ოლგა ჩეტვერიკოვა.
გარყვნილთა "ახალი სამყარო", როგორც მსოფლიო სოდომური ანტიეკლესია.
მდგომარეობა იცვლება XIX საუკუნის მიწურულსა და XX საუკუნის დასაწყისს. ამ პერიოდში მკვიდრდება სამეცნიერო-რაციონალისტური მიდგომა საზოგადოების, ოჯახისა და ადამიანის განვითარების პრობლემებისადმი. ეს გამოვლინდა მრავალ ახალ "მეცნიერებებში" - სოციოლოგიაში, ფსიქოლოგიაში, სექსოლოგიაში, ევგენიკაში და სხვა., რომელიც ამავდროულად დაემთხვა წარმართულ-ოკულტური მისტიკის აღორძინებასს. ამ ტალღაზე ყალიბდება ახალი, ფეიმინისტური მოძრაობაც, რომელმაც თავისი ყურადღება სქესთა შორის ურთიერთობას მიაპყრო.
დიდი როლი ითამაშეს ამ საკითხში იმავე მასონურმა წრეებმაც, რომლებმაც მიზნად დაისახეს თავს მოეხვიათ ქალებისთვის ანტიქრისტეანული ლიბერტარიანული შეხედულებები და გაეყვანათ ისინი ეკლესიის წიაღიდან. საფრანგეთის "დიდი აღმოსავლეთის" კონვენტის 1929 წლის დოკუმენტებში ნათქვამია, რომ "მხოლოდ კანონისა და ქრისტეანული მორალის წინააღმდეგ პროტესტით გავწმენდთ ადგილს ახალი მორალისთვის, რომლის კოდიფიცირება აუცილებელია" (Toulza A. Le meilleur des mondes sexuels. Le nouvel ordre mondial de la sexualit. Tom 1. Paris, 2008. P. 27).
ჩაისახა რა როგორც პოლიტიკური თანასწორობისთვის მებრძოლ მოძრაობად (სუფრაჟიზმი), ფემინიზმი ძალიან მალე გადაერთო მოთხოვნაზე შეცვლილიყო ქალის მდგომარეობა ოჯახში და გადასინჯულიყო მისი სოციალური მისია მსოფლიოში. მოითხოვა რა მიეცათ ქალებისთვის ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების გამოყენების უფლება, შემდეგ კი აბორტის, ანუ შვილთა კვლის უფლებაც, რადიკალური ფემინიზმი თავისუფალი სიყვარულისა და ქორწინების უარყოფის პროპაგანდაზე გადავიდა, რითაც თანდათანობით მალთუსიანური ხასიათი შეიძინა.
ნეომალთუსიანელობა, რომელსაც ევგენიკა უწევს პროპაგანდას, იმ დროს აღმავლობას განიცდიდა, მის მხარდასაჭერად იქმნება მრავალი კარგად დაფინანსებული ფემინისტური დაჯგუფება და ასოციაცია. ყველაზე თვალსაჩინო ამ მხრივ გახდა ამერიკელი ფემინისტი ქალის მარგარეტ სენგერის საქმიანობა, რომელმაც 1914 წ. დააარსა ჟურნალი "ქალთა ამბოხი" (ლოზუნგით "არც ღმერთი, არც ბატონი"), რომელშიც პირველად იქნა გამოყენებული ტერმინი "კონტროლი შობადობაზე", და რომელიც შემდეგ ამ ქალბატონის მიერ დაფუძნებული ორგანიზაციის სახელწოდებაშიც აისახა - "შობადობის კონტროლის ამერიკის ლიგა", რომელმაც გაგრძელება "ოჯახის დაგეგმარების საერთაშორისო ასოციაციაში" ჰპოვა.
