წმინდა მღვდელმთავარი ნიკოლოზ სერბი (ველიმიროვიჩი)
მორჩილ გაბრიელ ი.-ს - რატომ წავიდა ქრისტე
როდესაც ბატონი ყანაში მიდის, რათა დააპუროს და გაამხნეოს თავისი მუშები, ყოველივეს შეასრულებს და სახლში ბრუნდება.
როდესაც მეფე მტერთან საომრად მიდის, დაამარცხებს მას და დედაქალაქში ბრუნდება.
როდესაც ექიმი საავადმყოფოში მიდის, რათა გასინჯოს, მკურნალობა დაუნიშნოს და წამლები გამოუწეროს, როდესაც შეასრულებს ყოველივეს, საავამდყოფოს ტოვებს.
როდესაც მშობლები შვილებს შორეულ მხარეში ესტუმრებიან, გადაიხდიან მათ ვალებს, უზრუნველყოფენ კარგი განათლებით, თავად კი საკუთარ კერას უბრუნდებიან და შვილების დაბრუნებას მოელიან.
ასევეა ქვეყნიერების მხსნელიც. როდესაც დაასრულა მიწიერი მსახურება, დაბრუნდა თავის ზეციურ დედაქალაქში. ამაღლდა ზეციურ სასუფეველში, საიდანაც როგორც ბატონი, როგორც ექიმი, როგორც მშობელი, როგორც გამომსყიდველი და გამათავისუფლებელი, ისე გარდამოვიდა. „უმჯობეს არს თქუნდა, რაითა მე წარვიდე“ (იოან. 16,7) - თქვა მან მოწაფეებთან განშორებისას. არ უთქვამს: „ჩემთვის უმჯობესია განვერიდო ჭირ-ვარამსა და მწუხარებას, ვიდრე უგნურთ ხელახლა ჯვარს არ ვუცვივარ“. არა, იგი ამგვარად არ ფიქრობდა, რამეთუ ჭეშმარიტი სიყვარული არ ფიქრობს საკუთარ თავზე, არამედ - საყვარელ ადამიანებზე. ყოველი მისი მოძრაობა, ყოველი ნაბიჯი, ყოველი სიტყვა და ფიქრი - ყველაფერი ხალხის სახსნელად არის, სახსნელად საყვარელი ადამიანებისა. რათა ადამიანებს თავად შეძლებოდათ იმის შეგნება, თუ რა არის მათთვის უკეთესი და რა - უარესი. იგი რომ მიწაზე არ ჩამოსულიყო, ადამიანები ამას მის გარეშე ვერ გაიგებდნენ.
უმჯობეს არს თქუნდა, რაითა მე წარვიდე. მოგვიანებით კი დაამატა: „აჰა ესერა მე თქუენ თანა ვარ ყოველთა დღეთა და ვიდრე აღსასრულადმდე სოფლისა“ (მათ. 28,20). ნუ შეცბუნდები, ამ სიტყვებში არ არსებობს წინააღმდეგობა. იგი ჭეშმარიტად წავიდა, მაგრამ მოწაფეებს მოუვლინა სულიწმინდა, ნუგეშისმცემელი. ამაღლდა ზეცად თავისი მკვდრეთით აღმდგარი სხეულით, მაგრამ სულით ეკლესიაში დარჩა, იმყოფება მასში დღემდე და იქნება უკუნისამდე.
- უფალო, არ ვიცით, საით მიხვალ?
- წარვალ და მოვიდე თქუენდა. უკუეთუმცა გიყუარდი მე, გიხაროდამცა (იოან. 14,28).
დიაკვან პ.ნ.-ს: უღმერთოთათვის - ცრუმორწმუნეობის შესახებ
შენ შეხვდი ადამიანს, რომელსაც ღმერთი არ სწამს, მაგრამ აღსავსეა ცრურწმენით. იგი გამოგიტყდა, რომ არასოდეს სწამდა ღმერთის, ბავშვობიდანვე უწვდიდა ხელისგულს სამკითხაოდ ბოშებს და ახლაც იმავეს აგრძელებს. შესაძლებელია, ამტკიცებს იმას, რომ მისმა მკითხავმა უფრო მეტი იცის, ვიდრე „ყველა მეცნიერებათა აკადემიამ“ ერთად აღებულმა. ამასთანავე გათვალვის ეშინია და ქუჩაში თავდახრილი დადის. სამშაბათს შავ დღედ სთვლის: ამ დღეს არაფერს აკეთებს და სახლიდან არ გამოდის. რიცხვ „13-ს“ როგორც ცეცხლს, ისე გაურბის. ერთხელ ვიღაცამ მის მაგიდაზე ხუმრობით „13“ დაწერა - მან ხუმარას სკამი მოუქნია. თვითონ იგი კი განათლებული და უზურვნელყოფილი ადამიანია.
მაშ რაღა გაკვირვებს, ძვირფასო დიაკვანო? ის, რომ უღმერთობა და ცრუმორწმუნეობა ხელიხელჩაკიდებულნი მიდიან? ასეთი არაბუნებრიობა ბუნებრივია. ერთიცა და მეორეც - სიცრუეა. ერთსაც და მეორესაც იგი შობს, ვისაც ყველაზე ჭეშმარიტმა ბაგეებმა სიცრუის მამა უწოდეს. ჭეშმარიტება მუდამ ერთიდაიგივეა, ხოლო სიცრუე კი ქამელეონის მსგავსია, ფერებს რომ იცვლის. უღმერთობისა და ცრურწმენის მეგობრობაში არანაირი პარადოქსი არ არსებობს, ტყუილად ფიქრობ ასე: ისინი ერთმანეთს ავსებენ, სურათისა და ჩარჩოს მსგავსად. ყოველგვარი უღმერთოება ცრურწმენის ჩარჩოში ზის და ერთი სიცრუე მუდმივად სტუმრობს მეორეს.
