ჰომოსექსუალიზმის დეზინფორმციული და მანიპულატიური ხასიათი.

 

  ჰომოსექსუალიზმის პროპაგანდა მისი იდეოლოგების მხრიდან იყენებს ისეთ დესტრუქციულ ხერხებს, როგორიცაა დეზინფორმაცია, მანიპულირება ციფრებით, მითების შექმნა და სხვა აკრძალული მეთოდები.

მანიპულირება ციფრებით



ჰომოსექსუალური იდეოლოგიის აგრესიული ექსპანსია ხორციელდება ისეთი დეზინფორმაციის ფონზე, რომელიც ემყარება სინამდვილის საწინააღმდეგო მტკიცებას, თითქოს ჰომოსექსუალთა რაოდენობა საკმაოდ დიდია. ეს მტკიცებები მიზანმიმართულად კეთდება იმისათვის, რომ საზოგადოებას შეექმნას მცდარი წარმოდგენა ჰომოსექსუალების რაოდენობაზე.

ასე მაგალითად, «Gallup»-ის მიერ 2011 წლის 5-8 მაისს ჩატარებული გამოკითხვით დადგინდა, რომ ამერიკელების საზოგადოებრივი ცნობიერება იმდენად დეზინფორმირებულია ჰომოსექსუალთა მანიპულატიური ქმედებებით, რომ საზოგადოებას ჰგონია, რომ ჰომოსექსუალების რაოდენობა ქვეყნის მოსახლეობის 25%-ს შეადგენს, ეს მაშინ, როდესაც ამარიკელი დემოგრაფების თვით „ოპტიმისტური“ გამოთვლებითაც მათი რაოდენობა არ აღემატება 3%-ს. თუმცა მრავალი ექსპერტის თვალსაზრისით ეს ციფრი მნიშვნელოვნად ნაკლებია.

ასევე უნდა გავითვალისწინოთ ის, რომ ასეთი გამოკითხვების დროს თავისუფლად შექვთ სათვალავში ისინიც, რომელთაც ჰქონდათ მხოლოდ ერთი შემთხვევა ჰომოსექსუალური ურთიერთობისა, მაგრამ მას შემდეგ აღარ ყოფილან მსგავს ურთიერთობებში, ასევე – ისინი, რომლებმაც აცნობეს გამომკითხველებს, რომ აქვთ ჰომოსექსუალური მიდრეკილება, მაგრამ ებრძვიან მას, ან აქვთ ჰომოსექსუალური ფანტაზიები, მაგრამ არ ყოფილან ჰომოსექსუალურ ურთიერთობებში და ა.შ.

ყოველივე ამის გათვალისწინებით, მრავალი ექსპერტის შეფასებით, რეალურად, ჰომოსექსუალთა რაოდენობა აშშ-ში არ აღემატება მოსახლეობის 1%. რამდენადმე დიდია ეს ციფრი კალიფორნიის შტატში, სადაც ჰომოსექსუალიზმისადმი უფრო მეტად არის ლიბერალური დამოკიდებულება გამოხატული, და ნაკლებია იგი რიგ სხვა შტატში. 1%, როგორც ფონური მაჩვენებელი, სხვა ქვეყნებისთვისაც არის დამახასიათებელი. საქართველოსა და მსაგავს ქვეყნებში, სადაც ჰომოსექსუალიზმი მოსახლეობის უმრავლესობის მიერ ცოდვად არის მიჩნეული და მის მიმართ საზოგადოებრივი უარყოფითი შეხედულება აშკარად არის გამოხატული, ეს ციფრი გაცილებით ნაკლებია და მეტად უმნიშვნელოა, რაც იმაზეც მიუთითებს (კომპეტენტურ მეცნიერულ გამოკვლევებთან ერთად), რომ ჰომოსექსუალიზმი, ძირითადში, ადამიანის არა თანდაყოლილი, არამედ შეძენილი თვისებაა და იმ საზოგადოებას, რომელსაც მეტი ლიბერალიზმი ახასიათებს ჰომოსექსუალიზმის მიმართ, უფრო მეტი ჰომოსექსუალიც ჰყავს. თუნდაც ამიტომაც მიუღებელია ჰომოსექსუალიზის პროპაგანდის დაშვება საზოგადოებაში, განსაკუთრებით – მოზარდებში.

