„უსჯულოების საიდუმლოს“ ისტორია და ანტიქრისტეს მოსვლის წინაპირობები 1.

ზ. გოგოლაძის სტატიები
ლიბერალიზმის ისტორია, ნამდვილი სახე და მისი მონათესავე მიმდინარეობები

„უსჯულოების საიდუმლოს“ ისტორია და ანტიქრისტეს მოსვლის წინაპირობები.

სწავლება ჭეშმარიტი მესიის შესახებ.

   ადამის და ევას შეცოდობის შემდეგ ღმერთმა მათ აღუთქვა მხსნელის – მესიის მოვლინება, რომელიც ქალწულისაგან იშვებოდა და მაცდურ გველს  (ეშმაკს) თავს გაუჭეჭყავდა, ანუ ადამსა და მის შთამომავლობას იხსნიდა ეშმაკის სრული ძალაუფლებისგან (შესაქმე 3: 15). ეს სწავლება იმ დროისათვის ერთადერთ ღვთივრჩეულ ერს – ებრაელებს თაობიდან თაობამდე გადაეცემოდათ. მათი ფუნქცია იყო – შემოენახათ იგი და მოემზადებინათ მთელი კაცობრიობა მხსნელის მისაღებად.

   ღმერთი თავისი წინასწარმეტყველების მეშვეობით თანდათან აუწყებდა ებრაელებს მხსნელის თვისებების შესახებ: მათი მიხედვით, ღვთის მიერ აღქთმული მესია თავად განხორციელებული ღმერთი იქნებოდა (ესაია 40: 3), ცაბაოთ უფალი, რომელიც დედამიწაზე მოივლინებოდა ერთარსი ცაბაოთ უფლის მიერ და დამკვიდრდებოდა ისრაელში: „ასე ამბობს ცაბაოთ უფალი, დიდების შემდეგ მიმავლენს ხალხებთან, რომლებიც გძარცვავენ შენ . . . აჰა, მოვუქნევ ხელს და მათი ყმების ნადავლად იქცევიან, მიხვდებიან, რომ ცაბაოთ უფალმა მომავლინა. იხარე და იმხიარულე სიონის ასულო, რადგან აჰა, მოვდივარ და დავივანებ შენს შუაგულში, და მიხვდებიან, ცაბაოთ უფალმა მომავლინა შენთან“ (ზაქარია 2: 8–11). ეს მოვლენა აღსრულდა ახალი წელთაღრიცხვის პირველ საუკუნეში, უზენაესი ცაბაოთ უფალი, ღვთის ძე და მესია წარმოიგზავნა თანაარსი ცაბაოთ უფლის (მამა ღმერთი) მიერ და (მუხლი 9) მისი მოძღვრება გავრცელდა მისივე მოწაფე–მოციქულების მიერ, რომლებმად მოიმოწაფეს რჩეული იუდეველები, რომლებიც მიხვდნენ, რომ უფალი იესო ქრისტე მამა–ღმერთისაგან იყო მოვლინებული და  ებრაელთა მდევნელი წარმართი ხალხების წარმომადგენლები, რომლებიც სულიერი მნიშვნელობით იესო ქრისტეს ეროვნებით ებრაელი მოციქულების „ნადავლად“ იქცნენ, მათი მოღვაწეობის შედეგად ისინი მიეტმასნენ ჭეშმარიტ ღმერთს და მის საყვარელ ხალხად იქცნენ (ოსე 1: 10; 2: 23 შეადარე რომაელთა 9: 24–26).

   ყოველივე ეს შეეხებოდა ჭეშმარიტი ღმერთის მოძღვრებას მხსნელი მესიის შესახებ,    მაგრამ  ყველა ასე როდი ფიქრობდა:

   ნოესაგან დაწყევლილი ქამის (შესაქმე 9: 25) შთამომავალმა ნებროთმა და მისმა თანამოძმეებმა თავიანთი „ღმერთის“ – ბაალის (იგივე ეშმაკის შთაგონებით დაიწყეს ბაბილონის გადოლის მშენებლობა. ამ დროისათვის მათ უკვე ჰქონდათ (იგივე ბაალისაგან მიღებული) თავიანთი საიდუმლო სწავლება და რიტუალები მათ სურდათ, ღვთის ნების დარღვევით  ამ გოდოლში მოეწყოთ მსოფლიო მმართველობის ერთიანი ცენტრი, სადაც მთელი ძალაუფლება მათ ხელში იქნებოდა და თავიდან აერიდებინათ მთელი დედამიწის ზურგზე განბნევას. ღმერთმა მათ ენები შეურია და განზრახვაზე ხელი ააღებინა, მაგრამ როგორც ჩანს, ეს იდეა მათ გონებაში შემოინახეს, რადგან შემდგომში ეს იდეა ოდნავ განსხვავებული სახით ისევ აღმოცენდა და დღემდე აქტუალურია.

  

ებრაელი ერის ღვთივრჩეულობა, ღალატი და ამის შედეგი.

   ბაბილონის გოდოლის მშენებლობის შეჩერების შემდეგ, როდესაც კერპების (და მათი მეშვეობით დემონების იხ. ფსალმ. 95: 5; 105: 35–38) თაყვანისმცემლობამ მასიური ხასიათი მიიღო, ჭეშმარიტმა ღმერთმა თავისი მოწყალებით ამოირჩია ებრაელი ერი, რათა მათ შორის დაცულიყო მისი ჭეშმარიტი სწავლება და რწმენა მხსნელის (მესიის) შესახებ (შესაქმე 3: 15), მაგრამ  ებრაელები არღვევდნენ ღვთის მცნებებს და თავიანთი მეზობელი ხალხების მსგავსად კერპებს სცემდნენ თაყვანს, რის გამოც ისჯებოდნენ მათივე თავდასხმებით და მონობის უღლით.

   ებრაელებმა სხვა ხალხთა მსგავსად მეფე მოითხოვეს, მათი პირველი ღვთისაგან კურთხეული და მისი წინასწარმეტყველის – სამუელის მიერ მირონცხებული მეფე იყო  საული, მისი ურჩობის გამო ჯერ დავითი, შემდეგ კი მისი ვაჟი სოლომონი გამეფდა.

   ძველი წელთაღრიცხვის 929 წელს ებრაელი უხუცესების საიდუმლო საკრებულომ შეიმუშავა გეგმა, თუ როგორ დაემორჩილებინათ მათი მმართველობისათვის მსოფლიოს ყველა ხალხი. ეს გეგმა საუკუნეების განმავლობაში იხვეწებოდა და იცვლებოდა „სიონის მთავრობის“ თაობების მიერ, რომლებიც ამ გეგმებს საიდუმლოდ ინახავდნენ.

   მეფე სოლომონი ერთგულად ემსხურებოდა უფალს, მაგრამ შემდგომში ღვთის ნების წინააღმდეგ წარმართი ცოლები შეირთო და მათი ზეგავლენით კერპების მსახურება დაიწყო, მისი კერპთაყვანისმცემლობის გამო ებრაელთა ერთიანი სახელმწიფო ჯერ ორ (ისრაელის და იუდას) სამეფოდ გაიყო, ხოლო შემდეგ ორივე მათგანი განადგურდა ასურეთის და ბაბილონის ჯარების შემოსევის შედეგად. ამ დროს იუდას სამეფოს მოსახლეობის დიდი ნაწილი ბაბილონში გადაასახლეს, სადაც ებრაელ სწავლულთა ერთმა ნაწილმა ქალდეური ფილოსოფია და კაბალა (შავი მაგიის სახეობა) შეითვისა. ქალდეური ფილოსოფიის თანახმად ღმერთის პიროვნება საერთოდ უარყოფილი იყო. მათი შეხედულებით, სამყარო  თავისით შეიქმნა, ხოლო თავად სამყარო გაგებული იყო, როგორც მსოფლიო ჰარმონია, რომელიც მართავდა სამყაროს და ყველა მის ნაწილს. ამ ფილოსოფიის მიმდევართა აზრით, ღმერთი ვლინდებოდა მიწის, ქარის, მზის, ასევე  უსულო სხეულების და ნივთიერების სახით და იგივდებოდა ბუნების თვითწარმომშობ და მარადიულ სუნთქვასთან, ასეთი მსოფლმხედველობა კი მიდიოდა ადამიანის, როგორც ქმნილებათა შორის ყველაზე გონიერი და სრულყოფილი არსების გაღმერთებისაკენ. ქალდეური მოძღვრება კაბალა  თავისთავად წარმოადგენდა დემონების რელიგიას და კულტს და მიუთითებდა საშუალებებზე, თუ როგორ უნდა შევიდეს ადამიანი უშუალო კონტაქტში დემონებთან. ებრაელმა სწავლულებმა ეს ქალდეური მოძღვრება მიიღეს, თავისებურად გადააკეთეს და „რჩეული ერის“ სიამაყეს შეუთანხმეს. სწორედ აქედან წარმოიშვა ფარისეველთა კაბალა (ებრ. გადმოცემა), რომელიც ებრაელ სწავლულთა თაობებს ზეპირად გადაეცემოდა, შემდგომში საფუძვლად დაედო თალმუდს და 800 წელი ასაზრდოებდა მას. . კაბალისტური ილეთები თალმუდში ფართოდ არიის გამოყენებული.

