უკვე რამდენიმე კვირაა, ქვეყანაში ანტიდისკრიმინაციული კანონის თაობაზე დავა და კამათი მიმდინარეობს. კანონის წინააღმდეგი საერო საზოგადოებასთან ერთად სასულიერო პირებიც არიან, თუმცა ხელისუფლება პოზიციებს მაინც არ თმობს და მხოლოდ მცირედი ცვლილებებით შემოიფარგლა _ მხოლოდ სასჯელები შეამცირა. ანტიდისკრიმინაციულ კანონზე საუბრისას არავის უხსენებია, თუ რა საშიშროების წინაშე ვდგავართ, საუბრობენ მხოლოდ სექსუალური უმცირესობების დაცვის მექანიზმზე, მაგრამ არავინ ამახვილებს ყურადღებას კანონპროექტში ჩადებულ უკიდურესად საშიშ ნაღმებზე. აღნიშნულ კანონზე სპეციალისტებთან საუბრისას ძალიან საინტერესო ფაქტი აღმოვაჩინეთ. კერძოდ, როგორ აუსრულა დიდი ხნის ოცნება მიხეილ სააკაშვილმა სომხებს, როდესაც პარლამენტი ქუთაისში გადაიტანა. «საქართველო და მსოფლიოს» კანონთან დაკავშირებულ პრობლემებზე ექსპერტი გელა ხუციშვილი ესაუბრა.
_ ანტიდისკრიმინაციულ კანონში, ერთი შეხედვით, თითქოს ახალი არაფერია, მაგრამ ნამდვილი ტრაგედიაა, რომ ამ კანონის ნებისმიერ ფასად მიღებით ხელისუფლება გარე ძალების ანტიეროვნულ დაკვეთას მორჩილად ასრულებს. არ ვიცი, შეგნებულად არ კითხულობენ და არ ისმენენ ისეთ გამოთქმებს, რომლებიც პირდაპირ ჩვენ წინააღმდეგ არის მიმართული თუ შეუგნებლად აკეთებენ ამას. ამ კანონის უცხოელი შემქმნელები მიიჩნევენ, რომ მართლმადიდებლობა და ისლამი წარმოადგენს მთავარ მუქარას დასავლური ცივილიზაციისთვის, რადგან ისლამი, ისევე, როგორც მართლმადიდებლობა, ცდილობს ოჯახური ურთიერთობების რეგლამენტირებას და არ ცნობს გეებსა და ტრანსგენდერებს, ხოლო მას შემდეგ, რაც რუსეთმა მამათმავლობის პროპაგანდა ოფიციალურად აკრძალა, რუსეთს ევროპასთან მართლმადიდებლური კედლის აშენებაში ადანაშაულებენ.
სამწუხაროა, რომ ასეთი მნიშვნელოვანი თემის ირგვლივ არ ისმის პოლიტოლოგების, თეოლოგების მეცნიერების აზრი, რომელთაც საფუძვლიანი ანალიზის გაკეთება ევალებათ.
ამ ბოლო დროს იქმნება შთაბეჭდილება, თითქოს ხელისუფლებაში თამაშობენ, შავს თეთრად წარმოაჩენენ. სწორედ ასეთი დებატები, შავის თეთრად წარმოსაჩენი დისკუსიები იმართება პარლამენტსა და არასამთავრობო ორგანიზაციებს შორის. ისინი თითქოს ვიღაცას ანგარიშს აბარებენ _ ნახეთ რა აქტიურები ვართ პრობლემებთან დაკავშირებითო. ამავე დროს, უნებურად პროპაგანდას უწევენ ისეთ საკითხებს, რომლებიც სახელმწიფოებრივი თვალსაზრისით სერიოზულად დასაფიქრებელია.
ვერ ვხედავ სახელმწიფო სტრატეგიას, ყველაფერი პოპულისტურია. ადამიანები, რომელთაც ქვეყნის უსაფრთხოებაზე ზრუნვა ევალებათ, გადასულნი არიან გავლენის სფეროების გადანაწილებაზე, რაც საეჭვოს ხდის მათ კეთილსინდისიერებას.