დავუბრუნდეთ თემას. საზოგადოებაში არიან ადამიანები, რომლებსაც აქვთ ჰომოსექსუალური მიდრეკილება, მაგრამ ნეგატიურად აფასებენ მას, და შედეგად პიროვნული და საზოგადოებრივი ფსიქოლოგიური ზემოქმედების ბერკეტებით ახერხებენ თავისი მიდრეკილების დათრგუნვას. „ჰომოსექსუალების“ ეს ნაწილი სრულიად თავისუფლად გამოთქვამს თავის უთანხმოებას ჰომოსექსუალური პროპაგანდისადმი, განსაკუთრებით იმ ფიქტიური სურათის დახატვასა და წარმოდგენასთან დაკავშირებით, რომელიც ჰომოსექსუალებს წარმოაჩენ ვიკტიმიზირებულ და დევნულ უმცირესობად, რაც ეფუძნება აშკარა სცრუესა და სიყალბეს.

მთელ რიგ დემოკრატიულად წოდებულ ქვეყნებში ასეთი თავიანთი ჰომოსექსუალური მიდრეკილების წინააღმდეგ მებრძოლი ადამიანები გეი-მოძრაობის წარმომადგენლების მხრიდან განიცდიან დაშინებას, ინტრიგებს, რადგან ისინი თავიანთი არსებობითა და შეხედულებებით უარყოფენ ჰომოსექსუალიზმის ადეპტების მიერ იდეოლოგიურად მოტივირებულ და საყოველთაოდ თავსმოხვეულ ცრუ თეზისს იმის შესახებ, რომ ჰომოსექსუალიზმი არის ბიოლოგიურად დეტერმინირებული (თანდაყოლილი) სექსუალობა.

სახელმწიფო უნდა იცავდეს იმ ადამიანების უფლებებს, რომლებსაც შეიძლება აქვთ ჰომოსექსუალური მიდრეკილებები, მაგრამ ებრძვიან ამ მიდრეკილებებს და აქვთ სურვილი, დაძლიონ ისინი.
მითი ჰომოსექსუალების დისკრიმინაციის შესახებ

ჰომოსექსუალიზმის იდეოლოგიის გავრცელებისა და საზოგადოებაზე მისი ძალადობრივად თავსმოხვევის დაფარვის მიზნით გამოიყენება ერთ-ერთი ძირითადი ხერხი, – მითის გავრცელება იმის შესახებ, რომ სხვადასხვა ქვეყნებში, მათ შორის საქართველოში, ხდება ჰომოსექსუალების მასობრივი დისკრიმინაცია. მოთხოვნა იმისა, რომ ჩაითვალონ ჰომოსექსუალები და მათი გაერთიანებები დისკრიმინაციისა და ძალადობის მსხვერპლად, და ამ ჩაგვრის მათ მიერ მოყვანილი არგუმენტები მივიჩნიოთ აპრიორ ჭეშმარიტად და კრიტიკისთვის დაუშვებლად, – ასეთი მოთხოვნა პირდაპირ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებების შესახებ საერთაშორისო სამართალისა და რიგი საერთაშორისო აქტების პრინციპებსა და ნორმებს, და აქვთ აშკარად მანიპულატიური ხასიათი. ჰომოსექსუალიზმის პროპაგანდისტებს განზრახ შეჰყავთ საზოგადოება შეცდომაში, როდესაც აცხადებენ, რომ ჰომოსექსუალისტები განიცდიან დისკრიინაციას, დამცირებას და წარმოადგენენ დანაშაულებრივად ხელყოფილ უმცირესობას, და, ამიტომ, ისინი, ყველა დანარჩენ მოქალაქეებთან შედარებით, აღჭურვილი უნდა იქნენ განსაკუთრებული უფლებებითა და პრივილეგიებით. ასეთი მტკიცება არის სიცრუე, ხოლო დისკრიმინაცია – ფიქცია.

საქართვეოში არ არის დაფიქსირებული ჰომოსექსუალთა მასობრივი დევნა მათი სექსუალობიდან გამომდინარე, ხოლო ცალკეული შემთხვევები ფონურს არ სცდება.

