ლილიტი (შავი მთვარე)
უძველეს ასტროლოგიაში “ლილიტს” უწოდებდნენ “ასტრალურ პლანეტას”, რომლის დედამიწის გარშემო ბრუნვის პერიოდი 126 წელიწადს მოიცავდა. სწორედ ამ პლანეტას მიაწერდნენ ტყუილს, ცდუნებას და სხვა ბოროტ გავლენას. ახლა ასტროლოგიაში ცნება “შავი მთვარე” აღნიშნავს მთვარის ორბიტის აპოგეას, რომლის ბრუნვის სრული ციკლი (მთვარის ორბიტის გარშემო) დაახლოებით 9 წელს შეადგენს.
თუმცა, შავ მთვარეს აქვს სხვა სახელიც – ლილიტი.
ლილიტი ბიბლიური ადამის პირველი, უცნაურად გაუჩინარებული ცოლის სახელი იყო.
უძველესი ბიბლიური პირველწყაროების მიხედვით, ღმერთმა ქალი და მამაკაცი ერთდროულად, სამყაროს შექმნის მეექვსე დღეს შექმნა. ამ პირველ ადამიანებს ადამი და ლილიტი ერქვათ. ენოქის პირველ წიგნში, რომელიც ჩვ წ.-აღ-ის პირველ საუკუნეს ეკუთვნის, არსებობს ლილიტის დაწვრილებითი აღწერა, ხოლო ენოქის წიგნიდან გადაწერილ კაბალაში (6-7 საუკუნეები) ლილიტი რატომღაც აღარ არის მოხსენიებული.
ასეა თუ ისე, თევზების ეპოქაში ლილიტი აშკარად “რეპრესირებული” იქნა.
შეგახსენებთ, რომ ძველი აღთქმისეული ადამისგან განსხვავებით, ლილიტმა შეინარჩუნა თავისი ღვთაებრივი საწყისი, მას შეუძლია იცვალოს იერი, თავისუფალი, ძალიან ჭკვიანი, ერთობ ნაყოფიერია და რაც მთავარია: მოკვდავად არ იქცა.
ღმერთმა ლილიტი დასაჯა თვითნებობისთვის, მაგრამ არა – ისე, როგორც ადამი და ევა.
ჯერ ერთი, ლილიტს აეკრძალა ადამიანებს შორის ცხოვრება. მისი სახლი შორეულ და პარტახ ადგილებში უნდა მდებარეობდეს.
გარდა ამისა, ყოველდღიურად უნდა დაიღუპოს მისი ასი შვილი.
თავისუფლებისმოყვარე ლილიტის შთამომავლობა ძალიან ნიჭიერია, მაგრამ – დღემოკლე.
ლილიტის შესახებ ცნობები მოიპოვება კაბალაში, ზეპირ თორაში, ოკულტიზმსა და ბიბლიაშიც კი.
კაბალას (პაპიუსის)მიხედვით, ლილიტი მართლა იყო ადამის პირველი ცოლი. თუმცა, შემდეგ უღალატა, რის გამოც ჯოჯოხეთში დაინთქა, სადაც სამოელს (სატანას) გაჰყვა ცოლად. ლილიტი ასახიერებს პროსტიტუციას, შიმშილს და შავ ჭირს.
ერთ-ერთ მაგიურ პენტაგრამაზე (პენტაგრამა გადმოტრიალებული პენტაკლი – წრეში ჩახატული ხუთქიმიანი ვარსკვლავია) გამოსახულნი არიან ლილიტი და სამოელი.
ლილიტი -მითოლოგია
ლილიტი (ებრ. לילית) — ებრაულ მითოლოგიაში ადამის პირველი ცოლი. ნახსენებია მკვდარი ზღვის ხელნაწერებში, ბენ-სირას ანბანში, ზოჰარში.
ლეგენდის თანახმად როდესაც ლილიტი დაშორდა ადამს, ის ეშმაკი გახდა, ახლადდაბადებულებს კლავდა (მსგავსი პერსონაჟი არსებობს არაბულ მითებშიც). მესოპოტამიურ მითოლოგიაში მოხსენებულია ასევე ღამის ეშმაკი, რომელიც ახლადდაბადებულებს კლავს, მას ლილუ ჰქვია.
უძველეს ასტროლოგიაში “ლილიტს” უწოდებდნენ “ასტრალურ პლანეტას”, რომლის დედამიწის გარშემო ბრუნვის პერიოდი 126 წელიწადს მოიცავდა. სწორედ ამ პლანეტას მიაწერდნენ ტყუილს, ცდუნებას და სხვა ბოროტ გავლენას. ახლა ასტროლოგიაში ცნება “შავი მთვარე” აღნიშნავს მთვარის ორბიტის აპოგეას, რომლის ბრუნვის სრული ციკლი (მთვარის ორბიტის გარშემო) დაახლოებით 9 წელს შეადგენს.
თუმცა, შავ მთვარეს აქვს სხვა სახელიც – ლილიტი.
ლილიტი ბიბლიური ადამის პირველი, უცნაურად გაუჩინარებული ცოლის სახელი იყო.
უძველესი ბიბლიური პირველწყაროების მიხედვით, ღმერთმა ქალი და მამაკაცი ერთდროულად, სამყაროს შექმნის მეექვსე დღეს შექმნა. ამ პირველ ადამიანებს ადამი და ლილიტი ერქვათ. ენოქის პირველ წიგნში, რომელიც ჩვ წ.-აღ-ის პირველ საუკუნეს ეკუთვნის, არსებობს ლილიტის დაწვრილებითი აღწერა, ხოლო ენოქის წიგნიდან გადაწერილ კაბალაში (6-7 საუკუნეები) ლილიტი რატომღაც აღარ არის მოხსენიებული.