   ძველი წელთაღრიცხვის 450 წელს ეზრას თაოსნობით “განსწავლულ კაცთა დიდი საკრებულო“ დაარსდა, რომელიც თავის თავში სასულიერო აკადემიას, პარლამენტს და უზენაეს სასამართლოს აერთიანებდა. „დიდი საკრებულოს“ წევრებმა კაბალისტური მეთოდების გამოყენებით საკუთარი გონებით განმარტეს წმიდა წერილი, ეს განმარტებები შეკრიბეს ერთად და ასე შექმნეს სრულიად ახალი მოძღვრება – თალმუდის წინასახე „მიდრაში“ (ებრ. განმარტებები) – წმ. წერილის მათებური განმარტებების კრებული, რომელიც ზეპირი სახით გადაეცემოდათ სწავლულ რაბინთა თაობებს. რომლებიც დროთა განმავლობაში ამუშავებდნენ და განმარტავდნენ „მიდრაშის“ დებულებებს, ამატებდნენ წმ. წერილის საკუთარ განმარტებებს. ამ მწიგნობრებმა თავიანთი ზეპირი სწავლება მოსეს რჯულს გაუთანაბრეს, შემდგომში კი ამ ზეპირმა სწავლებამ დაჩრდილა და ებრაელი ერის ცხოვრებიდან თითქმის მთლიანად გამოდევნა მოსეს რჯული და თავად დაიკავა მისი ადგილი, რის გამოც მათ ამხელდა უფალი იესო ქრისტე (მათე 5: 4–9). ამ ზეპირ სწავლებას მოგვიანებით დაემატა წმ. წერილის კიდევ მრავალ რაბინთა განმარტებები, მრავალჯერ გადამუშავდა და მხოლოდ ახალი წელთაღრიცხვის მეხუთე საუკუნეში მიიღო დასრულებული სახე. ამ მოძღვრებას დაერქვა „თალმუდი“ (ებრ. მოძღვრება).

   ფარისეველებმა მიაღწიეს იმას, რომ უკვე ქრისტეს მოსვლის წინა საუკუნეებში ებრაელებს მიაღებინეს თავიანთი საიდუმლო სწავლების მრავალი დებულება.

წარმართული რელიგიების ელემენტების შესვლა ებრაელთა სარწმუნოებაში.

   თავდაპირველად ებრაელი სწავლულები ცდილობდნენ, დაეცვათ ჭეშმარიტი მოძღვრება მასში უცხო რელიგიათა ელემენტების შეღწევისაგან, მაგრამ მოგვიანებით, მათი მემკვიდრეების მეშვეობით, უცხო რელიგიების ელემენტებმა მაინც შეაღწიეს მათ მოძღვრებაში:

   ბაბილონელების და ეგვიპტელთა რწმენით, ამ ქვეყნების მეფეების ითვლებოდნენ ღმერთებად ან ღმერთების შვილებად. მეხუთე დინასტიიდან ფარაონი განიხილებოდა, როგორც ღმერთ რას ძე, ცოცხალი ღვთაება. მეფე თავად აღასრულებდა უმნიშვნელოვანეს რელიგიურ რიტუალებს: აფუძნებდა ტაძრებს, მხოლოდ მას შეეძლო (თეორიულად მაინც) შესულიყო „ღმერთის წმინდა ადგილზე“ და მიეძღვნა მსხვერპლი. ქურუმები მოქმედებდნენ მხოლოდ, თითქოს მისი სახელით. „წმინდა“ ცერემონიალი, რითაც გარშემორტყმული იყო მეფის სასახლე, ირეკლავდა და განამტკიცებდა რწმენას მეფის ხელისუფლების ღვთაებრივი წარმოშობის შესახებ. ერთ–ერთი ეგვიპტური მითის მიხედვით, „ღვთაება“ ოზირისი თავად იყო ეგვიპტის მეფე. ბარელიეფებზე მეფეები ჩვეულებრივ, გამოისახებოდნენ „ღმერთებთან“ პირისპირ, ან თავად ატარებდნენ ღვთაებრივ ატრიბუტებს: მაგალითად, ნანამსის ბარელიეფზე მეფე გამოსახულია რქიანი თავსაბურავით, როგორც ღვთაება. მეფეების პატივსაცემად დგავდნენ ტაძრებს, მათში აღმართავდნენ საკურთხეველებს, და მსხვერპლს სწირავდნენ. მათი აზრით, ამ მეფეების ძალაუფლება ვრცელდებოდა მთელ დედამიწაზე, ყველა ცოცხალ არსებაზე. წარმართების ეს მოძღვრება წარმატებით აითვისეს ებრაელმა სწავლულებმა.

   როდესაც ბაბილონის სამეფო (და მასთან ერთად ებრაელი ერი) დაიპყრო სპარსეთის მძლავრმა სახელმწიფომ. ამ დროს სპარსეთში გავრცელებული იყო სწავლება ზოროსატრიზმი, რომლის მიხედვით, სამყაროში უხსოვარი დროიდან მიმდინარეობს ბრძოლა სიკეთისა და სინათლისა და სიბნელის საწყისებს შორის, რომელშიც მონაწილეობას იღებენ ადამიანებიც. გარკვეული დროის შემდეგ აჰურამაზდა გამოგზავნის მხსნელს – საოშიანტს, რომელიც დაიბადება ქალწულისაგან და გადაარჩენს ადამიანთა მოდგმას. ბოროტების სული ანგრა–მანიუ (ბერძ. აჰრიმანი) საბოლოოდ განადგურდება და დამყარდება აჰურა–მაზდას მარადიული სამეფო. ზოროასტრიზმის ეს იდეები მთელ იმპერიას მოედო და იუდაისტურ ღვთისმეტყველებაზეც მოახდინა ზეგავლენა.

   მოგვიანებით სპარსეთის მეფე კიროსმა ებრაელებს სამშობლოში დაბრუნების ნება მისცა. სამშობლოში დაბრუნდნენ ჭეშმარიტი ღმერთის მსასოებელი ებრაელები და ქალდეური (და შესაძლოა, ზოროასტრული) ერესით შებღალული ღვთის რჯულის წამბილწველი მათი თანამოძმენი.

ფარისეველთა სექტის დაარსება.

   მეცნიერ მიუკის შრომებმა დაამტკიცა, რომ ფარისეველთა სექტა სწორედ ბაბილონის ტყვეობაში ჩამოყალიბდა, როგორც ზოგიერთ ებრაელ სწავლულზე (ლევიტელზე) ქალდეველთა ფილოსოფიის ზეგავლების შედეგი. (ამ) ებრაელმა სწავლულებმა ქალდეველებისაგან გადაიღეს მათი სწავლების ძირითადი შეხედულებანი.

   ქალდეველთა მსოფლმხედველობამ, რომელიც ადამიანის სიამაყეს სცემდა თაყვანს და ეროვნული სიამაყის მსახურებამ, რომელიც ებრაელებს აღაფრთოვანენდა, გააძლიერა მათი ზეგავლენა ერთმანეთზე. ქალდეველთა აზროვნებამ ებრაელობაზე მძლავრი ზემოქმედება მოახდინა და მოგვიანებით ფარისეველთა სექტის წარმოშობას დაედო საფუძვლად, რომელმაც ტერმინს „ისრაელი“ მისი ეტიმოლოგიური მნიშვნელობა დაუბრუნა: „ის, ვინც ღმერთს ებრძვის“.

  სინედრიონის არსებობის პერიოდში მოქმედებდა ფარისეველთა საიდუმლო ორდენი: მცირერიცხოვანი, მაგრამ თავისი წევრებისაგან საიდუმლოს შენახვის უმკაცრესად მომთხოვნი ორდენის ადეპტები ორი ძირითადი მიზნის მისაღწევად შეუჩერებლად მოღვაწეობდნენ:

1). პოლიტიკური და უმაღლესი რელიგიური თანამდებობების ხელში ჩასაგდებად (რომლის ზეგავლენა დიდი იყო სარწმუნოებრივად აღორძინებული ებრაელი ერისათვის), რაც მათ საშუალებას მისცემდა – ემართათ სინედრიონი;

2) თანდათანობისთ, შეპარვით მიედრიკათ ებრაელი ხალხის შეხედულება თავიანთი საიდუმლო სწავლებისაკენ.

