ჩემი ანგელოზები.

ვაჟა-ფშაველა

ჩემს ანგელოზებს ვენაცვლე,
იმათ ფრთებს, იმათ სახესა!
სხვებს ისე არა სწყალობენ,
მე კაი თვალზე მნახესა:
მოვლენ და მომისხდებიან,
მომიყვებიან დარდებსა,
სანატრელს, ამაგზნებარსა,
საამოს, ია-ვარდებსა;
ცაში ავყევარ, პირადსა
სულ მავიწყებენ დარდებსა,
არ მეტულობენ სხვებისთვის
საუკეთესო ამბებსა.
მე კალამს ვიღებ, ქაღალდზე
ვნიშნავ ტრედივით ნაზებსა,
ზოგს წყლულის გულის მალამოს,
სხვას პირქუშს, გასაბრაზებსა.
ძალი აქვ ანდამატისა
იმ ჩემს დაჯღაბნულს ხაზებსა.
არ დავაყოვნებ, გავგზავნი
სამშობლოს კიდით-კიდესა.
ამბობენ ატირებულსა,
ვინაც კი წაიკითხესა.
ვისც ასცდა იგი ამბები,
დაჰგმეს, ფრიადა ჰკიცხესა;
თავადაც სწუხდნენ საწყლები,
თავში და პირში იცესა,
ხვალისთვის შოვნა ნაწერის
საყდარში დაიფიცესა.
ფიცი ასრულეს, იშოვეს,
ბალღებსაც ხელში მისცესა.
პატარა ქართვლის ბიჭები
აღარ აცლიდენ დიდებსა:
“სად არი? წავალთ, ვიყიდით!” –
ხელი გაიკრეს ჯიბესა.
უღვთოთ არაა, ვინც კეთილს
საქმეს იქმს შესაჯიბრებსა.
ჩემ ანგელოზთა წყალობით
სამშობლო უყვართ ბიჭებსა,
თვის მიწა-წყალი და ენა,
როგორც სალი კლდე ჯიხვებსა.

1915 წ.