ცალკე განხილვის საგანია ის შემთხვევები, როდესაც საქართველოში ჰომოსექსუალები ცდილობენ პროპაგანდისტულ მსვლელობებს, გეი-აღლუმების გამართვას, როდესაც სრულიად აშკარა იყო, რომ ეს ხდებოდა ნაც-ხელისუფლების არა მარტო ხელშეწყობით, არამედ დაკვეთითაც. ამ შემთხვევაში ჰომოსექსუალები აწყდებოდნენ საზოგადოების მხრიდან სამრთლიან პროტესტს.

ის, რომ ამ შემთხვევებში ადგილი არ ჰქონდა დისკრიმინაციულ მიდგომას, ამის დასტურად სრული პასუხუსმგებლობით ვაცხადებთ, რომ ზუსტად იგივე სახისა და სიმწვავის პროტესტს გამოიწვევს და წააწყდება ნებისმიერი სხვა ჯგუფის, თუნდაც სექსუალური უმრავლესობის წარმომადგენელთა რომელიმე დაჯგუფების მცდელობა, მოახდინოს უზნეობისა და გარყვნილების საჯარო დემონსტრირება ქუჩებში და მოაწყოს პროპაგანდისტული მსვლელობები ამ გარყვნილების საქადაგებლად და გასავრცელებლად. მორწმუნე საზოგადოებისთვის მიუღებელია ჰომოსექსუალზმი, როგორც სიძვა-მრუშობა, ისევე, როგორც სიძვა-მრუშობის ნებისმიერი სხვა სახეობა, და არა ის, რომ ის საკუთრივ ჰომოსექსუალიზმია. სხვათა შორის, ისიც ფაქტია, რომ ჩვეულებრივი სექსუალობით მრუშობის ცოდვაში გაცილებით მეტი ადამიანია ჩავარდნილი, ვიდრე საკუთრივ ჰომოსექსუალიზმში, და, თითქოს, მათ მეტი უფლება აქვთ, იქადაგონ თავიანთი ცოდვა, მაგრამ, სრულიად დარწმუნებულები ვართ, რომ თუკი ამ ცოდვის მიმდევრები გადაწყვეტენ ქუჩებში თავიანთი ცოდვის პროპაგანდას, საზოგადოება წინ აღუდგება ამას. ეს ნათელი დასტურია იმისა, რომ საქმე არა გვაქვს მიკერძოებასა და დისკრიმინაციასთან.

ის, რასაც მოსახლეობის აბსოლუტური უმრავლესობა, თავისი რწმენიდან და ტრადიციებიდან გამომდინარე, უზნეობად მიიჩნევს, იქნება ეს სექსუალური ხასიათის თუ სხვა რამ სახის ცოდვა, ამ უზნეობისა და ცოდვის პროპაგანდასა და ტირაჟირებას ეს უმრავლესობა ვერ შეეუგუება და წინ აღუდგება. მაგალითისათვის, თუ ქუჩაში კლეპტომანთა, ან ნარკომანთა ჯგუფი გამოვა და შეეცდება თავისი ცოდვის პროპაგანდას, მას წინ აღუდგება საზოგადოება, თავისი უმცირესობა-უმრავლესობით, ჰომოსექსუალთა ჩათვლით,.

ამ რამდენიმე წლის წინ ერთი საინტერესო შემთხვევა მოხდა იტალიაში, როდესაც ე.წ. კათოლიკური „ეკლესიის“ გარშემო მსოფლიო სკანდალი ატყდა და კათოლიკე პადრეებს მასობრივად დასდეს ბრალი პედოფილიაში, – 10 ათასობით მოზარდის გაუპატიურებაში დადანაშაულებული იქნა ათასობით პადრე, – ამერიკელ ექსპერტთა გამოკვლვით, – პადრეთა 10-14%. ახლა კი ინებეს ვატიკანის მესვეურებმა თავის შეწუხება, მოუხადეს ბოდიში მთელს მსოფლიო თავისი პედოფილი პადრეების გამო და განაცხადეს, რომ ეს მართლაც დიდი პრობლემააო. ამასთან ზოდიერთმა გამოთქვა მოსაზრება, რომ პედოფილია იკვებებოდა ჰომოსექსუალიზმით, ანუ პედოფილებად გვევლინებოდნენ ჰომოსექსუალი პადრეები (დააკვირდით, რა ზნეობრივი დაცემის გზაზეა საკრებულო, რომელიც თავს კათოლიკურ ეკლესიას უწოდებს!). ასეთ განცხადებაზე დიდი აღშფოთება და პროტესტი გამოხატა იტალიის ჰომოსექსუალთა ლიდერმა სერჟიო ჯუდიჩემ, რომელმაც აღნიშნა, რომ პედოფილია დიდი ბოროტებაა და ჰომოსექსუალისტებზე მისი პროვოცირების გადაბრალება დიდი უსამართლობაა და ჩვენი, ჰომოსექსუალების შეურაცხყოფააო.

