ფოსტალიონ ილია კ.-ს - ღმერთის არსებობის დამადასტურებელი საბუთების შესახებ.
ერთი თქვენი მეგობარი გამუდმებით ამტკიცებს: ღმერთი არ არსებობს! მისი სიტყვები თქვენ გტანჯავთ და მათრახის მსგავსად გხვდებათ. საკუთარი სიცოცხლისა და სულისათვის იბრძვით, თქვენ სწორედ გესმით, რომ თუკი არ არსებობს ყოვლადძლიერი ცოცხალი ღმერთი, რომელიც სიკვდილზე ძლიერია, მაშინ ერთადერთი ყოვლადძლიერი ღმერთი სიკვდილია. და ყველა ცოცხალი არსება დედამიწის ზურგზე ყოვლისშემძლე სიკვდილის ხელში უბრალოდ სათამაშოა, ისევე, როგორც თაგვი - მშიერი კატის კლანჭებში. ერთხელ თქვენ, განერვიულებულმა თქვენს უბედურ მეგობარს უთხარით: „ღმერთი არის, ეს შენ არ არსებობ!“ არ შემცდარხართ, რამეთუ იგი, ვინც განუდგა ამ ქვეყანაზე მარადიული სიცოცხლის მომნიჭებელს, იმქვეყნადაც განკვეთილი იქნება მისგან. ვერც აქ და ვერც იქ ვერ იცნობს ის ყველა არსების დიდებულ შემოქმედს. ხოლო იყო განშორებული მასთან - ეს გაცილებით უარესია, ვიდრე - არ არსებობდე საერთოდ.
თქვენს ადგილას მე მას ასე ვუპასუხებდი:
არამართებულად ამბობ მეგობარო: „ღმერთი არ არსებობსო“. უფრო სწორი იქნებოდა გეთქვა: „მე არ გამაჩნია ღმერთი“, რამეთუ თვითონაც ხედავ, რომ მრავალი ადამიანი შენს ირგვლივ შეიგრძნობს ღმერთის არსებობას და ამბობს: „ღმერთი არსებობს!“ შესაბამისად, ღმერთი არ გყავს შენ და არა - საერთოდ არ არსებობს, როგორც შენ გგონია.
შენ იმგვარად ლაპარაკობ, ავადმყოფს რომ ეთქვა: „არ არსებობს ქვეყანაზე ჯანმთელობა“. მას უტყუარად მხოლოდ იმის თქმა ძალუძს, რომ თვით არ გააჩნია ჯანმრთელობა, მაგრამ თუკი იტყვის რომ: „დედამიწაზე ჯანმრთელობა საერთოდ არ არსებობს“, იცრუებს.
შენ იმგვარად ლაპარაკობ, ბრმას რომ ეთქვა: „დედამიწის ზურგზე სინათლე არ არსებობს!“ არის სინათლე, მთელი ქვეყნიერება სინათლითაა სავსე, მაგრამ ის, საცოდავი უსინათლო მას ვერ ხედავს. მაგრამ თუკი მართებულად იტყოდა, ამგვარად იტყოდა: „თვალისჩინი არ მაქვს“.
შენ იმგვარად ლაპარაკობ, ღატაკს რომ ეთქვა: „ქვეყანაზე ოქრო არ არსებობს“. არსებობს ოქრო მიწის ზევითაც და მის ქვეშაც. ვინც იტყვის, რომ ოქრო არ არსებობს, იცრუებს, ხოლო თუკი სიმართლეს იტყვის, უნდა თქვას: „მე არ მაქვს ოქრო“.
შენ იმგვარად ლაპარაკობ, ავაზაკს რომ ეთქვა: „ქვეყანაზე სიკეთე არ არსებობს“, თვით მასში არ არსებობს სიკეთე, და არა - ქვეყანაზე, ამიტომაც არ შეცდებოდა, თუკი იტყოდა: „სიკეთე არ არსებობს ჩემში“.
ასევე შენც, ჩემი მეგობარი არამართებულად ამბობ: „ღმერთი არ არსებობს!“ რადგანაც, თუკი თვითონ არ გაქვს რაიმე, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ იგი არავის აქვს დედამიწის ზურგზე. ხოლო მთელი ქვეყნის სახელით ლაპარაკის უფლება კი ვინ მოგცა? ვინ მოგცა უფლება იმისა, რომ საკუთარი ავადმყოფობა და საცოდაობა ყველას თავს მოახვიო?
თუკი სცნობ და იტყვი: „მე არ მყავს ღმერთი“, მაშინ ჭეშმარიტებას აღიარებ, და ეს შენი აღსარება იქნება. რამეთუ იყვნენ და არიან გამოჩენილი ადამიანები, რომელთაც ღმერთი არ ჰყავდათ, მაგრამ ღმერთს ჰყავდა ისინი მათ უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე, ხოლო თუკი სიკვდილის წინაც იტყვიან, რომ არ ჰყავთ ღმერთი, მაშინ უფალი მიატოვებს მათ და ამოშლის სიცოცხლის წიგნიდან. ამიტომაც გთხოვ, ჩემო მეგობარო, შენი სულისათვის, მარადიული სიცოცხლისა და სასუფევლის გულისათვის, ცრემლებისა და ქრისტეს ჭრილობათა გულისათვის, გთხოვ: შეცვალე შენი უტიფარი აღსარება, მონანიების აღსარებით. ხოლო ის, თუ რა უნდა გააკეთო ყოველივე ამის შემდგომ, ეკლესია გეტყვის, ჰკითხე!
მშვიდობა შენ და წყალობა უფლისაგან.
მამას, რომელიც ყველგან ვაჟის განსაკურნებელ წამალს დაეძებდა
ყველგან ეძებდი ვაჟისათვის სამკურნალო საშუალებას. თუკი ვინმე ექიმბაშის შესახებ გაცნობებდა, მასთან მიდიოდი. მთელი ბოსნია მოიარე. ბოლოს მიხვდი, რომ არაფერი შველოდა და მღვდელს უხმე. მაგრამ მას აღარც ღვთისმსახურის ლოცვამ უშველა და შვილი მოგიკვდა, ახლა შენმა ცხოვრებამ მიზანი და აზრი დაკარგა. თვითმკვლელობაზე იწყე ფიქრი, იშოვე შხამი, დამალე სასთუმალქვეშ და ღამეები განუწყვეტლივ ფიქრობ - დალიო ის თუ არა. მე კი მეკითხები, რატომ გაიძულებს ყველა, ასე იტანჯო?
მსურს, რაღაც გკითხო: რატომ აიძულებ უფალს იტანჯოს? რისთვის აწამებ ჯვარზე შენი გულისათვის ვნებულ უფალს - იესო ქრისტეს? მან მძიმე ტანჯვა გადაიტანა, რათა ადამიანები ცრუ ღმერთებისაგან, ცრუ მხსენელთაგან ეხსნა, ეხსნა ყოველგვარი ბნელი ძალისაგან, ამ ცრუმხსნელთაგან გამომდინარე რომ მოქმედებენ. და მაინც: შენ მას გვერდით ჩაუარე, ჩაუარე ერთადერთსა და ჭეშმარიტს. და საშველს კი მის მტრებთან - მკითხავებთან და ექიმბაშებთან ეძიებდი. აი რას გვირჩევს ქრისტეს მოციქული: „უძლურ თუ ვინე არს თქუენ შორის, მოუწოდენ ხუცესთა ეკლესიისათა და ილოცონ მის ზედა და სცხონ მას ზეთი სახელითა უფლისაითა. და ლოცვამან სარწმუნოებისამან აცხოვნოს სნეული გგი და აღადგინოს იგი უფალმან. დაღაცათუ ცოდვაი რაიმე ექმნეს, მო-ვე-ეტეოს მას“ (იაკ. 5,14-15). შენ ჭეშმარიტად უხმე მღვდელს, ეკლესიის პრესვიტერს, რათა ავადმყოფისათვის ელოცა, მაგრამ როდის? მას შემდგომ, რაც ყველა მკითხავი და ექიმბაში მოიარე! მას შემდეგ, რაც განარისხე ის ერთადერთი, ვინც სიცოცხლისა და ჯანმრთელობის მომნიჭებელია, მხოლოდ მერე დაიწყე ლოცვა-ვედრება.