როდესაც მეფე საული ეურჩა ღმერთსა და უფლის წინასწარმეტყველ სამოელს, იგი აენდორში მკითხავთან გაეშურა, რათა მისთვის რჩევა ეკითხა (შეად. 1 მეფ. 28). საფრანგეთის მეფე ფალიპე ეგალელი ორი რამით ტრაბახობდა - უღმერთოებითა და ყავის ნალექზე მკითხაობის ხელოვნებით. განა შენ წმიდა წერილში არ წაგიკითხავს, როგორ შეთანხმდა ორი მატყუარა: პილატე და ჰეროდე მანამდე, ვიდრე ქრისტეს სიკვდილს მიუსჯიდნენ? „და იქმნნეს მეგობარ პილატე და ჰეროდე ურთიერთას მას დღესა შინა, რამეთუ პირველ მტერ იყვნეს იგინი“ (მათ. 23,12), ახლაც ხშირად ერთიანდება ორი სიცრუე, როცა მათ ჭეშმარიტების წინააღმდეგ უწევთ ბრძოლა.
გაიხსენე უღმერთო ებრაელთა ცრუმორწმუნეობა, როცა ისინი ნებისმიერ ფასად ცდილობდნენ ქრისტეს მოკვდინებას! „და მოიყვანეს იესუ კაიაფაჲსით ტაძრად. და იყო განთიად. და იგინი არა შევიდეს ტაძრად, რაჲთა არა შეიგინნენ, არამედ რაჲთა ჭამონ პასექი“ (იოან. 18,28). რამეთუ მათი დღესასწაული იდგა.
იგი, ვინც რწმენას განუდგა, ცრურწმენის ტალღებში ჩაიხრჩო, მაგრამ ვერ ხვდებიან უბედურნი, რომ, ჭეშმარიტი ღმერთისაგან განდგომით, საკუთარი თავი მთლიანად ხელში ჩაუგდეს მის მარადიულ მოწინააღმდეგეს, იმ იდუმალ მაძაგებელს, რომელსაც კაცთა მოდგმის მტერი, სიცრუე და სიცრუის მამა ეწოდა (შეად. იოან. 8,44). ამას რა თქმა უნდა შენი ნაცნობი ბატონი ვერ ხვდება, რომელმაც რაკიღა უარი თქვა ღმერთზე, იგი ბოშა-მკითხავზე გაცვალა.
მშობელს, რომელიც კითხულობს, არსებობენ თუ არა სულები
გარდაცვლილი ვაჟის დარდმა მხოლოდ ახლაღა - უკვე მოხუცებულობისას მიგიყვანათ ეკლესიაში, მასში ეძიებთ ნუგეშს. კითხულობთ, არსებობენ თუ არა სულები. ეს იგივეა, რომ იკითხოთ: „არსებობს ღმერთი?“ რამეთუ ღმერთი სული გახლავთ, შეუქმნელი, მარადიული, ყველგანმყოფი, ყოვლისშემძლე, ყოვლადკეთილი.
შემოქმედი ღმერთის ირგვლივ ქმნილ არსებათა სამეფო არსებობს. დასნი წმიდა, ნეტარი ანგელოზებისა. ისინი მრავალჯერ გამოეცხადებიან ადამიანებს სამყაროს შექმნიდან - დღემდე. ანგელოზთა გამოცხადების შემთხვევები ბიბლიაშია აღწერილი, განსაკუთრებით ახალ აღთქმაში, ქრისტიანული ეკლესიის ისტორიაში, რომ აღარ ვილაპარაკოთ უკვე ბოროტების ბნელ სულებზე, რომელთაც ქრისტე ადამიანებისაგან სდევნიდა: ეს ღმერთისაგან განადგომილი დემონები არიან, რომლებიც მარადიული სიკვდილისა და სასოწარკვეთილების წინაკარში იმყოფებიან.
ვიცი, თქვენ ყველაზე მეტად ის გაინტერესებთ, არსებობენ თუ არა გარდაცვლილთა სულები: არსებობს თუ არა სული თქვენი გარდაცვლილი ვაჟიშვილისა... არსებობენ! სულის სიკვდილის შემდგომი ცხოვრება არის კიდეც ერთერთი აზრი და მიზანი ჩვენი ხანმოკლე მიწიერი ცხოვრებისა. ქრისტეში და ქრისტეს მიერ არის ყოველივე გამხელილი და განცხადებული: თვით ღმერთი, სიკეთისა და ბოროტების სულებიც, გარდაცვლილ მართალთა ცოცხალი სულები და მოუნანიებელი ცოდვილების უსასოდ დარჩენილი სულები (იგავი ლაზარესა და მდიდარზე). (იხ. ლუკ. 16,19-31).