   გარკვეული დროის შემდეგ მათ ორივე მიზანს მიაღწიეს: ხელში ჩაიგდეს სასამართლო დაწესებულებები, მაღალი რელიგიური თანამდებობების დასაკუთრებით და ხმების უმრავლესობით გაბატობდნენ სინედრიონზე და ისეთი გავლენა მოიპოვეს, რომ მღვდლებიც კი აიძულეს, მათ მხარეს დამდგარიყვნენ. იოსებ ფლავიუსი („ებრაული სიძველენი“ 18, 2) წერს, რომ ფარისეველებმა იმხელა ზეგავლენა მოიპოვეს ხალხზე, რომ რაც ეხებოდა ღმერთის რწმენას და მათ მიერ აღსრულებულ მღვდელმსახურებას, ბრმად მიჰყვებოდნენ მათ. ასეთი მაღალი საზოგადოებრივი მდგომარეობის გამო ქანაანური ერესის მიმდევარი ფარისეველი სოფერები მოსეს რჯულს და მთელ წმიდა წერილს თვითნებურად განმარტავდნენკაბალიდან გადმოღებულ ალეგორიულ მეთოდის – ე. წ. „ზეპირი ტრადიციის“ მეშვეობით (რომელიც შემდგომში იქცა ყველა დროის ერესიარქების მაგალითად. წმ. წერილის წინააღმდეგ ბრძოლაში და ეს მეთოდი სადღეისოდ წარმოადგენს მოდერნიზმის ძირითად იარაღს), ამ მეთოდით წმ. წერილი კარგავს ყოველგვარ პირაპირ მნიშვნელობას და მასში ჩადებულ აზრს. ეს „ზეპირი თორა“ გამოცხადებული იყო ისეთივე ძალის მქონედ, როგორც დაწერილი თორა. გამოთქმა–ფორმულით „მოსეს ჰალახა სინაიდან“ ეს მწიგნობრები თავიანთი გამონათქვამების ავტორიტეტს ამტკიცებდნენ. ფარისეველებმა იმასაც მიაღწიეს, რომ უკვე ქრისტეს მოსვლის წინა პერიოდში ებრაელებს მიაღებინეს თავიანთი საიდულმო სწავლების მრავალი დებულება. ერთმანეთთან მჭიდრო ურთიერთობის წყალობით თავიანთ საიდუმლო სწავლებაში განდობილ ებრაელების ელიტას ისინი უყურებდნენ, როგორც მთელ კაცობრიობაზე მაღლა მდგომი არსებებს, ხოლო დანარჩენი ებრაელებს, როგორც უმეცრებს (არაებრაელებზე საუბარიც ზედმეტია ზ. გ.).

თალმუდისტური (არაებრაული) მესიანიზმი.

   ტერმინი „მესია“ (ებრაულად შეშშიახ) ნიშნავს „ცხებულს“. უძველესი პერიოდში მესიებად იწოდებოდნენ ჯერ მღვთელმთავრები, შემდეგ – წინასწარმეტყველები და მეფეები.

   ებრაელთა (უძველესი) სახელწიფოს არსებობის პერიოდში არსებობდა აზრი, რომლის თანახმად, მესია იქნებოდა არსებული (სამეფო) დინასტიის გამაგრძელებელი. იუდას სახელმწიფოს განადგურების შემდეგ (ძვ. წ. აღ. 586 წ.) ებრაელი ხალხის წარმოდგენაში მესია რჩება დავითის შთამომავლად, მაგრამ წარმოგვიდგება, ზეარსი, ზეციერი არსების სახით, რომელიც არსებობს სადღაც ზეციურ სამეფოში და უცდის თავის (გამოჩენის) დროს. იყო წარმოდგენა, რომ მესია არსებობდა საუკუნეებზე უწინ, სამყაროს შექმნამდე, იგი იქნებოდა „კაცის ძე“.

   როდესაც იუდეა მოხვდა ძველი აღმოსავლეთის ძლიერი სახელმწიფოების (ბაბილონი, სპარსეთი) ზეგავლენის ქვეშ, ებრაელი ხალხის წარმოდგენები მესიის შესახებ უხვად შეივსო უცხო რელიგიების სწავლებათა ელემენტებით. ამ დროს ხალხური წარმოდგენები მესიის შესახებ მიიღებოდა, როგორც რწმენა უკეთესი დროის დადგომისა, როგორც იმედი „ღვთის სამეფოზე,“ რომელიც დამყარდებოდა ბოროტებისაგან ადამიანთა განსათავისუფლებლად.  

   ღვთისაგან განდგომილმა ფარისეველებმა სატანის შთაგონებით მიწიერი სამეფოს შექმნა მოისურვეს. მათი მოძღვრების – თალმუდის თანახმად, ღვთის მიერ აღთქმული მესია უნდა ყოფილიყო არა კაცობრიობის მისივე ცოდვებისაგან გამომხსნელი განხორციელებული ღმერთი, რის შესახებაც მიუთითებდა ძველი აღთქმის ზოგი წინასწარმეტყველება, არამედ  მიწიერი ებრაელი მეფე, მძვინვარე ტირანი, რომელიც ერთად შეკრებდა მთელ მსოფლიოში განბნეულ ებრაელებს, დაიპყრობდა იერუსალიმს, კერპთაყვანისმცემელთა ნაწილს მოსპობდა, ნაწილს დაიმონებდა და მთელ დედამიწაზე დაამყარებდა ვითომ ებრაელთა ღმერთის (სინამდვილეში კი ბაბილონელ კაბალისტთა „ღმერთ“ ბაალის, იგივე სატანის)  „თეოკრატიული“ წყობის მარადიულ მიწიერ სამეფოს – ამ „ღმერთის“ მსოფლიო სასუფეველს. მსოფლიო მმართველობის ახლი ცენტრი (ახალი ბაბილონის გოდოლი) იერუსალიმი იქნებოდა, სადაც ებრაელები მსოფლიოს პოლიტიკური მმართველები იქნებოდნენ, სხვა ერები კი – მათი მორჩილი მსახურები. რაბინ იონათანის მიერ ესაია წინასწარმეტყველების განმარტებაში წერია: „ხალხები განადგურებულნი არიან მეფე–მესიის მიერ . . . რა მშვენიერია მეფე–მესია, იგი მოვა იუდას სახლიდან, ჩაებმება ბრძოლაში და დახოცავს მეფეებს“.

   ამ თალმუდისტურ იდეებში აშკარად იგრძნობა ეგვიპტურ–ბაბილონური და სპარსული რელიგიების ზეგავლენა.

ცრუ ღმერთის სახის შექმნა ფარისეველთა მიერ.

   ჭეშმარიტი ღმერთის უარმყოფელმა და ქალდეური ფილოსოფიის მიმდევარმა ფარისეველებმა თალმუდში წარმოადგინეს მოძღვრება დამდაბლებული, სასაცილო და უცნაური ღმერთის შესახებ.

   კლასიკური მითების ღმერთების მსგავსად, რომლებიც ყოველთვის რაღაცას ფაციფუცობენ, თალმუდის მიხედვით, იაჰვე მთელი დღე–ღამის განმავლობაში დაკავებულია ფრიად აუცილებელი საქმეებით: აბაოდ ზარას თალმუდის თანახმად, დღეს გააჩნია თორმეტი საათი. პირველი სამი საათის განმავლობაში ღმერთი ზის და სწავლობს კანონს (თორას); შემდეგი სამი საათის განმავლობაში იგი განსჯის მსოფლიოს. როდესაც ხედავს, რომ მსოფლიო იმსახურებს განადგურებას, იგი დგება სამსჯავროს ტახტიდან და ჯდება მოწყალების ტახტზე. მესამე სამი საათის განმავლობაში იგი კვებავს მთელ მსოფლიოს. 9 საათიანი შრომის შემდეგ იგი, კმაყოფილი ჯდება, ეძახის გიგანტურ თევზების მეფე – ლებიაფანს და მასთან ერთად თამაშობს. იგი ღამეც არ არის უქმად: იგი ჯერ შეისწავლის თალმუდს ანგელოზებთან ერთად, მათთან საუბარში მონაწილეობას იღებს ბოროტი სულების მეფე – ასმოდეი, შემდეგ ღმერთი ცეკვავს ევასთან, ეხმარება მას ჩაცმაში და უვარცხნის თმებს. მაგრამ იერუსალიმის ტაძრის განადგურების შემდეგ ღმერთი აღარ თამაშობს ლებიაფანთან და აღარ ერთობა ევასთან, არამედ იგი დამწუხრებულია თავისი ცოდვის (იერუსალიმის ტაძრის განადგურების დაშვება) გამო. ეს ცოდვა ისე მძიმედ აწევს მის სინდისს, რომ თალმუდის თანახმად, ღმერთი ზის ღამის სამი საათის განმავლობაში, ლომივით ბდღვინავს და იძახის: „ვაი მე, მე დავუშვი ჩემი სახლის განადგურება. ცემი ტაძრის დაწვა და ჩემი შვილების ტყვეობაში წაყვანა“. მას  დასამშვიდებლად უგალობენ სადიდებელ ჰიმნებს, მაგრამ იგი არ იღებს ნუგეშისცემას, ამ მწუხარებამ და დარდმა იგი ისე დააპატარავა, რომ თუკი ადრე ავსებდა მთელ სამყაროს, ახლა იკავებს მიწის ოთხ წყრთას. იგი ტირის მისი ცრემლები გრუხუნით ეცემიან ციდან და იწვევენ მიწისძვრებს. სასოწარკვეთისაგან იაჰვე ლომივით ღრიალებს.

