დაფიქრდი საყვარელო, იმის შესახებ, თუ რამდენი რამ გააკეთა ღმერთმა ჩვენი ცხონებისათვის. თავდაპირველად მან მოამზადა თავისი სამეფო მათთვის, ვინც მისი ნების მორჩილი იქნებოდა. ღმერთმა სიკეთე და ნეტარება მხოლოდ თავისთვის როდი დაიტოვა, არამედ იგი ჩვენთვისაც მოამზადა, როდესაც მოისურვა, რომ მადლით თავის შვილებად და სულიწმიდის თანაზიარად გავეხადეთ. ჩვენი ცხონებისათვის დემონების წინააღმდეგ იბრძვის ზეციური მხედრობა – ანგელოზები და მთავარანგელოზები, რომელთა მსახურება იმაში მდგომარეობს, რომ დაიცვან ადამიანები და ცხონებაში დაეხმარონ. ამაზე წმიდა წერილი ამბობს: "ნუ არა ყოველნივე არიანა მოხარკე სულებ, მსახურად მოვლინებულ მათთვის, რომელთა იგი დამკვიდრებად არს ცხოვრებაი?" (ებრ. 1, 14).
ჩვენი ცხონებისათვის ღმერთმა "არაარსიდან" შექმნა გრძნობადი სამყარო და ჩვენ დაგვადგინა მასში ყველა ქმნილების მეფედ, მათ ჩვენი მსახურება უბრძანა, ჩვენ კი – თავისი ნების აღსრულება, რათა უფალში, მარადიულ ცხოვრებაში ნეტარება გვქონოდა. მოკლედ რომ ვთქვათ, ჩვენი ცხონებისათვის "არა შემქმნნა ჩუენ ღმერთმან რისხვისათვის, არამედ შესაწევნელად ცხოვრებისა უფლისა ჩვენისა მიერ იესო ქრისტესა" (1 თეს. 5, 9). ჩვენ ცხონებისათვის უფალმა მოგვცა კანონი და მცნებები და გამოგზავნა წინასწარმეტყველები, რომელთაც სხვა მიზანი არ ჰქონიათ, თუ არა ის, რომ ცხონების გზა ესწავლებინათ ჩვენთვის. მამაც, ძეც და სულიწმიდაც – ერთარსი სამება, იღწვის ჩვენი ცხონებისათვის. და რამდენადაც დიდი იყო სამყაროს შექმნის საკითხი, იმდენადვე, არანაკლებ დიდი იყო ჩვენი ცხონების საკითხიც. რამეთუ ჩვენი შეყვანა სამყაროში, ჩვენი ცხონება ღვთის ყოვლისშემძლე ქმედების შედეგია. რწმენის მიზანიც სხვა არაფერია, თუ არა – ჩვენი სულების ცხონება, როგორც პეტრე მოციქული წერს: "და მოიღოთ აღსასრულსა მას სარწმუნოებისა თქუენისასა ცხონებაი სულთაი" (1 პეტრე 1, 9).
როგორი ბრმები ვართ, ძმანო ჩემნო, თუ ვერ ვხედავთ იმას, რამდენი გააკეთა ღმერთმა ჩვენი ძვირფასი სულების ცხონებისათვის. ასე რომ, შევიტყვეთ რა ახლა ცხონების სიდიადე, ჩვენი ცხოვრების დარჩენილი დღეების სიმცირე, ყოველთვის გვახსოვდეს მოციქულ პავლეს სიტყვები: "აჰა, ესერა აწ არს ჟამი იგი შეწყნარებისაი, აჰა, ესერა აწ არს დღე იგი ცხოვრებისაი" (2 კორ. 6, 2). ყოველივე ამის შემდეგ განა შეიძლება, არასოდეს არ იფიქრო იმის შესახებ, რა გააკეთა ჩვენი ცხონებისათვის უფალმა? გამოვაღვიძოთ ყველა ჩვენი მიძინებული კეთილი მისწრაფებები და გამოვიყენოთ ცხოვრების დარჩენილი დღეები ჩვენი სულის ცხონებისათვის. ვთქვათ ის, რაც სჯულისმოძღვარმა უთხრა ქრისტეს: "რა გავაკეთო, რომ საუკუნო ცხოვრება დავიმკვიდრო?" ეს სამყაროში ყველაზე მნიშვნელოვანი საქმეა. "რა გავაკეთო, რომ ვცხონდე?" ყველა დანარჩენი მავნე, უსარგებლო და ამაოა. ჩვენ უკვე მრავალგზის დავაყენეთ საკუთარი ცხონება საფრთხის წინაშე. ამის შემდეგ მაინც გვეშინოდეს მსგავსი საქციელისა. ვმადლობდეთ ღმერთს იმისათვის, რომ იგი თავისი უდიდესი მადლით ითმენს ჩვენს დაუდევრობას საკუთარი ცხონების მიმართ. ვილოცოთ მის წინაშე, რათა შეგვეწიოს დაწყებული საქმის დასრულებაში.
