- წმიდაო მამაო, მღვდელი რატომ არ გახდით?
- ჩვენი მიზანი ცხონებაა, მღვდლობა ცხონების საშუალება არ არის (იმ ადამიანისათვის, ვინც ამ გზას ადგება).
- არასოდეს შემოუთავაზებიათ, ღვთისმსახური გამხდარიყავით?
- ძალიან ბევრჯერ მაიძულებდნენ. როდესაც თანაცხოვრებულთა მონასტერში ვცხოვრობდი, მაიძულებდნენ მღვდლობასაც და დიდ სქემაში აღკვეცასაც. მაგრამ ამოცანა იმაში მდგომარეობს, რომ შინაგანი მონაზვნობა მოიპოვო. ჩემი საზრუნავი სწორედ ეს იყო, არაფერი სხვა არ მაინტერესებდა. ჯერ კიდევ ერისკაცობისას - ახალგაზრდობაში ჩემს თავზე რაღაც სასწაულებრივი მოვლენები აღესრულა და ამიტომ, როდესაც მონასტერში მივედი, ვამბობდი: „ისიც მეყოფა, თუ მონაზვნურად ვიცხოვრებ“. ძირითადი ძალისხმევა აქეთ მივმართე და არასოდეს მაინტერესებდა, როდის გავხდებოდი ღვთისმსახური და მოვიპოვებდი თუ არა დიდ სქემას. ცოტა ხნის წინ პანაჰუდის კელიაში, სადაც ვცხოვრობ, მოვიდა ერთი კაცი, რომელიც მაიძულებდა, სამღვდელო ხარისხი მიმეღო. ამ საკითხთან დაკავშირებით ის მსოფლიო პატრიარქთანაც კი ჩავიდა და როდესაც წმ. მთაზე ეგზარხია ჩამოვიდა კონსტანტინეპოლიდან, მასაც მიმართა თხოვნით, მაგრამ მღვდელმთავრებმა მიუგეს: „ამის შესახებ თვით მამა პაისის მოელაპარაკე, ისე არ გამოვიდეს, რომ ჩვენ მისი ხელდასხმის გადაწყვეტილებას ვიღებთ, ის კი ამას გაურბის“. და, აი, იგი ჩემთან მოვიდა. ეს რომ მოვისმინე, ვუყვირე კიდეც. ის კი მეუბნება: „- მღვდელი მაინც გახდი, რომ იმ ადამიანებს, ვინც შენთან მოდიან, შენდობის ლოცვა წაუკითხო, ისინი ხომ მარტო საკუთარი გაჭირვების შესახებ არ გიყვებიან, არამედ ცოდვებსაც აღიარებენ. განა შენ თვითონ არ ჩიოდი იმ ცდომილების გამო, რომ ადამიანები სხვადასხვა ცოდვებს სხვადასხვა მღვდლებს უყვებიანო?! განა არ ხდება, რომ შენ მათ უბრძანებ, ცოდვები სულიერ მოძღვარს ან მღვდელმთავარს უთხრან და ისინი ამას ნაწილობრივ აკეთებენ? ამიტომ თვითონ გახდი მოძღვარი: მოისმინე მათი ცოდვები და შენდობის ლოცვა წაუკითხე, რათა ცოდვათა შენდობა მიიღონ და ამით მათი სულიერი პრობლემებიც გადაიჭრას“. იგი ყველაფერ ამას კეთილი განზრახვით ამბობდა, მაგრამ რასაც მთავაზობდა, საჩემო საქმე არ იყო.
- როგორ უნდა მოიქცეს ადამიანი, წმიდაო მამაო, როდესაც გრძნობს, რომ მღვდლობისთვის ძალა არ შესწევს, მაგრამ აძალებენ ამას?
