წმინდა მღვდელმთავარი ნიკოლოზ სერბი (ველიმიროვიჩი)
სტუდენტს კითხვაზე - სულიერი სამყაროს
მიწიერ სამყაროზე ზემოქმედების შესახებ.
ქრისტიანული სწავლების თანახმად სულიერი სამყარო, შემოქმედი უფლის გარდა ანგელოზებით და გარდაცვლილ ადამიანთა სულებით არის დასახლებული. თქვენ კითხულობთ: „ზემოქმედებს თუ არა სულიერი სამყარო ადამიანებზე და მოვლენებზე ჩვენს სამყაროში საერთოდ?“ მთელი წმიდა წერილი პირველიდან უკანასკნელ გვერდამდე გვასწავლის, რომ ჩვენი სამყარო სულიერი ქვეყნის დაკვირვებისა და ხელმძღვანელობის ქვეშ იმყოფება, რომელიც მას სიკეთისაკენ მიმართავს, მაგრამ ადამიანებს თავისუფალი არჩევანის უფლება აქვთ, მათდა საუბედუროდ, მათ შეუძლიათ, ამ კეთილ გავლენას ზურგი აქციონ და თავი განსაცდელში ჩაიგდონ.
სულიერი სამყაროს ნათელ ძალთა ხელმძღვანელობით მოსემ ისრაელის ხალხი მონობისაგან ისხნა. ნათელ ძალთა ზემოქმედების წყალობით ამარცხებდა ისუ ნავესი საკუთარ და უფლის მტრებს. სულიერ ძალთა მეშვეობით წინასწარმეტყველნი წინასწარმეტყველებდნენ, მართალნი სიმართლის გზას ადგებოდნენ, ცოდვილნი კი უფლისა და ჭეშმარიტებისაკენ მოიქცეოდნენ. ამ ზემოქმედების წყალობით სამოელ წინასწარმეტყველი ირჩევდა და მირონს სცხებდა მეფეებს. დავითი ინანიებდა, იოსები და დანიელი სიზმრებს განმარტავდნენ, სამი ყრმა ცეცხლოვან ღუმელში სიკვდილს გადაურჩა, ნაბუქოდონოსორმა განადიდა ერთიანი ღმერთი, ზორობაბელმა აღადგინა ტაძარი იურუსალიმისა, იოსები ყრმა იესოსა და მარიამთან ერთად ეგვიპტეში გაექცა ჰეროდეს მახვილს. მაგრამ განა ყველა ამ მოვლენათა ერთობლიობა არ განეცხადა მსოფლიოს ხორცშესხმული უფლის ძის, მაცხოვრის სახით? მთელი ძალა, სიბრძნე და წყალობა მარადიული ზეციური რეალობისა თავისი სისრულით განცხადდა მასში - უფალ იესო ქრისტეში, იმდენად, რამდენადაც იგი ხელმისაწვდომია ხალხისათვის მათ ხორციელ არსებობაში.
მას შემდეგ რაც ძე უფლისა განსხეულდა, ჩვენ ვიცით, რომ წმინდანთა ყველა ზეციური ზემოქმედებანი მისგან მომდინარეობდნენ და მომდინარეობენ: მისგან გადმოვიდა სულიწმინდა მოციქულებზე; მისგან მიიქცა სავლე - მდევნელი პავლე მოციქულად; მისგან იგო სხვა მრავალი სასწაულიც, რომელიც დღეს დღედ აქცევს, ხოლო ღამეს - ღამედ, ვიდრე ჩვენს დღემდე; მისგან არიან საიდუმლო ნიშები, ბუნების საოცარი მოვლენები, იდუმალი ხმები, კეთილი სიზმრები და ის დანარჩენი მოვლენები, ადამიანს კეთილ გზაზე რომ აყენებენ და მათთვის ნუგეში მოაქვთ.
„აღსარებანში“ ნეტარი ავგუსტინე წარმართობიდან ჭეშმარიტ რწმენაზე მოქცევის საკუთარ სასწაულზე საუბრობს. იგი წარმართი იყო, მილანში ცხოვრობდა და გარკვეული პერიოდის განმავლობაში მერყეობდა - მონათლულიყო თუ არა, ანუ - მინდობოდა ქრისტეს, თუ დარჩენილიყო ლათინური ფილოსოფიის უნაყოფო მინდორზე. ფიქრებმა არანაირი შედეგი არ მოუტანეს. სასოწარკვეთილებაში მყოფი ავგუსტინე განმარტოვდა და საკუთარი უძლურების გამო ატირდა. დიდხანს ლოცულობდა ცრემლმდინარედ იგი უფლისადმი, რათა ღმერთს მისთვის გზა ეჩვენებინა. და აი, ერთხელ, ხმა მოესმა - შორეული ქალწულის სიმღერის მსგავსი, სიმღერაში აშკარად იკვეთებოდნენ სიტყვები: „აიღე და წაიკითხე! აიღე და წაიკითხე!“ ავგუსტინემ ირგვლივ მიმოიხედა, რათა შეეტყო, თუ საიდან მოდიოდა ეს ხმა, მაგრამ ვერ გაიგო. ხომ არ არის ეს პასუხი ლოცვაზე? საგონებელში ჩავარდნილი მეგობრის ოთახში დაბრუნდა: მას მაგიდაზე მოციქულთა წიგნი ედო. ავგუსტინემ წიგნი სასწრაფოდ აიღო და გადაშალა, მზერა პავლე მოციქულის სიტყვებს დაეცა: „განვიშორნეთ უკუე საქმენი ბნელისანი და შევიმოსოთ საჭურველი ნათლისა“ (რომ. 13,12). სწორედ ამ სიტყვებმა გადაწყვიტეს ნეტარი ავგუსტინეს ბედი და იგი წარმართი ფილოსოფოსიდან ქრისტიან წმიდანად აქციეს. განა ეს სულიერი სამყაროს ზემოქმედება არ არის ჩვენს მიწიერ სამყაროზე - ქრისტესაგან და ქრისტეთი?!
უფრო თანამედროვე მაგალითს მოგიყვანთ. რუსეთში ქრისტიანობის უდიდესმა ქომაგმა და დამცველმა ალექსეი ხომიაკოვმა ტრაგიკულად დაჰკარგა მეუღლე, რომელთანაც ბედნიერი ქორწინებით ცხოვრობდა და მიუხედავად სიმტკიცისა რწმენაში, ამ განშორებამ იგი სასოწარკვეთილებაში ჩააგდო. ერთხელ მას სიზმრად გარდაცვლილი მეუღლე გამოეცხადა და უთხრა: „სასოს ნუ წარიკვეთ!“ ამ შემთხვევამ ხომიაკოვს სიცოცხლე დაუბრუნა და მან იგივე სიმძაფრით განაგრძო ბრძოლა ქრისტეს რჯულისათვის. განა არ არის ეს სულიერი სამყაროს ზემოქმედება ჩვენს მიწიერ სამყაროზე - ქრისტედან და ქრისტეთი? და სად აქვს დასასრული ამოუწურავ სიმდიდრეს, მსგავს შემთხვევათა რომელთაგან არაერთის გახსენება შეგეძლოთ თქვენივე ცხოვრებიდან?