შეგახსენებთ, რომ ძველი აღთქმისეული ადამისგან განსხვავებით, ლილიტმა შეინარჩუნა თავისი ღვთაებრივი საწყისი, მას შეუძლია იცვალოს იერი, თავისუფალი, ძალიან ჭკვიანი, ერთობ ნაყოფიერია და რაც მთავარია: მოკვდავად არ იქცა.
ღმერთმა ლილიტი დასაჯა თვითნებობისთვის, მაგრამ არა – ისე, როგორც ადამი და ევა.
ჯერ ერთი, ლილიტს აეკრძალა ადამიანებს შორის ცხოვრება. მისი სახლი შორეულ და პარტახ ადგილებში უნდა მდებარეობდეს.
გარდა ამისა, ყოველდღიურად უნდა დაიღუპოს მისი ასი შვილი. თავისუფლებისმოყვარე ლილიტის შთამომავლობა ძალიან ნიჭიერია, მაგრამ – დღემოკლე.
ლილიტის შესახებ ცნობები მოიპოვება კაბალაში, ზეპირ თორაში, ოკულტიზმსა და ბიბლიაშიც კი.
კაბალას (პაპიუსის)მიხედვით, ლილიტი მართლა იყო ადამის პირველი ცოლი. თუმცა, შემდეგ უღალატა, რის გამოც ჯოჯოხეთში დაინთქა, სადაც სამოელს (სატანას) გაჰყვა ცოლად. ლილიტი ასახიერებს პროსტიტუციას, შიმშილს და შავ ჭირს.
ერთ-ერთ მაგიურ პენტაგრამაზე (პენტაგრამა გადმოტრიალებული პენტაკლი – წრეში ჩახატული ხუთქიმიანი ვარსკვლავია) გამოსახულნი არიან ლილიტი და სამოელი.
იუდეურ დემონოლოგიაში ლილიტი მდედრობითი სქესის ავი სულია. მისი სახელი წარმოდგება შუმერული დემონების – ლილუს, ლილიტუსა და არდატ ლილის სახელებისგან. ტრადიციით, ლილიტი ძალადობს მამაკაცებზე იმ მიზნით, რომ რაც შეიძლება, მეტი შვილი გააჩინოს. ამიტომ თალმუდი აფრთხილებს მამაკაცებს, სახლში ღამე მარტომყოფებმა არ გაათიონ.
ევროპული რენესანსის ხანაში, თქმულება ლილიტზე, როგორც ადამის პირველ ცოლზე, ევროპულ ლიტერატურაში შევიდა.
ებრაულ გადმოცემებში უამრავი დემონი, ანუ შედიმია და ლილიტი ერთ-ერთი მათგანია. ესაა ღამის ქალი-დემონი (ივრითულ ენაზე ”ლაილა” დემონს ნიშნავს), რომელიც ღმერთმა ადამთან ერთად მის თანასწორად შექმნა და ლილიტმაც არ მოისურვა ადამის მორჩილი ყოფილიყო. მან წარმოთქვა ღვთის სახელი, რომლის წარმოთქმაც აკრძალული გახლდათ და იქცა ბოროტ დემონად.
ღმერთმა დაინახა, რომ ადამი იტანჯებოდა და მის სანუგეშოდ შექმნა ევა. ლილიტი პირველად იხსენიება ბაბილონურ ეპოპეაში – “გილგამეში”, რომლის პროლოგშიც ვკითხულობთ, რომ ქალღმერთმა ინანამ, რომელიც 10 წლის განმავლობაში ახარებდა ხე ჰულუპუს, რათა მისგან თავისთვის ტახტი და საწოლი დაემზადებინა, ერთ დღესაც აღმოაჩინა, რომ ხეზე “უცხოები” დასახლდნენ. დაუპატიჟებელ სტუმართა შორის იყო ლილიტიც – ძალიან ლამაზი ქალი ბუს ფეხებით…
ლილიტი მსოფლიოს თითქმის ყველა ხალხის ლეგენდებსა და თქმულებებში მოიხსენიება.
სხვათა შორის, ლილიტი ედემში მუდამ ცნობიერების ხის ნაყოფს მიირთმევდა, რამაც მას ადამიანებისთვის უცნობი სიბრძნე შესძინა.
ერთადერთი ადგილი ბიბლიაში, სადაც შემორჩენილია ლილიტის სახელი, ესაიას წიგნია.
მოკლედ, შექმნა ღმერთმა დედამიწა და დაიწყო მისი დასახლება. შექმნა თანაბარუფლებიანი ქალი და კაცი – ადამი და ლილიტი. ლილიტის ღვთაებრივი საწყისი თავგზას უბნევდა ადამს, მისი სურნელი აგიჟებდა, მისი ხმა ჭკუიდან შლიდა, მისი სხეულის სიახლოვე ყველაფერს ავიწყებდა და არ დარჩა მის სულში ადგილი ღმერთისთვის. მხოლოდ ლილიტს ეთაყვანებოდა.
არ შეიქმნა თავისა შენისა კერპი!” – შეეცადა ადამის გონზე მოყვანას ღმერთი.
“მერე რა მეშველება?” – არ თმობდა ადამი.
მაშინ ღმერთმა უთხრა, რომ ცოლი ქმარს უნდა ემორჩილებოდეს.
გადასცა ღმერთის სიტყვები ადამმა ლილიტს. ლილიტი არ დაეთანხმა. დაიწყო გაუთავებელი დავა-კამათი. ერთ-ერთი ასეთი ჩხუბი აღწერილია “ბენ-სირის ანბანში”:
“- მე არ დავწვები შენს ქვემოთ, – თქვა ლილიტმა.