- გამოთქვას თავისი აზრი. არავის არ შეუძლია, აიძულოს ვინმეს ან მღდვლობა, ან - დიდი სქემა. მაგრამ თუ ადამიანი მორჩილების გამო სიმდაბლით მიიღებს იმას, რასაც სთავაზობენ და ამას ცოტაოდენ მონდომებასა და ცოტაოდენ სიყვარულს დაუმატებს, ღმერთი შეეწევა მას. ამის გარდა, თვით ადამიანები ფლობენ უცდომელ კრიტერიუმებს: ისინი ხედავენ, თუ ვინ არის ისეთი, ვინც ღვთის სიყვარულითა და ეკლესიის მსახურებისათვის გახდა მღვდელი. ხომ არიან ისეთები, ვინც დიდებისმოყვარების გამო თანხმდება ხელდასხმას. თუ ასეთი ღვთისმსახურები რაღაც სიძნელეების წინაშე აღმოჩნდებიან, ისინი დაიტანჯებიან იმიტომ, რომ ქრისტე არ დაეხმარება მათ - თუ ისინი თავს არ დაიმდაბლებენ და არ მოინანიებენ. თუმცა, თუ ადამიანს მღვდლობა სურს და რაღაც ერულ მიზნებს არ ისახავს, ქრისტე შეეწევა მას ყოველგვარი საფრთხის ჟამს, მაგრამ, საერთოდ (სულიერი კანონით) შენ უნდა გაძალებდნენ მღვდლობას, ეს სხვებს უნდა უნდოდეთ, ეს უნდა უნდოდეს ეკლესიას. მაშინ დაგიფარავს შენ ქრისტე და თუ რთულ ვითარებაში აღმოჩნდები, შენს დასაცავად სხვა ადგება და ქრისტეც შეგეწევა შენ.
რა თქმა უნდა, ძალიან იშვიათობაა და ძალიან ცოტაა ისეთი, ვინც რაღაც არასულიერი ანგარიშის მიხედვით ხდება მღვდელი: მე ასეთებზე არც კი ვლაპარაკობ. უმრავლესობა მღვდლობას კეთილი განზრახვით იწყებს. მერე კი ეშმაკი ამოქმედდება ხოლმე და ხედავ, როგორ წარმოჩინდება მოძღვარში დიდებისმოყვარება, ვნებიანი სურვილი, რომ კიდევ უფრო მაღალი ხარისხი მიიღოს და ყველაფერი ავიწყდება. ზოგიერთი იქამდეც მიდის, რომ ჩარევს ხალხს, ნაცნობებს, შუამდგომლებს, რომ ტაძრის წინამძღვრად დაინიშნოს, ეპისკოპოსად გამოირჩიონ, რაიმე საეკლესიო თანამდებობა მიიღოს. იწყებენ ქრისტესთვის და ამთავრებენ ოქროს ჯვრისათვის... ოქროს ჯვრები, ოქროს მიტრები, ბრილიანტის პანაღეა... ყველაფერი, რაც გნებავთ, იმის გარდა, რაც ნამდვილად აუცილებელია. როგორ გვატყუებს ეშმაკი, თუ ყურადღება მოვადუნეთ!
- წმიდაო მამაო, რას ითხოვს ღვთისმსახურისგან ღმერთი და რას ითხოვენ მისგან ადამიანები?
- რასაც ღმერთი ითხოვს, ის მეტისმეტად დიდია და შენ მას ნუ შეეხები. ხოლო იმასთან დაკავშირებით, რასაც ადამიანები ითხოვენ, გეტყვი... ძველ დროში მღვდლები მოღვაწეობდნენ, კეთილმსახურნი იყვნენ, წმიდანნი და ადამიანები მათ მიმართ ღვთისმოსაობით იყვნენ განწყობილნი. დღეს კი ადამიანებს მღვდლისგან ორი რამ უნდათ: ვეცხლისმოყვარე არ იყოს და სიყვარული ჰქონდეს. თუ ხალხი ნახავს, რომ მას ეს ორი თვისება აქვს, წმიდად მიიჩნევს მას. და ეკლესიაში დიდი მონდომებით ივლის. და რადგან ეკლესიაში ივლიან, ცხონდებიან. მერე ღმერთიც, თავისი შემწყნარებლობის გამო, ამ მღდვლესაც აცხონებს. მაგრამ როგორც არ უნდა იყოს, მღვდელს დიდი სიწმინდე უნდა ჰქონდეს.