ხედავთ, პედოფილია დღეს მთელი საზოგადოებითვის მიუღებელია, ისევე, როგორც გუშინ ჰომოსექსუალიზმი იყო მიუღებელი. პედოფილიის წინააღმდეგ გამოდიან ჰომოსექსუალებიც. ვთქვათ და პედოფილებმა მოინდომეს აღლუმის გამართვა თვიანთი უფლებებისა და პედოფილიის პროპაგანდისათვის, დარწმუნებულები ვართ, რომ მთელი საზოგადოება, ჰომოსექსუალების ჩათვლით, ხმას აღიმაღლებს მის წინააღმდეგ.

ჩვენ კი სრული პასუხისმგებლობით ვაცხადებთ: თუ ჰომოსექსუალებმა მიაღწიეს თავიანთ მიზანს საქართველოში, და სახელმწიფომ კანონმდებლობით არ შეზღუდა ჰომოსექსუალიზმის პროპაგანდა, გეი-აღლუმები და სხვა პროპაგანდისტულ-საჩვენებელი ღონისძიებები და მსვლელობები, თუ სახელმწიფომ მწვანე შუქი აუნთო ჰომოსექსუალიზმს, ხვალ იგივეს პედოფილები მოითხოვენ. ამის ნიშნები, სამწუხაროდ, დასავლეთის რიგ ქვეყანაში უკვე შეინიშნება. მსოფლიო ჯანდაცვის ორგანიაცია, როგორც ჰომოსექსუალიზმის მიმართ შეცვალა თავისი დამოკიდებულება რამდენიმე წლის წინ, ასევე შეიცვლის ხვალ თავის დამოკიდებულებასა და შეფასებებს პედოფილიის მიმართ. ასეთი ლიბერალიზაციის ნიშნებიც პედოფილიასთან დაკავშირებით, სამწუხაროდ, უკვე არსებობს. პედოფილიის შემდეგ კი კარზე ინცესტი მოგვიკაკუნებს.

ამგვარად, ჰომოსექსუალების მიერ მათ დისკრიმინაციაზე საუბარი არაკეთილსინდისიერებისა და დეზინფორმაციის აშკარა ნიმუშია, რომელიც მიზნად ისახავს, მიაღწიოს სექსუალური უმცირესობათა იდეოლოგიისა და მათი ვიწრო ჯგუფური ინტერესების ტოტალურ დიქტატსა და დომინირებას მოსახლეობის უმრავლესობის ცხოვრების წესსა და ზნეობრივ ფასეულობებზე. ეს არის მცდელობა, „დაასაბუთოს“ ჰომოსექსუალთა მიერ სხვა მოქალაქეების უფლებებისა და კანონიერი ინტერესების ხელყოფის კანონიერება და გაამართლოს ეს ხელყოფა. აი, სინამდვილეში ვინ არის მოძალადე და ხელმყოფელი.

