დავით უსუფაშვილი: თამამად უნდა შევერიოთ დღევანდელ მსოფლიოს
2014.03.14
საქართველოსა და ევროკავშირს შორის ასოცირების შეთანხმება უკვე პარაფირებულია და აგვისტოში სავარაუდოდ მხარეები ხელს მოაწერენ, რის შემდეგაც საჭიროა საქართველოს პარლამენტში ამ დოკუმენტის რატიფიცირება. “ნეტგაზეთმა” გადაწყვიტა შემოგთავაზოთ ინტერვიუების სერია საქართველოს პარლამენტის წევრებთან ევროპისა და ევროკავშირის შესახებ და მათი პერსონალური გამოცდილება და მოსაზრებები გაგიზიაროთ. ინტერვიუების სერიას პარლამენტის თავმჯდომარესთან საუბრით ვიწყებთ:
ბატონო დავით, თუ შეგიძლიათ გაიხსენოთ, როდის იმოგზაურეთ პირველად ევროპაში?
ეს იყო ტრანზიტი - ვენის გავლით მივფრინავდით ჩიკაგოში 1993 წელს და მგზავრობის განრიგი ისე აეწყო, რომ ვენაში საღამოს ჩავფრინდით და მეორე დილით გვიწევდა ჩიკაგოში გამგზავრება. მთელი საღამო, ღამე და დილა გავატარეთ აეროპორტში. ასე რომ, ევროპასთან ჩემი პირველი შეხება იყო ავსტრიის დედაქალაქის აეროპორტი. ეს ჩემთვის იყო შოკისმომგვრელი. წარმოიდგინეთ კონტრასტი 1993 წლის საქართველოს აეროპორტთან, რაც ცალკე აღსაწერია, თუ რა ხდებოდა იქ. ვენის აეროპორტმა გამაოგნა წესრიგით, სისუფთავით, ამდენი ხალხი დადის და ამის მიუხედავად, მაინც ყველაფერი პრიალებს. ასევე, შოკისმომგვრელი იყო “Duty Free”-ის მაღაზიები, სადაც გამყიდველს ვეძებდი… ჩვენ ჩავედით იმ კულტურიდან, სადაც მაღაზიაში საქონელს მყიდველისაგან იცავდა ჯერ დახლი და შემდეგ გამყიდველი, ხოლო იქ აღმოჩნდა, რომ ყველაფერი ისე აწყვია… იქ ვფიქრობდით, სად არის გამყიდველი, ვინ პატრონობს, ვინ იცავს, ამას ხომ მოიპარავენ და ა. შ. ასევე, შოკი იყო ის, რომ კაფე “მოცარტში” ყავა დავლიეთ და ერთ ფინჯანში 9–10 დოლარი გადავიხადეთ. ეს კი მაშინდელ საქართველოში ოჯახის რჩენის დაახლოებით ერთი კვირის მარაგი იყო. ასევე, წარმოუდგენელი მრავალფეროვნება იყო: ასეთ პატარა ტერიტორიაზე სხვადასხვა ეროვნების, ჩაცმულობის, იერსახის ამდენი ადამიანი დადის და თან ეს ხალხი ისე მოძრაობდა, რომ ერთმანეთს საერთოდ ვერ ამჩნევდნენ, ესეც სერიოზული შოკი იყო.