მთელი ეს პერიოდი ოკულტურ-მასონური წრეები, ჩრდილში რჩებოდნენ, აკონტროლებდნენ მოძრაობას, მიმართავდნენ მას საჭირო კალაპოტით. პერიოდულად თავსაც გამოყოფდნენ ხოლმე, რათა ფორმირებული რევოლუციური საზოგადოებებისთვის შეეხსენებინათ მათი ძირითადი დანიშნულება. ერთ-ერთი ასეთი რუპორი გახლდათ თეოსოფიის ცნობილი წარმომადგენელი, 33-ე ხარისხის მასონი ანი ბეზანტი, რომელმაც ბრიუსელის 1880 წლის თავისუფალ მოაზროვნეთა კონგრესზე განაცხადა: "უპირველეს ყოვლისა, უნდა დავამარცხოთ რომი და მისი წინასწარმეტყველნი, ყველგან ვებრძოლოთ ქრისტეანობას და განვდევნოთ ღმერთი ზეციდან" (Ibid. P.30).
თეოსოფიამ, როგორც ამ პერიოდის ყველაზე პოპულარულმა ოკულტურ-მისტიკური სწავლებამ, უმნიშვნელოვანესი როლი ითამაშა ლიბერტარიანული იდეების საქადაგებლად. ეს სწავლება ცნობილმა ოკულტისტმა, ე. ბლავატსკაიამ შეიმუშავა და წარმოადგენდა კაბალის, გნოსტიციზმის, ჰერმეტიზმის, მანიქეველობის, ბუდიზმისა და ინდუიზმის ნაზავს, რომელთა საფუძვლებზე ჩამოყალიბდა შემდეგ თანამედროვე ოკულტიზმის ძირითადი დოგმები. ყველა სხვა რელიგიისა და ფილოსოფიისა შემწყნარებელ თეოსოფიას განსაკუთრებული სიძულვილით სძულდა მონოთეისტური რელიგიები, და უპირველეს ყოვლისა - მართლმადიდებლობა. ბლავატსკაიას უმთავრესი "ღვაწლი" იმაშია, რომ მან ჩამოაყალიბა "ახალი მსოფლიოს" იდეა, რომელსაც წარმართავს უფრო განვითარებული გონება, ჯერ კიდევ ჩამოყალიბების პროცესში მყოფი მეექვსე რასა. ეს უკანასკნელი, თავის მხრივ, "მოამზადებს" ნიადაგს მეშვიდე რასისთვის, რომელიც უკვე წარმოდგენილი იქნება სუფთა სულებით და რომელთა გამოჩენით კაცობრიობა დაასრულებს თავის მიწიერ განვითარებას და ახალი ციკლის დასაწყებად სხვა პლანეტაზე გადასახლდება. შედეგად თეოსოფია გადაიქცა უზარმაზარ "ორმოდ" კულტურის სფეროში, რომლის მიერაც ძველი აღმოსავლეთის ცოდნა გადაეცემოდა თანამედროვე დასავლურ ცივილიზაციას და რომელმაც შვა მრავალი ოკულტური სექტა და მოძრაობა, რომლებმაც თავის მხრივ XX საუკუნის მეორე ნახევარში მოამზადეს ნიადაგი ოკულტიზმის მასობრივი ბუმისთვის.
ამ პირობებში ყალიბდება მამათმავლობის ახალი შეფასება, რომელზეც ზეგავლენა იქონია მცდელობამ წარმოეჩინათ იგი როგორც "ბუნებრივი მდგომარეობა". მიუხედავად იმისა, რომ გარყვნილების დამცველებმა თავისას ვერ მიაღწიეს, საერთო დამოკიდებულება ამ ცოდვის მიმართ შესამჩნევად შერბილდა: თუ ადრე მას განიხილავდნენ როგორც ზნეობრივ ბიწიერებას, რომლისთვისაც ისჯებოდნენ, ახლა ის ფსიქიური დაავადების კატეგორიაში გადავიდა, რომელსაც მკურნალობა სჭირდება. 1869 წ. მისთვის მოფიქრეს ახალი ტერმინი "ჰომოსექსუალიზმი", ხოლო 1886 წ. ფსიქიატრმა რიხარდ კრაფტ-ებინგმა მამათმავლობა დაახასიათა როგორც "დეგენერატიული სნეულება", რაც მიღებულ იქნა და ფსიქიატრიის მიერ XX საუკუნის შუაწლებამდე გამოიყენებოდა. ჰომოსექსუალიზმის ახალმა სტატუსმა შესაძლებლობა მისცა მას საკუთარი თავი მსხვერპლად წარმოეჩინა და თავი მოეზღუდა საზოგადოების აგრესიისგან (არ შეიძლება ავადმყოფთა განსჯა, პირიქით, მათ თანაგრძნობა სჭირდებათ).