იყო კი შენი გული სუფთა, ხოლო რწმენა - მტკიცე? უფალი უმალ შველის მათ, ვინც მშვიდი გულით და მტკიცე რწმენით მხოლოდ მას მიმართავენ. ხოლო იგი, ვინც ლოცულობს როგორც ღმერთისადმი, ასევე ეშმაკებისადმი, დახმარების გარეშე რჩება, რამეთუ უფალს არ სურს, ხოლო ეშმაკებს არ ძალუძთ დახმარება. გაორებული გულის მქონე ადამიანებს ილია წინასწარ ეუბნებოდა: „უკუეთუ არს უფალი ღმერთი, მისდევდით მას და თუ არს ბაალი იგი, შეუდეგით კვალსა მისსა“ (III მეფ. 18,21). ხოლო როცა მეფე ოქოზია ავად გახდა, ცოცხალ ღმერთს კი არ მიმართა, არამედ მსახურები გაგზავნა ბელზებელთან, რათა ეკითხა მისთვის, მომჯობინდებოდა თუ არა. როდესაც შეიტყო ამის შესახებ ილიამ, მივიდა მეფესთან „და ეტყოდა ელია მას და ჰრქუა: ამისთვის, რამეთუ მიავლინენ მოციქულნი კითხვად ბაალისა, მწერისა მის, ღმრთისა აკკარონისა, რეცა არა არს ღმერთი შორის ისრაელსა კითხვად მის მიერ, არა ეგე, არამედ ცხედარსა მაგასა ზედა, რომელსა აღხედ, არა გარდამოხდე მაგიერ, არამედ სიკუდილითა მოჰკუდე“ (IV მეფ. 1,6).
შენც ამგვარადვე გატანჯე და განარისხე უფალი, დაე შეგინდოს. მადლობა უთხარი მას, იმისათვის, რომ შენი ვაჟი წაიყვანა და შენ თვითმკვლელობისაგან, სულიერი დაღუპვისაგან გიხსნა. და მონანიებისათვის დრო დაგიტოვა. მიენდე ახლა მას მთელი გულით და მისი სიყვარული განგამტკიცებს, გაანათლებს შენს ახლობლებს, ხოლო შენს შვილს ზეციურ სასუფეველს მიანიჭებს.
მშვიდობა შენ ქრისტესაგან.
იურისტ დ.მ.-ს - მეორე მცნების შესახებ.
შენ, როგორც ერთგულ მართლმადიდებელს, გსურდა, საკუთარი რწმენა სასყიდლით დადგინებულთაგან დაგეცვა, რომლებიც იუდა - გამყიდველის წაქეზებით განუდგნენ ჭეშმარიტ რწმენასა და საკუთარ ხალხს. ისინი ამბობენ, რომ ხატები იგივე კერპებია და ხატებისადმი თაყვანისცემა ეწინააღმდეგება ქრისტეს მეორე მცნებას (იხ. გამოსლ. 10,1-17). ამგვარად გამოდის, რომ ქრისტიანობა - კერპთაყვანისმცელობაა.
ჰკითხე მათ, ვინ გაანადგურა კერპები ბალკანეთში? ვინ მოაშორა ათენსა და რომს ქანდაკებათა გროვა, წარმართული ტაძრები და კერპები? ვინ დაამარცხა იუპიტერი და დიანა ეფესელი, ბაბილონელი ასტარტა და ეგვიპტელი იზიდა? ვინ გაწმინდა კერპებისაგან მცირე აზია, ჩრდილოეთ აფრიკა და მთელი ევროპა? მორიგმა სექტანტებმა, თუ ქრისტეს დიდებულმა ეკლესიამ? რომელმაც კერპთაყვანისმცელობასთან ბრძოლაში მილიონობით მსხვერპლი გაიღო და საკუთარი კალენდარი ერთიანი ღმერთის რწმენისათვის წამებულთა სახელებით შეავსო.
არის კი სექტანტთა შორის თუნდაც ერთი მარტვილი ქრისტეს რჯულისათვის? მათ ქრისტიანული კალენდარიც კი არ გააჩნიაო, და რომც მოენდომებინათ მისი შექმნა, ვერ მოსძებნიდნენ ვერცერთ წმიდანს, ამიტომაც კალენდარს თავიანთი აგიტატორებისა და ჟურნალისტებისაგან შეადგენდნენ.
თუკი მათ კერპთაყვანისმცელობასთან ბრძოლა სურთ, მაშინ რაღას აკეთებენ ისინი ბალკანეთში, სადაც წარმართული კერპები მხოლოდ მხარეთმცოდნეობის მუზეუმში თუ შემორჩნენ? თუკი მათი გულები კერპთა წინააღმდეგ ეჭვით იწვიან, მაშ რატომღა არ წავლენ ისინი აზიასა და აფრიკაში, ამერიკელ ინდიელებთან, სადაც წარმართობა ბატონობს, ისევე როგორც ათასი წლის წინათ? არ მიდიან, რადგან აქ მისიონერის სიცოცხლე დიდი რისკის ქვეშ დგას. წაგიკითხავს დონ კიხოტის შესახებ, რომელმაც მშვიდობიანი წისქვილები საკუთარი მტრების ციხე-სიმაგრეებად გამოაცხადა და საომრად აღჭურვილი ცდილობდა, რათა მათთვის ალყა შემოერტყა? სექტანტებმაც ამგვარადვე გამოაცხადეს ხატები კერპებად და ახლა ცოფდებიან, რადგანაც ვერ გადაუწყვეტიათ, წავიდნენ თუ არა აფრიკის ჯუნგლებში.
შენ კი იცოდე: როგორც დღე განსხვავდება ღამისაგან, ასევე ქრისტიანული ხატები განსხვავდებიან წარმართული კერპებისაგან. კერპი - ეს მოგონილ არსებათა გამოსახულებაა, ხოლო ხატზე ის წმიდანებია გამოსახული, რომელნიც ნამდვილად ცხოვრობდნენ დედამიწაზე და საკუთარი რწმენით განადიდეს ქრისტე, რისთვისაც ზეციური სასუფეველი დაიმკვიდრეს. იქ - ჭორებია, აქ - რეალობა. იქ - სიცრუე და ილუზიაა, აქ - ჭეშმარიტება და მხოლოდ ჭეშმარიტება. კერპები ადამიანს ჭეშმარიტი ღმერთისაგან განაშორებენ, მაშინ როდესაც ხატებს ღმერთთან მიყავს იგი. თავისი მეორე მცნებით შემოქმედს სურდა, ადამიანთა მოდგმა იმისაგან დაეცვა, რაც გვაიძულებს შევიძულოთ იგი, ანუ დაეცვა ყოველგვარი ეშმაკეული ცდუნების, ფანტაზიისა და ოცნებისაგან.
ერთ ბატონს, რომელიც „მშიერ პურზე“ ჩივის.
შენ ერთ-ერთი ყველაზე შეძლებული ადამიანი ხარ სოფელში. ყოველ წელს ისეთ მოსავალს იწევ, რომ შენი მეზობელი ამ რაოდენობის ხორბლით საკუთარი მრავალშვილიანი ოჯახის დაპურებას შესძლებდა. იგი იმის ნახევარსაც კი ვერ აგროვებს, რასაც შენ... და ჰყოფნის, ხოლო შენ კი ყოველწლიურად სირცხვილით ივსები. მწერ, რომ შენი ოჯახობა განუწყვეტლივ ჭამს და ვერასოდეს ძღება, თითქოს „ეშმა ჩასახლდაო მათში, ჭამენ, ჭამენ და ყოველთვის მშივრები არიან, თითქოსდა წყევლაა!“.
არ ვიცი, დაწყევილია თუ არა, მაგრამ კურთხეული კი არ არის. მე არ ვიცოდი, თუ რა მეპასუხა შენს პირველ წერილზე, ვიდრე მომდევნო წერილში შენი მეზობლის ცხოვრება არ აღმიწერე. შენი მეზობელი - მორწმუნე ადამიანია: როცა იგი თესვისათვის ემზადება, უპირველეს ყოვლისა სათესლე მარცვალი ტაძარში მიაქვს, რათა მღვდელმა აკურთხოს ის. შენ ამას არასოდეს აკეთებ. ეს ერთი; მეორე: თვითონ აღიარებ, რომ მამაშენმა პროცენტებში მიითვისა თავისი მოვალის მამული, რომლის ღირებულებაც მოვალეს სამჯერ ჰქონდა გადახდილი. საბრალოს, შვილები რომ გამოეკვება, მშობლიური კერის მიტოვება და ქალაქში წასვლა მოუწია. დროთა განმავლობაში მისი ვაჟი გამდიდრდა და საბაყლო ფარდული გახსნა. ახლა ეს მამაშენის გაძარცული მოვალე, მამაშენის შვილზე მდიდარი გახდა. უფალი სამართლიანად განსჯის.
ორ ხალხურ სიბრძნეს შეგახსენებ: პირველი - ის, რაც კურთხეული არ არის, მშიერია; მეორე - რაც წართმეულია, ის დაწყევლილია. ისინი ხსნიან იმას, რაც შენს სახლში ხდება, ხსნიან იმას, რასაც შენ კარგად უწოდე „მშიერი პური“. უფალმა წინასწარმეტყველის ბაგეებით უთხრა რჩეულ ერს: „და იყოს, უკუეთუ არა ისმინო ხმისა უფლისა ღმრთისა შენისა დაცვად და ქმნად ყოველთა მცნებათა მისთა, რაოდენთა გამცნებ შენ დღეს და მოიწინენ შენდა მომართ ყოველნი ესე წყევანი და გპოონ შენ, თესლი ფრიადი განიპო ველად და მცირედი შეიღო, რამეთუ შეჭამოს იგი მკალმან“ (მეორ. 28,15,38) და კიდევ: „სთესეთ მრავალი და შეიკრიბენით მცირედ. ჭამედ და არა განძღომად, ჰსუთ და არა სიმთვრალედ, გარემოისხთ და არა განსტეფით მათ მიერ და შემკრებელმან სასყიდელთამან შეიკრიბა ნაკრაულად, განხურეტილად“ (ანგ. 1,6).