ევროპულ ქალაქში, სადაც პირველად მოვხვდი, ეს იყო ლონდონი1994 წელს. ბრიტანეთში იურისტების ტრადიციული დღესასწაული ტარდებოდა, რომელსაც ჰქვია იურიდიული პროფესიის ადამიანების ახალი წლის გახსნა. ეს იმართება ხოლმე შემოდგომით ვესტმინსტერის სააბატოში. ამ პროფესიის წარმომადგენლები იმოსებიან ტრადიციულ სამოსში, მათ შორის პარიკებში. მე გამიმართლა, იმ წელს დედოფალმა გახსნა ეს ღონისძიება. იქ უკვე სიძველეებმა და ტრადიციებმა გამაოცა, ფილმებში რაც მინახავს, და ის მეგონა ძველი სამყაროს კადრები, აღმოჩნდა, რომ თანამედროვე ევროპაში, ბითლზის, მანჩესტერის და არსენალის სამშობლოში პარალელურ რეჟიმში ასეთი ცხოვრება არსებობს – ძველი ტრადიციების დაცვით, იურიდიული პროფესიის წარმომადგენლები თავიანთ სამუშაო ოთახებშიც კი პარიკებით სხედან და ისე წერენ სიტყვას სასამართლოში გამოსვლისთვის. ეს არის ტრადიციების დროში განგრძობადობის ნიმუში.
რამდენ ვიზას ითვლის თქვენი პასპორტი?
იცით, ჯამში, რამდენი ვიზაა ჩარტყმული ჩემს პასორტში და სულ რამდენი პასპორტი მაქვს გამოცვლილი, ძალიან გამიჭირდება ამის დათვლა, მაგრამ 100–ზე მეტი ნამდვილად იქნება…
სრული ინტერვიუ
**
დავით ბერძენიშვილი: საქართველოში ანტიევროპელობა პრორუსობას ნიშნავს
2014.03.17
"ევროკავშირი მრავალფეროვნებას არათუ იტანს, არამედ უზრუნველყოფს", - ამბობს რესპუბლიკური პარტიის ერთ-ერთი ლიდერი და პარლამენტის წევრი ბერძენიშვილი, რომელსაც ნეტგაზეთი ევროპასა და ევროკავშირზე ესაუბრა:
ბატონო დავით, თუ შეგიძლიათ, რომ გაიხსენოთ, როდის იმოგზაურეთ პირველად ევროკავშირში?
1990 წელს საბჭოთა კავშირიდან პირდაპირ წავედი პარიზში.
რას უკავშირდებოდა ეს ვიზიტი?
საფრანგეთის ქართულმა დიასპორამ 1990 წელს 26 მაისის, დამოუკიდებლობის დღის აღსანიშნავად ქართული არაფორმალური, მაგრამ უკვე ლეგალურ მდგომარეობაში მყოფი პარტიების თითო წარმომადგენელი მიგვიწვია პარიზში. მე სხვა წარმომადგენლებთან ერთად ჩასვლა დავაგვიანე, მაგრამ ამით ბევრი მოვიგე იმიტომ, რომ ისინი სამ–ოთხ დღეში გამოუშვეს, მე კი სამი კვირა დავრჩი. ჩემი მასპინძელი იყო ვიქტორ ხომერიკი - ქართული ემიგრაციის ერთ–ერთი ყველაზე გამორჩეული კაცი, რომლის მამაც ნოე ჟორდანიას მთავრობის წევრი იყო. როცა საბჭოთა კავშირში გაზრდილი კაცი პარიზში მიდიოდა, საბჭოთა განათლების სისტემა უზრუნველყოფდა იმას, რომ გარკვეული წარმოდგენა საფრანგეთზე და განსაკუთრებით პარიზზე გქონოდა და ღვთისმშობლის ტაძარი მოულოდნელობა არ უნდა ყოფილიყო, არც ლუვრი და არც ეიფელის კოშკი. ასე რომ, ინფორმირებული ვიყავი, თუმცა მაინც მახსოვს, რომ კისერიც მტკიოდა და შუბლიც – კისერი იქაურობის თვალიერებით და შუბლი – ვიტრინებზე თავის მიდებით. ეს იყო ჩემი პირველი გასვლა.
