მოგენდო, ისიც მაშინებს.

(სიმღერა)

(ვუძღვნი ძმა-მეგობარს)

მოგენდო, ისიც მაშინებს,
და არ მოგენდო, ისიცა.
რაღა ვქნა, რით მოგიარო,
შენ, გამტეხელო ფიცისა?
უერთმანერთოდ არ ვვარგვართ,
ეს ქვამ და ხემაც იცისა.

ვფრთხილობ, ათასჯერ ნაწვნევი
შენის ხრიკის და ქლინძისა.
თქმულია: არ შაჰრჩენია
ცას ვალი დედამიწისა.

არც შენ შაგრჩება: გავიგე,
როგორი ძმაცა მყოლიხარ!
ნარსა ჰგლეჯ ჩემის ხელითა,
შენ კი გვერდზედა სწოლილხარ.
ვსპობ შენთან ძმობის კავშირსა,
ვითომ სულ არა მყოლიხარ.

ტანით პერანგი გამხადე
და ფეხებიდან ქალმები.
მე თუ გულს მილბობ “ძმობითა”,
ღმერთს საით დაემალები?
ვინაც ჩვენგანი ორპირობს,
ჰრისხავდეს ცათა ძალები!
ვაჰ, რომ არ მოვლენ მოწმადა
მამა-პაპათა ძვალები!
თორემ იტყოდენ, შენს ხელში
რამდნად ვარ შესაბრალები.
ვინ მისცა თათრებს ფეშქაშად
ჩემი დროშა და ალმები?
დამიბრუნებს-ღა დანაკარგს
შენი ლაქუცი, სალმები?

1909 წ.

ვაჟა-ფშაველა