ღვაწლი, რომელიც წინ გვიძევს, მრავალია.

მრავალ სულთან მოგველის ბრძოლა, რომელთაგან უდიდესია სიძვა, რომელიც ცამდე აღმართავს აბრას და უფსკრულში ეშვება. როცა შენ მარხულობ, მღვიძარებ, ღაღადებ, ტირი, განიცდი, იგი (სიძვა), ეშმაკის შემწეობით, ერთი წუთითაც არ ცხრება, არამედ მუდამ აღგზნებულია: ცეცხლი, ცეცხლისგან წარმოქმნილი, ესავის თესლი, ბაბილონის ძისა. შენ უხმობ, ეძებ ქრისტეს. აქეთ-იქით აწყდები, ტირი, განიცდი. ის კი ყვირის: "ქალი მინდა!" და განა ერთი დღე ან წელი, არამედ - რვა ან ათი. და მხოლოდ მაშინ, როცა ღმერთი დაინახავს მოთმინებას, როცა ადამიანი სასოწარკვეთილებამდე მიდის, მაშინ მოგაშორებს უფალი ბოროტებას, და ვნება მიდის. ასე ემართება ყველა ვნებას, მაგრამ ისინი, სიძვისაგან განსხვავებით, საბოლოოდ არ გშორდებიან, და არც ძალა აქვთ ასეთი, რადგან გარედან მოტანილია. მაშინ როცა მეუღლეობის ვნება - ბუნებრივია. ადამიანი კი იბრძვის, რომ ბუნება შეცვალოს. და თავისთავად არ ძალუძს ბუნების შეცვლა, არამედ ღმერთი ცვლის მას. რადგან იგი, როგორც საზღვართა დამდებელი, დახსნის საზღვრებს და ცვლის ბუნებას ისე, როგორც სურს.



იოსებ ათონელი(ისიხასტი)