ევროპა რომ კარგია, ეს მე დეკლალირებული მქონდა ბავშობიდან, ჯერ კიდევ 1978 წლიდან, როცა რესპუბლიკური პარტია შეიქმნა არალეგალურად და ქართულ ჟურნალებში ვწერდით, რომ გვინდა დამოუკიდებელი სახელმწიფო და ევროპაში ყოფნა. როცა ვნახე პარიზი, ბუნებრივია, ეს განცდა გამყარდა. 1991 წელს უკვე მე და ზურაბ ჟვანია ვიყავით სტრასბურგში და პარიზში. ეს უკვე პოლიტიკურად დატვირთული ვიზიტი იყო. ჩვენ შევხვდით თითქმის ყველა ფრაქციის ხელმძღვანელს ევროპარლამენტში, პარიზში გვქონდა შეხვედრები საგარეო საქმეთა კომიტეტში. ეს ის დროა, როცა საქართველოს დეკლარირებული აქვს დამოუკიდებლობა, მაგრამ ჩვენი დამოუკიდებლობა ჯერ არ არის აღიარებული, საბჭოთა კავშირი არ დაშლილა. მე მაშინ ვიყავი უზენაესი საბჭოს წევრი, ზურაბ ჟვანია იყო “მწვანეთა პარტიის” ლიდერი და “ევროპელი მწვანეების” საბჭოს წევრი. დარღვევა იყო პრინციპში, როდესაც არაღიარებული ქვეყნის დეპუტატს და “მწვანეთა პარტიის” ლიდერს ხვდებოდნენ ევროპარლამენტის დეპუტატები. როცა საფრანგეთის პარლამენტში ჩვენ გვქონდა შეხვედრები, ეს ერთგვარი არაფორმალური შეხვედრები იყო. ამ შეხვედრების შემდეგ ძალიან მალე საბჭოთა კავშირი დაიშალა.
მე მინდა გითხრათ, რომ ევროპა ჩემთვის და, დარწმუნებული ვარ, ჩვენთვის, ქართველებისთვის არის ბუნებრივი საცხოვრისი, ბუნებრივი გარემო. მე ისტორიკოსი ვარ. მთელი მისი არსებობის მანძილზე ქართული სახელმწიფოები, იმ დროიდან მოყოლებული, სანამ ჯერ კიდევ საქართველო შეიქმნეოდა, წარმატებული იყო მხოლოდ მაშინ, როდესაც მისი პროევროპული, პროდასავლური კურსი იყო არა მარტო დეკლარირებული, არამედ რეალიზებულიც. საუბარია ბერძნებზე, რომაელებზე.. მოკლედ, ყველა ეტაპზე საქართველო თავს აღიქვამდა როგორც ევროპის ნაწილს. ამიტომ ილია ჭავჭავაძეც ევროპელია, ნიკო ნიკოლაძეც ევროპელია, ვაჟა–ფშაველაც ევროპელია, გალაკტიონიც ევროპელი პოეტია და რუსთაველიც. ქართული კულტურა არის დასავლური კულტურა, მაგრამ ჩვენ არ გვაქვს დემოკრატიულ ევროპაში ცხოვრების გამოცდილება. მესამე ათასწლეულის დასაწყისში, 21–ე საუკუნის საქართველოს ახლა ეძლევა შესაძლებლობა, რომ ის ევროპა გახდეს არა მარტო წინაპრის დამსახურებით, არამედ დააფასოს ეს დამსახურება და სათანადო ევროპელი გახდეს უკვე ტექნოლოგიებითაც, მათ შორის კანონის უზენაესობით, საკუთრების უფლებით, ადამიანის უფლებებით.
სრული ინტერვიუ
**
სერგო რატიანი: ევროპა - ეს არის ქრისტიანული კულტურა და რწმენის თავისუფლება
2014.03.18
"ევროპა - ეს არის ქრისტიანული კულტურა და ეს არის რწმენის თავისუფლება. რწმენა შეუძლებელია იქ, სადაც არ არსებობს რწმენის თავისუფლება. იქ, სადაც ვიღაცას ჯვარს ურტყამენ თავში, არა მარტო სხვა სარწმუნოების ადამიანს აყენებს შეურაცხყოფას, არამედ ყველა ჩვენგანს," - ამბობს "ერთიანი ნაციონალური მოძრაობის" წევრი, დეპუტატი სერგო რატიანი, რომელსაც "ნეტგაზეთი" ევროპასა და ევროკავშირზე ესაუბრა:
ბატონო სერგო, რამდენჯერ ხართ ნამყოფი ევროკავშირის ქვეყნებში?