წაიკითხეთ სახარებაში, თუ როგორ გამოეცხადნენ უფლის ფერიცვალების დროს თაბორის მთაზე მოსე და ილია წინასწარმეტყველთა სულები, წაიკითხეთ, თუ ქრისტეს სიკვდილის დროს როგორ გაიხსნენ საფლავები და გაცოცხლდნენ გარდაცვლილები, ამგვარად ყოვლადსახიერ მაცხოვარს სურდა, საკუთარ აღდგომამდე დაემოწმებინა მთელი მსოფლიოსათვის ადამიანთა საყოველთაო აღდგომის შესახებ „და გამივიდოდიან კეთილის-მოქმედნი აღდგომასა ცხორებისასა, ხოლო ბოროტის-მოქმედნი აღდგომასა სასჯელისასა“ (იოან. 5,29).
თქვენ კიდევ კითხულობთ: თუკი სულები არსებობენ, როგორები არიან ისინი? თქვენ უფალი არც ამ და არც იმქვეყნად წყვდიადისა და ბოროტების სულთა ნახვის უფლებას არ მოგცემთ! ხოლო თუ როგორი არიან ისინი, რომლებმაც ზეციური სასუფეველი დაიმკვიდრეს, სახარებაში წერია, პასუხი თვით მესიამ გასცა, თქვა, რომ ისინი ანგელოზთა და უფლის ძის მსგავსნი არიან.
დაე მიანიჭოს ყოვლადძლიერმა უფალმა ჩვენმა იესო ქრისტემ თქვენს ვაჟს ის ჭეშმარიტი სასუფეველი და ცხოვრება თავის წმინდა ანგელოზთა შორის.
მონაზონ ქალს - სხეულის აღდგომის შესახებ
მთელი ჩვენი რელიგია განმსჭვალულია აღდგომისადმი რწმენით. მას, გარდაცვლილთა სულებს რომ აღადგენს, განა სხეულთა აღდგინება არ შეეძლება?! შენ აღიარებ და მტკიცედ გწამს უფლის ყოვლისშემძლეობისა, ცისა და მიწის შემოქმედისა, მაგრამ მაინც გტანჯავს კითხვა: „როგორ აღადგენს უფალი გახრწნილ და უძლურ სხეულებს?“ იფრთხილე, ქრისტეს მტრებს, სადუკეველებს არ ემსგავსო, რომელთაც ვითომ უფლის სჯეროდათ, მაგრამ გარდაცვლილთა აღდგომას კი უარყოფდნენ. ახალგაზრდაა სხეული თუ ბებერი, განა ეს სულერთი არ არის სიკვდილის მერე? განა ერთიც და მეორეც იმ მტვრად არ იქცევა, რომლისგანაც შეიქმნენ? მაგრამ ერთიცა და მეორენიც ადვილად აღსდგებიან, უკანასკნელ სამსჯავროს დღეს - შემოქმედის სიტყვით. ვერც ბებრული სიძაბუნე და ვერც ყმაწვილური სიმარდე ვერ შეანელებენ და ვერ დააჩქარრვნ სამარის მტვერთაგან გარდაცვლილთა აღდგომას. სიტყვა უფლისა ყოვლადძლიერია: იგი აღადგენს მკვდრეთით, ქმნის და ანადგურებს, უფალს ყველაფერი ხელეწიფება.
შენ მიამიტურად მსჯელობ, რომ არ გსურს ამჟამინდელი მოხუცი და უძლური სხეულით ქრისტეს სასუფევლის დამკვიდრება. არც იქნები, ნუ გეშინია, დაო! როდესაც უღმერთოს დაღუპული სული რწმენით აღდგება და გაცოცხლდება, მისი ახალი სული ოდნავღა მოგაგონებს ძველს, მაგრამ პიროვნება მისი იგივე რჩება მთელი ცხოვრების განმავლობაში. რაღაც ამდაგვარი ხდება, როცა ვინმე კონკებს განიძარცვავს და აბრეშუმით შეიმოსება. ასევე იქნება სხეულებთან დაკავშირებითაც. არსებობენ ზეციური და მიწიერი სხეულები, სულიერი სხეულები - უხრწნელნი არიან, მიწიერნი კი - ხრწნადი (იხ. 1კორ. 15,35-54). წმიდა მოწამე იპოლიტე წერს: „ჩვენ გვწამს, რომ სხეული აღსდგება, არა ისე როგორც ახლა არსებობს, არამედ სუფთა, რომელიც არ დაზიანდება. ყოველ სხეულს თავისი სული დაუბრუნდება“... როგორ განსხვავდებიან ერთმანეთასაგან ხის ვარჯი და ფესვი! და მაინც ხის სიცოცხლის აზრი მთელი სისრულითა და არსით მის ფესვებში ძევს, ისევე როგორც სისრულითა და არსით ძევს იგი ყვავილში: როგორც ყვავილი - აღემატება თავისი სილამაზით ფესვს, ასევე მკვდრეთით აღმდგარი სხეულები იქნებიან სილამაზით აღმატებულნი ჩვენს მიწიერ სხეულებზე.
გიხაროდეს მკვდრეთით აღმდგარი უფლისა! და სიხარულით ეზიარე ქრისტეს სისხლსა და ხორცს. ამგვარად განიმზადებ ზეციურ სხეულს, რომელიც მისი სხეულის მსგავსია, სილამაზითა და ძალით რომ აღემატება ყოველივეს, რისი ხილვა და სიზმრად წარმოდგენაც კი შეიძლება.
