რა იწვევს სარწმუნოებრივ რადიკალიზმს? რადიკალიზმი დამახასიათებელია ისე როგორც ლიბერალისათვის ასევე თავად საკუთრივ რადიკალისათვის. მითუმეტეს მაშინ, როდესაც საქმე მართლმადიდებლობას ანუ ზოგადად რელიგიას ეხება . დიდი დაკვირვების გარეშეც შევამჩნევთ მართლმადიდებლობის გარშემო ორად გაყოფილ დაგჯუფებას, სადაც ყოველი მათგანი სამეუფეო გზაზე სიარულს იჩემებს. ორივე მათგანი კითხულობს სახარებას, მისგანმარტებას, ერთნაირ ლიტერატურას, მამათა შრომებს, მაგრამ მათ შორის, მათ აზროვნებასა და გაგებას შორის მაინც უდიდესი უფსკრულია. რაშია საქმე? რა შეიძლება იყოს ამ ყოველივეს მიზეზი? საერთოდ წმინდა მამებს, როლმებსაც კარგად და სწორედ ესმოდათ ქრისტიანობა, გარკვეულ ისტორიულ კონტექსტში სხვადასხვაგვარად წერდნენ და ქადაგებდნენ. ვინაიდან მათ (წმ.მამებმა) თავიანთი ასკეტური შრომით, ლოცვით, მარხვით და უდიდესი ღვაწლით განიწმინდეს საკუთარი თავი ვნებებისაგან და შეიმოსეს სულიწმინდა. მათი გარეგანი ქმედებანი არ იყო მიბაძვა რომელიმე წინამორბედი მამის სწავლების ერთი მხარისა, არამედ ეს იყო მამების პრაქტიკული ცხოვრების გამოცდილებაზე და თავიანთ შინაგან სულიერ მდგომარეობაზე დამყარებული მოქმედება ამა თუ იმ გარემოში. მათი ქადაგება და სწავლება შესაძლოა ერთის მხრივ მოგვეჩვენოს რადიკალურ ,მეორეს მხრივ კი შესაძლოა ლიბერულად დაგვესახოს, რომელიც თავის თავში მოიცავდა გარკვეულ გარეგნულ და თვით აზრობრივ წინააღმდეგობებსაც, (თუმც ესეც ალბათ იმიტომ, რომ ჩვენი შინაგანი მდგომარეობა, ჩვენი წვდომა სულიერ სიღრმეებში, გარემოს ცნობა და ობიექტური რეალობის აღქმა დიდად ჩამოუვარდება მათსას). მათ,როგორც ზემოთ ავღნიშნეთ მუდამ უწევდათ მოღვაწეობა სხვადასხვა გარემოში, სხვადასხვა გაგების ადამიანებში. ისინი სწორედ ახერხებდნენ სიტუაციის და გარემოს შეცნობას, სულიერად შეფასებას. მათი ეს ,,უკიდურესობები“ მიმართული იყო არა ადამიანების დასაპირისპირებლად, არამედ თითოეული ადამიანის ინდივიდუალური დამოძღვრისაკენ. (როგორც გონიერი ექიმი ყველა ავადმყოფს ერთნაირად არ მკურნალობს, ასევე მათ შემთხვევაშიც, ყველა ადამიანს ინდივიდუალურად უდგებოდნენ,ზოგს თაფლს აძლევდნენ განსაკურნებლად, ზოგსაც ცოტაოდენ შხამს, მდგომარეობის შესაბამისად ). მათი დამოკიდებულება ადამიანების მიმართ იყო არა კანონისმიერი ან რომელიმე ინსტრუქციიის შესაბამისი, არამედ სულიწმინდისეული. დღეს კი თითქოს ერთი წმინდა მამა გაუყვიათ დაჯგუფებებს, ერთი და იმავე მამის გამონათქვამებს უპირისპირებენ ერთმანეთს და ამით უფრო მეტ შეცდომაში აგდებენ როგორც ურთიერთარსს, აგრეთვე ნეიტრალურ პოზიციაზე მყოფებთაც. მაგალითად : რადიკალნი მხოლოდ კანონებით და ნორმებით საუბრობენ, მუდამ წმინდა მამის იმ რადიკალურ გამონათქვამებს იმოწმებენ, რომელიც მან სწორედ იმ გარემოში თქვა სადაც სხვანაირად არ შეიძლებოდა, რომ ეთქვა. რადიკალები მამათა სწავლებას ცხონებაზეც არასწორედ იგებენ და მათი ,,დახმარებით“ თავად წყვიტავენ ვინ ცხონდებადა ვინ ვერა.
