მამა პაისი მთაწმინდელი
სამღვდელოებისა და ეკლესიის შესახებ
მღვდელს არასოდეს შეუძლია, თავისი სახლის კარი დაუხუროს ადამიანებს. მას უდიდესი პასუხისმგებლობა აქვს ნაკისრი. ვიღაც სასოწარკვეთილებამდე მივიდა, ვიღაც ავადაა და დახმარება სჭირდება, ვიღაც სულს ლევს... ზოგი მღვდელმა სახლში უნდა მიიღოს, ზოგი თვითონ ინახულოს. მას უარის თქმა არ შეუძლია. ადამიანების სულები საფრთხის ქვეშ იმყოფებიან და მღვდელი უნდა დაეხმაროს მათ. თუ არ დაეხმარება და ღმერთი მოუმზადებლად გაიყვანს მათ ამ ქვეყნიდან, ვინ იქნება პასუხისმგებელი? ღვთისმსახური - არა?! მე ბერი ვარ და შემიძლია, კარი დავკეტო და წავიდე. შემიძლია, ადამიანთა მზერას დავემალო და შეუმჩნევლად დავეხმარო სოფელს ლოცვით. იმიტომ, რომ ადამიანურ პრობლემათა ხლართებში გარევა ჩემი საქმე არ არის. ჩემი საქმეა ქვეყნისათვის ლოცვა. მე მღვდელი და მოძღვარი სწორედ იმიტომ არ გავხდი, რომ ხალხს სხვაგვარად დავხმარებოდი - ბერულად.
მე რომ ერში ღვთისმსახური ვყოფილიყავი, სახლის კარს ვერასოდეს დავკეტავდი. მე ვალდებული ვიქნებოდი, რომ ადამიანებისათვის - ყველასთვის განურჩევლად, მიმეცა ის, რაც მათ სჭირდებათ. პირველ რიგში ჩემი მრევლისთვის ვიზრუნებდი, ხოლო რაც მომეჭარბებოდა (ძალა, დრო, შესაძლებლობა) სხვებს მივუძღვნიდი. მათ, ვინც დახმარების თხოვნით მომმართავდა. მე ვიზრუნებდი არა მარტო მორწმუნეთათვის, არამედ - ურწმუნოთათვის, უღმერთოებისთვისაც და თვით - ეკლესიის მტრებისათვის. მე რომ ღვთისმსახური ვყოფილიყავი და რომელიმე ადამიანი შემომჩივლებდა სხვასთან დაკავშირებით, იმ მეორესაც დავუძახებდი და გამოვარკვევდი მათ ურთიერთობებს. მე დავურეკავდი ადამიანებს, რათა გამერკვია, თუ როგორ არის ის, ვინც განსაცდელი გადაიტანა, ან ის, რომელსაც რაღაც სიძნელე ჰქონდა. განა ამ მდგომარეობაში შევძლებდი წყნარი, უშფოთველი ცხოვრებით მეცხოვრა?
ღვთიმსახური სხვებზე წინ უნდა მიდიოდეს, რომ მორწმუნეები მას მისდევდნენ. როგორც ფარაშია: ჯერ მიდის წინამძღოლი, შემდეგ კი - სხვა ცხვრები. წინამძღოლი რქებს მარჯვნივ შეაბრუნებს და ცხვრებიც მარჯვნივ შებრუნდებიან. ყველა ცხვარი წინამძღოლს მისდევს, ამიტომაა, რომ ფარა არ იფანტება. ერთი ცხვარი მეორეს მიჰყვება, წინამძღოლი მიმართულებას უჩვენებს, ხოლო ცხვრები მას მისდევენ.
- წმიდაო მამაო, თუ მოძღვარს ერთი - მორჩილი და კეთილი სულიერი შვილი მეტად უყვარს, ვიდრე მეორე - მეტისმეტად პრეტენზიული, ეს გაუმართლებელია?