ევროპის საბჭოს მინისტრთა კომიტეტის წევრ-ქვეყნების მიმართ 31.03.2010წ. № СМ/REC(2010)5 რეკომენდაციის მტკიცებები იმის შესახებ, რომ ჰომოსექსუალები დღემდე განიცდიან „ჰომოფობიას, ტრანსფობიას და მოუთმენლობისა და დისკრიმინაციის სხვა ფორმებს, თვით მათი ოჯახის შიგნით – სისხლისსამართლებრივი დევნის, მარგინალიაციის, სოციალური გარიყვისა და ძალადობის ჩათვლით“, ასევე ევროპის საბჭოს საპარლამენო ასამბლეის (08.10.2010წ. № 1765 (2010), 29.04.2010წ. № 1728 (2010)) მსგავსი გამონათქვამები იმავე საკითხთან დაკავშირებით, ემსახურებიან არა ობიექტური სურათის შექმნას საზოგადოებრივი ცხოვრებისა და ურთიერთობების პრობლემურ კერძო საკითხზე, არამედ წარმოადგენენ ცალმხრივ და მიკერძოებულ პოზიციას ჰომოსექსუალების ზემოთხსენებული დიქტატის განსახორციელებლად და მათთვის პრივილეგიების მისანიჭებლად. როდესაც ჰომოსექსუალური ნიშნით გამოხატული შემთხვევები ფონურს, საშუალო სტატისტიკურს არ სცდება, მაშინ მათი წინ წამოწევა და განზოგადება, როგორც ეს ზემოთხსენებულ დოკუმენტებსა და ასევე სხვა დოკუმენტებშია გაკეთებული, აშკარა ტენდენციურობის გამოხატულებაა. ყოველ შემთხვევაში, საქართველოს სინამდვილისთვის ისინი შეუსაბამონი არიან.

ამასთან, ცნობილია, რომ იმის ფონზე, რომ ჰომოსექსუალთა დევნის აშკარად გამოხატული ფაქტები (ყოველ შემთხვევაში, იმ მასშტაბით, რაზე ჰომოსექსუალიზმის ადეპტები საუბრობენ) არ არის სახეზე, საზღვარგარეთის ქვეყნებში ფიქსირდება ასეთი ფაქტების ფალსიფიცირება ჰომოსექსუალზმის პროპაგადისტების მიერ. ამის ნათელი მაგალითია შემთხვევა, რომელიც მოხდა 2000წ. 7 აპრილს გეი-მოძრაობის აქტივისტ დუაიტ უოლკერთან დაკავშირებით ვერმონის შტატში (აშშ), რომლის ავტომობილსაც ცეცხლი წაუკიდეს ზუსტად იმ პერიოდში, როდესაც განიხილებოდა ვერმონის შტატის კანონპროექტი ჰომოსექსუალი წყვილების ქორწინების ჰეტეროსექსუალ წყვილთა ქორწინებასთან გათანაბრების თაობაზე. ჰომოსექსუალზმის იდეოლოგებმა ეს ინციდენტი მთელს ვერმონის შტატში გამოიყენეს ჰომოსექსუალების დისკრიმინაციისა და დევნის „მტკიცებად“, და ამტკიცებდნენ, რომ ერთსქესიანი ქორწინებების კრიტიკა არის უკანონო დევნის ერთ-ერთი ფორმა. მაგრამ მოგვიანებით დ. უოლკერმა აღიარა, რომ თვითონ წაუკიდა ცეცხლი თავის ავტომობილს: „მე დავწვი, რდგან მინდოდა, რომ ხალხის თვალში მსხვერპლი ვყოფილიყავი“. გაზეთ „ბოსტონ გლობის“ ცნობით, დ. უოლკერი წარსდგა სასამართლოს წინაშე მე-3 ხრისხის ხანძრის გაჩენისათვის და ოფიციალური პირებისათვის ცრუ განცხადებების მიცემისათვის.