ქვეყანაში, სადაც მოუწესრიგებელია საზღვრები, მოუწესრიგებელია საემიგრაციო სამსახური, არ არის აღრიცხული არალეგალურ მიგრანტთა დიდი ნაკადი, ვიღებთ კანონს, რომელიც ვალდებულების წინაშე დაგვაყენებს. ჩვენ ამ კანონთან დაკავშირებით უნდა ვიმსჯელოთ და მოსალოდნელი შედეგები გავთვალოთ, უნდა გადავხედოთ იმ საერთაშორისო კანონებსა და კონვენციებს, რომლებიც უკვე მიღებულია და საქართველო უაპელაციოდ უერთდება. უკვე ოცი წელიწადია, ყველა კონვენციას დიდი სიხარულით ვუერთდებით. არსებობს კონვენცია ლტოლვილთა შეახებ, რომელსაც ისეთი დიდი ქვეყნები, როგორებიცაა რუსეთი და თურქეთი გარკვეული დათქმით მიუერთდნენ. თურქეთი სამ თვეზე მეტხანს არ აჩერებს გარკვეულ ჯგუფთა კატეგორიას, ხოლო რუსეთი ზოგიერთი ქვეყნის ლტოლვილებს საერთოდ არ იღებს. ჩვენ კი უაპელაციოდ, ყოველგვარი დათქმის გარეშე მივუერთდით ამ კონვენციას და მსოფლიოს ნებისმიერი კუთხიდან ვიღებთ ადამიანებს, თან ვცდილობთ, დასაქმების არეალი შევუქმნათ. რეალურად კი სახნავ-სათესი მიწები საკუთარი მოსახლეობისთვისაც არ გვაქვს საკმარისი.
17 მაისს გეიაღლუმი ტარდება, ნუთუ ჩვენს ქვეყანაში ისინი იმ რაოდენობით არიან წარმოდგენილნი, რომ აუცილებელი ხდება მათი აღლუმების მოწყობა? ანტიდისკრიმინაციული კანონის თანახმად, ჩვენ, მართლმადიდებელ მრევლს, გვეკრძალება საკუთარი აზრის გამოხატვა ამორალური ქმედებების მიმართ, ამ ვითარებაში ჩვენ თავად ვხდებით დასაცავი, თუმცა არ მინდა, საუბარი ამ თემისკენ წავიყვანო და სხვა დატვირთვა მივცე ჩვენს საუბარს.
მალე ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნები ჩატარდება. ჩვენს ქვეყანაში უამრავი კონფესია, ეთნიკური ჯგუფია წარმოდგენილი, თან ვხედავთ, რომ საქართველო უცხო სახელმწიფოთა სპეცსამსახურების თუ რელიგიური მიმდინარეობების პოლიგონად გადაიქცა, დაცვის ქმედითი მექანიზმები კი არ გააჩნია. დაცვის მექანიზმების შექმნის მაგივრად ვიღებთ სანქციებს და მკაცრ კანონებს, რომლებიც გვიკრძალავს ამორალურ მოქმედებაზე აზრის გამოხატვას, რომელიც, უკეთეს შემთხვევაში, პოლიტიკური სიბეცეა.
ვინმემ იცის, რამდენი სირიელი ლტოლვილია საქართველოში, რა ეთნიკური ჯგუფის ან აღმსარებლობის წარმომადგენლები არიან ისინი, საერთოდ ვაწარმოებთ მათ აღრიცხვას? არავის გაუკვირდეს, რომ ასეთ ვითარებაში ზუსტად ისეთი ფაქტის წინაშე აღმოვჩნდეთ, როგორც თავის დროზე ილია ჭავჭავაძისა და ალექსანდრე ხატისოვის ამბავი იყო.
არც ერთი ეთნიკური ჯგუფის წინააღმდეგი არ ვარ, ყველას პატივს ვცემ, მაგრამ არსებობს სახელმწიფო ინტერესები, რომელთა იგნორირება არანაირი საბაბით არ შეიძლება.
მოვუწოდებ პრეზიდენტ მარგველაშვილს, რომ ვეტო დაადოს აღნიშნულ კანონს და ის შემოდგომაზე, ადგილობრივი არჩევნების შემდეგ განიხილოს.
ახლა _ რაც შეეხება სააკაშვილის აკვიატებას პარლამენტის თბილისიდან ქუთაისში გადატანის თაობაზე: ეს მოთხოვნა მენშევიკურ საქართველოს წამოუყენეს «დაშნაქ ცუტუნის» ლიდერებმა. მოთხოვნა მიმართული იყო ინგლისის მისიის ხელმძღვანელისადმი. სომხეთის იმდროინდელი პრემიერმინისტრი წერდა, რომ სომხეთისთვის სასიცოცხლო მნიშვნელობას წარმოადგენდა საქართველოს მთავრობის ქუთაისში გადატანა, გოდერძის უღელტეხილზე თავისუფალი მოძრაობა და ითხოვდნენ, ჰქონოდათ ფართო ავტონომია რეგიონული ენის უფლებით ახალქალაქში. დაშნაკების ეს მოთხოვნა 21-ე საუკუნის დასაწყისში სააკაშვილმა, როგორც ხედავთ, წარმატებით აღასრულა. ასევე, მნიშვნელოვანი პრობლემაა ისიც, რომ თურქეთი დღის წესრიგიდან არ ხსნის მისწრაფებას ოსმალეთის იმპერიის ტერიტორიებში თურქეთის გაფართოების თაობაზე.