- აბა, უცქირე: ვთქვათ, შენ მწყემსი ხარ. ფარაში ბევრი კრავი გყავს, ერთნი მშვიდად ძოვენ ბალახს და სიხარულით კიკინებენ, სხვები კი - დალეულები და ავადმყოფები - ნაპირებთან იმალებიან. ვისზე იზრუნებ მეტად? განა ავადმყოფებზე არა? რომელიმე კრავს რომ ტურა დაესხას თავს და მისი გატაცება მოინდომოს, განა მის საშველად არ გაეშურები? ვის უნდა მტაცებელისგან დაცვა უმეტესად?! მას, ვინც ბალახს ძოვს და მხიარულად კიკინებს, თუ მას, ვინც სულისშემძვრელად ბღავის? მწყემსს განსაკუთრებულად ავადმყოფი კრავი ებრალება და განსაკუთრებულად ზრუნავს მასზე, ვიდრე ისიც საბოლოოდ არ გამოჯანმრთელდება. ის, ვინც სასწაულებს აღასრულებს და ისიც, ვინც მტრისგან (ეშმაკისგან) არის მოწყლული, ჩვენს გულებში ერთნაირ ადგილს უნდა იკავებდნენ. ჩვენ უფლება არა გვაქვს შინაგანად შევიძულოთ მეორენი. იმათ მიმართ, ვინც ადრე ცოდვაში იყო ჩაფლული, დღეს კი იღწვის, ცდილობს, ცოდვები მოიკვეთოს, მე უმეტეს სიყვარულს განვიცდი, მეტად მებრალებიან, ვიდრე ისინი, ვისაც ვნებები არ სტანჯავენ, პირველნი მე მუდმივად მახსოვს. თუ ადამიანში შინაგანი სიყვარული არსებობს, იგი მოყვასსაც გადაეცემა, იმიტომ, რომ სიყვარული გარეგნულადაც ატკბობს. ადამიანს სიყვარული საღმრთო მადლის მეშვეობით ულამაზესად აქცევს და მისი დამალვა შეუძლებელია.
მოძღვრები - მღვდლები იქნებიან ისინი თუ მღვდელმთავრები, კარგი იქნება, თუ მოსეს გაიხსენებენ. თუ როგორ იტანჯებოდა იგი ორმილიონიანი ჯიუტი ხალხის გამო, თუ როგორ ევედრებოდა ღმერთს თავისი ერისთვის, თუ რამდენი უბედურება გადაიტანა მან ამ ერთან ერთად უდაბნოში მოგზაურობის ხანგრძლივი დროის განმავლობაში, სანამ ის აღთქმულ ქვეყანამდე არ მიიყვანა. ყოველივე ეს თუ გამუდმებით ემახსოვრებათ, ქრისტიანი მოძღვრები დაულეველ ძალას მოიხვეჭენ და აღარასოდეს იდრტვინებენ საკუთარი ტანჯვის გამო - რომელიც არაფერს წარმოადგენს იმ ტანჯვასთან შედარებით, რომელიც მოსემ გადაიტანა.
სასულიერო იერარქია ერული გახდა.
- წმიდაო მამაო, აუცილებელია, რომ ეკლესიის მსახური ზაფხულში, სიცხეშიც კი მანტიით იყოს მოსილი? მე ზაფხულობით მანტია რომ მაცვია, ერთიანად ოფლში ვიღვრები ხოლმე.
