ნიღბები.
რომ არ გამთვალოს კაცთა სიხარბემ
და მარტივ კაცად რომ არ ჩამთვალონ-
სახეს ვიფარავ ჭრელი ნიღბებით,
როგორც კლდეს ფარავს სურო-ფათალო.
ღარიბი კაცის ნიღაბს ვიკეთებ,
არც ძუნწი კაცის ვთაკილობ ნიღაბს,
რათა სიძუნწე ანდა სიკეთე
ვიხილო სხვათა თამაშის მიღმაც.
უხათრო კაცი ვარ იძულებით,
რომ გამოვცადო სხვაც ჩემი მსგავსი,
მეგობრის ღალატს თუ ერთგულებას
რომ უფრო მეტად გავუგო ფასი.
ხანაც მხდალი ვარ,ხან მიამიტი,
უბირი,ვინმე გამოუცდელი,
ასე ვგებულობ: - ზოგი რაინდი
რა რაინდია და რა სულგრძელი.
ხდება: არჯალ კაცს ვთამაშობ ბრბოში,
ვიცი,ასეა ზოგჯერ საჭირო,
რომ იქნებ სულში უმწეო ბავშვი,
კეთილი ბავშვი გადავარჩინო.
შენთანაც ვჩხუბობ,გებუზღუნები,
სული ტკივილით რომ უფრო ვგვემო,
მაგ დიდ სიყვარულს და ერთგულებას
რომ უფრო მეტად გავუგო გემო.
ვინც ანაწილებს კაცთათვის როლებს,
ვინც რჩეულთათვის ამზადებს ნიღბებს,
ჩემი მფარველიც ის არის სწორედ
და ის მიზოგავს სიმაღლეს,სიღრმეს.
ამ წყეულ ნიღბებს იმიტომ ვიცვლი,
რომ ჩემი სახე შევინარჩუნო,
ცხოვრებას კიდევ გავუძლო ვინძლო,
ვიცხოვრო,ვწერო და ვიფაჩუნო.
და როცა დღიურ ფუსფუსის მიღმა
ღამე საკუთარ სულს ჩამახუტებს,-
მე გადავხედავ ჩამოხსნილ ნიღბებს,
როგორც ნაომარ რკინის ჩაფხუტებს.
***
ხვალე
რა დიდებული სიტყვა არსებობს
ეს დალოცვილი "ხვალე".
-დღეს გვიანაა,ხვალე,ბავშვებო,
ხვალეც მალეა,მალე!
ხვალიდან ვდგები დილაადრიან,
ვარჯიშს დავიწყებ ხვალიდან.
ხვალიდან აღარ მოვწევ,ნაღდია,
წვეთსაც არ დავლევ ხვალიდან.
ხვალ გადავიხდი გადასახადებს,
ხვალ გავისტუმრებ ვალებს,
წერილს ხვალ დავწერ,აღარ გადავდებ,
ხვალვე გავგზავნი ბარემ.
იმ წიგნს უთუოდ ხვალ წავიკითხავ,
ხვალ დილიდანვე ვთარგმნი!
ხვალვე ვისესხებ,ხვლაე გიყიდი,
კარგი,დაწყნარდი,კარგი!
ახლა თუ არა ხვალ გამიგებენ,
ეს დღეც დადგება მალე,
სახელოვანი ხვალ შევიქმნები,
ხვალე,ხვალე და ხვალე!
შენც,ჩემო თავო,რა გეფიქრება,
რა გამოგილევს ხვალეს,
ეს ხვალე მუდამ,მუდამ იქნება,
მიდი,თვალე და თვალე!
***
კაცი თავის თავს რომ ვერ პოულობს,
ასე მგონია,სხვის ადგილს იჭერს.
მოგვიანებით ანდა დროულად
ჩვენს შორის იწვევს ღიმილს და იჭვებს.
ის ეთვისება თამაშს და ნიღაბს,
ათას სიყალბეს,ათას სიჭრელეს,
დააბრალებენ რაღაცას იღბლად
და სხვა რა გზა აქვს,ისიც იჯერებს.
სხვის ხვედრს იჩემებს,სხვის მოწოდებას,
სინდისისა და ტანჯვის გარეშე
და რომ მოკვდება,ღმერთო შეგცოდე,
მგონია, წვება სხვის სამარეში.