მასწავლებელ მილან ი.-ს, რომელიც კორინთელთა მიმართ
პირველი ეპისტოლის განმარტებას ითხოვს
წმიდა წერილში გაუგებარი სიტყვები შეგხვდათ და მათ განმარტებას ითხოვთ. აი ისინიც: „უკუეთუ ვისმე ბრძენ ჰგონიეს თავი თჳსი თქუენ შორის ამას სოფელსა, სულელ იქმენინ, რაჲთა იყოს იგი ბრძენ“ (1 კორ. 3,18). ამ სიტყვებმა გაგაკვირვეს და შეგაცბუნეს. მე ბოლომდე არ მესმის, თუ რატომ: რადგანაც ისინი სრულად სახარებისეულნი გახლავთ. რა თქმა უნდა, მოციქული შორსაა იმისაგან, რომ ადამიანებს სისულელე ურჩიოს: იგი იმის შესახებ საუბრობს, რომ მათ თავიანთი ხორციელი და მიწიერი სიბრძნე ქრისტეს ღვთიური სულის მატარებელ მხსნელ ჭეშმარიტებასთან შედარებით უგუნურებად ჩათვალონ. უფრო გარკვევით ამის შესახებ მოციქული იმავე კორინთელთა მიმართ ეპისტოლეს პირველ თავში ლაპარაკობს: „სიბრძნე ამის სოფლისაჲ სიცოფე არს წინაშე ღმრთისა“ (1 კორ. 3,19) და ვინც საკუთარ თავს სულით გლახაკად არ მიიჩნევს, უფლის სიტყვებით რომ ვთქვათ, ზეციურ სასუფეველს ვერ დაიმკვიდრებს,
მითხარით, რა მისცეს ადამიანს თავიანთი მიწიერი ცოდნითა და სიბრძნით წარმართმა ფილოსოფოსებმა? - საკუთარი თავიცა და სამყაროც სასოწარკვეთილებამდე მიიყვანეს, ცნობილმა რომაელმა ფილოსოფოსმა სენეკამ სიცოცხლე თვითმკვლელობით დაასრულა, მასვე მიბაძა მისმა მოწაფემ - ნერონმა. როდესაც დელფოსელმა წინასწარმეტყველებმა სოკრატე ყველაზე ბრძენ ადამიანად გამოაცხადეს, მან აღიარა ეს და უპასუხა: „ჭეშმარიტად, მე სხვებზე ბრძენი ვარ, რამეთუ ვიცი ის, რომ არაფერი ვიცი“.
ქრისტეს მოციქულები საკუთარ თავზე ამბობდნენ: „ჩუენ სულელ ქრისტვსთჳს“ (1 კორ. 4,10). ანუ სულელები სოფლის წინაშე და სოფლისათვის, მაგრამ არა - წინაშე უფლისა და უფლისათვის. თქვენ იცით, რომ ბუნების ახალი, იდუმალი კანონის ყველა პირველაღმომჩენს ხალხი შლეგად მიიჩნევდა, მაშ როგორღა არ ჩათვლიან ისინი შეშლილად მას, ვინც სიცოცხლის ზებუნებრივი, რეალური და მარადიული სამეფო აღმოაჩინა! ქრისტე მაცხოვარის მიერ აღმოჩენილი სამეფოს შეცნობა, ყოველგვარ შეცნობაზე შეუდარებლად მნიშვნელოვანია: მხოლოდ ამ შეცნობასთან კავშირში იძენს ყოველგვარი სხვა ცოდნა აზრსა და ღირებულებას, როგორც -უდიდესი მოციქული სწერს: „არამედ და შე-ცა-ვჰრაცხო ყოველივე ზღვევად გარდამატებულისა მისთჳს მეცნიერებისა ქრისტე იესუჲს უფლისა ჩუენისაჲთა, რომლისათჳს ყოვლისაგან ვიზღვიე და შემირაცხიეს იგი ნაგევად, რაჲთა ქრისტე შევიძინო“ (ფილ. 3,8).
ქრისტეს გარეშე ამ სამყაროში სრული უკუნეთი და სიგიჟეა გამეფებული. ვისაც სურს, ეზიაროს ჭეშმარიტებას, ანუ - ზეციურ სიბრძნეს, რომელიც ჩვენს მიწიერ ცხოვრებასა და ცისქვეშეთში ყოველგვრ არსებას ანათებს, მან ყოველგვარი კაცობრივი სიბრძნე უგუნურებად უნდა მიიჩნიოს, რადგანაც ამგვარი სიბრძნე სამარემდე მიიყვანს მას. ჭეშმარიტად, უგუნურებაა ყოველგვარი სიბრძნე, რომელიც შორსაა ცხოველმყოფელი, ერთარსი ღვთისგან. საკუთარ თავს ბევრს შემატებს ის ქრისტიანი, რომელიც საკუთარ თავს უგუნურად ჩათვლის ქრისტეს განუზომელი სიბრძნის წინაშე. რადგანაც კაცობრივი სიბრძნის ნაკლულოვანების შეცნობა ერთადერთი საშუალებაა იმისა, რომ გავხდეთ ბრძენნი ქრისტეში.
მშვიდობა თქვენ და ჯანმრთელობა უფლისაგან.