ანტიდისკრიმინაციულმა კანონმა, რომელსაც ჩვენი მთავრობა ამტკიცებს, შესაძლებელია, მოგვცეს ასეთი სურათი: ბათუმის მერად საქართველოს მოქალაქე თურქი მოგვევლინოს იმ ათიათასობით თურქისგან, რომელთაც სააკაშვილმა მოქალაქეობა თავისი პრეზიდენტობის ბოლო დღეებში დაურიგა. არსებობენ რეაქციული ძალები, რომლებიც ზემოჩამოთვლილი საკითხების წინ წამოწევას ცდილობენ. ეს არის ერთა შორის კონფლიქტის გაღრმავების წინაპირობა. ანტიდისკრიმინაციულ კანონზე დაყრდნობით გარკვეულ პირთა ჯგუფებს სათავისო ინტერპრეტაციებისა და დემარშების საშუალება ეძლევათ, რაც მნიშვნელოვანი საფრთხის შემცველია ქვეყნის სუვერენიტეტისთვის.
_ რაში სჭირდებოდათ სომხებს ქუთაისში მთავრობის გადატანა?
_ როდესაც მთავრობა პერიფერიაში გადადის, ყურადღებაც იქითკენ არის მიპყრობილი და მთავარი ქალაქი ყურადღების მიღმა რჩება. შესაძლებელია, ვცდები, მაგრამ დაშნაკების იდეა იმის შესახებ, რომ თბილისი ამიერკავკასიაში ფორმალურად ნეიტრალურ, რეალურად კი სომხურ ქალაქად იქცეს, ისევ ძალაშია.
როგორც საქართველოს მოქალაქეს, მიმაჩნია, რომ ანტიდისკრიმინაციული კანონის ამ ეტაპზე მიღება არ შეიძლება, ასევე ნაჩქარევად მეჩვენება თვითმმართველობის არჩევნების ჩატარება, რადგან საპარლამენტო ოპოზიცია («ნაცმოძრაობა») მარგინალური და თან აგრესიული ძალაა, ის ხელისუფლებაში დაბრუნებაზე ფიქრობს, უკან არაფერზე დაიხევს, პროვოკაციებს მოაწყობს და ძალიან ცუდ სიტუაციაში ჩაგვაგდებს.
ესაუბრა
ეკა ნასყიდაშვილი
http://geworld.net/View.php?ArtId=5845&Title=antidiskriminaciuli+kanonis+antiqarTuli+xibli&lang=ge
_ ანტიდისკრიმინაციულ კანონში, ერთი შეხედვით, თითქოს ახალი არაფერია, მაგრამ ნამდვილი ტრაგედიაა, რომ ამ კანონის ნებისმიერ ფასად მიღებით ხელისუფლება გარე ძალების ანტიეროვნულ დაკვეთას მორჩილად ასრულებს. არ ვიცი, შეგნებულად არ კითხულობენ და არ ისმენენ ისეთ გამოთქმებს, რომლებიც პირდაპირ ჩვენ წინააღმდეგ არის მიმართული თუ შეუგნებლად აკეთებენ ამას. ამ კანონის უცხოელი შემქმნელები მიიჩნევენ, რომ მართლმადიდებლობა და ისლამი წარმოადგენს მთავარ მუქარას დასავლური ცივილიზაციისთვის, რადგან ისლამი, ისევე, როგორც მართლმადიდებლობა, ცდილობს ოჯახური ურთიერთობების რეგლამენტირებას და არ ცნობს გეებსა და ტრანსგენდერებს, ხოლო მას შემდეგ, რაც რუსეთმა მამათმავლობის პროპაგანდა ოფიციალურად აკრძალა, რუსეთს ევროპასთან მართლმადიდებლური კედლის აშენებაში ადანაშაულებენ.
სამწუხაროა, რომ ასეთი მნიშვნელოვანი თემის ირგვლივ არ ისმის პოლიტოლოგების, თეოლოგების მეცნიერების აზრი, რომელთაც საფუძვლიანი ანალიზის გაკეთება ევალებათ.