მაგრამ, დასავლეთის სოციუმის უმაღლეს ფენებში, განსაკუთრებით კი ინტელექტუალურ და კულტურულ ელიტაში ჰომოსექსუალიზმის სულ უფრო და უფრო ფართედ გავრცელებამ, ხელი შეუწყო იმას, რომ სექსოლოგებსა და ფსიქოლოგებს შორის, რომელბიც სექსუალურ ანომალიებს სწავლობდნენ, გამოჩნდნენ ისეთები, რომლებიც ცდილობდნენ ამ ვნების მატარებელთა რეაბილიტაციას. უდიდესი წვლილი ამ საქმეში შეიტანა ებრაული მასონური ლოჟის "ბნაი ბრიტის" წევრმა ზიგმუნდ შლომო ფროიდმა, რომლის წყალობითაც მსოფლიო მასშტაბით გავრცელდა და პოპულარიზებულ იქნა ე. წ. ფსიქოანალიზის თეორია. ცნობილია, რომ ფროიდს არა მარტო მჭიდრო კავშირი ჰქონდა მაგიასთან და ოკულტიზმტან, მან პრაქტიკულად შექმნა თავისი საკუთარი საიდუმლო ორდენი საიდუმლო შეხვედრებითა და ენითაც კი (Ratier E. Mystres et secrets du B'nai B'rth. Pris, FACTA. P.141). მის შეხედულებებზე დიდი ზეგავლენა მოახდინეს "იუდეველ წინასწარმეტყველთა" ისეთმა კორიფეებმა, როგორებიც იყვნენ კაბალისტი ადოლფ ჟელინეკი და დოქტორი ვილჰელმ ფლისი, რომელმაც ბისექსუალურობის იდეა და კონცეფცია განავითარა და, რომელსაც ის "დედამიწაზე მცხოვრები ყველა ადამიანის მფლობელად" თვლიდა (https://sites.google.com/site/psychoanalysisbiography/Home/f/fliess). როგორც ფროიდიზმის მკვლევარები წერენ, ის წარმოადგენს არა მეცნიერულ, არამედ რელიგიურ სისტემას, ეს არის "იუდაური მისტიკის განხორციელება", "ძველი აღთქმის ფსიქოლოგიური გამოკვლევა". ასე, რომ ზიგმუნდ ფროიდს "საერო რაბინს" შემთხვევით კი არ უწოდებდნენ.
ფროიდი აქტიურად აკრიტიკებს შეხედულებას ჰომოსექსუალიზმზე, რომლის მიხედვითაც ის არის შედეგი დეგენერაციისა და წარმოადგინა იგი, როგორც ფსიქოსექსუალური ორიენტაციის ერთგვარ ფორმად, რომელიც "ობიექტის არჩევანზეა" დამოკიდებული და საკუთარი სახის შესაბამისად ხორციელდება. ჰომოსექსუალიზმის მომდევნო დეკრიმინალიზაციისთვის განსაკუთრებული ღირებულება ჰქონდა მის დასკვნას, რომ "ყველა ადამიანს შეუძლია თავისივე სქესის ობიექტის არჩევა და ამ არჩევანს ისინი თავის ქვეცნობიერში აკეთებენ" და, რომ ფსიქოანალიზი შესაძლებლობას იძლევა ყოველ ადამიანში გამოვლინდეს "ობიექტის არჩევანის ჰომოსექსუალური ელემენტი" (http://vocabulary.ru/dictionary/881/word/gomoseksualnost).
