წმინდა მღვდელმთავარი ნიკოლოზ სერბი (ველიმიროვიჩი)
მღებავ ლუბოსლავ ი.-ს - უფლის დღის შესახებ
ჩვენ ქრისტიანები ყველანი, პეტრე მოციქულის სიტყვებით, ველით, თუ როდის მოახლოვდება დღე უფლისა (იხ. 2 პეტრ. 3,9-12). მაგრამ განა ყველა დღე უფლის არ არის? ყოველი დღე და ყოველი ღამე ღმერთს ეკუთვნის, როგორც წინასწარმეტყველმა თქვა: „შენი არს დღე და შენი არს ღამე“ (ფს. 73,16). ღმერთია მბრძანებელი დროისა და მარადიულობისა. მაგრამ დღე იგი უკანასკნელი უფლის დღედ იწოდა მისი აღმატებულობის გამო. ამ დღეს უფალი მოვა, რათა განსაჯოს ქვეყანა, ეს - საღვთო ჭეშმარიტებისა და სიმართლის გამარჯვების დღეა. წარმოიდგინე ყანის პატრონი, რომელმაც თავის ყანაში მარცვალი დათესა. ერთ დღეს სთესდა, მეორე დღეს მორწყა და გამარგლა, მესამე დღეს ცხოველებსა და ფრინველებს აფრთხობდა, მეოთხე დღეს გაასწორა ყანა, ბოლოს მოსავლის აღების დრო დადგა. ამ დღეთა შორის შენ რომელს დაარქმევდი პატრონის დღეს? რა თქმა უნდა - უკანასკნელს, როცა იგი მარცვალს კალოზე ლეწს და ანიავებს. ყველა დანარჩენი დღეებიც მისი იყო, მაგრამ ეს უკანასკნელი - დღეთა შორის უპირატესია მისთვის, რამეთუ იგი აიღებს მოსავალს თვისას და გამოარჩევს ხორბალს ღვარძლისაგან. დაე შენი მფარველი ანგელოზი დაგეხმაროს, რათა უფლის შენაძენად იქცე და არ აღმოჩნდე ღვარძლს შორის!
ო, რაოდენ დიდი და საშინელი იქნება ის დღე პატრონისა, როდესაც იგი გაანიავებს და გაცრის;
როცა ხორბალს ღვარძლისაგან გაჰყოფენ;
როცა ღვარძლი მარცვალს ვეღარ მიეკვრის და მისი წვენით ვეღარ გამოიკვებება;
როცა პატრონის მტერთაგან უჩუმრად დათესილი მარცვლები ჩაუქრობელ ცეცხლში ჩაიყრებიან;
როცა ყოველი არსება, თვითნებურად მომსპობი საკუთარ თავში პატრონის ბეჭდისა - სულიწმინდის ბეჭდისა, განდევნილი იქნება სასახლიდან და მოკლებული იქნება მის ზრუნვას;
როცა დაშრება ცრემლები და განიკურნება მათი ჭრილობები ვინც ამ ცხოვრებაში მოცინართა და დამცინავთა შორის ტიროდა;
როცა მართალთა კრებული იგალობებს დიდებისა და გამარჯვების გალობებს;
როცა საყვირები განაცხადებენ დაუღამებელი ნათლის შესახებ განაცხადებენ დიდებას, სიხარულსა და უსასრულო ცხოვრებას!
განაცხადებენ ღვთის კრავების მიერ მხეცების ძლევას!
განაცხადებენ ძლევამოსილ დასასრულს გამოუთქმელი დრამისა, რომელიც სამოთხეში პირველ მშობლებზე სატანის ცრუ ზეიმით დაიწყო!
განაცხადებენ ქრისტეს ტანჯვათა დასასრულს, რომელიც სამყაროს შექმნის დღიდან, მასთან ერთად მილიონობით მართალმა ადამიანმა გაიზიარა!