ვიფიქროთ ძმანო, იმის შესახებ, რა შრომა, განცდა და სიკვდილი დაითმინა ქრისტემ ჩვენი ცხონებისათვის. ამის აღსრულებით მან გვიჩვენა, რომ ჩვენი ცხონება მისთვის ყველაზე ძვირფასია. იმის ნაცვლად, რომ ჩვენი ცოდვების, კადნიერებისათვის დავესაჯეთ, იმისათვის, რომ ჩვენ ყოველთვის ვეწინააღმდეგებოდით მის მადლს, იგი ევნო ჩვენთვის – მგმობართა და განდგომილთათვის. გარდა ამისა, მან მოისურვა, ჩვენი ცხონებისათვის თავისი ღვთაებრიობა მოეცა. საკუთარ თავში მან ეს ადამიანურ ბუნებასთან შეაერთა და ისეთი ვნებები იტვირთა, რომ მთელი მისი სხეული – თავიდან ფეხებამდე ერთიანი ჭრილობა იყო და მან ისეთი ტკივილები აიტანა, რომელიც არ განუცდია არცერთ ადამიანს, როგორც ესაია წინასწარმეტყველი ამბობს: "კაცთაგან ათვალწუნებული, გატანჯული და სნებამორეული" (ესაია 53, 3).
იგი სიღატაკეში, გამოქვაბულში დაიბადა; არ ჰქონდა ადგილი, სადაც თავს მიიდრეკდა: "მელთა ხურელი უჩს და მფრინველთა ცისათა საყოფელი, ხოლო ძესა კაცისასა არა აქუს, სადა თავი მიიდრიკოს" (მათე 8, 20). მან დაითმინა უმძიმესი გინება და სიცოცხლე უპატიო სიკვდილით, სიღატაკეში დაამთავრა, "იქმნა იგი მორჩილ ვიდრე სიკუდიდმდე და სიკუდილითა მით ჯუარისათა" (ფილ. 2, 8); თავისი ხორცით აუწერელი ტკივილები აიტანა სასტიკი მწამებლებისაგან იქამდე, რომ სისხლი მდინარეებად მოედინებოდა მიწაზე. მან ისეთი მწუხარება და ბრძოლა გადაიტანა, როგორიც არასოდეს არავის აუტანია – "შეწუხებულ არს სული ჩემი სიკუდილამდე" (მატე 26, 38). მოკლედ რომ ვთქვათ, მასზე მოიწია მთელი წყება სატანჯველისა იმისათვის, რათა ჩაექრო მარადიული ტანჯვის ცეცხლი, რომელიც ჩვენი ცოდვებით ავაგზნეთ, აგრეთვე იმისათვის, რომ ჩვენ ზეცაში ავეყვანეთ.
ასე რომ, მას შემდეგ, რაც ღმერთმა ასეთი საშინელი სიკვდილით ჩვენ დამღუპველი მდგომარეობისაგან გაგვათავისუფლა და იმდენი ვნება აიტანა, რაც არავის აუტანია, ვხვდებით, რაოდენ ძვირფასია ჩვენი ცხონება. და თუ არ გავიაზრებთ ამას, როგორი უპასუხისმგებლონი ვიქნებით მის წინაშე!
ყოველივე ამის შემდეგ ვიფიქროთ, ძმანო ჩემნო, რამდენად გასაოცარია ასეთი რამ: ქრისტემ დაღვარა თავისი ყოვლადწმიდა სისხლი ჩვენი ცხონებისათვის, ჩვენ კი არ გვსურს, ვიზრუნოთ მასზე ისე, როგორც მოციქულმა პავლემ გვამცნო: "ვიდრე ჟამი გუაქუს-ღა, ვიქმოდით კეთილსა ყოველთა მიმართ" (გალ. 6, 10). თუ ახლა არ შეგვაშინებს ჩვენი დაუდევრობა, აუცილებლად შეგვაშფოთებს იგი მართალი მსაჯულის – ქრისტეს ტახტის წინაშე, როდესაც ჩვენი საქმეები გამომჟღავნდება ისე, როგორც ის სინამდვილეში იყო.