გარყვნილების სხვა არანაკლებ ცნობილი დამცველი იყო ფაბიანური საზოგადოების წევრი, ბერნარდ შოუს უდიდესი თაყვანისმცემელი, გალტონის ევგენიკის ინსტიტუტის მეთაური და სექსუალური რეფორმების მსოფლიო ლიგის პრეზიდენტი, ინგლისელი მეცნიერი ჰევლოკ ელისი, რომელიც დაქორწინებული იყო სუფრაჟისტ და ლესბოსელ ქალზე, ედიტ ლისზე. თავის ნაშრომებში ("სექსუალური ინვერსია", "სქესის ფსიქოლოგიის გამოკვლევა") ის ასევე უარყოფდა ჰომოსექსუალიზმის დეგენერატიულ არსს და ჰომოსექსუალისტებს ნორმალურ ადამიანებად სახავდა, რომლებიც სხვა ადამიანებისგან თავისი სექსუალური ორიენტაციის განსხვავდებოდნენ. საკუთარი შეხედულებების რადიკალურობით ის "სექსუალური რევოლუციის" პირველი მერცხალი გახდა.
გაგრძელება იქნება.
გარყვნილთა "ახალი სამყარო", როგორც მსოფლიო სოდომური ანტიეკლესია.
"ამიტომაც მისცა ისინი ღმერთმა საგინებელ ვნებებს, ვინაიდან მათმა ქალებმაც კი ბუნებრივი წესი არაბუნებითით შეცვალეს. ასევე კაცებმაც მიატოვეს ქალებთან ბუნებრივი ცხოვრების წესი და გულისთქმით გახურებულნი აღერივნენ ერთმანეთს, მამაკაცი მამაკაცთან სჩადიოდა სასირცხვოს და მიიღეს თავიანთი ცთუნების საკადრისი საზღაური" (რომ. 1:26-27).
"თუ გასწირა სოდომისა და გომორის ქალაქები, ფერფლად აქცია და მომავალ უღმერთოთა ნიმუშად დადო ისინი" (2 პეტრე. 2:6).
ჰომოსექსუალიზმი - გარყვნილი სქესობრივი ლტოლვა საკუთარი სქესის პირთადმი (Толковый словарь русского языка Ушакова).
"თუ გასწირა სოდომისა და გომორის ქალაქები, ფერფლად აქცია და მომავალ უღმერთოთა ნიმუშად დადო ისინი" (2 პეტრე. 2:6).
ჰომოსექსუალიზმი - გარყვნილი სქესობრივი ლტოლვა საკუთარი სქესის პირთადმი (Толковый словарь русского языка Ушакова).
2. ცოდვა გარდაქმნილი სნეულებად.
მდგომარეობა იცვლება XIX საუკუნის მიწურულსა და XX საუკუნის დასაწყისს. ამ პერიოდში მკვიდრდება სამეცნიერო-რაციონალისტური მიდგომა საზოგადოების, ოჯახისა და ადამიანის განვითარების პრობლემებისადმი. ეს გამოვლინდა მრავალ ახალ "მეცნიერებებში" - სოციოლოგიაში, ფსიქოლოგიაში, სექსოლოგიაში, ევგენიკაში და სხვა., რომელიც ამავდროულად დაემთხვა წარმართულ-ოკულტური მისტიკის აღორძინებასს. ამ ტალღაზე ყალიბდება ახალი, ფეიმინისტური მოძრაობაც, რომელმაც თავისი ყურადღება სქესთა შორის ურთიერთობას მიაპყრო.