მასვე - ყველა ცოდვილის გადარჩენის შესახებ
გსურდა, რომ უფალს თავის საშინელ სამსჯავროზე ყველა ცოდვილი შეეწყალებინა. შენ კვლავ სცდი უფალს, ისევე როგორც სცდიდა მას ცდუნების მთაზე მოწინააღმდეგე უფლისა? (იხ. მათ. 4,1-10). „თუკი შენ უფლის ძე ხარ მრავალმოწყალე, შეუნდე იუდას, კაენს, ყველა ცოდვილს და მაშინ თაყვანს გცემ!“ - ამგვარი სიტყვებით შეიძლება, გადმოვცეთ შენგან ქრისტეს გამოცდა. უფალს შეეძლო, ამაზე შენთვის ეპასუხა: „განა ვიყავ მე უმოწყალო, როცა საკუთარი მარადიული დიდებიდან ადამიანურ წყვდიადში დავეშვი და მივეცი მსხვერპლად კაცთათვის? როგორღა შევიწყალო ისინი, ვისაც ჩემთვის წყალობა არასოდეს უთხოვია? ის, ვინც უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე აძაგებდა შეთავაზებულ წყალობას? ვინც ჩემს მემკვიდრეთა სისხლს წყალივით ღვრიდა და ვინც ბოლომდე სატანის მონად რჩებოდა?“
განა შეიძლება, რომ მოკვდავი ადამიანი მოწყალებაში გაეჯიბროს ყოვლადმოწყალე უფალს და თანაც თავი მასზე მოწყალედ წარმოიდგინოს? გამოსცადე საკუთარი თავი და ნახე, თუ როგორ შეზღუდული და არარაა ადამიანური წყალობა. გამოსცადე: ადვილად შეუნდობდი კი შენს მეგობარს, რომელიც სამგზის უარგყოფდა? ადვილად აპატიებდი ადამიანს, რომელმაც შენი მოდგმა გაანადგურა? ანდა მას, ვინც ყველაზე წმიდა გაგილანძღა? უფალმა კი აპატია პეტრეს, მის სამგზის უარმყოფელს; შეუნდო სავლეს, რომელიც სცემდა და სდევნიდა მიმდევრებს მისას, მის ახლობლებს; შეუნდო ავგუსტინეს, ქრისტიანული სიწმიდენი რომ შებღალა; აპატია ყველას, ვინც მთელი გულით მოინანია; შეუნდობს იგი საშინელ სამსჯავროზე მათაც, ვინც სიცოცხლის უკანასკნელ საათს სასიკვდილო სარეცელზე მოინანია ყველა თავისი უკანონობა, აღიარა ქრისტე უფლის ძედ და ხსნა შესთხოვა მას. შეუნდობს მათაც, ვინც მისი სახელით, თუნდაც მცირედი მოწყალება გამოიჩინა და ჭიქა წყლით დაარწყულა მისი ერთ-ერთი მემკვიდეთაგანი მაინც.
მაგრამ უფლის მაცდუნებელთათვის ეს არ კმარა! არაა საკმარისი მათთვის, ვინც თავად არ უწყის, თუ რას ნიშნავს ითხოვო, მოინანიო, მათ არ იციან, რამდენად აღემატება უფლის წყალობა ჩვენს გონებას. მათ სურთ, რომ ღმერთმა მარადიული სინათლის სამეფო წყვდიადისას შეურთოს, რათა ზეცაში, ისევე როგორც მიწაზე, კეთილისა და ბოროტის შერწყმა მოხდეს. რათა იუდა, კაენი, ყველა ძმათამკვლელი, უღმერთო, სისხლისმსმელი, გარყვნილი, ავაზაკი, ღვთისმაგინებელი, სიწმინდეთა წამბილწავი - ყველა, ყველა მოუნანიებელი დამნაშავე დადგეს უკანასკნელ სამსჯავროზე წმიდათა, მოწამეთა, მართალთა გვერდით და აღარავინ დარჩეს უფლის განსაკითხი! განა ეს სამართლიანია? განა მართებულია თანაბრად მიეზღოთ იმათ, ვისაც ფეხიც კი არ დაუდგამს პატრონის მინდორში და იმათაც, ვინც მასზე მთელი დღე შრომობდა; განა ეს წყალობაა - ერთმანეთში აურიო სინათლე და სიბნელე, ჭეშმარიტება და სიცრუე, ხორბალი და ღვარძლი?