განა ეს საკმარისი არ არის? როცა ღმერთი აკუთრხებს, მაშინ ხუთი პურითაც კი არ არის ძნელი ხუთიათასის დაპურება. ხოლო, როცა არ აკურთხებს, მაშინ ხდება ის, რაც - შენს სახლში. როგორც თავთავს შეავსებს უფალი ხორბლით, ასევე აღავსებს იგი პურს ნოყიერებით და როგორც თავთავს სტოვებს ცარიელს, ასევე იგი, ყოვლისშემძლე ართმევს ნაყოფიერებას უკურთხებელ პურს. თუ გსურს, დაისწავლე ეს გაკვეთილი და მწუხარებით ეძიე უფლისაგან ის, რისი მიცემაც შენთვის მთელ მსოფლიოსაც არ შეუძლია.
მშვიდობა შენ და წყალობა უფლისაგან.
ვაჭარ ს.ტ.-ს - რომლისაც „უფალს არ ესმის“.
ჩივი, რომ უფალს შენი ლოცვები არ ესმის, მრავალი უბედურებისას შევედრებიხარ მას, მაგრამ ერთხელაც არ დაგიცვა! მაკვირვებს შენი სიტყვები: როგორღა არ დაგიცვა, თუკი უბედურება გადაიტანე, და არა პირიქით - მათ გადაგიტანეს შენ? ნება მიბოძე გკითხო: უსმენ კი ღმერთს? თავის ორ აღთქმაში: ძველსა და ახალში, უზენაესი შეპირდა ადამიანებს, რომ ისმენდა მათსას იმ პირობით, თუკი ისინი ისმენდნენ ღმრთისას... უსმენ კი ღმერთს მაშინ, როცა ითხოვ, რომ მან მოგისმინოს, ასრულებ საღვთო სჯულს და ეყრდნობი მის დადგენილებებს? თუკი ამას არ აკეთებ, მაშინ უცნაურია შენი მოთხოვნა, რომ ღმერთმა მოგისმინოს და გაგიგოს.
უფალი მიწაზე ჩამოვიდა და ფეხები დაბანა მათ, ვისაც იგი უყვარდა. ჩვენი შემოქმედისათვის უდიდესი სიხარულია - უსმინოს გამგონე შვილებს თვისას. მოსეს, აბრაამს, იაკობს შემოქმედი ყოველივეს უსრულებდა, რასაც ისინი სთხოვდნენ. და ბუნებრივი თუ საოცარი მოვლენების საშუალებით იგი თავის წყალობას აფრქვევდა მათზე, ვინც მის სჯულს ასრულებდა და თუკი არ შეისმინა ჩემი და შენი ვედრება, ეს მხოლოდ იმიტომ, რომ ჩვენ არ გვსურდა მისი მცნებების შესრულება, ანდა იმიტომ, რომ ჩვენ არასწორად ვევედრებოდით, ესაიას პირით ეუბნებოდა ღმერთი ურჩ ერს: „როდესაც ლოცვას ამრავლებთ, მე არ მესმის“ (ეს. 1,15). „თუ ინდომებთ და მოისმენთ, შეიძენთ ამქვეყნიურ სიამეთ“ (ეს. 1,19). შესაბამისად უფალი მაშინ გვისმენს, როდესაც ჩვენ გვესმის მისი და არ გვისმენს, როდესაც ჩვენ არ ვუსმენთ.
უფალი არ გვისმენს მაშინაც, როდესაც რაიმე საზიანოს ან უგუნურს შევთხოვთ. ერთხელ მოციქულებმა იაკობმა და იოანემ შესთხოვეს უფალს, რომ ცეცხლი დაეტეხა დასახლებისათვის, რომელმაც მათი მიღება არ ისურვა, რათა იქ ღამე გაეთიათ (იხ. ლუკ. 9,51-56). მაგრამ ღმერთმა მიმართა მოციქულებს, აუკრძალა ამის ჩადენა, არა მარტო არ შეისმინა მათი თხოვნა, არამედ უსაყვედურა კიდეც. გაიხსენე შენც: იყო კი შენი ლოცვები ყოველთვის საკადრისი ადამიანისა და ღმერთისათვის? და კიდევ: რატომ ლოცულობ მხოლოდ უბედურების ჟამს? ამით ამცირებ საკუთარ თავს და შეურაცხყოფ უფალს. შემოქმედი ჩვენგან ელის, რომ ყოველთვის ვგრძნობდეთ მის თანამყოფობას და განუწყვეტლივ ვიმყოფებოდეთ მასთან ლოცვით ურთიერთობაში: „მოუკლებელად ილოცევდით“ (1თესალ 5,17). როდესაც მიმართავ ღმერთს მხოლოდ გაჭირვებისას, შენ ამცირებ უფალს, რამეთუ მოუწოდებ მას მეხანძრის მსგავსად ჩააქროს ცეცხლმოკიდებული სახლი.
ქრისტემ უფლება მოგვცა, რომ მისი მამისათვის მამა გვეწოდებინა. რა შეიძლება, ამაზე ტკბილი იყოს? რა შეიძლება, იყოს უფრო ტკბილი ბაშვებისათვის, თუ არა ის, რომ იმყოფებოდნენ მშობლების თანდასწრებით? ჩვენც შევეცადოთ, რომ ჩვენი ზეციური მამის წინაშე გულით, ფაქრებითა და ლოცვებით წარვსდგეთ. ჩვენი ლოცვა წარმატებისა და სიხარულის ჟამს - ეს ერთგვარი ლოცვითი კაპიტალია, რომელიც უფრო მეტად გამოგვადგება, ვიდრე ამწუთიერი ლოცვა მწუხარებისა და ტანჯვის ჟამს, როცა ისინი კარს მოგვადგებიან ხოლმე.
მშვიდობა შენ უფლისაგან.
ადამიანს, რომელიც უგუნური ცოლის გამო ჩივის.
„როგორც ყველა, მეც - ისევე!“ - ამ სიტყვებით გპასუხობთ თქვენი მეუღლე ყოველთვის, როდესაც მფლანგველობისა და კოხტაობის გამო საყვედურობთ და ცდილობთ, იგი გონს მოიყვანოთ. თქვენ მას ეუბნებით: „შეხედე, ღმერთმა სამი შვილი მოგვცა: სამი ოქროს ვაშლის მსგავსი! და ახლა ჩვენ მარტო საკუთარი თავისთვის კი არ უნდა ვიცხოვროთ, არამედ - მათთვისაც. ჩვენ უკვე არც ისეთი ახალგაზრდები ვართ, რომ მოდას და მხიარულებას მივსდიოთ. საკუთარ ჯანმრთელობას უნდა გავუფრთხილდეთ ბავშვების გულისათვის. შენ ხშირად უჩივი თავის ტკივილებს, ყველაფერს კი აკეთებ იმისთვის, რომ თავი გტკიოდეს. პარფიუმერიის არაჯანსაღი ანაორთქლი, თეატრებისა და რესტორნების დახუთული ჰაერი, ქეიფი, აზარტული თამაშები, არარეგულარული ძილი - ყელაფერ ამას სიკეთისკენ არ მივყავართ“. მაგრამ ყველა თქვენს არგუმენტზე ცოლი ერთს გპასუხობთ: „სადაც ყველა მეც - იქ...“
ვინ არიან ეს „ყველა“, ძვირფასო? განა მთელი ქვეყნიერების არსი იმ აღვირახსნილ ბრბოში მდგომარეობს, რომლისგანაც თავის დაღწევა შენ არ გსურს და რომელიც შთანთქავს შენს ყოველ აზრს დღე და ღამე? შენ იმდენად შეზღუდე სამყარო, რომ ვეღარ ხედავ სამყაროს უფლისა, რომელიც შენი პატარა და ვიწრო სამყაროს იქითაა გადაშლილი. ცხოვრების ამგვარ წესს არა მარტო მთელი ქვეყნის ქალები არ მისდევენ, არამედ - თვით შენი ქუჩის ქალებიც კი. დიდი უმრავლესობა დედებისა, ქვრივებისა და ქალიშვილებისა სავსებით სხვა ცხოვრებით ცხოვრობს. როგორ შეგიძლია, თქვა: „სადაც ყველა, მეც იქო“? შენ მაგალითს მხოლოდ რამოდენიმე გარყვნილი და უპასუხისმგებლო ქალისაგან იღებ, მხოლოდ მათ უცქერ, მათი მიხედვით მსჯელობ, და მთელ სამყაროს მათში ხედავ, იმ დროს, როცა უმრავლესობა თქვენ, როგორც საცირკო დასს, ისე გიყურებთ, რომელშიაც ცხოველებიც და მომთვინიერებლებიც თქვენ ხართ.