შეგვრცხვეს ჩვენი დაუდევარი და ცოდვილი ცხოვრებისა, რომლითაც დღემდე ვცხოვრობდით და გადავწყვიტოთ, დავძლიოთ ყველა ჩვენი ვნება და ბოროტება, რომელიც გვებრძვის. და თუ აქამდე ჩვენ დაუდევრად ვეკიდებოდით ჩვენს ცხოვრებას, როგორც უმნიშვნელო და არადჩასაგდებ საქმეს, ახლა მაინც მხურვალედ ვილოცოთ უფლის წინაშე, რათა მან გაგვინათოს გზა იმისათვის, რომ ახლა მაინც ვიქმოდეთ რაიმეს ჩვენი სულის ცხონებისათვის, რადგანაც დრო, რომელიც შეგვეძლო, ჩვენი გამოსწორებისათვის დაგვეთმო, აღარ დაბრუნდება.
წმ. ნიკოდიმოს მთაწმინდელი
ჩვენი ცხონებისათვის ღმერთმა "არაარსიდან" შექმნა გრძნობადი სამყარო და ჩვენ დაგვადგინა მასში ყველა ქმნილების მეფედ, მათ ჩვენი მსახურება უბრძანა, ჩვენ კი – თავისი ნების აღსრულება, რათა უფალში, მარადიულ ცხოვრებაში ნეტარება გვქონოდა. მოკლედ რომ ვთქვათ, ჩვენი ცხონებისათვის "არა შემქმნნა ჩუენ ღმერთმან რისხვისათვის, არამედ შესაწევნელად ცხოვრებისა უფლისა ჩვენისა მიერ იესო ქრისტესა" (1 თეს. 5, 9). ჩვენ ცხონებისათვის უფალმა მოგვცა კანონი და მცნებები და გამოგზავნა წინასწარმეტყველები, რომელთაც სხვა მიზანი არ ჰქონიათ, თუ არა ის, რომ ცხონების გზა ესწავლებინათ ჩვენთვის. მამაც, ძეც და სულიწმიდაც – ერთარსი სამება, იღწვის ჩვენი ცხონებისათვის. და რამდენადაც დიდი იყო სამყაროს შექმნის საკითხი, იმდენადვე, არანაკლებ დიდი იყო ჩვენი ცხონების საკითხიც. რამეთუ ჩვენი შეყვანა სამყაროში, ჩვენი ცხონება ღვთის ყოვლისშემძლე ქმედების შედეგია. რწმენის მიზანიც სხვა არაფერია, თუ არა – ჩვენი სულების ცხონება, როგორც პეტრე მოციქული წერს: "და მოიღოთ აღსასრულსა მას სარწმუნოებისა თქუენისასა ცხონებაი სულთაი" (1 პეტრე 1, 9).
როგორი ბრმები ვართ, ძმანო ჩემნო, თუ ვერ ვხედავთ იმას, რამდენი გააკეთა ღმერთმა ჩვენი ძვირფასი სულების ცხონებისათვის. ასე რომ, შევიტყვეთ რა ახლა ცხონების სიდიადე, ჩვენი ცხოვრების დარჩენილი დღეების სიმცირე, ყოველთვის გვახსოვდეს მოციქულ პავლეს სიტყვები: "აჰა, ესერა აწ არს ჟამი იგი შეწყნარებისაი, აჰა, ესერა აწ არს დღე იგი ცხოვრებისაი" (2 კორ. 6, 2). ყოველივე ამის შემდეგ განა შეიძლება, არასოდეს არ იფიქრო იმის შესახებ, რა გააკეთა ჩვენი ცხონებისათვის უფალმა? გამოვაღვიძოთ ყველა ჩვენი მიძინებული კეთილი მისწრაფებები და გამოვიყენოთ ცხოვრების დარჩენილი დღეები ჩვენი სულის ცხონებისათვის. ვთქვათ ის, რაც სჯულისმოძღვარმა უთხრა ქრისტეს: "რა გავაკეთო, რომ საუკუნო ცხოვრება დავიმკვიდრო?" ეს სამყაროში ყველაზე მნიშვნელოვანი საქმეა. "რა გავაკეთო, რომ ვცხონდე?" ყველა დანარჩენი მავნე, უსარგებლო და ამაოა. ჩვენ უკვე მრავალგზის დავაყენეთ საკუთარი ცხონება საფრთხის წინაშე. ამის შემდეგ მაინც გვეშინოდეს მსგავსი საქციელისა. ვმადლობდეთ ღმერთს იმისათვის, რომ იგი თავისი უდიდესი მადლით ითმენს ჩვენს დაუდევრობას საკუთარი ცხონების მიმართ. ვილოცოთ მის წინაშე, რათა შეგვეწიოს დაწყებული საქმის დასრულებაში.
