მათრია წუთისოფელმა.

(სიმღერა)

მათრია წუთისოფელმა
და მომათრია დღემდისა,
ნასვამი შხამი, ნაღველი
დღეს, ვხედავ, ტკბება ჩემთვისა.
მზედ იქცა გულში მთრთოლარე
იმედი, ოდნავ მბჟუტავი;
კვდება, სულსა ჰლევს ვეშაპი,
ქვეყნისთვის სისხლის მსუტავი.
ფრთები შეისხა ოცნებამ,
მტკივანი წელი მირჩება,
თითოს წელს ათასად ჩავთვლი,
რაც წარსულს გადამირჩება.
ამიერიდან ჭაღარაც
შავ-ფერად გარდაიქმნება.
მირჩება გულის წყლულები,
რჩება სნეული ოცნება:
ტყდება მონობის ბორკილი,
დღესასწაულობს გონება.
ღმერთმა უშველოს იმათა,
ვინც მიექიმა, მიწამლა!
ჩემ სარგოდ სისხლი დაღვარა
იმათ მხნე გულის ფიცარმა.
განა იმათი მკლავები
უნდა შაჭამოს მიწამა?!
განა მარტო მე? ბევრ სხვასა –
ტანჯულს, დაჩაგრულს, მონასა,
ვინაც შიშველი ზურგითა
ჰზიდავდა ეკლის კონასა,
დაადვეს წყლულზე მალამო, –
ეშველოს იმათ ბრძოლასა!
კარგების წესი ყოფილა,
დღესაც ისევე ესია:
აბედნიერებს ქვეყანას,
რაც იმათ დაუთესია!
ვაშა მათ მოღვაწეობას,
ვაშა მათ ამაყს დროშასა!
ნეტარხსენება ჩვენ მიერ
მათ სისხლით მორწყულს შრომასა!

1905 წ.

ვაჟა-ფშაველა