ძალიან ბევრ ქვეყანაში ვარ ნამყოფი, უფრო მეტი ურთიერთობა მაქვს გერმანულენოვან ქვეყნებთან, თვითონ გერმანიაში, შვეიცარიაში მიწევს საქმიანი ვიზიტები. უნივერსიტეტში მიწვევით ვყოფილვარ როგორც გერმანიაში, ასევე - შვეიცარიაში. ეს არის მართლაც ტრადიცია, მრავალსაუკუნოვანი ტრადიცია, სადაც ყალიბდებოდა მარადი მშვიდობის იდეა, კეთილდღეობა და გარკვეული ლიბერალური ღირებულებები, ეს ყოველ ფეხის ნაბიჯზე ჩანს.
რა შთაბეჭდილებები დაგრჩათ ამ ვიზიტების შედეგად, რა არის ევროკავშირი და რა ახასიათებს მას?
ყველაზე ნიშანდობლივი ისაა, რომ ევროპა არის თავისუფლება - კანონის, წესრიგის ფარგლებში. ეს არის სრული პიროვნული თავისუფლება და ეს არის საჯარო სივრცეში გარკვეული წესრიგი, რომელსაც ყველა სცემს პატივს. ეს არის შესაძლებლობების მაქსიმუმის გამოყენების სივრცე. ეს საკმაოდ დიფერენცირებული სივრცეა. ძალიან საინტერესოა საუნივერსიტეტო სამყარო, რომელიც არის სრულიად დამოუკიდებელი, ხელშეუხებელი, ასევე, ბიზნესი, რომლის დამოუკიდებლობა ხელშეუხებელია. ეს არის კულტურა, რომელსაც თავისი ავტონომიურობა აქვს. მნიშვნელოვანია, რომ ევროპა არის სხვადასხვა თავისუფალი სივრცეების და შესაძლებლობების ერთობლიობა. დასავლეთი არ არის გეოგრაფიული სივრცე, არამედ ეს არის თანამედროვე ცივილიზებული სამყარო და არ არის ასე დაპირისპირებული დასავლეთი და აღმოსავლეთი. ესაა დაპირისპირება მოდერნის, თანამედროვე სამყაროსი და პრემოდერნული სამყაროსი.
ჩვენ ვცდილობთ გავხდეთ ცივილიზებული სამყაროს ნაწილი. დასავლეთი - ეს არის ქრისტიანული კულტურა და ამ კულტურაზე აღმოცენებული თანამედროვე სამყარო, პლუს რაციონალობა, რომელიც იწყება განმანათლებლობით. ეს რაციონალიზმია ის, რომ არსებობს საკითხები, რომლებიც გონებით უნდა გადავწყვიტოთ, და ეს ძალიან მნიშვნელოვანია. ამ მოწყობამ გარკვეულწილად მოიტანა კეთილდღეობა, საყოველთაო კეთილდღეობის სახელმწიფოს იდეა, სადაც სოციალური დაცულობა საკმაოდ მაღალია. დასავლეთში სოციალური დაცვა გაცილებით უფრო მაღალია, ვიდრე იგივე პოსტსაბჭოთა სივრცეში. ჩვენ გვგონია, რომ კაპიტალიზმი და სოციალური დაცვა ერთმანეთთან შეუთავსებელია, პირიქით, სწორედ იმ სამყაროში არის სოციალური კეთილდღეობა ძალიან მნიშვნელოვანი ღირებულება. გარდა ამისა, ეს არის უსაფრთხო გარემო, რადგან აქ ერთი ღირებულებების, ერთი პრინციპის მქონე ქვეყნების თანამშრომლობა ხდება და ისინი თანამშრომლობენ საერთო უსაფრთხოებაზე.