- არც მე, – მიუგო ადამმა, – მხოლოდ ზემოდან დავწვები. იმიტომ, რომ შენზე აღმატებული ვარ
- ჩვენ თანასწორი ვართ, – შეედავა ლილიტი, – არ დაგემორჩილები!
- შენ არავინ არა ხარ! – გაბრაზდა ადამი, – ჩემს დამხმარედ ხარ შექმნილი და ასეც იქნება.”
ასე არ მოხდა. განრისხებულმა ლილიტმა წარმოთქვა ღმერთის სახელი, რომლის წარმოთქმაც იკრძალებოდა, დასწყევლა ადამი და გაფრინდა წითელი ზღვისკენ.
ღმერთმა ანგელოზები დაადევნა, უკან დაბრუნდიო, შეუთვალა, თორემ ყოველდღიურად შენი 100 შვილი მოკვდებაო. ლილიტმა დაბრუნება არ ისურვა. მას აღარ უყვარდა ადამი.
უფრო მეტიც, ეზიზღებოდა მისი სისუსტის, ყოყოჩობისა და ღალატისთვის (იგულისხმება ღმერთის გამო). იმდენად სძულდა, რომ შურისძიება დაიწყო:
ბავშვებს და მშობიარეებს კლავდა და მათ სისხლს წოვდა. რაც გასაკვირი არაა, თუ გავიხსენებთ, რომ ყოველდღე მისი 100 შვილი იღუპება იმის გამო, რომ ლილიტმა თავისუფლება არჩია საძულველ გარემოში ცხოვრებას…
და ბოლოს:
იერარქია ჯოჯოხეთში (მოკლედ)
ჯოჯოხეთის შვიდი უფლისწული:
1. ბაალ-ბერითი _ რიტუალებისა და ხელშეკრულებების მბრძანებელი 2. დუმა _ გეენას დემონების სარდალი 3. მერირიმი _ ჰაერის უფლისწული 4. სარიელი _ მთვარის უფლისწული 5. რაჰაბი _ ოკეანეების პრინცი 6. მეფისტოფელი _ მთავარი გამანადგურებელი 7. ლუციფერი _ ყველა ზემოთჩამოთვლილის ლიდერი და საგანძურის მმართველი
სხვა მთავარი დემონები:
არდამალეკი _ ცეცხლის უფლისწული 2. კარნივუ _ მფლობელობის დემონი (Demon of Possession) 3. პითონი _ მატყუარა სულების უფლისწული 4. მამონი _ მაცდურების, ძუნწებისა და ხარბების მბრძანებელი 5. რიმონი _ ქარიშხლებისა და ჭექა-ქუხილის უფლისწული
მთავარი ქალი დემონები:
1. ლევიათანი _ ქაოსის მბრძანებელი 2. ბარბელო _ ზუსტი დანიშნულება უცნობია, 3. პროზერპინა _ გამანადგურებელი 4. ასტარტე _ გარდაცვლილთა სულების დედოფალი 5. აგრა-ბათ-მალატი _ სატანის ერთ-ერთი ცოლი და კახპების დედოფალი 6. აშეთ ზენუნიმი _ ესეც იგივე 7. ლილითი _ სატანის უსაყვარლესი ცოლი 8. ნაამა _ ცდუნებების დემონი.
**********************************
ვინ არის ლილიტი და რას გვასწავლის ეკლესია მის შესახებ?
მღვდელმონაზონი იობი (გუმეროვი)
ლილიტი არ იხსენიება არც ერთ ბიბლიურ წიგნში. ესაიას წინასწარმეტყველების ებრაულ ტექსტში (ეს. 34:14) ლაპარაკია საღმრთო სამსჯავროს შემდეგ იდუმეის გაპარტახებაზე: "და აღმოსცენდენ ქალაქთა შინა მათთა საეკლენი ხენი და სიმაგრეთა შორის მისთა. და იყოს საყოფელ სირინოსთა, და ეზოებ სირაქლემთა, და შეემთხჳნენ ეშმაკნი ვირკენტავროსთა, და ჴმობდეს მოყვასი მოყვსისა მიმართ. მუნ განისუენებდენ ვირკენტავროსნი (lilith), რამეთუ პოვეს თავთა თჳსთა განსუენებაჲ" (ეს. 34:13-14) (რუსულ თარგმანში: " И зарастут дворцы ее колючими растениями, крапивою и репейником – твердыни ее; и будет она жилищем шакалов, пристанищем страусов. И звери пустыни будут встречаться с дикими кошками, и лешие будут перекликаться один с другим; там будет отдыхать ночное привидение (lilith) и находить себе покой").
ტექსტიდან ცხადი ხდება, რომ ლაპარაკია ცხოველზე, და არა სულზე, რომელიც მოსვენებას არ საჭირეობს. ეს დასტურდება სეპტუაგინტის ტექსტითაც. ძველი აღთქმის ტექსტის ბერძნულ ენაზე მთარგმნელებად იუდეველთა მღვდელმთავარმა წარაგზავნა იუდეველნი, რომლებიც ღრმად განსწავლულნი იყვნენ წმიდა წერილში და გაცნობილნი იყვნენ ტრადიციას. ბერძნულ ტექსტში მათ დასვეს არა lilith (საკუთარი სახელი უნდა შენარჩუნებულიყო), არამედ onokentavros (ნახევრად კაცი, ნახევრად ვირი) (ანუ როგორც ძველქართულ თარგმანშია: ვირკენტავროსი). სლავურ ბიბლიაში ეს სიტყვა მოცემულია თარგმანის გარეშე: "ту почиют онокентаври , обретшее себе покоища". რუსულ ბიბლიაში lilith განიხილება როგორც ზედსართავი "ღამის" სიტყვიდან lail (ღამე). ამიტომაც მთარგმნელებმა დასვეს სიტყვა: ღამის მოჩვენება, რადგან მხედველობაში ჰქონდათ ცხოველი, რომელიც ღამით ბინადრობს და ძრწოლას ჰგვრის ადამიანს.