ეშმაკი ცდილობს, რომ ბერი დააუძლუროს უკმაყოფილებითა და დრტვინვით, რათა მწყობრიდან გამოიყვანოს და მის ლოცვას სულიერი ძალა მოაკლდეს. იმისათვის, რომ ბერს სულიწმიდის მადლი ჰქონდეს, ჭეშმარიტი ბერი უნდა იყოს. მხოლოდ ასეთ შემთხვევაში ფლობს იგი ღვთისგან ბოძებულ ძალას და თავისი ლოცვით ეხმარება ადამიანებს - ძალიან შედეგიანად. მაგრამ მღვდელი, მაღალ სულიერ მდგომარეობას კიდეც რომ არ ფლობდეს, მაინც ეხმარება ადამიანებს - მღდვლობის იმ ძალით, რომელიც ღვთისგან მიეცა. ის ეხმარება საიდუმლოთა აღსრულებით, პარაკლისების და სხვა საღვთისმსახურო წესების შესრულებით. მღვდელმა კაციც რომ მოკლას, მის მიერ აღსრულებული საიდუმლო ჭეშმარიტი იქნება, ვიდრე მას მღდვლობიდან არ განაყენებენ, მაგრამ თუ მღვდელს მაღალი სულიერი მდგომარეობა აქვს, იგი ჭეშმარიტი მღვდელია და უკეთესად ეხმარება ადამიანებს.
მღვდლებს რომ ვპასუხობ, როცა ისინი მეკითხებიან, თუ როგორ დაეხმარონ მრევლს და საერთოდ, როდესაც ვესაუბრები ადამიანებს, რომლებსაც მოძღვრის პასუხისმგებლობა აკისრიათ, შემდეგს ვუსვამ ხაზს: უნდა ეცადოთ, რომ მუშაობდეთ საკუთარ თავზე. საჭიროა, აღასრულებდეთ ლოცვის კანონებს, მაგრამ მარტო ამით ნუ შემოიფარგლებით, სულიერად იღვაწეთ, ნორმის გადაჭარბებით, რომ ყოველთვის გქონდეთ სულიერი კაპიტალი. საკუთარ თავზე სულიერი მუშაობა, ეს ჩუმი ღწვაა მოყვასისათვის, იმიტომ, რომ კეთილი მაგალითი თვითონ მეტყველებს საკუთარ თავზე. და როდესაც ადამიანები ბაძავენ კეთილს, რომელსაც ისინი ხედავენ, გამოსწორდებიან კიდეც. თუ სულიერ სიმდიდრეს არ მოიხვეჭთ, რომელიც იმისთვისაა აუცილებელი, რომ „სულიერი პროცენტით“ იცხოვროთ, როდესაც მოგიხდებათ, რომ სხვებისთვის (სულიერად) „ტყუილად“ იმუშაოთ, ყველაზე საცოდავები და შესაბრალისები იქნებით. ამიტომ დროის ამაოდ ფლანგვად ნუ მიიჩნევთ საკუთარ თავზე მუშაობას - როგორიც არ უნდა იყოს ეს სამუშაო: მოკლე, ხანგრძლივი თუ გამუდმებული - მთელი ცხოვრების განმავლობაში. ეს საიდუმლო ღვაწლი ხომ ფლობს თვისებას: ადამიანების სულებში ღვთის სიტყვის საიდუმლო ქადაგება აღასრულოს. მადლშემოსილი ღვთის კაცი კი საღმრთო მადლს სხვებსაც გადასცემს და ხორციელ ადამიანებს ცვლის. ვნებათა მონობისაგან ათავისუფლებს, ამით ღმერთთან აახლოებს მათ და ისინი ცხონდებიან.
