ერში ხშირად ისმის შეძახილები თავისუფლების შესახებ: ხალხი ყვირის, იქნევს ხელებს, ითხოვს თავისუფლებას! მაგრამ ვინ წაართვა იგი? ვის ძალუძს დაუბრუნოს? ეხლა ყველა მმართველი პირობას დებს, რომ დაიცავს თავისი ერის უფლებებს, სახელმწიფოები თავს იქებენ ლიბერალიზმით, მათი იდეალი – ამერიკაა, მისი სიმბოლო – თავისუფლების ქანდაკება… მიუხედავად ამისა – ყოველი ადამიანი უფრო მეტად გრძნობს ამ ქვეყანაზე ყოველი მხრიდან შევიწროებას, შეზღუდვას, აკრძალვას, დამოკიდებულებას, რა არის ამის მიზეზი? იგი უბრალოა!
ღმრთისაგან ნეტარებისავთის შექმნილ ადამიანს – სამოთხეში ჰქონდა სრულიად ყველაფერი, ის რაც კი შეეძლოთ ესურვათ მის წმინდა სამშვინველსა და სხეულს საამო ცხოვრებისათვის, მის სულს კი სწყუროდა ღმერთთან სულიერი ურთიერთობა, მხოლოდ მასში შეეძლო ეპოვა სიხარული, თავის არსებობის აზრი და მიზანი – და ესეც მას ჰქონდა გახსნილი. მაგრამ არასწორად გამოიყენა რა თავისუფლება, ადამიანი დაეცა, ამის შემდეგ შეწყდა ღმერთთან მადლისმიერი ურთიერთობა. მიწა დაწყევლილია და აღარ აღმოაცენებს ადამიანისათვის მის მასაზრდოებელ ნაყოფს, ვიდრე იგი„ ოფლითა პირისა მისისათა“ არ მოიპოვებს თავისათვის არსებობის პურს. ადამიანის სული დაემონა ხორცს, ამჟამად ის ეძიებს თავის ყველა უსასრულო სურვილების დაკმაყუოფილებას შეზღუდულ მატერიალურ სამყაროში. ეს სულის სურვილები, ნივთიერისადმი მიმართულნი, გადადიან ავადმყოფობაში, ბუნებრივი მოთხოვნილებანი გარდაიქმნებიან ვნებებად. და აი – იმყოფება რა გზააბნეული ადამიანი ექსორიობაში, ამ ციხეში, განიზრახავს იმის ძიებას, რაც დაკარგა სამოთხეში: ოცნებობს მოაწყოს თავისათვის სამეფო პალატანი, გააშენის თავისი „ედემის“ ბაღი, სწადია სიყვარული, ძალაუფლება. მაგრამ ამ ქვეყანაზე რომ მიაღწიოს ამას, სადაც ლუკმა პურიც კი არ მოიპოვება შრომისა და ოფლის გარეშე – ხალხი ცდილობს დაიმონოს მოყვასი, მოატყუოს მეზობელი, გაძარცვოს გამვლელი. ადამიანისათის ბუნებრივია არა მცირე, არამედ უდიდესი განსვენების, უსაზღვრო ბედნიერების წადილი და ძიება! ეძიებს რა ამას დედამიწაზე, ის იძულებულია თავის მოყვასთან მუდმივ ბრძოლაში იმყოფებოდეს, რადგანაც აქ შეუძლებელია იყოს ბედნიერება – შეზღუდულ სამყაროში – არის მხოლოდ უსაზღვროს სახენი. და, აი, ამ ბრძოლას ვხედავთ ყველგან – ბავშვებს შორის, უფროსებს შორის, მმართველებს შორის და სახელმწიფოებს შორის! ასე რომ, ამ ქვეყნად შეუძლებელია იყოს ჭეშმარიტი თავისუფლება!