****
წმინდა მღვდელმთავარი ნიკოლოზ სერბი (ველიმიროვიჩი)
პატივმოყვარეს - ცილისმწამებელთა შესახებ
შენ ბოროტი ენების თავდასხმებისაგან იტანჯები. უკვე ბევრი რამ გადაიტანე ორმოცდაოთხი ცილისმწამებლისაგან. მათ შენი ღირსება შეურაცხყვეს, გაგჭორეს შენ და საქმენი შენი, შენი ოჯახი, დაამდაბლეს შენი წარმატებები, ქონების დიდი ნაწილი ცილისმწამებელთა წინააღმდეგ სასამართლო პროცესებს შეალიე. შენი ცხოვრება მშვენიერი იქნებოდა, რომ არა „ბოროტი ენები“. ისინთან გდევენ, შენ იტანჯები და ყოველი მათგანისაგან ღირსების დასაცავად სასამართლო პროცესებში ფულს ხარჯავ.
სინამდვილეში, ისინი არაქრისტიანულად იქცევიან, მაგრამ არც შენ ებრძვი მათ - როგორც ქრისტიანი. გაიხსენე, როგორ იქცეოდა ჩვენი რელიგიის ფუძემდებელი ცილისმწამებლური გამოხტომებისას: „ვითარცა ცხოვარი კლვად მიიგვარა და ვითარცა ტარიგი წინაშე მრისხუველისა უჴმობელად, ესრეთ არა აღაღებს პირსა თჳსსა“ (საქ. 8,32). აი შენ, მიწიერი ხელმწიფის, კონსტანტინე დიდის მაგალითი: ერთხელ მლიქვნელებმა მეფესთან მის ავის მსურველთა გამო დაიჩივლეს, რომელნიც ცილს სწამებდნენ და ლანძღავდნენ საკუთარ მეფეს: „ეს მზაკვრები - ამბობდნენ ისინი, - არა მარტო ცრუობდნენ და ცილს გწამებდნენ, არამედ უარესი რამ ჩაიდინეს. ისინი თქვენს მარმარილოს ქანდაკებასთან მივიდნენ, ქალაქის ცენტრში რომ დგას და მანამდე სცემდნენ ქვებითა და შოლტებით, ვიდრე ცხვირი არ მოსტეხეს და სახე მთლიანად არ დაუმახინჯეს“. მეფემ მდუმარედ მოისმინა ეს ცნობა, შემდეგ საკუთარი სახე მოისინჯა და თქვა: „სახე ჩემი სუფთაა, შუბლი უვნებელი, ცხვირიც ადგილზეა!“ შერცხვათ ამბის მომტანთ და განერიდნენ მეფეს.
ვის დასწამეს უფლის ძესა და მის მოციქულებზე მეტად ცილი? მაგრამ ცილისმწამებელთა ბაგეებს მიწა ჰფარავს. მოციქულთა საპატივცემულოდ კი მთელს დედამიწის ზურგზე ტაძრები აღიმართა. თუკი სული შენი ჯანმრთელი და სუფთაა უფლის წინაშე, მაშინ მას - ვერც ადამიანური და ვერც ეშმაკეული ცილისწამება ვერაფერს დააკლებს. რამეთუ სიცრუე ქარის, მოტრიალე მტვრის მსგავსად მოფრინდება და ჩაივლის, ხოლო ჭეშმარიტება კი დარჩება. ეს მთელი მსოფლიოს ბრძენი ადამიანების გამოცდილებითაა დამოწმებული.
ასე რომ, ნუ იტანჯები და ფულს იმისათვის ნუ ყრი, რომ საკუთარი ღირსება დაიცვა უღირსთაგან, რადგანაც ისინი ფუჭი სიტყვებია. უკეთესი იქნება, თუკი ღვთის ღირსებას დაიცავ, მაშინ უფალიც დაიცავს შენსას. ხოლო მის ღირსებას კი ღმერთის სიმართლის შენახვით და ქადაგებით დაიცავ.
მშვიდობა შენ და სიხარული უფლისაგან.
***
წმინდა მღვდელმთავარი ნიკოლოზ სერბი (ველიმიროვიჩი)
რადოსავ ი.-ს - იუდა-გამცემის შესახებ
კითხულობ: ეპატიება თუ არა იუდას თავისი მასწავლებლისა და უფლის, იესო ქრისტეს გაცემის ცოდვა?“ არ იცი... მაგრამ რატომ გაინტერესებს ეს?! განა ჩვენთვის უფრო მნიშვნელოვანი არ არის, რომ ჩვენ თვითონ საკუთარი დანაშაულებებით არ გავცეთ უფალი ჩვენი? და განა უფრო მნიშვნელოვანი არ არის საკითხი: გადავირჩენთ კი სულებს? რადგან საათი ჩვენი ცხოვრებისა დროს სწრაფად მიითვლის, გვახსენებს, რომ ამ სამყაროსთან განშორების შემდეგ ყველანი წარვდგებით მარადიული მსაჯულის წინაშე, რომელიც ზეციურ მაცხოვრებელთა თანდასწრებით გამოიტანს თავის სამართლიან მსჯავრს ყოველივე იმაზე, რაც ამქვეყნიური ცხოვრების ჟამს ჩავიდინეთ. ხოლო, როდესაც სასამართლოზე მიდის, თითოეული საკუთარ ცოდვებსა და უსამართლობებზე ფიქრობს, თუ როგორ იმართლოს თავი მოსამართლის წინაშე. არავის აქვს არც დრო და არც სურვილი, იფიქროს სხვათა ცოდვებზე, ანდა იმ მოსამართლის სულიერი საიდუმლოებებში შეაღწიოს, რომლის წინაშეც წარსდგება. ვინ იცის, როგორი იქნება მარადიული მოსამართლის მსჯავრი ჩენს ანდა შენს შესახებ? ცნობილია მხოლოდ ერთი, ის, რომ იგი სამართლიანად განსჯის და არა - სიცრუის მიხედვით. ჩვენ მაინც ვისურვებდით, წყალობით განვესაჯეთ და არა სიმართლით. მაგრამ ამაოდ: იგი შეგვპირდა, რომ სამართლიანად განსჯის, ამიტომაც ვყავართ ატანილი შიშს და ძრწოლას. ამიტომაც არ გისურვებ შენ, არც საკუთარ თავს და არავის დედამიწის ზურგზე, აღმოჩნეს იმ მხარეს, სადაც იუდა-გამცემია.