ადამიანის შვილო, ვინ ხარ შენ, სიმართლის სათავეს სამართლიანობა რომ ასწავლო? წყალობის შესახებ შეახსენო მას, ვინც კაცთათვის ჯვარს ეცვა? ქედი მოიხარე მისი სამართლიანობის, სიწმინდის, წყალობის, ამოუწურავი სიღრმის წინაშე და შეჰღაღადე: „ყოვლადმოწყალეო, შემიწყალე და მიხსენ მე, ცოდვილი!“
orthodoxy.ge
მღებავ ლუბოსლავ ი.-ს - უფლის დღის შესახებ
ჩვენ ქრისტიანები ყველანი, პეტრე მოციქულის სიტყვებით, ველით, თუ როდის მოახლოვდება დღე უფლისა (იხ. 2 პეტრ. 3,9-12). მაგრამ განა ყველა დღე უფლის არ არის? ყოველი დღე და ყოველი ღამე ღმერთს ეკუთვნის, როგორც წინასწარმეტყველმა თქვა: „შენი არს დღე და შენი არს ღამე“ (ფს. 73,16). ღმერთია მბრძანებელი დროისა და მარადიულობისა. მაგრამ დღე იგი უკანასკნელი უფლის დღედ იწოდა მისი აღმატებულობის გამო. ამ დღეს უფალი მოვა, რათა განსაჯოს ქვეყანა, ეს - საღვთო ჭეშმარიტებისა და სიმართლის გამარჯვების დღეა. წარმოიდგინე ყანის პატრონი, რომელმაც თავის ყანაში მარცვალი დათესა. ერთ დღეს სთესდა, მეორე დღეს მორწყა და გამარგლა, მესამე დღეს ცხოველებსა და ფრინველებს აფრთხობდა, მეოთხე დღეს გაასწორა ყანა, ბოლოს მოსავლის აღების დრო დადგა. ამ დღეთა შორის შენ რომელს დაარქმევდი პატრონის დღეს? რა თქმა უნდა - უკანასკნელს, როცა იგი მარცვალს კალოზე ლეწს და ანიავებს. ყველა დანარჩენი დღეებიც მისი იყო, მაგრამ ეს უკანასკნელი - დღეთა შორის უპირატესია მისთვის, რამეთუ იგი აიღებს მოსავალს თვისას და გამოარჩევს ხორბალს ღვარძლისაგან. დაე შენი მფარველი ანგელოზი დაგეხმაროს, რათა უფლის შენაძენად იქცე და არ აღმოჩნდე ღვარძლს შორის!
ო, რაოდენ დიდი და საშინელი იქნება ის დღე პატრონისა, როდესაც იგი გაანიავებს და გაცრის;
როცა ხორბალს ღვარძლისაგან გაჰყოფენ;
როცა ღვარძლი მარცვალს ვეღარ მიეკვრის და მისი წვენით ვეღარ გამოიკვებება;
როცა პატრონის მტერთაგან უჩუმრად დათესილი მარცვლები ჩაუქრობელ ცეცხლში ჩაიყრებიან;
როცა ყოველი არსება, თვითნებურად მომსპობი საკუთარ თავში პატრონის ბეჭდისა - სულიწმინდის ბეჭდისა, განდევნილი იქნება სასახლიდან და მოკლებული იქნება მის ზრუნვას;
როცა დაშრება ცრემლები და განიკურნება მათი ჭრილობები ვინც ამ ცხოვრებაში მოცინართა და დამცინავთა შორის ტიროდა;
როცა მართალთა კრებული იგალობებს დიდებისა და გამარჯვების გალობებს;
როცა საყვირები განაცხადებენ დაუღამებელი ნათლის შესახებ განაცხადებენ დიდებას, სიხარულსა და უსასრულო ცხოვრებას!
განაცხადებენ ღვთის კრავების მიერ მხეცების ძლევას!
განაცხადებენ ძლევამოსილ დასასრულს გამოუთქმელი დრამისა, რომელიც სამოთხეში პირველ მშობლებზე სატანის ცრუ ზეიმით დაიწყო!
განაცხადებენ ქრისტეს ტანჯვათა დასასრულს, რომელიც სამყაროს შექმნის დღიდან, მასთან ერთად მილიონობით მართალმა ადამიანმა გაიზიარა!