სრული ინტერვიუ
2014.03.14
საქართველოსა და ევროკავშირს შორის ასოცირების შეთანხმება უკვე პარაფირებულია და აგვისტოში სავარაუდოდ მხარეები ხელს მოაწერენ, რის შემდეგაც საჭიროა საქართველოს პარლამენტში ამ დოკუმენტის რატიფიცირება. “ნეტგაზეთმა” გადაწყვიტა შემოგთავაზოთ ინტერვიუების სერია საქართველოს პარლამენტის წევრებთან ევროპისა და ევროკავშირის შესახებ და მათი პერსონალური გამოცდილება და მოსაზრებები გაგიზიაროთ. ინტერვიუების სერიას პარლამენტის თავმჯდომარესთან საუბრით ვიწყებთ:
ბატონო დავით, თუ შეგიძლიათ გაიხსენოთ, როდის იმოგზაურეთ პირველად ევროპაში?
ეს იყო ტრანზიტი - ვენის გავლით მივფრინავდით ჩიკაგოში 1993 წელს და მგზავრობის განრიგი ისე აეწყო, რომ ვენაში საღამოს ჩავფრინდით და მეორე დილით გვიწევდა ჩიკაგოში გამგზავრება. მთელი საღამო, ღამე და დილა გავატარეთ აეროპორტში. ასე რომ, ევროპასთან ჩემი პირველი შეხება იყო ავსტრიის დედაქალაქის აეროპორტი. ეს ჩემთვის იყო შოკისმომგვრელი. წარმოიდგინეთ კონტრასტი 1993 წლის საქართველოს აეროპორტთან, რაც ცალკე აღსაწერია, თუ რა ხდებოდა იქ. ვენის აეროპორტმა გამაოგნა წესრიგით, სისუფთავით, ამდენი ხალხი დადის და ამის მიუხედავად, მაინც ყველაფერი პრიალებს. ასევე, შოკისმომგვრელი იყო “Duty Free”-ის მაღაზიები, სადაც გამყიდველს ვეძებდი… ჩვენ ჩავედით იმ კულტურიდან, სადაც მაღაზიაში საქონელს მყიდველისაგან იცავდა ჯერ დახლი და შემდეგ გამყიდველი, ხოლო იქ აღმოჩნდა, რომ ყველაფერი ისე აწყვია… იქ ვფიქრობდით, სად არის გამყიდველი, ვინ პატრონობს, ვინ იცავს, ამას ხომ მოიპარავენ და ა. შ. ასევე, შოკი იყო ის, რომ კაფე “მოცარტში” ყავა დავლიეთ და ერთ ფინჯანში 9–10 დოლარი გადავიხადეთ. ეს კი მაშინდელ საქართველოში ოჯახის რჩენის დაახლოებით ერთი კვირის მარაგი იყო. ასევე, წარმოუდგენელი მრავალფეროვნება იყო: ასეთ პატარა ტერიტორიაზე სხვადასხვა ეროვნების, ჩაცმულობის, იერსახის ამდენი ადამიანი დადის და თან ეს ხალხი ისე მოძრაობდა, რომ ერთმანეთს საერთოდ ვერ ამჩნევდნენ, ესეც სერიოზული შოკი იყო.
ევროპულ ქალაქში, სადაც პირველად მოვხვდი, ეს იყო ლონდონი1994 წელს. ბრიტანეთში იურისტების ტრადიციული დღესასწაული ტარდებოდა, რომელსაც ჰქვია იურიდიული პროფესიის ადამიანების ახალი წლის გახსნა. ეს იმართება ხოლმე შემოდგომით ვესტმინსტერის სააბატოში. ამ პროფესიის წარმომადგენლები იმოსებიან ტრადიციულ სამოსში, მათ შორის პარიკებში. მე გამიმართლა, იმ წელს დედოფალმა გახსნა ეს ღონისძიება. იქ უკვე სიძველეებმა და ტრადიციებმა გამაოცა, ფილმებში რაც მინახავს, და ის მეგონა ძველი სამყაროს კადრები, აღმოჩნდა, რომ თანამედროვე ევროპაში, ბითლზის, მანჩესტერის და არსენალის სამშობლოში პარალელურ რეჟიმში ასეთი ცხოვრება არსებობს – ძველი ტრადიციების დაცვით, იურიდიული პროფესიის წარმომადგენლები თავიანთ სამუშაო ოთახებშიც კი პარიკებით სხედან და ისე წერენ სიტყვას სასამართლოში გამოსვლისთვის. ეს არის ტრადიციების დროში განგრძობადობის ნიმუში.
