ძალიან ხშირად ადამიანთა სამსჯავრო ჰგავს იმას, თითქოსდა სახლის პატრონი, რომელსაც საკუთარი ეზო ჭუჭყისგან არ გაუსუფთავებია, აყვედრის ადამიანებს, რომლებიც მასთან ტალახიანი ფეხებით შემოვიდნენ.
უბრალო ქრისტიანი (რომელსაც არანაირი განათლება არ მიუღია), რომელიც წმიდა სარწმუნოებრივ დოგმატებში განისწავლა, სიბრძნით ბევრად აღემატება პლატონსა და არისტოტელეს და სხვა წარმართ ბრძნებსაც კი.
ბავშვის ზნეობრივი მდგომარეობა თითქმის მთელი მისი ცხოვრების მანძილზე უმეტესწილად დამოკიდებულია დედის ზნეობრივ გავლენაზე. "მოგვეცით საუკეთესო დედები, - ითქვა ერთხელ, - და საუკეთესო შვილები გვეყოლება".
მრავალი საკუთარ თავს მართლად მიიჩნევს - აშკარა ბოროტმოქმედებთან შედარებით. მაგრამ მათ საკუთარი თავი ღვთის წმინდა ადამიანებს შეადარონ და მაშინ აუცილებლად დაინახავენ, რომ მხოლოდ საბრალო ცოდვილნი არიან.
რა კარგი იქნებოდა, სამყაროში გვეცხოვრა არა - საკუთარი ნებითა და აზრებით, არამედ ყოველივე უფლისგან გამოგვეთხოვა, მისივე სიტყვებით რომ ვთქვათ: მითხარი უფალო, უნდა გავაკეთო ეს თუ არა? (გამოსვ. 8, 19-20; მეორ. შჯ. 12, 8-32; 142, 8).
ცოდვაა საკუთარ თავს უნიჭო ადამიანად თვლიდე: ვინაიდან ყოველ ადამიანს ღმერთი აძლევს ტალანტს - იმდენ ძალასა და საშუალებას, რამდენსაც დაიტევს მისი ბუნება და რამდენიც საჭიროა მისთვის საბოლოო მიზნის მისაღწევად.
რატომ განიცდიან კარგი ადამიანები ისეთ მძიმე მდგომარეობას, როგორიცაა დევნა, სიღატაკე? იმიტომ, რომ სხვა ადამიანებმა მათგან ტანჯვა ისწავლონ. კეთილი ადამიანები იმისათვის არიან შექმნილნი, რათა მაგალითნი იყვნენ.
ქრისტიანობა ადამიანთაგან, დემონებისგან და სიკვდილისგან თავისუფლებას ნიშნავს.
ჭეშმარიტებას და თავისუფლებას სიმშვიდე მოაქვს, მშვიდობის მატარებელი სული კი სიხარულს ასხივებს.
ასეთია ქრისტიანობა: იგი მონობაშიც მოგვიპოვებს თავისუფლებას!
უთანასწორობაში მეტი სიბრძნეა, ვიდრე თანასწორობაში. ყველაფრის გათანაბრება შემოქმედებითი აღმაფრენის დაკნინებაა. ცხოვრება უთანასწორობაზეა დაფუძნებული.
ჩვენს საუკუნეს თავისუფლება თვითნებობამდე დაჰყავს, დამოუკიდებლობა - ანარქიამდე, დათმენა - ინდეფერენტიზმამდე, მშვიდობა - სამხედრო მდგომარეობამდე, პროგრესი - ზნეობის დაცემამდე.
თავისუფლება ადამიანს როგორც ჰაერი ისე სჭირდება. მაგრამ თუ იგი გარეგნულად გათავისუფლდება ტირანიისგან, ხოლო თავად საკუთარი ცოდვების ტყვეობაში დარჩება, ბევრს ვერაფერს მიაღწევს.
კეთილი, თუნდაც ემსახურებოდეს, თავისუფალია, ბოროტი კი, თუნდაც მეფობდეს, მონაა, და ამასთან იმის მსგავსია, ვისაც ერთი ბატონი კი არ ჰყავს, არამედ იმდენი ღმერთი, რამდენიც ნაკლოვანება.
ზნეობრივი თავაშვებულობა ცოდვის მონობაა, წმ. პავლე მოციქული წერს: "თავისუფლებისათვის ხართ ძმანო ხმობილნი, მაგრამ ხორციელი განცხრომისთვის ნუ მოიხმართ თავისუფლებას, არამედ სიყვარულით ჰმონებდეთ ერთმანეთს" (გალატ. 5,13).
