ქალა და ძვლები.(11)

მასონური ლოჟების სისტემაში ერთ-ერთ ძლევამოსილ ორგანიზაციას წარმოადგენს ილუმინატების ორდენი "ქალა და ძვლები".

როგორც ჰელზინგი წერს: მისი წევრები მას უბრალოდ "ორდენს" უწოდებენ. მრავალთათვის კი უკვე 150 წელზე მეტია ის ცნობილია როგორც რეგიონალური ჯგუფი 322. სხვები მას "სიკვდილის საძმოს" უწოდებენ.

საიდუმლო ორდენი "ქალა და ძვლები" 1833 წელს დაარსდა იელის უნივერსიტეტში. მისი დამაარსებლები არიან ულიამ ჰანტინგტ რასელი და ალფონსო ტაფტი. რასელმა ის იელში შემოიტანა თავისი სტუდენტური შეკრებებიდან, რომლებსაც 1932 წელს აწყობდა ხოლმე გერმანიაში. 1856 წელს ორდენი შეუერთდა რასელის ტრესტს.

უილიამ რასელი 1846 წელს იყო კონექტიკუტის შტატის კრების წევრი, 1862 წელს ის გახდა ნაციონალური გვარდიის გენერალი.

ალფონსო ტაფტი 1876 წელს იყო სამხედრო მინისტრი, შემდეგ გენერლის მოვალეობის შემსრულებელი, ხოლო 1884 წელს ამერიკის ელჩი რუსეთში. ალფონსოს ვაჯი მოგვიანებით უმაღლესი რაინდი გახდა, ხოლო შემდეგ აშშ-ს პრეზიდენტი.

არსებობს ძველი ტრადიცია, რომლის თანახმად, ოსტატის ხარისხის მქონე თავისუფალი კალატოზების საფლავის ქვების წარწერებზე გამოსახულია ადამიანის თავის ქალა და გადაჯვარედინებული ძვლები. იგი მომდინარეობს ჩ.წ.ა. 1127 წ-დან რაინდ-ტამპლიერების წრისაგან. ალბათ, ორდენის სახელწოდებაც ამ ტრადიციიდან წარმოიშვა.

იელი ერთადერთი უნივერსიტეტია, სადაც არსებობს საზოგადოებები, რომლებშიც მოხვედრაც შეეძლოთ მხოლოდ უფროსი კურსების სტუდენტებს. აღსანიშნავია იელის უნივერსიტეტის ორი საიდუმლო კავშირი: ერთს ეწოდა "გრაგნილი და გასაღები", მეორეს - "მგლის თავი".

კანდიდატები მხოლოდ პროტესტანტი თეთრკანიანი მამაკაცები უნდა ყოფილიყვნენ და როგორც წესი ძალიან მდიდარი ოჯახის შთამომავლები. არაიშვიათად მათი მამები, თავის დროზე უკვე იყვნენ ამგვარი ორდენის წევრები. სწავლის ბოლო წლებში ისინი იღებდნენ რაინდების წოდებას, ხოლო შემდეგ, მთელი სიცოცხლის განმავლობაში ხდებოდნენ პატრიარქები.

პატრიარქების შეხვედრები ხდებოდა ნიუ-იორკში "ირმის კუნძულის კლუბში". ეს კლუბი დააარსა პატრიარქმა ჯორჯ დუგლასმა 1907 წელს. "ირმის კუნძულის კლუბს", ისევე როგორც "რაქელს ტრესტს", მართავენ და ხელმძღვანელობენ ე. წ. "პატრიარქები".
გასაკვირია, მაგრამ მრავალი ძალზედ მნიშვნელოვანი ფიგურა "აღმოსავლეთის ლიბერალურ ისტებლიშმენტში" იყო წევრი ერთ-ერთი ასეთი საზოგადოებისა (ჰერი ალენი გვაუწყებს, რომ აღმოსავლეთის ისტებლიშმენტი წარმოადგენდა ფინანსურ, პოლიტიკურ-აკადემიურ და ჟურნალისტურ მაფიას, რომელსაც მართავდა როკფელერი).