რამდენ ვიზას ითვლის თქვენი პასპორტი?
იცით, ჯამში, რამდენი ვიზაა ჩარტყმული ჩემს პასორტში და სულ რამდენი პასპორტი მაქვს გამოცვლილი, ძალიან გამიჭირდება ამის დათვლა, მაგრამ 100–ზე მეტი ნამდვილად იქნება…
სრული ინტერვიუ
**
დავით ბერძენიშვილი: საქართველოში ანტიევროპელობა პრორუსობას ნიშნავს
2014.03.17
"ევროკავშირი მრავალფეროვნებას არათუ იტანს, არამედ უზრუნველყოფს", - ამბობს რესპუბლიკური პარტიის ერთ-ერთი ლიდერი და პარლამენტის წევრი ბერძენიშვილი, რომელსაც ნეტგაზეთი ევროპასა და ევროკავშირზე ესაუბრა:
ბატონო დავით, თუ შეგიძლიათ, რომ გაიხსენოთ, როდის იმოგზაურეთ პირველად ევროკავშირში?
1990 წელს საბჭოთა კავშირიდან პირდაპირ წავედი პარიზში.
რას უკავშირდებოდა ეს ვიზიტი?
საფრანგეთის ქართულმა დიასპორამ 1990 წელს 26 მაისის, დამოუკიდებლობის დღის აღსანიშნავად ქართული არაფორმალური, მაგრამ უკვე ლეგალურ მდგომარეობაში მყოფი პარტიების თითო წარმომადგენელი მიგვიწვია პარიზში. მე სხვა წარმომადგენლებთან ერთად ჩასვლა დავაგვიანე, მაგრამ ამით ბევრი მოვიგე იმიტომ, რომ ისინი სამ–ოთხ დღეში გამოუშვეს, მე კი სამი კვირა დავრჩი. ჩემი მასპინძელი იყო ვიქტორ ხომერიკი - ქართული ემიგრაციის ერთ–ერთი ყველაზე გამორჩეული კაცი, რომლის მამაც ნოე ჟორდანიას მთავრობის წევრი იყო. როცა საბჭოთა კავშირში გაზრდილი კაცი პარიზში მიდიოდა, საბჭოთა განათლების სისტემა უზრუნველყოფდა იმას, რომ გარკვეული წარმოდგენა საფრანგეთზე და განსაკუთრებით პარიზზე გქონოდა და ღვთისმშობლის ტაძარი მოულოდნელობა არ უნდა ყოფილიყო, არც ლუვრი და არც ეიფელის კოშკი. ასე რომ, ინფორმირებული ვიყავი, თუმცა მაინც მახსოვს, რომ კისერიც მტკიოდა და შუბლიც – კისერი იქაურობის თვალიერებით და შუბლი – ვიტრინებზე თავის მიდებით. ეს იყო ჩემი პირველი გასვლა.
