მათი აზრის მცდარობის შესახებ, ვინც გადაჭარბებულ მწუხარებას სათნოებად მიიჩნევს .

სცოდავენ ისინიც, ვისც სათნოებად მიაჩნია უზომო მწუხარება, რასაც ცოდვით დაცემის შემდეგ გრძნობენ. ისინი ვერ ხვდებიან, რომ ეს სიამაყისა და თავის თავზე დიდი წარმოდგენის ბრალია, რაც საკუთარი ძალებისადმი ზედმეტ რწმენაზე მოწმობს. მათ ხომ ზომაზე მეტი აიღეს საკუთარ თავზე, რადგან მნიშვნელოვან ვინმედ მიაჩნდათ თავი და იმედოვნებდნენ, რომ ყველაფერს მარტონი გაუმკლავდებოდნენ. ახლა კი, დაცემისა და საკუთარი უძლურების დანახვის შემდეგ, განცვიფრებულნი არიან, თითქოს რაღაც მოულოდნელს წააწყდნენო; ყოყმაობენ და სულმოკლეობენ, რადგან დაცემულსა და მიწაზე განრთხმულს ხედავენ საკუთარ თავს - სწორედ იმ კერპს, რომელზედაც მთელ იმედსა და სასოებას ამყარებდნენ, მაგრამ ეს არ ემართება მდაბალ ადამიანს, მას, ვინც მხოლოდ ღმერთსაა მინდობილი და საკუთარი თავისგან სასიკეთოს არაფერს მოელის. ამიტომ ასეთი ადამიანი როგორი ცოდვითაც უნდა დაეცეს, მართალია, გრძნობს მის სიმძიმეს და წუხს, მაგარმ არ შფოთავს და არ მერყეობს, რადგან უწყის, რომ ეს საკუთარი უძლურების გამო დაემართა, რაც მისთვის სულაც არაა მოულოდნელი სიახლე. 



ნიკოდიმოს მთაწმინდელი

უხილავი ბრძოლა.