილს და ხორციელი გრძნობებით აღძრულ სიყვარულს.
ან რა ფასი უნდა ჰქონდეს, როდესაც სისხლის დუღილის დროს კაცი ფიცით ამტკიცებს, რომ სულს დადებს უფლისათვის, რამდენიმე საათის შემდეგ კი სისხლი რომ გაგრილდება, კვლავ იფიცება, არ ვიცნობ მასო?
სახარება უარყოფს სისხლის დუღილზე, ხორციელი გულის გრძნობებზე დამოკიდებულ სიყვარულს. იგი ამბობს: „ნუ ჰგონებთ, ვითარმედ მოვედ მე მიფენად მშვიდობისა ქვეყანასა ზედა; არა მოვედ მიფენად მშვიდობისა, არამედ მახვილისა. რამეთუ მოვედ განყოფად კაცისა მამისაგან თვისისა და ასული დედისაგან თვისისა და სძალი დედამთილისაგან თვისისა. და მტერ იყვნენ კაცისა სახლეულნი თვისნი“ (მთ. 10, 34-36).
დაცემამ გული სისხლის, სისხლის მეშვეობით კი სოფლის მპყრობელის მეუფებას დაუმორჩილა. სახარება ათავისუფლებს კაცს ამ ტყვეობისგან, ამ ძალადობისგან, და სული წმიდის ხელმძღვანელობას აბარებს.
სული წმიდა გვასწავლის წმიდად გვიყვარდეს მოყვასი.
სიყვარული, რომელსაც სული წმიდა აღძრავს და ასაზრდოებს, არის ცეცხლი. ეს ცეცხლი შრეტს ბუნებრივ, ხორციელ, დაცემით დაზიანებულ სიყვარულს.
„ხოლო რომელნი იტყოდეს, ვითარმედ ძალმიძს ორისავე დამჭირვადო, იგი თავსა თვისსა აცთუნებს“, თქვა წმ. იოანე სინელმა (თავი მე-3, 19).
რაში გამოიხატება ჩვენი ბუნების დაცემულობა? იმაში, რომ ადამიანს შეუძლია ბუნებით მხურვალედ უყვარდეს მოყვასი, მაგრამ როდესაც ეუბნებიან, რომ მოყვასი ისე უნდა უყვარდეს, როგორც სახარება უბრძანებს, ამისთვის საშინელი ძალდატანება უხდება საკუთარ თავზე.
ყველაზე მხურვალე ბუნებრივი სიყვარულიც კი ადვილად იქცევა სიძულვილად, შეურიგებელ მტრობად. ბუნებრივი სიყვარული ხშირად მახვილითაც გამოიხატებოდა (2 მეფ. 3, 15).
რა წყლულებითაა დაფარული ჩვენი ბუნებრივი სიყვარული! რა მძიმე სენია მიკერძოება! მიკერძოებას დამონებული სული მზად არის ყოველგვარი უსამართლობის, ყოველგვარი უსჯულოების ჩასადენად, ოღონდ კი თავისი ავადმყოფური სიყვარული დაიკმაყოფილოს.
ბუნებრივი სიყვარული კაცს მხოლოდ მიწიერს აძლევს, ზეციურზე იგი არ ფიქრობს.
ბუნებრივი სიყვარული მტრობს ზეცას და სული წმიდას, რამეთუ სული წმიდა ხორცის ჯვარცმას მოითხოვს.
იგი მტრობს ზეცას და სული წმიდას, რამეთუ მაცთურ სულს - არაწმიდასა და წარმწყმედელს - ემორჩილება.
სახარებას მივმართოთ საყვარელო ძმაო, მის სარკეში ჩავიხედოთ! ამ სარკის მეშვეობით განვიძარცვოთ ძველი სამოსელი, დაცემით შეძენილი, და შევიმოსოთ ახალი, უფლის მიერ გამზადებული.
ახალი სამოსელი კი არის ქრისტე: „რაოდენთა ქრისტეს მიმართ ნათელ-იღეთ, ქრისტე შეიმოსეთ“ (გალ. 3, 27).
ახალი სამოსელი არის სული წმიდა: „შეიმოსოთ ძალი მაღლით“ (ლკ, 24, 49), თქვა უფალმა ამ სამოსელზე.
ქრისტიანები ქრისტეს სამოსელს იმოსავენ ყოვლად სახიერი სული წმიდის მოქმედებით.