ევროპა რომ კარგია, ეს მე დეკლალირებული მქონდა ბავშობიდან, ჯერ კიდევ 1978 წლიდან, როცა რესპუბლიკური პარტია შეიქმნა არალეგალურად და ქართულ ჟურნალებში ვწერდით, რომ გვინდა დამოუკიდებელი სახელმწიფო და ევროპაში ყოფნა. როცა ვნახე პარიზი, ბუნებრივია, ეს განცდა გამყარდა. 1991 წელს უკვე მე და ზურაბ ჟვანია ვიყავით სტრასბურგში და პარიზში. ეს უკვე პოლიტიკურად დატვირთული ვიზიტი იყო. ჩვენ შევხვდით თითქმის ყველა ფრაქციის ხელმძღვანელს ევროპარლამენტში, პარიზში გვქონდა შეხვედრები საგარეო საქმეთა კომიტეტში. ეს ის დროა, როცა საქართველოს დეკლარირებული აქვს დამოუკიდებლობა, მაგრამ ჩვენი დამოუკიდებლობა ჯერ არ არის აღიარებული, საბჭოთა კავშირი არ დაშლილა. მე მაშინ ვიყავი უზენაესი საბჭოს წევრი, ზურაბ ჟვანია იყო “მწვანეთა პარტიის” ლიდერი და “ევროპელი მწვანეების” საბჭოს წევრი. დარღვევა იყო პრინციპში, როდესაც არაღიარებული ქვეყნის დეპუტატს და “მწვანეთა პარტიის” ლიდერს ხვდებოდნენ ევროპარლამენტის დეპუტატები. როცა საფრანგეთის პარლამენტში ჩვენ გვქონდა შეხვედრები, ეს ერთგვარი არაფორმალური შეხვედრები იყო. ამ შეხვედრების შემდეგ ძალიან მალე საბჭოთა კავშირი დაიშალა.
მე მინდა გითხრათ, რომ ევროპა ჩემთვის და, დარწმუნებული ვარ, ჩვენთვის, ქართველებისთვის არის ბუნებრივი საცხოვრისი, ბუნებრივი გარემო. მე ისტორიკოსი ვარ. მთელი მისი არსებობის მანძილზე ქართული სახელმწიფოები, იმ დროიდან მოყოლებული, სანამ ჯერ კიდევ საქართველო შეიქმნეოდა, წარმატებული იყო მხოლოდ მაშინ, როდესაც მისი პროევროპული, პროდასავლური კურსი იყო არა მარტო დეკლარირებული, არამედ რეალიზებულიც. საუბარია ბერძნებზე, რომაელებზე.. მოკლედ, ყველა ეტაპზე საქართველო თავს აღიქვამდა როგორც ევროპის ნაწილს. ამიტომ ილია ჭავჭავაძეც ევროპელია, ნიკო ნიკოლაძეც ევროპელია, ვაჟა–ფშაველაც ევროპელია, გალაკტიონიც ევროპელი პოეტია და რუსთაველიც. ქართული კულტურა არის დასავლური კულტურა, მაგრამ ჩვენ არ გვაქვს დემოკრატიულ ევროპაში ცხოვრების გამოცდილება. მესამე ათასწლეულის დასაწყისში, 21–ე საუკუნის საქართველოს ახლა ეძლევა შესაძლებლობა, რომ ის ევროპა გახდეს არა მარტო წინაპრის დამსახურებით, არამედ დააფასოს ეს დამსახურება და სათანადო ევროპელი გახდეს უკვე ტექნოლოგიებითაც, მათ შორის კანონის უზენაესობით, საკუთრების უფლებით, ადამიანის უფლებებით.
სრული ინტერვიუ
**
სერგო რატიანი: ევროპა - ეს არის ქრისტიანული კულტურა და რწმენის თავისუფლება
2014.03.18
"ევროპა - ეს არის ქრისტიანული კულტურა და ეს არის რწმენის თავისუფლება. რწმენა შეუძლებელია იქ, სადაც არ არსებობს რწმენის თავისუფლება. იქ, სადაც ვიღაცას ჯვარს ურტყამენ თავში, არა მარტო სხვა სარწმუნოების ადამიანს აყენებს შეურაცხყოფას, არამედ ყველა ჩვენგანს," - ამბობს "ერთიანი ნაციონალური მოძრაობის" წევრი, დეპუტატი სერგო რატიანი, რომელსაც "ნეტგაზეთი" ევროპასა და ევროკავშირზე ესაუბრა:
ბატონო სერგო, რამდენჯერ ხართ ნამყოფი ევროკავშირის ქვეყნებში?