რადგანაც იუდა - გამყიდველია, გამცემი უფლისა, ადამიანებისა და საკუთარი თავისა. მან გასცა ქრისტე, მოციქულები, გასცა ადამიანიც საკუთარ თავში. ქრისტე და მოციქულები იუდეველებს მიჰყიდა, საკუთარი თავი კი - ეშმაკს. რამეთუ ნათქვამია: „შევიდა მისა ეშმაკი“ (იოან. 13,27). ძნელია, განიზომოს მთელი სიღრმე ბოროტებისა, რომელმაც იუდა შეიპყრო. იგი ურწმუნო, ქურდი, ვერცხლისმოყვარე, პირმოთნე, გამცემი და ბოლოსდაბოლოს სასოწარკვეთილი თვითმკვლელია. უფლის ძემ მრავალგზის გააფრთხილა იგი, რომ დამღუპველი გზიდან გადამდგარიყო, მაგრამ იუდა ჯიუტობდა. უფალი მისადმი ისეთივე სიყვარულს ამჟღავნებდა, როგორც დანარჩენ მოწაფეთა მიმართ, მაგრამ იუდა მის სიყვარულს მტრობით პასუხობდა. მაცხოვარმა ქედი მოიდრიკა, სწორედ გაცემის წინ მას ფეხი დაბანა და საკუთარი ხელით მარილიანი პურის ნატეხი მიაწოდა. ხოლო პირით და მარილით კი ყველაზე საპატიო სტუმრის დახვედრაა მიღებული. მშვიდსა და თავმდაბალ უფალს იუდას ღირსების ამაღლება სურდა და მას მარალიანი პური გაუწოდა, ესალმებოდა მას პურითა და მარილით - გამცემლობისას! იუდამ მიიღო პური და მარილი იესოს ხელთაგან, ხელით მიიღო, ხოლო გულით კი სიძულვილით უარჰყო. მოკვდავმა ადამიანმა უარი თქვა უკვდავის სიყვარულზე! სწორედ ამიტომაც უფალმა საბოლოოდ უარჰყო იგი, და მაშინ იუდაში პურთან ერთად სატანა შევიდა. ამ დროიდან იუდა, ყოფილი მოწაფე ქრისტესი, ამოშლილია ხალხთა სიიდან და ჯოჯოხეთის სულთა სიაშია ჩაწერილი. შენ ახლა უფალს სცდი და კითხულობ, შეუნდობს თუ არა იგი სულებს ჯოჯოხეთისა და იხსნის თუ არა მათ? შენ ისევე სცდი უფლის წყალობას, როგორც ებრაელები სცდიდნენ მის ძალას გოლგოთაზე, როდესაც ამბობდნენ: „უკუეთუ ძე ხარ ღმრთისაჲ, გარამოხედ მაგიერ ჯუარით!“ (მთ. 27,40). და ამ გამოცდისთვის უკვე ამქვეყნად ღირსეული საზღაური იწვნიეს. იფრთხილე, რათა შენც იუდას თანამზრახველთა მსგავსად არ მოგიწიოს საზღაურის მიღება.
როდესაც კითხულობდა იუდას სულში საშინელ განზრახვას, უფალი ყველაფერს აკეთებდა, რათა ის მარადიული დაღუპვისაგან ეხსნა. თუკი ნათქვამია, რომ უნდა ცდუნებულიყო, ისიც ნათქვამია, მსგავსად მკაცრი გაფრთხილებისა: „ვაჲ მის კაცისა, რომლისაგან მოვიდეს საცთური“ (მთ. 18,7).
მაცდუნებელი - ეს სატანაა და მან თავისი საქმე უნდა აკეთოს. ამიტომაც ვალდებულია ცდუნება მისგან და მისით მოციდეს. მაგრამ ვაი იმ ადამიანს, ვინც უფლის სიყვარულის საწინააღმდეგოდ, სიყვარულს გამოავლენს მისი მტრისადმი.
ევედრე უფალს, რათა დაგიფაროს მაცდურისაგან, რომელმაც იუდა და იუდეველნი აცდუნა. დაე ნურასოდეს იქნება მისი მონა და იარაღი.
***
წმინდა მღვდელმთავარი ნიკოლოზ სერბი (ველიმიროვიჩი)
მოსამართლე პეტრე პ.-ს - ქრისტეს „უკმეხობის“ შესახებ
თქვენ ქრისტეს „უკმეხობამ“ შეგაკრთოთ, რომლითაც მან ერთ ადამიანს უარი უთხრა. მივიდა ვინმე უფალთან და უთხრა: „მოძღუარ, არქუ ძმასა ჩემსა, რაითა განმეყოს მე სამკჳდრებელსა“. რაზეც მაცხოვარმა უპასუხა: „ვინ დამადგინა მე მსაჯულად და განმყოფელად თქუენდა?“ (ლუკ. 12,13-14). უფლის ეს სიტყვები საკმაოდ მძაფრად და მისთვის არადამახასიათებლად მოგეჩვენათ. თქვენ ქრისტეს სხვა სიტყვებს ეყრდნობით: „ითხოვდით და მოგეცეს თქუენ“ (მათ. მათ. 7,7; ლუკ. 11,9) - და მათში წინააღმდეგობას ხედავთ.
მაგრამ გესმით კი, რას შესთხოვდა ის ადამიანი ქრისტეს? მას სურდა, რომ იგი მსაჯული ყოფილიყო ქონების გაყოფისას. განა მას ძალუძს ძმათა გაყოფა, ვინც დედამიწაზე შერიგებისა და გაერთიანებისათვის მოვიდა? ადამიანს სურდა, რომ მეფეთ-მეფეს, მოვლენილს მიწაზე ადამიანთა განსაღმრთობად, მონაწილეობა მიეღო წვრილმან სასამართლო გარჩევაში! სურდა ეს იდუმალი სურვილით, რათა ქრისტე მის მხარეს ყოფილიყო ძმის წინააღმდეგ: უნდოდა, მართალთა შორის მართალს არასწორი გადაწყვეტილება გამოეტანა და მისი ძმისათვის ეწყენინებინა! რა არის საკვირველი და არასახარებისეული იმაში, რომ უფალი გადაჭრით უარყოფს ამგვარ თხოვნას?