- აბა, როგორ? აი, რა მონაზვნობაა დღევანდელი მონაზვნობა!.. რას იტყვი!.. ღირსი ათანასე ათონელი მოღვაწეობისას სქელ ტანსაცმელსა და მძიმეზე მძიმე ჯვარს ატარებდა, ჩვენ კი... სადამდე დავეცით ჩვენ! ავსტრალიაში ყოფნისას ერთ ტაძარში მნათე ვნახე - შორტებში. „- ასე პლაჟზე დადიან და ზღვაში ბანაობენ“. - ვუთხარი მე. მან კი მიპასუხა: „- ასე უფრო მოსახერხებელია ჩემთვის“. აქედან იწყებენ, ნელ-ნელა ღრმად შედიან და ბოლოს იქამდეც მიდიან, რომ ამბობენ: „- მოდი, შესამოსლები გადავყაროთ, რომ მზეზე არ დაგვცხეს“. მანტია გიშლის? გადააგდე. გიშლის კუნკული, ბარტყული ოფლად იღვრები? ისინიც გადაყარე, რა მოხდა! დიახ, დიახ, ჩვენ აქეთკენ მივექანებით. ჩემო ძმაო, თუ ცხელა, ყველა ბერმა საკუთარ თავზე უნდა იფიქროს. შესამოსელის ქვეშ ნაკლები ტანსაცმელი ჩაიცვან.
- წმიდაო მამაო, შეიძლება ბერისათვის, რომ შესამოსელი გაიხადოს და მხოლოდ მანტიით იყოს შემოსილი?
- მღვდლებმა კი კაბები გაიხადონ და შარვლებით იყვნენ, არა? რა გიპასუხო ამაზე? მანტია ეს მონაზვნის შესამოსელია. მასში იმოსება ბერი, რომელმაც მცირე ან დიდი სქემა მიიღო. აღკვეცის დროს მანტიით ბერს მისი მიმრქმელი მოსავს. როდესაც ახლადაღკვეცილს შესამოსელს შემოსავს, მიმრქმელი თვით იხდის მანტიას და მოსავს მას. ალექსანდრიაში რომ ვიყავი, განმაცვიფრა იმან, რომ ზოგიერთი ადგილობრივი ქალი თავიდან ფეხებამდე შავად იყო ჩაცმული. ასეთია მათი ტრადიცია. და ეს იქაური სიცხის პირობებში! ჩვენ კი ისიც კი არ გვინდა, რომ გავუძლოთ შესამოსელებს, რომლითაც ჩვენმა მამებმა შეგვმოსეს.
- წმიდაო მამაო, ზოგიერთი გაურკვევლობაშია, განა შესამოსელი ღვთისმსახურად აქცევს კაცს?
- აბა, შეხედე ორ ზეთისხილის ხეს. ერთს ფოთლები აქვს, მეორეს - არა. ამ ორიდან რომელი მეტად მოგეწონება? ფოთლებიანი თუ - უფოთლებო? როდესაც პატიოსანი ჯვრის სენაკში ვცხოვრობდი, ერთხელ ჩემს ეზოში ქერქი შემოვაცალე ზეთისხილის ხეს და მივაწერე: „ხეებმა ტანსაცმელი შემოიძარცვეს. ვნახოთ, როგორ ნაყოფს მოიწევენ“. ხოლო იქვე: „- მღვდელი უსამოსელოდ - ჩაითვლება უზნეოდ“. იმ დროისათვის ცხარედ განისჯებოდა საკითხი, რომ ღვთისმსახურებს განმოსილებს ევლოთ და ამაზე კურთხევის მისაღებად ჩემთანაც ბევრი მოდიოდა!
- წმიდაო მამაო, ერთმა კაცმა ჩვენთან მოიყვანა განმოსილი მღვდელი, უნდა აგვეღო თუ არა კურთხევა მისგან?
- რა კურთხევა! ვინც არ უნდა ყოფილიყო იგი, ვინც ეს მღვდელი მოიყვანა, უნდა გეთქვათ: „უკაცრავად, ჩვენ წესად გვაქვს, რომ სასულიერო პირებს შესამოსელი მივცეთ, განა შეიძლება, რომ დედათა მონასტერში მღვდელი შარვლით მოდის? ეს უწესობაა“. თუ არც იმას რცხვენია, ვინც ის მოიყვანა და არც თვითონ მღვდელს, მაშინ რაა სასირცხვილო იმაში, რომ მას ანაფორა მისცეთ? ერთხელ აეროპორტში შევხვდი ახალგაზრდა არქიმანდრიტს - ერულ ტანსაცმელში, რომელიც საზღვარგარეთ მიფრინავდა. „- მე მამა ესა და ესა ვარ“. - გამეცნო იგი. „- ანაფორა სადღა გაქვს?“ - ვეკითხები და, რა თქმა უნდა, კურთხევაც არ ამიღია მისგან.