„მისიონერული წერილები“ (წერილი 126-130), თბილისი, 2005 წ.
www.orthodoxy.ge
მორჩილ გაბრიელ ი.-ს - რატომ წავიდა ქრისტე
როდესაც ბატონი ყანაში მიდის, რათა დააპუროს და გაამხნეოს თავისი მუშები, ყოველივეს შეასრულებს და სახლში ბრუნდება.
როდესაც მეფე მტერთან საომრად მიდის, დაამარცხებს მას და დედაქალაქში ბრუნდება.
როდესაც ექიმი საავადმყოფოში მიდის, რათა გასინჯოს, მკურნალობა დაუნიშნოს და წამლები გამოუწეროს, როდესაც შეასრულებს ყოველივეს, საავამდყოფოს ტოვებს.
როდესაც მშობლები შვილებს შორეულ მხარეში ესტუმრებიან, გადაიხდიან მათ ვალებს, უზრუნველყოფენ კარგი განათლებით, თავად კი საკუთარ კერას უბრუნდებიან და შვილების დაბრუნებას მოელიან.
ასევეა ქვეყნიერების მხსნელიც. როდესაც დაასრულა მიწიერი მსახურება, დაბრუნდა თავის ზეციურ დედაქალაქში. ამაღლდა ზეციურ სასუფეველში, საიდანაც როგორც ბატონი, როგორც ექიმი, როგორც მშობელი, როგორც გამომსყიდველი და გამათავისუფლებელი, ისე გარდამოვიდა. „უმჯობეს არს თქუნდა, რაითა მე წარვიდე“ (იოან. 16,7) - თქვა მან მოწაფეებთან განშორებისას. არ უთქვამს: „ჩემთვის უმჯობესია განვერიდო ჭირ-ვარამსა და მწუხარებას, ვიდრე უგნურთ ხელახლა ჯვარს არ ვუცვივარ“. არა, იგი ამგვარად არ ფიქრობდა, რამეთუ ჭეშმარიტი სიყვარული არ ფიქრობს საკუთარ თავზე, არამედ - საყვარელ ადამიანებზე. ყოველი მისი მოძრაობა, ყოველი ნაბიჯი, ყოველი სიტყვა და ფიქრი - ყველაფერი ხალხის სახსნელად არის, სახსნელად საყვარელი ადამიანებისა. რათა ადამიანებს თავად შეძლებოდათ იმის შეგნება, თუ რა არის მათთვის უკეთესი და რა - უარესი. იგი რომ მიწაზე არ ჩამოსულიყო, ადამიანები ამას მის გარეშე ვერ გაიგებდნენ.
უმჯობეს არს თქუნდა, რაითა მე წარვიდე. მოგვიანებით კი დაამატა: „აჰა ესერა მე თქუენ თანა ვარ ყოველთა დღეთა და ვიდრე აღსასრულადმდე სოფლისა“ (მათ. 28,20). ნუ შეცბუნდები, ამ სიტყვებში არ არსებობს წინააღმდეგობა. იგი ჭეშმარიტად წავიდა, მაგრამ მოწაფეებს მოუვლინა სულიწმინდა, ნუგეშისმცემელი. ამაღლდა ზეცად თავისი მკვდრეთით აღმდგარი სხეულით, მაგრამ სულით ეკლესიაში დარჩა, იმყოფება მასში დღემდე და იქნება უკუნისამდე.
- უფალო, არ ვიცით, საით მიხვალ?
- წარვალ და მოვიდე თქუენდა. უკუეთუმცა გიყუარდი მე, გიხაროდამცა (იოან. 14,28).
დიაკვან პ.ნ.-ს: უღმერთოთათვის - ცრუმორწმუნეობის შესახებ
შენ შეხვდი ადამიანს, რომელსაც ღმერთი არ სწამს, მაგრამ აღსავსეა ცრურწმენით. იგი გამოგიტყდა, რომ არასოდეს სწამდა ღმერთის, ბავშვობიდანვე უწვდიდა ხელისგულს სამკითხაოდ ბოშებს და ახლაც იმავეს აგრძელებს. შესაძლებელია, ამტკიცებს იმას, რომ მისმა მკითხავმა უფრო მეტი იცის, ვიდრე „ყველა მეცნიერებათა აკადემიამ“ ერთად აღებულმა. ამასთანავე გათვალვის ეშინია და ქუჩაში თავდახრილი დადის. სამშაბათს შავ დღედ სთვლის: ამ დღეს არაფერს აკეთებს და სახლიდან არ გამოდის. რიცხვ „13-ს“ როგორც ცეცხლს, ისე გაურბის. ერთხელ ვიღაცამ მის მაგიდაზე ხუმრობით „13“ დაწერა - მან ხუმარას სკამი მოუქნია. თვითონ იგი კი განათლებული და უზურვნელყოფილი ადამიანია.
მაშ რაღა გაკვირვებს, ძვირფასო დიაკვანო? ის, რომ უღმერთობა და ცრუმორწმუნეობა ხელიხელჩაკიდებულნი მიდიან? ასეთი არაბუნებრიობა ბუნებრივია. ერთიცა და მეორეც - სიცრუეა. ერთსაც და მეორესაც იგი შობს, ვისაც ყველაზე ჭეშმარიტმა ბაგეებმა სიცრუის მამა უწოდეს. ჭეშმარიტება მუდამ ერთიდაიგივეა, ხოლო სიცრუე კი ქამელეონის მსგავსია, ფერებს რომ იცვლის. უღმერთობისა და ცრურწმენის მეგობრობაში არანაირი პარადოქსი არ არსებობს, ტყუილად ფიქრობ ასე: ისინი ერთმანეთს ავსებენ, სურათისა და ჩარჩოს მსგავსად. ყოველგვარი უღმერთოება ცრურწმენის ჩარჩოში ზის და ერთი სიცრუე მუდმივად სტუმრობს მეორეს.