ერთი კაცი მიქაელ მთავარანგელოზს პატივს მიაგებდა და იმიტომ აქებდა, რომ წმიდა მთავარანგელოზი ყოველგვარ სურვილს უსრულებდა. ერთხელაც, იგი მეზობელს წაეჩხუბა და სთხოვა მთავარანგელოზს, რომ ის ხმლით განეგმირა. როცა მისი თხოვნა უპასუხოდ დარჩა, კაცი განრისხდა და შეწყვიტა მთავარანგელოზის სახელობის დღესასწაულის აღნიშვნა. მაშინ გამოეცხადა მას მთავარანგელოზი და უთხრა: „მე შენი შემწე ვიყავი, როცა შენთვის და შენი ახლობლებისათვის სიკეთეს მთხოვდი, მაგრამ, რადგანაც გაკადნიერდი და მთხოვე, ვყოფილიყავ ჯალათი შენი მაწყინარისა, მე გტოვებ შენ“. რის შემდეგაც ის ადამიანი მძიმედ დაავადდა და ლოგინს მიეჯაჭვა მანამ, ვიდრე არ მოინანია, სახარებისეულად ლოცვა და აზროვნება არ ისწავლა.
გაიხსენეთ, როგორ უარყო უფალმა თხოვნა ორი მოციქულისა, რომელნიც ერთი ქალაქის არასტუმართმოყვარე მაცხოვრებლების დასჯას ითხოვდნენ (იხ. ლუკ. 9,54). ძმაო ჩემო, უფალი საკუთარ წყალობას სწორედ იმით გამოხატავს, რომ არ ასრულებს ყველა ჩვენს ვედრებას, მას რომ ნებისმიერი ადამიანის თხოვნა შეესრულებინა, კაცთა მოდგმა უკვე კარგა ხნის დაღუპული იქნებოდა. თქვენ უმოწყალოდ მიგაჩნიათ დედა, რომელაც ბავშვს ხელში იარაღს არ აძლევს?! რა თქმა უნდა - არა, სწორედაც რომ უდიდესი სიყვარულის გამო საკუთარი პირმშოსადმი, იგი არ ასრულებს მის ყველა თხოვნას. მკაცრი იქნებოდა დედა, თუკი ყველაფერს გააკეთებდა პატარა ბავშვის ნებაზე, საიდან უნდა იცოდეს ბავშვმა, თუ რა არის სასარგებლო და რა - დამღუპველი? ერთხელ უფალმა თავის საყვარელ მოწაფეებს უთხრა: „არა იცით რასა ითხოვთ“ (მათ. 20,22). წმიდა პავლე მოციქული ამბობს: „რამეთუ რაჲმცა იგი ვილოცეთ, ვითარ-იგი ჯერ-არს, არა ვიცით“ (რომ. 8,26). ამიტომაც იმისათვის უნდა ვილოცოთ, რომ შემოქმედმა მოგვანიჭოს სულიწმინდა. რამეთუ ვინც ატარებს საკუთარ თავში სულს, მან იცის უფლისადმი მართებული მიმართვა, რადგანაც „ეგრეთვე და სულიცა იგი თანა-შეეწევის უძლურებათა ჩუენთა“ (რომ. 8,26), მაშინ ლოცვა ჩვენი გამოსწორდება და ღმერთი შეისმენს მას.
დაე, მოგივლინოთ უფალმა სული თვისი.
***
წმინდა მღვდელმთავარი ნიკოლოზ სერბი (ველიმიროვიჩი)
მორჩილ გაბრიელ ი.-ს - რატომ წავიდა ქრისტე
როდესაც ბატონი ყანაში მიდის, რათა დააპუროს და გაამხნეოს თავისი მუშები, ყოველივეს შეასრულებს და სახლში ბრუნდება.
როდესაც მეფე მტერთან საომრად მიდის, დაამარცხებს მას და დედაქალაქში ბრუნდება.
როდესაც ექიმი საავადმყოფოში მიდის, რათა გასინჯოს, მკურნალობა დაუნიშნოს და წამლები გამოუწეროს, როდესაც შეასრულებს ყოველივეს, საავამდყოფოს ტოვებს.
როდესაც მშობლები შვილებს შორეულ მხარეში ესტუმრებიან, გადაიხდიან მათ ვალებს, უზრუნველყოფენ კარგი განათლებით, თავად კი საკუთარ კერას უბრუნდებიან და შვილების დაბრუნებას მოელიან.
ასევეა ქვეყნიერების მხსნელიც. როდესაც დაასრულა მიწიერი მსახურება, დაბრუნდა თავის ზეციურ დედაქალაქში. ამაღლდა ზეციურ სასუფეველში, საიდანაც როგორც ბატონი, როგორც ექიმი, როგორც მშობელი, როგორც გამომსყიდველი და გამათავისუფლებელი, ისე გარდამოვიდა. „უმჯობეს არს თქუნდა, რაითა მე წარვიდე“ (იოან. 16,7) - თქვა მან მოწაფეებთან განშორებისას. არ უთქვამს: „ჩემთვის უმჯობესია განვერიდო ჭირ-ვარამსა და მწუხარებას, ვიდრე უგნურთ ხელახლა ჯვარს არ ვუცვივარ“. არა, იგი ამგვარად არ ფიქრობდა, რამეთუ ჭეშმარიტი სიყვარული არ ფიქრობს საკუთარ თავზე, არამედ - საყვარელ ადამიანებზე. ყოველი მისი მოძრაობა, ყოველი ნაბიჯი, ყოველი სიტყვა და ფიქრი - ყველაფერი ხალხის სახსნელად არის, სახსნელად საყვარელი ადამიანებისა. რათა ადამიანებს თავად შეძლებოდათ იმის შეგნება, თუ რა არის მათთვის უკეთესი და რა - უარესი. იგი რომ მიწაზე არ ჩამოსულიყო, ადამიანები ამას მის გარეშე ვერ გაიგებდნენ.
უმჯობეს არს თქუნდა, რაითა მე წარვიდე. მოგვიანებით კი დაამატა: „აჰა ესერა მე თქუენ თანა ვარ ყოველთა დღეთა და ვიდრე აღსასრულადმდე სოფლისა“ (მათ. 28,20). ნუ შეცბუნდები, ამ სიტყვებში არ არსებობს წინააღმდეგობა. იგი ჭეშმარიტად წავიდა, მაგრამ მოწაფეებს მოუვლინა სულიწმინდა, ნუგეშისმცემელი. ამაღლდა ზეცად თავისი მკვდრეთით აღმდგარი სხეულით, მაგრამ სულით ეკლესიაში დარჩა, იმყოფება მასში დღემდე და იქნება უკუნისამდე.
- უფალო, არ ვიცით, საით მიხვალ?
- წარვალ და მოვიდე თქუენდა. უკუეთუმცა გიყუარდი მე, გიხაროდამცა (იოან. 14,28).