თალმუდის ზოგიერთ ტრაქტატში (შაბათი, ერუბინი, ნიდა, ბაბა ბათრა) ლილიტი მოიხსენიება როგორც საშინელი ქალი-დემონი, მაგრამ მის შესახებ არაფერია ნათქვამი როგორც პირველქმნილ დედაკაცზე, რომელიც ადამის ცოლი იყო. ეს მითი გაჩნდა შუასაუკუნეებში იუდეველებში ანტიქრისტეანული ოკულტიზმის საფუძველზე. ამ მითის ყველაზე ადრინდელი წერილობითი ფიქსაცია მოცემული ებრაულ თხზულებაში "ბენ-სირის ალფავიტი" (VIII-X სს. ქრ. შ.-დან). სამწუხაროდ, იძულებულნი ვართ მოვახდინოთ სისაძაგლის ციტირება, მაგრამ ეს არის ყველაზე კარგი მეთოდი ვაჩვენოთ "პირველწყაროს" სულიერი და ინტელექტუალური დონე, რომელიც შეიცავს ამ ზღაპარს, და რომლის წმიდა წერილის დამატებად გამოყენებასაც ცდილობენ: "მან მტვრისგან ასევე ჰქმნა დედაკაცი და უწოდა მას ლილიტი. ისინი (ადამი და ლილიტი - რედ.) იმწამსვე წაიჩხუბნენ. ლილიტმა თქვა: "მე ქვემოთ არასოდეს გაგიწვები! ადამმა უთხრა: მე არასოდეს დავწვები შენს ქვემოთ, არამედ მხოლოდ შენს ზემოდან. შენ უნდა იწვე ჩემს ქვემოთ, მე კი შენს ზემოთ". ლილიტმა უპასუხა: "ჩვენ ორივენი თანასწორნი ვართ, რადგან, ორივენი მტვრისგან შეგვქმნეს". და არც ერთი არ უსმენდა მეორეს. როდესაც ლილიტი მიხვდა, რა მოხდებოდა, წარმოთქვა ღმრთის გამოუთქმელი სახელი და გაფრინდა" (23ა). "ბენ-სირის ალფავიტი" არავითარი კანონიკური ავტორიტეტით არ სარგებლობს. ის განეკუთვნება არა წმიდა, არამედ სფარიმ ხიცონიმის ("გარეშე წიგნები") კატეგორიას, ასეთ თხზულებებს კი არ გააჩნიათ რელიგიური ღირებულება.
ეს მითი განსაკუთრებით შეუთავსებელია წმიდა წერილთან. ამ არაკის უმთავრესი აზრი (ადამიანის გადაქცემა ბოროტ სულად) ბიბლიური ღვთისმეტყველების თვალსაზრისით სრულიად უწიგნური და აბსურდული იდეაა. ბოროტი სულები არიან დაცემული ანგელოზები. ადამიანი შეუძლებელია იქცეს დემონად. წმიდა წერილი სხვაგვარი გააზრების არანაირ შესაძლებლობას არ იძლევა: "პირველად ადამი შეიქმნა და მერე ევა" (1 ტიმ. 2:13). აზრი იმის შესახებ, რომ დაბადების წიგნში მოცემული ორი სხვადასხვა ამბავი პირველწინაპართა შექმნის შესახებ, სრულიად ზედაპირული და თვითნებურია. პირველ თავში ზოგადად არის ნათქვამი სამყაროს შექმნაზე. ადამიანის შექმნაზე ლაპარაკია ლაკონურად "შექმნა ღმერთმა კაცი, თავის ხატად შექმნა იგი, მამაკაცად და დედაკაცად შექმნა ისინი" (დაბ. 1:27). შესაქმის აღმწერელის მიზანია აჩვენოს ადამიანის განსაკუთრებულობა (რომელიც შეიქმნა ღმრთის ხატად) და მისი ადგილი სამყაროში.
მეორე თავში, უკვე შეუდგება რა ცოდვით დაცემისა და ჩვენი ცხოვნების საღმრთო განგებულების აღწერას, წინასწარმეტყველი მოსე იმეორებს თხრობას ადამიანის შექმნის შესახებ და ბიბლიური ანთროპოლოგიის თვალსაზრისით მეტად მნიშვნელოვან დეტალებს უმატებს: "გამოსახა უფალმა ღმერთმა ადამი (კაცი) მიწის მტვერისაგან და შთაბერა მის ნესტოებს სიცოცხლის სუნთქვა და იქცა ადამი ცოცხალ არსებად" (დაბ. 2:7).
დედაკაცის შექმნას ადამის ნეკნიდან პრინციპული მნიშვნელობა გააჩნია ქმრისა და ცოლის ბუნებათა ერთობისა და კაცთა მთელი მოდგმის ფიზიკური ერთიანობის სამტკიცებულად. ამიტომაც არის ნათქვამი: "ერთი სისხლისაგან შექმნა მან კაცთა მთელი მოდგმა, რათა დამკვიდრებულიყვნენ მთელი დედამიწის ზურგზე, და დააწესა მათი დამკვიდრების ჟამნი და ზღვარნი" (საქმე 17:26).
