ჯერ არ მომკვდარა მორწმუნე გული!

ვაჟა-ფშაველა


ჯერ არ მომკვდარა მორწმუნე გული:
შავმა დრომ მხოლოდ დააავადა;
მაგრამ ნუგეში, დღეს განკიცხული,
გამწყრალმა გულმა ფთხილად დამალა.

ერთხელც იქნება, ცივი ზამთარი
მოკვდება – მუდამ ის ვერ იხარებს, –
კბილ-აფთრიანი, მღმუარი მგელი
მუდამ ბავშვებსა ვერ შეგვიშინებს.

ერთხელც იქნება ცა დაიჭექებს,
ზვავი გრიალით დაიწყებს დენას,
შავად ხევები აღელვდებიან,
არწივი მთაზედ დაიწყებს „ყეფას“[1].

კლდის შავარდნისა მაღლა „კივილი“[2]
ამცნებს არესა ზამთრის სიკვდილსა;
მოგროვდებიან ბუნების ძალნი
და დაიწყებენ მოთქმით ტირილსა.

ამოვა ნაზი ბუჩქის ძირს ია,
ღიმილით მეტყვის „გამარჯვებასა“;
მეც სალამს მივცემ, თავს მოვევლები
და ამოვიდგამ დაბმულს ენასა.

გული მოიკრებს თავის ძალასა,
დაგუბებული გრძნობა იფეთქებს;
სხვაფერ იწყობენ სიმნი კანკალსა,
გრძნობა სარჩულად იას დაიდებს.

ვიმღერ ბუნების მშვენიერებას,
არ შემაძრწუნებს ტრფობით მოკლული;
აღარ ვახსენებ საზარ „შიმშილსა“,
ახლა შვენებას ეძმობა გული.

მაგრამ ჯერ, მინამ ზამთარი არი,
უნდა ვიძახო „პური“ და „პური“;
ვისც არ უნახავს შიმშილით მკვდარი,
იმას ჩლუნგი აქვს, ძმავ, გულისყური.

იმას არ ესმის მშიერის კვნესა,
გულს არ უშფოთებს მას ცრემლის გუბე:
თვალს მოარიდებს ამ „უშნო“ სურათს,
მას შორს ეძახის ბუნების უბე.

ის ზამთარშიაც „იას“ იძახის,
მღერას არ უშლის მკვდარი ბუნება.
მაგრამ ვინც შრომობს, გულითა სტირის,
დროებით უნდა მას დასვენება.

1883 წ.

შენიშვნები:

[1] არწივი ყეფსო, ამბობენ ფშაველები.
[2] შავარდნის კივილზედაც ეგრეთვე.