- ზოგიერთი კი, წმიდაო მამაო, ირწმუნება, რომ თუ უფრო თანამედროვე გახდება სასულიერო წოდება, ის მეტ სარგებლობას მოიტანს.
- როდესაც პატრიარქმა დიმიტრიმ ამერიკაში ყოფნისას პატიოსანი ჯვრის საღვთისმეტყველო სკოლა მოინახულა, მასთან ამერიკელი ღვთისმოსავი სტუდენტები მივიდნენ და უთხრეს: „თქვენო უწმიდესობავ, ჩვენს დროში სასულიერო წოდება უფრო თანამედროვე უნდა გახდეს“. პატრიარქმა კი უპასუხა: „- წმ. კოსმა ეთოლიელი ამბობს, რომ, როდესაც სასულიერო პირები საეროდ გადაიქცევიან, ერისკაცები გადაიქცევიან ეშმაკებად“. ხომ კარგად უპასუხა?! მას დიდებული ოთახი მოუმზადეს, ძვირფასი საწოლი, მდიდრული მორთულობა. ეს ყველაფერი რომ დაინახა, თქვა: „სად მომათავსეთ? ჯობია, რაიმე უბრალო საწოლი დამიდგათ, როცა სასულიერო პირი ერული გახდება, იგი ეშმაკობის კანდიდატად გადაიქცევა“.
- წმიდაო მამაო, შეიძლება, რომ ჩვენ უფრო უბრალო და მარტივი სამღვდელო კაბები ვკეროთ? ასე მოქარგული სამოსელი მოუხერხებელია!
- კარგს იზამთ, თუ შემკვეთებს ეტყვით: „- ჩვენ ასეთ უბრალო შესამოსლებს ვკერავთ, შეგვიძლია ისიც, რომ მრავალნაქარგიანი სამოსელი შევკეროთ, მაგრამ არ ვკერავთ, რადგანაც გვეშინია, ამით ადამიანები არ ვაცდუნოთ“. თანაც ამას ურწმუნოებიც იყენებენ. ჩვენამდე მოდის ხმები, რომ ხალხში ლაპარაკობენ: „- ჩვენ პურის ფული არა გვაქვს და მღვდლებს ნაირ-ნაირი შესამოსლები აცვიათ“. თუ უბრალონაქარგიან შესამოსლებს შეკერავთ, თქვენგან მას სერიოზული მამები იყიდიან. ხოლო ის მღვდლები, ვინც ერულად აზროვნებენ, თქვენგან რომ მრავალნაქარგიანი სამოსელი იყიდონ, თვითონაც მასხარებს დაემსგავსებიან და თქვენს კომპრომიტირებასაც შეძლებენ. ხოლო, აი, წმ. ტრაპეზის შესამოსელი და წმ. ჭურჭელის დაფარნები შეგიძლიათ, მდიდრული ნაქარგებით შეამკოთ. ეცადეთ, ჯვრებს და წმიდათა გამოსახულებებს სტიქარის, ფილონის და კაბების ქვედა ნაწილში ნუ ამოქარგავთ. ასეთ ადგილებში უბრალო, არასიწმიდეების ამსახველი ორნამენტები გამოიყენეთ. თორემ ღვთისმსახური შეიძლება, პირდაპირ ჯვარზე ან წმიდანის გამოსახულებაზე დაჯდეს და ეს კარგი არ იქნება.