პრიმიტიული არაკი ლილიტის შესახებ მრავალი ადამიანის გონებას აშფოთებს, მათ შორის ბევრია ისეთი, ვისაც თავი ინტელექტუალი ჰგონია. ამ არაკის გაზიარების საფუძველს წარმოადგენს მასობრივი ურწმუნოება. რადგან "რადგანაც მოვა დრო, როცა აღარ გაიზიარებენ მასულდგმულებელ მოძღვრებას, არამედ თავიანთი ჟინით შეკრებენ მოძღვრებს, რათა მათი სიტყვები საამოდ ელამუნოს მათ სმენას, ყურს აღარ ათხოვებენ ჭეშმარიტებას და ზღაპრებს მიუბრუნდებიან" (2 ტიმ. 4:3-5).
evpatori.ge
უძველეს ასტროლოგიაში “ლილიტს” უწოდებდნენ “ასტრალურ პლანეტას”, რომლის დედამიწის გარშემო ბრუნვის პერიოდი 126 წელიწადს მოიცავდა. სწორედ ამ პლანეტას მიაწერდნენ ტყუილს, ცდუნებას და სხვა ბოროტ გავლენას. ახლა ასტროლოგიაში ცნება “შავი მთვარე” აღნიშნავს მთვარის ორბიტის აპოგეას, რომლის ბრუნვის სრული ციკლი (მთვარის ორბიტის გარშემო) დაახლოებით 9 წელს შეადგენს.
ლილიტი ბიბლიური ადამის პირველი, უცნაურად გაუჩინარებული ცოლის სახელი იყო.
უძველესი ბიბლიური პირველწყაროების მიხედვით, ღმერთმა ქალი და მამაკაცი ერთდროულად, სამყაროს შექმნის მეექვსე დღეს შექმნა. ამ პირველ ადამიანებს ადამი და ლილიტი ერქვათ. ენოქის პირველ წიგნში, რომელიც ჩვ წ.-აღ-ის პირველ საუკუნეს ეკუთვნის, არსებობს ლილიტის დაწვრილებითი აღწერა, ხოლო ენოქის წიგნიდან გადაწერილ კაბალაში (6-7 საუკუნეები) ლილიტი რატომღაც აღარ არის მოხსენიებული.
ასეა თუ ისე, თევზების ეპოქაში ლილიტი აშკარად “რეპრესირებული” იქნა.
შეგახსენებთ, რომ ძველი აღთქმისეული ადამისგან განსხვავებით, ლილიტმა შეინარჩუნა თავისი ღვთაებრივი საწყისი, მას შეუძლია იცვალოს იერი, თავისუფალი, ძალიან ჭკვიანი, ერთობ ნაყოფიერია და რაც მთავარია: მოკვდავად არ იქცა.
ღმერთმა ლილიტი დასაჯა თვითნებობისთვის, მაგრამ არა – ისე, როგორც ადამი და ევა.
ჯერ ერთი, ლილიტს აეკრძალა ადამიანებს შორის ცხოვრება. მისი სახლი შორეულ და პარტახ ადგილებში უნდა მდებარეობდეს.
გარდა ამისა, ყოველდღიურად უნდა დაიღუპოს მისი ასი შვილი.
თავისუფლებისმოყვარე ლილიტის შთამომავლობა ძალიან ნიჭიერია, მაგრამ – დღემოკლე.
ლილიტის შესახებ ცნობები მოიპოვება კაბალაში, ზეპირ თორაში, ოკულტიზმსა და ბიბლიაშიც კი.
კაბალას (პაპიუსის)მიხედვით, ლილიტი მართლა იყო ადამის პირველი ცოლი. თუმცა, შემდეგ უღალატა, რის გამოც ჯოჯოხეთში დაინთქა, სადაც სამოელს (სატანას) გაჰყვა ცოლად. ლილიტი ასახიერებს პროსტიტუციას, შიმშილს და შავ ჭირს.
ერთ-ერთ მაგიურ პენტაგრამაზე (პენტაგრამა გადმოტრიალებული პენტაკლი – წრეში ჩახატული ხუთქიმიანი ვარსკვლავია) გამოსახულნი არიან ლილიტი და სამოელი.
ლილიტი -მითოლოგია
ლილიტი (ებრ. לילית) — ებრაულ მითოლოგიაში ადამის პირველი ცოლი. ნახსენებია მკვდარი ზღვის ხელნაწერებში, ბენ-სირას ანბანში, ზოჰარში.
ლეგენდის თანახმად როდესაც ლილიტი დაშორდა ადამს, ის ეშმაკი გახდა, ახლადდაბადებულებს კლავდა (მსგავსი პერსონაჟი არსებობს არაბულ მითებშიც). მესოპოტამიურ მითოლოგიაში მოხსენებულია ასევე ღამის ეშმაკი, რომელიც ახლადდაბადებულებს კლავს, მას ლილუ ჰქვია.
უძველეს ასტროლოგიაში “ლილიტს” უწოდებდნენ “ასტრალურ პლანეტას”, რომლის დედამიწის გარშემო ბრუნვის პერიოდი 126 წელიწადს მოიცავდა. სწორედ ამ პლანეტას მიაწერდნენ ტყუილს, ცდუნებას და სხვა ბოროტ გავლენას. ახლა ასტროლოგიაში ცნება “შავი მთვარე” აღნიშნავს მთვარის ორბიტის აპოგეას, რომლის ბრუნვის სრული ციკლი (მთვარის ორბიტის გარშემო) დაახლოებით 9 წელს შეადგენს.
თუმცა, შავ მთვარეს აქვს სხვა სახელიც – ლილიტი.
ლილიტი ბიბლიური ადამის პირველი, უცნაურად გაუჩინარებული ცოლის სახელი იყო.
უძველესი ბიბლიური პირველწყაროების მიხედვით, ღმერთმა ქალი და მამაკაცი ერთდროულად, სამყაროს შექმნის მეექვსე დღეს შექმნა. ამ პირველ ადამიანებს ადამი და ლილიტი ერქვათ. ენოქის პირველ წიგნში, რომელიც ჩვ წ.-აღ-ის პირველ საუკუნეს ეკუთვნის, არსებობს ლილიტის დაწვრილებითი აღწერა, ხოლო ენოქის წიგნიდან გადაწერილ კაბალაში (6-7 საუკუნეები) ლილიტი რატომღაც აღარ არის მოხსენიებული.