ჰომოსექსუალისტების დისკრიმინაციის შესახებ ცნობების ანალიზი გვიჩვენებს, რომ პრაქტიკულად ყველა მათგანი არ განეკუთვნება საკუთრივ დისკრიმინაციას საყოველთაოდ მიღებული იურიდიული თვალსაზრისით; მათი აბსოლუტური უმრავლესობა დაუსაბუთებელი და დაუმტკიცებელია, ხშირად აშკარაა დისკრიმინაციის ინსცენირება დადგმული სცენარის მიხედვით და უცნობი პირების მონაწილეობით, რაც, მაგალითად მოხდა თბილისში 2012 წ. 18 მაისს, როდესაც ხელისუფლების მიერ საგანგებოდ გამოყვანილმა 15-20 კაციანმა ლგბტ ჯგუფმა სცადა მსვლელობის მოწყობა თბილისის ქუჩებში. საზოგადოების დიდმა ჯგუფმა მოახდინა მათი პიკეტირება, გზა გადაუღობა მათ და ასე შეაჩერა მათი მსვლელობა. მაგრამ დაპირისპირება მაინც მოხდა მსვლელობის მონაწილეებსა და უცნობ პირებს შორის, რომელიც, შემდგომ, პიკეტის მომწყობებს დააბრალეს ჰომოსექსუალიზმის აპოლოგეტებმა. არადა, სულ ადვილი იყო ფიზიკურ დაპირისპირებაში მყოფი პირების ადგილზევე დაკავება, მითუმეტეს, მათი იდენტიფიცირება არავითარ სირთულეს არ წარმოადგენდა, რადგან ვიდეო კადრებში თვალნათლივ ჩანს ყველა ისინი, ვინც ჩხუბობდა, იგინებოდა და ა.შ. ეს არ გაკეთდა, რადგან ასეთ შემთხვევაში გაირკვეოდა, რომ ამ ინციდენტში მოპიკეტეები კი არ ღებულობდნენ მონაწილეობას, არამედ მათთვის უცნობი პირები, და, შესაბამისად, დისკრიმინირებისა და დევნის შესახებ განცხადებებიც ვერ გაკეთდებოდა.

ჰომოსექსუალისტების ასეთ დეზინფორმაციას და ფალსიფიცირებას აქვს ის კერძო მიზანიც, რომ ჰომოსექსუალისტებს კანონით მიანიჭონ განსაკუთრებული უფლებები, პრივილეგიები. ამასთან, ასეთ მოთხოვნების დაკმაყოფილებაზე უარს ისინი ასევე „დისკრიმინაციად“ განიხილავენ.

ჰომოსექსუალისტების მიერ მოთხოვნილი განსაკუთრებული უფლებები და პრივილეგიები შემდეგია:

- „უფლება“ იმისა, რომ დაუბრკოლებლად და შეუზღუდავად აწარმოონ ჰომოსექსუალიზმის საჯარო პროპაგანდა, ანუ, ფაქტობრივად“ – თავს მოახვიონ ჰომოსექსუალიზმი არაჰომოსექსუალისტებს, მათ შორის, ბავშვებს;

- „უფლება“ იმისა, რომ სრულად აკრალონ ნებისმიერი, თვით დასაბუთებული, რიტიკა ჰომოსექსუალზმისა, ჰომოსექსუალისტების ნებისმიერი ქმედებისა;

- „უფლება“ იმისა, რომ იდევნებოდენ ადამიანები მათი იმ შეხედულების გამო, რომ ისინი ჰომოსექსუალიზმს ცოდვად და არანორმალურ მოვლენდ მიიჩნევენა, ანუ განხორციელდეს დევნა ჰომოსექსუალზმის კრიტიკისათვის, სისხლის სამართლის პასუხისმგებლობის დაკისრების ჩათვლით;

- „უფლება“ იმისა, რომ ჰომოსექსუალისტები გამოყოფილ იქნენ მოსახლეობის ძირითადი წევრებისაგან, როგორც განსაკუთრებული სოციალური ჯგუფი და აღჭრვილ იქნენ ისინი პრივილეგირებული სამართლებრივი სტატუსით;

სავსებით ცხადია, რომ არ შეიძლება მოხდეს ჰომოსექსუალისტების ყველა ზემოთ მოყვანილი მოთხოვნის რეალიზება საკანონმდებლო დონეზე, რადგან ისინი იურიდიულად დაუსაბუთებელნი არიან, მრავალი მათგანი – აბსურდული და მიუღებელია დემოკრატიულ და სამართლებრიც სახლმწიფოში. სახეზეა მცდელობა დემოკრატიასა და სამართლებრიობაზე აპელირებით თავდაყირა დააყენონ სწორედ ეს დემოკრატია და სამართალი. ამიტომაცაა, რომ სულ უფრო ხშირად საუბრობენ დემოკრატიაზე, როგორც უმრავლესობაზე უმცირესობის მიერ დიქტატის განხორციელების მექანიზმზე.