ქრისტიანისთვის შესაძლებელია ამ სამოსლის შემოსვა. „არამედ შეიმოსეთ უფალი იესო ქრისტე და ხორცთა ზრახვასა ნუ ჰყოფთ გულის სათქმელ“ (რომ. 13, 14), ამბობს მოციქული.
პირველად, როგორც სახარება გვამცნებს, განაგდე შენგან მტრობა, ძვირისხსენება, მრისხანება, განკითხვა და ყველაფერი, რაც პირდაპირ ეწინააღმდეგება სიყვარულს.
სახარება გვიბრძანებს ვილოცოთ ჩვენი მტრებისთვის, ვაკურთხოთ მაწყევარნი, კეთილი ვუყოთ მოძულეებს, შევუნდოთ მოყვასს ყოველივე, რაც გვავნო.
თუკი ქრისტეს შედგომა განგიზრახავს, ეცადე საქმით შეასრულო ეს მცნებები.
არ არის საკმარისი მხოლოდ დატკბე მცნებების კითხვით და გაიოცო მათში ჩადებული მაღალი ზნეობრიობა, - სამწუხაროდ, ბევრი სწორედ ამას სჯერდება.
როდესაც საქმით შეუდგები სახარების მცნებების შესრულებას, ამას ჯიუტად აღუდგებიან წინ შენი გულის მეუფენი: შენი საკუთარი ხორციელი მდგომარეობა, რომლის ძალითაც ხორცსა და სისხლს ემორჩილები, და დაცემულნი სულნი, რომლებიც კაცის დაცემულ მდგომარეობას განაგებენ.
ამა სოფლის სიბრძნე, მისი სიმართლე და დაცემულ სულთა სიმართლე მოგთხოვენ, არ დათმო შენი ღირსება და სხვა ხრწნადი უპირატესობები, მოგთხოვენ მათ დაცვას. შენ კი, სახარების წინამძღვრობით, თვით ქრისტეს წინამძღვრობით, მტკიცედ აღუდექი წინ უხილავ ბრძოლას.
ყველაფერი შესწირე მსხვერპლად სახარების მცნებების შესრულებას - ასეთი მსხვერპლის გარეშე ვერ შეძლებ მათ დაცვას. უფალმა ხომ უთხრა თავის მოწაფეებს: „რომელსა ჰნებავს შემოდგომად ჩემდა, უარ-ყავნ თავი თვისი“ (მთ. 16, 25).
თუკი უფალი ჩვენთან არის, გამარჯვების იმედიც გქონდეს: შეუძლებელია, გამარჯვება მას არ დარჩეს.
ითხოვე უფლისაგან გამარჯვება, ითხოვე მუდმივი ლოცვითა და ტირილით, და მოულოდნელად მოიხილავს შენს გულს სული წმიდის მადლი. უეცრად იგრძნობ, თუ რა ტკბილია მტრის სიყვარული.
ჯერ კიდევ წინ გიდევს ბრძოლა! წინ გიდევს სიმტკიცის გამოჩენა! შეხედე შენი სიყვარულის საგნებს? მთელი გულით ხარ მიჯაჭვული? მაშ, უარყავი ისინი.
ამ უარყოფას მოითხოვს შენგან უფალი, სიყვარულის მესაფუძვლე, არა იმისათვის, რომ სიყვარული და საყვარელი ადამიანები წაგართვას, არამედ იმისათვის, რომ ცოდვით შერყვნილი ხორციელი სიყვარულის უარყოფით შეძლო წმინდა, სულიერი სიყვარულის მოპოვება, რომელიც არის უმაღლესი ნეტარება.
ის, ვინც ერთხელ მაინც იგრძნო სულიერი სიყვარული, ზიზღით შეხედავს ხორციელ სიყვარულს, როგორც სიყვარულის საშინელ დამახინჯებას.
მაგრამ როგორ უნდა უარვყოთ სიყვარულის საგნები, რომლებიც თითქოს შეზრდიანო ჩვენს გულს? უთხარი ღმერთს: „ისინი შენები არიან ღმერთო! მე კი ვინა ვარ? სრულიად უმნიშვნელო, უძლური არსება და სხვა არაფერი“.