ძალიან ბევრ ქვეყანაში ვარ ნამყოფი, უფრო მეტი ურთიერთობა მაქვს გერმანულენოვან ქვეყნებთან, თვითონ გერმანიაში, შვეიცარიაში მიწევს საქმიანი ვიზიტები. უნივერსიტეტში მიწვევით ვყოფილვარ როგორც გერმანიაში, ასევე - შვეიცარიაში. ეს არის მართლაც ტრადიცია, მრავალსაუკუნოვანი ტრადიცია, სადაც ყალიბდებოდა მარადი მშვიდობის იდეა, კეთილდღეობა და გარკვეული ლიბერალური ღირებულებები, ეს ყოველ ფეხის ნაბიჯზე ჩანს.
რა შთაბეჭდილებები დაგრჩათ ამ ვიზიტების შედეგად, რა არის ევროკავშირი და რა ახასიათებს მას?
ყველაზე ნიშანდობლივი ისაა, რომ ევროპა არის თავისუფლება - კანონის, წესრიგის ფარგლებში. ეს არის სრული პიროვნული თავისუფლება და ეს არის საჯარო სივრცეში გარკვეული წესრიგი, რომელსაც ყველა სცემს პატივს. ეს არის შესაძლებლობების მაქსიმუმის გამოყენების სივრცე. ეს საკმაოდ დიფერენცირებული სივრცეა. ძალიან საინტერესოა საუნივერსიტეტო სამყარო, რომელიც არის სრულიად დამოუკიდებელი, ხელშეუხებელი, ასევე, ბიზნესი, რომლის დამოუკიდებლობა ხელშეუხებელია. ეს არის კულტურა, რომელსაც თავისი ავტონომიურობა აქვს. მნიშვნელოვანია, რომ ევროპა არის სხვადასხვა თავისუფალი სივრცეების და შესაძლებლობების ერთობლიობა. დასავლეთი არ არის გეოგრაფიული სივრცე, არამედ ეს არის თანამედროვე ცივილიზებული სამყარო და არ არის ასე დაპირისპირებული დასავლეთი და აღმოსავლეთი. ესაა დაპირისპირება მოდერნის, თანამედროვე სამყაროსი და პრემოდერნული სამყაროსი.
ჩვენ ვცდილობთ გავხდეთ ცივილიზებული სამყაროს ნაწილი. დასავლეთი - ეს არის ქრისტიანული კულტურა და ამ კულტურაზე აღმოცენებული თანამედროვე სამყარო, პლუს რაციონალობა, რომელიც იწყება განმანათლებლობით. ეს რაციონალიზმია ის, რომ არსებობს საკითხები, რომლებიც გონებით უნდა გადავწყვიტოთ, და ეს ძალიან მნიშვნელოვანია. ამ მოწყობამ გარკვეულწილად მოიტანა კეთილდღეობა, საყოველთაო კეთილდღეობის სახელმწიფოს იდეა, სადაც სოციალური დაცულობა საკმაოდ მაღალია. დასავლეთში სოციალური დაცვა გაცილებით უფრო მაღალია, ვიდრე იგივე პოსტსაბჭოთა სივრცეში. ჩვენ გვგონია, რომ კაპიტალიზმი და სოციალური დაცვა ერთმანეთთან შეუთავსებელია, პირიქით, სწორედ იმ სამყაროში არის სოციალური კეთილდღეობა ძალიან მნიშვნელოვანი ღირებულება. გარდა ამისა, ეს არის უსაფრთხო გარემო, რადგან აქ ერთი ღირებულებების, ერთი პრინციპის მქონე ქვეყნების თანამშრომლობა ხდება და ისინი თანამშრომლობენ საერთო უსაფრთხოებაზე.
სრული ინტერვიუ
Комментариев нет:
Отправить комментарий