დავუშვათ, რომ მთელი ქვეყანა უგუნურების და დაღუპვის გზას დაადგა, განა მაშინ, შენ, სამი ვაჟიშვილის დედა, ვერ მონახავ საკუთარ თავში ძალსა და ვაჟკაცობას, რომ თქვა: „არა მე ამ გზით არ წავალ?!“ ჭეშმარიტად ეს იქნებოდა ვაჟკაცობა, რომელსაც ზეცანიც კი ქედს მოუხრიდნენ. ასეთი ვაჟკაცობა ოქროს ასოებით არის ჩაწერილი წმიდა წერილში. ასეთი ვაჟკაცობის მქონენი იყვნენ ლოთის ორი ქალიშვილი, რომლებმაც დატოვეს სოდომი (იხ. დაბ. 19). მათ რომ იმგვარადვე ემსჯელათ, როგორც დღეს სამი შვილის დედა მსჯელობს: „მოდით, ჩვენც იმგვარადვე ვიყოთ, როგორც ყველა“, ქვეყანა ვერ შეიტყობდა ვერც მათ სახელებს, ვერც სახელს მათი მამისა და არ იქნებოდნენ ისინი ნახსენები მარადიულ წიგნში. მაგრამ, მათ ისე არ უთქვამთ, როგორც შენ ლაპარაკობ. ამიტომაც კურთხევამ უფლისა განისვენა ლოთსა და მის შვილებზე. და როცა ჩამოჰკრა საათმა, ანგელოზმა უფლისამ გამოიყვანა ეს ღვთისმოსავი ოჯახი ქალაქიდან, რათა მათ არ ენახათ შურისძიება მათდამი, ვინც ზეცა შებღალა; და დაინთქა მიწისქვეშ გარყვნილი ქალაქი, მის ადგილას კი მკვდარი ზღვა აღმოცენდა.
ანდა ვთქვათ, რასტკო ნემანიჩს რომ ეთქვა: „სადაც ყველა, მეც იქ!“ განა გახდებოდა იგი წმიდა საბა, მამა საკუთარი ხალხისა, და მარადიული განმკითხავი შთამომავლობისა, რომელიც ამბობს: „სადაც ყველა, მეც იქ?!“ თუკი ეს და სხვა მრავალი მაგალითი არ შეძრავენ სულს შენსას, მაშინ არ ვიცი, რაღა გითხრა. თუკი მაგალითები კეთილი ცხოვრებისა შენთვის ჭკუის სასწავლებელნი არ იქნებიან, დაე საშინელი სიკვდილის მაგალითებმა შეგაძრწუნოს. შეხედე, თუ როგორი სიკვდილით იღუპებიან ისინი, ვისაც შენ მისდევ და ვის გამოც მიატოვე ქმარ-შვილი: განუკურნებელი სნეულებანი, დანაშაულები და თვითმკვლელობანი - გამონაკლისის გარეშე!
შემიძლია კი, მე შენს სულში ყველაზე საუკეთესოს მივმართო, ქალიშვილო სამაგალითო მშობლებისა, მივმართო იმას, რაც ჯერ არ დაუფარავს ღამეული ცხოვრების უკუნს?! გამოფხიზლდი, დაფიქრდი, აღიქვი! გაიხსენე, შუაღამის ორგიებისას ახარხარებულმა, ტირილით გამოღვიძებული შენი შვილი, რომელიც სიბნელეში შენს ხელს დაეძებს და შენს ტკბილ სიტყვას ელის.
დაივიწყე სახიფათო სიტყვები: „სადაც ყველა, მეც იქ?!“ რათა მისი კურთხევა, ვინც სამი შვილი დაგილოცა, დარჩეს შენთან უკუნითი უკუნისამდე.
პენსიონერ პ.ნ.-ს - არაჩვეულებრივი ხილვის შესახებ.
თქვენ არაჩვეულებრივი ხილვის შესახებ მატყობინებთ, რომელიც ეკლესიაში ლოცვისას მოგევლინათ. იხილეთ, თუ როგორ გამოვიდა საკურთხევლიდან უფალი იესო ქრისტე და მის წინაშე დადგა. შემდეგ გამოვიდა ვიღაც ებრაელი რაბინის მსგავსი და უფლისაგან მხარმარცხნივ დადგა. მას მოჰყვა ვიღაც ჩალმიანი და როდესაც მიესალმა უფალს ხელისჩამორთმევით, მის გვერდით დადგა. ასეთი ხილვა გქონდათ თქვენ. მას განმარტავთ როგორც სურვილს უფლისა, რათა გაათანაბროს ყველა რელიგია და შექმნას ყველასათვის ერთიანი რწმენა!
ყველა, ვინც განდობილია ღვთის სასუფევლის საიდუმლოებაში, გეტყვით, რომ ხილვაცა და განმარტებაც ცრუა. სული, რომელიც გამოგეცხადათ, უფლისაგან კი არ არის, არამედ მისგან, ვინც საუკუნეებია, რაც რქებს უღერებს ქრისტეს რწმენას. „მამაო ჩვენო“ სრულდება ვედრებით უფლისადმი: არამედ მიხსნენ ჩუენ ბოროტისაგან (შეად. მათ. მათ. 6,13; ლუკ. 11,4), ღვთისშვილო, ძალუძს კი ვინმეს, გაბედოს და ხელი ჩამოართვას უფალს? ვის შეუძლია, დადგეს ღმერთის გვერდით? განა არ უთხრა ქრისტემ ებრაელებს: „აჰა ესერა დაეტეოს თქუენგან სახლი თქუენი ოხრად“ (მათ. 23,38)? წინასწარმეტყველება ასრულდა. ებრაელები მღვდლებისა და მსხვერპლის გარეშე დარჩნენ. ერთიცა და მეორეც იმწამსვე ქრისტიანებზე გადავიდა, როგორც კი ტაძრის ფარდა ზემოდან ქვემოთ ორად გაიპო. განა არ უთხრა ებრაელებს ებრაელებიდან გამოსულმა პავლე მოციქულმა - მოციქულმა უფლისა: „რამეთუ დასასრული შჯულისაი ქრისტე არს“ (რომ. 10,4), ან კიდევ: „აიღებს პირველსა მას, რაითა მეორე იგი დაამტკიცოს“ (ებრ. 10,9)? მაშ როგორღა შეიძლება, რომ ის, რაც დაცარიელდა, რამაც განვლო და სხვა რამით, ახლით შეიცვალა, გავუთანაბროთ ქრისტეს ცოცხალ რწმენას? როცა თვით მუჰამედი, მიუხედავად ქრისტიანებისადმი თავის სიძულვილისა, აღიარებს და ყურანში წერს, რომ იესო, ძე მარიამისა, განსჯის ქვეყანას და შესაბამისად - მუჰამედსაც? როგორ შეიძლება თანასწორობასა და ერთობაზე საუბარი?
საიდან ეს ხილვა? - კითხულობთ თქვენ. მაცდურისაგან! ყურადღებით ჩაუკვირდით თქვენს ცხოვრებას, და ნახავთ, რომ ჩვენს დროში ძალიან ბევრს საუბრობენ ყველა რელიგიის თანასწორობაზე: ამის შესახებ მცირედმორწმუნენი ლაპარაკობენ. ამ ზრახვებსა და სურვილებს შენც აჰყევი. უფალმა ინება, რომ თქვენი სუბიექტური სურვილები რეალურად და ნათლად გეხილათ. თქვენ ეს გიხარიათ და უფლის წყალობად მიიჩნევთ. მე ამას წყალობას კი არ დავარქმევდი, არამედ - გაფრთხილებას! მაპატიეთ, მაგრამ თქვენ მცნებებს ურევთ. სამოქალაქო უფლება-მოვალეობათა თანასწორობა - ეს ერთია, ხოლო რელიგიათა თანასწორობა კი - სხვა. ქრისტიანებს მკაცრად გვაქვს ნაქადაგები მოწყალება სხვა ადამიანების მიმართ, მიუხედავად მათი აღმსარებლობისა, მაგრამ ამასთანავე მკაცრი დაცვაც ქრისტეს ჭეშმარიტებისა.
როგორც ქრისტიანს, თქვენ შეგიძლიათ, ურწმუნოს გულისათვის მსხვერპლად ქონება და სიცოცხლე გაიღოთ, მაგრამ ჭეშმარიტება - არასოდეს, რადგანაც იგი თქვენგან დამოუკიდებლად არსებობს, იგი თქვენ არ გეკუთვნით. აქ თქვენთვის დაბრკოლების ქვა ამ სხვაობის ვერგაგებაში მდგომარეობს. ამ ვერგაგებისაგან წარმოიშვა სწორედ უთავბოლობა თქვენს სულში. თქვენ ქრისტე და მუჰამედი კი არ იხილეთ - არამედ - საკუთარი სული.
დაე ღმერთი იყოს თქვენი შემწე!