   სავსებით გასაგებია, რომ ასეთი სახით გამოხატული ღმერთი მცირედ თუ იყო შთამბეჭდავი ხალხისათვის, ამიტომ თალმუდი მას აღწერს საყვედურებით ავსებულს.  მთვარეც კი მას საყვედურობს იმის გამო, რომ ღმერთმა იგი შექმნა მზეზე პატარა და ღმერთიც მორჩილად აღიარებს თავის დაუდევრობას. ამასთანავე, ღმერთი ქარაფშუტულ და მოუფიქრებელ ფიცებს დებს. იმისათვის რომ იგი მათგან განთავისუფლდეს, არსებობს ძლიერი ანგელოზი სახელად მი, რომელიც ყოველთვის იმყოფება ცისა და დედამიწის შუა, მას მოაქვს ღვთისათვის განთავისუფლება მის მიერ დაუფიქრებლად აღებულ ვალდებულებებისაგან, მაგრამ ხდება ისე, რომ ეს ანგელოზი არ აღმოჩნდება თავის პოსტზე და მაშინ ღმერთი ვარდება დიდ გასაჭირში; ასე, ერთხელ ისრაელის ბრძენმა გაიგონა მისი ძახილი: „ვაი მე! ვინ განმანთავისუფლებს მე ჩემი ფიცისაგან?“ ბრძენი გაიქცა – მოეთხრო ეს თავისი ამხანაგი რაბინებისათვის, რომლებმაც მას სახედარი უწოდეს იმის გულისათვის, რომ მან თავად არ გაანთავისუფლა ღმერთი ფიცისაგან, რისი უფლებაც ნებისმიერ რაბინს აქვს.

   თალმუდი იაჰვეს მიაწერს ყველა ცოდვას რაც დედამიწაზე ხდება“ „ეს მან:, ამბობენ რაბინთა მწერლები „მისცა ადამიანებს გარყვნილი ნატურა“, აქედან გამომდინარე, მას არ შეუძლია უსაყვედუროს ადამიანებს ცოდვებში ჩავარდნა; მხოლოდ ღმერთია დამნაშავე მათ შეცოდებებში.

   თალმუდისტთა აზრით, ღმერთი იაჰვე წარმართთა მსგავსად სავსეა ვნებებით. ბარახოტის ტრაქტატი ამტკიცებს, რომ იაჰვე მხისხანებს და ამ დროს იგი არავის არ  ინდობს, მრისხანების გარდა იაჰვე ხარობს, იცინის, ტირის. (სამყაროს შექმნისას) იაჰვე იხედებოდა თორაში და ისე ქმნიდა სამყაროს.

   ფარისეველთა შეხედულებით, ამ გამოგონილ სასაცილო, დამდაბლებულ „ღმერთს“ ებრაელებისათვის უნდა დაევიწყებინა ბიბლიის ჭეშმარიტი ღმერთი და დამდგარიყო მის ადგილზე.

ფარისეველები და იესო ქრისტე.

   სწორედ თალმუდის უკუღმართი იდეების ზეგავლენით უარყო, ჯვარს აცვა და ხორციელად მოკლა ფარისეველთაგან ცდუნებულმა ებრაელი ერის ერთმა ნაწილმა კაცობრიობის ხსნისათვის განხორციელებული დიდების უფალი – იესო ქრისტე (1 კორინ. 2: 7) და საკუთარ თავებსაც და მათ შთამომავლობას თავს დაატეხეს მესიის მკვლელობის ცოდვა (მათე 27:25). მათი შთამომავლები დღემდე ელიან ცრუ მესიას – ანტიქრისტეს, რომელმაც მათი მოძღვრების თანახმად იუდეველებს მსოფლიო ბატონობა უნდა მოუპოვოს.

„ურჯულოების საიდუმლოს“ მიერ კაცობრიობის მომზადება ანტიქრისტეს მისაღებად

წმ. წერილში ნახსენებია „ურჯულოების საიდუმლო“, რომელიც უკვე პირველ საუკუნეში არსებობდა და უკვე მაშინ ამზადებდა ნიადაგს ანტიქრისტეს მოსასვლელად (2 თესალონიკელთა 2: 7).

თავიანთი მიზნის მისაღწევად – მსოფლიო ბატონიბის მოსაპოვებლად და თავიანთი ცრუ მესიისათვის გზის მოსამზადებლად „სიონის ბრძენებმა“ დაგეგმეს მსოფლიო ფინანსების ხელში ჩაგდება, მსოფლიოში არსებული ეროვნული სტრუქტურის მქონე ყველა სახელმწიფოს და ყველა რელიგიის (იუდაიზმის გარდა) სრული დაშლა–განადგურება და ამის წყალობით მთელი კაცობრიობის ერთ ებრაულ მსოფლიო ზესახელმწიფოში  გაერთიანება ერთიანი ფულით და ერთი რელიგიური იდეოლოგიით.

  

მასონური ორდენების შექმნა–გავრცელება.

   თავიანთი მიზნის მისაღწევად „სიონის ბრძენებმა“ შექმნეს და დღემდე იყენებენ საიდუმლო ორგანიზაციებს – ე. წ. მასონურ ორდენებს.

   1095 წელს რომის პაპმა ურბან მეორემ ჯვაროსნული ლაშქრობა გამოაცხადა და ევროპელი რაინდები წმინდა მიწის დასახსნელად დაიძრნენ. მათ დასახსნელად იქმნებოდნენ სამხედრო–სამონაზვნო  ორდენები, რომელთა ფუნქცია დაჭრილი და ავადმყოფი მეომრების და პილიგრიმების მოვლა და მათთვის თავშესაფარის მიცემა იყო. 1113 წელს შეიქმნა ჰოსპიტალიელთა  –  წმ. იოანე იერუსალიმელის სახელობის ორდენი. ეს ორდენი პალესტინაში საომარი მოქმედებისას დაუკავშირდა სატანისტ – „ილუმინატური“ ორდენის „ღმერთის მეგობრების“ ერთ–ერთი განშტოების ებრაელ–კალატოზთა „სიონის ორდენს“.  ევროპელი რაინდები  მის შემადგენლობაში შევიდნენ და მას თავიანთი ორდენის სახელწოდება მისცეს. სამაგიეროდ, ეზიარნენ საიდუმლო სატანურ სწავლებას და რიტუალებს. იოანიტებმა სწრაფად შექმნეს თავიანთი წესდება და სტრუქტურა, რომელიც რომის პაპმა დაამტკიცა, ამიერიდან ისინი პაპის მფარველობით და პრივილეგიებით სარგებლობენ.

   1119 წელს „იოანიტმა“ რაინდებმა დააარსეს „ტამპლიერთა“ (ლათ. ტემპლ–ტაძარი) „სოლომონის ტაძრის მაშენებელთა“  (იგივე მეტაძრეთა) ორდენი. ისინი ფლობდნენ უდიდეს სატანურ საიდუმლოებებს. მათი ფესვები მოდიოდა ძველი ეგვიპტიდან, ბაბილონიდან და ალექსანდრიიდან. ტამპლიერები თაყვანს სცემდნენ ბაბილონელთა „ბაალის“ ერთ–ერთი სახეობის „ბაფომეტის“ კერპს, ყაჩაღობდნენ, ეძლეოდნენ სოდომურ ცოდვას. ორდენის რიგებში რაინდად მიღებისათვის აუცილებელი რიტუალი ქრისტესაგან საჯაროდ განდგომა და ჯვარზე დანერწყვება იყო. ტამპლიერთა ორდენის მეორე, უფრო მაღალი და შესაბამისად უფრო საიდუმლო კურთხევისას „განდობილი“ „წოდებით აღმატებულს“ სამჯერ უნდა მთხვეოდა ტუჩებზე, ჭიპსა და საჯდომზე. ეს წესი ძალიან უახლოვდება სატანური შაბაშის ერთ–ერთ რიტუალს. პოლიტიკური შეთქმულების მოწყობის გამო. 1307 წელს პაპ კლიმენტი მეხუთის ბრძანებით ინკვიზიციამ და მეფე ფილიპე მეოთხემ (ლამაზმა) ორდენი გაანადგურეს. ორდენის უმაღლესი ხელმძღვანელი – „დიდი მაგისტრი“ ჟაკ დე მოლე 1314 წელს კოცონზე დაწვეს. დევნილი ტამპლიერები შოტლანდიაში გაიქცნენ და იქ ჩამოაყალიბეს შოტლანდიური (ფარული, ოკულტური) რიტუალის ორდენები. ზოგი ტამპლიერი შევიდა ჩვეულებრივ ქვისმთლელ–კალატოზთა (ფრანკ–მასონთა) ამქარში. ტამპლიერებმა ისინი აზიარეს თავიანთ საიდუმლო სატანურ რიტუალებს. ასე ამოეფარნენ სატანისტი ტამპლიერები მშვიდობიანი კალატოზების ფრანკ–მასონების სახელს. ტამპლიერთა ორდენიდან შემდგომში მრავალი დასახელების მასონური ორდენი წარმოიშვა.