დიდი როლი ითამაშეს ამ საკითხში იმავე მასონურმა წრეებმაც, რომლებმაც მიზნად დაისახეს თავს მოეხვიათ ქალებისთვის ანტიქრისტეანული ლიბერტარიანული შეხედულებები და გაეყვანათ ისინი ეკლესიის წიაღიდან. საფრანგეთის "დიდი აღმოსავლეთის" კონვენტის 1929 წლის დოკუმენტებში ნათქვამია, რომ "მხოლოდ კანონისა და ქრისტეანული მორალის წინააღმდეგ პროტესტით გავწმენდთ ადგილს ახალი მორალისთვის, რომლის კოდიფიცირება აუცილებელია" (Toulza A. Le meilleur des mondes sexuels. Le nouvel ordre mondial de la sexualit. Tom 1. Paris, 2008. P. 27).
ჩაისახა რა როგორც პოლიტიკური თანასწორობისთვის მებრძოლ მოძრაობად (სუფრაჟიზმი), ფემინიზმი ძალიან მალე გადაერთო მოთხოვნაზე შეცვლილიყო ქალის მდგომარეობა ოჯახში და გადასინჯულიყო მისი სოციალური მისია მსოფლიოში. მოითხოვა რა მიეცათ ქალებისთვის ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების გამოყენების უფლება, შემდეგ კი აბორტის, ანუ შვილთა კვლის უფლებაც, რადიკალური ფემინიზმი თავისუფალი სიყვარულისა და ქორწინების უარყოფის პროპაგანდაზე გადავიდა, რითაც თანდათანობით მალთუსიანური ხასიათი შეიძინა.
ნეომალთუსიანელობა, რომელსაც ევგენიკა უწევს პროპაგანდას, იმ დროს აღმავლობას განიცდიდა, მის მხარდასაჭერად იქმნება მრავალი კარგად დაფინანსებული ფემინისტური დაჯგუფება და ასოციაცია. ყველაზე თვალსაჩინო ამ მხრივ გახდა ამერიკელი ფემინისტი ქალის მარგარეტ სენგერის საქმიანობა, რომელმაც 1914 წ. დააარსა ჟურნალი "ქალთა ამბოხი" (ლოზუნგით "არც ღმერთი, არც ბატონი"), რომელშიც პირველად იქნა გამოყენებული ტერმინი "კონტროლი შობადობაზე", და რომელიც შემდეგ ამ ქალბატონის მიერ დაფუძნებული ორგანიზაციის სახელწოდებაშიც აისახა - "შობადობის კონტროლის ამერიკის ლიგა", რომელმაც გაგრძელება "ოჯახის დაგეგმარების საერთაშორისო ასოციაციაში" ჰპოვა.
მთელი ეს პერიოდი ოკულტურ-მასონური წრეები, ჩრდილში რჩებოდნენ, აკონტროლებდნენ მოძრაობას, მიმართავდნენ მას საჭირო კალაპოტით. პერიოდულად თავსაც გამოყოფდნენ ხოლმე, რათა ფორმირებული რევოლუციური საზოგადოებებისთვის შეეხსენებინათ მათი ძირითადი დანიშნულება. ერთ-ერთი ასეთი რუპორი გახლდათ თეოსოფიის ცნობილი წარმომადგენელი, 33-ე ხარისხის მასონი ანი ბეზანტი, რომელმაც ბრიუსელის 1880 წლის თავისუფალ მოაზროვნეთა კონგრესზე განაცხადა: "უპირველეს ყოვლისა, უნდა დავამარცხოთ რომი და მისი წინასწარმეტყველნი, ყველგან ვებრძოლოთ ქრისტეანობას და განვდევნოთ ღმერთი ზეციდან" (Ibid. P.30).