„მისიონერული წერილები“ (წერილები 118-124), თბილისი, 2005 წ
ერთი თქვენი მეგობარი გამუდმებით ამტკიცებს: ღმერთი არ არსებობს! მისი სიტყვები თქვენ გტანჯავთ და მათრახის მსგავსად გხვდებათ. საკუთარი სიცოცხლისა და სულისათვის იბრძვით, თქვენ სწორედ გესმით, რომ თუკი არ არსებობს ყოვლადძლიერი ცოცხალი ღმერთი, რომელიც სიკვდილზე ძლიერია, მაშინ ერთადერთი ყოვლადძლიერი ღმერთი სიკვდილია. და ყველა ცოცხალი არსება დედამიწის ზურგზე ყოვლისშემძლე სიკვდილის ხელში უბრალოდ სათამაშოა, ისევე, როგორც თაგვი - მშიერი კატის კლანჭებში. ერთხელ თქვენ, განერვიულებულმა თქვენს უბედურ მეგობარს უთხარით: „ღმერთი არის, ეს შენ არ არსებობ!“ არ შემცდარხართ, რამეთუ იგი, ვინც განუდგა ამ ქვეყანაზე მარადიული სიცოცხლის მომნიჭებელს, იმქვეყნადაც განკვეთილი იქნება მისგან. ვერც აქ და ვერც იქ ვერ იცნობს ის ყველა არსების დიდებულ შემოქმედს. ხოლო იყო განშორებული მასთან - ეს გაცილებით უარესია, ვიდრე - არ არსებობდე საერთოდ.
თქვენს ადგილას მე მას ასე ვუპასუხებდი:
არამართებულად ამბობ მეგობარო: „ღმერთი არ არსებობსო“. უფრო სწორი იქნებოდა გეთქვა: „მე არ გამაჩნია ღმერთი“, რამეთუ თვითონაც ხედავ, რომ მრავალი ადამიანი შენს ირგვლივ შეიგრძნობს ღმერთის არსებობას და ამბობს: „ღმერთი არსებობს!“ შესაბამისად, ღმერთი არ გყავს შენ და არა - საერთოდ არ არსებობს, როგორც შენ გგონია.
შენ იმგვარად ლაპარაკობ, ავადმყოფს რომ ეთქვა: „არ არსებობს ქვეყანაზე ჯანმთელობა“. მას უტყუარად მხოლოდ იმის თქმა ძალუძს, რომ თვით არ გააჩნია ჯანმრთელობა, მაგრამ თუკი იტყვის რომ: „დედამიწაზე ჯანმრთელობა საერთოდ არ არსებობს“, იცრუებს.
შენ იმგვარად ლაპარაკობ, ბრმას რომ ეთქვა: „დედამიწის ზურგზე სინათლე არ არსებობს!“ არის სინათლე, მთელი ქვეყნიერება სინათლითაა სავსე, მაგრამ ის, საცოდავი უსინათლო მას ვერ ხედავს. მაგრამ თუკი მართებულად იტყოდა, ამგვარად იტყოდა: „თვალისჩინი არ მაქვს“.
შენ იმგვარად ლაპარაკობ, ღატაკს რომ ეთქვა: „ქვეყანაზე ოქრო არ არსებობს“. არსებობს ოქრო მიწის ზევითაც და მის ქვეშაც. ვინც იტყვის, რომ ოქრო არ არსებობს, იცრუებს, ხოლო თუკი სიმართლეს იტყვის, უნდა თქვას: „მე არ მაქვს ოქრო“.
შენ იმგვარად ლაპარაკობ, ავაზაკს რომ ეთქვა: „ქვეყანაზე სიკეთე არ არსებობს“, თვით მასში არ არსებობს სიკეთე, და არა - ქვეყანაზე, ამიტომაც არ შეცდებოდა, თუკი იტყოდა: „სიკეთე არ არსებობს ჩემში“.
ასევე შენც, ჩემი მეგობარი არამართებულად ამბობ: „ღმერთი არ არსებობს!“ რადგანაც, თუკი თვითონ არ გაქვს რაიმე, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ იგი არავის აქვს დედამიწის ზურგზე. ხოლო მთელი ქვეყნის სახელით ლაპარაკის უფლება კი ვინ მოგცა? ვინ მოგცა უფლება იმისა, რომ საკუთარი ავადმყოფობა და საცოდაობა ყველას თავს მოახვიო?
თუკი სცნობ და იტყვი: „მე არ მყავს ღმერთი“, მაშინ ჭეშმარიტებას აღიარებ, და ეს შენი აღსარება იქნება. რამეთუ იყვნენ და არიან გამოჩენილი ადამიანები, რომელთაც ღმერთი არ ჰყავდათ, მაგრამ ღმერთს ჰყავდა ისინი მათ უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე, ხოლო თუკი სიკვდილის წინაც იტყვიან, რომ არ ჰყავთ ღმერთი, მაშინ უფალი მიატოვებს მათ და ამოშლის სიცოცხლის წიგნიდან. ამიტომაც გთხოვ, ჩემო მეგობარო, შენი სულისათვის, მარადიული სიცოცხლისა და სასუფევლის გულისათვის, ცრემლებისა და ქრისტეს ჭრილობათა გულისათვის, გთხოვ: შეცვალე შენი უტიფარი აღსარება, მონანიების აღსარებით. ხოლო ის, თუ რა უნდა გააკეთო ყოველივე ამის შემდგომ, ეკლესია გეტყვის, ჰკითხე!
მშვიდობა შენ და წყალობა უფლისაგან.
მამას, რომელიც ყველგან ვაჟის განსაკურნებელ წამალს დაეძებდა
ყველგან ეძებდი ვაჟისათვის სამკურნალო საშუალებას. თუკი ვინმე ექიმბაშის შესახებ გაცნობებდა, მასთან მიდიოდი. მთელი ბოსნია მოიარე. ბოლოს მიხვდი, რომ არაფერი შველოდა და მღვდელს უხმე. მაგრამ მას აღარც ღვთისმსახურის ლოცვამ უშველა და შვილი მოგიკვდა, ახლა შენმა ცხოვრებამ მიზანი და აზრი დაკარგა. თვითმკვლელობაზე იწყე ფიქრი, იშოვე შხამი, დამალე სასთუმალქვეშ და ღამეები განუწყვეტლივ ფიქრობ - დალიო ის თუ არა. მე კი მეკითხები, რატომ გაიძულებს ყველა, ასე იტანჯო?
მსურს, რაღაც გკითხო: რატომ აიძულებ უფალს იტანჯოს? რისთვის აწამებ ჯვარზე შენი გულისათვის ვნებულ უფალს - იესო ქრისტეს? მან მძიმე ტანჯვა გადაიტანა, რათა ადამიანები ცრუ ღმერთებისაგან, ცრუ მხსენელთაგან ეხსნა, ეხსნა ყოველგვარი ბნელი ძალისაგან, ამ ცრუმხსნელთაგან გამომდინარე რომ მოქმედებენ. და მაინც: შენ მას გვერდით ჩაუარე, ჩაუარე ერთადერთსა და ჭეშმარიტს. და საშველს კი მის მტრებთან - მკითხავებთან და ექიმბაშებთან ეძიებდი. აი რას გვირჩევს ქრისტეს მოციქული: „უძლურ თუ ვინე არს თქუენ შორის, მოუწოდენ ხუცესთა ეკლესიისათა და ილოცონ მის ზედა და სცხონ მას ზეთი სახელითა უფლისაითა. და ლოცვამან სარწმუნოებისამან აცხოვნოს სნეული გგი და აღადგინოს იგი უფალმან. დაღაცათუ ცოდვაი რაიმე ექმნეს, მო-ვე-ეტეოს მას“ (იაკ. 5,14-15). შენ ჭეშმარიტად უხმე მღვდელს, ეკლესიის პრესვიტერს, რათა ავადმყოფისათვის ელოცა, მაგრამ როდის? მას შემდგომ, რაც ყველა მკითხავი და ექიმბაში მოიარე! მას შემდეგ, რაც განარისხე ის ერთადერთი, ვინც სიცოცხლისა და ჯანმრთელობის მომნიჭებელია, მხოლოდ მერე დაიწყე ლოცვა-ვედრება.
იყო კი შენი გული სუფთა, ხოლო რწმენა - მტკიცე? უფალი უმალ შველის მათ, ვინც მშვიდი გულით და მტკიცე რწმენით მხოლოდ მას მიმართავენ. ხოლო იგი, ვინც ლოცულობს როგორც ღმერთისადმი, ასევე ეშმაკებისადმი, დახმარების გარეშე რჩება, რამეთუ უფალს არ სურს, ხოლო ეშმაკებს არ ძალუძთ დახმარება. გაორებული გულის მქონე ადამიანებს ილია წინასწარ ეუბნებოდა: „უკუეთუ არს უფალი ღმერთი, მისდევდით მას და თუ არს ბაალი იგი, შეუდეგით კვალსა მისსა“ (III მეფ. 18,21). ხოლო როცა მეფე ოქოზია ავად გახდა, ცოცხალ ღმერთს კი არ მიმართა, არამედ მსახურები გაგზავნა ბელზებელთან, რათა ეკითხა მისთვის, მომჯობინდებოდა თუ არა. როდესაც შეიტყო ამის შესახებ ილიამ, მივიდა მეფესთან „და ეტყოდა ელია მას და ჰრქუა: ამისთვის, რამეთუ მიავლინენ მოციქულნი კითხვად ბაალისა, მწერისა მის, ღმრთისა აკკარონისა, რეცა არა არს ღმერთი შორის ისრაელსა კითხვად მის მიერ, არა ეგე, არამედ ცხედარსა მაგასა ზედა, რომელსა აღხედ, არა გარდამოხდე მაგიერ, არამედ სიკუდილითა მოჰკუდე“ (IV მეფ. 1,6).