ამასთან დაკავშირებით საჭიროა აღვნიშნოთ ბანკი "უ. ა. ჰარიმან კომპანი". მისი დამაარსებელი უილიამ ავეროლ ჰარიმანი ორდენ "ქალა და ძვლების" წევრობას ეზიარა 1913 წელს. ჰარიმანი იყო პიროვნება, რომელიც რუსეთს 1920 წელს ფინანსურ და დიპლომატიურ დახმარებას უწევდა. ჰარიმანს დიდი ფინანსური მხარდაჭერა ჰქონდა "რუსკომბანკიდან", პირველი საბჭოთა კომერციული ბანკიდან. მაქს მეი, "გერენტი-ტრასტის" ვიცე-პრეზიდენტი და "ქალა და ძვლების" წევრი, გახდა "რუსკომბანკის" პირველი ვიცე-პრეზიდენტი. "გერენტი-ტრასტს" კონტროლს უწევდა "ჯ.პ. მორგანი და კომპანია" (ნ.მ. როტშილდის ბანკის პარტნიორი ბანკი). მორგანის მრავალი პარტნიორი თავად იყო "ქალა და ძვლების" წევრი. ჰაროლდ სტენლი იქ 1908 წელს მიიღეს, თომას კოჰნარი - 1904 წელს. თავდაპირველი კაპიტალი "გერენტი-ტრასტმა" მიიღო უიტნისაგან, როკფელერის, ვანდერბილტისა და ჰარიმანისაგან - ყველა ამ ოჯახს "ქალა და ძვლების" წევრობის უფლება ჰქონდა მოპოვებული.

ჰერსი როკფელერი იყო ერთადერთი როკფელერი, რომელიც იქ დაუშვეს. იგი წარმოადგენდა როკფელერებისა და "გერენტი-ტრასტის" კაპიტალდაბანდებას, რომლის დირექტორიც იყო 1915-30 წლებში.


პატარა რეზიუმე ზემოაღნიშნული ბანკების შესახებ: ბანკს - ბანკს "ნ.მ როტშილდი და ვაჟიშვილები" - შტაბ-ბინები აქვს ლონდონში, პარიზში, ვენასა და ბერლინში. თითქმის დღევანდელ დღემდე როტშილდები აკონტროლებენ ლონდონის სიტის, ხოლო მისი საშუალებით ბრიტანეთის კოლონიებსა და მთელ ინგლისურ მთავრობას; ზუსტად ამგვარადვე ფრანგულ მთავრობას, "კომიტეტ 300-ს", ბავარიელ ილუმინატებს და მათი საშუალებით კი, ევროპასა და აშშ-ში ილუმინატების ყველა ლოჟას. თავისი წარმომადგენლის საშუალებით კი აკონტროლებენ "კუნ ლებ ბანკს", რომლის დირექტორი იყო იაკობ შიფი, ბანკს "აუგუსტ ბელმონტი და კომპანია" და ბანკს "ჯ. პ. მორგანი და კომპანია" აშშ-ში, ჰამბურგსა და ამსტერდამში, "მ. მ. ვალბურგის საზოგადოებას". სხვათა შორის მათ ეკუთვნის როკფელერების "სტანდარტს ოილ იმპერიუმი", ჰარიმანის რკინიგზა და კარნეგის ლითონჩამომსხმელი ქარხნები; ასევე, შექმნეს რა ორი ბოლო კორპორაცია, მათი საშუალებით ისინი მართავენ ამერიკული ეკონომიკის უდიდეს ნაწილს.


ზემოაღნიშნული ბანკები განეკუთვნებიან მსოფლიოში უმდიდრეს ბანკთა რიცხვს და მათ აკონტროლებს როტშილდი. ეს კი მხოლოდ მცირე ნაწილია როტშილდების იმპერიისა, რაშიც ძალიან მალე დავრწმუნდებით.