ჰომოსექსუალზმის იდეოლოგების მიერ სამართალდამცველობითი რიტორიკით მანიპულირება ხშირად იმაში გამოიხატება, რომ თავისუფლებას და უფლებას ისინი განმარტავენ, უპირველეს ყოვლისა, როგორც სხვა პირების მიმართ იმის მოთხოვნის საფუძველს, რათა მათ უზრუნველყონ ჰომოსექსუალისტები და მათი ერთობები პრივილეგირებული პირობებით, რომლის დროსაც სხვა პირების უფლებები და ტრადიციული ფასეულობები დარღვეულია ან ხდება მათი ნიველიება. ამასთან ჰომოსექსუალიზმის პროპაგანდისტები, ფაქტობრივად, უარყოფენ ადამიანის უფლებათა და თავისუფლებათა შესახებ კონვენციის დადგენილებას (მუხლები 10 და 11), რომელთა თანახმადაც უფლებებისა და თავისუფლებების განხორციელება მათ, რომელთა უფლებები და თავისუფლებები ხორციელდება, ავალდებულებს და აკისრებს პასუხისგებლობას, დაკავშირებულს გარკვეულ პირობებთან, ფორმალობებთან, შეზღუდვებთან ან სანქციებთან, რომლებიც განისაზღვრებიან კანონით და რომლებიც აუცილებელნი არიან დემოკრატიულ საზოგადოებაში ეროვნული უსაფრთხოების ინტერესების, საზოგადოებრივი წესრიგის, უწესრიგობებისა და დანაშაულის აღკვეთის, ჯანმრთელობისა და ზნეობრიობის დაცვის ან სხვა პირების უფლებებისა და თავისუფლებების დაცვის უზრუნველყოფის მიზნით.

საერთაშორისო სამართლის საყოველთაოდ აღიარებული პრინციპებსა და ნორმებზე, ასევე დამიანის უფლებების შესახებ საერთაშორისო აქტებზე დაყრდნობით, სახელმწიფოს არა აქვს უფლება ჰომოსექსუალისტებისა და მათი გაერთიანებებისათვის დაადგინოს რაიმე განსაკუთრებული პრივილეგირებული სამართლებრივი რეჟიმები, არა აქვს უფლება შეზღუდოს აზრისა და სიტყვის თავისუფლება ჰომოსექსუალიზმის მიმართ კრიტიკის ფორმირებისა და საჯაროდ გამოხატვის ნაწილში, არა აქვს უფლება, მოახდინოს ასეთი კრიტიკის კრიმინალიზირება და აკრძალოს იგი, არა აქვს უფლება ჰომოსექსუალიზმისა და ჰომოსექსუალიზმის იდეოლოგიის კრიტიკოსებს მიაწებოს „ჰომოფობის“ იარლიყი, რადგან სახელმწიფო ვალდებულია დაიცვა საზოგადოებრივი ზნეობრიობა ოჯახური ცხოვრების ზნეობრივი საფუძვლები, რადგან ოჯახის ინსტიტუტი არის საზოგადოების საფუძველი, ხოლო ზნეობრიობა არის კონსტიტუციურად დაცული უფლება მოქალაქეებისა, განმტკიცებული საკონსტიტუციო შეთანხმებით (კონკორდატით) სახელმწიფოსა და ეკლესიას შორის. სახელმწიფო გვერდს ვერ აუვლის კონსტიტუციური უფლებების დაცვას, გვერდს ვერ აუვლის კონკორდატს, რომლის მიხედვითაც საქართველოს მოსახლეობის უმრავლესობის უფლებების, რწმენის, ზნეობისა და ტრადიციული ფასეულობების დაცვის გარანტად ეკლესიაც გამოდის.

პოლიტკორექტულობიდან და საეჭვო პოლიტიკური კონიუნქტურიდან გამომდინარე ჰომოსექსუალისტებისათვის განსაკუთრებული უფლებების მინიჭება შეუძლებელია რომ მოტივირეულ იქნეს ადამინის უფლებათა ევროპის სასამართლოს პოზიციის იდეოლოგიურად მოტივირებული ინტერპრეტირებებით და ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა შესახებ ევროპის კონვენციაში დაცული ადამიანის უფლებებისა და თავისუფლებების არაადექვატური განმარტებებით, რადგან უმრავლესობა ვერ შეეგუება დემოკრატიის სახელით მასზე უმცირესობის დიქტატს.

http://zneoba.ge/?p=707