ხოლო ლიბერალნი და სარწმუნოებრივად გულგრილნი,ზიან რა კომფორტულად კომპიუტერთან, არც მარხვით იწუხებენ თავს, არც ლოცვით მეტსაც გეტყვით, უმეტესს მათგანს პირში სიგარეტი აქვს გარჭობული დ ასე საუბრობენ მოყვასისა და ქრისტეს სიყვარულზე, გვასწავლიან რომ მთავარი ფასეულობა ადამიანია, რომ მისი სიყვარულის გამო მზად უნდა იყო ყველაფერი გაიღო, და ის ავიწყდებათ, რომ თავად უამრავი საპირისპირო აზრის ადამაინს ზიზღით უყურებენ და ზოგს ცოფიანს და ზოგსაც გიჟს ეძახიან და ავიწყდებათ მაცხოვრის სიტყვები ,,ვინც თავის ძმას სულელს უწოდებს თანამდებია გეჰენიისა“. სამაგიეროდ, როდესაც თემა ეხება ცხონების გადაწყვეტას ,,კომპიუტერიდან ან თბილი ოთახიდან“ მზად არიან ყველას განუღონ სამოთხის კარი, რადგან მათ ყველა ეცოდებათ და ისიც იციან იოანე მახარებელისაგან, რომ ,,ღმერთი სიყვარული არს“. მათთვის დამახასიათებელია ყველა სახის დათმობაზე წასვლა, სხვა ქრისტიანულ მიმდინარეობებში ჭეშმარიტების მარცვლებზე საუბარი, ლოგიკურ-რაციონალური მიდგომა ჭეშმარიტად მისტიური მართლმადიდებლობისადმი. და თუ მაინც გაუბედავ და ეტყვი ასე რად ფიქრობთ და ასე რატომ იქცევითო, პირველ რიგში უხეშად ან დამცინავად გიპასუხებენ და შემდეგ ზუსტად იმ რადიკალის მიერ მოყვანილ წმინდა მამის სხვა ციტატას მოგიყვანენ არგუმენტად თავიანთი პერსონალური გაგებით და განმარტებით და დაგიდებენ თავიანთ სასარგებლოდ. და თუ თითოეულს კითხავ რატომ ფიქრობს ამგვარად, შესაბამისად ორივე მხარე ერთი წმინდა მამის აზრს მოგიყვანს და დაგარმწუნებს, რომ მხოლოდ და მხოლოდ მას ესმის სწორედ. საქმის ვითარება კი აბსოლუტურად სხვაგვარად არის. მათი ქადაგებანი და ეპისტოლენი მათი შინაგანი სულიერების და ქრისტესშემოსილობის გამოვლენაა, მაგრამ როდესაც ჩვენ ვიწყებთ მისი ცხოვრების და სწავლების იმ ნაწილის არჩევას სახელმძღვანელოდ, რომელიც ჩვენ მეტად გვესიმპატიურება, ხოლო არ ვბაძავთ შინაგანად, ვემსგავსებით უნიჭო თუთიყუშს, რომელიც ცდილობს მიბაძოს რა ოპერის მომღერალს, მხოლოდ მსგავს სიტყვებს ლუღლუღებს და ამით ამახინჯებს ხელოვნებას. ჩვენ თუ გვაქვს პრეტენზია ვთქვათ, რომ სწორედ გვესმის ქრისტიანობა და ამა თუ იმ წმინდა მამის აზრი, მაშ ვიცხოვროთ მათ მსგავსად, მივბაძოთ მათ ისე, როგორც ისენი ბაძავდნენ ქრისტეს, შევიძინოთ მათი შინაგანი მდგომარეობა და ჩვენში აღარ იქნება არც რადიკალი და არც ლიბერალი, რადგან ეს ორივე ფორმა ცალცალკე, შესაბამის შინაგანი სულიერი მდგომარეობის გარეშე მხოლოდ უნიჭო ვიზუალური განსახიერებაა შინარსის დამახინჯებით. ეს კი იწვევს თითოეული მხარის რადიკალურ პოზიციაზე განლაგებას, ურთიერთ დაპირისპირებას მოწმუნეთა შორის და შესაბამისად ეკელსიის შიგნიდან ნგრევას …
მღვდელი დანიელ სტოიჩევი
