წმინდა მამებს ჰკითხეს:

როგორ ცხონდებიან ბოლო ჟამის ქრისტიანები, მათ ხომ აღარა აქვთ ასპარეზი აშკარა მოწამეობისა, როდესაც ქრისტეს რჯულის მაღიარებლებს ბორკილებს ადებდნენ, საპყრობილეში აგდებდნენ, ჯვარს აცვამდნენ, მხეცებს მიუგდებდნენ დასაგლეჯად, ბორბალზე აბრუნებდნენ, კიდურებს აჭრიდნენ, შუბით გმირავდნენ, პირში გამდნარ კალასა და მდუღარე ზეთს ასხამდნენ, გახურებულ ტაფაზე წვავდნენ. დღეს აღარავის შეუძლია იმ შრომისა და ღვაწლის ატანა, რომელსაც ეწეოდნენ პირველი ქრისტიანი მოღვაწენი. მათ შესახებ დღემდე მოღწეული ამბები ჩვენი ცნობიერებისათვის თითქმის დაუჯერებელია. პასუხი ასეთი იყო: ისინი ცხონდებიან განსაცდელთა დათმენით! ვინც მამაცურად და მოთმინებით იტვირთავს სულიერ ტკივილს, ის მეტად შეიმოსება ღმრთაებრივი გვირგვინით, ვიდრე ის, ვისაც შიშველ მიწაზე ეძინა, კვირაში ერთხელ იღებდა საზრდოს და სვეტზე ლოცვით იდგა მთელი ცხოვრების მანძილზე.




არქიმანდრიტი იოანე კრესტიანკინი