ვიფიქროთ ძმანო, იმის შესახებ, რა შრომა, განცდა და სიკვდილი დაითმინა ქრისტემ ჩვენი ცხონებისათვის. ამის აღსრულებით მან გვიჩვენა, რომ ჩვენი ცხონება მისთვის ყველაზე ძვირფასია. იმის ნაცვლად, რომ ჩვენი ცოდვების, კადნიერებისათვის დავესაჯეთ, იმისათვის, რომ ჩვენ ყოველთვის ვეწინააღმდეგებოდით მის მადლს, იგი ევნო ჩვენთვის – მგმობართა და განდგომილთათვის. გარდა ამისა, მან მოისურვა, ჩვენი ცხონებისათვის თავისი ღვთაებრიობა მოეცა. საკუთარ თავში მან ეს ადამიანურ ბუნებასთან შეაერთა და ისეთი ვნებები იტვირთა, რომ მთელი მისი სხეული – თავიდან ფეხებამდე ერთიანი ჭრილობა იყო და მან ისეთი ტკივილები აიტანა, რომელიც არ განუცდია არცერთ ადამიანს, როგორც ესაია წინასწარმეტყველი ამბობს: "კაცთაგან ათვალწუნებული, გატანჯული და სნებამორეული" (ესაია 53, 3).
იგი სიღატაკეში, გამოქვაბულში დაიბადა; არ ჰქონდა ადგილი, სადაც თავს მიიდრეკდა: "მელთა ხურელი უჩს და მფრინველთა ცისათა საყოფელი, ხოლო ძესა კაცისასა არა აქუს, სადა თავი მიიდრიკოს" (მათე 8, 20). მან დაითმინა უმძიმესი გინება და სიცოცხლე უპატიო სიკვდილით, სიღატაკეში დაამთავრა, "იქმნა იგი მორჩილ ვიდრე სიკუდიდმდე და სიკუდილითა მით ჯუარისათა" (ფილ. 2, 8); თავისი ხორცით აუწერელი ტკივილები აიტანა სასტიკი მწამებლებისაგან იქამდე, რომ სისხლი მდინარეებად მოედინებოდა მიწაზე. მან ისეთი მწუხარება და ბრძოლა გადაიტანა, როგორიც არასოდეს არავის აუტანია – "შეწუხებულ არს სული ჩემი სიკუდილამდე" (მატე 26, 38). მოკლედ რომ ვთქვათ, მასზე მოიწია მთელი წყება სატანჯველისა იმისათვის, რათა ჩაექრო მარადიული ტანჯვის ცეცხლი, რომელიც ჩვენი ცოდვებით ავაგზნეთ, აგრეთვე იმისათვის, რომ ჩვენ ზეცაში ავეყვანეთ.
ასე რომ, მას შემდეგ, რაც ღმერთმა ასეთი საშინელი სიკვდილით ჩვენ დამღუპველი მდგომარეობისაგან გაგვათავისუფლა და იმდენი ვნება აიტანა, რაც არავის აუტანია, ვხვდებით, რაოდენ ძვირფასია ჩვენი ცხონება. და თუ არ გავიაზრებთ ამას, როგორი უპასუხისმგებლონი ვიქნებით მის წინაშე!
ყოველივე ამის შემდეგ ვიფიქროთ, ძმანო ჩემნო, რამდენად გასაოცარია ასეთი რამ: ქრისტემ დაღვარა თავისი ყოვლადწმიდა სისხლი ჩვენი ცხონებისათვის, ჩვენ კი არ გვსურს, ვიზრუნოთ მასზე ისე, როგორც მოციქულმა პავლემ გვამცნო: "ვიდრე ჟამი გუაქუს-ღა, ვიქმოდით კეთილსა ყოველთა მიმართ" (გალ. 6, 10). თუ ახლა არ შეგვაშინებს ჩვენი დაუდევრობა, აუცილებლად შეგვაშფოთებს იგი მართალი მსაჯულის – ქრისტეს ტახტის წინაშე, როდესაც ჩვენი საქმეები გამომჟღავნდება ისე, როგორც ის სინამდვილეში იყო.
შეგვრცხვეს ჩვენი დაუდევარი და ცოდვილი ცხოვრებისა, რომლითაც დღემდე ვცხოვრობდით და გადავწყვიტოთ, დავძლიოთ ყველა ჩვენი ვნება და ბოროტება, რომელიც გვებრძვის. და თუ აქამდე ჩვენ დაუდევრად ვეკიდებოდით ჩვენს ცხოვრებას, როგორც უმნიშვნელო და არადჩასაგდებ საქმეს, ახლა მაინც მხურვალედ ვილოცოთ უფლის წინაშე, რათა მან გაგვინათოს გზა იმისათვის, რომ ახლა მაინც ვიქმოდეთ რაიმეს ჩვენი სულის ცხონებისათვის, რადგანაც დრო, რომელიც შეგვეძლო, ჩვენი გამოსწორებისათვის დაგვეთმო, აღარ დაბრუნდება.
წმ. ნიკოდიმოს მთაწმინდელი
Комментариев нет:
Отправить комментарий