მასვე - ყველა ცოდვილის გადარჩენის შესახებ
გსურდა, რომ უფალს თავის საშინელ სამსჯავროზე ყველა ცოდვილი შეეწყალებინა. შენ კვლავ სცდი უფალს, ისევე როგორც სცდიდა მას ცდუნების მთაზე მოწინააღმდეგე უფლისა? (იხ. მათ. 4,1-10). „თუკი შენ უფლის ძე ხარ მრავალმოწყალე, შეუნდე იუდას, კაენს, ყველა ცოდვილს და მაშინ თაყვანს გცემ!“ - ამგვარი სიტყვებით შეიძლება, გადმოვცეთ შენგან ქრისტეს გამოცდა. უფალს შეეძლო, ამაზე შენთვის ეპასუხა: „განა ვიყავ მე უმოწყალო, როცა საკუთარი მარადიული დიდებიდან ადამიანურ წყვდიადში დავეშვი და მივეცი მსხვერპლად კაცთათვის? როგორღა შევიწყალო ისინი, ვისაც ჩემთვის წყალობა არასოდეს უთხოვია? ის, ვინც უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე აძაგებდა შეთავაზებულ წყალობას? ვინც ჩემს მემკვიდრეთა სისხლს წყალივით ღვრიდა და ვინც ბოლომდე სატანის მონად რჩებოდა?“
განა შეიძლება, რომ მოკვდავი ადამიანი მოწყალებაში გაეჯიბროს ყოვლადმოწყალე უფალს და თანაც თავი მასზე მოწყალედ წარმოიდგინოს? გამოსცადე საკუთარი თავი და ნახე, თუ როგორ შეზღუდული და არარაა ადამიანური წყალობა. გამოსცადე: ადვილად შეუნდობდი კი შენს მეგობარს, რომელიც სამგზის უარგყოფდა? ადვილად აპატიებდი ადამიანს, რომელმაც შენი მოდგმა გაანადგურა? ანდა მას, ვინც ყველაზე წმიდა გაგილანძღა? უფალმა კი აპატია პეტრეს, მის სამგზის უარმყოფელს; შეუნდო სავლეს, რომელიც სცემდა და სდევნიდა მიმდევრებს მისას, მის ახლობლებს; შეუნდო ავგუსტინეს, ქრისტიანული სიწმიდენი რომ შებღალა; აპატია ყველას, ვინც მთელი გულით მოინანია; შეუნდობს იგი საშინელ სამსჯავროზე მათაც, ვინც სიცოცხლის უკანასკნელ საათს სასიკვდილო სარეცელზე მოინანია ყველა თავისი უკანონობა, აღიარა ქრისტე უფლის ძედ და ხსნა შესთხოვა მას. შეუნდობს მათაც, ვინც მისი სახელით, თუნდაც მცირედი მოწყალება გამოიჩინა და ჭიქა წყლით დაარწყულა მისი ერთ-ერთი მემკვიდეთაგანი მაინც.
მაგრამ უფლის მაცდუნებელთათვის ეს არ კმარა! არაა საკმარისი მათთვის, ვინც თავად არ უწყის, თუ რას ნიშნავს ითხოვო, მოინანიო, მათ არ იციან, რამდენად აღემატება უფლის წყალობა ჩვენს გონებას. მათ სურთ, რომ ღმერთმა მარადიული სინათლის სამეფო წყვდიადისას შეურთოს, რათა ზეცაში, ისევე როგორც მიწაზე, კეთილისა და ბოროტის შერწყმა მოხდეს. რათა იუდა, კაენი, ყველა ძმათამკვლელი, უღმერთო, სისხლისმსმელი, გარყვნილი, ავაზაკი, ღვთისმაგინებელი, სიწმინდეთა წამბილწავი - ყველა, ყველა მოუნანიებელი დამნაშავე დადგეს უკანასკნელ სამსჯავროზე წმიდათა, მოწამეთა, მართალთა გვერდით და აღარავინ დარჩეს უფლის განსაკითხი! განა ეს სამართლიანია? განა მართებულია თანაბრად მიეზღოთ იმათ, ვისაც ფეხიც კი არ დაუდგამს პატრონის მინდორში და იმათაც, ვინც მასზე მთელი დღე შრომობდა; განა ეს წყალობაა - ერთმანეთში აურიო სინათლე და სიბნელე, ჭეშმარიტება და სიცრუე, ხორბალი და ღვარძლი?
ადამიანის შვილო, ვინ ხარ შენ, სიმართლის სათავეს სამართლიანობა რომ ასწავლო? წყალობის შესახებ შეახსენო მას, ვინც კაცთათვის ჯვარს ეცვა? ქედი მოიხარე მისი სამართლიანობის, სიწმინდის, წყალობის, ამოუწურავი სიღრმის წინაშე და შეჰღაღადე: „ყოვლადმოწყალეო, შემიწყალე და მიხსენ მე, ცოდვილი!“
orthodoxy.ge
Комментариев нет:
Отправить комментарий