- ჩვენი მიზანი ცხონებაა, მღვდლობა ცხონების საშუალება არ არის (იმ ადამიანისათვის, ვინც ამ გზას ადგება).
- არასოდეს შემოუთავაზებიათ, ღვთისმსახური გამხდარიყავით?
- ძალიან ბევრჯერ მაიძულებდნენ. როდესაც თანაცხოვრებულთა მონასტერში ვცხოვრობდი, მაიძულებდნენ მღვდლობასაც და დიდ სქემაში აღკვეცასაც. მაგრამ ამოცანა იმაში მდგომარეობს, რომ შინაგანი მონაზვნობა მოიპოვო. ჩემი საზრუნავი სწორედ ეს იყო, არაფერი სხვა არ მაინტერესებდა. ჯერ კიდევ ერისკაცობისას - ახალგაზრდობაში ჩემს თავზე რაღაც სასწაულებრივი მოვლენები აღესრულა და ამიტომ, როდესაც მონასტერში მივედი, ვამბობდი: „ისიც მეყოფა, თუ მონაზვნურად ვიცხოვრებ“. ძირითადი ძალისხმევა აქეთ მივმართე და არასოდეს მაინტერესებდა, როდის გავხდებოდი ღვთისმსახური და მოვიპოვებდი თუ არა დიდ სქემას. ცოტა ხნის წინ პანაჰუდის კელიაში, სადაც ვცხოვრობ, მოვიდა ერთი კაცი, რომელიც მაიძულებდა, სამღვდელო ხარისხი მიმეღო. ამ საკითხთან დაკავშირებით ის მსოფლიო პატრიარქთანაც კი ჩავიდა და როდესაც წმ. მთაზე ეგზარხია ჩამოვიდა კონსტანტინეპოლიდან, მასაც მიმართა თხოვნით, მაგრამ მღვდელმთავრებმა მიუგეს: „ამის შესახებ თვით მამა პაისის მოელაპარაკე, ისე არ გამოვიდეს, რომ ჩვენ მისი ხელდასხმის გადაწყვეტილებას ვიღებთ, ის კი ამას გაურბის“. და, აი, იგი ჩემთან მოვიდა. ეს რომ მოვისმინე, ვუყვირე კიდეც. ის კი მეუბნება: „- მღვდელი მაინც გახდი, რომ იმ ადამიანებს, ვინც შენთან მოდიან, შენდობის ლოცვა წაუკითხო, ისინი ხომ მარტო საკუთარი გაჭირვების შესახებ არ გიყვებიან, არამედ ცოდვებსაც აღიარებენ. განა შენ თვითონ არ ჩიოდი იმ ცდომილების გამო, რომ ადამიანები სხვადასხვა ცოდვებს სხვადასხვა მღვდლებს უყვებიანო?! განა არ ხდება, რომ შენ მათ უბრძანებ, ცოდვები სულიერ მოძღვარს ან მღვდელმთავარს უთხრან და ისინი ამას ნაწილობრივ აკეთებენ? ამიტომ თვითონ გახდი მოძღვარი: მოისმინე მათი ცოდვები და შენდობის ლოცვა წაუკითხე, რათა ცოდვათა შენდობა მიიღონ და ამით მათი სულიერი პრობლემებიც გადაიჭრას“. იგი ყველაფერ ამას კეთილი განზრახვით ამბობდა, მაგრამ რასაც მთავაზობდა, საჩემო საქმე არ იყო.
- როგორ უნდა მოიქცეს ადამიანი, წმიდაო მამაო, როდესაც გრძნობს, რომ მღვდლობისთვის ძალა არ შესწევს, მაგრამ აძალებენ ამას?