ქრისტიანები სხვაგვარად ეძებენ ჭეშმარიტებას! როგორც ვხედავთ – უფალი იესუ ქრისტე არ ასწავლის ებრაელებს რომაელების შევიწროებისაგან განთავისუფლების ძიებას, რომელიც მათ ასე უმძიმთ, არამედ ბრძანებს „მიცემად კეისრისა კეისარსა“, მოციქული ჰმოძღვრის მონას, რომელმაც მიიღო ქრისტიანობა არ დამწუხრდეს მონობის გამო, და თუ მას შეუძლია კიდეც განთავისუფლდეს – ურჩევს ამჯობინოს მონობა, ამბობს რა, რომ მონა – ქრისტიანი ქრისტეში უკვე განთავისუფლებულია, თავისუფალი კი – მონაა ქრისტესი (კორ. 7,21). ცხადია, რომ ქრისტიანებს არ უნდა ეშინოდეთ იმისა, რომ ხალხი, გარემოება, მთავრობა შეზღუდავენ მათ გარეგნულ თავისუფლებას (ისინი ხომ არ თვლიან ამ ქნეყანას თავიანთ ნამდვილ სახლად, დროებით სამყოფელში კი რად არ მოვითბინოთ შევიწროება, როგორც ამას ითფენს შორეული ქვეყნიდან საკუთარ სახლში მიმავალი ადამიანი, რომელიმე გზაზე მდებარე სასტუმროში). ჩვენ უნდა გვეშინოდეს სხვაგავარი მონობისა – ცოდვის მონობისა, სწორედ, რომ ცოდვა გვბოჭავს ჩვენ, გვართმევს თავისუფლებას, გვაიძულებს ვიმყოფებოდეთ ჩვენივე უაზრო სურვილების ასასრულებლად აუტანელ მონობაში. ვინც სძლია თვის თავში ამა სოფლის მატყუარა სიხარულთან მიჯაჭვულობას, ვინც ჯვარს ეცვა ქრისტესთან ერთად, ვისი გულიც აღტაცებული იქნა ზეციურის, მარადისობის მიმართ სიყვარულით – მას არ ეშინია დაკარგოს აქ რაიმე დროებითი, მზადაა დაუთმოს სხვებს მიწიერი სიკეთენი: ის „უძლურებათა, გინებათა, ჭირთა, დევნულობათა და იწროებათა შიან ქრისტესთვის“ – გულმხიარულია( 2კორ.12,10), ჯაჭვებს შინაც და ბორკილებს შინაც – თავისუფალია, რადგან თავისუფალია მისი სული ამა სოფლისაგან. მისთვის „ცხოვრება ქრისტე არს, და სიკვდილი – შესაძინელი“ (ფილიპ.1,21).
ასე რომ; არის ჭეშმარიტი თავისუფლება – ქრისტეში! და არის თავისუფლება ქიმერის, რომელსაც მეფსალმუნე დავით მეფე ეძახის „თავისუფლებას მკვდართა თანა“(ფს.87) – თავისუფლება ცოდვილისა ცოდვიდეს სხვებთან ერთად – საუკუნო დაღუპვისათვის განწირულებთან, ცოცხლად მკვდრებთან! უფრო ხშირად ადამიანები, რომლებიც მოთხოვნით გაჰყვირიან ქუჩებში „თავისუფლებას“, სურთ სწირედ ეს – თავისუფლება „მკვდართა თანა“.
ჩვენ კი გვახსოვს სახარების სიტყვები: უკეთუ სცნათ „ჭეშმარიტება, ჭეშმარიტებამან განგანთავისუფლნეს თქვენ“, „უკეთუ ძემან განგანთავისუფლნეს, ჭეშმარიტად თავისუფალ იყვნეთ“ (იოან. 8.32,36). ამინ
არქიმანდრიტი ლაზარე (აბაშიძე)
ღმრთისაგან ნეტარებისავთის შექმნილ ადამიანს – სამოთხეში ჰქონდა სრულიად ყველაფერი, ის რაც კი შეეძლოთ ესურვათ მის წმინდა სამშვინველსა და სხეულს საამო ცხოვრებისათვის, მის სულს კი სწყუროდა ღმერთთან სულიერი ურთიერთობა, მხოლოდ მასში შეეძლო ეპოვა სიხარული, თავის არსებობის აზრი და მიზანი – და ესეც მას ჰქონდა გახსნილი. მაგრამ არასწორად გამოიყენა რა თავისუფლება, ადამიანი დაეცა, ამის შემდეგ შეწყდა ღმერთთან მადლისმიერი ურთიერთობა. მიწა დაწყევლილია და აღარ აღმოაცენებს ადამიანისათვის მის მასაზრდოებელ ნაყოფს, ვიდრე იგი„ ოფლითა პირისა მისისათა“ არ მოიპოვებს თავისათვის არსებობის პურს. ადამიანის სული დაემონა ხორცს, ამჟამად ის ეძიებს თავის ყველა უსასრულო სურვილების დაკმაყუოფილებას შეზღუდულ მატერიალურ სამყაროში. ეს სულის სურვილები, ნივთიერისადმი მიმართულნი, გადადიან ავადმყოფობაში, ბუნებრივი მოთხოვნილებანი გარდაიქმნებიან ვნებებად. და აი – იმყოფება რა გზააბნეული ადამიანი ექსორიობაში, ამ ციხეში, განიზრახავს იმის ძიებას, რაც დაკარგა სამოთხეში: ოცნებობს მოაწყოს თავისათვის სამეფო პალატანი, გააშენის თავისი „ედემის“ ბაღი, სწადია სიყვარული, ძალაუფლება. მაგრამ ამ ქვეყანაზე რომ მიაღწიოს ამას, სადაც ლუკმა პურიც კი არ მოიპოვება შრომისა და ოფლის გარეშე – ხალხი ცდილობს დაიმონოს მოყვასი, მოატყუოს მეზობელი, გაძარცვოს გამვლელი. ადამიანისათის ბუნებრივია არა მცირე, არამედ უდიდესი განსვენების, უსაზღვრო ბედნიერების წადილი და ძიება! ეძიებს რა ამას დედამიწაზე, ის იძულებულია თავის მოყვასთან მუდმივ ბრძოლაში იმყოფებოდეს, რადგანაც აქ შეუძლებელია იყოს ბედნიერება – შეზღუდულ სამყაროში – არის მხოლოდ უსაზღვროს სახენი. და, აი, ამ ბრძოლას ვხედავთ ყველგან – ბავშვებს შორის, უფროსებს შორის, მმართველებს შორის და სახელმწიფოებს შორის! ასე რომ, ამ ქვეყნად შეუძლებელია იყოს ჭეშმარიტი თავისუფლება!