უბრალო ქრისტიანი (რომელსაც არანაირი განათლება არ მიუღია), რომელიც წმიდა სარწმუნოებრივ დოგმატებში განისწავლა, სიბრძნით ბევრად აღემატება პლატონსა და არისტოტელეს და სხვა წარმართ ბრძნებსაც კი.
ბავშვის ზნეობრივი მდგომარეობა თითქმის მთელი მისი ცხოვრების მანძილზე უმეტესწილად დამოკიდებულია დედის ზნეობრივ გავლენაზე. "მოგვეცით საუკეთესო დედები, - ითქვა ერთხელ, - და საუკეთესო შვილები გვეყოლება".
მრავალი საკუთარ თავს მართლად მიიჩნევს - აშკარა ბოროტმოქმედებთან შედარებით. მაგრამ მათ საკუთარი თავი ღვთის წმინდა ადამიანებს შეადარონ და მაშინ აუცილებლად დაინახავენ, რომ მხოლოდ საბრალო ცოდვილნი არიან.
რა კარგი იქნებოდა, სამყაროში გვეცხოვრა არა - საკუთარი ნებითა და აზრებით, არამედ ყოველივე უფლისგან გამოგვეთხოვა, მისივე სიტყვებით რომ ვთქვათ: მითხარი უფალო, უნდა გავაკეთო ეს თუ არა? (გამოსვ. 8, 19-20; მეორ. შჯ. 12, 8-32; 142, 8).
ცოდვაა საკუთარ თავს უნიჭო ადამიანად თვლიდე: ვინაიდან ყოველ ადამიანს ღმერთი აძლევს ტალანტს - იმდენ ძალასა და საშუალებას, რამდენსაც დაიტევს მისი ბუნება და რამდენიც საჭიროა მისთვის საბოლოო მიზნის მისაღწევად.
რატომ განიცდიან კარგი ადამიანები ისეთ მძიმე მდგომარეობას, როგორიცაა დევნა, სიღატაკე? იმიტომ, რომ სხვა ადამიანებმა მათგან ტანჯვა ისწავლონ. კეთილი ადამიანები იმისათვის არიან შექმნილნი, რათა მაგალითნი იყვნენ.
ქრისტიანობა ადამიანთაგან, დემონებისგან და სიკვდილისგან თავისუფლებას ნიშნავს.
ჭეშმარიტებას და თავისუფლებას სიმშვიდე მოაქვს, მშვიდობის მატარებელი სული კი სიხარულს ასხივებს.
ასეთია ქრისტიანობა: იგი მონობაშიც მოგვიპოვებს თავისუფლებას!
უთანასწორობაში მეტი სიბრძნეა, ვიდრე თანასწორობაში. ყველაფრის გათანაბრება შემოქმედებითი აღმაფრენის დაკნინებაა. ცხოვრება უთანასწორობაზეა დაფუძნებული.
ჩვენს საუკუნეს თავისუფლება თვითნებობამდე დაჰყავს, დამოუკიდებლობა - ანარქიამდე, დათმენა - ინდეფერენტიზმამდე, მშვიდობა - სამხედრო მდგომარეობამდე, პროგრესი - ზნეობის დაცემამდე.
თავისუფლება ადამიანს როგორც ჰაერი ისე სჭირდება. მაგრამ თუ იგი გარეგნულად გათავისუფლდება ტირანიისგან, ხოლო თავად საკუთარი ცოდვების ტყვეობაში დარჩება, ბევრს ვერაფერს მიაღწევს.
კეთილი, თუნდაც ემსახურებოდეს, თავისუფალია, ბოროტი კი, თუნდაც მეფობდეს, მონაა, და ამასთან იმის მსგავსია, ვისაც ერთი ბატონი კი არ ჰყავს, არამედ იმდენი ღმერთი, რამდენიც ნაკლოვანება.
ზნეობრივი თავაშვებულობა ცოდვის მონობაა, წმ. პავლე მოციქული წერს: "თავისუფლებისათვის ხართ ძმანო ხმობილნი, მაგრამ ხორციელი განცხრომისთვის ნუ მოიხმართ თავისუფლებას, არამედ სიყვარულით ჰმონებდეთ ერთმანეთს" (გალატ. 5,13).
Комментариев нет:
Отправить комментарий