სამღვდელოებისა და ეკლესიის შესახებ
მღვდელს არასოდეს შეუძლია, თავისი სახლის კარი დაუხუროს ადამიანებს. მას უდიდესი პასუხისმგებლობა აქვს ნაკისრი. ვიღაც სასოწარკვეთილებამდე მივიდა, ვიღაც ავადაა და დახმარება სჭირდება, ვიღაც სულს ლევს... ზოგი მღვდელმა სახლში უნდა მიიღოს, ზოგი თვითონ ინახულოს. მას უარის თქმა არ შეუძლია. ადამიანების სულები საფრთხის ქვეშ იმყოფებიან და მღვდელი უნდა დაეხმაროს მათ. თუ არ დაეხმარება და ღმერთი მოუმზადებლად გაიყვანს მათ ამ ქვეყნიდან, ვინ იქნება პასუხისმგებელი? ღვთისმსახური - არა?! მე ბერი ვარ და შემიძლია, კარი დავკეტო და წავიდე. შემიძლია, ადამიანთა მზერას დავემალო და შეუმჩნევლად დავეხმარო სოფელს ლოცვით. იმიტომ, რომ ადამიანურ პრობლემათა ხლართებში გარევა ჩემი საქმე არ არის. ჩემი საქმეა ქვეყნისათვის ლოცვა. მე მღვდელი და მოძღვარი სწორედ იმიტომ არ გავხდი, რომ ხალხს სხვაგვარად დავხმარებოდი - ბერულად.
მე რომ ერში ღვთისმსახური ვყოფილიყავი, სახლის კარს ვერასოდეს დავკეტავდი. მე ვალდებული ვიქნებოდი, რომ ადამიანებისათვის - ყველასთვის განურჩევლად, მიმეცა ის, რაც მათ სჭირდებათ. პირველ რიგში ჩემი მრევლისთვის ვიზრუნებდი, ხოლო რაც მომეჭარბებოდა (ძალა, დრო, შესაძლებლობა) სხვებს მივუძღვნიდი. მათ, ვინც დახმარების თხოვნით მომმართავდა. მე ვიზრუნებდი არა მარტო მორწმუნეთათვის, არამედ - ურწმუნოთათვის, უღმერთოებისთვისაც და თვით - ეკლესიის მტრებისათვის. მე რომ ღვთისმსახური ვყოფილიყავი და რომელიმე ადამიანი შემომჩივლებდა სხვასთან დაკავშირებით, იმ მეორესაც დავუძახებდი და გამოვარკვევდი მათ ურთიერთობებს. მე დავურეკავდი ადამიანებს, რათა გამერკვია, თუ როგორ არის ის, ვინც განსაცდელი გადაიტანა, ან ის, რომელსაც რაღაც სიძნელე ჰქონდა. განა ამ მდგომარეობაში შევძლებდი წყნარი, უშფოთველი ცხოვრებით მეცხოვრა?
ღვთიმსახური სხვებზე წინ უნდა მიდიოდეს, რომ მორწმუნეები მას მისდევდნენ. როგორც ფარაშია: ჯერ მიდის წინამძღოლი, შემდეგ კი - სხვა ცხვრები. წინამძღოლი რქებს მარჯვნივ შეაბრუნებს და ცხვრებიც მარჯვნივ შებრუნდებიან. ყველა ცხვარი წინამძღოლს მისდევს, ამიტომაა, რომ ფარა არ იფანტება. ერთი ცხვარი მეორეს მიჰყვება, წინამძღოლი მიმართულებას უჩვენებს, ხოლო ცხვრები მას მისდევენ.
- წმიდაო მამაო, თუ მოძღვარს ერთი - მორჩილი და კეთილი სულიერი შვილი მეტად უყვარს, ვიდრე მეორე - მეტისმეტად პრეტენზიული, ეს გაუმართლებელია?