***
http://www.orthodoxy.ge/tserilebi/nikoloz_serbi/sarchevi.htm
სტუდენტს კითხვაზე - სულიერი სამყაროს
მიწიერ სამყაროზე ზემოქმედების შესახებ.
ქრისტიანული სწავლების თანახმად სულიერი სამყარო, შემოქმედი უფლის გარდა ანგელოზებით და გარდაცვლილ ადამიანთა სულებით არის დასახლებული. თქვენ კითხულობთ: „ზემოქმედებს თუ არა სულიერი სამყარო ადამიანებზე და მოვლენებზე ჩვენს სამყაროში საერთოდ?“ მთელი წმიდა წერილი პირველიდან უკანასკნელ გვერდამდე გვასწავლის, რომ ჩვენი სამყარო სულიერი ქვეყნის დაკვირვებისა და ხელმძღვანელობის ქვეშ იმყოფება, რომელიც მას სიკეთისაკენ მიმართავს, მაგრამ ადამიანებს თავისუფალი არჩევანის უფლება აქვთ, მათდა საუბედუროდ, მათ შეუძლიათ, ამ კეთილ გავლენას ზურგი აქციონ და თავი განსაცდელში ჩაიგდონ.
სულიერი სამყაროს ნათელ ძალთა ხელმძღვანელობით მოსემ ისრაელის ხალხი მონობისაგან ისხნა. ნათელ ძალთა ზემოქმედების წყალობით ამარცხებდა ისუ ნავესი საკუთარ და უფლის მტრებს. სულიერ ძალთა მეშვეობით წინასწარმეტყველნი წინასწარმეტყველებდნენ, მართალნი სიმართლის გზას ადგებოდნენ, ცოდვილნი კი უფლისა და ჭეშმარიტებისაკენ მოიქცეოდნენ. ამ ზემოქმედების წყალობით სამოელ წინასწარმეტყველი ირჩევდა და მირონს სცხებდა მეფეებს. დავითი ინანიებდა, იოსები და დანიელი სიზმრებს განმარტავდნენ, სამი ყრმა ცეცხლოვან ღუმელში სიკვდილს გადაურჩა, ნაბუქოდონოსორმა განადიდა ერთიანი ღმერთი, ზორობაბელმა აღადგინა ტაძარი იურუსალიმისა, იოსები ყრმა იესოსა და მარიამთან ერთად ეგვიპტეში გაექცა ჰეროდეს მახვილს. მაგრამ განა ყველა ამ მოვლენათა ერთობლიობა არ განეცხადა მსოფლიოს ხორცშესხმული უფლის ძის, მაცხოვრის სახით? მთელი ძალა, სიბრძნე და წყალობა მარადიული ზეციური რეალობისა თავისი სისრულით განცხადდა მასში - უფალ იესო ქრისტეში, იმდენად, რამდენადაც იგი ხელმისაწვდომია ხალხისათვის მათ ხორციელ არსებობაში.
მას შემდეგ რაც ძე უფლისა განსხეულდა, ჩვენ ვიცით, რომ წმინდანთა ყველა ზეციური ზემოქმედებანი მისგან მომდინარეობდნენ და მომდინარეობენ: მისგან გადმოვიდა სულიწმინდა მოციქულებზე; მისგან მიიქცა სავლე - მდევნელი პავლე მოციქულად; მისგან იგო სხვა მრავალი სასწაულიც, რომელიც დღეს დღედ აქცევს, ხოლო ღამეს - ღამედ, ვიდრე ჩვენს დღემდე; მისგან არიან საიდუმლო ნიშები, ბუნების საოცარი მოვლენები, იდუმალი ხმები, კეთილი სიზმრები და ის დანარჩენი მოვლენები, ადამიანს კეთილ გზაზე რომ აყენებენ და მათთვის ნუგეში მოაქვთ.
„აღსარებანში“ ნეტარი ავგუსტინე წარმართობიდან ჭეშმარიტ რწმენაზე მოქცევის საკუთარ სასწაულზე საუბრობს. იგი წარმართი იყო, მილანში ცხოვრობდა და გარკვეული პერიოდის განმავლობაში მერყეობდა - მონათლულიყო თუ არა, ანუ - მინდობოდა ქრისტეს, თუ დარჩენილიყო ლათინური ფილოსოფიის უნაყოფო მინდორზე. ფიქრებმა არანაირი შედეგი არ მოუტანეს. სასოწარკვეთილებაში მყოფი ავგუსტინე განმარტოვდა და საკუთარი უძლურების გამო ატირდა. დიდხანს ლოცულობდა ცრემლმდინარედ იგი უფლისადმი, რათა ღმერთს მისთვის გზა ეჩვენებინა. და აი, ერთხელ, ხმა მოესმა - შორეული ქალწულის სიმღერის მსგავსი, სიმღერაში აშკარად იკვეთებოდნენ სიტყვები: „აიღე და წაიკითხე! აიღე და წაიკითხე!“ ავგუსტინემ ირგვლივ მიმოიხედა, რათა შეეტყო, თუ საიდან მოდიოდა ეს ხმა, მაგრამ ვერ გაიგო. ხომ არ არის ეს პასუხი ლოცვაზე? საგონებელში ჩავარდნილი მეგობრის ოთახში დაბრუნდა: მას მაგიდაზე მოციქულთა წიგნი ედო. ავგუსტინემ წიგნი სასწრაფოდ აიღო და გადაშალა, მზერა პავლე მოციქულის სიტყვებს დაეცა: „განვიშორნეთ უკუე საქმენი ბნელისანი და შევიმოსოთ საჭურველი ნათლისა“ (რომ. 13,12). სწორედ ამ სიტყვებმა გადაწყვიტეს ნეტარი ავგუსტინეს ბედი და იგი წარმართი ფილოსოფოსიდან ქრისტიან წმიდანად აქციეს. განა ეს სულიერი სამყაროს ზემოქმედება არ არის ჩვენს მიწიერ სამყაროზე - ქრისტესაგან და ქრისტეთი?!
უფრო თანამედროვე მაგალითს მოგიყვანთ. რუსეთში ქრისტიანობის უდიდესმა ქომაგმა და დამცველმა ალექსეი ხომიაკოვმა ტრაგიკულად დაჰკარგა მეუღლე, რომელთანაც ბედნიერი ქორწინებით ცხოვრობდა და მიუხედავად სიმტკიცისა რწმენაში, ამ განშორებამ იგი სასოწარკვეთილებაში ჩააგდო. ერთხელ მას სიზმრად გარდაცვლილი მეუღლე გამოეცხადა და უთხრა: „სასოს ნუ წარიკვეთ!“ ამ შემთხვევამ ხომიაკოვს სიცოცხლე დაუბრუნა და მან იგივე სიმძაფრით განაგრძო ბრძოლა ქრისტეს რჯულისათვის. განა არ არის ეს სულიერი სამყაროს ზემოქმედება ჩვენს მიწიერ სამყაროზე - ქრისტედან და ქრისტეთი? და სად აქვს დასასრული ამოუწურავ სიმდიდრეს, მსგავს შემთხვევათა რომელთაგან არაერთის გახსენება შეგეძლოთ თქვენივე ცხოვრებიდან?