შეგახსენებთ, რომ ძველი აღთქმისეული ადამისგან განსხვავებით, ლილიტმა შეინარჩუნა თავისი ღვთაებრივი საწყისი, მას შეუძლია იცვალოს იერი, თავისუფალი, ძალიან ჭკვიანი, ერთობ ნაყოფიერია და რაც მთავარია: მოკვდავად არ იქცა.
ღმერთმა ლილიტი დასაჯა თვითნებობისთვის, მაგრამ არა – ისე, როგორც ადამი და ევა.
ჯერ ერთი, ლილიტს აეკრძალა ადამიანებს შორის ცხოვრება. მისი სახლი შორეულ და პარტახ ადგილებში უნდა მდებარეობდეს.
გარდა ამისა, ყოველდღიურად უნდა დაიღუპოს მისი ასი შვილი. თავისუფლებისმოყვარე ლილიტის შთამომავლობა ძალიან ნიჭიერია, მაგრამ – დღემოკლე.
ლილიტის შესახებ ცნობები მოიპოვება კაბალაში, ზეპირ თორაში, ოკულტიზმსა და ბიბლიაშიც კი.
კაბალას (პაპიუსის)მიხედვით, ლილიტი მართლა იყო ადამის პირველი ცოლი. თუმცა, შემდეგ უღალატა, რის გამოც ჯოჯოხეთში დაინთქა, სადაც სამოელს (სატანას) გაჰყვა ცოლად. ლილიტი ასახიერებს პროსტიტუციას, შიმშილს და შავ ჭირს.
ერთ-ერთ მაგიურ პენტაგრამაზე (პენტაგრამა გადმოტრიალებული პენტაკლი – წრეში ჩახატული ხუთქიმიანი ვარსკვლავია) გამოსახულნი არიან ლილიტი და სამოელი.
ევროპული რენესანსის ხანაში, თქმულება ლილიტზე, როგორც ადამის პირველ ცოლზე, ევროპულ ლიტერატურაში შევიდა.
ებრაულ გადმოცემებში უამრავი დემონი, ანუ შედიმია და ლილიტი ერთ-ერთი მათგანია. ესაა ღამის ქალი-დემონი (ივრითულ ენაზე ”ლაილა” დემონს ნიშნავს), რომელიც ღმერთმა ადამთან ერთად მის თანასწორად შექმნა და ლილიტმაც არ მოისურვა ადამის მორჩილი ყოფილიყო. მან წარმოთქვა ღვთის სახელი, რომლის წარმოთქმაც აკრძალული გახლდათ და იქცა ბოროტ დემონად.
ღმერთმა დაინახა, რომ ადამი იტანჯებოდა და მის სანუგეშოდ შექმნა ევა. ლილიტი პირველად იხსენიება ბაბილონურ ეპოპეაში – “გილგამეში”, რომლის პროლოგშიც ვკითხულობთ, რომ ქალღმერთმა ინანამ, რომელიც 10 წლის განმავლობაში ახარებდა ხე ჰულუპუს, რათა მისგან თავისთვის ტახტი და საწოლი დაემზადებინა, ერთ დღესაც აღმოაჩინა, რომ ხეზე “უცხოები” დასახლდნენ. დაუპატიჟებელ სტუმართა შორის იყო ლილიტიც – ძალიან ლამაზი ქალი ბუს ფეხებით…
ლილიტი მსოფლიოს თითქმის ყველა ხალხის ლეგენდებსა და თქმულებებში მოიხსენიება.
სხვათა შორის, ლილიტი ედემში მუდამ ცნობიერების ხის ნაყოფს მიირთმევდა, რამაც მას ადამიანებისთვის უცნობი სიბრძნე შესძინა.
ერთადერთი ადგილი ბიბლიაში, სადაც შემორჩენილია ლილიტის სახელი, ესაიას წიგნია.
მოკლედ, შექმნა ღმერთმა დედამიწა და დაიწყო მისი დასახლება. შექმნა თანაბარუფლებიანი ქალი და კაცი – ადამი და ლილიტი. ლილიტის ღვთაებრივი საწყისი თავგზას უბნევდა ადამს, მისი სურნელი აგიჟებდა, მისი ხმა ჭკუიდან შლიდა, მისი სხეულის სიახლოვე ყველაფერს ავიწყებდა და არ დარჩა მის სულში ადგილი ღმერთისთვის. მხოლოდ ლილიტს ეთაყვანებოდა.
არ შეიქმნა თავისა შენისა კერპი!” – შეეცადა ადამის გონზე მოყვანას ღმერთი.
“მერე რა მეშველება?” – არ თმობდა ადამი.
მაშინ ღმერთმა უთხრა, რომ ცოლი ქმარს უნდა ემორჩილებოდეს.
გადასცა ღმერთის სიტყვები ადამმა ლილიტს. ლილიტი არ დაეთანხმა. დაიწყო გაუთავებელი დავა-კამათი. ერთ-ერთი ასეთი ჩხუბი აღწერილია “ბენ-სირის ანბანში”:
“- მე არ დავწვები შენს ქვემოთ, – თქვა ლილიტმა.
- არც მე, – მიუგო ადამმა, – მხოლოდ ზემოდან დავწვები. იმიტომ, რომ შენზე აღმატებული ვარ
- ჩვენ თანასწორი ვართ, – შეედავა ლილიტი, – არ დაგემორჩილები!
- შენ არავინ არა ხარ! – გაბრაზდა ადამი, – ჩემს დამხმარედ ხარ შექმნილი და ასეც იქნება.”