როდესაც მეფე საული ეურჩა ღმერთსა და უფლის წინასწარმეტყველ სამოელს, იგი აენდორში მკითხავთან გაეშურა, რათა მისთვის რჩევა ეკითხა (შეად. 1 მეფ. 28). საფრანგეთის მეფე ფალიპე ეგალელი ორი რამით ტრაბახობდა - უღმერთოებითა და ყავის ნალექზე მკითხაობის ხელოვნებით. განა შენ წმიდა წერილში არ წაგიკითხავს, როგორ შეთანხმდა ორი მატყუარა: პილატე და ჰეროდე მანამდე, ვიდრე ქრისტეს სიკვდილს მიუსჯიდნენ? „და იქმნნეს მეგობარ პილატე და ჰეროდე ურთიერთას მას დღესა შინა, რამეთუ პირველ მტერ იყვნეს იგინი“ (მათ. 23,12), ახლაც ხშირად ერთიანდება ორი სიცრუე, როცა მათ ჭეშმარიტების წინააღმდეგ უწევთ ბრძოლა.
გაიხსენე უღმერთო ებრაელთა ცრუმორწმუნეობა, როცა ისინი ნებისმიერ ფასად ცდილობდნენ ქრისტეს მოკვდინებას! „და მოიყვანეს იესუ კაიაფაჲსით ტაძრად. და იყო განთიად. და იგინი არა შევიდეს ტაძრად, რაჲთა არა შეიგინნენ, არამედ რაჲთა ჭამონ პასექი“ (იოან. 18,28). რამეთუ მათი დღესასწაული იდგა.
იგი, ვინც რწმენას განუდგა, ცრურწმენის ტალღებში ჩაიხრჩო, მაგრამ ვერ ხვდებიან უბედურნი, რომ, ჭეშმარიტი ღმერთისაგან განდგომით, საკუთარი თავი მთლიანად ხელში ჩაუგდეს მის მარადიულ მოწინააღმდეგეს, იმ იდუმალ მაძაგებელს, რომელსაც კაცთა მოდგმის მტერი, სიცრუე და სიცრუის მამა ეწოდა (შეად. იოან. 8,44). ამას რა თქმა უნდა შენი ნაცნობი ბატონი ვერ ხვდება, რომელმაც რაკიღა უარი თქვა ღმერთზე, იგი ბოშა-მკითხავზე გაცვალა.
მშობელს, რომელიც კითხულობს, არსებობენ თუ არა სულები
გარდაცვლილი ვაჟის დარდმა მხოლოდ ახლაღა - უკვე მოხუცებულობისას მიგიყვანათ ეკლესიაში, მასში ეძიებთ ნუგეშს. კითხულობთ, არსებობენ თუ არა სულები. ეს იგივეა, რომ იკითხოთ: „არსებობს ღმერთი?“ რამეთუ ღმერთი სული გახლავთ, შეუქმნელი, მარადიული, ყველგანმყოფი, ყოვლისშემძლე, ყოვლადკეთილი.
შემოქმედი ღმერთის ირგვლივ ქმნილ არსებათა სამეფო არსებობს. დასნი წმიდა, ნეტარი ანგელოზებისა. ისინი მრავალჯერ გამოეცხადებიან ადამიანებს სამყაროს შექმნიდან - დღემდე. ანგელოზთა გამოცხადების შემთხვევები ბიბლიაშია აღწერილი, განსაკუთრებით ახალ აღთქმაში, ქრისტიანული ეკლესიის ისტორიაში, რომ აღარ ვილაპარაკოთ უკვე ბოროტების ბნელ სულებზე, რომელთაც ქრისტე ადამიანებისაგან სდევნიდა: ეს ღმერთისაგან განადგომილი დემონები არიან, რომლებიც მარადიული სიკვდილისა და სასოწარკვეთილების წინაკარში იმყოფებიან.
ვიცი, თქვენ ყველაზე მეტად ის გაინტერესებთ, არსებობენ თუ არა გარდაცვლილთა სულები: არსებობს თუ არა სული თქვენი გარდაცვლილი ვაჟიშვილისა... არსებობენ! სულის სიკვდილის შემდგომი ცხოვრება არის კიდეც ერთერთი აზრი და მიზანი ჩვენი ხანმოკლე მიწიერი ცხოვრებისა. ქრისტეში და ქრისტეს მიერ არის ყოველივე გამხელილი და განცხადებული: თვით ღმერთი, სიკეთისა და ბოროტების სულებიც, გარდაცვლილ მართალთა ცოცხალი სულები და მოუნანიებელი ცოდვილების უსასოდ დარჩენილი სულები (იგავი ლაზარესა და მდიდარზე). (იხ. ლუკ. 16,19-31).