- აბა, უცქირე: ვთქვათ, შენ მწყემსი ხარ. ფარაში ბევრი კრავი გყავს, ერთნი მშვიდად ძოვენ ბალახს და სიხარულით კიკინებენ, სხვები კი - დალეულები და ავადმყოფები - ნაპირებთან იმალებიან. ვისზე იზრუნებ მეტად? განა ავადმყოფებზე არა? რომელიმე კრავს რომ ტურა დაესხას თავს და მისი გატაცება მოინდომოს, განა მის საშველად არ გაეშურები? ვის უნდა მტაცებელისგან დაცვა უმეტესად?! მას, ვინც ბალახს ძოვს და მხიარულად კიკინებს, თუ მას, ვინც სულისშემძვრელად ბღავის? მწყემსს განსაკუთრებულად ავადმყოფი კრავი ებრალება და განსაკუთრებულად ზრუნავს მასზე, ვიდრე ისიც საბოლოოდ არ გამოჯანმრთელდება. ის, ვინც სასწაულებს აღასრულებს და ისიც, ვინც მტრისგან (ეშმაკისგან) არის მოწყლული, ჩვენს გულებში ერთნაირ ადგილს უნდა იკავებდნენ. ჩვენ უფლება არა გვაქვს შინაგანად შევიძულოთ მეორენი. იმათ მიმართ, ვინც ადრე ცოდვაში იყო ჩაფლული, დღეს კი იღწვის, ცდილობს, ცოდვები მოიკვეთოს, მე უმეტეს სიყვარულს განვიცდი, მეტად მებრალებიან, ვიდრე ისინი, ვისაც ვნებები არ სტანჯავენ, პირველნი მე მუდმივად მახსოვს. თუ ადამიანში შინაგანი სიყვარული არსებობს, იგი მოყვასსაც გადაეცემა, იმიტომ, რომ სიყვარული გარეგნულადაც ატკბობს. ადამიანს სიყვარული საღმრთო მადლის მეშვეობით ულამაზესად აქცევს და მისი დამალვა შეუძლებელია.
მოძღვრები - მღვდლები იქნებიან ისინი თუ მღვდელმთავრები, კარგი იქნება, თუ მოსეს გაიხსენებენ. თუ როგორ იტანჯებოდა იგი ორმილიონიანი ჯიუტი ხალხის გამო, თუ როგორ ევედრებოდა ღმერთს თავისი ერისთვის, თუ რამდენი უბედურება გადაიტანა მან ამ ერთან ერთად უდაბნოში მოგზაურობის ხანგრძლივი დროის განმავლობაში, სანამ ის აღთქმულ ქვეყანამდე არ მიიყვანა. ყოველივე ეს თუ გამუდმებით ემახსოვრებათ, ქრისტიანი მოძღვრები დაულეველ ძალას მოიხვეჭენ და აღარასოდეს იდრტვინებენ საკუთარი ტანჯვის გამო - რომელიც არაფერს წარმოადგენს იმ ტანჯვასთან შედარებით, რომელიც მოსემ გადაიტანა.
სასულიერო იერარქია ერული გახდა.
- წმიდაო მამაო, აუცილებელია, რომ ეკლესიის მსახური ზაფხულში, სიცხეშიც კი მანტიით იყოს მოსილი? მე ზაფხულობით მანტია რომ მაცვია, ერთიანად ოფლში ვიღვრები ხოლმე.