„დღეს ჯერ კიდევ მიწაზე დავალ, შემიძლია ჩემს საყვარელ ადამიანებს რაიმე მაინც ვარგო, ხვალ კი იქნებ გავქრე პირისაგან მიწისა და მაშინ ვინღა ვიქნები მათთვის? არავინ!“
„მინდა თუ არა, მოვა სიკვდილი, გამოჩნდება სხვა გარემოებები - ისინი ძალით მომწყვეტენ მათ, ვინც ჩემებად მიმაჩნდა: და აი, ისინი მე უკვე აღარ მეკუთვნიან. თუმცა, სინამდვილეში არც აქამდე მეკუთვნოდნენ, იყო მხოლოდ რაღაც ურთიერთობა ჩემსა და მათ შორის. ამ ურთიერთობით მოტყუებული, მე მათ ჩემებს ვუწოდებდი, ჩემებად ვაღიარებდი. მაგრამ მართლა ჩემები რომ ყოფილიყვნენ, ხომ სამუდამოდ ჩემს საკუთრებად დარჩებოდნენ?“
„ქმნილები ერთადერთს - შემოქმედს ეკუთვნიან: იგია მათი ღმერთი და მეუფე. უფალო, შენები შენთვის მომიცია - ამაოდ და არასწორად მივითვისე ისინი“.
ქმნილისთვის უმჯობესია ღმერთს ეკუთვნოდეს. ღმერთი მარადიულია, ყველგანმყოფი, ყოვლისშემძლე, უსაზომოდ სახიერი. მათთვის, ვინც ღმერთს ეკუთვნის, იგია ყველაზე სარწმუნო შემწე და მფარველი.
ღმერთი კაცს თავისას აძლევს და კაცი კაცისთვის თავისიანი ხდება, დროებით - ხორცით, საუკუნოდ კი - სულით, თუ ღმერთი ინებებს ადამიანისთვის ამ ნიჭის ბოძებას.
მოყვასის ჭეშმარიტი სიყვარული ღმერთის რწმენაზეა დამოკიდებული: იგი ღმერთშია. „რაითა ყოველნი ერთ იყვნენ - ეუბნება მაცხოვარი თავის მამას, - ვითარცა შენ, მამაო, ჩემდამო და მე შენდამი, რაითა იგინიცა ჩვენ შორის ერთ იყვნენ“ (ინ. 17, 21).
სიმდაბლე და ღმერთის ერთგულება კლავენ ხორციელ სიყვარულს. მაშასადამე, ეს უკანასკნელი საკუთარ თავზე მაღალი წარმოდგენითა და ურწმუნოებით საზრდოობს. გაუკეთე შენს საყვარელ ადამიანებს, რისი გაკეთებაც შეგიძლია და რის უფლებასაც სჯული გაძლევს, მაგრამ ყოველთვის ღმერთს მიანდე ისინი. მაშინ შენი ბრმა, ხორციელი, ანგარიშმიუცემელი სიყვარული ნელ-ნელ სულიერ, გონივრულ, წმინდა სიყვარულად იქცევა.
ხოლო თუკი შენი სიყვარული უსჯულო მიკერძოებაა, განაგდე იგი, როგორც სიბილწე.
თუ შენი გული არ არის თავისუფალი, ეს უკვე მიკერძოების ნიშანია.
თუ შენი გული დატყვევებულია, ეს არის უგუნური, ცოდვილი ვნების ნიშანი.
წმინდა სიყვარული სუფთაა, თავისუფალი, მთლიანად ღმერთისმიერი.
წმინდა სიყვარული არის სული წმიდის მოქმედება, რომელიც, გულის განწმენდის კვალდაკვალ, მასში დაიმკვიდრებს.
განაგდე მტრობა, განაგდე მიკერძოება, უარყავი ხორციელი სიყვარული და ამით მოიგე სულიერი სიყვარული: „მოიქეც ბოროტისაგან და ქმენ კეთილი“ (ფსალმ. 33, 15).
მიაგე პატივი მოყვასს, როგორც ღმრთის ხატს - ოღონდ ეს გააკეთე გულში, სხვებისთვის შეუმჩნევლად, შენი სინდისის წინაშე. დაე, შენი მოქმედება საიდუმლოდ ეთანხმებოდეს შენსავე შინაგან განწყობას.
მიაგე პატივი მოყვასს ასაკის, სქესის, კლასის განურჩევლად, და თანდათან შენს გულში წმინდა სიყვარული დაივანებს.