   მეთექვსმეტე საუკუნეში მასონური ორდენებიდან მოხდა მასონური ლოჟების გამოყოფა. 1717 წელს რამოდენიმე ინგლისური ლოჟის ნებაყოფილობითი გაერთიანების შედეგად შეიქმნა „ინგლისის დიადი ლოჟა“ (მსოფლიოს დედა ლოჟა). ინგლისიდან მასონობა გავრცელდა ირლანდიაში, საფრანგეთში, ესპანეთში და ევროპის სხვა ქვეყნებში. 1731 წლიდან – რუსეთში, იქიდან – საქართველოში: ტფილისის და ქუთაისის გუბერნიებში.

   მასონების მიერ არის ორგანიზებული დასავლეთ ევროპის ქვეყნებში მომხდარი ყველა რევოლუცია და გადატრიალება.

   იგივე “სიონის ბრძენების“ ინიციატივით მოხდა პაპისტურ საკრებულოში პროტესტანტიზმის თესლის ჩათესვა, ხოლო მასონები ყოველთვის ხელს უწყობდნენ „ადამიანების უფლებების“ და პროტესტანტიზმის განვითარებას. უფრო მეტიც, ყოველი ლოჟა პასუხისმგებელი იყო პროტესტანტიზმის განვითარებაზე.

                                            კაბალა, იუდაიმზი, სატანიზმი  და მასონობა.

   ცნობილი სატანისტი ელიფას ლევი ამტკიცებდა: „ეს ცოდნა – კაბალა ჩვენ გადმოვიღეთ ებრაელებისაგან, ხოლო მათ იგი მიიღეს ქამის შთამომავალი საბეისტი ქალდეველებისაგან“. ებრაული კაბალა წარმოადგნს ფრანკმასონობის ფილოსოფიურ საფუძველს და მის გასაღებს. ელიფას ლევი ამატებს: „ყველა ილუმინატის – იაკობ ძების, სვედენბორგის, სენ–მარტენის რელიგიური რიტუალები ნასესხებია კაბალიდან. იგივე კაბალიდან გადაიღეს თავიანთი ყველა სიმბოლოები და საიდუმლოებები ყველა მასონურმა საზოგადოებებმა“. სატანიზმისა და მასონობას უახლოეს კავშირს და მათ იდენტურობას ადასტურებს მათი საერთო ტიტულები: მაგალითად, სატანისტების (ცალკეული ჯგუფის) ხელძღვანელი იწოდება „დიდ ოსტატად“, იგივე ტიტული გააჩნია მასონური ორდენის ხელმძღვანელსაც, ხოლო იმ პირებს, ვინც მიაღწევს შავ მაგიაში უმაღლეს ცოდნას, უწოდებენ „ილუმინატებს“ (სწორედ ეს სახელი გააჩნია ერთ–ერთ უძველეს მასონურ ორდენს). აღსანიშნავია, რომ „აღმოსავლეთის ტამპლიერთა“ ორდენის ერთ–ერთი სახელგანთქმული წარმომადგენელი ალისტერ კროული თანამედროვე სატანიზმის იდეოლოგად არის აღიარებული, ხოლო „წმინდა პალადიუმის“ სატანური ორდენის ხელმძღვანელები იმავდროულად „დამსახურებული მასონები“ არიან.

   რაბინი ისააკ უაიზი წერდა: „მასონობა არის იუდაური დაწესებულება, რომლის ისტორიაც, ხარისხებიც, თანამდებობებიც, ლოზუნგებიც და კანონებიც თავიდან ბოლომდე იუდაურია.“ გენერალ ერიჰ ლუდენფორდის სიტყვით, მასონურ ლოჯაში შესული, ახალგანდობილი ადამიანი, რომელსაც მასონური რიტუალის თანახმად, „დიდი ოსტატის’  ადონარიმ – ქირამის სიმბოლურ კუბოში აწვენენ, კუბოდან წამოდგომის შემდეგ ხელოვნურ ებრაელად წარმმოდგება, ხოლო 1906 წელს გამოცემული „მასონური ენციკლოპედიის“ თანახმად, „თითოეული ლოჟა (მასონების შესაკრებელი ადგილი) არის იუდაური ტაძრის  სიმბოლო, ისევე, როგორც „სკამის ყოველი ოსტატი“ (მასონური ტიტული) არის იუდეველთა მეფის წარმომადგენელი, ხოლო თითოეული ფრანკ–მასონი უნდა განასახიერებდეს იუდაურ მუშაკს.“

   „სიონის ბრძენთა ოქმებში“ ისინი ამბობენ: „მხოლოდ ჩვენ წარვმართავთ მასონთა მოძრაობას, რადგან ვიცით მისი საბოლოო მიზანი“ (ოქმი 15).

რაში მდგომარეობს მასონთა რწმენის არსი და ვის ეთაყვანებიან ისინი?

   შოტლანდიური რიტუალის მასონობის სისტემა 33 საფეხურისაგან შედგება და ისევე როგორც ფარისეველთა ორდენის სტრუქტურაში, დამწყებმა მასონებმა მასონობის ნამდვილი მოძღვრების, მათი ნამდვილი ღმერთის და ნამდვილი მიზნის შესახებ არაფერი იციან. ასეთ არაგანდობილ (პროფან) მასონებს „უფროსი ძმები“ ეუბნებიან: „მასონობა არც ეკლესიაა და არც რელიგია, და იმისათვის, რომ ნამდვილად რჯულსემწყნარებელი იყოს, მან თავი უნდა აარიდოს ქრისტეს სახელის ხსენებას“; შემდეგ მიუთითებენ, რომ მასონობა ნებისმიერ რელიგიაზე უფართოესია, რადგან ყველა რელიგიას თავს უყრის ერთ, საყოველთაო რელიგიაში; შემდეგ გადადიან ბუნების გაღმერთებაზე (ბაბილონურ–ქალდეურ პანთეისტური ფილოსოფია), რომლის უმაღლესი გამოვლინება – ადამიანია; მხოლოდ უმაღლეს ხარისხს მიღწეული მასონების (მასონების 90 პროცენტი ამ საფეხურზე ვერ ადის) წინაშე იხსნება იქამდე საგულდაგულოდ დაფარული სატანის კულტი. „ჩვენ, მასონები ლუციფერის მოდგმას მივეკუთვნებით“ წერს ლოჟა „ლესინგის „ალტმეისტერი“ (მასონური ხარისხი) ბროკლინი. 1912 წელს ჟურნალში „სპირიტისტთა კავშირი“ დაიბეჭდა ცნობილი მასონის, ოსვალდ ვირტის მოხსენება, სადაც იგი წერს: „მასონობის კავშირი ამბოხებულ ანგელოზთან სავსებით გასაგებია“, ვირტის აზრით, ლუციფერი „ღვთაებრივი ადმინისტრაციის აღმაშფოთებელი უსამართლობის გამო აღუდგა ღმერთს“. „არსებითად სინათლის ანგელოზი (ლუციფერი) წარმოადგენს თავისუფლების სულს და ამ მნიშვნელობით მასონობა სავსებით შეიწყნარებს ლუციფერიანელობას“, წერს იგი. თავიანთ გაბუნდოვნებულ ენაზე მასონები სატანას „სინათლის ღმერთს“, „უზენაეს არსებას“, ანდა „სამყაროს დიად არქიტექტორს“ ეძახიან, რასაც საგულდაგულოდ მალავენ პროფანებისაგან.

თალმუდისტები და მათი ბრძოლა ქრისტეს ეკლესიის წინააღმდეგ.

   უფალ იესო ქრისტეს მკვლელობის შემდეგ თალმუდისტმა ფარისეველებმა ქრისტიანები თავიანთი ცრუ ღმერთის – ცრუ იეღოვას მტრებად გამოაცხადეს, მათი დევნა დაიწყეს და თავიანთ მოძღვრებაში – თალმუდში დააკანონეს: ნაბრძანებია იესო ნაზარეველის და მის მიმდევართა მსგავსი ყველა მოღალატე ისრაელი მოიკლას და ქვესკნელში იქნას შთაგდებული“; „იუდეველები, რომელთაც ამის საშუალება აქვთ, ვალდებულნი არიან, ამა თუ იმ საბაბით საჯაროდ დასაჯონ ქრისტიანები. „ქრისტიანთა შორის საუკეთესო უნდა მოიკლას“.

სექტების აღმოცენება ქრისტეს ეკლესიის წიაღში.

როგორც წმ. მოციქულმა პავლემ იწინასწარმეტყველა (საქმე მოციქულთა 20: 30), საკუთარი ამპარტავნებითა და პატივმოყვარეობით სულიერად დაავადებულმა ადამიანებმა დემონთა დარწმუნებით და შეგონებით ქრისტიანთა შორის სარწმუნოებრივი დავა წამოიწყეს და ღვთივგანცხადებული ჭეშმარიტების ადგილზე, (რომელიც მხოლოდ ერთხელ და ისიც პირველ საუკუნეში გადაეცათ წმინდებს ქრისტიანებს – იუდა 1:3) საკუთარი, ადამიანური მსჯელობებისა და მოსაზრებების დაყენებით მრავალი ფსევდოქრისტიანული მოძღვრების მქონე სექტა წარმოშვეს. მათ შორის იყვნენ წარმათულ – „ქრისტიანული“ შეხედულებების მქონე მანიქეველები, ყოვადწმიდა სამების უარმყოფელი ანტიტრინიტარები, უფალ იესო ქრისტეს სრული ღვთაებრიობის უარმყოფელი იუდეველი „ებიონიტები“, ზოროასტრულ–ქანაანურ–თალმუდისტურ მოსაზრებათა მქონე „ჰილიასტები, რომლებიც დედამიწაზე მარადიული მესიანური სასუფეველის დამყარებას იმედოვდებდნენ, ასევე არიოზელები, ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის მგმობელი „ნესტორიანელები“, ხატმებრძოლები და ა. შ.