- აბა, როგორ? აი, რა მონაზვნობაა დღევანდელი მონაზვნობა!.. რას იტყვი!.. ღირსი ათანასე ათონელი მოღვაწეობისას სქელ ტანსაცმელსა და მძიმეზე მძიმე ჯვარს ატარებდა, ჩვენ კი... სადამდე დავეცით ჩვენ! ავსტრალიაში ყოფნისას ერთ ტაძარში მნათე ვნახე - შორტებში. „- ასე პლაჟზე დადიან და ზღვაში ბანაობენ“. - ვუთხარი მე. მან კი მიპასუხა: „- ასე უფრო მოსახერხებელია ჩემთვის“. აქედან იწყებენ, ნელ-ნელა ღრმად შედიან და ბოლოს იქამდეც მიდიან, რომ ამბობენ: „- მოდი, შესამოსლები გადავყაროთ, რომ მზეზე არ დაგვცხეს“. მანტია გიშლის? გადააგდე. გიშლის კუნკული, ბარტყული ოფლად იღვრები? ისინიც გადაყარე, რა მოხდა! დიახ, დიახ, ჩვენ აქეთკენ მივექანებით. ჩემო ძმაო, თუ ცხელა, ყველა ბერმა საკუთარ თავზე უნდა იფიქროს. შესამოსელის ქვეშ ნაკლები ტანსაცმელი ჩაიცვან.
- წმიდაო მამაო, შეიძლება ბერისათვის, რომ შესამოსელი გაიხადოს და მხოლოდ მანტიით იყოს შემოსილი?
- მღვდლებმა კი კაბები გაიხადონ და შარვლებით იყვნენ, არა? რა გიპასუხო ამაზე? მანტია ეს მონაზვნის შესამოსელია. მასში იმოსება ბერი, რომელმაც მცირე ან დიდი სქემა მიიღო. აღკვეცის დროს მანტიით ბერს მისი მიმრქმელი მოსავს. როდესაც ახლადაღკვეცილს შესამოსელს შემოსავს, მიმრქმელი თვით იხდის მანტიას და მოსავს მას. ალექსანდრიაში რომ ვიყავი, განმაცვიფრა იმან, რომ ზოგიერთი ადგილობრივი ქალი თავიდან ფეხებამდე შავად იყო ჩაცმული. ასეთია მათი ტრადიცია. და ეს იქაური სიცხის პირობებში! ჩვენ კი ისიც კი არ გვინდა, რომ გავუძლოთ შესამოსელებს, რომლითაც ჩვენმა მამებმა შეგვმოსეს.
- წმიდაო მამაო, ზოგიერთი გაურკვევლობაშია, განა შესამოსელი ღვთისმსახურად აქცევს კაცს?
- აბა, შეხედე ორ ზეთისხილის ხეს. ერთს ფოთლები აქვს, მეორეს - არა. ამ ორიდან რომელი მეტად მოგეწონება? ფოთლებიანი თუ - უფოთლებო? როდესაც პატიოსანი ჯვრის სენაკში ვცხოვრობდი, ერთხელ ჩემს ეზოში ქერქი შემოვაცალე ზეთისხილის ხეს და მივაწერე: „ხეებმა ტანსაცმელი შემოიძარცვეს. ვნახოთ, როგორ ნაყოფს მოიწევენ“. ხოლო იქვე: „- მღვდელი უსამოსელოდ - ჩაითვლება უზნეოდ“. იმ დროისათვის ცხარედ განისჯებოდა საკითხი, რომ ღვთისმსახურებს განმოსილებს ევლოთ და ამაზე კურთხევის მისაღებად ჩემთანაც ბევრი მოდიოდა!
- წმიდაო მამაო, ერთმა კაცმა ჩვენთან მოიყვანა განმოსილი მღვდელი, უნდა აგვეღო თუ არა კურთხევა მისგან?
- რა კურთხევა! ვინც არ უნდა ყოფილიყო იგი, ვინც ეს მღვდელი მოიყვანა, უნდა გეთქვათ: „უკაცრავად, ჩვენ წესად გვაქვს, რომ სასულიერო პირებს შესამოსელი მივცეთ, განა შეიძლება, რომ დედათა მონასტერში მღვდელი შარვლით მოდის? ეს უწესობაა“. თუ არც იმას რცხვენია, ვინც ის მოიყვანა და არც თვითონ მღვდელს, მაშინ რაა სასირცხვილო იმაში, რომ მას ანაფორა მისცეთ? ერთხელ აეროპორტში შევხვდი ახალგაზრდა არქიმანდრიტს - ერულ ტანსაცმელში, რომელიც საზღვარგარეთ მიფრინავდა. „- მე მამა ესა და ესა ვარ“. - გამეცნო იგი. „- ანაფორა სადღა გაქვს?“ - ვეკითხები და, რა თქმა უნდა, კურთხევაც არ ამიღია მისგან.