როტშილდების მიერ კონტროლირებულმა ბანკებმა მე-19 საუკუნის ბოლოს დაიწყეს მსხვილი კამპანია, რომელიც მიმართული იყო იქითკენ, რომ აშშ მთელი ეკონომიკა მათზე დაქვემდებარებულიყო. ევროპელი როტშილდები აფინანსებდნენ უკვე დასახელებულ ბანკებს: "ჯ. პ. მორგანი და კომპანიას", "კუნ ლებ კომპანის", ჯონ დ. როკფელერ სტანდარტ ოილ კომპანის, ედუარდ ჰარიმანის რკინიგზას და უნდრიუ კარნეგის ლითონჩამომსხმელ ქარხნებს. ეს კავშირი, უდავოდ, ამერიკული მეურნეობის საფუძველზე მეტს ნიშნავდა. 1900 წელს როტშილდებმა აშშ-ში გაგზავნეს კიდევ ერთი აგენტი, პოლ ვარბურგი, რომელსაც უნდა ეთანამშრომლა "ბანკ კხუნ ლოებ და კომპანიასთან". კარგად დაიმახსოვრეთ როტშილდების ეს აგენტი, მას აკისრია კიდევ მრავალი ორგანიზაციის შეერთება! იაკობ შიფმა და პოლ ვარბურგმა დაიწყეს "ფედერალური სარეზერვო ბანკის" შექმნის კამპანია, ამერიკის კერძო, ცენტრალური ბანკის მტკიცედ დაწესებული სახით.

1907 წელ ნიუ-იორკის პალატაში იაკობ შიფმა ერთ-ერთ თავის სიტყვაში განაცხადა: "თუ ჩვენ არ გვექნება ცენტრალური ბანკი კრედიტების გაცემაზე განსაკუთრებული კონტროლით, მაშინ ეს ქვეყანა ჩავარდება თავისი არსებობის ყველაზე მძაფრ და ღრმა ფინანსურ კრიზისში".

ითქვა და გაკეთდა კიდეც - აშშ მალე ფინანსური კრიზისის წინაშე აღმოჩნდა, რის შედეგადაც დაიწყო პანიკა კაპიტალის ბაზრებზე, რამაც მთელს ქვეყანაში ათასობით ადამიანთა ცხოვრება დაანგრია. ნიუ-იორკის ბირჟაზე შექმნილმა პანიკამ როტშილდებს, გარდა მრავალი მილიონი ამერიკული დოლარისა, სასურველი შედეგიც მოუტანა. ეშმაკურად დაგეგმილი პანიკა ბოლოს და ბოლოს ცენტრალური ბანკის გახსნის სასარგებლო არგუმენტად გამოიყენეს, რითაც თავიდან აიცდინეს მომავალში ამდაგვარი სიტუაციების შესაძლებლობა.

ამ ამბის გამო პოლ ვალბურგმა საბანკო საფინანსო კომიტეტს უთხრა: "პირველი, რაც მე თავში მომივიდა პანიკის დაწყებიდან, იყო ის რომ ჩვენ გვჭირდება ცენტრალური ნაციონალური ბანკი"...

"ფედერალური სარეზერვო ბანკის" დაწესების საბოლოო ვარიანტი (ამერიკული კერძო ცენტრალური ბანკის) შემუშავდა ჯ. პ. მორგანის კერძო საკუთრებაში მქონე მიწაზე, ჯორჯიის კუნძულ ჯეკელზე. შეხვედრის მონაწილენი და დადგენილების შემმუშავებელნი იყვნენ: ა. პიტ ენდრიუ, სენატორი ნელსონ ალდრიჯი, ფრენკ ვანდერლიპი ("კუნ ლებ კომპანის" პრეზიდენტი), ჰენრი დევინსონი (ჯ. პ. მორგანის ბანკის უფროსი პარტნიორი), ჩარლზ ნორტონი (მორგანის პირველი ნაციონალური ბანკის პრეზიდენტი), პოლ ვარბურგი და ბენჯამენ სტრონგი ("მორგან და კომპანის" ტრესტის ბანკირების პრეზიდენტი).

1913 წელს "ფედერალური სარეზერვოს" გამოჩენამ ხელი შეუწყო საერთაშორისო ბანკირებს საგრძნობლად გაეძლიერებინათ თავიანთი ფინანსური შესაძლებლობა აშშ-ში. პოლ ვარბურგი გახდა "ნიუ-იორკის ფედერალური სარეზერვო ბანკის" პირველი პრეზიდენტი.

"ფედერალურ სარეზერვოს" კანონს მოჰყვა ამერიკის კონსტიტუციაში მე-16 შესწორება, რომელმაც კონგრესს მისცა უფლება დაბეგროს ამერიკელი მოქალაქეების შემოსავალი. ეს გახდა შედეგი იმისა, რომ ამერიკელ ხელისუფლებას მეტად აღარ შეეძლო საკუთარი ფულის ბეჭდვა საკუთარი ეკონომიკის დასაფინანსებლად.