შენც ამგვარადვე გატანჯე და განარისხე უფალი, დაე შეგინდოს. მადლობა უთხარი მას, იმისათვის, რომ შენი ვაჟი წაიყვანა და შენ თვითმკვლელობისაგან, სულიერი დაღუპვისაგან გიხსნა. და მონანიებისათვის დრო დაგიტოვა. მიენდე ახლა მას მთელი გულით და მისი სიყვარული განგამტკიცებს, გაანათლებს შენს ახლობლებს, ხოლო შენს შვილს ზეციურ სასუფეველს მიანიჭებს.
მშვიდობა შენ ქრისტესაგან.
იურისტ დ.მ.-ს - მეორე მცნების შესახებ.
შენ, როგორც ერთგულ მართლმადიდებელს, გსურდა, საკუთარი რწმენა სასყიდლით დადგინებულთაგან დაგეცვა, რომლებიც იუდა - გამყიდველის წაქეზებით განუდგნენ ჭეშმარიტ რწმენასა და საკუთარ ხალხს. ისინი ამბობენ, რომ ხატები იგივე კერპებია და ხატებისადმი თაყვანისცემა ეწინააღმდეგება ქრისტეს მეორე მცნებას (იხ. გამოსლ. 10,1-17). ამგვარად გამოდის, რომ ქრისტიანობა - კერპთაყვანისმცელობაა.
ჰკითხე მათ, ვინ გაანადგურა კერპები ბალკანეთში? ვინ მოაშორა ათენსა და რომს ქანდაკებათა გროვა, წარმართული ტაძრები და კერპები? ვინ დაამარცხა იუპიტერი და დიანა ეფესელი, ბაბილონელი ასტარტა და ეგვიპტელი იზიდა? ვინ გაწმინდა კერპებისაგან მცირე აზია, ჩრდილოეთ აფრიკა და მთელი ევროპა? მორიგმა სექტანტებმა, თუ ქრისტეს დიდებულმა ეკლესიამ? რომელმაც კერპთაყვანისმცელობასთან ბრძოლაში მილიონობით მსხვერპლი გაიღო და საკუთარი კალენდარი ერთიანი ღმერთის რწმენისათვის წამებულთა სახელებით შეავსო.
არის კი სექტანტთა შორის თუნდაც ერთი მარტვილი ქრისტეს რჯულისათვის? მათ ქრისტიანული კალენდარიც კი არ გააჩნიაო, და რომც მოენდომებინათ მისი შექმნა, ვერ მოსძებნიდნენ ვერცერთ წმიდანს, ამიტომაც კალენდარს თავიანთი აგიტატორებისა და ჟურნალისტებისაგან შეადგენდნენ.
თუკი მათ კერპთაყვანისმცელობასთან ბრძოლა სურთ, მაშინ რაღას აკეთებენ ისინი ბალკანეთში, სადაც წარმართული კერპები მხოლოდ მხარეთმცოდნეობის მუზეუმში თუ შემორჩნენ? თუკი მათი გულები კერპთა წინააღმდეგ ეჭვით იწვიან, მაშ რატომღა არ წავლენ ისინი აზიასა და აფრიკაში, ამერიკელ ინდიელებთან, სადაც წარმართობა ბატონობს, ისევე როგორც ათასი წლის წინათ? არ მიდიან, რადგან აქ მისიონერის სიცოცხლე დიდი რისკის ქვეშ დგას. წაგიკითხავს დონ კიხოტის შესახებ, რომელმაც მშვიდობიანი წისქვილები საკუთარი მტრების ციხე-სიმაგრეებად გამოაცხადა და საომრად აღჭურვილი ცდილობდა, რათა მათთვის ალყა შემოერტყა? სექტანტებმაც ამგვარადვე გამოაცხადეს ხატები კერპებად და ახლა ცოფდებიან, რადგანაც ვერ გადაუწყვეტიათ, წავიდნენ თუ არა აფრიკის ჯუნგლებში.
შენ კი იცოდე: როგორც დღე განსხვავდება ღამისაგან, ასევე ქრისტიანული ხატები განსხვავდებიან წარმართული კერპებისაგან. კერპი - ეს მოგონილ არსებათა გამოსახულებაა, ხოლო ხატზე ის წმიდანებია გამოსახული, რომელნიც ნამდვილად ცხოვრობდნენ დედამიწაზე და საკუთარი რწმენით განადიდეს ქრისტე, რისთვისაც ზეციური სასუფეველი დაიმკვიდრეს. იქ - ჭორებია, აქ - რეალობა. იქ - სიცრუე და ილუზიაა, აქ - ჭეშმარიტება და მხოლოდ ჭეშმარიტება. კერპები ადამიანს ჭეშმარიტი ღმერთისაგან განაშორებენ, მაშინ როდესაც ხატებს ღმერთთან მიყავს იგი. თავისი მეორე მცნებით შემოქმედს სურდა, ადამიანთა მოდგმა იმისაგან დაეცვა, რაც გვაიძულებს შევიძულოთ იგი, ანუ დაეცვა ყოველგვარი ეშმაკეული ცდუნების, ფანტაზიისა და ოცნებისაგან.
ერთ ბატონს, რომელიც „მშიერ პურზე“ ჩივის.
შენ ერთ-ერთი ყველაზე შეძლებული ადამიანი ხარ სოფელში. ყოველ წელს ისეთ მოსავალს იწევ, რომ შენი მეზობელი ამ რაოდენობის ხორბლით საკუთარი მრავალშვილიანი ოჯახის დაპურებას შესძლებდა. იგი იმის ნახევარსაც კი ვერ აგროვებს, რასაც შენ... და ჰყოფნის, ხოლო შენ კი ყოველწლიურად სირცხვილით ივსები. მწერ, რომ შენი ოჯახობა განუწყვეტლივ ჭამს და ვერასოდეს ძღება, თითქოს „ეშმა ჩასახლდაო მათში, ჭამენ, ჭამენ და ყოველთვის მშივრები არიან, თითქოსდა წყევლაა!“.
არ ვიცი, დაწყევილია თუ არა, მაგრამ კურთხეული კი არ არის. მე არ ვიცოდი, თუ რა მეპასუხა შენს პირველ წერილზე, ვიდრე მომდევნო წერილში შენი მეზობლის ცხოვრება არ აღმიწერე. შენი მეზობელი - მორწმუნე ადამიანია: როცა იგი თესვისათვის ემზადება, უპირველეს ყოვლისა სათესლე მარცვალი ტაძარში მიაქვს, რათა მღვდელმა აკურთხოს ის. შენ ამას არასოდეს აკეთებ. ეს ერთი; მეორე: თვითონ აღიარებ, რომ მამაშენმა პროცენტებში მიითვისა თავისი მოვალის მამული, რომლის ღირებულებაც მოვალეს სამჯერ ჰქონდა გადახდილი. საბრალოს, შვილები რომ გამოეკვება, მშობლიური კერის მიტოვება და ქალაქში წასვლა მოუწია. დროთა განმავლობაში მისი ვაჟი გამდიდრდა და საბაყლო ფარდული გახსნა. ახლა ეს მამაშენის გაძარცული მოვალე, მამაშენის შვილზე მდიდარი გახდა. უფალი სამართლიანად განსჯის.
ორ ხალხურ სიბრძნეს შეგახსენებ: პირველი - ის, რაც კურთხეული არ არის, მშიერია; მეორე - რაც წართმეულია, ის დაწყევლილია. ისინი ხსნიან იმას, რაც შენს სახლში ხდება, ხსნიან იმას, რასაც შენ კარგად უწოდე „მშიერი პური“. უფალმა წინასწარმეტყველის ბაგეებით უთხრა რჩეულ ერს: „და იყოს, უკუეთუ არა ისმინო ხმისა უფლისა ღმრთისა შენისა დაცვად და ქმნად ყოველთა მცნებათა მისთა, რაოდენთა გამცნებ შენ დღეს და მოიწინენ შენდა მომართ ყოველნი ესე წყევანი და გპოონ შენ, თესლი ფრიადი განიპო ველად და მცირედი შეიღო, რამეთუ შეჭამოს იგი მკალმან“ (მეორ. 28,15,38) და კიდევ: „სთესეთ მრავალი და შეიკრიბენით მცირედ. ჭამედ და არა განძღომად, ჰსუთ და არა სიმთვრალედ, გარემოისხთ და არა განსტეფით მათ მიერ და შემკრებელმან სასყიდელთამან შეიკრიბა ნაკრაულად, განხურეტილად“ (ანგ. 1,6).