ახალი წელთაღრიცხვის პირველი საუკუნიდან მოყოლებული, პალვე მოციქულის მიერ ხელდასხმული რომის ეპისკოპოსები (პაპები) რისტეს ეკლესიის ღირსეული წევრები და ქრისტეს მოძღვრების გულმხურვალე დამცველები იყვნენ, მაგრამ შემდგომში, იუდეველთა საიდუმლო მტავრობამ მათ გარემოცვაში ტავისი ადეპტები დანერგა, რომლებიც ხელობით კალატოზები იყვნენ და რომის პაპების დაკვეთით მრავალი ტაძარი და სამონასტრო კომპლექსი ააგეს. ზოგი მათგანი ახალ პროფესიას ითვისებდა და მის მიერ აგებულ ტაძარში თუ მონასტერში სასულიერო პირი ხდებოდა. დროთა განმავლობაში ისინი უახლოვდებოდნენ რომის პაპებს და ცდილობდნენ მათში პირადი ამბიციების გაღვიებას, რათა ისინი აღმოსავლეთის ეპისკოპოსებისაგან ჩამოეშორებინათ.

   1054 წელს რომის საკრებულო მართლმადიდებელ დედა–ეკლესიას გაემიჯნა და საკუთარი, პაპისტური ეკლესია ჩამოაყალიბა, რომელიც შეცდომით იწოდება „კათოლიკურად“, (სიტყვა „კათოლიკე“ ქართულ ენაზე „საყოველთაოს“ ნიშნავს და ასეთი კი ჩვენი, მართლმადიდებელი ეკლესია არის – იხ. „მრწამსის“ მეათე წევრი). მოგვიანებით ე. წ. პაპისტური სწავლება ჩამოყალიბდა, რომელიც უფალ იესო ქრისტეს სწავლებისაგან საკმაოდ განსხვავდება.

   „უფლის ჯვარცმის შემდეგ იუდეველი მღვდელმთავრები და მწიგნობრები იმედოვნებდნენ, რომ მისი სწავლება დავიწყებას მიეცემოდა, მაგრამ მას შემდეგ, რაც თალმუდისტთა მიერ აღძრულმა დევნამ, ცილისწამებამ, დასმენებმა და ძალადობამ (იუდეველთა და წარმართთა მხრიდან)  ვერ შეაჩერა ღვთაებრივი მოძღვრების სასწაულებრივი გავრცელება, თალმუდისტებმა შექმნეს მრავალი საიდუმლო სექტა ორდენი, რომლებსაც სხვადასხვა დროს სხვადასხვა სახელი ერქვათ: „სიონის საძმო“, მანიქეველები, კათარები, ალბიგოელები, ლუციფერიანელები, ვიგები, ასასინები და სხვა. ამ ორგანიზაციების მეშვეობით ისინი ცდილობდნენ, ქრისტიანული ეკლესიის და სარწმუნოების დარღვევას“ („კაბალა, მწვალებლობანი და საიდუმლო ორგანიზაციები“).

   პაპისტურ საკრებულოს მეთექვსმეტე საუკუნეში „ჰუმანიზმის“ ზეგავლენით რეფორმისტულ–პროტესტანტული მიმდინარეობები: ანგლიკანობა, ლუთერანობა და კალვინიზმი გამოეყო, ამ უკანასკნელს იგივე საუკუნეში „კონგრეგაციონალიზმი“ გამოეყო, რომელიც მრავალ განშტოებად დაიყო. ერთ–ერთი მათგანისაგან მეჩვიდმეტე  საუკუნეში ბაპტიზმი აღმოცენდა. ბაპტისტმა უილიამ მილერმა მეცხრამეტე საუკუნეში „ადვენტიზმი“ ჩამოაყალიბა, ხოლო ადვენტისტების საკრებულოსაგან გასულმა ჩ. ტ. რასელმა კი – „ბიბლიის შემსწავლელი საზოგადეობა“, რომლებმაც 1931 წელს „იეღოვას მოწმეები“ დაირქვეს. მეცხრამეტე საუკუნეში „ხსნის არმიის“ სექტა შეიქმნა, ხოლო მეოცე საუკუნის დასაწყისში – ორმოცდაათიანელთა სექტა. იგივე მეოცე საუკუნეში მანიქეველ–მასონმა რუდოლფ შტაინერმა წარმართულ–თეოსოფიური სწავლებები ააღორძინა და მათ ბაზაზე საკუთარი მოძღვრება შექმნა, რომლის მიმდევრები საქართველოში გამოჩნდნენ.

   მათ გარდა მეთოთხმეტე–მეთვრამეტე საუკუნეების მანძილზე (ჰუმანიზმის აყვავების ეპოქაში) ევროპაში იმატა რელიგიურ–პოლიტიკური სახის საიდუმლო სექტებმა და საზოგადოებებმა, მათ შორის აღსანიშნავია: ვალდენსები, ბეგარდები, თავისუფალი სულის ძმები, პასტორელები, სპირიტუალისტები, ანაბაპტისტები, ჩეხიის საძმო, ალქიმიკოსები, სამი ვარდის საძმო და სხვა. ზოგიერთმა თეოლოგმა ისინი რელიგიურ–ერეტიკულ, სამეცნიერო და პოლიტიკურ ნაწილად დაჰყო, თუმცა, საბოლოოდ აღმოჩნდა, რომ სამივე ტიპის საზოგადოებები ერთი ანტიქრისტიანული იდეით იყვნენ შეპყრობილნი და სხვადასხვა მეთოდებით ებრძოდნენ მას.

   1871 წლის 15 აგვისტოს სატანის უმაღლესმა ქურუმმა და უმაღლესი განდობის მასონმა ალბერტ პაიკმა თავისი ორდენის – „წმინდა პალადიუმის“ უმაღლეს ელიტასთან ერთად განიხილა და დაამტკიცა ამ სატანური სექტის პოლიტიკური ლიდერის ჯ. მაძინის წერილი, რომელიც ითვალისწინებდა სატანური ორდენის ბრძოლის მეთოდებს „ადონაის“ (ყოვლადწმიდა სამება) და მისი სარწმუნოების წინააღმდეგ. ამ სხდომაზე სატანისტები აღნიშნავდნენ, რომ ფსევდოქრისტიანული პროტესტანტების უმნიშვნელოვანესი ნაწილი მხოლოდ არამდგრადი „ღვთისმაძიებლები“ იყვნენ, რომლებიც სინამდვილეში მათი „კეთილი ღმერთის“ ერთგულები იყვნენ . . . მხოლოდ მართლმადიდებლები წარმოადგენდნენ „ბოროტი ღმერთის“ – „ადონაის“ (ასე უწოდებენ სატანისტი მასონები ჭეშმარიტ ღმერთს – ყოვლადწმიდა სამებას, ხოლო მოცემულ ტექსტში ყველაფერი წირიქით არის გასაგები) „ნადავლს“. პროტესტანტთა განათლება–განსწავლა ლუციფერის მოძღვრებით თანდათანობით, ეტაპობრივად უნდა განხორციელებულიყო, ხოლო პაპისტური საკრებულო ანტიქრისტეს მოსვლის წინა პერიოდში უნდა შეეერთებინათ „ჯიუტ“ მართლმადიდებლებთან, შემდეგ კი, (როდესაც ამ ორი მოძღვრების დოგმატები საკმარისად გაანეიტრალებდნენ ერთმანეთს და ისინიც გაერთიანდებოდნენ) ამ ორი ეკლესიის გაერთიანებული მრევლი ერთად უნდა შეერეკათ სატანურ საკრებულოში. ლუციფერისაგან გამოგზავნილი „წმინდა მეფის“ (ე. ი. ანტიქრისტეს) მოსვლის წინ უნდა მომხდარიყო „ადონაიზმის“ ძირფესვიანი აღმოფხვრა მსოფლიო მასშტაბით და მთელ დედამიწაზე „სიკეთისა და სინათლის ღმერთის“ – ლუციფერის „წმინდა სწავლების“ გავრცელება, მსოფლიოს ხალხების გაერთიანება ერთ მსოფლიო სახელმწიფოში ლუციფერის საყოველთაო რელიგიის იდეოლოგიით. სატანისტების რწმენით, ამ დროს მთელი დედამიწა უნდა გადაიქცეს ლუციფერის სამეფოდ, სადაც დასახლდებიან ამ „კეთილი ღმერთის“ მიმდევრები. ამის მსგავსი, მხოლოდ ოდნავ სახეშეცვლილი მოძღვრება აქვთ ე. წ. „იეჰოვას მოწმეებს“.