ასე არ მოხდა. განრისხებულმა ლილიტმა წარმოთქვა ღმერთის სახელი, რომლის წარმოთქმაც იკრძალებოდა, დასწყევლა ადამი და გაფრინდა წითელი ზღვისკენ.
ღმერთმა ანგელოზები დაადევნა, უკან დაბრუნდიო, შეუთვალა, თორემ ყოველდღიურად შენი 100 შვილი მოკვდებაო. ლილიტმა დაბრუნება არ ისურვა. მას აღარ უყვარდა ადამი.
უფრო მეტიც, ეზიზღებოდა მისი სისუსტის, ყოყოჩობისა და ღალატისთვის (იგულისხმება ღმერთის გამო). იმდენად სძულდა, რომ შურისძიება დაიწყო:
ბავშვებს და მშობიარეებს კლავდა და მათ სისხლს წოვდა. რაც გასაკვირი არაა, თუ გავიხსენებთ, რომ ყოველდღე მისი 100 შვილი იღუპება იმის გამო, რომ ლილიტმა თავისუფლება არჩია საძულველ გარემოში ცხოვრებას…
იერარქია ჯოჯოხეთში (მოკლედ)
ჯოჯოხეთის შვიდი უფლისწული:
1. ბაალ-ბერითი _ რიტუალებისა და ხელშეკრულებების მბრძანებელი 2. დუმა _ გეენას დემონების სარდალი 3. მერირიმი _ ჰაერის უფლისწული 4. სარიელი _ მთვარის უფლისწული 5. რაჰაბი _ ოკეანეების პრინცი 6. მეფისტოფელი _ მთავარი გამანადგურებელი 7. ლუციფერი _ ყველა ზემოთჩამოთვლილის ლიდერი და საგანძურის მმართველი
სხვა მთავარი დემონები:
არდამალეკი _ ცეცხლის უფლისწული 2. კარნივუ _ მფლობელობის დემონი (Demon of Possession) 3. პითონი _ მატყუარა სულების უფლისწული 4. მამონი _ მაცდურების, ძუნწებისა და ხარბების მბრძანებელი 5. რიმონი _ ქარიშხლებისა და ჭექა-ქუხილის უფლისწული
მთავარი ქალი დემონები:
1. ლევიათანი _ ქაოსის მბრძანებელი 2. ბარბელო _ ზუსტი დანიშნულება უცნობია, 3. პროზერპინა _ გამანადგურებელი 4. ასტარტე _ გარდაცვლილთა სულების დედოფალი 5. აგრა-ბათ-მალატი _ სატანის ერთ-ერთი ცოლი და კახპების დედოფალი 6. აშეთ ზენუნიმი _ ესეც იგივე 7. ლილითი _ სატანის უსაყვარლესი ცოლი 8. ნაამა _ ცდუნებების დემონი.
**********************************
ვინ არის ლილიტი და რას გვასწავლის ეკლესია მის შესახებ?
მღვდელმონაზონი იობი (გუმეროვი)
ლილიტი არ იხსენიება არც ერთ ბიბლიურ წიგნში. ესაიას წინასწარმეტყველების ებრაულ ტექსტში (ეს. 34:14) ლაპარაკია საღმრთო სამსჯავროს შემდეგ იდუმეის გაპარტახებაზე: "და აღმოსცენდენ ქალაქთა შინა მათთა საეკლენი ხენი და სიმაგრეთა შორის მისთა. და იყოს საყოფელ სირინოსთა, და ეზოებ სირაქლემთა, და შეემთხჳნენ ეშმაკნი ვირკენტავროსთა, და ჴმობდეს მოყვასი მოყვსისა მიმართ. მუნ განისუენებდენ ვირკენტავროსნი (lilith), რამეთუ პოვეს თავთა თჳსთა განსუენებაჲ" (ეს. 34:13-14) (რუსულ თარგმანში: " И зарастут дворцы ее колючими растениями, крапивою и репейником – твердыни ее; и будет она жилищем шакалов, пристанищем страусов. И звери пустыни будут встречаться с дикими кошками, и лешие будут перекликаться один с другим; там будет отдыхать ночное привидение (lilith) и находить себе покой").
ტექსტიდან ცხადი ხდება, რომ ლაპარაკია ცხოველზე, და არა სულზე, რომელიც მოსვენებას არ საჭირეობს. ეს დასტურდება სეპტუაგინტის ტექსტითაც. ძველი აღთქმის ტექსტის ბერძნულ ენაზე მთარგმნელებად იუდეველთა მღვდელმთავარმა წარაგზავნა იუდეველნი, რომლებიც ღრმად განსწავლულნი იყვნენ წმიდა წერილში და გაცნობილნი იყვნენ ტრადიციას. ბერძნულ ტექსტში მათ დასვეს არა lilith (საკუთარი სახელი უნდა შენარჩუნებულიყო), არამედ onokentavros (ნახევრად კაცი, ნახევრად ვირი) (ანუ როგორც ძველქართულ თარგმანშია: ვირკენტავროსი). სლავურ ბიბლიაში ეს სიტყვა მოცემულია თარგმანის გარეშე: "ту почиют онокентаври , обретшее себе покоища". რუსულ ბიბლიაში lilith განიხილება როგორც ზედსართავი "ღამის" სიტყვიდან lail (ღამე). ამიტომაც მთარგმნელებმა დასვეს სიტყვა: ღამის მოჩვენება, რადგან მხედველობაში ჰქონდათ ცხოველი, რომელიც ღამით ბინადრობს და ძრწოლას ჰგვრის ადამიანს.