ამ ბოლო დროს იქმნება შთაბეჭდილება, თითქოს ხელისუფლებაში თამაშობენ, შავს თეთრად წარმოაჩენენ. სწორედ ასეთი დებატები, შავის თეთრად წარმოსაჩენი დისკუსიები იმართება პარლამენტსა და არასამთავრობო ორგანიზაციებს შორის. ისინი თითქოს ვიღაცას ანგარიშს აბარებენ _ ნახეთ რა აქტიურები ვართ პრობლემებთან დაკავშირებითო. ამავე დროს, უნებურად პროპაგანდას უწევენ ისეთ საკითხებს, რომლებიც სახელმწიფოებრივი თვალსაზრისით სერიოზულად დასაფიქრებელია.
ვერ ვხედავ სახელმწიფო სტრატეგიას, ყველაფერი პოპულისტურია. ადამიანები, რომელთაც ქვეყნის უსაფრთხოებაზე ზრუნვა ევალებათ, გადასულნი არიან გავლენის სფეროების გადანაწილებაზე, რაც საეჭვოს ხდის მათ კეთილსინდისიერებას.
ქვეყანაში, სადაც მოუწესრიგებელია საზღვრები, მოუწესრიგებელია საემიგრაციო სამსახური, არ არის აღრიცხული არალეგალურ მიგრანტთა დიდი ნაკადი, ვიღებთ კანონს, რომელიც ვალდებულების წინაშე დაგვაყენებს. ჩვენ ამ კანონთან დაკავშირებით უნდა ვიმსჯელოთ და მოსალოდნელი შედეგები გავთვალოთ, უნდა გადავხედოთ იმ საერთაშორისო კანონებსა და კონვენციებს, რომლებიც უკვე მიღებულია და საქართველო უაპელაციოდ უერთდება. უკვე ოცი წელიწადია, ყველა კონვენციას დიდი სიხარულით ვუერთდებით. არსებობს კონვენცია ლტოლვილთა შეახებ, რომელსაც ისეთი დიდი ქვეყნები, როგორებიცაა რუსეთი და თურქეთი გარკვეული დათქმით მიუერთდნენ. თურქეთი სამ თვეზე მეტხანს არ აჩერებს გარკვეულ ჯგუფთა კატეგორიას, ხოლო რუსეთი ზოგიერთი ქვეყნის ლტოლვილებს საერთოდ არ იღებს. ჩვენ კი უაპელაციოდ, ყოველგვარი დათქმის გარეშე მივუერთდით ამ კონვენციას და მსოფლიოს ნებისმიერი კუთხიდან ვიღებთ ადამიანებს, თან ვცდილობთ, დასაქმების არეალი შევუქმნათ. რეალურად კი სახნავ-სათესი მიწები საკუთარი მოსახლეობისთვისაც არ გვაქვს საკმარისი.
17 მაისს გეიაღლუმი ტარდება, ნუთუ ჩვენს ქვეყანაში ისინი იმ რაოდენობით არიან წარმოდგენილნი, რომ აუცილებელი ხდება მათი აღლუმების მოწყობა? ანტიდისკრიმინაციული კანონის თანახმად, ჩვენ, მართლმადიდებელ მრევლს, გვეკრძალება საკუთარი აზრის გამოხატვა ამორალური ქმედებების მიმართ, ამ ვითარებაში ჩვენ თავად ვხდებით დასაცავი, თუმცა არ მინდა, საუბარი ამ თემისკენ წავიყვანო და სხვა დატვირთვა მივცე ჩვენს საუბარს.
მალე ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნები ჩატარდება. ჩვენს ქვეყანაში უამრავი კონფესია, ეთნიკური ჯგუფია წარმოდგენილი, თან ვხედავთ, რომ საქართველო უცხო სახელმწიფოთა სპეცსამსახურების თუ რელიგიური მიმდინარეობების პოლიგონად გადაიქცა, დაცვის ქმედითი მექანიზმები კი არ გააჩნია. დაცვის მექანიზმების შექმნის მაგივრად ვიღებთ სანქციებს და მკაცრ კანონებს, რომლებიც გვიკრძალავს ამორალურ მოქმედებაზე აზრის გამოხატვას, რომელიც, უკეთეს შემთხვევაში, პოლიტიკური სიბეცეა.
ვინმემ იცის, რამდენი სირიელი ლტოლვილია საქართველოში, რა ეთნიკური ჯგუფის ან აღმსარებლობის წარმომადგენლები არიან ისინი, საერთოდ ვაწარმოებთ მათ აღრიცხვას? არავის გაუკვირდეს, რომ ასეთ ვითარებაში ზუსტად ისეთი ფაქტის წინაშე აღმოვჩნდეთ, როგორც თავის დროზე ილია ჭავჭავაძისა და ალექსანდრე ხატისოვის ამბავი იყო.