****
წმინდა მღვდელმთავარი ნიკოლოზ სერბი (ველიმიროვიჩი)
პატივმოყვარეს - ცილისმწამებელთა შესახებ
შენ ბოროტი ენების თავდასხმებისაგან იტანჯები. უკვე ბევრი რამ გადაიტანე ორმოცდაოთხი ცილისმწამებლისაგან. მათ შენი ღირსება შეურაცხყვეს, გაგჭორეს შენ და საქმენი შენი, შენი ოჯახი, დაამდაბლეს შენი წარმატებები, ქონების დიდი ნაწილი ცილისმწამებელთა წინააღმდეგ სასამართლო პროცესებს შეალიე. შენი ცხოვრება მშვენიერი იქნებოდა, რომ არა „ბოროტი ენები“. ისინთან გდევენ, შენ იტანჯები და ყოველი მათგანისაგან ღირსების დასაცავად სასამართლო პროცესებში ფულს ხარჯავ.
სინამდვილეში, ისინი არაქრისტიანულად იქცევიან, მაგრამ არც შენ ებრძვი მათ - როგორც ქრისტიანი. გაიხსენე, როგორ იქცეოდა ჩვენი რელიგიის ფუძემდებელი ცილისმწამებლური გამოხტომებისას: „ვითარცა ცხოვარი კლვად მიიგვარა და ვითარცა ტარიგი წინაშე მრისხუველისა უჴმობელად, ესრეთ არა აღაღებს პირსა თჳსსა“ (საქ. 8,32). აი შენ, მიწიერი ხელმწიფის, კონსტანტინე დიდის მაგალითი: ერთხელ მლიქვნელებმა მეფესთან მის ავის მსურველთა გამო დაიჩივლეს, რომელნიც ცილს სწამებდნენ და ლანძღავდნენ საკუთარ მეფეს: „ეს მზაკვრები - ამბობდნენ ისინი, - არა მარტო ცრუობდნენ და ცილს გწამებდნენ, არამედ უარესი რამ ჩაიდინეს. ისინი თქვენს მარმარილოს ქანდაკებასთან მივიდნენ, ქალაქის ცენტრში რომ დგას და მანამდე სცემდნენ ქვებითა და შოლტებით, ვიდრე ცხვირი არ მოსტეხეს და სახე მთლიანად არ დაუმახინჯეს“. მეფემ მდუმარედ მოისმინა ეს ცნობა, შემდეგ საკუთარი სახე მოისინჯა და თქვა: „სახე ჩემი სუფთაა, შუბლი უვნებელი, ცხვირიც ადგილზეა!“ შერცხვათ ამბის მომტანთ და განერიდნენ მეფეს.
ვის დასწამეს უფლის ძესა და მის მოციქულებზე მეტად ცილი? მაგრამ ცილისმწამებელთა ბაგეებს მიწა ჰფარავს. მოციქულთა საპატივცემულოდ კი მთელს დედამიწის ზურგზე ტაძრები აღიმართა. თუკი სული შენი ჯანმრთელი და სუფთაა უფლის წინაშე, მაშინ მას - ვერც ადამიანური და ვერც ეშმაკეული ცილისწამება ვერაფერს დააკლებს. რამეთუ სიცრუე ქარის, მოტრიალე მტვრის მსგავსად მოფრინდება და ჩაივლის, ხოლო ჭეშმარიტება კი დარჩება. ეს მთელი მსოფლიოს ბრძენი ადამიანების გამოცდილებითაა დამოწმებული.
ასე რომ, ნუ იტანჯები და ფულს იმისათვის ნუ ყრი, რომ საკუთარი ღირსება დაიცვა უღირსთაგან, რადგანაც ისინი ფუჭი სიტყვებია. უკეთესი იქნება, თუკი ღვთის ღირსებას დაიცავ, მაშინ უფალიც დაიცავს შენსას. ხოლო მის ღირსებას კი ღმერთის სიმართლის შენახვით და ქადაგებით დაიცავ.
მშვიდობა შენ და სიხარული უფლისაგან.
***
წმინდა მღვდელმთავარი ნიკოლოზ სერბი (ველიმიროვიჩი)
რადოსავ ი.-ს - იუდა-გამცემის შესახებ
კითხულობ: ეპატიება თუ არა იუდას თავისი მასწავლებლისა და უფლის, იესო ქრისტეს გაცემის ცოდვა?“ არ იცი... მაგრამ რატომ გაინტერესებს ეს?! განა ჩვენთვის უფრო მნიშვნელოვანი არ არის, რომ ჩვენ თვითონ საკუთარი დანაშაულებებით არ გავცეთ უფალი ჩვენი? და განა უფრო მნიშვნელოვანი არ არის საკითხი: გადავირჩენთ კი სულებს? რადგან საათი ჩვენი ცხოვრებისა დროს სწრაფად მიითვლის, გვახსენებს, რომ ამ სამყაროსთან განშორების შემდეგ ყველანი წარვდგებით მარადიული მსაჯულის წინაშე, რომელიც ზეციურ მაცხოვრებელთა თანდასწრებით გამოიტანს თავის სამართლიან მსჯავრს ყოველივე იმაზე, რაც ამქვეყნიური ცხოვრების ჟამს ჩავიდინეთ. ხოლო, როდესაც სასამართლოზე მიდის, თითოეული საკუთარ ცოდვებსა და უსამართლობებზე ფიქრობს, თუ როგორ იმართლოს თავი მოსამართლის წინაშე. არავის აქვს არც დრო და არც სურვილი, იფიქროს სხვათა ცოდვებზე, ანდა იმ მოსამართლის სულიერი საიდუმლოებებში შეაღწიოს, რომლის წინაშეც წარსდგება. ვინ იცის, როგორი იქნება მარადიული მოსამართლის მსჯავრი ჩენს ანდა შენს შესახებ? ცნობილია მხოლოდ ერთი, ის, რომ იგი სამართლიანად განსჯის და არა - სიცრუის მიხედვით. ჩვენ მაინც ვისურვებდით, წყალობით განვესაჯეთ და არა სიმართლით. მაგრამ ამაოდ: იგი შეგვპირდა, რომ სამართლიანად განსჯის, ამიტომაც ვყავართ ატანილი შიშს და ძრწოლას. ამიტომაც არ გისურვებ შენ, არც საკუთარ თავს და არავის დედამიწის ზურგზე, აღმოჩნეს იმ მხარეს, სადაც იუდა-გამცემია.