განა ეს საკმარისი არ არის? როცა ღმერთი აკუთრხებს, მაშინ ხუთი პურითაც კი არ არის ძნელი ხუთიათასის დაპურება. ხოლო, როცა არ აკურთხებს, მაშინ ხდება ის, რაც - შენს სახლში. როგორც თავთავს შეავსებს უფალი ხორბლით, ასევე აღავსებს იგი პურს ნოყიერებით და როგორც თავთავს სტოვებს ცარიელს, ასევე იგი, ყოვლისშემძლე ართმევს ნაყოფიერებას უკურთხებელ პურს. თუ გსურს, დაისწავლე ეს გაკვეთილი და მწუხარებით ეძიე უფლისაგან ის, რისი მიცემაც შენთვის მთელ მსოფლიოსაც არ შეუძლია.
მშვიდობა შენ და წყალობა უფლისაგან.
ვაჭარ ს.ტ.-ს - რომლისაც „უფალს არ ესმის“.
ჩივი, რომ უფალს შენი ლოცვები არ ესმის, მრავალი უბედურებისას შევედრებიხარ მას, მაგრამ ერთხელაც არ დაგიცვა! მაკვირვებს შენი სიტყვები: როგორღა არ დაგიცვა, თუკი უბედურება გადაიტანე, და არა პირიქით - მათ გადაგიტანეს შენ? ნება მიბოძე გკითხო: უსმენ კი ღმერთს? თავის ორ აღთქმაში: ძველსა და ახალში, უზენაესი შეპირდა ადამიანებს, რომ ისმენდა მათსას იმ პირობით, თუკი ისინი ისმენდნენ ღმრთისას... უსმენ კი ღმერთს მაშინ, როცა ითხოვ, რომ მან მოგისმინოს, ასრულებ საღვთო სჯულს და ეყრდნობი მის დადგენილებებს? თუკი ამას არ აკეთებ, მაშინ უცნაურია შენი მოთხოვნა, რომ ღმერთმა მოგისმინოს და გაგიგოს.
უფალი მიწაზე ჩამოვიდა და ფეხები დაბანა მათ, ვისაც იგი უყვარდა. ჩვენი შემოქმედისათვის უდიდესი სიხარულია - უსმინოს გამგონე შვილებს თვისას. მოსეს, აბრაამს, იაკობს შემოქმედი ყოველივეს უსრულებდა, რასაც ისინი სთხოვდნენ. და ბუნებრივი თუ საოცარი მოვლენების საშუალებით იგი თავის წყალობას აფრქვევდა მათზე, ვინც მის სჯულს ასრულებდა და თუკი არ შეისმინა ჩემი და შენი ვედრება, ეს მხოლოდ იმიტომ, რომ ჩვენ არ გვსურდა მისი მცნებების შესრულება, ანდა იმიტომ, რომ ჩვენ არასწორად ვევედრებოდით, ესაიას პირით ეუბნებოდა ღმერთი ურჩ ერს: „როდესაც ლოცვას ამრავლებთ, მე არ მესმის“ (ეს. 1,15). „თუ ინდომებთ და მოისმენთ, შეიძენთ ამქვეყნიურ სიამეთ“ (ეს. 1,19). შესაბამისად უფალი მაშინ გვისმენს, როდესაც ჩვენ გვესმის მისი და არ გვისმენს, როდესაც ჩვენ არ ვუსმენთ.
უფალი არ გვისმენს მაშინაც, როდესაც რაიმე საზიანოს ან უგუნურს შევთხოვთ. ერთხელ მოციქულებმა იაკობმა და იოანემ შესთხოვეს უფალს, რომ ცეცხლი დაეტეხა დასახლებისათვის, რომელმაც მათი მიღება არ ისურვა, რათა იქ ღამე გაეთიათ (იხ. ლუკ. 9,51-56). მაგრამ ღმერთმა მიმართა მოციქულებს, აუკრძალა ამის ჩადენა, არა მარტო არ შეისმინა მათი თხოვნა, არამედ უსაყვედურა კიდეც. გაიხსენე შენც: იყო კი შენი ლოცვები ყოველთვის საკადრისი ადამიანისა და ღმერთისათვის? და კიდევ: რატომ ლოცულობ მხოლოდ უბედურების ჟამს? ამით ამცირებ საკუთარ თავს და შეურაცხყოფ უფალს. შემოქმედი ჩვენგან ელის, რომ ყოველთვის ვგრძნობდეთ მის თანამყოფობას და განუწყვეტლივ ვიმყოფებოდეთ მასთან ლოცვით ურთიერთობაში: „მოუკლებელად ილოცევდით“ (1თესალ 5,17). როდესაც მიმართავ ღმერთს მხოლოდ გაჭირვებისას, შენ ამცირებ უფალს, რამეთუ მოუწოდებ მას მეხანძრის მსგავსად ჩააქროს ცეცხლმოკიდებული სახლი.
ქრისტემ უფლება მოგვცა, რომ მისი მამისათვის მამა გვეწოდებინა. რა შეიძლება, ამაზე ტკბილი იყოს? რა შეიძლება, იყოს უფრო ტკბილი ბაშვებისათვის, თუ არა ის, რომ იმყოფებოდნენ მშობლების თანდასწრებით? ჩვენც შევეცადოთ, რომ ჩვენი ზეციური მამის წინაშე გულით, ფაქრებითა და ლოცვებით წარვსდგეთ. ჩვენი ლოცვა წარმატებისა და სიხარულის ჟამს - ეს ერთგვარი ლოცვითი კაპიტალია, რომელიც უფრო მეტად გამოგვადგება, ვიდრე ამწუთიერი ლოცვა მწუხარებისა და ტანჯვის ჟამს, როცა ისინი კარს მოგვადგებიან ხოლმე.
მშვიდობა შენ უფლისაგან.
ადამიანს, რომელიც უგუნური ცოლის გამო ჩივის.
„როგორც ყველა, მეც - ისევე!“ - ამ სიტყვებით გპასუხობთ თქვენი მეუღლე ყოველთვის, როდესაც მფლანგველობისა და კოხტაობის გამო საყვედურობთ და ცდილობთ, იგი გონს მოიყვანოთ. თქვენ მას ეუბნებით: „შეხედე, ღმერთმა სამი შვილი მოგვცა: სამი ოქროს ვაშლის მსგავსი! და ახლა ჩვენ მარტო საკუთარი თავისთვის კი არ უნდა ვიცხოვროთ, არამედ - მათთვისაც. ჩვენ უკვე არც ისეთი ახალგაზრდები ვართ, რომ მოდას და მხიარულებას მივსდიოთ. საკუთარ ჯანმრთელობას უნდა გავუფრთხილდეთ ბავშვების გულისათვის. შენ ხშირად უჩივი თავის ტკივილებს, ყველაფერს კი აკეთებ იმისთვის, რომ თავი გტკიოდეს. პარფიუმერიის არაჯანსაღი ანაორთქლი, თეატრებისა და რესტორნების დახუთული ჰაერი, ქეიფი, აზარტული თამაშები, არარეგულარული ძილი - ყელაფერ ამას სიკეთისკენ არ მივყავართ“. მაგრამ ყველა თქვენს არგუმენტზე ცოლი ერთს გპასუხობთ: „სადაც ყველა მეც - იქ...“
ვინ არიან ეს „ყველა“, ძვირფასო? განა მთელი ქვეყნიერების არსი იმ აღვირახსნილ ბრბოში მდგომარეობს, რომლისგანაც თავის დაღწევა შენ არ გსურს და რომელიც შთანთქავს შენს ყოველ აზრს დღე და ღამე? შენ იმდენად შეზღუდე სამყარო, რომ ვეღარ ხედავ სამყაროს უფლისა, რომელიც შენი პატარა და ვიწრო სამყაროს იქითაა გადაშლილი. ცხოვრების ამგვარ წესს არა მარტო მთელი ქვეყნის ქალები არ მისდევენ, არამედ - თვით შენი ქუჩის ქალებიც კი. დიდი უმრავლესობა დედებისა, ქვრივებისა და ქალიშვილებისა სავსებით სხვა ცხოვრებით ცხოვრობს. როგორ შეგიძლია, თქვა: „სადაც ყველა, მეც იქო“? შენ მაგალითს მხოლოდ რამოდენიმე გარყვნილი და უპასუხისმგებლო ქალისაგან იღებ, მხოლოდ მათ უცქერ, მათი მიხედვით მსჯელობ, და მთელ სამყაროს მათში ხედავ, იმ დროს, როცა უმრავლესობა თქვენ, როგორც საცირკო დასს, ისე გიყურებთ, რომელშიაც ცხოველებიც და მომთვინიერებლებიც თქვენ ხართ.