არც ერთი ეთნიკური ჯგუფის წინააღმდეგი არ ვარ, ყველას პატივს ვცემ, მაგრამ არსებობს სახელმწიფო ინტერესები, რომელთა იგნორირება არანაირი საბაბით არ შეიძლება.
მოვუწოდებ პრეზიდენტ მარგველაშვილს, რომ ვეტო დაადოს აღნიშნულ კანონს და ის შემოდგომაზე, ადგილობრივი არჩევნების შემდეგ განიხილოს.
ახლა _ რაც შეეხება სააკაშვილის აკვიატებას პარლამენტის თბილისიდან ქუთაისში გადატანის თაობაზე: ეს მოთხოვნა მენშევიკურ საქართველოს წამოუყენეს «დაშნაქ ცუტუნის» ლიდერებმა. მოთხოვნა მიმართული იყო ინგლისის მისიის ხელმძღვანელისადმი. სომხეთის იმდროინდელი პრემიერმინისტრი წერდა, რომ სომხეთისთვის სასიცოცხლო მნიშვნელობას წარმოადგენდა საქართველოს მთავრობის ქუთაისში გადატანა, გოდერძის უღელტეხილზე თავისუფალი მოძრაობა და ითხოვდნენ, ჰქონოდათ ფართო ავტონომია რეგიონული ენის უფლებით ახალქალაქში. დაშნაკების ეს მოთხოვნა 21-ე საუკუნის დასაწყისში სააკაშვილმა, როგორც ხედავთ, წარმატებით აღასრულა. ასევე, მნიშვნელოვანი პრობლემაა ისიც, რომ თურქეთი დღის წესრიგიდან არ ხსნის მისწრაფებას ოსმალეთის იმპერიის ტერიტორიებში თურქეთის გაფართოების თაობაზე.
ანტიდისკრიმინაციულმა კანონმა, რომელსაც ჩვენი მთავრობა ამტკიცებს, შესაძლებელია, მოგვცეს ასეთი სურათი: ბათუმის მერად საქართველოს მოქალაქე თურქი მოგვევლინოს იმ ათიათასობით თურქისგან, რომელთაც სააკაშვილმა მოქალაქეობა თავისი პრეზიდენტობის ბოლო დღეებში დაურიგა. არსებობენ რეაქციული ძალები, რომლებიც ზემოჩამოთვლილი საკითხების წინ წამოწევას ცდილობენ. ეს არის ერთა შორის კონფლიქტის გაღრმავების წინაპირობა. ანტიდისკრიმინაციულ კანონზე დაყრდნობით გარკვეულ პირთა ჯგუფებს სათავისო ინტერპრეტაციებისა და დემარშების საშუალება ეძლევათ, რაც მნიშვნელოვანი საფრთხის შემცველია ქვეყნის სუვერენიტეტისთვის.
_ რაში სჭირდებოდათ სომხებს ქუთაისში მთავრობის გადატანა?
_ როდესაც მთავრობა პერიფერიაში გადადის, ყურადღებაც იქითკენ არის მიპყრობილი და მთავარი ქალაქი ყურადღების მიღმა რჩება. შესაძლებელია, ვცდები, მაგრამ დაშნაკების იდეა იმის შესახებ, რომ თბილისი ამიერკავკასიაში ფორმალურად ნეიტრალურ, რეალურად კი სომხურ ქალაქად იქცეს, ისევ ძალაშია.
როგორც საქართველოს მოქალაქეს, მიმაჩნია, რომ ანტიდისკრიმინაციული კანონის ამ ეტაპზე მიღება არ შეიძლება, ასევე ნაჩქარევად მეჩვენება თვითმმართველობის არჩევნების ჩატარება, რადგან საპარლამენტო ოპოზიცია («ნაცმოძრაობა») მარგინალური და თან აგრესიული ძალაა, ის ხელისუფლებაში დაბრუნებაზე ფიქრობს, უკან არაფერზე დაიხევს, პროვოკაციებს მოაწყობს და ძალიან ცუდ სიტუაციაში ჩაგვაგდებს.
ესაუბრა
ეკა ნასყიდაშვილი
http://geworld.net/View.php?ArtId=5845&Title=antidiskriminaciuli+kanonis+antiqarTuli+xibli&lang=ge
Комментариев нет:
Отправить комментарий