რადგანაც იუდა - გამყიდველია, გამცემი უფლისა, ადამიანებისა და საკუთარი თავისა. მან გასცა ქრისტე, მოციქულები, გასცა ადამიანიც საკუთარ თავში. ქრისტე და მოციქულები იუდეველებს მიჰყიდა, საკუთარი თავი კი - ეშმაკს. რამეთუ ნათქვამია: „შევიდა მისა ეშმაკი“ (იოან. 13,27). ძნელია, განიზომოს მთელი სიღრმე ბოროტებისა, რომელმაც იუდა შეიპყრო. იგი ურწმუნო, ქურდი, ვერცხლისმოყვარე, პირმოთნე, გამცემი და ბოლოსდაბოლოს სასოწარკვეთილი თვითმკვლელია. უფლის ძემ მრავალგზის გააფრთხილა იგი, რომ დამღუპველი გზიდან გადამდგარიყო, მაგრამ იუდა ჯიუტობდა. უფალი მისადმი ისეთივე სიყვარულს ამჟღავნებდა, როგორც დანარჩენ მოწაფეთა მიმართ, მაგრამ იუდა მის სიყვარულს მტრობით პასუხობდა. მაცხოვარმა ქედი მოიდრიკა, სწორედ გაცემის წინ მას ფეხი დაბანა და საკუთარი ხელით მარილიანი პურის ნატეხი მიაწოდა. ხოლო პირით და მარილით კი ყველაზე საპატიო სტუმრის დახვედრაა მიღებული. მშვიდსა და თავმდაბალ უფალს იუდას ღირსების ამაღლება სურდა და მას მარალიანი პური გაუწოდა, ესალმებოდა მას პურითა და მარილით - გამცემლობისას! იუდამ მიიღო პური და მარილი იესოს ხელთაგან, ხელით მიიღო, ხოლო გულით კი სიძულვილით უარჰყო. მოკვდავმა ადამიანმა უარი თქვა უკვდავის სიყვარულზე! სწორედ ამიტომაც უფალმა საბოლოოდ უარჰყო იგი, და მაშინ იუდაში პურთან ერთად სატანა შევიდა. ამ დროიდან იუდა, ყოფილი მოწაფე ქრისტესი, ამოშლილია ხალხთა სიიდან და ჯოჯოხეთის სულთა სიაშია ჩაწერილი. შენ ახლა უფალს სცდი და კითხულობ, შეუნდობს თუ არა იგი სულებს ჯოჯოხეთისა და იხსნის თუ არა მათ? შენ ისევე სცდი უფლის წყალობას, როგორც ებრაელები სცდიდნენ მის ძალას გოლგოთაზე, როდესაც ამბობდნენ: „უკუეთუ ძე ხარ ღმრთისაჲ, გარამოხედ მაგიერ ჯუარით!“ (მთ. 27,40). და ამ გამოცდისთვის უკვე ამქვეყნად ღირსეული საზღაური იწვნიეს. იფრთხილე, რათა შენც იუდას თანამზრახველთა მსგავსად არ მოგიწიოს საზღაურის მიღება.
როდესაც კითხულობდა იუდას სულში საშინელ განზრახვას, უფალი ყველაფერს აკეთებდა, რათა ის მარადიული დაღუპვისაგან ეხსნა. თუკი ნათქვამია, რომ უნდა ცდუნებულიყო, ისიც ნათქვამია, მსგავსად მკაცრი გაფრთხილებისა: „ვაჲ მის კაცისა, რომლისაგან მოვიდეს საცთური“ (მთ. 18,7).
მაცდუნებელი - ეს სატანაა და მან თავისი საქმე უნდა აკეთოს. ამიტომაც ვალდებულია ცდუნება მისგან და მისით მოციდეს. მაგრამ ვაი იმ ადამიანს, ვინც უფლის სიყვარულის საწინააღმდეგოდ, სიყვარულს გამოავლენს მისი მტრისადმი.
ევედრე უფალს, რათა დაგიფაროს მაცდურისაგან, რომელმაც იუდა და იუდეველნი აცდუნა. დაე ნურასოდეს იქნება მისი მონა და იარაღი.
***
წმინდა მღვდელმთავარი ნიკოლოზ სერბი (ველიმიროვიჩი)
მოსამართლე პეტრე პ.-ს - ქრისტეს „უკმეხობის“ შესახებ
თქვენ ქრისტეს „უკმეხობამ“ შეგაკრთოთ, რომლითაც მან ერთ ადამიანს უარი უთხრა. მივიდა ვინმე უფალთან და უთხრა: „მოძღუარ, არქუ ძმასა ჩემსა, რაითა განმეყოს მე სამკჳდრებელსა“. რაზეც მაცხოვარმა უპასუხა: „ვინ დამადგინა მე მსაჯულად და განმყოფელად თქუენდა?“ (ლუკ. 12,13-14). უფლის ეს სიტყვები საკმაოდ მძაფრად და მისთვის არადამახასიათებლად მოგეჩვენათ. თქვენ ქრისტეს სხვა სიტყვებს ეყრდნობით: „ითხოვდით და მოგეცეს თქუენ“ (მათ. მათ. 7,7; ლუკ. 11,9) - და მათში წინააღმდეგობას ხედავთ.
მაგრამ გესმით კი, რას შესთხოვდა ის ადამიანი ქრისტეს? მას სურდა, რომ იგი მსაჯული ყოფილიყო ქონების გაყოფისას. განა მას ძალუძს ძმათა გაყოფა, ვინც დედამიწაზე შერიგებისა და გაერთიანებისათვის მოვიდა? ადამიანს სურდა, რომ მეფეთ-მეფეს, მოვლენილს მიწაზე ადამიანთა განსაღმრთობად, მონაწილეობა მიეღო წვრილმან სასამართლო გარჩევაში! სურდა ეს იდუმალი სურვილით, რათა ქრისტე მის მხარეს ყოფილიყო ძმის წინააღმდეგ: უნდოდა, მართალთა შორის მართალს არასწორი გადაწყვეტილება გამოეტანა და მისი ძმისათვის ეწყენინებინა! რა არის საკვირველი და არასახარებისეული იმაში, რომ უფალი გადაჭრით უარყოფს ამგვარ თხოვნას?