წაიკითხეთ სახარებაში, თუ როგორ გამოეცხადნენ უფლის ფერიცვალების დროს თაბორის მთაზე მოსე და ილია წინასწარმეტყველთა სულები, წაიკითხეთ, თუ ქრისტეს სიკვდილის დროს როგორ გაიხსნენ საფლავები და გაცოცხლდნენ გარდაცვლილები, ამგვარად ყოვლადსახიერ მაცხოვარს სურდა, საკუთარ აღდგომამდე დაემოწმებინა მთელი მსოფლიოსათვის ადამიანთა საყოველთაო აღდგომის შესახებ „და გამივიდოდიან კეთილის-მოქმედნი აღდგომასა ცხორებისასა, ხოლო ბოროტის-მოქმედნი აღდგომასა სასჯელისასა“ (იოან. 5,29).
თქვენ კიდევ კითხულობთ: თუკი სულები არსებობენ, როგორები არიან ისინი? თქვენ უფალი არც ამ და არც იმქვეყნად წყვდიადისა და ბოროტების სულთა ნახვის უფლებას არ მოგცემთ! ხოლო თუ როგორი არიან ისინი, რომლებმაც ზეციური სასუფეველი დაიმკვიდრეს, სახარებაში წერია, პასუხი თვით მესიამ გასცა, თქვა, რომ ისინი ანგელოზთა და უფლის ძის მსგავსნი არიან.
დაე მიანიჭოს ყოვლადძლიერმა უფალმა ჩვენმა იესო ქრისტემ თქვენს ვაჟს ის ჭეშმარიტი სასუფეველი და ცხოვრება თავის წმინდა ანგელოზთა შორის.
მონაზონ ქალს - სხეულის აღდგომის შესახებ
მთელი ჩვენი რელიგია განმსჭვალულია აღდგომისადმი რწმენით. მას, გარდაცვლილთა სულებს რომ აღადგენს, განა სხეულთა აღდგინება არ შეეძლება?! შენ აღიარებ და მტკიცედ გწამს უფლის ყოვლისშემძლეობისა, ცისა და მიწის შემოქმედისა, მაგრამ მაინც გტანჯავს კითხვა: „როგორ აღადგენს უფალი გახრწნილ და უძლურ სხეულებს?“ იფრთხილე, ქრისტეს მტრებს, სადუკეველებს არ ემსგავსო, რომელთაც ვითომ უფლის სჯეროდათ, მაგრამ გარდაცვლილთა აღდგომას კი უარყოფდნენ. ახალგაზრდაა სხეული თუ ბებერი, განა ეს სულერთი არ არის სიკვდილის მერე? განა ერთიც და მეორეც იმ მტვრად არ იქცევა, რომლისგანაც შეიქმნენ? მაგრამ ერთიცა და მეორენიც ადვილად აღსდგებიან, უკანასკნელ სამსჯავროს დღეს - შემოქმედის სიტყვით. ვერც ბებრული სიძაბუნე და ვერც ყმაწვილური სიმარდე ვერ შეანელებენ და ვერ დააჩქარრვნ სამარის მტვერთაგან გარდაცვლილთა აღდგომას. სიტყვა უფლისა ყოვლადძლიერია: იგი აღადგენს მკვდრეთით, ქმნის და ანადგურებს, უფალს ყველაფერი ხელეწიფება.
შენ მიამიტურად მსჯელობ, რომ არ გსურს ამჟამინდელი მოხუცი და უძლური სხეულით ქრისტეს სასუფევლის დამკვიდრება. არც იქნები, ნუ გეშინია, დაო! როდესაც უღმერთოს დაღუპული სული რწმენით აღდგება და გაცოცხლდება, მისი ახალი სული ოდნავღა მოგაგონებს ძველს, მაგრამ პიროვნება მისი იგივე რჩება მთელი ცხოვრების განმავლობაში. რაღაც ამდაგვარი ხდება, როცა ვინმე კონკებს განიძარცვავს და აბრეშუმით შეიმოსება. ასევე იქნება სხეულებთან დაკავშირებითაც. არსებობენ ზეციური და მიწიერი სხეულები, სულიერი სხეულები - უხრწნელნი არიან, მიწიერნი კი - ხრწნადი (იხ. 1კორ. 15,35-54). წმიდა მოწამე იპოლიტე წერს: „ჩვენ გვწამს, რომ სხეული აღსდგება, არა ისე როგორც ახლა არსებობს, არამედ სუფთა, რომელიც არ დაზიანდება. ყოველ სხეულს თავისი სული დაუბრუნდება“... როგორ განსხვავდებიან ერთმანეთასაგან ხის ვარჯი და ფესვი! და მაინც ხის სიცოცხლის აზრი მთელი სისრულითა და არსით მის ფესვებში ძევს, ისევე როგორც სისრულითა და არსით ძევს იგი ყვავილში: როგორც ყვავილი - აღემატება თავისი სილამაზით ფესვს, ასევე მკვდრეთით აღმდგარი სხეულები იქნებიან სილამაზით აღმატებულნი ჩვენს მიწიერ სხეულებზე.
გიხაროდეს მკვდრეთით აღმდგარი უფლისა! და სიხარულით ეზიარე ქრისტეს სისხლსა და ხორცს. ამგვარად განიმზადებ ზეციურ სხეულს, რომელიც მისი სხეულის მსგავსია, სილამაზითა და ძალით რომ აღემატება ყოველივეს, რისი ხილვა და სიზმრად წარმოდგენაც კი შეიძლება.