   იუდეველების და მასონების ბრძოლა სხვადასხვა რელიგიების და ქრისტიანობის წინააღმდეგ.

   თავიანთი მიზნის მისაღწევად „სიონის ბრძენები“ და მათგან მართვადი მასონები ებრძვიან ყველა ახლა არსებულ რელიგიას, მაგრამ განსაკუთრებული სიძულვილით ისინი ებრძვიან მართლმადიდებლობას.

   „სიონის ბრძენთა ოქმებიში“ ისინი წერდნენ: „გოების სამღვდელოების დისკრედიტაცია უკვე დავიწყეთ და ამით გავაბითურეთ მათი მისია, რაც შეიძლება დღეს ხელისშემშლელი ყოფილიყო ჩვენთვის. ხალხში მათი გავლენა ყოველდღიურად ეცემა, ყველგან გამოცხადებულია სინდისის თავისუფლება; ამდენად, მხოლოდ წლები გვაშორებს ქრისტიანული რელიგიის სრულ განადგურებამდე. სხვა რელიგიებს უფრო ადვილად გავუსწორდებით,   სანამ ახალგაზრდობას არ გადავიყვანთ ახალ გარდამავალ სარწმუნოებაზე, შემდეგ კი ჩვენზე, აშკარად ხელს არ ვახლებთ ეკლესიას, არამედ ვიბრძოლებთ მხოლოდ კრიტიკით, რომელიც წარმოშობს სასაკლაოს . . . (ოქმი 17)

   მე–20 საუკუნეში თალმუდისტებმა უკვე აშკარად განაცხადეს: „ეკლესია დამაბრკოლებელია თალმუდის საქმისა, თალმუდის ინტერესებისათვის აუცილებელია არა მხოლოდ ის, რომ დავამარცხოთ ქრისტეს ეკლესია, არამედ ისიც, რომ მთლიანად გავანადგუროთ ის (დაიბეჭდა 1910 წლის 1 იანვრის „მოსკოვურ უწყებებში“.

      მასონური ორდენების წარმომადგენლები ებრძვიან უფალ იესო ქრისტეს და მის ეკლესიას, მაგრამ შეფარული მეთოდებით, წარმოვადგენთ რამოდენიმე მათგანს:

    მეთოდი 1. ჭეშმარიტი სარწმუნოების ჩანაცვლება ცრუ სარწმუნოებით. მათი მოძღვრების თანახმად, ქრისტიანობამ გადაუხვია ჭეშმარიტებისაგან. მასონი კნიგე წერდა „ძმა“ ცვაკს: „მათ, ვერც ჯერ კიდევ ვერ განთავისუფლებულა ქრისტეს რწმენისაგან, ჩვენ შთავაგონებთ, რომ ქრისტეც ბუნებითსა და გონებრივ რელიგიას ქადაგებდა, ჩვენ დავსძენთ, რომ ეს უბრალო რელიგია დაამახინჯეს, მაგრამ აწ ჩვენა ვართ მისი მიმდევარნი ფრანკ–მასონური მემკვიდრეობითი ხაზით და ერთადერთი მიმდევარნი ჭეშმარიტი ქრისტიანობისა“. ამ იდეას მაღალი განდობის მასონები შთააგონებენ თავიანთ არაგანდობილ, მასონური მოძღვრების ფაქტიურად უვიც „ძმებს“, ხოლო უმაღლესი განდობის საიდუმლო კონგრესებზე კი სრულიად განსხვავებულ აზრებს გამოთქვავენ უფალ იესო ქრისტეს შესახებ: „ძირს ჯვარცმული! შენ, რომელსაც 18 საუკუნე მსოფლიო შენი უღლის ქვეშ გყავდა მოკაკული . . .“ (ბელგიელი მასონ ფლერის სიტყვები).  „გალილეველის ტრიუმფი 20 საუკუნე გაგრძელდა, მაგრამ ისიც კვდება თავის მხრივ, იდუმალი ხმა . . . გვაუწყებს მატყუარა ღმერთის სიკვდილს . . . ქრება თავის მხრივ ცრუ ღმერთიც, იგი უერთდება საუკუნეთა მტვრით დაფარულ ინდოეთის, საბერძნეთის და რომის ღვთაებებს . . . ძმებო მასონებო, ჩვენთვის სასიამოვნო უნდა იყოს, რომ წვლილი მიგვიძღვის ცრუ ღმერთების დამხობაში“ (‘საფრანგეთის დიდი აღმოსავლეთის“ კონგრესი 1903 წ.).

   მასონების მიერ იესო ქრისტეს სახელი გამოიყენებოდა ერთი შეხედულების შესაცვლელად მეორეთი, ეს ხდებოდა იმიტომ, იმისათვის, რომ ჯერ მოენადირებინათ ადამიანები, შემდეგ კი ეიძულებინათ ისინი, ეშმაკისათვის ეცათ თაყვანი.

       მეთოდი 2 მსოფლიოში არსებული ყველა რელიგიის ჯერ შინაგანი დაშლა, ხოლო შემდეგ მათი (დოგმატური ნაწილის) ნარჩენების გაერთიანება ერთ, საყოველთაო რელიგიაში და სარწმუნოების განურჩევლობის ქადაგება (როგორც საუბარში, ასევე ზოგიერთ მხატვრულ ფილმშიც გაისმის შეხედულება: რა მნიშვნელობა აქვს რომელ რელიგიას ეკუთვნი“, „ღმერთი ერთია, ხოლო ყველა რელიგია–ჭეშმარიტი“). ეს მასონური საფუძვლის მქონე მოძრაობა ცნობილი არის „ეკუმენიზმის“ სახელით. მისი მიზანია მთელი კაცობრიობის გაერთიანება ერთ, მსოფლიო, საყოველთაო რელიგიაში (რომელიც ანტიქრისტეს რელიგია იქნება).

   „ეკუმენიზმს“ თალმუდისტური საფუძველი გააჩნია: 1892 წელს ცნობილმა ერაელმა ისიდორე ლებმა წიგნში „ებრაული პრობლემა“ განაცხადა: „ერთობა კაცობრიობისა, რელიგიური ერთობით მიიღწევა“ და გამოთქვა იმედი, რომ (რელიგიური გაერთიანების შემდეგ) მსოფლიო ხალხების მთელი სიმდიდრე ებრაელებს დარჩებათ . . . იუდეველები ხალხთა მბრძანებლები გახდებიან, „განადგურდება ის ერი და სახელმწიფო, რომელიც ისრაელს არ ემსახხურება და მთელი კაცობრიობა ამ ღვთივრჩეული ხალხის საკუთრება გახდება“ ამ იდეას ავითარებს მასონობა რომელიც აცხადებს: „მასონობა ნებისმიერ რელიგიაზე უვრცესია, რადგან იგი ყველა რელიგიას თავს უყრის ყველასათვის საერთო რელიგიაში აერთიანებს“–ო. მასონური ორდენის „ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოს“ გენერალურმა მდივანმა ვისერ პ. ჰუპტმა განაცხადა: „აუცილებელია კონფესიური განსხვავებების დაძლევა და ახალი ეკლესიის შექმნა. განახლებულ ერთიან ეკლესიას შესაძლებლობა უნდა ჰქონდეს, გზა გაუმზადოს სოციალიზმის მსოფლიო გამარჯვებას, რაც საბოლოოდ ერთიანი მსოფლიო სახელმწიფოს შექმნამდე მიგვიყვანს – ღმერთის სამეფომდე ამქვეყნად“ .

       მეთოდი 3. აშკარა ათეიზმის და ღვთისგმობის ქადაგება: 1863 წელს სტუდენტობის ყრილობაზე ლიეჯში მასონმა ლაფარგმა ჩამოაყალიბა მასონობის მიზანი, ვითარცა „ადამიანის გამარჯვება ღმერთზე“; „ომი გამოვუცხადოთ ღმერთს“, „სიძულვილი ღმერთს! მთელი პროგრესი ამაშია . . .“შურისძიება ღმერთს!“ „შურისძიება ღვთის შვილებს!“ – ამ შეძახილით ესალმებიან ერთმანეთს ერთ – ერთი უმაღლესი ხარისხის – „კადოში“ (ებრ. „წმინდა“) მასონები. 1913 წელს ერთ–ერთი ცნობილი მასონი ამბობდა: „არის ბრძოლა, რომელიც ჩვენ უნდა გავაგრძელოთ სიკვდილამდე ან გამარჯვებამდე, ეს არის ბრძოლა მასონობის მტრების: ყველა დოგმატის, ყველა რელიგიის წინააღმდეგ“ (აქ არ იგულისხმება მათი პატრონების რელიგია–იუდაიზმი).  

ბრძოლა ცალკეული ერების ეროვნული თვითშეგნების და ტრადიციების წინააღმდეგ.