- ზოგიერთი კი, წმიდაო მამაო, ირწმუნება, რომ თუ უფრო თანამედროვე გახდება სასულიერო წოდება, ის მეტ სარგებლობას მოიტანს.
- როდესაც პატრიარქმა დიმიტრიმ ამერიკაში ყოფნისას პატიოსანი ჯვრის საღვთისმეტყველო სკოლა მოინახულა, მასთან ამერიკელი ღვთისმოსავი სტუდენტები მივიდნენ და უთხრეს: „თქვენო უწმიდესობავ, ჩვენს დროში სასულიერო წოდება უფრო თანამედროვე უნდა გახდეს“. პატრიარქმა კი უპასუხა: „- წმ. კოსმა ეთოლიელი ამბობს, რომ, როდესაც სასულიერო პირები საეროდ გადაიქცევიან, ერისკაცები გადაიქცევიან ეშმაკებად“. ხომ კარგად უპასუხა?! მას დიდებული ოთახი მოუმზადეს, ძვირფასი საწოლი, მდიდრული მორთულობა. ეს ყველაფერი რომ დაინახა, თქვა: „სად მომათავსეთ? ჯობია, რაიმე უბრალო საწოლი დამიდგათ, როცა სასულიერო პირი ერული გახდება, იგი ეშმაკობის კანდიდატად გადაიქცევა“.
- წმიდაო მამაო, შეიძლება, რომ ჩვენ უფრო უბრალო და მარტივი სამღვდელო კაბები ვკეროთ? ასე მოქარგული სამოსელი მოუხერხებელია!
- კარგს იზამთ, თუ შემკვეთებს ეტყვით: „- ჩვენ ასეთ უბრალო შესამოსლებს ვკერავთ, შეგვიძლია ისიც, რომ მრავალნაქარგიანი სამოსელი შევკეროთ, მაგრამ არ ვკერავთ, რადგანაც გვეშინია, ამით ადამიანები არ ვაცდუნოთ“. თანაც ამას ურწმუნოებიც იყენებენ. ჩვენამდე მოდის ხმები, რომ ხალხში ლაპარაკობენ: „- ჩვენ პურის ფული არა გვაქვს და მღვდლებს ნაირ-ნაირი შესამოსლები აცვიათ“. თუ უბრალონაქარგიან შესამოსლებს შეკერავთ, თქვენგან მას სერიოზული მამები იყიდიან. ხოლო ის მღვდლები, ვინც ერულად აზროვნებენ, თქვენგან რომ მრავალნაქარგიანი სამოსელი იყიდონ, თვითონაც მასხარებს დაემსგავსებიან და თქვენს კომპრომიტირებასაც შეძლებენ. ხოლო, აი, წმ. ტრაპეზის შესამოსელი და წმ. ჭურჭელის დაფარნები შეგიძლიათ, მდიდრული ნაქარგებით შეამკოთ. ეცადეთ, ჯვრებს და წმიდათა გამოსახულებებს სტიქარის, ფილონის და კაბების ქვედა ნაწილში ნუ ამოქარგავთ. ასეთ ადგილებში უბრალო, არასიწმიდეების ამსახველი ორნამენტები გამოიყენეთ. თორემ ღვთისმსახური შეიძლება, პირდაპირ ჯვარზე ან წმიდანის გამოსახულებაზე დაჯდეს და ეს კარგი არ იქნება.
Комментариев нет:
Отправить комментарий