ხოლო ლიბერალნი და სარწმუნოებრივად გულგრილნი,ზიან რა კომფორტულად კომპიუტერთან, არც მარხვით იწუხებენ თავს, არც ლოცვით მეტსაც გეტყვით, უმეტესს მათგანს პირში სიგარეტი აქვს გარჭობული დ ასე საუბრობენ მოყვასისა და ქრისტეს სიყვარულზე, გვასწავლიან რომ მთავარი ფასეულობა ადამიანია, რომ მისი სიყვარულის გამო მზად უნდა იყო ყველაფერი გაიღო, და ის ავიწყდებათ, რომ თავად უამრავი საპირისპირო აზრის ადამაინს ზიზღით უყურებენ და ზოგს ცოფიანს და ზოგსაც გიჟს ეძახიან და ავიწყდებათ მაცხოვრის სიტყვები ,,ვინც თავის ძმას სულელს უწოდებს თანამდებია გეჰენიისა“. სამაგიეროდ, როდესაც თემა ეხება ცხონების გადაწყვეტას ,,კომპიუტერიდან ან თბილი ოთახიდან“ მზად არიან ყველას განუღონ სამოთხის კარი, რადგან მათ ყველა ეცოდებათ და ისიც იციან იოანე მახარებელისაგან, რომ ,,ღმერთი სიყვარული არს“. მათთვის დამახასიათებელია ყველა სახის დათმობაზე წასვლა, სხვა ქრისტიანულ მიმდინარეობებში ჭეშმარიტების მარცვლებზე საუბარი, ლოგიკურ-რაციონალური მიდგომა ჭეშმარიტად მისტიური მართლმადიდებლობისადმი. და თუ მაინც გაუბედავ და ეტყვი ასე რად ფიქრობთ და ასე რატომ იქცევითო, პირველ რიგში უხეშად ან დამცინავად გიპასუხებენ და შემდეგ ზუსტად იმ რადიკალის მიერ მოყვანილ წმინდა მამის სხვა ციტატას მოგიყვანენ არგუმენტად თავიანთი პერსონალური გაგებით და განმარტებით და დაგიდებენ თავიანთ სასარგებლოდ. და თუ თითოეულს კითხავ რატომ ფიქრობს ამგვარად, შესაბამისად ორივე მხარე ერთი წმინდა მამის აზრს მოგიყვანს და დაგარმწუნებს, რომ მხოლოდ და მხოლოდ მას ესმის სწორედ. საქმის ვითარება კი აბსოლუტურად სხვაგვარად არის. მათი ქადაგებანი და ეპისტოლენი მათი შინაგანი სულიერების და ქრისტესშემოსილობის გამოვლენაა, მაგრამ როდესაც ჩვენ ვიწყებთ მისი ცხოვრების და სწავლების იმ ნაწილის არჩევას სახელმძღვანელოდ, რომელიც ჩვენ მეტად გვესიმპატიურება, ხოლო არ ვბაძავთ შინაგანად, ვემსგავსებით უნიჭო თუთიყუშს, რომელიც ცდილობს მიბაძოს რა ოპერის მომღერალს, მხოლოდ მსგავს სიტყვებს ლუღლუღებს და ამით ამახინჯებს ხელოვნებას. ჩვენ თუ გვაქვს პრეტენზია ვთქვათ, რომ სწორედ გვესმის ქრისტიანობა და ამა თუ იმ წმინდა მამის აზრი, მაშ ვიცხოვროთ მათ მსგავსად, მივბაძოთ მათ ისე, როგორც ისენი ბაძავდნენ ქრისტეს, შევიძინოთ მათი შინაგანი მდგომარეობა და ჩვენში აღარ იქნება არც რადიკალი და არც ლიბერალი, რადგან ეს ორივე ფორმა ცალცალკე, შესაბამის შინაგანი სულიერი მდგომარეობის გარეშე მხოლოდ უნიჭო ვიზუალური განსახიერებაა შინარსის დამახინჯებით. ეს კი იწვევს თითოეული მხარის რადიკალურ პოზიციაზე განლაგებას, ურთიერთ დაპირისპირებას მოწმუნეთა შორის და შესაბამისად ეკელსიის შიგნიდან ნგრევას …
მღვდელი დანიელ სტოიჩევი
teodore.ge
Комментариев нет:
Отправить комментарий