ქრისტიანები სხვაგვარად ეძებენ ჭეშმარიტებას! როგორც ვხედავთ – უფალი იესუ ქრისტე არ ასწავლის ებრაელებს რომაელების შევიწროებისაგან განთავისუფლების ძიებას, რომელიც მათ ასე უმძიმთ, არამედ ბრძანებს „მიცემად კეისრისა კეისარსა“, მოციქული ჰმოძღვრის მონას, რომელმაც მიიღო ქრისტიანობა არ დამწუხრდეს მონობის გამო, და თუ მას შეუძლია კიდეც განთავისუფლდეს – ურჩევს ამჯობინოს მონობა, ამბობს რა, რომ მონა – ქრისტიანი ქრისტეში უკვე განთავისუფლებულია, თავისუფალი კი – მონაა ქრისტესი (კორ. 7,21). ცხადია, რომ ქრისტიანებს არ უნდა ეშინოდეთ იმისა, რომ ხალხი, გარემოება, მთავრობა შეზღუდავენ მათ გარეგნულ თავისუფლებას (ისინი ხომ არ თვლიან ამ ქნეყანას თავიანთ ნამდვილ სახლად, დროებით სამყოფელში კი რად არ მოვითბინოთ შევიწროება, როგორც ამას ითფენს შორეული ქვეყნიდან საკუთარ სახლში მიმავალი ადამიანი, რომელიმე გზაზე მდებარე სასტუმროში). ჩვენ უნდა გვეშინოდეს სხვაგავარი მონობისა – ცოდვის მონობისა, სწორედ, რომ ცოდვა გვბოჭავს ჩვენ, გვართმევს თავისუფლებას, გვაიძულებს ვიმყოფებოდეთ ჩვენივე უაზრო სურვილების ასასრულებლად აუტანელ მონობაში. ვინც სძლია თვის თავში ამა სოფლის მატყუარა სიხარულთან მიჯაჭვულობას, ვინც ჯვარს ეცვა ქრისტესთან ერთად, ვისი გულიც აღტაცებული იქნა ზეციურის, მარადისობის მიმართ სიყვარულით – მას არ ეშინია დაკარგოს აქ რაიმე დროებითი, მზადაა დაუთმოს სხვებს მიწიერი სიკეთენი: ის „უძლურებათა, გინებათა, ჭირთა, დევნულობათა და იწროებათა შიან ქრისტესთვის“ – გულმხიარულია( 2კორ.12,10), ჯაჭვებს შინაც და ბორკილებს შინაც – თავისუფალია, რადგან თავისუფალია მისი სული ამა სოფლისაგან. მისთვის „ცხოვრება ქრისტე არს, და სიკვდილი – შესაძინელი“ (ფილიპ.1,21).
ასე რომ; არის ჭეშმარიტი თავისუფლება – ქრისტეში! და არის თავისუფლება ქიმერის, რომელსაც მეფსალმუნე დავით მეფე ეძახის „თავისუფლებას მკვდართა თანა“(ფს.87) – თავისუფლება ცოდვილისა ცოდვიდეს სხვებთან ერთად – საუკუნო დაღუპვისათვის განწირულებთან, ცოცხლად მკვდრებთან! უფრო ხშირად ადამიანები, რომლებიც მოთხოვნით გაჰყვირიან ქუჩებში „თავისუფლებას“, სურთ სწირედ ეს – თავისუფლება „მკვდართა თანა“.
ჩვენ კი გვახსოვს სახარების სიტყვები: უკეთუ სცნათ „ჭეშმარიტება, ჭეშმარიტებამან განგანთავისუფლნეს თქვენ“, „უკეთუ ძემან განგანთავისუფლნეს, ჭეშმარიტად თავისუფალ იყვნეთ“ (იოან. 8.32,36). ამინ
არქიმანდრიტი ლაზარე (აბაშიძე)
Комментариев нет:
Отправить комментарий