   მეოცე საუკუნის დასაწყისში ა. შმაკოვი წერდა: „იუდეველობა, ძირს უთხრის რა სხვა ხალხების რელიგიას, ქორწინებას, ზნეობას, სახელმწიფოებრივ და საზოგადოებრივ წესრიგს, იმედოვნებს, რომ უეჭველად მტვრად აქცევს ამ ხალხებს (ა. შმაკოვი „საერთაშორისო მთავრობა“ მოსკოვი 1911 წ.). ამას თავად თალმუდისტებიც არ უარყოფენ: „ყოველივე იმის ადგილზე, რასაც ჩვენ ახლა ერებს ვუწოდებთ, დარჩება ადამიანობადაკარგულ არსებათა მტვერი, რომლებიც მოკლებულნი იქნებიან იდეალს და მაშასადამე პირუტყვულ მდგომარეობამდე მივლენ . . . ებრაელები იმგვარ ძალაუფლებას მოიპოვებენ პირუტყვულ გარყვნილებამდე დაცემულ ადამიანებზე, როგორიც აქვს თავის შიანურ ცხოველებზე ადამიანს . . . (კ. ალბანსენის მიერ გადმოცემული თალმუდისტთა საერთო გეგმიდან.).

   „ამისათვის თალმუდისტები და მათი მონა–მორჩილი მასონები წარმატებით მიიტაცებენ ყველა სახის საინფორმაციო საშუალებებს, მათი მეცნიერები მეცნიერების ფალსიფიკაციას ახდენენ, მათი ლიტერატორები თხზავენ და პოპულარიზაციას უწევენ ცრუ–ჭეშმარიტებებს, ამკვიდრებენ ცრუ, ყალბ ღირებულებებს“ – ჯერ კიდევ მეოცე საუკუნის დასაწყისში წერდა ბრუკლინის ეპისკოპოსი რაფაელი.  ამას ამოწმებენ „სიონის ბრძენთა კრებების ოქმები: „განვითარებულ, მოწინავე ქვეყნებში ჩვენ შევქმნით საშინელ, ბილწ, ამაზრზენ ლიტერატურას, ხელისუფლების სათავეში მოსვლისთანავე მოვიწონებთ მათ არსებობას, რათა მან რელიეფურად აღწეროს პროგრამის კონტექსტი, რომელსაც ჩვენ შევთავაზებთ ხალხს“ (ოქმი 14).

   „ისტორიულ მოვლენათა ასპარეზზე ორმა მსოფლიო მოძრაობამ იჩინა თავი, რომელთაც ერთი საერთო მიზანი ამოძრავებდათ. ერთი მათგანი იყო სიონიზმი, რომელიც ისწრაფოდა, „აღთქმულ მიწაზე შეეკრიბა მთელ მსოფლიოში განბნეული ებრაელობა, მეორის მიზანი იყო, მსოფლიო რევოლუციის გზით გაენადგურებინა თავად ცნება ერისა. ერთი შეხედვით, ამ ორი მოძრაობის მიზნები თითქოსდა ურთიერთგამომრიცხავია, ერთმა მათგანმა ნაციონალიზმი ოდითგანვე თავის რელიგიად გამოაცხადა, ღმერთადაც აქცია, მეორემ კი სამკვდრო–სასიცოცხლო ომი გამოუცხადა მას. მაგრამ ეს ანტაგონიზმი სინამდვილეში მხოლოდ მოჩვენებითია. ეს ორი მოძრაობა პარალელური გზებით ვითარდებოდა და ერთიანი სამომავლო მიზნისთვის იბრძოდა (დ. რიდი „კამათი სიონის ირგვლივ“). ეს ბრძოლა განსაკუთრებით გაძლიერდა მე–19 მე–20 საუკუნეებში: „ებრაელი სოციალ–დემოკრატები და კომუნისტები, უღმერთოებას, და ინტერნაციონალიზმს რომ უქადაგებენ „გოებს“ (ასე მოიხსენიებენ იუდეველები  არაებრაელებს) თვითონ მკაცრად მისდევენ თავიანთ რელიგიას და ეროვნულობას – დადიან სინაგოგებში, იხდიან სათემო გადასახადს და  „ნამდვილ ებრაელებად“ ანუ თალმუდისტ იუდეველებად ზრდიან თავიანთ შვილებს. სწორედ ისინი, სოციალისტი ებრაელები, რომლებიც სხვა ხალხებს უღმერთოებას, კლასობრივ მტრობას, ინტერნაციონალიზმს, ანარქიასა და რევოლუციას უქადაგებენ, სწორედ ისინი არიან ყველაზე მგზნებარე ებრაელი პატრიოტები, რადგანაც სხვა ეროვნებათა ცხოვრების საფუძველთა ნგრევით საკუთარი ერის პოზიციებს განამტკიცებენ.

    ასე გრძელდებოდა საუკუნეების განმავლობაში.  თალმუდისტები თავადაც აღიარებენ, რომ რევოლუციები თალმუდის იდეების პრაქტიკულ განხორციელებას წარმოადგენენ. ცნობილი ებრაელი ოკულტისტი, მასონი და კაბალისტი პაპიუსი ამტკიცებს, რომ რევოლუციები მასონური ლოჟების პრაქტიკული გამოყენებაა.

   მსოფლიოში მომხდარი ყველა რევოლუცია მასონების ინსპირირებული იყო. 1870 წლის საფრანგეთი რევოლუციის ყველა გამოჩენილი მოღვაწე: რობესპიერი, მირაბო, მარატი, ბრისო და სხვები მასონები იყვნენ. „საფრანგეთიის დიადი აღმოსავლეთის“ დევიზი „და განაახლებ სახეს დედამიწისას“ სრულიად მიესადაგებოდა იმ „განმაახლებლურ ტერორს, რევოლუციონერებმა რომ გააჩაღეს საფრანგეთში. „ძმობა, ერთობა, თავისუფლების“ ლოზუნგითა და თანასწორობის იდეალებით შეპყრობილი პლებსი ანადგურებდა ყოველივე ჭეშმარიტად ღირებულს. მასონები კიდეც ამაყობდნენ იმ ნგრევით, რაც მოუტანეს რევოლუციურ საფრანგეთს. პარიზის კომუნა მოგვიანებით ინგლისში წითელ ინტერნაციონალიზმში გადაიზარდა, ხოლო შემდგომში კი ლასალისა და მარქსის სოციალ–დემოკრატიად გადაიქცა. სოციალისტი ებრაელების მიერ თალმუდისტურმა „მესიანურმა ერამ“ მათი აზრით მომავალში შესაქმელი „კომუნისტური მსოფლიო საზოგადოების“ სახელი მიიღო მარქსის აზრით, კაპიტალისტური (ე. ი ეროვნული სახელმწიფოების სახელმწიფო) სისტემის მოსპობის შემდეგ დამყარდება პროლეტარიატის დიქტატურა და შეიქმნება საზოგადოება . . . ამ დროს აღარ იარსებებს არც პიროვნების დამთრგუნველი (ეროვნული) სახელმწიფო, აღარც ომები იქნება, აღარც რევოლუციები, ქვეყნად დამყარდება უცვლელი და ურყევი ხალხთა მეგობრობა“.

   1919 წლის აპრილში გაზეთ „კომუნისტში“ 72 გამოქვეყნდა მ. კოგანის სტატია „ებრაელობის დამსახურება მშრომეთა წინაშე“ სადაც ის წერს: „გადაუჭარბებლად შეიძლება ითქვას, რომ რუსეთის დიდი ოქტომბრის სოციალისტური რევოლუცია სწორედ ებრაელებმა მოახდინეს . . . ებრაელებს მიჰყავდათ რუსი პროლეტარები ინტერნაციონალის გარიჟრაჟისაკენ. საბჭოთა საქმე დღესაც მათ საიმედო ხელშია“. ძალაუფლების ხელში ჩაგდებიდან მცირე ხნის შემდეგ „პროლეტარიატის მგზნებარე დამცველებმა“ ფაქტიურად გაანადგურეს მართლმადიდებლური მსოფლმხედველობის მქონე გლეხობა.

   საბჭოთა სახელმწიფოს და წითელი არმიის შიშნებში შეტანილი იქნა მაგიურ–კაბალისტური სიმბოლოები: წითელი ფერის ხუთქიმიანი ვარსკვლავი (წითელი ფერი როტშილდების გვარიდან მოდის) ხოლო „მოგიზგიზე“ ხუთქიმიანი ვარსკვლავი – მაგიური პენტაგრამა ლუციფერის სიმბოლოა ასევე ნამგალი და ურო არის ორმაგი სიმბოლო ნამგალი (ანუ ნახევარმთვარე) მასონურ სიმბოლიკაში განასახიერებს ფილოსოფიას და ფსევდო ქურუმის ნიშანს, ურო – ძალას, ხალისუფლებას ადამიანზე, აუტოკრატიულ პრინციპს და იმპერიას.

   1917 წელის ოქტომბერში გამარჯვება ერთდოულად იზეიმა კომუნიზმმაც, ვითარცა ეროვნებათა წარმხოცველმა იდეოლოგიამ და სიონიზმმაც, ვითარცა გაბატონებული ერის იდეის აღმომაცენებელმა.

გაგრძელება