დაუმორჩილებელი ქართული პოეზია.

 

 კონსტანტინე გამსახურდია

ქართულ არტილერიას ვუძღვნი 

საბედისწერო დღე გვაუწყა სიონის ზარმა.

ო, ჰამლეტ, ჰამლეტ გადააგდე ხმალი სასწორში.

მუზების პარნასს მე ვარჩიე ბნელი ყაზარმა,

გუშაგად მივალთ, ერო ჩემო, შენს ველ–მინდორში.



თოფის წამალი მომენატრა მუშკის მოყვარულს,

ვინ ნახეთ ხმალი ამომეღოს ერთხელ ქარქაშით.

გულში ვატარებ სასოებას სხვისთვის, დაფარულს,

მივდივართ ბრძოლად განწირული ყორნისფერ რაშით.



და მელანდება მე ასპინძა, კრწანისის ველი,

„ჰაუ“ მივჰყივი მამაპაპათ უკვდავ აჩრდილებს,

„დიდო ბატონო“, მოგვაშველე ეგ მკვდარი ხელი,

ნუთუ დასტოვებ უპატრონოდ შენ ერთგულ შვილებს!



მინდა მოვუხმო ამერ–იმერთ, ერთგულ ხევსურებს,

ამიშვით ძმებო, ჩამოვრეკო მეტეხზე ზარი,

დღეს ჩვენთან მოვა, ქართლის დაცვას ვინც მოისურვებს,

სადღაა, ვამბობ, სააკაძე – ქართლის ცეზარი?..



ჰხამს მომაკვდავი მამულისთვის ცეცხლს ეზიაროს.

ქართველო ერო! გარეწართა გროშზე გაგყიდეს!

სჯობს მტრად მოსულმა ჩვენ ცხედრებზე გადაიაროს,

ვიდრე სამშობლოს ვერაგულად თვალებს დასთხრიდეს!

ტფილისი, თებერვლის 18, 1921 წ.


*****


იოსებ გრიშაშვილი

ოცდახუთი თებერვალი



რა საჭიროა რყევა და მოცდა,

ტფილისო, აღსდგა შენს სამტროდ ხალხი,

და იალღუჯის მთით ჩამოცოცდა,

რომ თეთრ გიორგებს ჩააცვას თალხი.



ამ გიაურებს, მშიერთა ურდოს,

ვაჭამოთ ტყვია ნაჭიკჭიკარი,

და რომ არავინ აღარ გაგვქურდოს,

მკვდრებით ავავსოთ ქალაქის კარი.



იბრძვიან ჩვენი ცეცხლის მხედრები,

ახალგაზრდებო, დროშას შეჰფიცეთ,

რომ ერთი რიგი თუ დამარცხდება,

მეორე სიკვდილს დაუცდის მტკიცედ.

1921წ.


*****


კოლაუ ნადირაძე

25 თებერვალი



თოვდა… და თბილისს ებურა თალხი,

დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი.

ძილ-ღვიძლად იგო ქალაქი ჩვენი,

საშინელებას კვლავ სჭედდა გრდემლი –

ისევ გოლგოთა, სისხლი და ცრემლი!

მშობელო დედავ, ისევ გაგყიდეს,

ისევ წამების ჯვარი აგკიდეს,

არ შეგიბრალეს, კვლავ არ დაგინდეს!

თოვდა და თბილისს ებურა თალხი.

დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი.

დაცხრა კოჯორი და ტაბახმელა,

მხოლოდღა თოვლი ცვიოდა ნელა,

ეფინებოდა გმირების გვამებს –

განგმირულ მკერდებს, დალეწილ მკლავებს,

და უძრავ იყო თებერვლის ღამე.

თოვდა… და თბილისს ებურა თალხი,

დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი.

იმ გზით, სად წინათ ელავდნენ ხმლები,

სად სამას გმირთა დაიფშვნა ძვლები,

სად ქართლის დედის ცრემლით ნანამი,

მძიმედ დაეშვა ჩვენი ალამი,

სად გმირთა სისხლით ნაპოხიერი,

თოვლს დაეფარა კრწანისის ველი, -

წითელი დროშით, მოღერილ ყელით,

თეთრ ცხენზე მჯდომი, ნაბიჯით ნელით

შემოდიოდა სიკვდილი ცელით!

თოვდა… და თბილისს ებურა თალხი,

დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი!

1969 წ.

****



გიორგი ლეონიძე

* * *

გახსოვს, ტაბახმელავ,

ბრძოლები გმირული

და მკერდი მრავალის

შენთვის განგმირული.



ქალებო, შეამკეთ

მათი საფლავები,

საქართველოსათვის

ვინც დადეს თავები.

1921წ.


****


იოსებ მჭედლიშვილი

არ დაგვივიწყოთ



თუ ჩვენი დროშა ძირს არ დაეცა,

თვის მწვერვალს შეჰრჩა ქებად მაღალთა

და საუკუნო ძღვნად გადაეცა

თავისუფლების მომავალ ძალთა;

თუ შეგეღიმოთ ბედით ბაგენი,

ახალი მზის ქვეშ ცხოვრება იწყოთ, –

ჩვენც მოგვიგონეთ მის მოწამენი –

არ დაგვივიწყოთ! არ დაგვივიწყოთ!



თავისუფლების ტკბილ გაზაფხულზე,

ფშატმა რო გასცეს ნაზი სურნელი,

როს ნორჩმა მწვანემ საფლავთა გულზე

განკურნოს სევდა განუკურნელი;

როს დაგემკვიდროთ სითამამენი,

თავისუფლება უხვად მიიწყოთ,

ჩვენც მოგვიგონეთ მის მოწამენი –

არ დაგვივიწყოთ! არ დაგვივიწყოთ!



არ დაგვივიწყოთ და თან იცოდეთ,

არც თქვენზე ნაკლებ ვეტრფოდით მზესა

და თუ სიცოცხლეს სიკვდილით ვცოდეთ,

თავისუფლება გვთხოვდა იმ დღესა.

და თუ შეგემკოთ ღიმით ბაგენი,

ახალი მზის ქვეშ ცხოვრება იწყოთ,

ჩვენც მოგვიგონეთ მის მოწამენი –

არ დაგვივიწყოთ! არ დაგვივიწყოთ!

1921წ.