მასწავლებელ მილან ი.-ს, რომელიც კორინთელთა მიმართ
პირველი ეპისტოლის განმარტებას ითხოვს
წმიდა წერილში გაუგებარი სიტყვები შეგხვდათ და მათ განმარტებას ითხოვთ. აი ისინიც: „უკუეთუ ვისმე ბრძენ ჰგონიეს თავი თჳსი თქუენ შორის ამას სოფელსა, სულელ იქმენინ, რაჲთა იყოს იგი ბრძენ“ (1 კორ. 3,18). ამ სიტყვებმა გაგაკვირვეს და შეგაცბუნეს. მე ბოლომდე არ მესმის, თუ რატომ: რადგანაც ისინი სრულად სახარებისეულნი გახლავთ. რა თქმა უნდა, მოციქული შორსაა იმისაგან, რომ ადამიანებს სისულელე ურჩიოს: იგი იმის შესახებ საუბრობს, რომ მათ თავიანთი ხორციელი და მიწიერი სიბრძნე ქრისტეს ღვთიური სულის მატარებელ მხსნელ ჭეშმარიტებასთან შედარებით უგუნურებად ჩათვალონ. უფრო გარკვევით ამის შესახებ მოციქული იმავე კორინთელთა მიმართ ეპისტოლეს პირველ თავში ლაპარაკობს: „სიბრძნე ამის სოფლისაჲ სიცოფე არს წინაშე ღმრთისა“ (1 კორ. 3,19) და ვინც საკუთარ თავს სულით გლახაკად არ მიიჩნევს, უფლის სიტყვებით რომ ვთქვათ, ზეციურ სასუფეველს ვერ დაიმკვიდრებს,
მითხარით, რა მისცეს ადამიანს თავიანთი მიწიერი ცოდნითა და სიბრძნით წარმართმა ფილოსოფოსებმა? - საკუთარი თავიცა და სამყაროც სასოწარკვეთილებამდე მიიყვანეს, ცნობილმა რომაელმა ფილოსოფოსმა სენეკამ სიცოცხლე თვითმკვლელობით დაასრულა, მასვე მიბაძა მისმა მოწაფემ - ნერონმა. როდესაც დელფოსელმა წინასწარმეტყველებმა სოკრატე ყველაზე ბრძენ ადამიანად გამოაცხადეს, მან აღიარა ეს და უპასუხა: „ჭეშმარიტად, მე სხვებზე ბრძენი ვარ, რამეთუ ვიცი ის, რომ არაფერი ვიცი“.
ქრისტეს მოციქულები საკუთარ თავზე ამბობდნენ: „ჩუენ სულელ ქრისტვსთჳს“ (1 კორ. 4,10). ანუ სულელები სოფლის წინაშე და სოფლისათვის, მაგრამ არა - წინაშე უფლისა და უფლისათვის. თქვენ იცით, რომ ბუნების ახალი, იდუმალი კანონის ყველა პირველაღმომჩენს ხალხი შლეგად მიიჩნევდა, მაშ როგორღა არ ჩათვლიან ისინი შეშლილად მას, ვინც სიცოცხლის ზებუნებრივი, რეალური და მარადიული სამეფო აღმოაჩინა! ქრისტე მაცხოვარის მიერ აღმოჩენილი სამეფოს შეცნობა, ყოველგვარ შეცნობაზე შეუდარებლად მნიშვნელოვანია: მხოლოდ ამ შეცნობასთან კავშირში იძენს ყოველგვარი სხვა ცოდნა აზრსა და ღირებულებას, როგორც -უდიდესი მოციქული სწერს: „არამედ და შე-ცა-ვჰრაცხო ყოველივე ზღვევად გარდამატებულისა მისთჳს მეცნიერებისა ქრისტე იესუჲს უფლისა ჩუენისაჲთა, რომლისათჳს ყოვლისაგან ვიზღვიე და შემირაცხიეს იგი ნაგევად, რაჲთა ქრისტე შევიძინო“ (ფილ. 3,8).
ქრისტეს გარეშე ამ სამყაროში სრული უკუნეთი და სიგიჟეა გამეფებული. ვისაც სურს, ეზიაროს ჭეშმარიტებას, ანუ - ზეციურ სიბრძნეს, რომელიც ჩვენს მიწიერ ცხოვრებასა და ცისქვეშეთში ყოველგვრ არსებას ანათებს, მან ყოველგვარი კაცობრივი სიბრძნე უგუნურებად უნდა მიიჩნიოს, რადგანაც ამგვარი სიბრძნე სამარემდე მიიყვანს მას. ჭეშმარიტად, უგუნურებაა ყოველგვარი სიბრძნე, რომელიც შორსაა ცხოველმყოფელი, ერთარსი ღვთისგან. საკუთარ თავს ბევრს შემატებს ის ქრისტიანი, რომელიც საკუთარ თავს უგუნურად ჩათვლის ქრისტეს განუზომელი სიბრძნის წინაშე. რადგანაც კაცობრივი სიბრძნის ნაკლულოვანების შეცნობა ერთადერთი საშუალებაა იმისა, რომ გავხდეთ ბრძენნი ქრისტეში.
მშვიდობა თქვენ და ჯანმრთელობა უფლისაგან.
„მისიონერული წერილები“ (წერილი 126-130), თბილისი, 2005 წ.
www.orthodoxy.ge
Комментариев нет:
Отправить комментарий