თალმუდის ზოგიერთ ტრაქტატში (შაბათი, ერუბინი, ნიდა, ბაბა ბათრა) ლილიტი მოიხსენიება როგორც საშინელი ქალი-დემონი, მაგრამ მის შესახებ არაფერია ნათქვამი როგორც პირველქმნილ დედაკაცზე, რომელიც ადამის ცოლი იყო. ეს მითი გაჩნდა შუასაუკუნეებში იუდეველებში ანტიქრისტეანული ოკულტიზმის საფუძველზე. ამ მითის ყველაზე ადრინდელი წერილობითი ფიქსაცია მოცემული ებრაულ თხზულებაში "ბენ-სირის ალფავიტი" (VIII-X სს. ქრ. შ.-დან). სამწუხაროდ, იძულებულნი ვართ მოვახდინოთ სისაძაგლის ციტირება, მაგრამ ეს არის ყველაზე კარგი მეთოდი ვაჩვენოთ "პირველწყაროს" სულიერი და ინტელექტუალური დონე, რომელიც შეიცავს ამ ზღაპარს, და რომლის წმიდა წერილის დამატებად გამოყენებასაც ცდილობენ: "მან მტვრისგან ასევე ჰქმნა დედაკაცი და უწოდა მას ლილიტი. ისინი (ადამი და ლილიტი - რედ.) იმწამსვე წაიჩხუბნენ. ლილიტმა თქვა: "მე ქვემოთ არასოდეს გაგიწვები! ადამმა უთხრა: მე არასოდეს დავწვები შენს ქვემოთ, არამედ მხოლოდ შენს ზემოდან. შენ უნდა იწვე ჩემს ქვემოთ, მე კი შენს ზემოთ". ლილიტმა უპასუხა: "ჩვენ ორივენი თანასწორნი ვართ, რადგან, ორივენი მტვრისგან შეგვქმნეს". და არც ერთი არ უსმენდა მეორეს. როდესაც ლილიტი მიხვდა, რა მოხდებოდა, წარმოთქვა ღმრთის გამოუთქმელი სახელი და გაფრინდა" (23ა). "ბენ-სირის ალფავიტი" არავითარი კანონიკური ავტორიტეტით არ სარგებლობს. ის განეკუთვნება არა წმიდა, არამედ სფარიმ ხიცონიმის ("გარეშე წიგნები") კატეგორიას, ასეთ თხზულებებს კი არ გააჩნიათ რელიგიური ღირებულება.
ეს მითი განსაკუთრებით შეუთავსებელია წმიდა წერილთან. ამ არაკის უმთავრესი აზრი (ადამიანის გადაქცემა ბოროტ სულად) ბიბლიური ღვთისმეტყველების თვალსაზრისით სრულიად უწიგნური და აბსურდული იდეაა. ბოროტი სულები არიან დაცემული ანგელოზები. ადამიანი შეუძლებელია იქცეს დემონად. წმიდა წერილი სხვაგვარი გააზრების არანაირ შესაძლებლობას არ იძლევა: "პირველად ადამი შეიქმნა და მერე ევა" (1 ტიმ. 2:13). აზრი იმის შესახებ, რომ დაბადების წიგნში მოცემული ორი სხვადასხვა ამბავი პირველწინაპართა შექმნის შესახებ, სრულიად ზედაპირული და თვითნებურია. პირველ თავში ზოგადად არის ნათქვამი სამყაროს შექმნაზე. ადამიანის შექმნაზე ლაპარაკია ლაკონურად "შექმნა ღმერთმა კაცი, თავის ხატად შექმნა იგი, მამაკაცად და დედაკაცად შექმნა ისინი" (დაბ. 1:27). შესაქმის აღმწერელის მიზანია აჩვენოს ადამიანის განსაკუთრებულობა (რომელიც შეიქმნა ღმრთის ხატად) და მისი ადგილი სამყაროში.
მეორე თავში, უკვე შეუდგება რა ცოდვით დაცემისა და ჩვენი ცხოვნების საღმრთო განგებულების აღწერას, წინასწარმეტყველი მოსე იმეორებს თხრობას ადამიანის შექმნის შესახებ და ბიბლიური ანთროპოლოგიის თვალსაზრისით მეტად მნიშვნელოვან დეტალებს უმატებს: "გამოსახა უფალმა ღმერთმა ადამი (კაცი) მიწის მტვერისაგან და შთაბერა მის ნესტოებს სიცოცხლის სუნთქვა და იქცა ადამი ცოცხალ არსებად" (დაბ. 2:7).
დედაკაცის შექმნას ადამის ნეკნიდან პრინციპული მნიშვნელობა გააჩნია ქმრისა და ცოლის ბუნებათა ერთობისა და კაცთა მთელი მოდგმის ფიზიკური ერთიანობის სამტკიცებულად. ამიტომაც არის ნათქვამი: "ერთი სისხლისაგან შექმნა მან კაცთა მთელი მოდგმა, რათა დამკვიდრებულიყვნენ მთელი დედამიწის ზურგზე, და დააწესა მათი დამკვიდრების ჟამნი და ზღვარნი" (საქმე 17:26).
პრიმიტიული არაკი ლილიტის შესახებ მრავალი ადამიანის გონებას აშფოთებს, მათ შორის ბევრია ისეთი, ვისაც თავი ინტელექტუალი ჰგონია. ამ არაკის გაზიარების საფუძველს წარმოადგენს მასობრივი ურწმუნოება. რადგან "რადგანაც მოვა დრო, როცა აღარ გაიზიარებენ მასულდგმულებელ მოძღვრებას, არამედ თავიანთი ჟინით შეკრებენ მოძღვრებს, რათა მათი სიტყვები საამოდ ელამუნოს მათ სმენას, ყურს აღარ ათხოვებენ ჭეშმარიტებას და ზღაპრებს მიუბრუნდებიან" (2 ტიმ. 4:3-5).
evpatori.ge
Комментариев нет:
Отправить комментарий