ქრისტესთვის სულელები - ვინ არიან ქართველი სალოსები.

  სალოსი, ანუ ქრისტესთვის სულელი - არის ადამიანი, რომელიც უფლის სადი­დებლად და საკუთარი ვნებების დასაძლე­ვად იქცევა ისე, როგორც სულელი. წმინდა პავლე მოციქულის ტერმინოლოგიით, სა­ლოსი შინაგანად წმინდად და ღვთივსათ­ნოდ ცხოვრობს, გარეგნულად კი საზოგა­დოებაში არსებული ქცევისა და ურთიერ­თობის ყველა ნორმას უარყოფს. სწორედ ამიტომ, ისინი ხალხისაგან ვერანაირ პატი­ვისცემასა და დაფასებას ვერ იღებენ, პი­რიქით, უკიდურეს ცოდვილებადაც კი მი­იჩნევიან. ეს იმის გამო ხდება, რომ მათი ღვაწლი, წმინდა და სათნო ცხოვრება სა­გულდაგულოდ დაფარულია გარშემომყოფ­თათვის.


ვინ არიან და რა თვისებებით გამოირჩევიან სალოსები - ამის თაობაზე

მღვდელი მიქაელ მეკრავიშვილი მოგვითხრობს: 

- სალოსობა უმძიმესია ქრისტიანულ ღვაწლთა შორის. ეს არის უმაღლესი მსახურება, უმაღ­ლესი ტვირთი. სალოსი უარს ამბობს ყოველგვარ მიწიერ ფუფუნებაზე, დადის მშიერ-მწყურვალი, ფეხშიშველი, ღამეს ღია ცის ქვეშ ათენებს... სალოსები ამხელდნენ ცოდვილებს და ამ მიზნით, ხშირად გიჟისათვის დამახასიათებელ ქცევას იყენებდნენ, შეიძლება უწმა­წური სიტყვებითაც მიემართათ ვინმესათვის, მაგრამ მათ სიტყვებსა და ქმედებებს ღრმად სიმბოლური დატვირთვა ჰქონდა. სალოსის უმთავრესი მიზანია ამხილოს ხალხის მდგომა­რეობა - იმ მორწმუნეების, იმ სასულიერო პირებისა, რომელთა ქმედებაც უკვე აღარ ექვემ­დებარება უფლის მცნებებს.

- მამა მიქაელ, ცნობილია, რომ მსგავსი საქციელით სალოსები ამპარტავნებასაც თრგუნავენ.

- დიახ, ისინი ამით უმძიმეს ცოდვას - ამპარტავნებას ებრძვიან და საკუთარ სათნოებებს ფა­რავენ. სულელი და არასერიოზული ადამიანის ნიღბით მათ ცოდვებისა და მანკიერებების მხილების ისეთი საშუალება ეძლევათ, რაც სხვა შემთხვევაში არ ექნებოდათ. ასეთი დაფა­რული ღვაწლისა და უანგარობისათვის უფალი სალოსებს სულიწმინდის სხვადასხვა ნიჭს უბოძებს ხოლმე. ისინი ხშირად წინასწარმეტყველებენ, კურნავენ. მაგრამ აუცილებელია ით­ქვას, რომ სალოსობას ფრთხილად უნდა მოვეკიდოთ, რადგან ადამიანი, რომელიც ღვთისა­გან განსაკუთრებული კურთხევის გარეშე შეუდგება ამ უმძიმეს ღვაწლს, მოსალოდნელია, დაიღუპოს. დღესაც არსებობენ ადამიანები, რომლებიც სალოსობას ცდილობენ. ასეთ პი­როვნებებთან ურთიერთობაში სიფრთხილე გვმართებს. `სალოსობა იმდენად იშვიათი, მძი­მე და ამავე დროს მაღალი ქრისტიანული გმირობაა, რომ მხოლოდ განგების რჩეულთა - სუ­ლითა და ხორცით უძლიერესთა ხვედრია" - ამბობდა მამა გაბრიელი. მოგეხსენებათ, ისიც სალოსი იყო. სალოსები იმხელა მადლით იყვნენ აღჭურვილნი, რომ ზამთარში არ სციო­დათ, ზაფხულში მზე არ სწვავდათ, წყალზე დადიოდნენ, მიცვალებულებს აღადგენდნენ და მძიმე ავადმყოფებს კურნავდნენ. ზოგჯერ კვირა ისე გადიოდა, რომ ლუკმას არ იდებდ­ნენ პირში. ისინი ზამთარშიც კი შიშვლები დადიოდნენ და ცხოვრების უმეტეს ნაწილს ქა­ლაქის ქუჩებში, სასაფლაოებზე, ეკლესიის კარიბჭესთან, ხანდახან კი, ნაგვის გროვაში ატა­რებდნენ. შეიძლება დღესაც ეძახის ვიღაც თავის თავს სალოსს, დადიან და ქადაგებენ, მაგ­რამ ასეთებს ნამდვილ სალოსებთან არანაირი კავშირი არა აქვთ, რადგან ნამდვილი სალო­სი ყოველთვის გაურბის დიდებას. ისინი არც ამხელდნენ თავიანთ მდგომარეობას და პირი­ქით, ხალხში ზიზღსა და სიძულვილს იწვევდნენ, ცოდვილებს განიკითხავდნენ და ისეთ რამეს ეუბნებოდნენ, რაც მათ გულისწყრომასა და საყვედურს იწვევდა. როგორც გითხა­რით, სალოსის მთავარი მიზანია მის სულში აღმოიფხვრას მცირედი ფესვიც კი ამპარტავნე­ბისა.