თეოსოფიამ, როგორც ამ პერიოდის ყველაზე პოპულარულმა ოკულტურ-მისტიკური სწავლებამ, უმნიშვნელოვანესი როლი ითამაშა ლიბერტარიანული იდეების საქადაგებლად. ეს სწავლება ცნობილმა ოკულტისტმა, ე. ბლავატსკაიამ შეიმუშავა და წარმოადგენდა კაბალის, გნოსტიციზმის, ჰერმეტიზმის, მანიქეველობის, ბუდიზმისა და ინდუიზმის ნაზავს, რომელთა საფუძვლებზე ჩამოყალიბდა შემდეგ თანამედროვე ოკულტიზმის ძირითადი დოგმები. ყველა სხვა რელიგიისა და ფილოსოფიისა შემწყნარებელ თეოსოფიას განსაკუთრებული სიძულვილით სძულდა მონოთეისტური რელიგიები, და უპირველეს ყოვლისა - მართლმადიდებლობა. ბლავატსკაიას უმთავრესი "ღვაწლი" იმაშია, რომ მან ჩამოაყალიბა "ახალი მსოფლიოს" იდეა, რომელსაც წარმართავს უფრო განვითარებული გონება, ჯერ კიდევ ჩამოყალიბების პროცესში მყოფი მეექვსე რასა. ეს უკანასკნელი, თავის მხრივ, "მოამზადებს" ნიადაგს მეშვიდე რასისთვის, რომელიც უკვე წარმოდგენილი იქნება სუფთა სულებით და რომელთა გამოჩენით კაცობრიობა დაასრულებს თავის მიწიერ განვითარებას და ახალი ციკლის დასაწყებად სხვა პლანეტაზე გადასახლდება. შედეგად თეოსოფია გადაიქცა უზარმაზარ "ორმოდ" კულტურის სფეროში, რომლის მიერაც ძველი აღმოსავლეთის ცოდნა გადაეცემოდა თანამედროვე დასავლურ ცივილიზაციას და რომელმაც შვა მრავალი ოკულტური სექტა და მოძრაობა, რომლებმაც თავის მხრივ XX საუკუნის მეორე ნახევარში მოამზადეს ნიადაგი ოკულტიზმის მასობრივი ბუმისთვის.
ამ პირობებში ყალიბდება მამათმავლობის ახალი შეფასება, რომელზეც ზეგავლენა იქონია მცდელობამ წარმოეჩინათ იგი როგორც "ბუნებრივი მდგომარეობა". მიუხედავად იმისა, რომ გარყვნილების დამცველებმა თავისას ვერ მიაღწიეს, საერთო დამოკიდებულება ამ ცოდვის მიმართ შესამჩნევად შერბილდა: თუ ადრე მას განიხილავდნენ როგორც ზნეობრივ ბიწიერებას, რომლისთვისაც ისჯებოდნენ, ახლა ის ფსიქიური დაავადების კატეგორიაში გადავიდა, რომელსაც მკურნალობა სჭირდება. 1869 წ. მისთვის მოფიქრეს ახალი ტერმინი "ჰომოსექსუალიზმი", ხოლო 1886 წ. ფსიქიატრმა რიხარდ კრაფტ-ებინგმა მამათმავლობა დაახასიათა როგორც "დეგენერატიული სნეულება", რაც მიღებულ იქნა და ფსიქიატრიის მიერ XX საუკუნის შუაწლებამდე გამოიყენებოდა. ჰომოსექსუალიზმის ახალმა სტატუსმა შესაძლებლობა მისცა მას საკუთარი თავი მსხვერპლად წარმოეჩინა და თავი მოეზღუდა საზოგადოების აგრესიისგან (არ შეიძლება ავადმყოფთა განსჯა, პირიქით, მათ თანაგრძნობა სჭირდებათ).