ამრიგად, ამერიკის ისტორიაში, მისი დაარსებიდან პირველად იქნა შემოღებული გადასახადების აღრიცხვა კერძო შემოსავლიდან.

"ფედერალური სარეზერვოს" ყველაზე მსხვილი მფლობელები იყვნენ:

1. როტშილდის ბანკები ლონდონსა და პარიზში;

2. ძმები ლაზარების ბანკი პარიზში;

3. იზრაელ მოზესის სეიფ-ბანკი იტალიაში;

4. ვარბურგის ბანკი ამსტერდამსა და ჰამბურგში;

5. ლემანის ბანკი ნიუ-იორკში;

6. კუნ ლების ბანკი ნიუ-იორკში;

7. როკფელერის ჩეიზ მანჰეტენ ბანკი ნიუ-იორკში;

8. გოლდმან საქსის ბანკი ნიუ-იორკში.

კონგრესის წევრი ჩარლზ ლონდბერგი, უკვე მაშინვე ფინანსური სიმძლავრის გამო, ახლად ჩამოყალიბებულ ფედერალურ სარეზერვო ბანკს "უხილავ მთავრობას" უწოდებდა.

სინამდვილეში როგორ ფუნქციონირებს ფედერალური სარეზერვო ბანკი?

"ღია ბაზრის კომიტეტი" ("ფედი") უშვებს "ფედერალურ სარეზერვო ქვითრებს" (დოლარის ბანკნოტები). ეს ქვითრები სახელმწიფოს სესხად ეძლევა უსაფრთხოების უზრუნველსაყოფად. ეს ობლიგაციები აქვს ფედ-ის 12 ბანკს. ისინი პროცენტის სახით იღებენ ყოველწლიურ შემოსავალს.


თანამედროვე სიტუაციის შესაბამისი შენიშვნა: 1982 წელს აშშ-ს საფინანსო საბჭომ დაახლოებით 1.070.241.000.000 დოლარის ოდენობის სავალო ვალდებულებათა არსებობის შესახებ განაცხადა. ფედ-მა, შესაბამისად ამერიკელ გადამხდელთაგან ერთ წელიწადში, პროცენტების სახით შეაგროვა დაახლოებით 115.800.000.000 დოლარი. ეს შემოსავალი მთლიანად ფედ-ის ჯიბეში მიდის და მაშასადამე, საერთაშორისო კერძო ბანკირებთან მიედინება.


1992 წელს ფედ-ის ხელში არსებული ობლიგაციების რაოდენობა შეადგენდა დაახლოებით 5.000.000.000.000 და პროცენტები რომლებსაც გადამხდელები იხდიდნენ, ასევე შესაბამისად გაიზარდა. მთელი ეს შესაძლებლობა ფედის დამაარსებლებს ეკუთვნის, ისინი ფულს აძლევენ სესხად აშშ-ს მთავრობას და ამაში იღებენ დიდ პროცენტებს იმ დროს, როდესაც მათი დანახარჯი უტოლდება სტამბის საღებავების შესასყიდ საფასურსა და მბეჭდავებისთვის გაცემულ ჯამაგირს. ეს ერთ-ერთი დიდი სიცრუეა აშშ-ს ისტორიაში, მაგრამ ამას ყურადღებას არავინ აქცევს. ამერიკის მთავრობის ობლიგაციების საშუალებით ფედ-ს გირაოში აქვს აშშ-ს მიწათმფლობელობა, როგორც სახელმწიფო, ასევე კერძო. აქამდე მრავალრიცხოვანი კანონმდებლობითი დადგენილება, მიმართული ფედ-ის მოღვაწეობის შეზღუდვისაკენ, რჩება მხოლოდ ქაღალდზე.

უდავოა, რომ არ არსებობს არავითარი კანონმდებლური წესი მოქალაქისათვის თავისი ფულის უკან დასაბრუნებლად, რადგანაც "ფედი" არ წარმოადგენს ამერიკის მთავრობის ნაწილს, იგი რჩება მთლიანად კერძო ორგანიზაციად. თითქოს ფედის მოღვაწეობა ხვდება გარკვეულ წინააღმდეგობას, და ამის გამო, მისი არსებობა სრულიად გაუმართლებელია. 9 შტატმა გაატარა "შტატის კანონები", რომლებიც მიმართული იყო ფედის პრივილეგიების გაუქმებაზე.