ერთი კაცი მიქაელ მთავარანგელოზს პატივს მიაგებდა და იმიტომ აქებდა, რომ წმიდა მთავარანგელოზი ყოველგვარ სურვილს უსრულებდა. ერთხელაც, იგი მეზობელს წაეჩხუბა და სთხოვა მთავარანგელოზს, რომ ის ხმლით განეგმირა. როცა მისი თხოვნა უპასუხოდ დარჩა, კაცი განრისხდა და შეწყვიტა მთავარანგელოზის სახელობის დღესასწაულის აღნიშვნა. მაშინ გამოეცხადა მას მთავარანგელოზი და უთხრა: „მე შენი შემწე ვიყავი, როცა შენთვის და შენი ახლობლებისათვის სიკეთეს მთხოვდი, მაგრამ, რადგანაც გაკადნიერდი და მთხოვე, ვყოფილიყავ ჯალათი შენი მაწყინარისა, მე გტოვებ შენ“. რის შემდეგაც ის ადამიანი მძიმედ დაავადდა და ლოგინს მიეჯაჭვა მანამ, ვიდრე არ მოინანია, სახარებისეულად ლოცვა და აზროვნება არ ისწავლა.
გაიხსენეთ, როგორ უარყო უფალმა თხოვნა ორი მოციქულისა, რომელნიც ერთი ქალაქის არასტუმართმოყვარე მაცხოვრებლების დასჯას ითხოვდნენ (იხ. ლუკ. 9,54). ძმაო ჩემო, უფალი საკუთარ წყალობას სწორედ იმით გამოხატავს, რომ არ ასრულებს ყველა ჩვენს ვედრებას, მას რომ ნებისმიერი ადამიანის თხოვნა შეესრულებინა, კაცთა მოდგმა უკვე კარგა ხნის დაღუპული იქნებოდა. თქვენ უმოწყალოდ მიგაჩნიათ დედა, რომელაც ბავშვს ხელში იარაღს არ აძლევს?! რა თქმა უნდა - არა, სწორედაც რომ უდიდესი სიყვარულის გამო საკუთარი პირმშოსადმი, იგი არ ასრულებს მის ყველა თხოვნას. მკაცრი იქნებოდა დედა, თუკი ყველაფერს გააკეთებდა პატარა ბავშვის ნებაზე, საიდან უნდა იცოდეს ბავშვმა, თუ რა არის სასარგებლო და რა - დამღუპველი? ერთხელ უფალმა თავის საყვარელ მოწაფეებს უთხრა: „არა იცით რასა ითხოვთ“ (მათ. 20,22). წმიდა პავლე მოციქული ამბობს: „რამეთუ რაჲმცა იგი ვილოცეთ, ვითარ-იგი ჯერ-არს, არა ვიცით“ (რომ. 8,26). ამიტომაც იმისათვის უნდა ვილოცოთ, რომ შემოქმედმა მოგვანიჭოს სულიწმინდა. რამეთუ ვინც ატარებს საკუთარ თავში სულს, მან იცის უფლისადმი მართებული მიმართვა, რადგანაც „ეგრეთვე და სულიცა იგი თანა-შეეწევის უძლურებათა ჩუენთა“ (რომ. 8,26), მაშინ ლოცვა ჩვენი გამოსწორდება და ღმერთი შეისმენს მას.
დაე, მოგივლინოთ უფალმა სული თვისი.
***
წმინდა მღვდელმთავარი ნიკოლოზ სერბი (ველიმიროვიჩი)
მორჩილ გაბრიელ ი.-ს - რატომ წავიდა ქრისტე
როდესაც ბატონი ყანაში მიდის, რათა დააპუროს და გაამხნეოს თავისი მუშები, ყოველივეს შეასრულებს და სახლში ბრუნდება.
როდესაც მეფე მტერთან საომრად მიდის, დაამარცხებს მას და დედაქალაქში ბრუნდება.
როდესაც ექიმი საავადმყოფოში მიდის, რათა გასინჯოს, მკურნალობა დაუნიშნოს და წამლები გამოუწეროს, როდესაც შეასრულებს ყოველივეს, საავამდყოფოს ტოვებს.
როდესაც მშობლები შვილებს შორეულ მხარეში ესტუმრებიან, გადაიხდიან მათ ვალებს, უზრუნველყოფენ კარგი განათლებით, თავად კი საკუთარ კერას უბრუნდებიან და შვილების დაბრუნებას მოელიან.
ასევეა ქვეყნიერების მხსნელიც. როდესაც დაასრულა მიწიერი მსახურება, დაბრუნდა თავის ზეციურ დედაქალაქში. ამაღლდა ზეციურ სასუფეველში, საიდანაც როგორც ბატონი, როგორც ექიმი, როგორც მშობელი, როგორც გამომსყიდველი და გამათავისუფლებელი, ისე გარდამოვიდა. „უმჯობეს არს თქუნდა, რაითა მე წარვიდე“ (იოან. 16,7) - თქვა მან მოწაფეებთან განშორებისას. არ უთქვამს: „ჩემთვის უმჯობესია განვერიდო ჭირ-ვარამსა და მწუხარებას, ვიდრე უგნურთ ხელახლა ჯვარს არ ვუცვივარ“. არა, იგი ამგვარად არ ფიქრობდა, რამეთუ ჭეშმარიტი სიყვარული არ ფიქრობს საკუთარ თავზე, არამედ - საყვარელ ადამიანებზე. ყოველი მისი მოძრაობა, ყოველი ნაბიჯი, ყოველი სიტყვა და ფიქრი - ყველაფერი ხალხის სახსნელად არის, სახსნელად საყვარელი ადამიანებისა. რათა ადამიანებს თავად შეძლებოდათ იმის შეგნება, თუ რა არის მათთვის უკეთესი და რა - უარესი. იგი რომ მიწაზე არ ჩამოსულიყო, ადამიანები ამას მის გარეშე ვერ გაიგებდნენ.
უმჯობეს არს თქუნდა, რაითა მე წარვიდე. მოგვიანებით კი დაამატა: „აჰა ესერა მე თქუენ თანა ვარ ყოველთა დღეთა და ვიდრე აღსასრულადმდე სოფლისა“ (მათ. 28,20). ნუ შეცბუნდები, ამ სიტყვებში არ არსებობს წინააღმდეგობა. იგი ჭეშმარიტად წავიდა, მაგრამ მოწაფეებს მოუვლინა სულიწმინდა, ნუგეშისმცემელი. ამაღლდა ზეცად თავისი მკვდრეთით აღმდგარი სხეულით, მაგრამ სულით ეკლესიაში დარჩა, იმყოფება მასში დღემდე და იქნება უკუნისამდე.
- უფალო, არ ვიცით, საით მიხვალ?
- წარვალ და მოვიდე თქუენდა. უკუეთუმცა გიყუარდი მე, გიხაროდამცა (იოან. 14,28).
***
http://www.orthodoxy.ge/tserilebi/nikoloz_serbi/sarchevi.htm
Комментариев нет:
Отправить комментарий