შოთა ნიშნიანიძე
რომ არ გამთვალოს კაცთა სიხარბემ
და მარტივ კაცად რომ არ ჩამთვალონ-
სახეს ვიფარავ ჭრელი ნიღბებით,
როგორც კლდეს ფარავს სურო-ფათალო.
ღარიბი კაცის ნიღაბს ვიკეთებ,
არც ძუნწი კაცის ვთაკილობ ნიღაბს,
რათა სიძუნწე ანდა სიკეთე
ვიხილო სხვათა თამაშის მიღმაც.
უხათრო კაცი ვარ იძულებით,
რომ გამოვცადო სხვაც ჩემი მსგავსი,
მეგობრის ღალატს თუ ერთგულებას
რომ უფრო მეტად გავუგო ფასი.
ხანაც მხდალი ვარ,ხან მიამიტი,
უბირი,ვინმე გამოუცდელი,
ასე ვგებულობ: - ზოგი რაინდი
რა რაინდია და რა სულგრძელი.
ხდება: არჯალ კაცს ვთამაშობ ბრბოში,
ვიცი,ასეა ზოგჯერ საჭირო,
რომ იქნებ სულში უმწეო ბავშვი,
კეთილი ბავშვი გადავარჩინო.
შენთანაც ვჩხუბობ,გებუზღუნები,
სული ტკივილით რომ უფრო ვგვემო,
მაგ დიდ სიყვარულს და ერთგულებას
რომ უფრო მეტად გავუგო გემო.
ვინც ანაწილებს კაცთათვის როლებს,
ვინც რჩეულთათვის ამზადებს ნიღბებს,
ჩემი მფარველიც ის არის სწორედ
და ის მიზოგავს სიმაღლეს,სიღრმეს.
ამ წყეულ ნიღბებს იმიტომ ვიცვლი,
რომ ჩემი სახე შევინარჩუნო,
ცხოვრებას კიდევ გავუძლო ვინძლო,
ვიცხოვრო,ვწერო და ვიფაჩუნო.
და როცა დღიურ ფუსფუსის მიღმა
ღამე საკუთარ სულს ჩამახუტებს,-
მე გადავხედავ ჩამოხსნილ ნიღბებს,
როგორც ნაომარ რკინის ჩაფხუტებს.
***
ხვალე
რა დიდებული სიტყვა არსებობს
ეს დალოცვილი "ხვალე".
-დღეს გვიანაა,ხვალე,ბავშვებო,
ხვალეც მალეა,მალე!
ხვალიდან ვდგები დილაადრიან,
ვარჯიშს დავიწყებ ხვალიდან.
ხვალიდან აღარ მოვწევ,ნაღდია,
წვეთსაც არ დავლევ ხვალიდან.
ხვალ გადავიხდი გადასახადებს,
ხვალ გავისტუმრებ ვალებს,
წერილს ხვალ დავწერ,აღარ გადავდებ,
ხვალვე გავგზავნი ბარემ.
იმ წიგნს უთუოდ ხვალ წავიკითხავ,
ხვალ დილიდანვე ვთარგმნი!
ხვალვე ვისესხებ,ხვლაე გიყიდი,
კარგი,დაწყნარდი,კარგი!
ახლა თუ არა ხვალ გამიგებენ,
ეს დღეც დადგება მალე,
სახელოვანი ხვალ შევიქმნები,
ხვალე,ხვალე და ხვალე!
შენც,ჩემო თავო,რა გეფიქრება,
რა გამოგილევს ხვალეს,
ეს ხვალე მუდამ,მუდამ იქნება,
მიდი,თვალე და თვალე!
***
კაცი თავის თავს რომ ვერ პოულობს,
ასე მგონია,სხვის ადგილს იჭერს.
მოგვიანებით ანდა დროულად
ჩვენს შორის იწვევს ღიმილს და იჭვებს.
ის ეთვისება თამაშს და ნიღაბს,
ათას სიყალბეს,ათას სიჭრელეს,
დააბრალებენ რაღაცას იღბლად
და სხვა რა გზა აქვს,ისიც იჯერებს.
სხვის ხვედრს იჩემებს,სხვის მოწოდებას,
სინდისისა და ტანჯვის გარეშე
და რომ მოკვდება,ღმერთო შეგცოდე,
მგონია, წვება სხვის სამარეში.
შოთა ნიშნიანიძე
Комментариев нет:
Отправить комментарий