დავუშვათ, რომ მთელი ქვეყანა უგუნურების და დაღუპვის გზას დაადგა, განა მაშინ, შენ, სამი ვაჟიშვილის დედა, ვერ მონახავ საკუთარ თავში ძალსა და ვაჟკაცობას, რომ თქვა: „არა მე ამ გზით არ წავალ?!“ ჭეშმარიტად ეს იქნებოდა ვაჟკაცობა, რომელსაც ზეცანიც კი ქედს მოუხრიდნენ. ასეთი ვაჟკაცობა ოქროს ასოებით არის ჩაწერილი წმიდა წერილში. ასეთი ვაჟკაცობის მქონენი იყვნენ ლოთის ორი ქალიშვილი, რომლებმაც დატოვეს სოდომი (იხ. დაბ. 19). მათ რომ იმგვარადვე ემსჯელათ, როგორც დღეს სამი შვილის დედა მსჯელობს: „მოდით, ჩვენც იმგვარადვე ვიყოთ, როგორც ყველა“, ქვეყანა ვერ შეიტყობდა ვერც მათ სახელებს, ვერც სახელს მათი მამისა და არ იქნებოდნენ ისინი ნახსენები მარადიულ წიგნში. მაგრამ, მათ ისე არ უთქვამთ, როგორც შენ ლაპარაკობ. ამიტომაც კურთხევამ უფლისა განისვენა ლოთსა და მის შვილებზე. და როცა ჩამოჰკრა საათმა, ანგელოზმა უფლისამ გამოიყვანა ეს ღვთისმოსავი ოჯახი ქალაქიდან, რათა მათ არ ენახათ შურისძიება მათდამი, ვინც ზეცა შებღალა; და დაინთქა მიწისქვეშ გარყვნილი ქალაქი, მის ადგილას კი მკვდარი ზღვა აღმოცენდა.
ანდა ვთქვათ, რასტკო ნემანიჩს რომ ეთქვა: „სადაც ყველა, მეც იქ!“ განა გახდებოდა იგი წმიდა საბა, მამა საკუთარი ხალხისა, და მარადიული განმკითხავი შთამომავლობისა, რომელიც ამბობს: „სადაც ყველა, მეც იქ?!“ თუკი ეს და სხვა მრავალი მაგალითი არ შეძრავენ სულს შენსას, მაშინ არ ვიცი, რაღა გითხრა. თუკი მაგალითები კეთილი ცხოვრებისა შენთვის ჭკუის სასწავლებელნი არ იქნებიან, დაე საშინელი სიკვდილის მაგალითებმა შეგაძრწუნოს. შეხედე, თუ როგორი სიკვდილით იღუპებიან ისინი, ვისაც შენ მისდევ და ვის გამოც მიატოვე ქმარ-შვილი: განუკურნებელი სნეულებანი, დანაშაულები და თვითმკვლელობანი - გამონაკლისის გარეშე!
შემიძლია კი, მე შენს სულში ყველაზე საუკეთესოს მივმართო, ქალიშვილო სამაგალითო მშობლებისა, მივმართო იმას, რაც ჯერ არ დაუფარავს ღამეული ცხოვრების უკუნს?! გამოფხიზლდი, დაფიქრდი, აღიქვი! გაიხსენე, შუაღამის ორგიებისას ახარხარებულმა, ტირილით გამოღვიძებული შენი შვილი, რომელიც სიბნელეში შენს ხელს დაეძებს და შენს ტკბილ სიტყვას ელის.
დაივიწყე სახიფათო სიტყვები: „სადაც ყველა, მეც იქ?!“ რათა მისი კურთხევა, ვინც სამი შვილი დაგილოცა, დარჩეს შენთან უკუნითი უკუნისამდე.
პენსიონერ პ.ნ.-ს - არაჩვეულებრივი ხილვის შესახებ.
თქვენ არაჩვეულებრივი ხილვის შესახებ მატყობინებთ, რომელიც ეკლესიაში ლოცვისას მოგევლინათ. იხილეთ, თუ როგორ გამოვიდა საკურთხევლიდან უფალი იესო ქრისტე და მის წინაშე დადგა. შემდეგ გამოვიდა ვიღაც ებრაელი რაბინის მსგავსი და უფლისაგან მხარმარცხნივ დადგა. მას მოჰყვა ვიღაც ჩალმიანი და როდესაც მიესალმა უფალს ხელისჩამორთმევით, მის გვერდით დადგა. ასეთი ხილვა გქონდათ თქვენ. მას განმარტავთ როგორც სურვილს უფლისა, რათა გაათანაბროს ყველა რელიგია და შექმნას ყველასათვის ერთიანი რწმენა!
ყველა, ვინც განდობილია ღვთის სასუფევლის საიდუმლოებაში, გეტყვით, რომ ხილვაცა და განმარტებაც ცრუა. სული, რომელიც გამოგეცხადათ, უფლისაგან კი არ არის, არამედ მისგან, ვინც საუკუნეებია, რაც რქებს უღერებს ქრისტეს რწმენას. „მამაო ჩვენო“ სრულდება ვედრებით უფლისადმი: არამედ მიხსნენ ჩუენ ბოროტისაგან (შეად. მათ. მათ. 6,13; ლუკ. 11,4), ღვთისშვილო, ძალუძს კი ვინმეს, გაბედოს და ხელი ჩამოართვას უფალს? ვის შეუძლია, დადგეს ღმერთის გვერდით? განა არ უთხრა ქრისტემ ებრაელებს: „აჰა ესერა დაეტეოს თქუენგან სახლი თქუენი ოხრად“ (მათ. 23,38)? წინასწარმეტყველება ასრულდა. ებრაელები მღვდლებისა და მსხვერპლის გარეშე დარჩნენ. ერთიცა და მეორეც იმწამსვე ქრისტიანებზე გადავიდა, როგორც კი ტაძრის ფარდა ზემოდან ქვემოთ ორად გაიპო. განა არ უთხრა ებრაელებს ებრაელებიდან გამოსულმა პავლე მოციქულმა - მოციქულმა უფლისა: „რამეთუ დასასრული შჯულისაი ქრისტე არს“ (რომ. 10,4), ან კიდევ: „აიღებს პირველსა მას, რაითა მეორე იგი დაამტკიცოს“ (ებრ. 10,9)? მაშ როგორღა შეიძლება, რომ ის, რაც დაცარიელდა, რამაც განვლო და სხვა რამით, ახლით შეიცვალა, გავუთანაბროთ ქრისტეს ცოცხალ რწმენას? როცა თვით მუჰამედი, მიუხედავად ქრისტიანებისადმი თავის სიძულვილისა, აღიარებს და ყურანში წერს, რომ იესო, ძე მარიამისა, განსჯის ქვეყანას და შესაბამისად - მუჰამედსაც? როგორ შეიძლება თანასწორობასა და ერთობაზე საუბარი?
საიდან ეს ხილვა? - კითხულობთ თქვენ. მაცდურისაგან! ყურადღებით ჩაუკვირდით თქვენს ცხოვრებას, და ნახავთ, რომ ჩვენს დროში ძალიან ბევრს საუბრობენ ყველა რელიგიის თანასწორობაზე: ამის შესახებ მცირედმორწმუნენი ლაპარაკობენ. ამ ზრახვებსა და სურვილებს შენც აჰყევი. უფალმა ინება, რომ თქვენი სუბიექტური სურვილები რეალურად და ნათლად გეხილათ. თქვენ ეს გიხარიათ და უფლის წყალობად მიიჩნევთ. მე ამას წყალობას კი არ დავარქმევდი, არამედ - გაფრთხილებას! მაპატიეთ, მაგრამ თქვენ მცნებებს ურევთ. სამოქალაქო უფლება-მოვალეობათა თანასწორობა - ეს ერთია, ხოლო რელიგიათა თანასწორობა კი - სხვა. ქრისტიანებს მკაცრად გვაქვს ნაქადაგები მოწყალება სხვა ადამიანების მიმართ, მიუხედავად მათი აღმსარებლობისა, მაგრამ ამასთანავე მკაცრი დაცვაც ქრისტეს ჭეშმარიტებისა.
როგორც ქრისტიანს, თქვენ შეგიძლიათ, ურწმუნოს გულისათვის მსხვერპლად ქონება და სიცოცხლე გაიღოთ, მაგრამ ჭეშმარიტება - არასოდეს, რადგანაც იგი თქვენგან დამოუკიდებლად არსებობს, იგი თქვენ არ გეკუთვნით. აქ თქვენთვის დაბრკოლების ქვა ამ სხვაობის ვერგაგებაში მდგომარეობს. ამ ვერგაგებისაგან წარმოიშვა სწორედ უთავბოლობა თქვენს სულში. თქვენ ქრისტე და მუჰამედი კი არ იხილეთ - არამედ - საკუთარი სული.
დაე ღმერთი იყოს თქვენი შემწე!
„მისიონერული წერილები“ (წერილები 118-124), თბილისი, 2005 წ
Комментариев нет:
Отправить комментарий