- გამოთქვას თავისი აზრი. არავის არ შეუძლია, აიძულოს ვინმეს ან მღდვლობა, ან - დიდი სქემა. მაგრამ თუ ადამიანი მორჩილების გამო სიმდაბლით მიიღებს იმას, რასაც სთავაზობენ და ამას ცოტაოდენ მონდომებასა და ცოტაოდენ სიყვარულს დაუმატებს, ღმერთი შეეწევა მას. ამის გარდა, თვით ადამიანები ფლობენ უცდომელ კრიტერიუმებს: ისინი ხედავენ, თუ ვინ არის ისეთი, ვინც ღვთის სიყვარულითა და ეკლესიის მსახურებისათვის გახდა მღვდელი. ხომ არიან ისეთები, ვინც დიდებისმოყვარების გამო თანხმდება ხელდასხმას. თუ ასეთი ღვთისმსახურები რაღაც სიძნელეების წინაშე აღმოჩნდებიან, ისინი დაიტანჯებიან იმიტომ, რომ ქრისტე არ დაეხმარება მათ - თუ ისინი თავს არ დაიმდაბლებენ და არ მოინანიებენ. თუმცა, თუ ადამიანს მღვდლობა სურს და რაღაც ერულ მიზნებს არ ისახავს, ქრისტე შეეწევა მას ყოველგვარი საფრთხის ჟამს, მაგრამ, საერთოდ (სულიერი კანონით) შენ უნდა გაძალებდნენ მღვდლობას, ეს სხვებს უნდა უნდოდეთ, ეს უნდა უნდოდეს ეკლესიას. მაშინ დაგიფარავს შენ ქრისტე და თუ რთულ ვითარებაში აღმოჩნდები, შენს დასაცავად სხვა ადგება და ქრისტეც შეგეწევა შენ.
რა თქმა უნდა, ძალიან იშვიათობაა და ძალიან ცოტაა ისეთი, ვინც რაღაც არასულიერი ანგარიშის მიხედვით ხდება მღვდელი: მე ასეთებზე არც კი ვლაპარაკობ. უმრავლესობა მღვდლობას კეთილი განზრახვით იწყებს. მერე კი ეშმაკი ამოქმედდება ხოლმე და ხედავ, როგორ წარმოჩინდება მოძღვარში დიდებისმოყვარება, ვნებიანი სურვილი, რომ კიდევ უფრო მაღალი ხარისხი მიიღოს და ყველაფერი ავიწყდება. ზოგიერთი იქამდეც მიდის, რომ ჩარევს ხალხს, ნაცნობებს, შუამდგომლებს, რომ ტაძრის წინამძღვრად დაინიშნოს, ეპისკოპოსად გამოირჩიონ, რაიმე საეკლესიო თანამდებობა მიიღოს. იწყებენ ქრისტესთვის და ამთავრებენ ოქროს ჯვრისათვის... ოქროს ჯვრები, ოქროს მიტრები, ბრილიანტის პანაღეა... ყველაფერი, რაც გნებავთ, იმის გარდა, რაც ნამდვილად აუცილებელია. როგორ გვატყუებს ეშმაკი, თუ ყურადღება მოვადუნეთ!
- წმიდაო მამაო, რას ითხოვს ღვთისმსახურისგან ღმერთი და რას ითხოვენ მისგან ადამიანები?
- რასაც ღმერთი ითხოვს, ის მეტისმეტად დიდია და შენ მას ნუ შეეხები. ხოლო იმასთან დაკავშირებით, რასაც ადამიანები ითხოვენ, გეტყვი... ძველ დროში მღვდლები მოღვაწეობდნენ, კეთილმსახურნი იყვნენ, წმიდანნი და ადამიანები მათ მიმართ ღვთისმოსაობით იყვნენ განწყობილნი. დღეს კი ადამიანებს მღვდლისგან ორი რამ უნდათ: ვეცხლისმოყვარე არ იყოს და სიყვარული ჰქონდეს. თუ ხალხი ნახავს, რომ მას ეს ორი თვისება აქვს, წმიდად მიიჩნევს მას. და ეკლესიაში დიდი მონდომებით ივლის. და რადგან ეკლესიაში ივლიან, ცხონდებიან. მერე ღმერთიც, თავისი შემწყნარებლობის გამო, ამ მღდვლესაც აცხონებს. მაგრამ როგორც არ უნდა იყოს, მღვდელს დიდი სიწმინდე უნდა ჰქონდეს.