- მოგვიყევით მამა გაბრიელის შესახებაც...

- ის ჩვენი დროის დიდი სასულიერო მოღვაწე გახლდათ, რომელიც ღრმად დაფარული, წმინდა ცხოვრებით ცხოვრობდა. მთავარეპისკოპოსი თადეოზი იგონებს: როდესაც მამა
გაბრიელი მონასტრიდან გამოდიოდა, ყველას ლოთი და სულელი ეგონაო... ასეთ დროს მას ყველა ერიდებოდა და გაურბოდა, უმეტესად კი, დაცინვისა და აბუჩად აგდების საგანი ხდებოდა. სამთავროს მონასტერთან ახლოს ღვინის სმა, კუბოში წოლა და იქიდან ყვირილი მისგან ჩვეულებრივი ამბავი იყო. ამ დროს ყველა ერიდებოდა მასთან შეხვედრას. თუმცა, არსებობდა მისი მოღვაწეობის მეორე მხარე, როცა ის თავისი სენაკიდან და მონასტრიდა­ნაც იშვიათად გადიოდა, ხატებს ქმნიდა და საკვებს თითქმის არ იღებდა. ეს პერიოდი და­ახლოებით სამი-ოთხი, ზოგჯერ კი ხუთი თვის მანძილზეც გრძელდებოდა. მამა გაბრიელი მუდამ დაგლეჯილი და დაფლეთილი ტანსაცმლით დადიოდა, ბერობაში 40 წელი გაატარა და აქედან 25 წელი სხვადასხვა სასაფლაოზე ათევდა ღამეს, ხოლო 15 წლის განმავლობაში მათხოვრობდა. გაბრიელ ბერის სისხლის უხრწნელობა კიდევ ერთხელ ამტკიცებს, რომ ეს არ იყო ჩვეულებრივი სასულიერო პირი და მით უმეტეს, ჩვეულებრივი ადამიანი.

- როგორ უნდა შევაფასოთ ის, რაც შობის წინა დღეებში, მამა გაბრიელის საფლავ­ზე ხდებოდა?

- ეს ყველაფერი ქრისტიანული რწმენისადმი არასწორი დამოკიდებულების ბრალია. ორ სურვილს კი არა, მამა გაბრიელი იმ ადამიანს, რომელსაც ღვთის შიში, რწმენა და სიყვარუ­ლი აქვს, ყველა სურვილს შეუსრულებს. არ ვადანაშაულებ იმ ხალხს, ვინც იმ დღეებში მამა გაბრიელის საფლავთან იდგა, არ შეიძლება ითქვას, რომ ეს იყო ბრბო, მაგრამ ჩვენ, სასული­ერო პირებმა, უნდა გავუღრმავოთ ამ ხალხს მათ გულში არსებული რწმენის ნაპერწკალი და სწორი მიმართულება მივცეთ, ანუ - ვასწავლოთ რა არის ჭეშმარიტი ქრისტიანობა. ჩვენს თხოვნასა და სურვილს უფალი ასრულებს, მამა გაბრიელი კი შუამავალია ჩვენსა და ღმერთს შორის. ზოგი ამბობდა, რომ სამთავროს მონასტერში მისულნი მამა გაბრიელს მატე­რიალურ სიკეთეს სთხოვდნენ, ზოგიც - ჯანმრთელობას, ეს ამ ხალხის საქმეა, ისინი ითხოვ­დნენ იმას, რაც გულში ედოთ. მთავარია, რომ ისინი რწმენითა და სიყვარულით მივიდნენ მამა გაბრიელის საფლავთან, მაგრამ არ შეიძლება ეფიქრათ, რომ მამა გაბრიელი მხოლოდ ამ ორ სურვილს შეუსრულებდა მათ და მეტს - არა, მამა გაბრიელი ყოველთვის შეისმენს მართალი ადამიანის ლოცვას, რომელიც ღვთისაგან შეწევნას ითხოვს. მთელ საქართველო­ში, თუნდაც იმავე სამთავროში, სვეტიცხოველში, სიონში ან შიომღვიმეში არის ძალიან ბევ­რი სიწმინდე, რომელსაც შეიძლება შეწევნისთვის მივმართოთ.

ხათუნა ჩიგოგიძე


ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"

წყარო/Source: http://www.ambebi.ge/politika/94570