მაგრამ, დასავლეთის სოციუმის უმაღლეს ფენებში, განსაკუთრებით კი ინტელექტუალურ და კულტურულ ელიტაში ჰომოსექსუალიზმის სულ უფრო და უფრო ფართედ გავრცელებამ, ხელი შეუწყო იმას, რომ სექსოლოგებსა და ფსიქოლოგებს შორის, რომელბიც სექსუალურ ანომალიებს სწავლობდნენ, გამოჩნდნენ ისეთები, რომლებიც ცდილობდნენ ამ ვნების მატარებელთა რეაბილიტაციას. უდიდესი წვლილი ამ საქმეში შეიტანა ებრაული მასონური ლოჟის "ბნაი ბრიტის" წევრმა ზიგმუნდ შლომო ფროიდმა, რომლის წყალობითაც მსოფლიო მასშტაბით გავრცელდა და პოპულარიზებულ იქნა ე. წ. ფსიქოანალიზის თეორია. ცნობილია, რომ ფროიდს არა მარტო მჭიდრო კავშირი ჰქონდა მაგიასთან და ოკულტიზმტან, მან პრაქტიკულად შექმნა თავისი საკუთარი საიდუმლო ორდენი საიდუმლო შეხვედრებითა და ენითაც კი (Ratier E. Mystres et secrets du B'nai B'rth. Pris, FACTA. P.141). მის შეხედულებებზე დიდი ზეგავლენა მოახდინეს "იუდეველ წინასწარმეტყველთა" ისეთმა კორიფეებმა, როგორებიც იყვნენ კაბალისტი ადოლფ ჟელინეკი და დოქტორი ვილჰელმ ფლისი, რომელმაც ბისექსუალურობის იდეა და კონცეფცია განავითარა და, რომელსაც ის "დედამიწაზე მცხოვრები ყველა ადამიანის მფლობელად" თვლიდა (https://sites.google.com/site/psychoanalysisbiography/Home/f/fliess). როგორც ფროიდიზმის მკვლევარები წერენ, ის წარმოადგენს არა მეცნიერულ, არამედ რელიგიურ სისტემას, ეს არის "იუდაური მისტიკის განხორციელება", "ძველი აღთქმის ფსიქოლოგიური გამოკვლევა". ასე, რომ ზიგმუნდ ფროიდს "საერო რაბინს" შემთხვევით კი არ უწოდებდნენ.
ფროიდი აქტიურად აკრიტიკებს შეხედულებას ჰომოსექსუალიზმზე, რომლის მიხედვითაც ის არის შედეგი დეგენერაციისა და წარმოადგინა იგი, როგორც ფსიქოსექსუალური ორიენტაციის ერთგვარ ფორმად, რომელიც "ობიექტის არჩევანზეა" დამოკიდებული და საკუთარი სახის შესაბამისად ხორციელდება. ჰომოსექსუალიზმის მომდევნო დეკრიმინალიზაციისთვის განსაკუთრებული ღირებულება ჰქონდა მის დასკვნას, რომ "ყველა ადამიანს შეუძლია თავისივე სქესის ობიექტის არჩევა და ამ არჩევანს ისინი თავის ქვეცნობიერში აკეთებენ" და, რომ ფსიქოანალიზი შესაძლებლობას იძლევა ყოველ ადამიანში გამოვლინდეს "ობიექტის არჩევანის ჰომოსექსუალური ელემენტი" (http://vocabulary.ru/dictionary/881/word/gomoseksualnost).
გარყვნილების სხვა არანაკლებ ცნობილი დამცველი იყო ფაბიანური საზოგადოების წევრი, ბერნარდ შოუს უდიდესი თაყვანისმცემელი, გალტონის ევგენიკის ინსტიტუტის მეთაური და სექსუალური რეფორმების მსოფლიო ლიგის პრეზიდენტი, ინგლისელი მეცნიერი ჰევლოკ ელისი, რომელიც დაქორწინებული იყო სუფრაჟისტ და ლესბოსელ ქალზე, ედიტ ლისზე. თავის ნაშრომებში ("სექსუალური ინვერსია", "სქესის ფსიქოლოგიის გამოკვლევა") ის ასევე უარყოფდა ჰომოსექსუალიზმის დეგენერატიულ არსს და ჰომოსექსუალისტებს ნორმალურ ადამიანებად სახავდა, რომლებიც სხვა ადამიანებისგან თავისი სექსუალური ორიენტაციის განსხვავდებოდნენ. საკუთარი შეხედულებების რადიკალურობით ის "სექსუალური რევოლუციის" პირველი მერცხალი გახდა.
გაგრძელება იქნება.
**
Комментариев нет:
Отправить комментарий