ეშმაკი ცდილობს, რომ ბერი დააუძლუროს უკმაყოფილებითა და დრტვინვით, რათა მწყობრიდან გამოიყვანოს და მის ლოცვას სულიერი ძალა მოაკლდეს. იმისათვის, რომ ბერს სულიწმიდის მადლი ჰქონდეს, ჭეშმარიტი ბერი უნდა იყოს. მხოლოდ ასეთ შემთხვევაში ფლობს იგი ღვთისგან ბოძებულ ძალას და თავისი ლოცვით ეხმარება ადამიანებს - ძალიან შედეგიანად. მაგრამ მღვდელი, მაღალ სულიერ მდგომარეობას კიდეც რომ არ ფლობდეს, მაინც ეხმარება ადამიანებს - მღდვლობის იმ ძალით, რომელიც ღვთისგან მიეცა. ის ეხმარება საიდუმლოთა აღსრულებით, პარაკლისების და სხვა საღვთისმსახურო წესების შესრულებით. მღვდელმა კაციც რომ მოკლას, მის მიერ აღსრულებული საიდუმლო ჭეშმარიტი იქნება, ვიდრე მას მღდვლობიდან არ განაყენებენ, მაგრამ თუ მღვდელს მაღალი სულიერი მდგომარეობა აქვს, იგი ჭეშმარიტი მღვდელია და უკეთესად ეხმარება ადამიანებს.
მღვდლებს რომ ვპასუხობ, როცა ისინი მეკითხებიან, თუ როგორ დაეხმარონ მრევლს და საერთოდ, როდესაც ვესაუბრები ადამიანებს, რომლებსაც მოძღვრის პასუხისმგებლობა აკისრიათ, შემდეგს ვუსვამ ხაზს: უნდა ეცადოთ, რომ მუშაობდეთ საკუთარ თავზე. საჭიროა, აღასრულებდეთ ლოცვის კანონებს, მაგრამ მარტო ამით ნუ შემოიფარგლებით, სულიერად იღვაწეთ, ნორმის გადაჭარბებით, რომ ყოველთვის გქონდეთ სულიერი კაპიტალი. საკუთარ თავზე სულიერი მუშაობა, ეს ჩუმი ღწვაა მოყვასისათვის, იმიტომ, რომ კეთილი მაგალითი თვითონ მეტყველებს საკუთარ თავზე. და როდესაც ადამიანები ბაძავენ კეთილს, რომელსაც ისინი ხედავენ, გამოსწორდებიან კიდეც. თუ სულიერ სიმდიდრეს არ მოიხვეჭთ, რომელიც იმისთვისაა აუცილებელი, რომ „სულიერი პროცენტით“ იცხოვროთ, როდესაც მოგიხდებათ, რომ სხვებისთვის (სულიერად) „ტყუილად“ იმუშაოთ, ყველაზე საცოდავები და შესაბრალისები იქნებით. ამიტომ დროის ამაოდ ფლანგვად ნუ მიიჩნევთ საკუთარ თავზე მუშაობას - როგორიც არ უნდა იყოს ეს სამუშაო: მოკლე, ხანგრძლივი თუ გამუდმებული - მთელი ცხოვრების განმავლობაში. ეს საიდუმლო ღვაწლი ხომ ფლობს თვისებას: ადამიანების სულებში ღვთის სიტყვის საიდუმლო ქადაგება აღასრულოს. მადლშემოსილი ღვთის კაცი კი საღმრთო მადლს სხვებსაც გადასცემს და ხორციელ ადამიანებს ცვლის. ვნებათა მონობისაგან ათავისუფლებს, ამით ღმერთთან აახლოებს მათ და ისინი ცხონდებიან.
Комментариев нет:
Отправить комментарий