ამ წმინდა სიყვარულის მიზეზი კი არის არა ხორცი და სისხლი, არა გრძნობის კარნახი, არამედ ღმერთი. ქრისტიანობის დიდებას მოკლებულნი არ არიან მოკლებულნი სხვა დიდებას, რომელიც შექმნისას მიიღეს - ისინი ღმრთის ხატები არიან, და თუ ღმრთის ხატი საშინელი ჯოჯოხეთის ცეცხლში მოხვდა, ჩემი ვალია იქაც კი პატივი მივაგო მას.
მე რა ხელი მაქვს ცეცხლსა და ჯოჯოხეთთან! ღმერთის ბრძანებით ჩააგდეს იქ ხატი ღმრთისა, მე კი უნდა შევინარჩუნო მისი პატივისცემა და ამით თავი ვიხსნა ჯოჯოხეთის სახმილისაგან.
პატივი ეცი ბრმასაც, კეთროვანსაც, გონებასუსტსაც, ჩვილ ბავშვსაც, ბოროტმოქმედსაც, წარმართსაც, როგორც ღმრთის ხატებას. რა შენი საქმეა მათი უძლურებები და ნაკლოვანებები! თავს მიხედე, რათა შენი სიყვარული არ იყოს ნაკლულევანი.
ქრისტიანში პატივი მიაგე ქრისტეს, მან ერთხელ გვითხრა და კვლავაც გვეტყვიც, როდესაც საუკუნო ხვედრის გადაწყვეტის ჟამი დაგვიდგება: „რაოდენი უყავთ ერთსა ამას მცირეთაგანსა ძმათა ჩემთასა, იგი მე მიყავთ“ (მთ. 25, 40).
მუდამ გახსოვდეს სახარების ეს სიტყვები მოყვასთან ურთიერთობისას და მაშინ მოყვასის სიყვარულის თანამკვიდრი გახდები.
მოყვასის სიყვარულის თანამკვიდრი კი ამ სიყვარულით ღმერთის სიყვარულს დაიმკვიდრებს.
მაგრამ თუკი გგონია, რომ გიყვარს ღმერთი, ამ დროს კი შენს გულში ბუდობს სიძულვილი თუნდაც ერთი ადამიანის მიმართ, იცოდე, მწარედ იტყუებ თავს.
„უკუეთუ ვინმე თქუას, ვითარმედ მიყუარს ღმერთი და ძმაი თვისი სძულდეს, მტყუარ არს...“ - ამბობს იოანე ღმრთისმეტყველი, - „და ესე მცნებაი მოვიღეთ მისგან, რაითა რომელსა უყვარდეს ღმერთი, უყვარდეს ძმაიცა თვისი“ (1 ინ. 4, 20-21).
მოყვასისადმი სულიერი სიყვარულის გაჩენა არის ნიშანი, რომ კაცის სული სული წმიდის მიერ განახლდა. ისევ იოანე ღმრთისმეტყველს მოვუსმინოთ: „ჩუენ უწყით, რამეთუ მივიცვალენით სიკუდილისაგან ცხორებად, რამეთუ გვიყუარან ძმანი. ხოლო რომელსა არა უყვარდეს ძმაი, სიკვდილსა შინა დადგრომილ არს“ (იქვე, 3, 14).
ქრისტიანული სრულყოფილება მოყვასისადმი სრულ სიყვარულში მდგომარეობს, მოყვასისადმი სრული სიყვარული კი - ღმერთის სიყვარულში, რომლისთვისაც არ არსებობს სრულყოფილება, არ არსებობს წარმატების მწვერვალი.
ღმერთის სიყვარულში წარმატების გზა უსასრულოა, რამეთუ სიყვარული თვით უსასრულო ღმერთია: „ღმერთი სიყუარული არს“ (იქვე, 4, 16).
მოყვასის სიყვარული არის სიყვარულის შენობის ქვაკუთხედი.
საყვარელო ძმაო! ეცადე საკუთარ თავში მოყვასის მიმართ სულიერი სიყვარული გააღვიძო: თუ ამას შეძლებ, ღმერთის სიყვარულის მოხვეჭასაც მოახერხებ, ღმერთის სიყვარული კი აღდგომის, ზეციური სასუფევლის კარიბჭეს გაგიღებს. ამინ.
Комментариев нет:
Отправить комментарий